Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Ξύπνησα σήμερα με ένα πολύ περίεργο όνειρο, πράγμα που δεν με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, διότι μία στις τρεις μέρες ξυπνάω με ένα πολύ περίεργο όνειρο. Στο χθεσινοβραδινό εμφανίζονταν: τεράστιοι, απόκρημνοι βράχοι, βούρκος, ένα γιγαντιαίο μαύρο άλογο με μια γιγαντιαία ιππέα με μπορντώ βελούδινη κάπα με κουκούλα, που μετά έγινε μια μικροκαμωμένη γριά με γκρίζα ρούχα, ένας τραυματίας σκύλο που κατέληξε νεκρός, μία δοκιμασία με ερωτήσεις.. Βέβαια, είχα δει και τη μισή Νεκρή Νύφη του Burton πριν πέσω για ύπνο, οπότε..
Από υγεία σήμερα είμαι πλέον πολύ καλά, αλλά ακόμη εξαντλημένη και δε νομίζω να ρισκάρω να βγω. Θα γλιτώσω και την απογοήτευση από τις διεψευσμένες "θα-περάσω-τέλεια-είναι-πρωτοχρονιά" αυταπάτες.
Ένα μικρούλι φως στο τούνελ των επαγγελματικών μου εμφανίστηκε απροσδόκητα στον ορίζοντα, πέρα από το γραφείο του θείου Π., αλλά δε λέω περισσότερα, διότι την προηγούμενη φορά οι ευχές δεν έπιασαν :/
Διαπίστωση της ημέρας: όλοι μπορούν να ημερέψουν, αν υπάρχει κάποιος με αρκετή υπομονή και αγάπη, διατεθειμένος, να τους αφιερώσει χρόνο. Και αυτή τη φορά μιλάω για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν φταίει η αρρώστια, το ότι πέρασε ο καιρός, το ότι προσαρμόστηκα, αλλά πλέον απολαμβάνω κάπως την παρέα των γονιών μου. Δεν με εκνευρίζουν οι συμβουλές τους και δεν αποτραβιέμαι από την αγκαλιά τους. Δίνω τόπο στην οργή, δεν αρπάζομαι με το παραμικρό, τους βλέπω πάλι σαν συμμάχους. Δε λέω ότι όλα είναι ιδανικά, αλλά αναγνωρίζω ότι αν εκείνοι δεν είχαν την υπομονή και την επιμονή να μου μιλάνε διαρκώς με ηρεμία, να μην απαντάνε στις εκρήξεις οργής μου και στην άρνησή μου να ανταποδώσω την τρυφερότητά τους, τότε απλά θα απομακρυνόμασταν όλο και περισσότερο. Βέβαια, ήξερα κι εγώ από την αρχή ότι δεν μου έφταιγαν (μόνο) αυτοί κι έτσι μπόρεσα να το παραδεχτώ το "ημέρωμα" (εντάξει, δε θα βάλω φωτογραφίες της αλεπούς και του Μικρού Πρίγκιπα πάλι. Μπορώ να αντισταθώ.).
Διαπίστωση δεύτερη: θα γίνω σα τη μαμά μου όταν γεράσω, σίγουρα. Έχει αυτό το κόλλημα, να μην έχουμε άπλυτα στο σπίτι παραμονή πρωτοχρονιάς και σηκώνεται σαν τη τρελή πέντε το χάραμα και βάζει πλυντήρια. Ε, σήμερα, διεπίστωσα ότι είχα ξεχάσει τρία φανελάκια άπλυτα εκτός πλυντηρίου, και τα έβαλα και τα έπλυνα στο χέρι. Για κανένα λόγο. Καταραμένα γονίδια, καταραμένη αγωγή.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Εντάξει, είμαι επισήμως πιο ευδιάθετη.
1.Καταλαβαίνω ότι γίνομαι καλύτερα, γιατί σήμερα είχα όλη την "καλή" διάθεση να πειράξω τον αδελφό μου και να διαβάσω, χωρίς να ζαλίζομαι από την κούραση.
2.Επίσης γύρισε η Α. στην Αθήνα και έχουμε πολλά να πούμε.
3.Δυο άνθρωποι χαίρονται ακούραστα τα κείμενά μου: 1.ο μπαμπάς μου, που έδωσε τα παλιά διηγήματά μου (μόνο αυτά έχει) στη συνάδελφο και πολύ καλή του φίλη Π., χωρίς να πει ότι είναι δικά μου, και μετά όταν εκείνης της άρεσαν (κρίση σεμνότητας και δεν λέω πόσο πολύ της άρεσαν :Ρ) καμάρωνε σαν.. χαζομπαμπάς. Και 2.εκείνος που ξέρω ότι αν γράφω βλακείες, θα μου το πει και δεν θα με αφήσει να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.Θέλω να είμαι καλά την Πρωτοχρονιά, για να δω τον Σ., μη φύγει πάλι για Αγγλία έτσι :(. Εντάξει, πέρα από τα μελό κλισέ, είναι στ' αλήθεια κρίμα να είναι οι αγαπημένοι σου άνθρωποι μακριά. Βέβαια τα γράμματα και οι βιντεοκλίσεις και τα msn μπορεί να έχουν τη χάρη τους, αλλά τίποτα δεν είναι σαν μια "live" αγκαλιά. Ανυπομονώ να ακούσω τον Σ. να με "κράζει" για.. τα πάντα :). Οι καλοί φίλοι φαίνονται από το ότι τολμάνε να σου πουν ό,τι σκέφτονται για σένα. Και τα καλά και τα άσχημα. Και δεν φοβούνται τίποτα, γιατί ακόμη κι αν υπάρξει εκνευρισμός και τσαντίλα, ξέρουν ότι υπάρχει αγάπη επί της ουσίας. Με τον Σ. δεν γνωριζόμαστε από μικροί. Ούτε από τη σχολή.. Γύρω στα δυόμιση χρόνια τον ξέρω όλα κι όλα. Αλλά αυτά τα χρόνια ήταν και είναι πάντα "εκεί" όταν τον χρειάζομαι. Μπορεί να έχουμε τεράστια χάσματα όσον αφορά τις έννοιες του ρομαντισμού, της πίστης, της τιμιότητας. Μπορεί να έχουμε χαοτικά διαφορετικές εμπειρίες. Αλλά είναι μέσα στους τρεις ανθρώπους που θα πάρω πρώτα τηλέφωνο σε κάθε μεγάλη χαρά ή λύπη (οι άλλοι είναι ο αδελφός μου και η Α.. Υπάρχουν άλλα δυο άτομα, που συμπληρώνουν την πεντάδα των "δικών" μου ανθρώπων, αλλά έχουμε καιρό γι' αυτά..). Επίσης ξέρω ότι κι εκείνος νιώθει έτσι για μένα και είναι τόσο ανακουφιστικό το ότι δεν χρειάζεται να είμαστε τυπικοί στην επικοινωνία μας. Είτε έχουμε να μιλήσουμε μια μέρα, είτε ένα μήνα, όταν ακούσω τη φωνή του στο ακουστικό, ξέρω ότι, οκ, ίσως να μην πάνε όλα καλά, αλλά θα νιώσω εγώ καλύτερα.
Πέρα, τώρα, από αυτά τα χαζά συναισθηματικά (που καθόλου χαζά δεν είναι, εντάξει; αν δε μετράνε οι άνθρωποι, τότε τι;) θέλω να είμαι καλά την πρωτοχρονιά για να πιω, να βάλω τα λαμπερά μου, να χορέψω, να ξορκίσω το κακό παγανιστικά και να μπω θριαμβευτικά και παραπατώντας στο 2010..

