"Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας.
Όταν τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων
όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως
όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους
είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας
γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι
να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας
όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να κάμη τίποτε
χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει μέσα στη στάχτη των ποδιών της.

Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν
ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια ούτε την ευωχία των μαλλιών που λατρεύτηκαν
ούτε τα σουραύλια των εργαστηριακών μεταγγίσεων
από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού προστατευομένου
από τα εγκόσμια και τα μελτέμια της κυανής ανταύγειας λυγηρών παρθένων.

Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντος μιας πολυσύνθετης σημαίας
που κρατεί τους εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου
κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις
χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της πάλης.

Στιγμιότυπα μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας μας
προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος της προελεύσεως των ονείρων
και του καθενός κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας πόλης.

Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα φανούμε γυμνότεροι
και από την άφιξι της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών και παστρικών βαρούλκων
γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής του κρημνιζομένου πόνου
στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας."

.. έγραψε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Εγώ πάλι δεν θέλω άλλο πια να γράφω εδώ. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που με έκανε τόσο καιρό να γράφω μέρα παρά μέρα, μου τελείωσε. Μου πέρασε. Σαν γρίπη. έτσι κι αλλιώς, κι αυτό το ιστολόγιο μια μάσκα είναι, όπως τόσες και τόσες άλλες. Περιέγραψα εξόδους, στιγμές, κάτι λίγα συναισθήματα Ποτέ όμως δεν είπα ποιος αγαπάει, ποιος μισεί, ποιος τσακώθηκε, ποιος χώρισε, ποιος ερωτεύτηκε, ποιος αμφιβάλλει, ποιος λυπάται, ποιος χαίρεται ποιος φοβάται, ποιος συμπαθεί, ποιος αντιπαθεί. Κι όλα αυτά, βάλτε τα και με "ποιον" στο πλάι. Τόσο καιρό τίποτα δεν έλεγα και τελικά τίποτα δεν έχω την πρόθεση να πω. Τίποτα, δηλαδή, πραγματικά δικό μου. Μια ψευδαίσθηση ότι μοιράζομαι πράγματα, χωρίς να έχω ποτέ την τόλμη να το κάνω. Ούτε και θα ήθελα, να την βρω, δηλαδή, αυτή την τόλμη.
Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας και την παρέα.

Έχω να γράψω από την Τρίτη???? Μα τι πάει στραβά με 'μένα?
Πάμε..
Λοιπόν, ξεκινάω από χθες. Χθες βγήκαμε με σχεδόν όλο το Δωμάτιο Αγοριών (οι γνωστοί Α, Αλέξανδρος Χ., Γ. Ο Χιχι, μαμά πατρίδα), τον Σ., τον Γ. και τις Α. και Σ., που δουλεύουν σαν τα μαύρα σκυλιά και μου είχαν λείψει πολύ. Πήγαμε στο Radio Bubble και ήταν ωραία. Ο Αλέξανδρος Χ. μας διηγήθηκε μια πικρή αλλά διασκεδαστική παρ' όλα αυτά ιστορία για μια ταινία του προβλήθηκε και έναν σκηνοθέτη (τον ίδιο) που δεν πρόλαβε ποτέ να βγάλει λόγο, αλλά είχε τουλάχιστον κάνει εμφάνιση με ωραιότατη, καινούρια μπλούζα.. Ο Αλέξανδρος Χ. εκτός από σκηνοθέτης, είναι και 3-5 χρονών περίπου και μας ψέκαζε με ένα "πιτσιλιτίρι" κάθε τόσο. Ο Σ. είχε μια τρομερή νευρικότητα, η οποία εντεινόταν όταν κάποιος τον ρωτούσε "Ρε συ Σ., έχουν μπει δικιές σου φωτογραφίες στην ιστορία μου στις Μητροπολιτικές Ιστορίες?". Κάθε φορά που γινόταν αυτό, ο Σ. ρωτούσε τον Α., ο Α. του έλεγε ότι δεν ξέρει, εγώ κι ο Αλέξανδρος Χ. διακόπταμε και τους δύο και γινόταν ένα ευχάριστο πανδαιμόνιο. Ύστερα πήραμε κάτι πραγματάκια από ένα άλλο πράγμα που ονομάζεται "Αυτόματος Πωλητής Τέχνης" στο Radio Bubble. Ήταν κάτι μικρούτσικα ανθρωπάκια κλεισμένα μέσα σε αυτά τα πλαστικά στρογγυλά που έχουν όλοι οι αυτόματες πωλητές για μικροπαιχνίδια. Οι αντιδράσεις ήταν από "Δεν είναι φανταστικό??" μέχρι "Είναι απαίσιο! Θέλω να το πετάξω μακριά και να θρυμματιστεί κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου!! Είναι ό,τι πιο απαίσιο έχω δει ποτέ!". Ααα.. η τέχνη.. Τι να πει κανείς..
Μετά, η Σ., ο Σ. κι εγώ πήγαμε να βρούμε τον Γ. στο Κ44 (που έμαθα ότι λέγεται ΤΩΡΑ Κ44), ενώ οι υπόλοιποι πήγαν για ύπνο. Η Σ. δεν είχε και πολλή όρεξη και την τραβήξαμε ως εκεί. Αλλά όταν φτάσαμε έπαθα πολιτισμικό σοκ. Είχα περίπου ένα χρόνο να βρεθώ χωμένη μέσα σε πλήθος που στριμώχνεται, χορεύει, βολιδοσκοπεί, καπνίζει τόσο που να μην έχει πια αέρα πουθενά.. Νιάτα, σα να λέμε.. Και κάπου εκεί κάτι με έπιασε και δεν μπορούσα να σταματήσω να μιλάω για την Ξάνθη: για τα μπαράκια, για μεθύσια, για τρέλες.. δεν ξέρω πως το έπαθα αυτό. Δεν μου λείπει καθόλου, αλλά χθες τη νοστάλγησα κάπως. Δεν έχω πια όρεξη για όλα αυτά βέβαια.. συνειδητοποίησα ότι με τα παιδιά φέτος περνάω πάρα πολύ καλά, παρ' ότι πάρα πολύ ήσυχα και πολιτισμένα. Και μ' αρέσει. Δεν θέλω αλλαγές. Στην αρχή (δηλαδή την πρώτη μια ώρα) ήθελα να ουρλιάξω και να φύγω. Ή απλώς να φύγω. Μετά συνήθισα και περνούσα αρκετά ωραία αλλά είχαμε όλοι κουραστεί κι έτσι πήγαμε για ύπνο.
Τις προηγούμενες μέρες, τώρα.. Ξεκίνησε το Online Summer Program του Delft. Δηλαδή, μας χώρισαν σε ομάδες των 10-12 σε αυτό το πράγμα σαν facebook, και μας ανέθεσαν εργασίες. Η πρώτη έχει να κάνει με το πως να λειτουργείς σε μια πολυπολιτισμική ομάδα. Από τα 10 άτομα της ομάδας συμμετείχαμε χθες, που ήταν η πρώτη μέρα, 3. Ένας Λιθουανός, ο Matas, ένας Άγγλος (που είναι Κινέζικης καταγωγής ή κάτι τέτοιο), ο Mike, κι εγώ. Τον υπεύθυνο της ομάδας μας τον λένε Harikrishnan και είναι Ινδός. Πολύ ωραίες συζητήσεις, στις οποίες μπήκα με ιδιαίτερο πάθος και ορμή και τα κορίτσια με ειδοποίησαν χθες ότι θα ξαναφάω τα μούτρα μου. Όπως, δηλαδή χάσαμε με την Αλκμήνη το μέτρο στην Ξάνθη, και κάναμε ό,τι μας ζητούσαν οι καθηγητές και πιστεύαμε ότι ποτέ δεν ήταν αρκετό ότι κάναμε και ήθελε λίίίίίίγο ακόμα, έτσι ακριβώς θα καταλήξω πάλι ένας junkie της σχολής, χωρίς μέτρο, απλώς σε άλλη χώρα. Φοβάμαι ότι αυτό είναι αναπόφευκτο. Διότι όταν μου αρέσει κάτι και μου δίνει ικανοποίηση το να ασχολούμαι με αυτό δεν μπορώ να βάλω όρια. Είναι όπως ο έρωτας. Όσο και να λες κάθε φορά "ας το πάμε σιγά-σιγά, μην φάμε τα μούτρα μας", πάντα τρως τα μούτρα σου. Αλλά σ' αρέσει.
Α, επίσης, επειδή έδειξα κάπως επιθετικές συμπεριφορές τις τελευταίες μέρες, πήγα και πήρα τρία κουβάρια μαλλιά και άρχισα το πλέξιμο (ήξερα να πλέκω, δεν έκατσα να μάθω τώρα, αλλά υπάρχουν κάτι τουτόριαλ στο γιου τιουμπ, μούρλια!!) και τώρα (αφού βγήκα και από το σπίτι) είμαι καλά. Το 'χω, γιατρέ. Το ελέγχω :Ρ

