Spoiler Alert.
Camille (2009): Κορίτσι αγαπάει αγόρι. Το αγόρι είναι ψιλοκαθίκι και με αναστολή. Μικροκακοποιός. Το κορίτσι όμως πιστεύει στο αγόρι. Το αγόρι δεν πιστεύει τίποτα. Ούτε στον εαυτό του, ούτε και σε τίποτα άλλο. Το κορίτσι πιστεύει στη δύναμη της αγάπης. Παντρεύονται, γιατί το κορίτσι είναι ανηψιά του δεσμοφύλακα του αγοριού και το αγόρι θέλει να κάνει τη ζωή του λίγο πιο εύκολη. Ξεκινάνε για μήνα του μέλιτος στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Στο δρόμο τρακάρουν. Το κορίτσι σκοτώνεται. Αλλά αγαπάει το αγόρι και νιώθει ότι το αγόρι την χρειάζεται και έτσι, ενώ είναι νεκρή, πιστεύει ότι δεν είναι. Το αντιλαμβάνεται το αγόρι, γιατί εκείνη σταδιακά αρχίζει να μυρίζει και να της πέφτουν τα μαλλιά και είναι κάπως χλωμή. Η αστυνομία αρχίζει να ψάχνει το αγόρι, γιατί μες τον πανικό του είπε ότι σκότωσε το κορίτσι (γιατί το τρακάρισμα έγινε μετά από καυγά). Και καταλαβαίνει ξαφνικά ότι η αγάπη του κοριτσιού έχει όντως δύναμη και την εκτιμά. Και μετά την ερωτεύεται. Και μετά σκοτώνεται και μετά το σκάνε κι οι δυο μαζί πάνω σε ένα μπλε άλογο, που είναι επίσης πεθαμένο, αλλά δεν εξαφανίζεται, γιατί αγαπά τον ιδιοκτήτη του και νιώθει ότι ο ιδιοκτήτης του το έχει ανάγκη. Έχουμε, δηλαδή, μια ταινία με τρία πτώματα στο τέλος, που εγώ όμως τη βρήκα τρομερά αισιόδοξη και αυτή η Camille είναι ένα πραγματικά υπέροχο πλάσμα.

Από δω και κάτω μπορείτε να διαβάσετε και όσοι δεν έχετε δει το Camille.
Την προτείνω την ταινία. Ξέρω ότι πολλοί θα με βρίζουν. Δεν είπα ότι είναι κανένα αριστούργημα, αλλά είναι ρομαντική με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο, κι επιπλέον, την πιστεύω. Ναι, είμαι τόσο κορίτσι μερικές φορές.

Κατά τα λοιπά, σήμερα νιώθω πολύ ανάλαφρη, γιατί έστειλα ένα μέηλ σε έναν από τους καθηγητές του Hyperbody, για να του φέρω απ' έξω απ' έξω το γεγονός ότι δεν ξέρω το Χριστό μου από 3d προγράμματα και να δω πώς θα το πάρει. Ε, το πήρε πάρα πολύ καλά. Κατ' αρχάς μου απάντησε μέσα σε 20 λεπτά. Και ύστερα μου είπε ότι αυτό που μετράει είναι οι ιδέες και όχι το software και τα computer skills και να μην ανησυχώ για τίποτα. Είπε πώς θα μας τα μάθουν όλα εκεί και επιπλέον ότι αυτά που θα μάθω στο συγκεκριμένο Msc είναι πολύ πέρα από skills (που μου διευκρίνισε -μέσα σε παρένθεση, όπως κάνω εγώ τώρα-ότι για εκείνον δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα από μόνα τους). Ομολογώ ότι ξαλάφρωσα κατ' αρχάς και ενθουσιάστηκα με την αντιμετώπιση εκ των υστέρων. Μετά βρήκα μερικά ακόμη βίντεο με εργασίες από το συγκεκριμένο Msc και ομολογώ ότι όταν μου τα έστελνε ο αδελφός μου τρία χρόνια πριν, του έλεγα ότι αυτά είναι "τεχνοκρατικά παπατζιλίκια", αλλά τώρα πολύ χαίρομαι που θα τα μάθω. Αυτό εδώ για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ο σκελετός ενός κτιρίου που αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος Μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ χώρους, "πραγματικά κτίρια" να προκύπτουν μέσα από αυτούς τους πειραματισμούς, αλλά είναι πολύ ωραίο το ότι ο "χώρος" αντιδρά με το που ο άνθρωπος τον πλησιάζει ή απομακρύνεται (αν βαρεθήκατε να δείτε τα