Πονάει το αυτί μου. Και ο μισός λαιμός μου. Και δεν είναι ωραία.
ΑΛΛΑ, πήγα σήμερα στην πρώτη μου συνέντευξη σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο. Και νομίζω πήγε καλά. Και είναι ωραία. Θα ξέρω οριστικά την Παρασκευή, οπότε wish me luck. Πάντως ήταν καλή αρχή, ό,τι κι αν γίνει.
Χθες βράδυ είδα και την Α. μετά από καιρό και χάρηκα, γιατί μου είχε λείψει πολύ-πολύ, γιατί αλλιώς είχαμε συνηθίσει. Κακούργα Αθήνα, κακούργα "πραγματική ζωή". Μου γνώρισε όμως και δυο παιδικούς της φίλους, για τους οποίους άκουγα χρόνια. Και ήταν ωραία. Πήγαμε στο bar4 και μετά στο The James Joyce (απ' όπου και η φωτογραφία), όπου, πέρα από το γεγονός ότι σου μιλάνε οι σερβιτόροι αγγλικά (οκ, ιρλανδικά), η υπόλοιπη ατμόσφαιρα ήταν αρκετά "αυθεντική".
Υ.Γ.: θα δώσω χαρά σε όσους με "κατηγορούν" για δόσεις vanity, παραδεχόμενη ότι εκνευρίζομαι που τα γαϊδούρια Έλληνες οδηγοί δεν κόβουν όταν περνάνε δίπλα στο πεζοδρόμιο και ο δρόμος είναι γεμάτος νερά, με αποτέλεσμα η χιονάτη, τούλινη, ολόλευκη φούστα μου να γεμίσει λασποπιτσιλές :(