Ξέρω ότι έχω καταντήσει λιγάκι αηδιαστική με όλα αυτά τα κύματα χαράς τις τελευταίες ημέρες, αλλά αν πάτε στις πρώτες αναρτήσεις, θα διαπιστώσετε ότι χρειαζόντουσαν, για να ισορροπήσουν τη γκρίνια των πρώτων ημερών (εδώ που τα λέμε.. μηνών).
Χθες το πρωί ξύπνησα κατά τις 10, με μύτη βουλωμένη, τρομερό βήχα και κεφάλι καζάνι. Ακύρωσα έναν καφέ με τον φίλο μου τον Ρ. (είναι ο μόνος για τον οποίο το αρχικό γράμμα προέρχεται από το επίθετο και όχι από το μικρό του όνομα), ο οποίος έδειξε κατανόηση. Αποφάσισα να πλακωθώ στα Comtrex, τα οποία είναι τρομερά αποτελεσματικά για το συνάχι, αλλά εμένα με μαστουρώνουν σε γελοίο βαθμό. Πήρα δυο από τα πράσινα χαπάκια και μέχρι τις 4.30 το απόγευμα κοιμόμουν στον καναπέ. Ξύπνησα με κεφάλι ακόμη πιο βαρύ, απαίσια διάθεση και δίλημμα για το κατά πόσον έπρεπε να πάρω τα επόμενα δυο χάπια και να γλιτώσω το συνάχι, αλλά να είμαι σαν ζόμπι στον επερχόμενο καφέ, ή να μην πάρω τα χάπια και να είμαι με το χαρτομάντηλο στο χέρι, φυσώντας τη μύτη μου διαρκώς, σαν τη μαύρη χήρα.
Τελικά τα πήρα.
Αποφάσισα να με κακομάθω, για να νιώσω καλύτερα, και γέμισα την μπανιέρα με καυτό νερό (ο ηλιακός θερμοσίφωνας είναι μια από τις αγαπημένες μου εφευρέσεις). Ε, αν έχετε μπουκωμένη μύτη και κεφάλι καζάνι, ΜΗΝ κάνετε καυτό μπάνιο. Κόντεψα να λιποθυμήσω από τους ατμούς, καθότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω κανονικά. Βγήκα από το μπάνιο, ακόμη πιο ξενερωμένη που δεν μπόρεσα να απολαύσω μια από τις μικρές χαρές της ζωής, και ντύθηκα και ξεκίνησα για τους Κόκκους Καφέ. Φυσικά, αφού είχα διαλέξει να βάλω το αέρινο γαλάζιο φορεματάκι μου και μια ελαφριά ζακέτα, έπιασε βροχή. Φυσικά, είχα ξεχάσει σπίτι την "τυχερή" μου ομπρέλα από την Ολλανδία, διότι είχα πάρει άλλη τσάντα και είχε μείνει μέσα στην άάάλλη τσάντα. Συγκρατήθηκα, δεν έβρισα την τύχη ούτε από μέσα μου και άνοιξα την ατζέντα μου με το σχεδιάγραμμα, για να βρω το μαγαζί (ναι, έτσι κυκλοφορώ, με σχεδιαγράμματα). Η ατζέντα μου βράχηκε από μερικές σταγόνες, εκεί δεν άντεξα, έβρισα λίγο, αλλά βρήκα αμέσως το καφέ και ηρέμησα. Είχα αποδεχτεί ότι η μέρα θα κυλούσε απαίσια και ότι το άτομο που περίμενα για να κάνουμε μια κουβέντα για τα αφηγήματά μου και ένα περιοδικό θα ήταν βαρετό, ψωνισμένο, αποκρουστικό, γλοιώδες και θα έκοβα τις φλέβες μου μέχρι να τελειώσει η συνάντηση. Είχα φτάσει νωρίτερα (είμαι μανιακή με το στήσιμο, δεν αντέχω ούτε να στήνω, ούτε να με στήνουν) και μιλούσα με κάποιους γνωστούς (πόσο μικρή πια αυτή η Αθήνα..), όταν ήρθε ο Α.. Αναστεναγμός ανακούφισης. Ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που το απήλαυσα στο έπακρο και έφυγα από τους Κόκκους Καφέ με λάφυρα: τρία τεύχη από το ίδιο περιοδικό, ένα επετειακό τεύχος από άλλο περιοδικό, και πολύ "food for thought". Πήγα καρφί στην Α., από την οποία, τώρα πια όποιος διαβάζει το μπλογκ, ξέρει ότι είμαι εξαρτημένη και δεν κάνω και καμία προσπάθεια απεξάρτησης. Είχα να την δω πάνω από βδομάδα και με ενημέρωσε ότι έχει πιαστεί το μπράτσο της από το τένις. στο Wii (;!;!!). Ωραία ήταν, μιλήσαμε, ήπιαμε και μια λεμονάδα και μια πορτοκαλάδα (δεν είχε ούτε μια μπύρα η άχρηστη, αλλά ομολογώ ότι με είχε προειδοποιήσει), την είδα μια χαρά ήρεμη μέσα στις γκρι πιτζάμες της με τους πιγκουίνους, δε γυάλιζε το μάτι της τόσο όσο συνήθως (:Ρ).
Γύρισα σπίτι, η επίδραση των comtrex είχε περάσει και η μύτη μου έτρεχε σαν συντριβάνι και το κεφάλι μου άρχισε πάλι να βράζει. Ευτυχώς, είχα μια πολύ όμορφη κουβέντα με νέα από το Δουβλίνο και πολλά πολλά τραγούδια και τελικά έπεσα ξερή για ύπνο κατά τις τρεις το ξημέρωμα και ξύπνησα τώρα, πριν λίγο, και ψάχνω το σπίτι για κάνα ξεχασμένο comtrex..

