1.Χθες, πηγαίνοντας στο Χαλάνδρι, είδα μια οικογένεια σε ένα παρκάκι να κάνει πικ νικ. Τι παρκάκι δηλαδή.. Πιο πολύ το μέγεθός του παρέπεμπε σε διαχωριστική νησίδα. Με αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται γύρω και δυο τρια ψωριάρικα δέντρα από πάνω τους, μια νέα μαμά κι ένας μπαμπάς με ένα παιδάκι περίπου τριών-τεσσάρων χρονών, με το κλασσικό καρό τραπεζομάντιλο και καλαθάκι ψάθινο και όλα τα χαρούμενα κλισέ.. Και τους είδα κολλημένη στην κίνηση, μέσα στο λεωφορείο. Όσο "μπουσκαλιακό" κι αν ακούγεται, τελικά, όταν θέλεις να ζήσεις όμορφα, πάντα μπορείς να στήσεις μόνος τα σκηνικά σου, άσχετα με το πόσο μουντό είναι το φόντο.

2.Την οποία ομορφιά που είναι παντού γύρω μας, θα πρέπει να την βγάλω από όπου είναι κρυμμένη μέσα μου, διότι αύριο πρέπει: να πάω στο ταχυδρομείο (αυτό είναι και το μόνο που θα κάνω με όρεξη), να πάω για φωτοτυπίες διπλώματος και αναλυτικής, να πάω από τα Κ.Ε.Π. να μου τις επικυρώσουν, να πάω από το Βρετανικό Συμβούλιο να τα αφήσω για μετάφραση και επικύρωση και όλα αυτά ως τις 3, διότι τότε κλείνει το Βρετανικό. Ο χρόνος μπορεί να διαστέλλεται και να καμπυλώνει κλπ, αλλά όχι όταν πρόκειται για υπηρεσίες.

3.Γαμώτο, το κουνέλι μου είναι το πιο γαμάτο πλασματάκι στον πλανήτη γη, αλλά όποτε το παίρνω αγκαλιά, φταρνίζομαι για 2-3 ώρες :/

4.Αυτί και λαιμός ακόμη πονάνε. Αλλά άρχισα αντιβίωση. Που περιέχει πενικιλίνη. Είμαι αλλεργική στις συνθετικές πενικιλίνες και περίμενα να βγάλω καντίλες. Προς το παρόν τη γλίτωσα. Αλλά το αυτί δεν περνάει. Η Α. υποστηρίζει ότι με την αυτοσυγκέντρωση μπορεί ο άνθρωπος να καταφέρει τα πάντα. Εγώ δεν μπορώ ούτε το αυτί να ελέγξω, ούτε τα νεύρα. Αν ήμουν στρουμφάκι (που δεν τους έχω και καμία αδυναμία), θα ήμουν ο Γκρινιάρης. Από όταν γύρισα Ελλάδα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να είμαι αλλιώς. Ελπίζω ότι όταν πιάσει η αντιβίωση και αρχίσω μαθήματα ή δουλειά, θα γίνω πάλι άνθρωπος. Παρακαλώ, λίγη υπομονή ακόμη, καλοί μου άνθρωποι.