"Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας.
Όταν τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων
όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως
όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους
είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας
γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι
να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας
όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να κάμη τίποτε
χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει μέσα στη στάχτη των ποδιών της.

Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν
ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια ούτε την ευωχία των μαλλιών που λατρεύτηκαν
ούτε τα σουραύλια των εργαστηριακών μεταγγίσεων
από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού προστατευομένου
από τα εγκόσμια και τα μελτέμια της κυανής ανταύγειας λυγηρών παρθένων.

Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντος μιας πολυσύνθετης σημαίας
που κρατεί τους εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου
κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις
χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της πάλης.

Στιγμιότυπα μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας μας
προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος της προελεύσεως των ονείρων
και του καθενός κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας πόλης.

Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα φανούμε γυμνότεροι
και από την άφιξι της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών και παστρικών βαρούλκων
γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής του κρημνιζομένου πόνου
στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας."

.. έγραψε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Εγώ πάλι δεν θέλω άλλο πια να γράφω εδώ. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που με έκανε τόσο καιρό να γράφω μέρα παρά μέρα, μου τελείωσε. Μου πέρασε. Σαν γρίπη. έτσι κι αλλιώς, κι αυτό το ιστολόγιο μια μάσκα είναι, όπως τόσες και τόσες άλλες. Περιέγραψα εξόδους, στιγμές, κάτι λίγα συναισθήματα Ποτέ όμως δεν είπα ποιος αγαπάει, ποιος μισεί, ποιος τσακώθηκε, ποιος χώρισε, ποιος ερωτεύτηκε, ποιος αμφιβάλλει, ποιος λυπάται, ποιος χαίρεται ποιος φοβάται, ποιος συμπαθεί, ποιος αντιπαθεί. Κι όλα αυτά, βάλτε τα και με "ποιον" στο πλάι. Τόσο καιρό τίποτα δεν έλεγα και τελικά τίποτα δεν έχω την πρόθεση να πω. Τίποτα, δηλαδή, πραγματικά δικό μου. Μια ψευδαίσθηση ότι μοιράζομαι πράγματα, χωρίς να έχω ποτέ την τόλμη να το κάνω. Ούτε και θα ήθελα, να την βρω, δηλαδή, αυτή την τόλμη.
Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας και την παρέα.