Ξεχειλίζω από ευτυχία σήμερα.
Δεν είχα δουλειά, κι έτσι αποφάσισα να πάω στο γυμνάσιο και να βρω τον καθηγητή μου των καλλιτεχνικών, τον οποίο έχω να δω έντεκα χρόνια, αλλά πάντα τον σκέφτομαι, γιατί όταν ήμουν δευτέρα γυμνασίου, είχα κάνει αυτή τη ζωγραφιά και είχε καλέσει τους γονείς μου στο σχολείο, για να τους πει να με στείλουν αρχιτεκτονική Όταν στην τρίτη γυμνασίου έφυγε από το σχολείο είχα πλαντάξει στο κλάμα και είχα γράψει μερικές δακρύβρεχτες (κυριολεκτικά) σελίδες στο ημερολόγιό μου με συχνά επαναλαμβανόμενη τη λέξη "προδοσία". Εφηβεία, τι να πεις..
Έμαθα πριν από κανένα μήνα τυχαία ότι διδάσκει στο γυμνάσιο που πήγαινα ακόμη, από μια μικρή μου φίλη. Και σήμερα ντύθηκα, στολίστηκα, πήρα μαζί μου διαλέξεις, portfolio, κείμενα και πήγα. Στο δρόμο είχα αρκετό άγχος για το αν θα με θυμηθεί, ή θα μείνω να στέκομαι σα βλάκας και να μην ξέρω τι να πω. Κακώς.
Διότι με γνώρισε αμέσως, ενθουσιάστηκε, κι εγώ επίσης, διότι είναι αγέραστος και έλαμπε ολόκληρος και χάρηκα πάρα πολύ που διεπίστωσα ότι δεν τον είχα "έρωτα" άδικα στο γυμνάσιο, αλλά όντως, και τώρα που τον είδα σαν ίση προς ίσο, είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Με ρώτησε για τη ζωή μου, μου είπε για τη δική του, μιλήσαμε για τις παρέες, που γράφουν ιστορία, επέμεινε να δίνω αξία στις "συντροφιές", μου είπε τι κάνει εκείνος στη δουλειά και τη ζωή του.. Κάθισα και την επόμενη ώρα του μαθήματος. Με παρουσίασε στους μαθητές, οι οποίοι πραγματικά δεν καταλάβαιναν τι γινόταν και γιατί έπρεπε να μας φωτογραφίζουν με τον Μ.Σ., τι το τόσο ιδιαίτερο συνέβαινε. Το μάθημά του ακόμη μια φορά με κράτησε "σκαλωμένη" να αναρωτιέμαι που τα σκέφτεται όλα αυτά και ένιωσα πολύ περίεργα όταν μου ζήτησε να κάνω παρουσίαση στα παιδιά της δουλειάς μου. χρησιμοποιούσε εκφράσεις όπως "είναι μεγάλη μας τιμή" και "τη χαρά μου τη βλέπετε, δε χρειάζεται να σας την πω" και τα παιδιά μάλλον την έβλεπαν όντως, διότι είχαν μείνει μουγκά και δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν την όλη κατάσταση με την τρελή που έσκασε από το πουθενά και ο καθηγητής της έλεγε "κάθισε στην έδρα, στην έδρα να καθίσεις!" (δεν κάθισα Κάθισα στο πρώτο θρανίο, από σεβασμό στο πρόσωπό του). Τι γεμάτος άνθρωπος, τι πληθωρική κι όμως σεμνή προσωπικότητα. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και κανονίσαμε να βρεθούμε όταν θα έχει "ξεψαχνίσει" όλο το υλικό που του έδωσα.
Χάρηκα πολύ που είδα ότι τα παιδιά τον χαιρετούσαν με το χαμόγελο και τον κυνηγούσαν από πίσω να του δείξουν σχέδια και ζωγραφιές. Χάρηκα που μου σύστησε τα "ταλεντάκια" του. Που έδειχνε τις δουλειές μου στα μικρά και καμάρωνε για μένα και έδειχνε τις ζωγραφιές των μικρών σε μένα και καμάρωνε για εκείνα.
Μπορεί να είμαι λίγο ή πολύ τρελή που μου έρχονται αυτές οι επιφοιτήσεις και αναστατώνω ανθρώπους στα καλά καθούμενα, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Είναι κάτι που φουσκώνει μέσα μου και κάποια στιγμή σκάει, δε γίνεται αλλιώς. Δεν έχω μάθει να αφήνω τον αέρα να φεύγει λίγος-λίγος.
Είναι τόσο συγκινητικό όμως το ότι η σημερινή συνάντηση δεν ήταν απλά ένα ταξίδι στο παρελθόν, αλλά μια υπόσχεση για πολύ συναρπαστικά ταξίδια στο μέλλον.
(Η Α. σύντομα θα αρχίσει να φοβάται πραγματικά εμένα και τις καμένες ιδέες μου και θα με εγκαταλείψει. Οπότε όποιος ενδιαφέρεται να γίνει ο καλύτερος μου φίλος, που θα τον πρήζω στους αιώνες των αιώνων, ας στείλει βιογραφικό αν και ελπίζω να συνεχίσει να με αντέχει και να μην χρειαστεί να τα διαβάσω :Ρ)

Την αγαπώ, την αγαπώ, την αγαπώ. Την Α., ντε! Γύρισα σήμερα στο σπίτι και την πήρα τηλ. να της πω κάτι νέα, δεν την πολυάκουγα από το ασύρματο και της απαντούσα ό,τι να 'ναι και ως συνήθως με πήρε χαμπάρι και με κοροϊδευε. Κλείσαμε το τηλέφωνο και πήγα να δω τα μέηλ μου και τότε είδα το πιο φανταστικό μέηλ που μου έχουν στείλει ποτέ. Η Α. μου είχε γράψει ένα ποίημα, το οποίο είναι χιουμοριστικό, απαράδεκτο, γεμάτο απρεπέστατες εκφράσεις και γελοίες καταστάσεις, αλλά είναι όλο ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΜΕΝΑ :)))). Το τέλειο κλείσιμο για μια φανταστική μέρα.
Το πρωί (κατά τις δώδεκα, εδώ που τα λέμε) πήγα και πήρα μερικά foamboard από μια καταπληκτική αποθήκη χαρτιών, για τα πανέλα του διαγωνισμού. Πήγα από το γραφείο να δω πως πάνε οι εκτυπώσεις και τι κάνουν τα παιδιά και ύστερα ήρθε και με πήρε η Σ. και πήγαμε για έναν γρήγορο καφέ στα Κανάρια. Μετά η Σ. έφυγε, ήρθε και με πήρε η Κ., η οποία επίσης είχε περάσει πρώτα από το γραφείο, και πήγαμε στο Hoxton. Ήρθε και μας βρήκε η Π. και στη συνέχεια ο φίλος της Κ.. Μέχρι εκείνη την ώρα είχα πιεί έναν φραπέ, έναν καπουτσίνο και μισή Paulaner. Και πήρα τηλ. έναν φίλο, ο οποίος ήταν στο πρώτο έτος μαζί μας στην Ξάνθη, και μετά πήρε μεταγραφή. Έχω να τον δω δυο χρόνια, αλλά όποτε ακούει το "Blister in the Sun", ό,τι ώρα κι αν είναι, με παίρνει τηλέφωνο, διότι είναι το "τραγούδι μου". Βέβαια, πάντα κοιμάμαι όταν με παίρνει και του στέλνω ένα μήνυμα το επόμενο πρωί. Ήρθε στο Hoxton, λοιπόν, κι αυτός, ο Γ., και χάρηκα τρομερά που τον είδα. Είπαμε τα νέα μας και πήγαμε και για ένα κρασί κάπου στο Γκάζι πάλι και δε θυμάμαι το όνομα του μαγαζιού και είναι πολύ κρίμα, γιατί ήταν πολύ όμορφο και θα το πρότεινα. Είναι πολύ περίεργο πώς έχω κρατήσει επαφή από την Ξάνθη με ελάχιστα άτομα, έχω χαθεί με ανθρώπους που κάναμε πάρα πολύ παρέα, και με τον Γ., έχουμε αυτή την παράξενη αίσθηση οικειότητας κάθε φορά που βρισκόμαστε, κι ας μην έχουμε καν κοινούς γνωστούς πλέον να συζητήσουμε, κι ας βρισκόμαστε κάθε δυο χρόνια. Τώρα πλέον που είμαστε και οι δυο στην Αθήνα βέβαια, μπορούμε να είμαστε κανονικά φίλοι και όχι "δια αλληλογραφίας".
Γύρισα σπίτι πριν λίγο, έχω πάρει το απαράδεκτο Cosmopolitan και την Athens Voice και τη Lifo και σκοπεύω να σαπίσω στις σελίδες τους, να κοιμηθώ νωρίς και να ξυπνήσω αύριο και να μην κάνω τί-πο-τα όλη τη μέρα. Γραφείο ξανά από Δευτέρα :)