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Σήμερα ΔΕΝ έχω πυρετό. Απλώς πονάει ο λαιμός μου και τα αυτιά μου κάθε φορά που καταπίνω. Δεν ξέρω αν έχω τη νέα γρίπη, ούτε σκοπεύω να το μάθω, αν μείνει η θερμοκρασία μου κάτω απ' τους 38.
Το Σ/Κ έκανα μερικές "ταρζανιές" (το λέει αυτό ο κόσμος, ή μόνο εμείς στο σπίτι;), παρά τον πυρετό. Έφυγα Σάββατο πρωί για Θεσ/νίκη με τραίνο και από Θεσ/νίκη Κυριακή μεσημέρι, για να φτάσω στις 6.30 Αθήνα. Και ναι, άξιζε τον κόπο και την ταλαιπωρία, δεν το συζητώ.. :)
Αλλά πρέπει να πώ (ακούραστα) ότι ο ΟΣΕ μας στίβαξε πάλι σαν σαρδέλες, πάλι είχε καθυστέρηση και αν το τρένο έπιανε φωτιά ή εκτροχιαζόταν ή κάτι.. τα πτώματα θα ήταν διπλάσια απ' τις θέσεις. Και παρά το ότι ήμουν ένα χλωμό, χτικιάρικο πτώμα, βρήκα το κουράγιο να βρίσω τον τροχονόμο που άφηνε τους ταξιτζήδες να παίρνουν όποιον τους βόλευε στα ταξί, ανάλογα με την περιοχή, αγνοώντας τη σειρά (βέβαια ο τροχονόμος ήταν γύρω στα δεκαεννιά και ήταν λίγο άνιση η μάχη, αλλά εκτονώθηκα).
Για ακόμα μια φορά θα εκθειάσω τη σημασία της αίσθησης του "σπιτιού", της οικείας παρέας, που μπορεί να σε γεμίσει πολύ περισσότερο από μια Περιπλάνηση (αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι υποτιμώ τη δύναμη των ντεμπωρικών θεωριών.. απλώς είμαι πολύ εξαντλημένη για να τις υποστηρίξω μάλλον :Ρ).