Έχω να γράψω από την Τρίτη???? Μα τι πάει στραβά με 'μένα?
Πάμε..
Λοιπόν, ξεκινάω από χθες. Χθες βγήκαμε με σχεδόν όλο το Δωμάτιο Αγοριών (οι γνωστοί Α, Αλέξανδρος Χ., Γ. Ο Χιχι, μαμά πατρίδα), τον Σ., τον Γ. και τις Α. και Σ., που δουλεύουν σαν τα μαύρα σκυλιά και μου είχαν λείψει πολύ. Πήγαμε στο Radio Bubble και ήταν ωραία. Ο Αλέξανδρος Χ. μας διηγήθηκε μια πικρή αλλά διασκεδαστική παρ' όλα αυτά ιστορία για μια ταινία του προβλήθηκε και έναν σκηνοθέτη (τον ίδιο) που δεν πρόλαβε ποτέ να βγάλει λόγο, αλλά είχε τουλάχιστον κάνει εμφάνιση με ωραιότατη, καινούρια μπλούζα.. Ο Αλέξανδρος Χ. εκτός από σκηνοθέτης, είναι και 3-5 χρονών περίπου και μας ψέκαζε με ένα "πιτσιλιτίρι" κάθε τόσο. Ο Σ. είχε μια τρομερή νευρικότητα, η οποία εντεινόταν όταν κάποιος τον ρωτούσε "Ρε συ Σ., έχουν μπει δικιές σου φωτογραφίες στην ιστορία μου στις Μητροπολιτικές Ιστορίες?". Κάθε φορά που γινόταν αυτό, ο Σ. ρωτούσε τον Α., ο Α. του έλεγε ότι δεν ξέρει, εγώ κι ο Αλέξανδρος Χ. διακόπταμε και τους δύο και γινόταν ένα ευχάριστο πανδαιμόνιο. Ύστερα πήραμε κάτι πραγματάκια από ένα άλλο πράγμα που ονομάζεται "Αυτόματος Πωλητής Τέχνης" στο Radio Bubble. Ήταν κάτι μικρούτσικα ανθρωπάκια κλεισμένα μέσα σε αυτά τα πλαστικά στρογγυλά που έχουν όλοι οι αυτόματες πωλητές για μικροπαιχνίδια. Οι αντιδράσεις ήταν από "Δεν είναι φανταστικό??" μέχρι "Είναι απαίσιο! Θέλω να το πετάξω μακριά και να θρυμματιστεί κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου!! Είναι ό,τι πιο απαίσιο έχω δει ποτέ!". Ααα.. η τέχνη.. Τι να πει κανείς..
Μετά, η Σ., ο Σ. κι εγώ πήγαμε να βρούμε τον Γ. στο Κ44 (που έμαθα ότι λέγεται ΤΩΡΑ Κ44), ενώ οι υπόλοιποι πήγαν για ύπνο. Η Σ. δεν είχε και πολλή όρεξη και την τραβήξαμε ως εκεί. Αλλά όταν φτάσαμε έπαθα πολιτισμικό σοκ. Είχα περίπου ένα χρόνο να βρεθώ χωμένη μέσα σε πλήθος που στριμώχνεται, χορεύει, βολιδοσκοπεί, καπνίζει τόσο που να μην έχει πια αέρα πουθενά.. Νιάτα, σα να λέμε.. Και κάπου εκεί κάτι με έπιασε και δεν μπορούσα να σταματήσω να μιλάω για την Ξάνθη: για τα μπαράκια, για μεθύσια, για τρέλες.. δεν ξέρω πως το έπαθα αυτό. Δεν μου λείπει καθόλου, αλλά χθες τη νοστάλγησα κάπως. Δεν έχω πια όρεξη για όλα αυτά βέβαια.. συνειδητοποίησα ότι με τα παιδιά φέτος περνάω πάρα πολύ καλά, παρ' ότι πάρα πολύ ήσυχα και πολιτισμένα. Και μ' αρέσει. Δεν θέλω αλλαγές. Στην αρχή (δηλαδή την πρώτη μια ώρα) ήθελα να ουρλιάξω και να φύγω. Ή απλώς να φύγω. Μετά συνήθισα και περνούσα αρκετά ωραία αλλά είχαμε όλοι κουραστεί κι έτσι πήγαμε για ύπνο.
Τις προηγούμενες μέρες, τώρα.. Ξεκίνησε το Online Summer Program του Delft. Δηλαδή, μας χώρισαν σε ομάδες των 10-12 σε αυτό το πράγμα σαν facebook, και μας ανέθεσαν εργασίες. Η πρώτη έχει να κάνει με το πως να λειτουργείς σε μια πολυπολιτισμική ομάδα. Από τα 10 άτομα της ομάδας συμμετείχαμε χθες, που ήταν η πρώτη μέρα, 3. Ένας Λιθουανός, ο Matas, ένας Άγγλος (που είναι Κινέζικης καταγωγής ή κάτι τέτοιο), ο Mike, κι εγώ. Τον υπεύθυνο της ομάδας μας τον λένε Harikrishnan και είναι Ινδός. Πολύ ωραίες συζητήσεις, στις οποίες μπήκα με ιδιαίτερο πάθος και ορμή και τα κορίτσια με ειδοποίησαν χθες ότι θα ξαναφάω τα μούτρα μου. Όπως, δηλαδή χάσαμε με την Αλκμήνη το μέτρο στην Ξάνθη, και κάναμε ό,τι μας ζητούσαν οι καθηγητές και πιστεύαμε ότι ποτέ δεν ήταν αρκετό ότι κάναμε και ήθελε λίίίίίίγο ακόμα, έτσι ακριβώς θα καταλήξω πάλι ένας junkie της σχολής, χωρίς μέτρο, απλώς σε άλλη χώρα. Φοβάμαι ότι αυτό είναι αναπόφευκτο. Διότι όταν μου αρέσει κάτι και μου δίνει ικανοποίηση το να ασχολούμαι με αυτό δεν μπορώ να βάλω όρια. Είναι όπως ο έρωτας. Όσο και να λες κάθε φορά "ας το πάμε σιγά-σιγά, μην φάμε τα μούτρα μας", πάντα τρως τα μούτρα σου. Αλλά σ' αρέσει.
Α, επίσης, επειδή έδειξα κάπως επιθετικές συμπεριφορές τις τελευταίες μέρες, πήγα και πήρα τρία κουβάρια μαλλιά και άρχισα το πλέξιμο (ήξερα να πλέκω, δεν έκατσα να μάθω τώρα, αλλά υπάρχουν κάτι τουτόριαλ στο γιου τιουμπ, μούρλια!!) και τώρα (αφού βγήκα και από το σπίτι) είμαι καλά. Το 'χω, γιατρέ. Το ελέγχω :Ρ