Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Ξεμπέρδεψα (προς το παρόν) με τη γραφειοκρατεία Έστειλα και τα χαρτιά της υποτροφίας (την τελευταία μέρα) και τώρα πλέον περιμένω.. (πράγμα που γενικά είναι το χειρότερό μου. Δεν την αντέχω την αναμονή με τίποτα! Μου σπαραλιάζει τα νεύρα-που δεν τα λες και πολύ ανθεκτικά έτσι κι αλλιώς..). Η συστατική που μου έγραψε ο Κ. ήταν πραγματικά απολαυστική :).
Στη δουλειά η μέρα πήγε καλά, με πολλές δοκιμές για το Μάριμπορ και άψογο συντονισμό με την Κ., και τελείωσε με ένα μίνι meeting, για να αρχίσει το θέμα να περνάει σιγά σιγά στην επόμενη φάση.
Έφυγα κατευθείαν από το γραφείο για να πάω στα Κανάρια, στο Μεταξουργείο, να βρω την Κ., την Σ., και την Α.. Και ήρθε και ο Γ., φίλος μας από την Ξάνθη, τώρα φαντάρος, που είχα να τον δω πολύ-πολύ καιρό. Φάγαμε (πολύ γρήγορα) κάτι πατατούλες ψητές ολόκληρες, μια σαλάτα με προσούτο και μια πένες πέστο, ήπιαμε και ένα ποτηράκι κρασί και ξεκινήσαμε για το Fuzz. Η συναυλία ήταν sold out, κάτι που με έκανε να ευγνωμονώ την Κ., που είχε πάει να πάρει εισιτήρια. Εγώ με την Κ. καταφέραμε και βρεθήκαμε στα δυο μέτρα από τη σκηνή, αλλά ξαναβρεθήκαμε με την Α. και την Κ. μετά τη συναυλία, γιατί είχαν πάει να αφήσουν τα μπουφάν στη γκαρτναρόμπα και έμειναν πίσω. Δυστυχώς, από τη μανία μας να βρεθούμε μπροστά, δεν προνοήσαμε να πάρουμε ούτε μια μπύρα και περάσαμε δυόμιση ώρες συναυλία χωρίς στάλα αλκοόλ. Και δεν θα το σκεφτόμουν, αλλά ο Αγγελάκας ήταν από την αρχή τόσο .. "αλλού" πού μας έτρωγε η ζήλια. Ο κόσμος γενικά είχε ένα μέσο όρο ηλικίας γύρω στα 27-28, και έπεφτε τόσο χαμηλά, διότι υπήρχαν και οι φανατικοί 17χρονοι (οι διπλανοί μας στα "χαρακώματα" :) ). Ο Αγγελάκας απολαυστικότατος, κοπανιόταν διαρκώς (και με μουσική, και αφού τελείωνε η μουσική, και πριν αρχίσει το επόμενο τραγούδι), μερικές φορές (οκ, αρκετές φορές) χανόταν στο διάστημα και είχαμε ένα μικρό φόβο ότι θα μας μείνει εκεί από εγκεφαλικό. Ο Σαδίκης ακολουθούσε στο κοπάνημα, μερικές φορές προπορευόταν κιόλας. Οι εικόνες που προβάλλονταν στην οθόνη ταίριαζαν τέλεια με τη μουσική.
Χόρεψα, ίδρωσα, ξελαρυγγιάστηκα. Αλλά, δεν.. Αυτό που πάθαινα εγώ παλιά (μέχρι πριν δυο χρόνια νομίζω), αυτό το "δεν μπορώ δεν μπορώ!! δεν το πιστεύω αυτό που ζω! τη εμπειρία θεέ μου, τι ένταση! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Είναι τέλεια-τέλεια-τέλεια! Λιποθυμώ!" δεν υπάρχει πια. Δηλαδή τι, τελείωσε; Αυτό ήταν; Γέρασα; Πάει ο ενθουσιασμός;
Πάντως τυχεροί όσοι έχουν εισιτήρια για σήμερα :).
Αλλά επειδή υπήρχε αυτή η γενική αίσθηση του "ανικανοποίητου" και είχαμε ξεκινήσει τη βραδιά με πρόθεση "να τα σπάσουμε", Η Σ. έριξε μια ιδέα στο τραπέζι. Και συμφωνήσαμε κι εγώ και η Α., με λίγη ντροπή, λίγες ενοχές, και μια ακατανίκητη επιθυμία. Όταν ανακοινώσαμε την απόφασή μας στην Κ., δεν την πήρε καλά. Αλλά ακολούθησε. Άλλωστε ήταν πολύ κοντά. Βρεθήκαμε στον Μαζωνάκη. Ναι. Όχι δεν ακούω ποτέ. Και για τιμωρία, όταν μπήκαμε στο μαγαζί ήταν μια κάποια από κάποιο ριάλιτι και τραγούδούσε "Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ", ανοίγοντας το πρόγραμμα. Δεν ξέραμε αν έπρεπε να γελάσουμε ή να κλάψουμε, οπότε μείναμε απλά με ανοιχτό το στόμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα μας αφήσουν να μπούμε (ήμασταν ντυμένες για Αγγελάκα. Εγώ φόραγα ένα μαύρο παντελόνι και ένα γκρι φανελάκι, η Α. ένα καρό πουκάμισο, τζιν και κόκκινα μποτάκια, η Κ. την κλασσική τζιν καμπάνα της, αθλητικά, φούτερ και η Σ, η πιο "κυριλέ", μια μαύρη μπλούζα με έναν κόκκορα με στρας, καφέ δερμάτινο και το ..αρχιτεκτονικό φουλάρι".). Ε, μπήκαμε, ήπιαμε ένα ποτό, η Κ. έφυγε σε κάποια φάση αποκαλώντας μας "ιερόσυλες" (ήταν όταν τραγουδούσαμε την Πριγκιπέσα του Μάλαμα, μαζί με το Μαζωνάκη) και εμείς ΄φύγαμε όταν σταμάτησε ο Μαζωνάκης (υποθέτω ήταν το πρώτο μέρος ή κάτι τέτοιο). Ξέρω. Δεν έχει καμία λογική αυτό που κάναμε, αλλά το κάναμε και διασκεδάσαμε απίστευτα βλέποντας τα κορίτσια με το πλατινέ μαλλί και τη γόβα να μας κοιτάζουν με τρόμο. Δεν μπορώ να σχολιάσω το Μαζωνάκη σοβαρά. Ό,τι να 'ναι.. Δεν υπήρχε το κούνημα και οι ατάκες που έλεγε, δεν υπήρχε η χορεύτρια με το χρυσό κορμάκι και ο ημίγυμνος τύπος που κουνιόταν λες και τον είχαν χτυπήσει με 220V.
Έχω αναφέρει ότι εγώ και η Α. δεν πρέπει να βρισκόμαστε ποτέ οι δυό μας ανεξέλεγκτες, ε;
Πάντως σίγουρα η χθεσινή τρέλα δεν είναι ότι αναβίωσε την "τρέλα" που είχα μικρή όταν κοπανιόμουν κάτω από τη σκηνή με τον Παπακωνσταντίνου (Βασίλη, τότε) και ο μπαμπάς μου κοιμόταν στις κερκίδες περιμένοντας να τελειώσει η συναυλία και να με πάει σπίτι και δε με ένοιαζε ούτε το ότι δεν έπινα αλκοόλ (ήμουν 13), ούτε ότι πήγαινα με το μπαμπά μου)
Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο της Σ., οι εικόνες από το Fuzz ήταν ακόμη ζωντανές στο μυαλό μου και χαίρομαι γι' αυτό.