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Είναι γεγονός ότι δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι και οι δυο γονείς μου είναι μοναχοπαίδια και τα τελευταία 24 χρόνια το χριστουγεννιάτικο τραπέζι συνεπάγεται τη συνάντηση μπαμπά, μαμάς, παππού, γιαγιάς, άλλης γιαγιάς και αδελφού. Πόσο εορταστικό μπορεί να είναι αυτό; Υπάρχουν βέβαια κατά καιρούς και τα τραπέζια με το ευρύτερο σόι, αλλά τώρα πια τα ξαδέλφια είναι το καθένα στον κόσμο του (σε άλλη χώρα, παντρεμένα, με παιδιά, με την πρώτη κατάθλιψη κλπ). Σε ένα τέτοιο βρέθηκα χθες, για να μαζέψουμε τη γιαγιά, που είχε πάει εκεί να περάσει την παραμονή. Δεν υπήρχε και πολλή ευτυχία τριγύρω.. Γκρίνια και θλίψη. Αν και χάρηκαν όλοι που με είδαν (ή τουλάχιστον το προσποιήθηκαν πολύ πειστικά), γιατί είχαν να με δουν δυο χρόνια, λόγω σχολής. Κανόνισα να πηγαίνω από τη Δευτέρα μετά τις γιορτές στο αρχιτεκτονικό (η κάρτα γράφει "Τεχνικό") γραφείο του θείου Π., ο οποίος μου είχε αδυναμία από όταν ήμουν μικρή και νομίζω θα κάνει καλό και στους δύο να είμαστε στον ίδιο χώρο. Χρειάζεται τον ενθουσιασμό μου (τον δικό του του τον έκλεψε η Ελληνική πραγματικότητα) και χρειάζομαι την πείρα του και τη θεώρησή του για τα πράγματα. Θα δείξει πώς θα πάει..

Έχω μια θεωρία.
Ας πούμε ότι η ζωή του καθενός είναι μια άδεια, ζεστή κατσαρόλα όταν γεννιόμαστε Προσπαθούμε να την γεμίσουμε πετώντας μέσα σπόρους καλαμποκιού. Όμως, από τη ζέστη, πολλοί σπόροι σκάνε και γίνονται ποπ-κορν. Άλλοι σπόροι καταλαμβάνουν διπλάσιο κι άλλοι τριπλάσιο όγκο απ' ότι υπολογίζαμε αρχικά. Περίπου ένα δέκα-δεκαπέντε τις εκατό είναι αρκετά σεμνό, δεν σκάει ποτέ και έτσι δεν πιέζει τα διπλανά ποπ-κορν ή την κατσαρόλα. Και υπάρχει και ένα πέντε τις εκατό, που καίγεται, αλλά είναι κρυμμένο κάτω από τα υπόλοιπα ποπ κορν και κατά λάθος το τρώμε, ή πικρίζει και τα διπλανά. Το θέμα είναι, γιατί αφού ξέρουμε ότι αν παρέχουμε στο καλαμπόκι ζεστασιά, θα καταλάβει τον χώρο και θα πιέσει την κατσαρόλα-ζωή μας, εμείς δεν μένουμε "κρύοι"; Φαντάζομαι επειδή το ποπ κορν είναι πολύ πιο νόστιμο. Θα ήταν πολύ ωραία αν υπήρχε ένας τρόπος να στέλνουμε στοχευμένη θερμότητα στα καλαμπόκια που πιστεύουμε ότι θα γίνουν τέλεια ποπ κορν, κι έτσι να μένουν τα υπόλοιπα στη θέση τους, ήσυχα και χωρίς να μας πιέζουν.. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να το κάνουν. Εγώ δυσκολεύομαι Αν μπει κάποιος στην κατσαρόλα μου, θα τον ζεστάνω. Και ίσως να φταίω εγώ και για τα καμένα ποπ κορν. Ίσως να προσπαθώ να ζεστάνω τα αγαπημένα μου παραπάνω, για να γίνουν μεγαλύτερα, και νοστιμότερα και να ξεχωρίσουν, και έτσι τελικά τα καταστρέφω. Ίσως, για να αποδείξω σε κάποια ποπ κορν, ότι για μένα έχουν περισσότερη αξία από τις υπόλοιπες λευκές μπαλίτσες γύρω τους, να πρέπει να αρχίσω να τα αλατίζω ή να τα περνάω από καυτό βούτυρο και πάπρικα (και δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να μεταφραστεί αυτό σε "πραγματική ζωή").