Ωραία, φτάνει με τις λογοτεχνικές αρλούμπες. Η πραγματική ζωή μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Μαζί με την εικονική. Και εξηγούμαι:
Αρχίζω από την εικονική.. Το TU Delft έστησε μια κοινότητα τύπου Facebook, για να γνωριστούν όλοι οι φοιτητές από το εξωτερικό μεταξύ τους. Θα σας έδινα λινκ, γιατί είναι συγκλονιστικά ενδιαφέρον να χαζεύεις μια κοινότητα όπου όλοι είναι μηχανικοί και ετοιμάζονται να πάνε σε ξένη χώρα. Τέλος πάντων, μέσα από αυτή την κοινότητα, λέγαμε τι ειδικότητες έχουμε επιλέξει και είπα κι εγώ ότι με πήραν στο "hyperbody". Έλα όμως που και άνθρωποι που το είχαν δηλώσει πρώτη επιλογή δεν είχαν ειδοποιηθεί ακόμη.. Βέβαια, πάει ανάλογα και με το πότε έχεις κάνει τη δήλωση.. Παρ' όλα αυτά έστειλα ένα μέηλ στον αγαπητό Marco Verde, που μου είχε στείλει ένα πολύ θερμό μέηλ καλωσορίσματος, ο οποίος μου είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι στείλανε σε ανεπίσημη λίστα μέηλ, από "παρεξήγηση" και ότι δεν μπορεί να μου πει επίσημα ότι θα είμαι στο Hyperbody. Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν το πήρα και πολύ καλά. Παρ' ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα, όταν έχεις ανταλλάξει δυο-τρια μέηλ με έναν άνθρωπο, ο οποίος σε αντιμετωπίζει κανονικά σα να είσαι μέλος του Hyperbody και απαντάει σε ερωτήσεις σου, δεν είναι πολύ ωραίο να περνάς πάλι στην αβεβαιότητα. Ειδικά για μένα, που ενώ το είχα δεύτερη επιλογή, μετά το συμπάθησα, μετά ενθουσιάστηκα, μετά το ερωτεύτηκα. Αλλά αυτό είναι το λάθος! Δεν πρέπει να παθιάζεσαι με τίποτα. Άπαξ και παθιαστείς, πάει, βασανίζεσαι μετά. Τέλος πάντων, θέλω να πιστεύω πως ότι γίνει θα είναι για καλό. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ εύκολο να αλλάξεις κατεύθυνση, εξαρτάται και από τα μαθήματα που θα επιλέξεις. Αλλά είναι αυτά τα ψυχολογικά "χουνέρια" που η κράση μου δεν τα αντέχει ιδιαίτερα.
Και πίσω στην εικονική κοινότητα.. Οι "φίλοι" μου είναι Κινέζοι. Πολλοί. Πάρα πολλοί. Και πάρα πολλοί Ινδοί. Κυκλοφορούν και αρκετοί Έλληνες, οι οποίοι ξεχωρίζουν πριν καν δεις το όνομα, από τις πόζες (φραπές-ήλιος-θάλασσα-τσιγαράκι-ανεμελιά). Γενικά όλοι έχουν χαμογελαστές φωτογραφίες και εκφράζουν ενθουσιασμό ανάμικτο με αγωνία. Η κοινότητα αυτή στήθηκε, γιατί εκεί θα "μαζεύονται" οι ομάδες για το Online Summer Program, στο οποίο θα πάρω μέρος, αλλά έχουν πρόσβαση και όλοι οι "international students". Έχει και κάποια αρκετά κατατοπιστικά και λιγάκι τρομακτικά βιντεάκια σχετικά με την Ολλανδική ιδιοσυγκρασία και το Ολλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα. Προτείνω αυτό και αυτό, αν έχετε χρόνο για χάσιμο.
Κατά τα λοιπά, τελείωσα επιτέλους το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας". Και λέω "επιτέλους" όχι γιατί δεν μου άρεσε -κάθε άλλο- αλλά γιατί όσο έμενε ατελείωτο από τη μία δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ σε παραγωγικές δραστηριότητες και από την άλλη ένιωθα να με καλούν τα επόμενα αδιάβαστα βιβλία, που με περιμένουν να τα ξεζουμίσω.
Το άλλο άχρηστο πράγμα που έκανα αυτές τις μέρες ήταν να φτιάξω ανακυκλωμένο χαρτί. Μπορεί οι οδηγίες να λένε να το αφήσεις να στεγνώσει στον ήλιο και τέτοια, αλλά άμα το βάλεις για 3 ωρίτσες στο φούρνο (πάνω-κάτω και αέρας) στους 120 είναι μια χαρά. Το πρώτο που έφτιαξα ήταν πράσινο και αποτελούνταν από χαρτοπετσέτες, μερικές σελίδες Μητροπολιτικών Ιστοριών (είχα πάρει πάάάάρα πολλά τεύχη από εκείνο το πάρτι) και άρωμα τριαντάφυλλο Το επόμενο είχε χαρτοπετσέτες, κανέλα, μοσχοκάρυδο, γαρύφαλλο, Μητροπολιτικές Ιστορίες, κομματάκια χρωματιστής τσόχας. Αλλά νομίζω παρά βγήκε παρδαλό.
Α, έχω και καλά νέα από το Delft.. Στην αρχή πίστευα ότι είμαι πολύ έξυπνη που έκλεισα εισιτήριο για τις 17, ενώ 19-20-21 έρχονται και σε μαζεύουν από το αεροδρόμιο με πούλμαν και σε πάνε έξω από την πόρτα σου. Μετά κατάλαβα ότι είμαι βιαστική και έχω κάνει ακόμη μια παρορμητική βλακεία. Διότι δεν ήξερα αν θα μπορούσα να πάρω τα κλειδιά από το σπίτι μου πριν από αυτές τις τρεις μέρες "υποδοχής". Επίσης, λόγω μετακομίσεων, μετακινήσεων κλπ των "συνδέσμων" μου στο Delft, δεν υπήρχε και σίγουρο σπίτι για φιλοξενία. Παρ' όλα αυτά, ευτυχώς το συμβόλαιό μου αρχίζει 16 Αυγούστου κι έτσι, αν καταφέρω στις 17 να είμαι σε ένα μέρος που το λένε "International Office" πριν τις πέντε το απόγευμα (φτάνω Άμστερνταμ στη μία), θα έχω στέγη.
Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, έχω και τον πατέρα μου να με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει ότι έπιασε ένα ψάρι 4,5 κιλά και μετά να με ρωτάει γιατί δεν τον πήρα τηλέφωνο, πριν απαντήσω στον κύριο Verde (διότι του απάντησα, ότι μετά το μπάχαλο που έγινε, ελπίζω να πάνε όλα καλά και να βρεθώ στο Hyperbody). Και να του είναι παντελώς αδύνατο να αντιληφθεί ότι αν ζητάω τη συμβουλή του για τα πάντα, δεν θα ανεξαρτητοποιηθώ ποτέ. Των ποτών. Πιστεύει ότι είναι θέμα εγωισμού, που φυσικά, "το έχεις πάρει από μένα, το καταλαβαίνω.". Τζίζους, σαμ μέρσι, πλιζ.

Για απόψε, το μενού έχει μια ρετρό, μελό, σκληρή (και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φανταστική) ιστορία:

Πολύ συχνά φανταζόμουν εκείνες τις μέρες ότι είχαμε κρυμμένα φτερά κι οι δυο και θα τα χρησιμοποιούσαμε είτε για να πετάξουμε ο ένας μακριά από τον άλλο, είτε για να επιστρέψουμε ο ένας στον άλλο. Μετά κατάλαβα ότι έχουμε μονάχα τα κουρασμένα μας μέλη να μας ταξιδεύουν και όχι ιδιαίτερο κουράγιο στην ψυχή. Ο αέρας ήταν κίτρινος και μύριζε πότε μούχλα, πότε θάλασσα του λιμανιού. Μια μυρωδιά ταγκή και δυσάρεστη, μα είχαμε μάθει να την αγαπάμε. Δε νύχτωνε ποτέ και όταν κοβόταν το ρεύμα -συχνά- δε μας ένοιαζε και τόσο. Μου άρεσε λίγο όποτε γινόταν αυτό. Γιατί τότε τραβούσε την προσοχή μου ο φάρος και σε σκεφτόμουν τους μήνες που ταξίδευες μακριά. Ήταν όμορφα όταν έλειπες, γιατί σε ένιωθα πιο μαζί μου από ποτέ. Κάθε φορά που επέστρεφες το σώμα σου είχε καινούριες πληγές. Χτυπήματα από ατυχήματα στο καράβι, καψίματα στα δάχτυλα από τα σχοινιά, μαχαιριές κάποιας δύστυχης σε κάποιο πορνείο που τρόμαξε για τη ζωή της όταν της έστριψες τον καρπό, σαν πήγε να σου πάρει το πορτοφόλι.. Όποτε ξαναγύριζες έπρεπε να σε ξαναγνωρίσω πάλι από την αρχή. Τα ζήλευα όλα εκείνα τα σημάδια σαν τρελή. Πνιγόμουν. Εγώ ήθελα να έχεις σημάδια στα δάχτυλα από το σκάλισμα στον κήπο μας και δέρμα ηλιοκαμένο από τις εκδρομές μας, όχι από τις βάρδιες στο κατάστρωμα. Ούτε κι εσύ με γνώριζες όμως κάθε φορά. Τα γράμματά μου έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φτάνανε στο σωστό λιμάνι. Πότε πολύ νωρίς, πότε πολύ αργά, στα τέσσερα χρόνια ίσως να πήρες δυο. Κι εγώ έστειλα εκατοντάδες. Κι όλο μου έλεγες κάθε που βρισκόμασταν «έχεις αλλάξει». Κι εγώ απλώς χαμογελούσα, γιατί δε μου άρεσε να αλλάζω μακριά σου, μα δε γινόταν και αλλιώς. Θυμάμαι που σου άρεσε να με φωνάζεις Κλοντέτ κι ήθελες να σε λέω ναύαρχο. Σου φαινόταν πως έδινε αυτό λίγη λάμψη στη μιζέρια που μας περιέβαλε. Το πόσες κονσέρβες φάγαμε εκείνα τα χρόνια.. Θαύμα που δε χάσαμε δόντια και μαλλιά. Εσύ στα καράβια, αλλά κι εγώ στη στεριά. Μήπως υπήρχαν χρήματα για τίποτα άλλο; Ήξερες πως τα λεφτά που μάζευα ήταν από καλοθελητές κυρίους που θέλανε να «στηρίξουν» το καημένο το κορίτσι. Αλλά ποτέ δεν ρωτούσες. Είχες μόνο τη μανία την πρώτη φορά που ερχόσουν από κάθε ταξίδι, να με κάνεις μπάνιο ο ίδιος. «Να σε περιποιηθώ», έλεγες. Έτριβες, όμως τόσο δυνατά το σφουγγάρι στο κορμί μου, που καταλάβαινα πως ήθελες να ξεριζώσεις τα ξένα αγγίγματα από πάνω μου. Πολλές φορές έβαζες τόση δύναμη που μελάνιαζαν οι μηροί ή το στήθος μου, αλλά δεν διαμαρτυρόμουν. Δε ρώτησες ποτέ που βρίσκω τα χρήματα και νομίζω πως αυτό που πιο πολύ σε πονούσε ήταν πως όλοι εκείνοι οι άντρες κοιμούνταν στο κρεβάτι μου, που όποτε ερχόσουν ήταν κρεβάτι μας. Τους άφηνα να περνάνε εκεί τη νύχτα, γιατί τους χρειαζόμουν. Είχα την αγκαλιά τους ανάγκη. Όπως είχες κι εσύ ανάγκη το σπιτικό φαγητό κάποιας Ιταλίδας κι ύστερα το σφιχτό κορμί μιας Αφρικανής, να ξεμουδιάσει το δικό σου σώμα. Αλλά όταν ερχόσουν και πηγαίναμε βόλτα στην προκυμαία και μου έδειχνες τους γλάρους –λες και δεν κοίταζα τους γλάρους μετρώντας τους ώσπου να έρθεις κάθε, μα κάθε, μέρα- δεν υπήρχε τίποτα απ’ όλα αυτά, Οι άνθρωποι εξαφανίζονταν και ήμασταν εσύ, εγώ κι ο κίτρινος αέρας, που μας έκανε από τότε κιόλας να μοιάζουμε με την κιτρινισμένη φωτογραφία που είμαστε σήμερα.