Η μέρα σήμερα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα
Ξεκίνησε με ένα πολύ περίεργο ξύπνημα. Είδα στον ύπνο μου κάποιον που έχω να τον ονειρευτώ γύρω στα τέσσερα χρόνια, ίσως και παραπάνω, και ήταν ένα όνειρο πολύ ζωντανό, τόσο που ξύπνησα σχεδόν με νοσταλγία, αλλά παράλληλα και με έντονη μελαγχολία (μην πάει ο νους σας στο κακό, μια χαρά είναι ο άνθρωπος, φαντάζομαι). Ήταν, λέει, εκείνος γερασμένος πολύ, κάπου πενηνταπέντε-εξήντα χρόνων (τώρα είναι λίγο μεγαλύτερος από μένα), αλλά με το πρόσωπό του πολύ σπασμένο, και εγώ εξίσου γερασμένη, αλλά τα μάτια του λάμπανε πάρα πολύ και έφεγγε από ευτυχία, σα να είχε ζήσει μια υπέροχη ζωή, και με ρωτούσε διαρκώς "εσύ τι κάνεις;" κι εγώ ήμουν γκρίζα και στεγνή και άδεια και δεν είχα τι να του πω και σκεφτόμουν ότι έκανε όλο λάθος επιλογές και μετάνιωνα για όλη μου τη ζωή. Ξύπνησα πολύ άσχημα.
Έφαγα για πρωινό noodles με τσίλι, πράγμα που δεν βοήθησε ιδιαίτερα το ήδη σφιγμένο στομάχι μου.
Έριξα έναν πρωινό καυγά με τη μανούλα, που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι είμαι σχεδόν 25, έμενα 6 χρόνια μόνη μου και άρα μάλλον μπορώ να βρω έναν τρόπο να πάω στο γραφείο παρά την απεργία, χωρίς τη συμβολή και συμβουλή τη δική της, του παππού, της φίλης της κλπ..
Στο δρόμο για το γραφείο άκουγα τις διασκευές της Σωτηρίας Λεονάρδου σε Αγγελάκα και Σκαρίμπα, πράγμα που με έκανε να νιώθω ακόμη πιο περίεργα. Κάπου εκεί αποφάσισα να βυθιστώ στην υπόγεια θλίψη μου.
Φτάνοντας στο γραφείο, ξεκίνησα να δουλεύω ένα τεράστιο σχέδιο, στο οποίο έπρεπε να βάλω εκατομμύρια ανθρωπάκια, για να αποκτήσει ζωή. Κάπου εκεί άρχισα να σκέφτομαι ιστορίες για τα ανθρωπάκια και το τι κάνει το καθένα, τι ονόματα έχουν κλπ και ξεχάστηκα. Βγήκε και ήλιος..
Πήρα κάπως τα πάνω μου σκεπτόμενη ότι η ατζέντα μου θα βρίσκεται σύντομα πάλι στα χέρια μου (την ξέχασα αλλού) και έκανα τη σκέψη ότι αν δεν είχα δυο αντίγραφα (ναι, οκ, έχω ΔΥΟ ατζέντες με όλα μου τα τηλέφωνα) ίσως να έδινα παραπάνω αξία στη μια και να μην την άφηνα όπου να 'ναι. Και ίσως τελικά από όλα τα πράγματα να είναι καλύτερα να έχεις από ένα. Όπως και από όλα τα είδη σχέσεων (έτσι κι αλλιώς δεν θα σήκωνε ο οργανισμός μου δύο Α. ή δυο Σ. για παράδειγμα :Ρ). Διότι αλλιώς απλώς καταλήγεις να τα υποτιμάς.
Καθώς η μέρα προχωρούσε και αφού η Μ. ήταν πολύ ευδιάθετη, διότι φαίνεται να έχουμε τα χρονοδιαγράμματα από το διαγωνισμό υπό έλεγχο, χαλάρωσα κι εγώ, ξέχασα κάπως την αίσθηση που μου άφησε το όνειρο και επικεντρώθηκα στο ότι το Σ/Κ θα δω πάλι τις Φίλες μου και θα πιώ αρκετό αλκοόλ ώστε να: 1. χαλαρώσω, 2. πω εκατοντάδες μαλακίες με τα κορίτσια, 3. αναπτύξω δεκάδες αβάσιμες θεωρίες για τη συμπεριφορά μου και των γύρω μου, 4. χορέψω (οκ, αυτό το τελευταίο δεν το πιστεύω πραγματικά ότι θα συμβεί, αλλά δε με πολυνοιάζει κιόλας).
Γυρίζοντας στο σπίτι, ήμουν αρκετά κομμάτια από την κούραση, ώστε να μη σκέφτομαι πλέον τίποτα. Απλώς απολάμβανα την ιδέα του ότι αύριο μπορώ να ξυπνήσω ό,τι ώρα θέλω και να πάω στο γραφείο ουσιαστικά απλώς για επίσκεψη. Αυτός ο ήλιος, αυτή η πρώιμη άνοιξη με έχουν ζαλίσει πραγματικά και θέλω τόσο πολύ έναν καφέ με τις ακτίνες να με τυφλώνουν.. Γαμώτο, μπορεί στην Αθήνα να καίνε τα μπετά το καλοκαίρι, αλλά φωτίζουν και τα αρχαία μάρμαρα τόσο όμορφα μέσα στα αγριόχορτα. Αυτό το Απριλιάτικο φως περιμένω (ξέρω, προτρέχω..).
Τελικά, η μέρα έκλεισε πολύ όμορφα. Με ένα τηλέφωνο από το Δουβλίνο, που μετέφερε ενθουσιασμό, χαρά, ανανέωση, αλλά και ενδιαφέρον για τα νέα μου. Σκέφτομαι πόσο όμορφα ένιωσα με αυτή την κουβέντα και νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου, που δε βρίσκω λίγο χρόνο να τηλεφωνώ πιο συχνά στους φίλους που είναι μακριά ή δεν συναντιόμαστε συχνά ή τις γιαγιάδες και τον παππού. Και κάπου εκεί πάλι μπερδεύομαι, γιατί σκέφτομαι ότι αν παίρνεις τον άλλο τηλέφωνο, απλώς για να νιώσει καλά, ενώ μπορεί να βαριέσαι, τότε είσαι ανειλικρινής. Κι ύστερα ξανασκέφτομαι, ότι αν δεν μπαίνεις στον κόπο να δείξεις το ενδιαφέρον σου, και ξέρεις μόνον ε΄συ ότι το 'χεις, δεν είναι ειλικρίνεια, αλλά ματαιότητα και εγωισμός. Και μετά πάλι σκέφτομαι.. ουφφφ.. αυτό τέλος πάντων.. ψάχνω τη χρυσή τομή ή κάτι τέτοιο..