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Το Hot Fuzz είναι απλά απίθανο :). Δεν θα το κρύψω ότι δεν κατάλαβα ιδιαίτερα τη διαφορά ανάμεσα σε dvd και blue ray, αλλά γέλασα απίστευτα. Αυτά χθες το βράδυ. Σήμερα το πρωί καφεδάκι στην Πλάκα, σε ένα από όλα τα καφέ σε μια από όλες τις σκαλοπατιαστές ανηφόρες, με τον Β., που μου είπε άπειρα νέα από Ξάνθη και με έκανε και πάλι να γελάσω με την ανωριμότητα που τον διακρίνει στις προσωπικές του σχέσεις (αν και οι λέξη "σχέση" αν τη βάλουμε στην ίδια πρόταση με τον Β., θα σηκωθεί και θα φύγει οικειοθελώς..). Παιδιά, τι να πεις..
Η συνειδητοποίηση της ημέρας: ποτέ, μα ποτέ, δεν πρέπει να ξαναπιώ φραπέ έξω, όσο ελαφρύς κι αν είναι, ειδικά μετά από έναν γαλλικό "strong enough to defend its self". Έφαγα ένα τοστ, δυο Μιράντα Παπαδοπούλου και άπειρο κοτόπουλο με πατάτες, και το στομάχι μου είναι ακόμη χάλια..
Το βράδυ με περιμένει συνάντηση με σόγια, που θα αναρωτιούνται πάλι πώς μεγάλωσα και γιατί δεν τρώω λίγο και όσο κι αν χαλάρωσα από χθες μέχρι σήμερα το μεσημέρι που ήμουν "εκτός έδρας", δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να το αντιμετωπίσω αυτό.
Και μια απορία: γίνεται να προσπαθείς να δώσεις συμβουλές σε κάποιον και να μην ακούγεσαι τελείως ηλίθιος; Νομίζω ότι εγώ ακούγομαι πάντα ή πολύ "Cohelo" ή πολύ "Seventh Heaven" ή πολύ "Κρουέλα ντε Βιλ".. Well, τουλάχιστον προσπαθώ..

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Χθες ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα. Καφές στο Rosebud, επίσκεψη στο Μουσείο της Ακρόπολης, κρασί στο Μπαρμπα- Γιάννη, μπύρες στο Booze, και ύστερα σπίτι, λαζάνια με σπανάκι της μαμάς (υπέροχα) και Δέκα Μικροί Μήτσοι.
Τώρα πλέον μπορώ να δικαιολογήσω γιατί ΔΕΝ μου αρέσει το μουσείο. Διότι δεν έχει καμία εσωτερική οργάνωση, είναι όλα λίγο άναρχα πέρα από κάτι στοιχειώδη "γύρω-γύρω". Και σε δυο ορόφους εκθεμάτων αντιστοιχεί ένας όροφος με (θαυμάσιο) καφέ και πωλητήριο. Εμπορευματοποίηση, όχι αστεία.. Βέβαια, μου άρεσε το εμφανές μπετόν, οι μεταλλικές κολώνες, οι γυάλινοι διάδρομοι (εεε σας έβγαλε λίγο υγρασία στην είσοδο από κάτω, δεν ξέρω αν το έχετε πάρει χαμπάρι..) και οκ, όντως καθρεφτίζεται το μνημείο στην όψη, αλλά πολύ ταχυδακτυλουργικό, λιγότερο αρχιτεκτονική (φρονώ).
Στο μπαρμπα-Γιάννη το φαγητό ήταν πολύ καλό (ένα ψητό κοτόπουλο με πατάτες τηγανητές και μια σαλάτα χόρτα έφαγα εγώ), το κρασί μέτριο (κόκκινο, απροσδιόριστο).
Στο Booze, o Λούβρος κάθε δέκα λεπτά σκαρφάλωνε πάνω στο μοναστηριακό τραπέζι για να ισιώσει ένα γιγαντιαίο κοτόπουλο (ή γαλοπούλα;) που επέμενε να του γυρνάει πλάτη, τελικά το έβρισε και αυτό συμμορφώθηκε Πίσω από το κοτόπουλο έπαιζε ένα βίντεο, στο οποίο εμφανίστηκαν: λάσπες, πρόβατα, μια κοπέλα με ένα φλοράλ φόρεμα να τρέχει στα χιόνια, ένας άντρας με ζαρτιέρες να καπνίζει μπροστά από ένα παράθυρο.. Πολλή κουλτούρα :Ρ (εμένα μ' αρέσει το μαγαζί και η ατμόσφαιρά του και όλα, κι ας λέτε..). Επίσης, ήταν η πρώτη φορά που είδα dj άντρα και ήταν πολύ καλύτερος από όλες τις γυναίκες του Booze, έτσι όπως έχωνε το μικρό τυμπανιστή ανάμεσα στα κομμάτια :).
Το αεροπλάνο που περίμενα απογειώθηκε και προσγειώθηκε παρά τον απαίσιο βόρειο ευρωπαϊκό καιρό, γεγονός που με κάνει να βλέπω τη ζωή ακόμη πιο αισιόδοξα.
Επίσης μου απάντησαν και από το αρχιτεκτονικό γραφείο, ότι θα χαρούν πολύ να κάνω την πρακτική μου εκεί, αλλά λόγω κρίσης δεν μπορούν να μου δώσουν φράγκο :/
Αυτά τα νέα νομίζω..