Υ.Γ.: Συγνώμη γι' αυτό. Φταίνε οι καταιγίδες και η έκλειψη Σελήνης.

Μια καστανιέτα-σκύλος, ένα μουσικό κουτί που παίζει το "that's what friends are for", το "Μουσική για Χαμαιλέοντες" του Τρούμαν Καπότε, μια ζυγαριά, το "Ο κινηματογράφος του απρόοπτου, 2 κείμενα για τις ταινίες του Ρένου Χαραλαμπίδη" του Andrew Horton, μια μαργαρίτα-ανεμιστήρας που συνδέεται με usb με τον υπολογιστή και πάρα πολλά παγωτίνια και πολλές μπύρες ήταν τα δώρα των γενεθλίων μου. Αλλά σίγουρα το μεγαλύτερο δώρο ήταν ότι ήταν όλοι εκεί (εκτός από εκείνους που μας τους στέρησε η μαμά-πατρίδα, καθώς δεν είχαν έξοδο χθες).
Ο Γ. και ο Σ., πραγματικοί κύριοι και ιππότες, ήρθαν λίγο νωρίτερα από την ώρα που είχαμε συμφωνήσει (8-8.30), καθώς ήταν οι υπεύθυνοι για το ψήσιμο. Άναψαν τη φωτιά και άρχισαν να ψήνουν με μεγάλη επιτυχία και πολύ καλό συγχρονισμό με τις αφίξεις των επομένων. (Α., Μ., Αλέξανδρος Χ., Α., Σ., Κ.). Φάγαμε σουβλάκια (οι πιο μερακλήδες τυλίξαμε και ένα δυο σε πίτα με τζατζίκι-ντομάτα, οι υπόλοιποι, σαρκοβόρα τέρατα, μόνο σάρκες), μετά παγωτό, πιο μετά πατατάκια με τζατζίκι. Ήπιαμε 8 λίτρα σανγκρία και μετά από ένα-δυο ποτάκια. Κατά τις 3 η Α. δεν την πάλεψε άλλο και πήγε να ξαπλώσει μέσα (οι υπόλοιποι ήμασταν ταράτσα). Κατά τις 3.30 έφυγαν και οι υπόλοιποι, πλην των Γ. και Σ., που κάθισαν για άλλο ένα ποτό, γλιτώνοντάς με έτσι από την κατάθλιψη της μαζικής αποχώρησης και βοηθώντας στο μάζεμα.
Η Κ. χθες έδωσε ρέστα με αποκορύφωμα την ιστορική ατάκα "..και νεκρούς ανασταίνει", που θα μείνει αλησμόνητη στους αιώνες των αιώνων. Εμείς ξέρουμε, κι αυτό αρκεί.
Ο Αλέξανδρος Χ. και η Μ. μου αποκάλυψαν ότι στην ταράτσα μας έχουμε κάτι λουλούδια που τα λένε μελάκια (νομίζω ότι μόνοι οι δυο τους τα λένε μελάκια), τα οποία, αν τους τραβήξεις τους στήμονες, έχουν στην άκρη μια σταγόνα μέλι.
Η Α., κατά τις 3 ήθελε να πει δυο κουβεντούλες με τη χελώνα, εκείνη όμως είχε ξεραθεί στον ύπνο. Σε αντίθεση με τον Φίλιππο Φουντούκη, που καθ' ότι τρωκτικό είναι νυκτόβιος, και έκανε μεγάλες χαρές όταν ο Σ. έπαιξε μαζί του κατά τις 4 το χάραμα. Τον είχαμε στο κλουβί του καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς, γιατί είναι ύπουλος και αθόρυβος και ζημιάρης (και κουνέλι).
Τα αγόρια στην αρχή της βραδιάς μας εγκατέλειψαν για να δουν λιγάκι μπαλίτσα, οπότε ήταν μια εξαίσια ευκαιρία για τα κορίτσια να σχολιάσουν ένα σωρό "ιναπρόπριετ" πράγματα με μια κάποια περιγραφικότητα και χωρίς ίχνος ντροπής. Οι γιούνισεξ συζητήσεις μας είχαν να κάνουν κυρίως με το να φέρνουμε σε δύσκολη θέση την Κ. και τον Σ., κάνοντας αδιάκριτες ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή, πράγμα που μας διασκέδαζε όλους. Ακόμη, η Σ. μας εξήγησε πόσο έντονα αντιλαμβάνεσαι ότι τα δημοτικά τραγούδια είναι πολύ μακάβρια όταν τα βλέπεις να "εμψυχώνονται" στη θεατρική σκηνή. Η Μ. ήταν ελαφρώς σιωπηλή όταν οι συζητήσεις αποκτούσαν ένα παραπάνω ενδιαφέρον, αλλά όπως μας εξήγησε, περνούσε ωραία "αλλά είμαι με το αγόρι μου και την οικογένεια του αγοριού μου (βλ. Κ.) και δεν μπορώ να εκφραστώ". Το σεβαστήκαμε. Ο Γ. είχε χορευτικές διαθέσεις (όπως πάντα, νομίζω), αλλά χόρευε όση ώρα έψηνε και μετά εξαντλήθηκε (και ψήθηκε). Γενικά, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η χθεσινή βραδιά είχε μια αβάσταχτα ευχάριστη ελαφρότητα (κοινώς, δεν θυμάμαι να συζητήσαμε ούτε ένα σοβαρό πράγμα).
Το σάουντρακ ήταν ο "Εν Λευκώ", πράγμα που από μόνο του αποδεικνύει πόσο έχουμε γεράσει. Και ως επιστέγασμα, έρχεται και το γεγονός ότι το απολαμβάναμε
Ήταν μια ωραία βραδιά.
Υ.Γ.: Πήρα δίσκους "Η Πεντάμορφη και το Τέρας" για το viewmaster που μου είχε χαρίσει ο BFF. Είναι μαγικό.
Υ.Γ.2: Ο Γ. πίστυε μέχρι χθες ότι ξέρω τα παιδιά 2-3 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι έτσι νιώθω από την τρίτη-τέταρτη φορά που βγήκα μαζί τους. Ε, και τώρα πια πάνε και 4-5 μήνες. Παλιώσαμε.
Υ.Γ.3: Σήμερα θα βγω για καφέ με την Jerry. Είναι ωραίο να γνωρίζεις κόσμο που σε διαβάζει και τον διαβάζεις :) (αυτό το γράφω σε περίπτωση που η Jerry αποδειχθεί η σχοιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι και εξαφανιστώ, να μπορεί κάποιος να πει στις αρχές από που να ξεκινήσουν την έρευνά τους :Ρ)