Είναι ένα γεγονός ότι η Άνοιξη μπήκε για τα καλά. Ξέρω ότι κάνει ψύχρα, έχει συννεφιά και ψιχαλίζει, παρ' όλα αυτά, το μυρίζεις στον αέρα, κάτω από το καυσαέριο και τη σκόνη από τη Σαχάρα. Πίστευα ότι στην Ξάνθη η άνοιξη σε πιάνει πιο έντονα από το λαιμό και σε ταρακουνάει, αλλά τελικά δε φαίνεται να την εμποδίζουν τα τσιμέντα και οι σκονισμένες νεραντζιές Θέλω να περάσω ατελείωτες ώρες κάτω από τον ήλιο πίνοντας καφέ και διαβάζοντας ένα ωραίο βιβλίο ή απλώς χαζεύοντας του περαστικούς και χαμογελώντας
Στην οδό Κολοκυνθού υπάρχουν μεταλλικές σκαλωσιές που πρέπει οπωσδήποτε να τις φωτογραφίσω κάποια στιγμή. Κάνουν το αστικό τοπίο τελείως σουρεαλιστικό και παραμυθένιο. Σαν να είσαι σε κάποιο βόρειο ευρωπαϊκό λιμάνι την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης.
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με το πόσο μαγικό υλικό είναι ο πολυεστέρας (βλ. εικόνα). Μπορεί να έχει ιδιαίτερη διαδικασία η κατασκευή μιας μακέτας από πολυεστέρα, καθώς απαιτεί να συνθέσεις το υλικό, να φτιάξεις καλούπια, να περιμένεις να πήξει, να τρίψεις με πολλές διαβαθμίσεις από στεγνά και βρεγμένα γυαλόχαρτα, να γεμίσεις τους πνεύμονές σου με χημική σκόνη, να γυαλίσεις με κρέμα, που πιο χημική δε γίνεται, ΑΛΛΑ είναι ο άτιμος πολύ φωτογενής και με τρομερά εντυπωσιακή υφή.
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε μου θύμισε πολύ το δεύτερο έτος στην Ξάνθη. Είχε πολλές ταινίες στη σειρά στο lap top, κάτω απ' το πάπλωμα, σε απομόνωση. Αλλά και ξενύχτι με κουβέντα εκτός τόπου και χρόνου και πολλή μουσική. Αυτά τα χαζοξενύχτια που στα 19 τα κάνεις και μετά πας σχολή και δεν τρέχει τίποτα και τα ξανακάνεις το επόμενο βράδυ, και στα 24 (που ποια 24 δηλαδή.. μισό και βάλε..) τα κάνεις, τα χαίρεσαι, και το πρωί που πρέπει να ξυπνήσεις καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που είπες "εντάξει, νωρίς είναι ακόμα, θα πιώ κι έναν καφέ και θα 'μαι μια χαρά..".
Μπήκα σε ένα ταξί και ο ταξιτζής άρχισε να με ρωτάει τι ταινίες μου αρέσουν. Του απάντησα "τα ευρωπαϊκά δράματα", πιστεύοντας ότι θα τον αποθαρρύνω Μου δήλωσε ότι του αρέσουν τα γουέστερν και ο Μπρους Λι. Του είπα ότι δεν έχω άποψη επί του θέματος. Λάθος. Μέγα. Διότι μου είπε "Ααααα! Μην ανησυχείτε δεσποινίς! (τον εκτιμώ τον πληθυντικό από αγνώστους γενικά) Θα σας πω εγώ μερικούς τίτλους, να τους σημειώσετε!". Και άρχισε να μου λέει, και μάλιστα μου έκανε και spelling, μη τυχόν και γράψω λάθος κανέναν τίτλο και δε βρίσκω το torrent. Ύστερα, όταν φτάσαμε εκεί που πήγαινα, διεπίστωσε ότι δεν είχε ψιλά για ρέστα. Με ρώτησε πολύ ευγενικά αν μπορούσα να πάω στο καφενείο να χαλάσω, για να μην αφήσει το ταξί. Πήγα. Το καφενείο δεν είχε. Πήγα στο ψιλικατζίδικο δίπλα. Στο μεταξύ του κόρναραν και πήγε δυο στενά παρακάτω. Τον βρήκα τελικά, μου ζήτησε χίλια συγνώμη και μου έδωσε δυο ευρώ παραπάνω ρέστα. Του τα επέστρεψα, αλλά το εκτίμησα. Σουρεαλιστική φιγούρα, αλλά με διασκέδασε αρκετά.
Αναρωτιέμαι αν ο Ν. άφησε σε κάποιον κλειδιά να ποτίζει τα λουλούδια του αυτή τη βδομάδα που λείπει. Τα φαντάζομαι να μαραίνονται κάτω από τη συννεφιά και με πιάνει η ψυχή μου..
Α, θέλω να μπινελικώσω λίγο και τα ΕΛΤΑ, διότι χάθηκε το γράμμα που μου έστειλε η Σ., χάθηκε το βιβλίο που έστειλα στον Ν. και χάθηκε και το γράμμα που έστειλα στον Σ.. Έλεος!