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009





Ναι, εντάξει, πάλι έκοβα βόλτες στο κέντρο, αντί να κάνω κάτι "χρήσιμο".. Το μουσείο της Ακρόπολης είναι κλειστό τις Δευτέρες. Το έμαθα σήμερα :/. Όμως είναι ανοιχτή η ίδια η Ακρόπολη. Καθώς και η αγορά με τις αντίκες, στο Μοναστηράκι. Και πάντα μπορείς να κάνεις μια δευτεριάτικη βόλτα ΠΑΝΤΟΥ στο κέντρο, που είναι άδειο. Την έκανα, ακούγοντας Εν Λευκώ, 10-12 :), και ήταν σκέτη απόλαυση. Το συστήνω ανεπιφύλακτα

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Είναι σημαντικό να βγαίνεις από το σπίτι όταν ΔΕΝ θέλεις να βγεις από το σπίτι.
Μεσημεριανό καφεδάκι στην Ψείρα και ένα πιτόγυρο απ' όλα απ' τη Γυριστρούλα.
Κόσμος, ήλιος, μπαλόνια, μικροπωλητές, κουβεντούλα..
Και επίσκεψη στην Α. με καφεδάκι.
Συνειδητοποίηση ότι δεν είμαι η μόνη που καταστράφηκε το νευρικό της σύστημα από τη διπλωματική.
Δεύτερη συνειδητοποίηση, ότι η Α. ήταν, είναι και θα είναι ο δικός μου άνθρωπος, ανεξάρτητα από αρχιτεκτονική και Ξάνθη, από τόπο και χρόνο.
Συνειδητοποίηση τρίτη: η ταράτσα της Α. έχει μια υπέροχη θέα στην Ακρόπολη, το μουσείο και τα γύρω φυτεμένα δώματα (ναι, δεν είναι αστικός μύθος και δεν είναι μόνο στην δική μας ταράτσα) και όταν κοιτάζω την Αθήνα από 'κει πάνω μαζί της, ξέρω ότι θα τα βγάλουμε πέρα τελικά, αργά ή γρήγορα.
Συνειδητοποίηση τέταρτη: Ο καφές σε σπίτια φίλων με πυτζάμες είναι ο καλύτερος

Υ.Γ.: Έχω πλέον μηχάνημα συγκόλλησης πυρρογράφο, πράγμα που με κάνει να βλέπω τη ζωή πιο αισιόδοξα :)

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Οκ, τα πράγματα μπορεί να μην πηγαίνουν καλά. Μπορεί να μη με πήραν ποτέ την Παρασκευή απ' το γραφείο, μπορεί να αναγκάστηκα να στολίσω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, πράγμα που μισώ, μπορεί η συστατική που μου λείπει να μην έχει φτάσει ακόμη στα χέρια μου, μπορεί οι Έλληνες να επιμένουν να δείχνουν ασυνέπεια με τρομακτική συνέπεια, μπορεί να μην έχω κάνει τίποτα παραγωγικό εδώ και εγώ δεν ξέρω πόσο καιρό, μπορεί να μην είχα κουράγιο να πάω ούτε στην Α. σήμερα από τα νεύρα, μπορεί να είμαι βυθισμένη σε μια περίοδο αναμονής, μπορεί να αρνούμαι πεισματικά να βγω από το σπίτι με πρόφαση ότι θα χαλάσω και τη διάθεση των υπολοίπων, ενώ επί της ουσίας δεν θέλω απλά να δω άνθρωπο, μπορεί ο Σ. να γυρίζει στις 24 από την Αγγλία και μέχρι τότε μάλλον θα με βρει με τα μυαλά διάσπαρτα..
Αλλά επίσης, μπορεί να έρχονται πολύ πιο σύντομα φίλοι κι αγαπημένα πρόσωπα που ξέρουν να με στηρίζουν, μπορεί να ξεκινήσω να πλέκω τη Δευτέρα (με ηρεμεί πολύ, αλλά είμαι ψιλοάχρηστη), μπορεί να ξεκινήσω μια καινούρια Ζυράνα Ζατέλη, μπορεί να βρω την υπομονή να φτιάξω ένα κουτί από origami, μπορεί να φτιάξω μπισκότα και μπορεί έτσι να νιώσω κάπως καλύτερα και μετά θα γίνει και η ζωή μου κάπως καλύτερη..