βίντεο δεν καταλαβαίνετε τι λέω, αλλά σας δικαιολογώ απόλυτα). Είναι ανθρωποκεντρικό επί της ουσίας, νομίζω. Είχα ένα κάποιο άγχος που θα βρεθώ ξαφνικά να σχεδιάζω χώρους αλληλεπιδραστικούς, γιατί όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορέσω να το αξιοποιήσω στην Ελλάδα. Είναι όμως κάτι πολύ ενδιαφέρον που μου ανοίγει τις πόρτες για το πεδίο της έρευνας, και πέρα από το συγκεκριμένο εργαστήριο, υπάρχουν στο πρόγραμμα σπουδών μου και ένα σωρό άλλα, πιο "κλασσικά" μαθήματα, που αντιλαμβάνομαι τι είναι με την πρώτη ματιά. Είναι κρίμα όλα αυτά τα συστήματα με τους αισθητήρες και τους μηχανισμούς να χρησιμοποιούνται σε καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις και να μην βρίσκουμε έναν τρόπο να αφομοιωθούν στην αρχιτεκτονική. Αρχικά φοβόμουν ότι θα είχα να κάνω με "folding" (βλ. "κυματιστά" κτίρια της ακατανόμαστης ή του Γκέρυ), αλλά διαβάζοντας το μπλογκ της σχολής και παρατηρώντας τη λογική πίσω από τις φαινομενικά "διαστημικές" εργασίες στο συγκεκριμένο εργαστήριο, δεν νιώθω τρομαγμένη.
Τα βιβλία που βλέπετε στη φώτο είναι βιβλία που ξέθαψε ο πατέρας μου από κάθε γωνιά του σπιτιού και έχουν να κάνουν με ρομποτική και μηχανική, μέχρι και με σπέσιαλ εφέ.. Δεν ξέρω κατά πόσον θα μου φανούν χρήσιμα, πάντως είναι κιτρινισμένα και μυρίζουν παλιό χαρτί και τα συμπαθώ. Ο δε αδελφός μου, ο οποίος είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός και ειδικεύεται στα φράκταλς και τη βιοϊατρική, μου έστειλε με τη σειρά του ένα εκατομμύριο pdf με τίτλους όπως: "Cytoskeletal Mechanics", "Biomechanics, principles and applications", "Nanofabrication". Κατά μία έννοια, επειδή έχει πολύ να κάνει το Hyperbody με βιολογικές μορφές, αυτό που λέμε "οργανικά πρότυπα" (βλ. Gaudi, πρωτοπόρος στη μίμηση βιολογικών προτύπων), μπορεί να μου είναι χρήσιμα. Επίσης, ο Ν. μου έστειλε ένα σύγγραμα με τίτλο "Special Structures", που έχει να κάνει με κελύφη και δικτυώματα και τα λοιπά.
Εδώ και εδώ μπορείτε να χαζέψετε τις φάτσες των μελλοντικών διδασκόντων και στηριγμάτων μου. Με τρομάζει λίγο ο Ινδός κύριος, με την έννοια ότι φαίνεται έτοιμος να αρχίσει να αιωρείται, γιατί ξέρει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε. Και ο κύριος Oosterhuis, αν και ιδιαίτερα γοητευτικός για την ηλικία του, νομίζω ότι θα είναι πολύ αυστηρός και λίγο κακούλης. Αναρωτιέμαι βέβαια πόσο συχνά θα εμφανίζεται, διότι έχει δικό του γραφείο και φαίνεται να είναι πολύ μπίζι. Υποθέτω ότι θα έρθει την πιο ακατάλληλη στιγμή. Στην πρώτη μου παρουσίαση, όταν θα πεθαίνω από τρακ και θα έχει σκεφτεί ένα πολύ ωραίο, ειρωνικό σχόλιο, το οποίο θα πει στα Ολλανδικά και αφού γελάσουν όλοι οι Ολλανδοί φοιτητές εις βάρος μου, μετά θα το πει και στα αγγλικά, για να μπορέσουν να το χαρούν και οι ιντερνάσιοναλ (μην βιαστείτε να με παρηγορίσετε. Αν το πίστευα στ' αλήθεια, δεν θα είχα κουράγιο να αυτοσαρκαστώ. Θα λιποθυμούσα. Σήμερα κατακλύζομαι από κύματα αισιοδοξίας).
Υ.Γ.: Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο που είμαι συνονόματη με τον Alex de Large. Πότε-πότε νιώθω μια ταύτιση μαζί του (με το κάπως ευαίσθητο νευρικό του σύστημα, συγκεκριμένα).