1."Mary and Max", του Adam Elliot. Ό,τι πιο συγκινητικό, δυνατό, ανθρώπινο και ιδιαίτερο έχω δει εδώ και πάρα πολύ καιρό, ίσως και χρόνια.
2. Αθηνάς 23. Ένα μικροσκοπικό κατάστημα με σίτες και πλέγματα κάθε είδους, από κάθε υλικό και σε άπειρα σχέδια. Ό,τι πρέπει για μακέτες και κατασκευές γενικά, πέρα από περιφράξεις.
3.Όμορφα μηνύματα ταξιδεύουν προς τα εδώ από το Δουβλίνο, που φαίνεται να είναι μαγευτικό.
4. Ένα αναπάντεχο μέηλ με μια απροσδόκητη πρόταση έγινε η αιτία να ανακαλύψω πολλά ενδιαφέροντα αφηγήματα στο ύφος που λατρεύω.

Αυτή η εβδομάδα φαίνεται να ξεκινάει απροσδόκητα θετικά :)

Εχθές ήρθε η Α. και με πήρε κατά τις 9 παρά από το γραφείο και πήγαμε στο Τριφασικό, στο Μεταξουργείο, όπου μετά από λίγο ήρθαν το έτερο δίδυμο, η Σ. με την Κ., επίσης αρχιτεκτόνισσες. Μπύρες, μια παρέα με κιθάρες να παίζει από Θανάση Παπακωνσταντίνου μέχρι Blister in the sun, εξομολογήσεις, στεγνά κουτσομπολιά, αρχιτεκτονικά κουτσομπολιά, αυτοσαρκασμός, μια θεσπέσια πρόταση από την Α., για να σηματοδοτήσουμε την αρχή της συνεργασίας μας (έχουμε το όνειρο να ανοίξουμε σε μερικά χρόνια που θα έχουμε πείρα, ένα γραφείο οι δυό μας, και αν γίνεται και θέλουν τα κορίτσια ακόμη, οι τέσσερις μας). Πολλά γέλια, πάρα πολλά γέλια, μιμήσεις του Σόμπολου για λόγους που ούτε καν μπορείτε να διανοηθείτε, μπύρες, ρακόμελα, Havana, κι άάάάάάλλες εξομολογήσεις, κι άλλα γέλια. Μια γνώριμη αίσθηση ζεστασιά, που πάντα καταλαβαίνω πόσο μου έχει λείψει, όταν την ξανανιώθω, ανάμεσα στις φίλες μου.
"Them there eyes" στο repeat, η "Συννεφούλα" σε ..σχεδόν.. live εκτέλεση από την Ολλανδία (η καλύτερη που έχω ακούσει ποτέ).
Κάποιοι ετοιμάζουν βαλίτσα για Ιρλανδία, χαίρομαι με τη χαρά τους, σβήνω μέρες στο ημερολόγιο για Ολλανδία, και στο μεταξύ απολαμβάνω την Ελλάδα. Στο γραφείο το κέηκ της μαμάς μου ανταγωνίζεται το κέηκ της μαμάς του Κ. και το χταπόδι στιφάδο της μαμάς μου το χταπόδι στιφάδο της μαμάς της Μ. (μας ξέσκισαν, αλλά δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη!).
Η Β. αρρώστησε και κάνει εμετούς, οι υπόλοιποι προσευχόμαστε να μην έχουμε κολλήσει και φτιάχνουμε τις μακέτες, που είναι πλέον σε τελικό στάδιο, κάνοντας τεράάάάάάστιες σε διάρκεια φιλοσοφικές (και όχι μόνο) συζητήσεις.
Ααααα βέέέβαια.. Άνοιξη!!

6973521618. Αυτό ήταν το κινητό μέχρι χθες. Όχι πια. Είχα τον ίδιο αριθμό από τη δευτέρα λυκείου και τον άλλαξα σήμερα. Μετά από 8 χρόνια. Είναι ΛΥΤΡΩΤΙΚΟ! Θα δώσω τον καινούριο μου αριθμό μόνο στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι και στους φίλους μου. Δηλαδή, θα εξαφανιστούν από τον κατάλογό μου παλιοί συμμαθητές, συμφοιτητές, ο δάσκαλός μου στο σχέδιο, ένας φίλος φίλου, κάτι γνωστοί ενός πρώην κλπ βάρη. Δεν έχω την αυταπάτη ότι θα μείνει ο κατάλογος του κινητού "ανάλαφρος", διότι κύριο χαρακτηριστικό του χαρακτήρα μου είναι οι αντιφάσεις. Εξηγούμαι: λατρεύω τους ανθρώπους, με μαγεύουν, με συναρπάζουν, κεντρίζουν την περιέργειά μου, δυναμώνουν τη φαντασία μου, δίνουν συνεχώς καινούρια νοήματα στη ζωή μου. Όμως, είμαι πολύ λαίμαργη μαζί τους. Τρώω-τρώω και ξαφνικά φουσκώνω τόσο που θέλω να κάνω εμετό και να τους ξεχάσω σχεδόν όλους. Φαντάζομαι ότι θα μπορούσε κάποιος να το αποκαλέσει "κοινωνική βουλιμία". Ε, ας πούμε ότι κάνω ακόμη μια προσπάθεια να ξεκινήσω "υγιεινή διατροφή".