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Πρόλαβα και έκανα όλα τα γραφειοκρατικά που ήθελα σήμερα. Αν και το γράμμα μου δε νομίζω να φτάσει ποτέ, μιας που, παρ' ότι express, με έβαλαν να το ρίξω στο κουτί έξω από το ταχυδρομείο. Και το κουτί αυτό είναι ότι το πλυντήριο για τις κάλτσες: μαύρη τρύπα. Ή τρίγωνο των Βερμούδων. Και όση ώρα ήμουν στο ταχυδρομείο, είδα έναν ταχυδρόμο να φεύγει με μια τσάντα γεμάτη γράμματα και την αγκαλιά του επίσης γεμάτη γράμματα και δέματα. Κάποιο από τα οποία προφανώς θα γλιστρήσει και θα πέσει σε μια νερολακούβα ή σε μια σχάρα υπονόμου. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι αν κάνεις αυτή τη δουλειά πολλά χρόνια, κάποια στιγμή παύεις να νιώθεις δέος για όλες τις υπέροχες/ δραματικές/ βαρετές/ παθιασμένες/ αγωνιώδεις/ απελπισμένες/ μονότονες φωνές, που έχουν αποτυπωθεί σε κάθε είδους χαρτιά. Αλλά όταν χάνονται τα γράμματά μου, χάνω όλη μου την κατανόηση. ΟΛΗ.
Όσο για τις επικυρώσεις και τις μεταφράσεις από το Βρετανικό Συμβούλιο, θα είναι έτοιμες στις 4.1.10. Θα μου πεις, περίμενες τα Χριστούγεννα ρε άνθρωπε για να μεταφράσεις; Και εγώ δεν θα σου πω τίποτα, γιατί ναι, ξέρω το καθυστέρησα..
Μπορεί να φταίει η γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά πάλι σήμερα είδα μια μαγική στιγμή. Ήμουν στριμωγμένη στον ηλεκτρικό, στο Μοναστηράκι, και δίπλα μου ήταν ένα παιδάκι γύρω στα τέσσερα με τον μπαμπά του. Ένας κύριος, γύρω στα εβδομήντα, του χάιδεψε το κεφάλι και του μίλησε και το παιδάκι δυσανασχέτησε φανερά και άρχισε να μυξοκλαίει, διότι το τρόμαξε ο καλοπροαίρετος άγνωστος. Ο μπαμπάς του του έδωσε ένα χαρτομάντιλο Δε φαντάζεστε πόσο το ζήλεψα, όταν είδα τον ενθουσιασμό του. Συγκεντρώθηκε απόλυτα και άρχισε να το ξεδιπλώνει αργά αργά, παρατηρώντας το σχήμα και το μέγεθός του. Το ξεδίπλωσε στα δύο, ύστερα στα τέσσερα, ύστερα το άνοιξε τελείως και άπλωσε και τις δυο παλάμες του, για να το θαυμάσει ολόκληρο. Μετά άρχισε να το ανεμίζει και να παρατηρεί τις πτυχές του. Ύστερα το δίπλωσε και το φύλαξε στην τσέπη του. Θυμάμαι να βλέπω τον κόσμο "έτσι". Και καλό είναι που άρχισα να το ξαναθυμάμαι, γιατί ίσως να αρχίσω να το ξαναζώ.
Περπατώντας στο κέντρο, αφέθηκα να μαγευτώ από τους ανθρώπους. Κομψές ψηλόλιγνες φιγούρες με ακριβά παλτά και καμπαρντίνες, ηλικιωμένες κυρίες με κραγιόν στη σχισμή που κάποτε βρίσκονταν τα χείλη, σε πείσμα του χρόνου, "τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα", ο λατερνατζής, κουλουρτζήδες, μικροπωλητές από κάθε φυλή, οι ποδηλάτες στο τελευταίο βαγόνι του τρένου.. Είναι κάτι στιγμές που νιώθω τόσο γεμάτη που θέλω να τους αγκαλιάσω όλους. Και κάποιες άλλες στιγμές, που νιώθω τόσο ευάλωτη, που θέλω να με αγκαλιάσουν εκείνοι. Αλλά υπάρχουν οι καταραμένες οι κοινωνικές συμβάσεις και έχουμε όλοι μια ζωή με στιγμούλες "εντός" και εκείνον τον άλλο εαυτό, τον "εκτός και επί τ' αυτά"..

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

1.Χθες, πηγαίνοντας στο Χαλάνδρι, είδα μια οικογένεια σε ένα παρκάκι να κάνει πικ νικ. Τι παρκάκι δηλαδή.. Πιο πολύ το μέγεθός του παρέπεμπε σε διαχωριστική νησίδα. Με αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται γύρω και δυο τρια ψωριάρικα δέντρα από πάνω τους, μια νέα μαμά κι ένας μπαμπάς με ένα παιδάκι περίπου τριών-τεσσάρων χρονών, με το κλασσικό καρό τραπεζομάντιλο και καλαθάκι ψάθινο και όλα τα χαρούμενα κλισέ.. Και τους είδα κολλημένη στην κίνηση, μέσα στο λεωφορείο. Όσο "μπουσκαλιακό" κι αν ακούγεται, τελικά, όταν θέλεις να ζήσεις όμορφα, πάντα μπορείς να στήσεις μόνος τα σκηνικά σου, άσχετα με το πόσο μουντό είναι το φόντο.