Υπάρχουν μερικά μικρά πραγματάκια που μπορούν να μας χαρίσουν μια στιγμιαία ψευδαίσθηση ευτυχίας: η μπάρμπεκιου σως, το νιρβάνα κάραμελ και το νιρβάνα μπανάνα-σοκολάτα, τα ντοκιμαντέρ και ύστερα τα μοντέλα που ξεμαλλιάζονται στο Σκάι (στο Αμέρικας νεξτ τοπ μόντελ). Αυτή τη στιγμή τα έχω όλα στο σπίτι μου, αλλά τα πρώτα περιμένω να τα μοιραστώ με τους φίλους μου το βράδυ.
Κατά τα λοιπά, θέλω να μεταφέρω μια ρήση που με τη σειρά του μου μετέφερε ο αδελφός μου: "υπάρχουν μονόκεροι, απλώς είναι κοντοί, χοντροί, βρωμεροί και τους λένε ρινόκερους". Οπότε μπορούμε είτε να ανακαλύψουμε το μονόκερο μέσα μας, είτε να απελευθερώσουμε το ρινόκερο μέσα μας και να κυλιστούμε στη λάσπη. Αν ήταν κανονικό καλοκαίρι θα πρότεινα το δεύτερο, αλλά η συννεφιά και η δροσιά είναι ευνοϊκές συνθήκες για πνευματική "εξύψωση".
Σήμερα μου ήρθε και το μέιλ για το Online Summer Program του TU Delft. Πριν την πρώτη Ιουλίου πρέπει να απαντήσουμε σε τέσσερις ερωτήσεις/φράσεις:
"περιμένω από τους καθηγητές μου να ενεργήσουν ως εξής:", "περιμένω από τους international φοιτητές να ενεργήσουν ως εξής:", "περιμένω από τους Ολλανδούς φοιτητές να δράσουν ως εξής:", "η βαθμολόγηση γίνεται με βάση...", "τα πρότζεκτ γίνονται με αυτό τον τρόπο:". Θέλουν, δηλαδή, να ξέρουν τι περιμένουμε από αυτούς. Νιώθω μια γλυκιά ανατριχίλα. Δεν μας είχαν μάθει ακριβώς έτσι εδώ..
Χθες έμαθα τι σημαίνει "naturalistic fallacy". Δυστυχώς δεν υπάρχει ελληνικό άρθρο στο Γουίκι και όσο ενδιαφέρουσα έννοια κι αν τη βρήκα, δεν έχω το κουράγιο να μεταφράσω.
Επίσης, χθες θεωρητικά έμαθα να λέω την ώρα στα Ολλανδικά. Πρακτικά, πάλι, όχι.
Ακόμη αποκαλύφθηκε ότι είμαι "Κριάρι". Είμαι, απλώς δεν το είχα συνειδητοποιήσει Ο όρος "κριάρι" είναι μια εύστοχη παρομοίωση, για τα άτομα που παίρνουν μια απόφαση και μετά τρέχουν προς αυτήν με το κεφάλι κάτω, με αποτέλεσμα, αν η απόφαση είναι τοίχος, να τσακίζουν το κρανίο τους στον τοίχο. Δεν είχα ιδέα ότι είμαι τέτοιο πράγμα, αλλά μου το εξήγησαν με παραδείγματα και κατάλαβα πόσο πολύ ισχύει, γιατί μετά άρχισα να σκέφτομαι κι εγώ και να εντοπίζω κι άλλα παραδείγματα από τη ζωή μου. Επίσης, το να είσαι "κριάρι", σε συνδυασμό με το να είσαι παρορμητικός (δηλαδή, εγώ) δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Διότι παίρνεις μια απόφαση παρορμητικά, πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι "ένστικτο" και μετά την ακολουθείς, νόου μάτερ γουάτ. Το καλό είναι ότι αυτό το στυλ "κριάρι" με βοηθά να απεγκλωβιστώ από καταστάσεις χωρίς πισωγυρίσματα Παράδειγμα: γνωρίζω μια κοπέλα. Παρορμητισμός. "Την αγαπώ, είναι η αδελφή ψυχή μου, είναι η καλύτερη στον κόσμο". Παρουσιάζει κάτι ψιλο-ψεγάδια. Κριάρι. "Έλα μωρέ, άνθρωπος είναι κι αυτή μπλα μπλα μπλα" (άπειρες προσπάθειες να δικαιολογήσω αδικαιολόγητες συμπεριφορές, για να συνεχίσω την πορεία που έχω χαράξει στο μυαλό μου). Νεκρός χρόνος. Ή καλύτερα "φάση ηφαίστειο σε αδράνεια". Και μετά πάλι κριάρι. "Ως εδώ, λυπάμαι, δεν μου κάνεις, αντίο". Το θέμα είναι ότι το θύμα της "κριαρικής" μου επίθεσης μπορεί όντως να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι εγώ συσσωρεύω μέσα μου θυμό ή απογοήτευση τόσο καιρό, γιατί πολύ δύσκολα εκφράζω τα πράγματα που με ενοχλούν ή με πληγώνουν. Νομίζω ότι τρεις άνθρωποι όλοι κι όλοι έχουν το "προνόμιο" να το πληροφορούνται σχετικά άμεσα, όταν κάτι με πειράζει. Και είναι οι τρεις πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου, πέρα από την οικογένεια. Αυτό που σε σώζει από το να τρώω διαρκώς τα μούτρα μου με αυτό το θανατηφόρο συνδυασμό χαρακτηριστικών, είναι το γεγονός ότι είμαι ένα ευπροσάρμοστο κριάρι. Δηλαδή, ας πούμε ότι κάνω μια επιλογή που αποδεικνύεται ότι δεν ήταν η καλύτερη. Δεν λέω "πάει αυτό ήτανε, το διάλεξες, τώρα θα το λουστείς". Όχι. Λέω "χμ, μαλακία επιλογή. Αλλά σίγουρα θα έχει κάποια καλά σημεία που να μπορώ να τα αξιοποιήσω". Και όταν τα εντοπίσω, τότε έχω βρει πάλι το δρόμο και τρέχω προς τα 'κει (ναι, σαν κριάρι). Φαντάζομαι ότι όλα αυτά σας είναι παντελώς αδιάφορα, αλλά σκέφτηκα ότι μπορεί να υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι τόσο καθυστερημένοι όσο εγώ που στα 25 τους ή και αργότερα, να μην έχουν συνειδητοποιήσει πράγματα για τον εαυτό τους, οπότε θα έχω κάποια ηθική υποστήριξη :Ρ. Είναι πολύ σημαντικό πάντως να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά και να ακούμε τους γύρω μας: τις προτάσεις τους, τα σχόλιά τους για εμάς, τις παρατηρήσεις τους. Δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά όταν έχεις παθιαστεί με ένα αντικείμενο ή ένα άτομο, να ακούς πράγματα που δεν σου αρέσουν, αλλά είναι σημαντικό να το κάνουμε, γιατί έτσι μπορεί τελικά να καταλήξουμε πιο ευτυχείς (αυτά τα γράφω για να τα διαβάζω εγώ, διότι έχω τρομερή δυσκολία εμπέδωσης).
Επίσης, έμαθα ότι έχω την Λίλιθ στον Ταύρο, τρεις πλανήτες στον Καρκίνο, μόνο ήλιο στους διδύμους και ωροσκόπο Υδροχόο, οπότε είμαι και αστρολογικά τρελή, τεκμηριωμένα και παρακαλώ, κρατείστε αποστάσεις ασφαλείας, διότι έχει και έκλειψη η Σελήνη το Σ/Κ και μπορεί να γίνω και βαμπίρ ή λυκάνθρωπος ή κάτι τέτοιο.
[έχω απόλυτη επίγνωση ότι είναι επιεικώς απαράδεκτο να γράφω ένα ποστ για την αυτογνωσία, που τελειώνει με ζώδια και μάλιστα αυτό να είναι το επόμενο από ένα ποστ που μιλούσε για την διαδραστική αρχιτεκτονική, αλλά η ζωή είναι μικρή κι εγώ παρορμητική, οπότε, να, το έκανα]

Spoiler Alert.
Camille (2009): Κορίτσι αγαπάει αγόρι. Το αγόρι είναι ψιλοκαθίκι και με αναστολή. Μικροκακοποιός. Το κορίτσι όμως πιστεύει στο αγόρι. Το αγόρι δεν πιστεύει τίποτα. Ούτε στον εαυτό του, ούτε και σε τίποτα άλλο. Το κορίτσι πιστεύει στη δύναμη της αγάπης. Παντρεύονται, γιατί το κορίτσι είναι ανηψιά του δεσμοφύλακα του αγοριού και το αγόρι θέλει να κάνει τη ζωή του λίγο πιο εύκολη. Ξεκινάνε για μήνα του μέλιτος στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Στο δρόμο τρακάρουν. Το κορίτσι σκοτώνεται. Αλλά αγαπάει το αγόρι και νιώθει ότι το αγόρι την χρειάζεται και έτσι, ενώ είναι νεκρή, πιστεύει ότι δεν είναι. Το αντιλαμβάνεται το αγόρι, γιατί εκείνη σταδιακά αρχίζει να μυρίζει και να της πέφτουν τα μαλλιά και είναι κάπως χλωμή. Η αστυνομία αρχίζει να ψάχνει το αγόρι, γιατί μες τον πανικό του είπε ότι σκότωσε το κορίτσι (γιατί το τρακάρισμα έγινε μετά από καυγά). Και καταλαβαίνει ξαφνικά ότι η αγάπη του κοριτσιού έχει όντως δύναμη και την εκτιμά. Και μετά την ερωτεύεται. Και μετά σκοτώνεται και μετά το σκάνε κι οι δυο μαζί πάνω σε ένα μπλε άλογο, που είναι επίσης πεθαμένο, αλλά δεν εξαφανίζεται, γιατί αγαπά τον ιδιοκτήτη του και νιώθει ότι ο ιδιοκτήτης του το έχει ανάγκη. Έχουμε, δηλαδή, μια ταινία με τρία πτώματα στο τέλος, που εγώ όμως τη βρήκα τρομερά αισιόδοξη και αυτή η Camille είναι ένα πραγματικά υπέροχο πλάσμα.

Από δω και κάτω μπορείτε να διαβάσετε και όσοι δεν έχετε δει το Camille.
Την προτείνω την ταινία. Ξέρω ότι πολλοί θα με βρίζουν. Δεν είπα ότι είναι κανένα αριστούργημα, αλλά είναι ρομαντική με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο, κι επιπλέον, την πιστεύω. Ναι, είμαι τόσο κορίτσι μερικές φορές.