χθες:
17:30: γραφείο, εκτύπωση ποιημάτων δυο φορές, μια για Α. μία για το Λούβρο.
19:00: "Καφετί", με Α. και τρεις φίλους της από την Πρέβεζα. 3 μπύρες, η τρίτη ήταν κερασμένη από το μαγαζί. Δεν είχαμε πρόθεση..
20:30: Booze, δίνω τα ποιήματα στο Λούβρο, πίνουμε από ενάμισι κρασί με την Α.
22:40: Το ταξί μας αφήνει έξω απ' το Κύτταρο. Το κινητό μου χτυπάει μέσα στην τσάντα, πάω να βγάλω λεφτά να πληρώσω και είναι η τελευταία φορά που το βλέπω. Μάλλον έπεσε μέσα στο ταξί.
22:50: Βλέπουμε τον Δ., τον αγαπημένο μας "ντιλιβερά" από την Ξάνθη στην είσοδο. Χαιρόμαστε με τη σύμπτωση πολύ, διότι ο Δ. είναι ξανθιώτης και καμία δουλειά δεν είχε στην Αθήνα, ειδικά μέρες Καρναβαλιού. Μπαίνουμε στο Κύτταρο. Κοπανιόμαστε στο χορό εμείς και όλο το μαγαζί με τους Locomondo για κανένα τρίωρο. Ο Μάρκος μου κάνει τη χάρη να πεί τα 99 μπαλόνια της Nena στα γερμανικά μάλιστα. Το χαιρόμαστε. Τελειώνει το live και μένουμε για ένα ποτό με τα παιδιά, το οποίο έγινε τελικά μερικά ποτά ακόμα στους Αφανείς, διότι όλα τα άλλα μέρη που μας άρεσαν, είχαν κλείσει.
Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο η χθεσινή βραδιά. Νομίζω με την καλή έννοια.
Βέβαια χωρίς κινητό μέχρι την Τρίτη θα φρικάρω άσχημα, αλλά μπορεί να είναι και ευχάριστη απεξάρτηση. Ευτυχώς είχα όλα μου τα τηλέφωνα γραμμένα σε ατζέντα :)

Έκανα μια μακέτα, μα μιαααα μακέτα σήμερα.. Κατ' αρχάς, ήταν ψυχοθεραπευτική, διότι ξεφλούδιζα φελιζόλ, έτριβα φελιζόλ, μετά έκανα εκατομμύρια τρυπίτσες στο φελιζόλ.. Είναι ένα πρόχειρο μοντέλο, για να δούμε πώς θα είναι η τελική μακέτα και έχω τρομερή όρεξη να ασχοληθώ και μ' αυτήν.
Χθες, μετά το γραφείο, πήγα Booze με την Κ. για ένα κρασάκι και τα είπαμε καμιά ωρίτσα-δύο. Μετά ήρθε η Α., που είχα να την δω πολλές μέρες (για τα δικά μας δεδομένα) και μου είχε λείψει, και μετά ήρθε ο Δ., ο μεγάλος μας φίλος. Ήπιαμε πολλάάάάά λευκά κρασάκια, φάγαμε και καλαμάκια στην Ομόνοια μετά και έκανα έναν ύπνο τέλειο. Ξύπνησα περιέργως γεμάτη ενέργεια και ευτυχώς αρκετά ξεμέθυστη ώστε να έχω συνειδητοποιήσει ότι τα χθεσινοβραδινά σχέδια ("πάμε Ξάνθη, φεύγουμε από Αθήνα μετά τη δουλειά την Παρασκευή και γυρνάμε Δευτέρα") ήταν απλώς.. αλκοόλ. Ενημέρωσα άμεσα την Α. ότι χθες το βράδυ λέγαμε μαλακίες και με ευχαρίστησε, διότι συνειδητοποίησε το ίδιο όταν ξύπνησε, και δεν ήξερε πως να μου το πει.
Ήταν μια βραδιά γεμάτη ιστορίες και πολύ γέλιο και ακόμη μια φορά ο Λούβρος αναρωτήθηκε που διάολο είναι πια αυτά τα ποιήματα και αν σκοπεύω να του τα πάω ποτέ. Έτσι, κανόνισα το Σάββατο να πάω από το γραφείο και να δουλέψω συγκεντρωμένα το υλικό μου, γιατί στο σπίτι δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω ποτέ.
Χθες πήγα από το ταχυδρομείο να στείλω το "γράμμα της εβδομάδας", κι ακόμα ένα στον Σ., που του έχει φερθεί σαν η χειρότερη B.F.F. στον πλανήτη, γράφοντάς τον συστηματικά, αντί να του γράφω. Ρώτησα αν πρέπει να θεωρήσω χαμένο το γράμμα της προηγούμενης εβδομάδας που δεν έχει φτάσει ακόμη, και η καλή κυρία με διαβεβαίωσε πώς "όχι, καλό μου παιδί, απλώς καμιά φορά αργούν να φτάσουν, μην ανησυχείς". Μου εμπνέει εμπιστοσύνη, γιατί έχει πολύ "μαμαδίστική" όψη.
Νομίζω ότι χθες και σήμερα είμαι πολύ πιο χαλαρή όσον αφορά την τρέλα της αναμονής. Ξέρω ότι θα με ξαναπιάσει όταν πλησιάζουν οι μέρες να βγουν τα αποτελέσματα, αλλά έχω πραγματάκια να ασχοληθώ και επιπλέον το ταξίδι του Απρίλη θεωρώ ότι θα είναι "καταπραϋντικό", ό,τι κι αν έχει συμβεί στο μεταξύ, γιατί στην Ολλανδία είναι ο άνθρωπος που με ξέρει και ξέρει να βάζει στις σωστές τους διαστάσεις και τον ενθουσιασμό αλλά και τον πανικό ή την απογοήτευση.
Αναρωτιέμαι τι εικόνες θα μπορούσαν να συνοδεύουν τα ποιήματα και τις ιστορίες μου. Ξέρω ότι θα καταλήξω σε κάτι ασπρόμαυρο, ρετρό και "κουλτουριάρικο", αλλά στο χέρι μου είναι να το παλέψω και να αντισταθώ :Ρ
Προβληματίστηκα λίγο που δεν θέλω (και δεν θα πάω) στην Ξάνθη. Αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που με έκανε να νιώσω τόσο έντονη άρνηση σήμερα το πρωί. Υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να περάσουμε υπέροχα: εγώ, η κολλητή μου, ταξίδι με αυτοκίνητο και μεις ανέμελοι συνοδηγοί, διαμονή σε τρελή μας φίλη, μαυροδάφνη, μερικοί φίλοι ξεχασμένοι στην ξενιτιά.. Αλλά πλέον βλέπω την άλλη όψη: "σπάταλα" μεθύσια, τροφή για σχόλια σε άτομα που δεν θέλω πραγματικά καθόλου να με σχολιάζουν, συναναστροφή με φίλους που τελικά δεν είναι φίλοι αλλά γνωστοί, εξάντληση.. Γενικά έχω γίνει πλέον πολύ εύθικτη στο να μιλάνε για μένα τρίτοι. Και αφού υπάρχει ελευθερία λόγου και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να ερμηνεύει συμπεριφορές και να βγάζει συμπεράσματα ερήμην σου, η λύση είναι να μη δίνεις αφορμές. Όταν ήμουν πιο μικρή, αυτό μου φαινόταν τρομερή στέρηση ελευθερίας και αρνούμουν να καταπιεστώ, για να μην "με πιάσει στο στόμα του" ο κάθε τυχαίος. Τώρα πλέον θεωρώ ότι το να έχεις σε κάποιο βαθμό στο μυαλό σου τον "κοινωνικό περίγυρο", μπορεί να σε γλιτώσει από "σπατάλες" και "ξοδέματα". Προφανώς και δεν θα σταματήσω να διασκεδάζω και να περνάω καλά με όποιους θέλω, όπως θέλω, όπου θέλω, απλώς, έχω πλέον πολύ αυστηρότερα κριτήρια για το τι θέλω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και για το τι είναι μια "τρέλα της στιγμής", και ακόμη και όταν μπερδεύομαι κάπως, μόλις συνειδητοποιώ ότι ένα ποτό, για παράδειγμα, "ξεχειλώνει" παραπάνω, δεν λέω από μέσα μου "δε βαριέσαι". Σηκώνομαι και φεύγω, πριν η γλυκιά γεύση γίνει πικρή.
Αυτά με τα υπαρξιακά και τα ψυχο-κοινωνιολογικά μου συμπεράσματα της ημέρας :)
Χασμουρηθείτε ελεύθερα.

