Ξύπνησα σήμερα με ένα πολύ περίεργο όνειρο, πράγμα που δεν με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, διότι μία στις τρεις μέρες ξυπνάω με ένα πολύ περίεργο όνειρο. Στο χθεσινοβραδινό εμφανίζονταν: τεράστιοι, απόκρημνοι βράχοι, βούρκος, ένα γιγαντιαίο μαύρο άλογο με μια γιγαντιαία ιππέα με μπορντώ βελούδινη κάπα με κουκούλα, που μετά έγινε μια μικροκαμωμένη γριά με γκρίζα ρούχα, ένας τραυματίας σκύλο που κατέληξε νεκρός, μία δοκιμασία με ερωτήσεις.. Βέβαια, είχα δει και τη μισή Νεκρή Νύφη του Burton πριν πέσω για ύπνο, οπότε..
Από υγεία σήμερα είμαι πλέον πολύ καλά, αλλά ακόμη εξαντλημένη και δε νομίζω να ρισκάρω να βγω. Θα γλιτώσω και την απογοήτευση από τις διεψευσμένες "θα-περάσω-τέλεια-είναι-πρωτοχρονιά" αυταπάτες.
Ένα μικρούλι φως στο τούνελ των επαγγελματικών μου εμφανίστηκε απροσδόκητα στον ορίζοντα, πέρα από το γραφείο του θείου Π., αλλά δε λέω περισσότερα, διότι την προηγούμενη φορά οι ευχές δεν έπιασαν :/
Διαπίστωση της ημέρας: όλοι μπορούν να ημερέψουν, αν υπάρχει κάποιος με αρκετή υπομονή και αγάπη, διατεθειμένος, να τους αφιερώσει χρόνο. Και αυτή τη φορά μιλάω για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν φταίει η αρρώστια, το ότι πέρασε ο καιρός, το ότι προσαρμόστηκα, αλλά πλέον απολαμβάνω κάπως την παρέα των γονιών μου. Δεν με εκνευρίζουν οι συμβουλές τους και δεν αποτραβιέμαι από την αγκαλιά τους. Δίνω τόπο στην οργή, δεν αρπάζομαι με το παραμικρό, τους βλέπω πάλι σαν συμμάχους. Δε λέω ότι όλα είναι ιδανικά, αλλά αναγνωρίζω ότι αν εκείνοι δεν είχαν την υπομονή και την επιμονή να μου μιλάνε διαρκώς με ηρεμία, να μην απαντάνε στις εκρήξεις οργής μου και στην άρνησή μου να ανταποδώσω την τρυφερότητά τους, τότε απλά θα απομακρυνόμασταν όλο και περισσότερο. Βέβαια, ήξερα κι εγώ από την αρχή ότι δεν μου έφταιγαν (μόνο) αυτοί κι έτσι μπόρεσα να το παραδεχτώ το "ημέρωμα" (εντάξει, δε θα βάλω φωτογραφίες της αλεπούς και του Μικρού Πρίγκιπα πάλι. Μπορώ να αντισταθώ.).
Διαπίστωση δεύτερη: θα γίνω σα τη μαμά μου όταν γεράσω, σίγουρα. Έχει αυτό το κόλλημα, να μην έχουμε άπλυτα στο σπίτι παραμονή πρωτοχρονιάς και σηκώνεται σαν τη τρελή πέντε το χάραμα και βάζει πλυντήρια. Ε, σήμερα, διεπίστωσα ότι είχα ξεχάσει τρία φανελάκια άπλυτα εκτός πλυντηρίου, και τα έβαλα και τα έπλυνα στο χέρι. Για κανένα λόγο. Καταραμένα γονίδια, καταραμένη αγωγή.