Κατά τα λοιπά, σήμερα νιώθω πολύ ανάλαφρη, γιατί έστειλα ένα μέηλ σε έναν από τους καθηγητές του Hyperbody, για να του φέρω απ' έξω απ' έξω το γεγονός ότι δεν ξέρω το Χριστό μου από 3d προγράμματα και να δω πώς θα το πάρει. Ε, το πήρε πάρα πολύ καλά. Κατ' αρχάς μου απάντησε μέσα σε 20 λεπτά. Και ύστερα μου είπε ότι αυτό που μετράει είναι οι ιδέες και όχι το software και τα computer skills και να μην ανησυχώ για τίποτα. Είπε πώς θα μας τα μάθουν όλα εκεί και επιπλέον ότι αυτά που θα μάθω στο συγκεκριμένο Msc είναι πολύ πέρα από skills (που μου διευκρίνισε -μέσα σε παρένθεση, όπως κάνω εγώ τώρα-ότι για εκείνον δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα από μόνα τους). Ομολογώ ότι ξαλάφρωσα κατ' αρχάς και ενθουσιάστηκα με την αντιμετώπιση εκ των υστέρων. Μετά βρήκα μερικά ακόμη βίντεο με εργασίες από το συγκεκριμένο Msc και ομολογώ ότι όταν μου τα έστελνε ο αδελφός μου τρία χρόνια πριν, του έλεγα ότι αυτά είναι "τεχνοκρατικά παπατζιλίκια", αλλά τώρα πολύ χαίρομαι που θα τα μάθω. Αυτό εδώ για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ο σκελετός ενός κτιρίου που αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος Μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ χώρους, "πραγματικά κτίρια" να προκύπτουν μέσα από αυτούς τους πειραματισμούς, αλλά είναι πολύ ωραίο το ότι ο "χώρος" αντιδρά με το που ο άνθρωπος τον πλησιάζει ή απομακρύνεται (αν βαρεθήκατε να δείτε τα βίντεο δεν καταλαβαίνετε τι λέω, αλλά σας δικαιολογώ απόλυτα). Είναι ανθρωποκεντρικό επί της ουσίας, νομίζω. Είχα ένα κάποιο άγχος που θα βρεθώ ξαφνικά να σχεδιάζω χώρους αλληλεπιδραστικούς, γιατί όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορέσω να το αξιοποιήσω στην Ελλάδα. Είναι όμως κάτι πολύ ενδιαφέρον που μου ανοίγει τις πόρτες για το πεδίο της έρευνας, και πέρα από το συγκεκριμένο εργαστήριο, υπάρχουν στο πρόγραμμα σπουδών μου και ένα σωρό άλλα, πιο "κλασσικά" μαθήματα, που αντιλαμβάνομαι τι είναι με την πρώτη ματιά. Είναι κρίμα όλα αυτά τα συστήματα με τους αισθητήρες και τους μηχανισμούς να χρησιμοποιούνται σε καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις και να μην βρίσκουμε έναν τρόπο να αφομοιωθούν στην αρχιτεκτονική. Αρχικά φοβόμουν ότι θα είχα να κάνω με "folding" (βλ. "κυματιστά" κτίρια της ακατανόμαστης ή του Γκέρυ), αλλά διαβάζοντας το μπλογκ της σχολής και παρατηρώντας τη λογική πίσω από τις φαινομενικά "διαστημικές" εργασίες στο συγκεκριμένο εργαστήριο, δεν νιώθω τρομαγμένη.
Τα βιβλία που βλέπετε στη φώτο είναι βιβλία που ξέθαψε ο πατέρας μου από κάθε γωνιά του σπιτιού και έχουν να κάνουν με ρομποτική και μηχανική, μέχρι και με σπέσιαλ εφέ.. Δεν ξέρω κατά πόσον θα μου φανούν χρήσιμα, πάντως είναι κιτρινισμένα και μυρίζουν παλιό χαρτί και τα συμπαθώ. Ο δε αδελφός μου, ο οποίος είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός και ειδικεύεται στα φράκταλς και τη βιοϊατρική, μου έστειλε με τη σειρά του ένα εκατομμύριο pdf με τίτλους όπως: "Cytoskeletal Mechanics", "Biomechanics, principles and applications", "Nanofabrication". Κατά μία έννοια, επειδή έχει πολύ να κάνει το Hyperbody με βιολογικές μορφές, αυτό που λέμε "οργανικά πρότυπα" (βλ. Gaudi, πρωτοπόρος στη μίμηση βιολογικών προτύπων), μπορεί να μου είναι χρήσιμα. Επίσης, ο Ν. μου έστειλε ένα σύγγραμα με τίτλο "Special Structures", που έχει να κάνει με κελύφη και δικτυώματα και τα λοιπά.
Εδώ και εδώ μπορείτε να χαζέψετε τις φάτσες των μελλοντικών διδασκόντων και στηριγμάτων μου. Με τρομάζει λίγο ο Ινδός κύριος, με την έννοια ότι φαίνεται έτοιμος να αρχίσει να αιωρείται, γιατί ξέρει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε. Και ο κύριος Oosterhuis, αν και ιδιαίτερα γοητευτικός για την ηλικία του, νομίζω ότι θα είναι πολύ αυστηρός και λίγο κακούλης. Αναρωτιέμαι βέβαια πόσο συχνά θα εμφανίζεται, διότι έχει δικό του γραφείο και φαίνεται να είναι πολύ μπίζι. Υποθέτω ότι θα έρθει την πιο ακατάλληλη στιγμή. Στην πρώτη μου παρουσίαση, όταν θα πεθαίνω από τρακ και θα έχει σκεφτεί ένα πολύ ωραίο, ειρωνικό σχόλιο, το οποίο θα πει στα Ολλανδικά και αφού γελάσουν όλοι οι Ολλανδοί φοιτητές εις βάρος μου, μετά θα το πει και στα αγγλικά, για να μπορέσουν να το χαρούν και οι ιντερνάσιοναλ (μην βιαστείτε να με παρηγορίσετε. Αν το πίστευα στ' αλήθεια, δεν θα είχα κουράγιο να αυτοσαρκαστώ. Θα λιποθυμούσα. Σήμερα κατακλύζομαι από κύματα αισιοδοξίας).
Υ.Γ.: Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο που είμαι συνονόματη με τον Alex de Large. Πότε-πότε νιώθω μια ταύτιση μαζί του (με το κάπως ευαίσθητο νευρικό του σύστημα, συγκεκριμένα).

Ολ ράητ. Έχουμε τα εξής δεδομένα:
1.Αυτές είναι οι ώρες που ξημερώνει και βραδιάζει στο Delft.
Δηλαδή το καλοκαίρι έχουμε 18-19 ώρες "μέρα", που δεν έχεις τι να την κάνεις, γιατί τώρα θυμήθηκε το θερμόμετρο να πιάσει καμιά 18άρα βαθμούς. Τον δε χειμώνα, που έχει χιόνι και ψοφόκρυο, έχει 15 ώρες νύχτα. Υπέροχα. Αλλά δεν πτοούμεθα. Διότι εγώ θα είμαι κλεισμένη στην ωραία μου σχολίτσα πολλές-πολλές ώρες τη μέρα, με κλιματισμό, θέρμανση, τεχνητό, άψογο φωτισμό.
2.Και θα είμαι για πάντα στη σχολή, διότι έλαβα σήμερα ένα μέιλ με τον χαιρετισμό "Dear future Hyperbodies." .Που σημαίνει ότι με δέχτηκαν σε αυτόν τον τομέα. Που σημαίνει ότι θα φτύσω αίμα. Για καλό σκοπό βέβαια.. Δε λέω.. Τι είναι αυτό; Αυτό είναι κάτι που στα ελληνικά μεταφράζεται "παραμετρικός σχεδιασμός". Ωραία πράγματα, η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην αρχιτεκτονική. Δηλαδή, υπολογιστές. Και 3d. Και νέες τεχνολογίες. Όλα αυτά που δεν έμαθα στη σχολή. Γι' αυτό και είχα δηλώσει το Hyperbody, αν και σαν δεύτερη επιλογή μετά το Dwelling, δηλαδή την κατοικία. Ο πατέρας μου ενθουσιάστηκε που με πήραν στο Hyperbody, διότι θεωρούσε ότι αν πήγαινα στην "κατοικία", θα πλήρωνε δυο χρόνια τζάμπα για να το παίζω αρχιτεκτόνισσα του εξωτερικού και να τρώω πατάτες τηγανητές φιλοσοφώντας αρλουμποειδώς για πράγματα που ήδη έχω μάθει στην Ελλάδα. Αυτό είναι λιγάκι αλήθεια. Δηλαδή, κι εγώ ξέρω ότι η ζωή μου θα ήταν εύκολη αν πήγαινα στην "κατοικία". Τώρα μπορεί να μην είναι εύκολη (η ζωή μου), αλλά θεωρώ ότι θα είναι ενδιαφέρουσα, πράγμα που γενικά τις περισσότερες φορές είναι καλό. Δεν κρύβω ότι -παρ' ότι τόσες μέρες παρότρυνα τον Ν. να μην διστάζει και να διαλέγει τα δύσκολα και να τολμά- όταν έφαγα το ίδιο το κήρυγμά μου στη μάπα (όχι από τον Ν., από τη μοίρα) έχασα για λίγο το χρώμα μου. Μετά θυμήθηκα το οικογενειακό ρητό "εμείς είμαστε τυχεροί άνθρωποι", διεπίστωσα και ότι φορούσα πάλι την μαγική καρφίτσα της Α., όταν έμαθα τα νέα και πείστηκα ότι όντως, για καλό με οδηγεί εκεί η μοίρα (που ποια μοίρα δηλαδή, αφού εγώ το διάλεξα. Ένα 50-50 είχε να παίξει η μοίρα). Επίσης, ο Ν. ήταν παρών για να με συνεφέρει και να μου θυμίζει ότι θα τα καταφέρω, ότι δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο, απλώς κάποια πράγματα θέλουν περισσότερο χρόνο από άλλα, ότι θα με βοηθήσει σε ό,τι μαθηματικά χρειαστώ, ότι εγώ τους επέλεξα και όχι εκείνοι εμένα. Και ότι το ζήτημα δεν είναι αν κάτι είναι δύσκολο ή εύκολο, αλλά αν μ' αρέσει.
Όλα αυτά με έκαναν τελικά (μετά από κανένα δίωρο συνειδητοποίησης) να διαπιστώσω ότι είμαι πολύ περισσότερο συνεπαρμένη, απ' ότι φοβισμένη. Νιώθω τυχερή που θα μου δοθούν αυτά τα "εργαλεία", που αν τα είχα στα 18 μου μπορεί να έχανα τελείως το δρόμο και το νόημα της αρχιτεκτονικής Όμως μετά από 6 χρόνια σπουδών, νιώθω ότι έχω την ωριμότητα να χρησιμοποιήσω με σύνεση ό,τι "όπλα" μου δοθούν.
3.Βρήκα ένα βίντεο από spacebox. Ναι, είναι όλα μικροσκοπικά, ειδικά η κουζινίτσα και το μπάνιο, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές μακαρίζω την τύχη μου που είμαι petite. Κατά τα λοιπά, εξακολουθεί να μου αρέσει. Επίσης, έμαθα τελικά ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα με την ηχομόνωση, καθώς και ότι μάλλον μπορείς να σπάσεις το συμβόλαιό σου πριν περάσει ένας χρόνος, αρκεί να ειδοποιήσεις έναν μήνα πριν (ξέρω πολύ καλά ότι σιχαίνομαι τις μετακομίσεις, επομένως θα πρέπει να είναι πολύ τραγικά τα πράγματα για να μπω σε αυτή τη διαδικασία).
4.Ο μπαμπάς μου έφερε μια τούρτα παγωτό με γεύση βανίλια, πράγμα που με συγκίνησε, γιατί λατρεύω τη μυρωδιά της βανίλιας και το θυμήθηκε. Μετά όμως μου είπε: "Έχει και κεράκι! Κοίτα!". Το κεράκι ήταν ένα ερωτηματικό. Τον κοίταξα. Μου είπε "ε, νομίζω έχει φτάσει πια αυτή η ηλικία..". Δεν είπα τίποτα. Συνέχισε: " Πλάκα πλάκα έχει περάσει περίπου το 1/3 της ζωής σου.". Του απάντησα ότι το έχω ζήσει όμορφα. "Δεν είπα το αντίθετο. Απλώς έχει περάσει.". Νόου κόμεντς.