http://dornob.com/ Δείτε δείτε!! Πολλές ώρες χάζεμα και πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες.
Σήμερα η διάθεσή μου εκτοξεύτηκε σε ένα 9 στα 10.
Ετοιμάζω ταξίδι..... Όχι τώρα κοντά, αλλά αρκετά κοντά ώστε να μου φτιάχνει τις μέρες. Είπα δίπλα στην αγχωτική αναμονή, να εντάξω και μια γλυκιά :)
Adam Green, "Minor Love". Μ' αρέσει!
Kings of Convenience, "Declaration of Dependance". Χαζούλι, αλλά μου αρέσει το όνομά τους και το όνομα του δίσκου.
Dirty Projectors, "Bitte Orca". Περίεργο. Αλλά νομίζω σε λίγο θα μ' αρέσει.

Cantina Social και Taf. Και τρία τζιν λεμονάδα. Όχι, κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε, αλλά ήταν μια ωραία βραδιά.

Πολύ καλό το "Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος" του Σκαμπαρδώνη. Λάτρεψα την ιστορία για τον ποιητή Γιάννη Υφαντή, γιατί έχει τύχει να τον γνωρίσω από κοντά πριν από δυο χρόνια και να περάσουμε αρκετές ώρες μαζί, και ήταν τόσο, μα τόσο ακριβείς και ζωντανές οι περιγραφές του Σκαμπαρδώνη, που ήταν σα να ξανασυναντούσα τον Υφαντή από κοντά.
Μου άρεσε και το "IRM" της Charlotte Gainsbourg, αλλά θα ξέρω αν είναι απλός ενθουσιασμός ή απόλαυση επί της ουσίας μετά την τρίτη ακρόαση.
Κατά τα λοιπά, ακόμη δεν ξέρω αν έφτασε το γράμμα μου αυτής της εβδομάδας, και ελπίζω τα ΕΛΤΑ να μην με πρόδωσαν τώρα.
Η διάθεσή μου είναι γύρω στο -150 (η κλίμακά μου ξεκινάει από το 0 και τελειώνει στο +10 κανονικά) και όχι, δεν μου έχει συμβεί απολύτως τίποτα, απλώς διαπιστώνω ότι τελικά είμαι ένα κινούμενο κλισέ, μια αρχιτεκτόνισσα με το ένα πόδι να πατάει στην τέχνη, το άλλο στην επιστήμη και το πάθος να μην φτάνει και για τα δύο και τελικά να πέφτω κάπου στο κενό με τη βιτρίνα μου να αιωρείται για μερικά δευτερόλεπτα, για να πέσει λίγο αργότερα από πάνω μου και να με πλακώσει. Με βαριέμαι απόλυτα, με έχω κουράσει με όλη αυτή την αύρα ασυναρτησίας που με τυλίγει και την παιδική ελαφράδα με την οποία με συγχωρώ, μου επιτρέπω να κάνω λάθη και να αναβάλω, καλύπτοντας την ανωριμότητα μου με επιφάσεις ρομαντισμού και δήθεν άρνησης ένταξης σε έναν πεζό κόσμο. Οι αντιφάσεις μου με έχουν εξουθενώσει πραγματικά και ελπίζω να βρω την απαιτούμενη αποφασιστικότητα να καταλήξω στο τι ακριβώς θέλω από τη ζωή μου, χωρίς να περιμένω νωχελικά την απόφαση από την Ολλανδία για το μεταπτυχιακό