2.Την οποία ομορφιά που είναι παντού γύρω μας, θα πρέπει να την βγάλω από όπου είναι κρυμμένη μέσα μου, διότι αύριο πρέπει: να πάω στο ταχυδρομείο (αυτό είναι και το μόνο που θα κάνω με όρεξη), να πάω για φωτοτυπίες διπλώματος και αναλυτικής, να πάω από τα Κ.Ε.Π. να μου τις επικυρώσουν, να πάω από το Βρετανικό Συμβούλιο να τα αφήσω για μετάφραση και επικύρωση και όλα αυτά ως τις 3, διότι τότε κλείνει το Βρετανικό. Ο χρόνος μπορεί να διαστέλλεται και να καμπυλώνει κλπ, αλλά όχι όταν πρόκειται για υπηρεσίες.

3.Γαμώτο, το κουνέλι μου είναι το πιο γαμάτο πλασματάκι στον πλανήτη γη, αλλά όποτε το παίρνω αγκαλιά, φταρνίζομαι για 2-3 ώρες :/

4.Αυτί και λαιμός ακόμη πονάνε. Αλλά άρχισα αντιβίωση. Που περιέχει πενικιλίνη. Είμαι αλλεργική στις συνθετικές πενικιλίνες και περίμενα να βγάλω καντίλες. Προς το παρόν τη γλίτωσα. Αλλά το αυτί δεν περνάει. Η Α. υποστηρίζει ότι με την αυτοσυγκέντρωση μπορεί ο άνθρωπος να καταφέρει τα πάντα. Εγώ δεν μπορώ ούτε το αυτί να ελέγξω, ούτε τα νεύρα. Αν ήμουν στρουμφάκι (που δεν τους έχω και καμία αδυναμία), θα ήμουν ο Γκρινιάρης. Από όταν γύρισα Ελλάδα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να είμαι αλλιώς. Ελπίζω ότι όταν πιάσει η αντιβίωση και αρχίσω μαθήματα ή δουλειά, θα γίνω πάλι άνθρωπος. Παρακαλώ, λίγη υπομονή ακόμη, καλοί μου άνθρωποι.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009


Πονάει το αυτί μου. Και ο μισός λαιμός μου. Και δεν είναι ωραία.
ΑΛΛΑ, πήγα σήμερα στην πρώτη μου συνέντευξη σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο. Και νομίζω πήγε καλά. Και είναι ωραία. Θα ξέρω οριστικά την Παρασκευή, οπότε wish me luck. Πάντως ήταν καλή αρχή, ό,τι κι αν γίνει.
Χθες βράδυ είδα και την Α. μετά από καιρό και χάρηκα, γιατί μου είχε λείψει πολύ-πολύ, γιατί αλλιώς είχαμε συνηθίσει. Κακούργα Αθήνα, κακούργα "πραγματική ζωή". Μου γνώρισε όμως και δυο παιδικούς της φίλους, για τους οποίους άκουγα χρόνια. Και ήταν ωραία. Πήγαμε στο bar4 και μετά στο The James Joyce (απ' όπου και η φωτογραφία), όπου, πέρα από το γεγονός ότι σου μιλάνε οι σερβιτόροι αγγλικά (οκ, ιρλανδικά), η υπόλοιπη ατμόσφαιρα ήταν αρκετά "αυθεντική".
Υ.Γ.: θα δώσω χαρά σε όσους με "κατηγορούν" για δόσεις vanity, παραδεχόμενη ότι εκνευρίζομαι που τα γαϊδούρια Έλληνες οδηγοί δεν κόβουν όταν περνάνε δίπλα στο πεζοδρόμιο και ο δρόμος είναι γεμάτος νερά, με αποτέλεσμα η χιονάτη, τούλινη, ολόλευκη φούστα μου να γεμίσει λασποπιτσιλές :(

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Σήμερα έκανα μερικά χρήσιμα πράγματα, κυρίως για την ψυχολογία μου και δευτερευόντως για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Έστειλα το ηλεκτρονικό κομμάτι της αίτησης στο TU Delft. Επιπλέον, Έστειλα οκτώ βιογραφικά σε αρχιτεκτονικά γραφεία που ΔΕΝ είχαν αγγελίες, ενημερώνοντας ότι τον Αύγουστο, αν όλα πάνε καλά, θα φύγω και στην ουσία θέλω να απασχοληθώ και να μάθω όσα μπορώ στο ενδιάμεσο. Έκλεισα το portfolio και το έκανα κι αυτό upload στο Delft. Βρήκα που θα κάνω ταχύρρυθμα μαθήματα autocad 3D, διότι είμαι άσχετη.
Επίσης, τα ελληνικά ταχυδρομεία απέδειξαν ότι όντως, δουλεύουν. Αν και τα γράμματα που έστελνα από Ξάνθη φτάνανε σε 2 μέρες, κι από Αθήνα φτάνουν σε τρεις και πάνω, πράγμα που αδυνατώ να αποδεχτώ.
Αυτά νομίζω..