Και τελικά, όπως είπε κι ο John Lennon..

“It's fear of the unknown. The unknown is what it is. And to be frightened of it is what sends everybody scurrying around chasing dreams, illusions, wars, peace, love, hate, all that--it's all illusion. Unknown is what it is. Accept that it's unknown and it's plain sailing. Everything is unknown--then you're ahead of the game. That's what it is. Right?”

Εντάξει, ναι, έχω την καλύτερη καλύτερη φίλη σε όλο το Σύμπαν. Δεν χρειάζεται να με φθονείτε και να με καταριέστε τώρα για την τύχη μου, δείξτε λίγη ανωτερότητα, επιτέλους! Τσκ..
Αυτό είναι το δώρο της Α. για τα γενέθλια μου (ναι, το 'παθα κι αυτό και φέτος. Συνέβη.). Είναι μια καρφίτσα στρουθοκάμηλος και νομίζω ότι θα την φοράω από δω και πέρα συνέχεια. Είτε θα φοράω μόνο ρούχα που πάνε με τη στρουθοκάμηλο, είτε θα αδιαφορώ για το αν πάνε τα ρούχα που φοράω με τη στρουθοκάμηλο
Βγήκαμε σήμερα για έναν καφέ με την Α., που είχα να την δω αιώνες (μου αρέσει να υπερβάλω λιγάκι). Πήγαμε στις "Μούσες", στο Μοναστηράκι (μην πάτε, κάνει 5 ευρώ ο φρέντο καπουτσίνο-στο Ginger Ale κάνει 3.30 και είναι πολύ πιο ωραία). Ε, ήταν απίθανα. Πώς γίνεται αυτό κάθε φορά, δεν καταλαβαίνω. Εννοείται ότι καταλήξαμε να μιλάμε για τη διπλωματική, αφού πρώτα όμως περάσαμε ένα χεράκι όλες τις "μόνιμες στήλες" και τα "επίκαιρα" και σκοπεύουμε να κάνουμε κάποια στιγμή μια προβολή όλων των εξευτελιστικών βίντεο που τραβούσαμε κατά τη διάρκεια της διπλωματικής Μεταξύ μας, άντε και με 4-5 ακόμη που θέλουμε είτε να τους διασκεδάσουμε, είτε να τους τρομάξουμε.
Έχω στο μπαλκόνι εδώ και τέσσερις μέρες ένα αβοκάντο που δεν έλεγε να ωριμάσει αλλά τελικά ωρίμασε και σκοπεύω αύριο να το μαγειρέψω με κοτόπουλο και να το δώσω στο πειραματόζωο-μπαμπά, που θα έχει έρθει από τριημεράκι και άρα χαλαρός και ανυποψίαστος Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα βγει μάπα, αλλά αν δεν πειραματιστείς δεν μαθαίνεις, σωστά; Σωστά.
Έχω κέφι. Αν μου ξαναχαλάσει θα κατηγορήσω κάποιον από εσάς που με διαβάζετε, ή όλους μαζί, ότι με ματιάΞατε. Επιπλέον, θα γράφω πάλι μίζερα και γκρινιάρικα και ψευτοκουλτουριάρικα. Κανονίστε. Αυτά.

Υ.Γ.: Σάουντρακτ της βραδιάς: "Τα μυστικά του κήπου", Νίκος Κυπουργός. Ω, θεοί! Επίτελους, μετά από καιρό ένας ελληνικός δίσκος που ακούγεται άνετα στο ριπίτ για μέρες.

"τι κι αν φορείς πουκάμισο
που ως το λαιμό
που ως το λαιμό κουμπώνει
Απ' τα κουμπάκια ανάμεσα
ο έρωτας
ο έρωτας τρυπώνει"

Χθες υπήρξε μια αρκετά δημιουργική μέρα, πράγμα που δίνει λίγο κέφι στο γκρινιάρικο τομάρι μου. Κατ' αρχάς κατάφερα με κάποιο τρόπο να γράψω ένα κείμενο που συνδέει το "À bout de souffle" με την αρχιτεκτονική και συγκεκριμένα με τη μικροκλίμακα και προσπαθούσα να αποδείξω πως όταν οι άνθρωποι έχουν επιλέξει οι ίδιοι να ζουν σε μικρούς χώρους δεν τους ενοχλεί, ενώ όταν αναγκάζονται να το κάνουν, ασφυκτιούν και πώς, τέλος πάντων, θα μπορούσαμε να περιορίσουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα των μικρών χώρων που δίνουν την αίσθηση του περιορισμένου Διότι άλλο το μέγεθος, άλλο η κλίμακα κλπ κλπ (σε βλέπω που χασμουριέσαι, να ξέρεις).
Μετά συνέχισα αυτό το άνευ λόγου κάψιμο, γράφοντας ένα κείμενο για το πόσο πολύ αγαπώ τον Debord, τους καταστασιακούς και τους λεττριστές. Πιο πολύ μοιάζει με ερωτική επιστολή, είναι η αλήθεια, αλλά έχει τον γλαφυρό τίτλο "Johan Huizinga and Guy Debord: Food for thought and creation". Εντάξει, είμαι μια γκρούπι και όχι μόνο αυτό: προσπαθώ να πείσω τον κόσμο ότι είμαι και προβληματισμένη νέα αρχιτέκτων. Και επειδή εδώ μάλλον όλοι με έχουν πάρει χαμπάρι, λέω να πάω στους Ολλανδούς τα "πάθη" μου με πιο "επιστημονικό" περιτύλιγμα. (Ναι, μεσημέριασε, αλλά φτάνει αυτό με το χασμουρητό, εντάξει;).
Αφού το έβγαλα κι αυτό από μέσα μου, διάβασα τα Χάικου που μου είχε δώσει ο Γ. και προχώρησα το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας". Και πάνω εκεί μου 'ρθε και μια ιστορία με τον αγαπημένο μου νευρωτικό ήρωα, τον Αλέξανδρο Καρτεζίνη, και έγραψα ένα δισέλιδο, στο οποίο τον καταρρακώνει ένα μπισκότο βουτύρου και του συμπαραστέκεται ένα μαύρο γατί με το σουρεαλιστικό όνομα "κύριος Μη".
Επίσης άκουσα μια εκπομπή του Σκάι για το πως μπολιάζεις δέντρα και πως διώχνεις τα σαλιγκάρια από τα φυτά σου και έμαθα ότι στα σαλιγκάρια αρέσει η μπύρα και δεν αρέσει να πατάνε σε στάχτη. Ήταν ένας γεωπόνος που μιλούσε με αυτό τον απαράμιλλο συνδυασμού ηρεμίας και ενθουσιασμού του Bob Ross, όταν έλεγε (και ακόμη λέει στις επαναλήψεις ο μακαρίτης) "ας βάλουμε λίγο χιόνι σ' αυτή την πλαγιά ν' αστράφτει κάτω απ' τον ήλιο! Παίρνω λίγο λευκό τιτανίου με τη σπάτουλα και το απλώνω έέέέέτσι, χωρίς να πιέζω καθόλου. Α! Τι χαρούμενη που είναι τώρα η βουνοπλαγιά!".
Κάπου εκεί ενδιάμεσα με πήραν τα αγόρια να πάω να τους βρω στο Nixon για εκείνη τη μπύρα μετά τη μπάλα, αλλά ήμουν στον κόσμο μου και περιέργως περνούσα ωραία εκεί κι έτσι αποφάσισα να μην τον εγκαταλείψω.
Σήμερα ξύπνησα με ένα ευχάριστο αεράκι. Νομίζω έχει την ιδανική θερμοκρασία η Αθήνα. Τελικά πρέπει να ομολογήσω ότι όσο μεγαλώνω, το να ιδρώνω και να περνάω όλη τη μέρα τσαλαβουτώντας στο ντουζ σαν την πάπια δεν με χαροποιεί όπως με διασκέδαζε τα παιδικά μου καλοκαίρια.
Επίσης χθες ανακάλυψα τι υπέροχο πράγμα μπορεί να είναι μερικές φορές μια κονσέρβα ντολμαδάκια. Εμένα τα ντολμαδάκια δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα. Δεν τα αναζητώ ποτέ. Αλλά χθες, όταν τα είδα στο ντουλάπι, σχεδόν μου μίλησαν. Τα έβαλα στο φούρνο μικροκυμάτων, έριξα τρία κιλά λεμόνι, τα καταβρόχθισα σε δυο λεπτά και βυθίστηκα σε μια ψευδαίσθηση ευτυχίας.