Νέα από χθες: Γραφείο το πρωί και μετά στα καπάκια Mac Donalds στο Σύνταγμα, να φάω κάτι, και Booze, για να συναντήσω μια φωτογράφο που ψάχνει άτομα να φωτογραφήσει για έναν διαγωνισμό της Μπένετον. Με είχε προτείνει η Μ. από το γραφείο και επειδή έχω μια φυσική ροπή στα μπλεξίματα, είπα να γνωρίσω τη φωτογράφο και να αποφασίσω. Φαντάστηκα ότι είχα φτάσει πρώτη στο Booze, και έτσι παρήγγειλα ένα κρασί και διάβαζα τη Lifo. Χαιρετήθηκα με το Λούβρο και κανονίσαμε να πάω μερικά αντίτυπα από τα ποιήματά μου να τα αφήσω στο μεγάάάάάάλο τραπέζι και μου πρότεινε να παίζουν και στην προβολή στον τοίχο. Είναι η μόνη περίπτωση να καθίσω να τα ξεκαθαρίσω λίγο και να τα βάλω σε μια σειρά. Είδα ότι τα κορίτσια (η φωτογράφος και μια φίλη της) αργούσαν και έτσι τους έστειλα μήνυμα να τους πω που είμαι. Τελικά ήταν στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Η Λ. και η Τ., η μια μεγαλωμένη στην Αγγλίδα και η άλλη Αγγλίδα, αποδείχτηκαν πολύ ζωντανοί και ευχάριστοι άνθρωποι. Έτσι, αφού μιλήσαμε για το γύρισμα, τις ρώτησα αν είχαν δουλειά ή αν ήθελαν να πιούμε ένα δεύτερο κρασί. Υποτίθεται ότι θα πήγαιναν στο Γκάζι, να βρουν άτομα για τη φωτογράφιση, αλλά τελικά, αυτό δεν έγινε ποτέ. Περάσαμε, όμως μια υπέροχη βραδιά. Σύντομα στην παρέα προστέθηκε μια κοπέλα από τη Λιθουανία, μία ακόμη Αγγλίδα και μια κοπέλα από την Αυστραλία. Άλλες ασχολούνταν με τη φωτογραφία, άλλες με την αρχαιολογία, άλλες με το διάβασμα και το γράψιμο. Κάθε κοπέλα που ερχόταν στην παρέα, με ρωτούσε πόσο καιρό ξέρω τις Λ. και Τ. και όταν απαντούσα "μια ώρα" έμεναν με ανοιχτό το στόμα. Είχαμε γενικά πολύ καλή χημεία μεταξύ μας όλες και με τη βοήθεια της πολύ καλής μουσικής, του κρασιού και της μπύρας, ξεδιπλώθηκαν υπέροχες συζητήσεις για την τέχνη, τις θρησκείες, τις διαφορές και τις ομοιότητες των λαών, τις σχέσεις, τις ιστορίες της καθεμίας από το παρελθόν και τις ελπίδες και τους φόβους για το μέλλον. Είναι πολύ αναζωογονητικό να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, με τους οποίους μπορείς να κάνεις συζητήσεις που σε γεμίζουν και σε βάζουν να σκεφτείς κάποια πράγματα. Μπορώ να πω ότι αυτό το δεύτερο κρασί σηματοδότησε την έναρξη μιας πολύ πετυχημένης Dέrive.
Βέβαια σήμερα ήμουν κομμάτια από την κούραση, αλλά τα κατάφερα να σηκωθώ και να πάω στο γραφείο στην ώρα μου και μάλιστα κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου να τον απαλλάξω από την καφεΐνη και τη νικοτίνη. Οπότε το έριξα στους δυόσμος και τα τσάγια βανίλια-καραμέλα.

Yieeeeiii! Κοίτα κοίτα! Κρατάω δωράκι απ' το γραφείο :). Το τεύχος με όλες τις συμμετοχές του Europan 09.
Έστειλα το καθιερωμένο μου γραμματάκι, χαιρετήθηκα με τον ταχυδρόμο και τη γυναίκα του (κρατάνε οι δυο τους το υποκατάστημα των ΕΛΤΑ της περιοχής.)
Διάβασα τα ποιήματα του Blaze Koneski, που μετέφρασε από τα αγγλικά ο Γ. και κατάλαβα γιατί μου έλεγε ότι ο τύπος είναι "δικός μας".
Έκανα μια τεράάάάάστια όψη της όχθης του Drava στο γραφείο.
Έφαγα κάτι γαμάτες σουπιές με μακαρονάκι κοφτό. Νομίζω άλλα νέα σήμερα δεν έχει..

Οκ, αυτή η ανάρτηση θα είναι αηδιαστικά γεμάτη ενθουσιασμό, οπότε προετοιμαστείτε ψυχολογικά.
Δουλειά σήμερα έκανα autocad. Γενικά το απεχθάνομαι, αλλά η Β. μου εξήγησε κάποια πολύ βασικά πράγματα σχετικά με την οργάνωση των layers (συγνώμη στους μη-μηχανικούς που δεν ξέρουν για τι μιλάω :/ ) και χαίρομαι πολύ όταν μαθαίνω πώς να εξοικονομώ χρόνο και ενέργεια. Και οι τρεις τους έχουν τρομερή μεταδοτικότητα, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο: η Β. είναι πολύ ακριβής και τυπική και οργανωτική, η Μ. σου μεταδίδει τον ενθουσιασμό αλλά και το άγχος της να πάνε όλα τέλεια και σε εμπνέει, ο Κ. είναι πολύ ευγενικός και ενθαρρύνει κάθε τι που γίνεται σωστά. Σου δίνουν, δηλαδή, διαφορετικού τύπου κίνητρα για να γίνεις καλύτερος.
Μετά το γραφείο πήγα για κρασάκι στο Καφεκούτι με τον Γ.. Είχαμε άπειρο καιρό να βγούμε οι δυο μας (ήταν πάντα μαζί φίλες μου ή φίλοι του ή ο Σ, ο κολλητός μου και παιδικός φίλος του Γ.) και ήταν πολύ όμορφα που τα είπαμε. Όχι ότι είπαμε κάτι που δεν θα λέγαμε σε μια ευρύτερη παρέα, αλλά ήταν όμορφα γιατί μιλήσαμε για διάβασμα, γράψιμο, γκόμενες, γκόμενους, εμμονές, απωθημένα, γονείς, τον σκατοχαρακτήρα μου, τον παλιοχαρακτήρα του.. Παρ' ότι θεωρώ ότι ο Γ. είναι τραγικά επιεικής μαζί μου και επομένως δεν βοηθά ιδιαίτερα στη βελτίωση του χαρακτήρα μου, είναι υπέροχο να έχεις κάποιον να σε καθησυχάζει πως "όλα πάνε καλά, δεν έχει αρνητικό πρόσημο η εντύπωση που δίνεις". Ο Γ. με καταλαβαίνει πολύ καλά και δεν με κρίνει, όχι γιατί δεν είναι επικριτικός χαρακτήρας (και πολύ καυστικός και πολύ εύστοχος είναι στις κρίσεις του), αλλά γιατί όσα του λέω δεν του φαίνονται περίεργα. Είναι ωραίο να έχεις τέτοιους φίλους. Νιώθεις κάπως σα να γυρίζεις "σπίτι". Μπορεί να έχω πιεί τρία ποτήρια κρασί στις 8 και τελευταία φορά που έφαγα να ήταν στις 12 το μεσημέρι, και να είμαι ακόμη λίγο.. dizzzzy, αλλά δεν θα διστάσω να γράψω ότι ο Γ., αν και μόλις τρία χρόνια φίλος, είναι δικός μου άνθρωπος. Βασικά, (ναι, θα συνεχίσω να παραληρώ), γύρισα σπίτι και πήρα τηλέφωνο στην άλλη άκρη της Ευρώπης, μόνο και μόνο για να μιλήσω για τη σημασία της φιλίας. Το κρασί αυτό είχε επάνω μου την ίδια επίδραση που έχουν οι καφέδες με την Α.. Αυτό το "ό,τι σκατά και να γίνει, μπορώ να το ξεπεράσω με αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου". Και αυτό το αίσθημα το έχω μεγάλη ανάγκη σε αυτή την περίοδο της αναμονής και αβεβαιότητας :)