5 σχόλια:

  1. δεν μπορουσα να παω και αγγελακα και my dying bride.ειναι το κωλοδιαβασμα στη μεση.
    προτιμησα τους δευτερους. αλλα γιατι ζηλεψα τωρα;;; λατρεμενος ο αγγελακας.
    τετοιες βραδιες ευχομαι να εχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ξέρω ότι είναι.. too much.. αλλά δεν θέλω τέτοιες. Θέλω τέτοιες, μα να τις μοιράζομαι χωρίς να λείπουν άνθρωποι που αν ήταν εδώ, ίσως να γινόταν ο ενθουσιασμός μου πιο.. ολόκληρος. Ελπίζω να πέρασες καλά στους my dying bride (let me google that one..) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ουφ. τα ελληνικα μου και η συνταξη τους..
    αυριο ειναι οι τυποι. ειναι καλοι..αξιζει δηλαδη να τους ψαξεις κυριως αμα εισαι φαν της doom.

    σε καταλαβαινω..ως προς το πιο ολοκληρος. :)

    α, οσο για την αναμονη, απλα μην το σκεφτεσαι οτι περιμενεις. παντως ευχομαι ο,τι καλο, να ερθει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή επιτυχία με την υποτροφία κατ' αρχήν..

    Αχ, αυτό με τις αναμονές το έχω κι εγώ, αλλά το παλεύω, με εργασιοθεραπεία, βγαίνοντας κτλ κτλ :)

    Αγγελάκας, λατρεμένος.

    Φιλί..

    ΥΓ: Θα 'ρθουν και πιο.. ολόκληρες Στιγμές, γενικότερα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σε ευχαριστώ Madame!
    Εργασιοθεραπεία είναι και η δική μου αντιμετώπιση στο "θεματάκι" μου.
    Αγγελάκας λατρεμένος, ω ναι!
    Ε, φιλί! :)
    Υ.Γ.: άντε να δούμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.