Οι φίλοι δεν μετριούνται με το χρόνο.-
Σήμερα ήταν μια πολύ όμορφη μέρα από το πρωί, ως τώρα. Μια όμορφη μέρα μετά από πολλές μέτριες έως κακές ημέρες.
Εντόπισα γιατί οι περασμένες μέρες ήταν τόσο άσχημες. Ήταν άσχημες γιατί καθόμουν σπίτι και ψυχαναγκαζόμουν ακραία. Γιατί φοβάμαι την αλλαγή, όσο κι αν δεν το συνειδητοποιώ, κι επειδή όσο κι αν υπάρχουν άνθρωποι που είναι στο πλευρό μου και με στηρίζουν, όταν αλλάζεις χώρα, πάντα το κάνεις μόνος και κανείς δεν μπορεί να νιώσει ό,τι νιώθεις. Γιατί ακόμη κι αν πήγαινα στην Ολλανδία με όλους μου τους φίλους, ο καθένας θα βίωνε την αλλαγή διαφορετικά.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να απομακρύνω τους δικούς μου συνειδητά ή ασυνείδητα, σε μία να προσπάθεια είτε να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα μου λείψουν, είτε να πεισθώ ότι τα καταφέρνω και μόνη μου και είμαι ένα αυτόνομο άτομο.
Μπαρούφες.
Ευτυχώς οι άνθρωποί μου ήταν εκεί και με ανέχθηκαν. Και όχι μόνο αυτό. Είχαν την υπομονή και την επιμονή να με στηρίξουν.
Σήμερα ξύπνησα με πολλή όρεξη να ασχοληθώ επιτέλους με το portfolio μου επί της ουσίας. Βρήκα γραμματοσειρές που μου άρεσαν, βρήκα εικόνες και μουσικές που με εμπνέουν και έφτιαξα αρκετές σελίδες.
Επίσης, έκλεισα το δωμάτιο της εστίας όπου θα μένω. Είναι 16m2 με μπάνιο και κουζινίτσα. Είναι ένα "spacebox", από το οποίο οι γνώστες με είχαν αποτρέψει (γιατί πόση μόνωση να έχει ένα τέτοιο πράγμα). Αλλά το είδα και το αγάπησα, κι εγώ όταν αγαπώ κάτι δεν καταλαβαίνω τίποτα μετά. Νομίζω ότι θα γεμίσει όμορφες αναμνήσεις και όταν έρθει η ώρα να φύγω από εκεί θα κλαίω.
Η μέρα πέρασε και το βράδυ πήγα στο Nixon να βρω τα αγαπημένα μου αγόρια: Α., Αλέξανδρος Χ., Σ., Γ., και φαντάρος Γ. (που είναι μόλις δεύτερη φορά που τον βλέπω, αλλά είπαμε, είναι όλοι εξωφρενικά συμπαθείς). Βλέπανε τον αγώνα και είναι ωραία το πως γίνονται τα αγόρια παιδιά με τη μπαλίτσα.
Ύστερα ήρθε και η Κ., αδελφή του Α., με τον Δ. και οι "ηθοποιές" φίλες του Σ., τις οποίες έχω δει άλλες δυο τρεις φορές, αλλά αυτή τη βραδιά κάναμε στ' αλήθεια παρέα. Πήρα ένα Jameson με πάγο, γιατί τα αγόρια μου έχουν πει ότι "πρέπει να μάθεις να πίνεις ουίσκι πριν φύγεις". Και σιγά το δύσκολο. Ωραίο ήταν. Ήταν όμορφα γιατί είχα αρκετό καιρό να τους δω όλους μαζί (έλειπε ο Γ., που είναι Ναύπλιο για δουλειά βέβαια). Δηλαδή, είχα καιρό να τους δω, χωρίς να τριγυρίζουν στο κεφάλι μου οι ψυχαναγκασμοί μου. Ο Α. έφυγε σχετικά νωρίς, και ο Αλέξανδρος Χ. πήγε σπίτι να κάνει παρέα στην Ε., που καιρό έχουμε να τη δούμε, γιατί φαίνεται πως η τύχη δεν την ευνοεί τελευταία. Η Κ. με τον Δ. επίσης μας εγκατέλειψαν και πήγαν να συνεχίσουν κάπου αλλού.
Αλλά εμείς οι υπόλοιποι πήγαμε στην ταράτσα του Bios. Πήρα ένα μπλάντυ Μέρυ και θυμήθηκα τον αδελφό μου, που το παίρνει πότε-πότε και ακόμη δεν ξέρω αν το κάνει επειδή του αρέσει ή για το "εφέ" του πράγματος. Ήταν νοστιμότατο. Συνειδητοποίησα ότι οι ηθοποιοί είναι ωραία παρέα για τους αρχιτέκτονες -και όχι, δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, αλλά ήταν πολλές οι ηθοποιοί και καμία που να παίρνει λιγότερο από 7/10 σε κλίμακα συμπάθειας. Η Δ. μου έταξε ότι θα μου δίνει λεφτά αν αναφέρω τον Σ. σαν "σημείο G." και παρ' ότι δεν κανονίσαμε το ποσό, μόλις το έκανα. Πόσα παίρνω; (:Ρ). Τα υπόλοιπα κορίτσια, οι Σ., Μ. και Ν. (είναι απίστευτο, αλλά θυμάμαι όλα τα ονόματα) κάνανε μερικούς "αυτοσχεδιασμούς" που μου έφτιαξαν πολύ τη διάθεση. Επίσης, ο Α. μου είχε πει πριν αποχωρήσει ότι δεν χρειάζεται να κόψω τίποτα από το κείμενό μου για τις καλοκαιρινές "Μητροπολιτικές Ιστορίες", πράγμα που με χαροποίησε πάρα πολύ, αν και ξέρω ότι το κείμενο ίσως γινόταν καλύτερο αν συμμάζευα δυο-τρεις προτάσεις. Πάντα είναι βολικό και ανακουφιστικό να σε δέχονται όπως είσαι.
Η Δ. έβγαλε από την τσάντα της έναν από αυτούς τους κυλίνδρους με τις σαπουνόφουσκες. Κάποτε μου είχαν κάνει δώρο ένα τέτοιο στην ενήλικη πλέον ζωή μου και είναι ένα από τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει. Η Δ., λοιπόν, έκανε σαπουνόφουσκες με αυτό και σκάγαμε όσες προλαβαίναμε Ο Σ., ή αλλιώς G. ή αλλιώς "σημείο G." τις φυσούσε μακριά και -αν θέλετε το πιστεύετε μερικές έφταναν πολύ πολύ μακριά χωρίς να σπάσουν. Είναι τόσο μαγευτική η αβάσταχτη ελαφρότητα της σαπουνόφουσκας..!
Η Α. ήταν στα Εξάρχεια. Ταλαντεύτηκα μεταξύ του να πάω να την βρω και του να πάω στο Bios, αλλά επειδή είχα απομακρυνθεί βλακωδώς από τα παιδιά τον τελευταίο καιρό, αποφάσισα να επενδύσω χρόνο σε εκείνους (η σχέση μου με την Α. δεν το έχει έτσι κι αλλιώς ανάγκη).
Το ήξερα, ότι όταν το μόνο που θέλεις είναι να μείνεις σπίτι και να μιζεριάζεις πιστεύοντας ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει, το καλύτερο είναι να ζοριστείς να βγεις "εκεί έξω" και όλα θα πάνε καλύτερα. Αλλά υπάρχουν μερικές φορές που είναι πιο δύσκολο να το κάνεις και χρειάζεσαι λίγο σπρώξιμο. Παρ' ότι αυτή η βραδιά δεν είχε τίποτα τα κραυγαλέα συναρπαστικό, ήταν μια βραδιά που αν ήταν φαγητό θα ήταν μια ζεστή κοτόσουπα μια κρύα νύχτα του χειμώνα.
Αυτό είναι το τραγούδι της ημέρας.
Υ.Γ.:Μαθήματα της ημέρας:
1.Να μάθω να δείχνω πίστη στους ανθρώπους.
2.Όταν ζητάω βοήθεια από κάποιον, να έχω την υπομονή να περιμένω να την πάρω.