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009


Δε λέω, πολύ ωραίο το μουσείο Ηρακλειδών. Πολύ ωραίο και το αίθριο. Αλλά πόσο πολύ ασφυκτιούσαν οι μικρές χορευτριούλες του Edgar Degas κολλημένες στους τοίχους.. Το γλυπτό χάνει τη μισή (και λίγο λέω) αξία του, αν δεν μπορείς να το δεις από όλες τις πλευρές του. Ειδικά όταν υπάρχουν σχετικά ενημερωτικά κείμενα που σου δηλώνουν ότι για τον Ντεγκά ήταν πολύ σημαντικό το γλυπτό να δίνει μια διαφορετική αίσθηση κίνησης ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΠΛΕΥΡΑ του. Και ακόμη περισσότερο, όταν υπάρχει ρητό του Ντεγκά που λέει ότι "No art is less spontaneous than mine. What I do is the result of reflection and the study of the great masters.". Εκθέτεις έναν τελειομανή καλλιτέχνη και κρύβεις το μισό του έργο!! Και επιπλέον τοποθετείς κείμενα ΣΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ (!?!?!?).
Αυτά με τη γκρίνια για σήμερα..

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Η ξυλόσομπα είναι αναμμένη, ο Ζεραρ Ντεπαρτιέ μιλάει αγγλικά με συγκλονιστική γαλλική προφορά και οι γονείς μου μοιράζονται τον καναπέ, κουκουλωμένοι με ένα ριγέ πολύχρωμο πάπλωμα. Θα μπορούσε να είναι ειδυλλιακά. Αλλά δεν.. Είμαι σαν το θηρίο στο κλουβί. Η ελευθερία μου είναι πολύ σημαντική και κυρίως.. την είχα συνηθίσει έξι χρόνια τώρα. Είναι πολύ περίεργο να μην υπάρχει ούτε ένα μέρος να απομονωθείς. Να ηρεμήσεις. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή η μαμά μπορεί να ανοίξει την πόρτα του δωματίου για να με ρωτήσει... οτιδήποτε και ο μπαμπάς θα έχει σίγουρα κάποια συμβουλή που ΔΕΝ τη θέλω. Και ο αδελφός μου, τουρίστας, να πηγαινοέρχεται ανεπηρέαστος και από τις αδιανόητες ερωτήσεις και από τις συμβουλές. Διότι δεν έχει μάθει σε ελευθερία, από τη μία, και από την άλλη ξέρει να τους "χειρίζεται".
Και δεν είναι η λύση το να μην είμαι σπίτι, γιατί και τότε με ανθρώπους θα είμαι. Είναι φίλες και φίλοι βέβαια. Αλλά εγώ έχω ανάγκη από σιωπή. Δε λειτουργεί το μυαλό με τόσο θόρυβο.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά που βράζουν στο μυαλουδάκι μου, με βάλανε να κάνω και back up στον παλιό μου υπολογιστή, για να του κάνουν format και να τον χρησιμοποιεί η οικογένεια. Και αναγκάζομαι να έρχομαι τώρα "μούρη με μούρη" με όλες μου τις αναμνήσεις, καλές και κακές, πότε να νοσταλγώ, πότε να μετανιώνω, σε καμία πάντως περίπτωση να ηρεμώ.
Η όμορφη στιγμή της ημέρας ήταν ένας πρωινός καφές στους Διόσκουρους. Να αρχίζει η βροχή και να βλέπεις τις ομπρέλες να ανοίγουν και τους ανθρώπους να στριμώχνονται από κάτω τους και να έρχονται μ' αυτή την πρόφαση, επιτέλους, πιο κοντά..

(και κάτι ακόμη.. δυο τελείες.. τρεις τελείες... κι από δράση τίποτα)

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

key words

portfolio - Msc - αγωνία - ένταση - πλήξη - νόστος - Ξάνθη; - weirdos - Ολλανδία - ξανά πατρικό - Α. - δουλειά; - φωτογραφίες εκτυπωμένες - προσμονή - ελπίδα - ξάφνιασμα - και τώρα; - ποδήλατο?!?! - όρεξη; - παλιομοδίτικος ρομαντισμός - σύγχρονος κυνισμός - γράμματα - Σ. - μεγάλες προσδοκίες - τάσεις φυγής - τάσεις εξερεύνησης - ραδιόφωνο - παλιοί συμμαθητές - ποια εμπιστοσύνη; - rosebud - να διαβάσω.. - κύριος Ντούπης - βραδινές βιτρίνες - γαλήνια αδέσποτα

..καλή αρχή..