Χθες. Χθες ξεροψηνόμουν στον καναπέ προσπαθώντας να αποφασίσω αν στη 1 το μεσημέρι τρως πρωινό ή μεσημεριανό. Και τότε με πήρε τηλέφωνο ο Αλέξανδρος Χ. να πάμε για καφέ. Αυτό κάνεις στη μία. Πίνεις καφέ. Ήταν πλέον ξεκάθαρο. Προσφέρθηκε να έρθει να με πάρει από το σπίτι, αλλά αδυνατούσα να του δώσω οδηγίες κι έτσι δώσαμε ραντεβού στην πλατεία Εξαρχείων. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με τον Αλέξανδρο Χ., με πήρε ο Ρ.. Για καφέ. Ε, είπαμε, πλατεία Εξαρχείων. Καθίσαμε στο Ginger Ale και αρχίσαμε να μιλάμε και οι τρεις ακατάπαυστα. Ο Αλέξανδρος Χ. άργησε λίγο να ενταχθεί, γιατί προσπαθούσε να βγάλει άκρη με το τατς σκριν καινούριο του κινητό. Αλλά εντάξει, τα κατάφερε. Ο Ρ. μιλούσε για το πως καίγεται παίζοντας war games με στρατιωτάκια, στήνοντας διοράματα γύρω στις 16 ώρες τη μέρα και ο Αλέξανδρος Χ. γκρίνιαζε λιγάκι για το φρονιμίτη του, που του κάνει κόλπα. Ο Ρ. αφού μου είπε μερικές αλήθειες για τη ζωή, όπως πάντα, έφυγε και έμεινε ο καημένος ο "γλυκούλης" να ακούει τα ψυχολογικά μου προβλήματα, με περισσή προσοχή και ειλικρινή όρεξη να βοηθήσει όπως μπορεί. Στη συνέχεια με γύρισε σπίτι ένα τέταρτο πριν γυρίσει ο πατέρας μου από τη δουλειά, του οποίου την διατροφή έχω αναλάβει. Οπότε έκανα μια σαλάτα ρόκα-ντομάτα-μήλο και κάτι gordon bleu που ήλπιζα να έχουν ξεπαγώσει μέχρι μέσα. Είχαν.
Ύστερα έγραψα ένα απολογητικό μέιλ στην Μ. για να εξηγήσω γιατί δεν πήγα στο πάρτι της. Με κατάλαβε.
Στη συνέχεια πήρα ξανά το δρόμο για Εξάρχεια, για να συναντήσω τον Α.. Όχι τον Αλέξανδρο Χ.. Ούτε τον παλιό Α. που έγινε καινούριος Α.. Άλλον Α.. Έναν Α. που θα σπουδάσει επίσης στο Ντελφτ και είπαμε να μοιραστούμε προβληματισμούς. Τον ανέβασα όλη την ανηφόρα μέχρι την Καλλιδρομίου. Πέρασε ένα πολύ ευχάριστο τρίωρο με πολλή κουβέντα με τα θέματα να γυρνάνε από την Ολλανδία στην Ελλάδα, κι ύστερα στην κρίση, κι ύστερα στο ρατσισμό, κι ύστερα στην ποίηση και στα βιβλία κι αργότερα στο μαγείρεμα. Είναι ωραίο να συναντάς ανθρώπους που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο με σένα, αλλά καθόλου ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι είναι εξίσου προβληματισμένοι, αγχωμένοι και (καθ' υπερβολή) δυστυχείς. Επίσης χθες έμαθα ότι η Ακαδημίας μόνο ανεβαίνει. Ναι, χθες. Πειράζει;
Ύστερα έγραψα ένα ακόμη απολογητικό και επεξηγηματικό μέιλ στον Α., για να εξηγήσω γιατί δεν πήγα στο πάρτι της Μ.. Με ψιλο-κατάλαβε.
Γενικά δεν είμαι ιδιαίτερα ευτυχής. Ζεσταίνομαι, μου φταίνε όλα και όλοι, μου φταίει ο εαυτός μου, νομίζω ότι δεν βλέπω τίποτα καθαρά, νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος και άλλα τέτοια ευχάριστα.Όμως τώρα θα σας περιγράψω και το πραγματικό μου δράμα, με το οποίο σας επιτρέπω να γελάσετε ελεύθερα Χθες, και ενώ ήμουν με τον σχεδόν άγνωστο τότε Α. και έπινα το κρασάκι μου συζητώντας ανέμελα, με παίρνει ο Στελάρας (ο μπαμπάς μου) και μου λέει όλο γλύκα "Αλεξιούλα, θέλω μια χάρηηηηη..". Του λέω κατευθείαν "ναι", για να τον ξεφορτωθώ. "Να πας αύριο να πάρεις τη γιαγιά από τον οδοντίατρο, να την πας σπίτι, γιατί κάνει ζέστη και φοβάμαι μη ζαλιστεί στο δρόμο. 10:30". Την έχω πατήσει σαν πρωτοετό. Σα να μην έφτανε αυτό, ξυπνάω το πρωί (από τη ζέστη) και βλέπω έναν λογαριασμό ΟΤΕ και ένα πενηντάευρο έξω από την πόρτα του δωματίου μου. Μετάφραση: "κάθεσαι που κάθεσαι όλη μέρα, δεν πληρώνεις και το τηλεφωνάκι μικρή χαραμοφάισσα;". Δεκτόν. Και σεβαστόν. Πάω, λοιπόν, να πάρω τη γιαγιά από τον οδοντίατρο. Παρένθεση: ο οδοντίατρος είναι πρώτος ξάδελφος της μαμάς μου, είναι αφασία και τον λατρεύω. Βάφτισε το παιδί του με δυο ονόματα, το δεύτερο από τα οποία είναι "Ερνέστος" (από τον Τσε). Επίσης, τα τελευταία χρόνια έχει στο οδοντιατρείο μια τρελή κοκκινομάλλα σγουρομάλλα τύπισσα, γύρω στα τριαντακάτι, η οποία είναι ίσως πιο τρελή από τον θείο μου και κάνουν τρομερό τιμ. Κλείνει η παρένθεση. Επειδή έφτασα νωρίτερα ήμουν μέσα όση ώρα ο θείος-οδοντίατρος ξερίζωνε κάτι από το στόμα της γιαγιάς και είχα ψοφήσει στο γέλιο, γιατί της έλεγε "Πονάς κούκλα μου; Σ΄αρέσει; Σε φτιάχνει λίγο φιλεναδίτσα,ε;". Απορώ που τη βρίσκει την όρεξη. Του είπα ότι θα τον καταγγείλω για σεξουαλική παρενόχληση και θα του τα φάω χοντρά στα δικαστήρια. Με είπε "ποντικάκι" και κάπως μπερδεύτηκα (γιατί είμαι και επιρεπής στις τρυφερότητες) και ξέχασα να τον ηχογραφήσω, για να έχω στοιχεία στο δικαστήριο. Και μετά άρχισε το μαρτύριό μου. Βγαίνουμε στο δρόμο με τη γιαγιά να πάμε σπίτι της, και βλέπω έντρομη ότι έχει μαζί της μια ομπρέλα. Μαύρη. Βροχής. Τις κλασσικές, γιου νόου. Και μου λέει "ξέρω ότι το μαύρο τραβάει τη ζέστη, αλλά όσο να 'ναι κάνει σκιά". Και την άνοιξε. Παιδιά, σοβαρά τώρα. Την άνοιξε. Κάντε εικόνα. Έχουμε μια 25 χρονη εγγονή με ένα σορτσάκι κι ένα φανελάκι και γυαλί ηλίου, έτοιμη για παραλία, και δίπλα μια υπέρβαρη ηλικιωμένη γερμανίδα, που σκάει και ένα κεφάλι στην εγγονή και είναι και "εμπροσθοβαρής" και κρατάει μια τεράστια μαύρη ομπρέλα και φωνάζει στην εγγονή κάθε φορά που περνάνε δρόμο "πρόόόόόσεχε" και "εδώ να περάσουμε γρήγορα γρήγορα, μη χαζεύεις!" ενώ κουτσαίνει. Γουάι? Έχω αμαρτήσει, ναι, αλλά στ' αλήθεια όχι τόσο πολύ. Επίσης, θεώρησε ότι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε έναν μικρό κύκλο και να με δείξει σε όλες τις γειτόνισσες που ήταν στα μπαλκόνια και πρέπει να έχουν να με δουν από τα πέντε μου. Και μετά μου εξομολογήθηκε ότι χθες που ανέβηκε την ανηφόρα κόντεψε να πεθάνει από τη ζέστη, γιατί δεν είχε πάρει νερό από το σπίτι. "Περίπτερο;;" σκεφτόμουν... Μα δεν τολμούσα να ρωτήσω. Και καλά έκανα. Διότι μου εξήγησε ότι "πήγα όμως χθες στο σούπερ μάρκετ και πήρα ένα μπουκαλάκι να το γεμίζω και σήμερα πήρα μαζί μου από το σπίτι.". Κάνει 50 λεπτά. Σίριουσλι. Το τρομερό είναι ότι δεν το κάνει από τσιγκουνιά, αλλά επειδή ήθελε να τιμωρήσει τον εαυτό της που ήταν ανοργάνωτη! Καταπληκτικό; Όποιος με ξαναρωτήσει γιατί έχω ψυχολογικά, προφανώς δεν με διαβάζει με αρκετή προσοχή. Καλημέρα σας.
Για όσους από εσάς έχετε δει το Coraline: Ας πούμε ότι είμαι η "other Alex" αυτή την περίοδο και ας μην το κάνουμε θέμα, εντάξει;