tag:blogger.com,1999:blog-19789364555287215352024-03-05T04:20:50.405-08:00planet Mabalex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.comBlogger133125tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-83347288460901350502010-07-03T10:24:00.000-07:002010-07-03T10:39:23.479-07:00<span style="font-size:85%;">"<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">Είμεθα</span> όλοι εντός του μέλλοντός μας.<br />Όταν τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων<br />όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως<br />όταν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">προσεταιριζόμεθα</span> την ψιχάλα του ρίγους<br /><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">είμεθα</span> όλοι εντός του μέλλοντός μας<br />γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι<br />να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας<br />όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">κάμη</span> τίποτε<br />χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει μέσα στη στάχτη των ποδιών της.<br /><br />Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν</span> <span style="font-size:85%;"><br />ούτε τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">συστρεφόμενα</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">κηπάρια</span> ούτε την ευωχία των μαλλιών που <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">λατρεύτηκαν</span><br />ούτε τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">σουραύλια</span> των εργαστηριακών μεταγγίσεων<br />από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού προστατευομένου<br />από τα εγκόσμια και τα μελτέμια της κυανής <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">ανταύγειας</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">λυγηρών</span> παρθένων.<br /><br /><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">Είμεθα</span> όλοι εντός του μέλλοντος μιας πολυσύνθετης σημαίας</span> <span style="font-size:85%;"><br />που κρατεί τους εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου<br /><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">κατοχυρώνοντες</span> ψευδαισθήσεις <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">πιστοποιούντες</span> ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις<br />χωρίς να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">νοηθή</span> το αντικείμενον της πάλης.<br /><br />Στιγμιότυπα μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας μας</span> <span style="font-size:85%;"><br />προς τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">προπονητήν</span> του ιδίου φαντάσματος της προελεύσεως των ονείρων<br />και του καθενός κατοίκου της καρδιάς μιας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">παμπαλαίας</span> πόλης.<br /><br />Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα φανούμε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">γυμνότεροι</span></span> <span style="font-size:85%;"><br />και από την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">άφιξι</span> της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">παστρικών</span> βαρούλκων<br />γιατί όλοι μας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">είμεθα</span> εντός της σιωπής του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">κρημνιζομένου</span> πόνου<br />στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας."<br /><br />.. έγραψε ο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_21">Ανδρέας</span> Εμπειρίκος. Εγώ πάλι δεν θέλω άλλο πια να γράφω εδώ. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που με έκανε τόσο καιρό να γράφω μέρα παρά μέρα, μου τελείωσε. Μου πέρασε. Σαν γρίπη. έτσι κι αλλιώς, κι αυτό το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">ιστολόγιο</span> μια μάσκα είναι, όπως τόσες και τόσες άλλες. Περιέγραψα εξόδους, στιγμές, κάτι λίγα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_23">συναισθήματα</span> Ποτέ όμως δεν είπα ποιος αγαπάει, ποιος μισεί, ποιος τσακώθηκε, ποιος χώρισε, ποιος ερωτεύτηκε, ποιος αμφιβάλλει, ποιος λυπάται, ποιος χαίρεται ποιος φοβάται, ποιος συμπαθεί, ποιος αντιπαθεί. Κι όλα αυτά, βάλτε τα και με "ποιον" στο πλάι. Τόσο καιρό τίποτα δεν έλεγα και τελικά τίποτα δεν έχω την πρόθεση να πω. Τίποτα, δηλαδή, πραγματικά δικό μου. Μια ψευδαίσθηση ότι μοιράζομαι πράγματα, χωρίς να έχω ποτέ την τόλμη να το κάνω. Ούτε και θα ήθελα, να την βρω, δηλαδή, αυτή την τόλμη.<br />Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας και την παρέα.<br /></span>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-39653240143059299622010-07-02T02:31:00.000-07:002010-07-02T02:57:11.270-07:00Έχω να γράψω από την Τρίτη???? Μα τι πάει στραβά με 'μένα?<br />Πάμε..<br />Λοιπόν, ξεκινάω από χθες. Χθες βγήκαμε με σχεδόν όλο το Δωμάτιο Αγοριών (οι γνωστοί Α, Αλέξανδρος Χ., Γ. Ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">Χιχι</span>, μαμά πατρίδα), τον Σ., τον Γ. και τις Α. και Σ., που δουλεύουν σαν τα μαύρα σκυλιά και μου είχαν λείψει πολύ. Πήγαμε στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">Radio</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Bubble</span> και ήταν ωραία. Ο Αλέξανδρος Χ. μας διηγήθηκε μια πικρή αλλά διασκεδαστική παρ' όλα αυτά ιστορία για μια ταινία του προβλήθηκε και έναν σκηνοθέτη (τον ίδιο) που δεν πρόλαβε ποτέ να βγάλει λόγο, αλλά είχε τουλάχιστον κάνει εμφάνιση με ωραιότατη, καινούρια μπλούζα.. Ο Αλέξανδρος Χ. εκτός από σκηνοθέτης, είναι και 3-5 χρονών περίπου και μας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">ψέκαζε</span> με ένα "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">πιτσιλιτίρι</span>" κάθε τόσο. Ο Σ. είχε μια τρομερή νευρικότητα, η οποία εντεινόταν όταν κάποιος τον ρωτούσε "Ρε συ Σ., έχουν μπει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">δικιές</span> σου φωτογραφίες στην ιστορία μου στις Μητροπολιτικές Ιστορίες?". Κάθε φορά που γινόταν αυτό, ο Σ. ρωτούσε τον Α., ο Α. του έλεγε ότι δεν ξέρει, εγώ κι ο Αλέξανδρος Χ. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">διακόπταμε</span> και τους δύο και γινόταν ένα ευχάριστο πανδαιμόνιο. Ύστερα πήραμε κάτι πραγματάκια από ένα άλλο πράγμα που ονομάζεται "Αυτόματος Πωλητής Τέχνης" στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Radio</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Bubble.</span> Ήταν κάτι μικρούτσικα ανθρωπάκια <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_9">κλεισμένα</span> μέσα σε αυτά τα πλαστικά στρογγυλά που έχουν όλοι οι αυτόματες πωλητές για <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">μικροπαιχνίδια.</span> Οι αντιδράσεις ήταν από "Δεν είναι φανταστικό??" μέχρι "Είναι απαίσιο! Θέλω να το πετάξω μακριά και να <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_11">θρυμματιστεί</span> κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου!! Είναι ό,τι πιο απαίσιο έχω δει ποτέ!". <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Ααα.</span>. η τέχνη.. Τι να πει κανείς..<br />Μετά, η Σ., ο Σ. κι εγώ πήγαμε να βρούμε τον Γ. στο Κ44 (που έμαθα ότι λέγεται <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">ΤΩΡΑ</span> Κ44), ενώ οι υπόλοιποι πήγαν για ύπνο. Η Σ. δεν είχε και πολλή όρεξη και την τραβήξαμε ως εκεί. Αλλά όταν φτάσαμε έπαθα πολιτισμικό σοκ. Είχα περίπου ένα χρόνο να βρεθώ χωμένη μέσα σε πλήθος που στριμώχνεται, χορεύει, βολιδοσκοπεί, καπνίζει τόσο που να μην έχει πια αέρα πουθενά.. Νιάτα, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">σα</span> να λέμε.. Και κάπου εκεί κάτι με έπιασε και δεν μπορούσα να σταματήσω να μιλάω για την Ξάνθη: για τα μπαράκια, για μεθύσια, για τρέλες.. δεν ξέρω πως το έπαθα αυτό. Δεν μου λείπει καθόλου, αλλά χθες τη νοστάλγησα κάπως. Δεν έχω πια όρεξη για όλα αυτά βέβαια.. συνειδητοποίησα ότι με τα παιδιά φέτος περνάω πάρα πολύ καλά, παρ' ότι πάρα πολύ ήσυχα και πολιτισμένα. Και μ' αρέσει. Δεν θέλω αλλαγές. Στην αρχή (δηλαδή την πρώτη μια ώρα) ήθελα να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">ουρλιάξω</span> και να φύγω. Ή απλώς να φύγω. Μετά συνήθισα και περνούσα αρκετά ωραία αλλά είχαμε όλοι κουραστεί κι έτσι πήγαμε για ύπνο.<br />Τις προηγούμενες μέρες, τώρα.. Ξεκίνησε το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Online</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">Summer</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">Program</span> του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">Delft.</span> Δηλαδή, μας χώρισαν σε ομάδες των 10-12 σε αυτό το πράγμα σαν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">facebook</span>, και μας ανέθεσαν εργασίες. Η πρώτη έχει να κάνει με το πως να λειτουργείς σε μια πολυπολιτισμική ομάδα. Από τα 10 άτομα της ομάδας συμμετείχαμε χθες, που ήταν η πρώτη μέρα, 3. Ένας Λιθουανός, ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">Matas</span>, ένας Άγγλος (που είναι Κινέζικης καταγωγής ή κάτι τέτοιο), ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">Mike</span>, κι εγώ. Τον υπεύθυνο της ομάδας μας τον λένε <span class="fn"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">Harikrishnan</span> και είναι Ινδός. </span>Πολύ ωραίες συζητήσεις, στις οποίες μπήκα με ιδιαίτερο πάθος και ορμή και τα κορίτσια με ειδοποίησαν χθες ότι θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">ξαναφάω</span> τα μούτρα μου. Όπως, δηλαδή χάσαμε με την Αλκμήνη το μέτρο στην Ξάνθη, και κάναμε ό,τι μας ζητούσαν οι καθηγητές και πιστεύαμε ότι ποτέ δεν ήταν αρκετό ότι κάναμε και ήθελε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">λίίίίίίγο</span> ακόμα, έτσι ακριβώς θα καταλήξω πάλι ένας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">junkie</span> της σχολής, χωρίς μέτρο, απλώς σε άλλη χώρα. Φοβάμαι ότι αυτό είναι αναπόφευκτο. Διότι όταν μου αρέσει κάτι και μου δίνει ικανοποίηση το να ασχολούμαι με αυτό δεν μπορώ να βάλω όρια. Είναι όπως ο έρωτας. Όσο και να λες κάθε φορά "ας το πάμε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">σιγά-σιγά</span>, μην φάμε τα μούτρα μας", πάντα τρως τα μούτρα σου. Αλλά σ' αρέσει.<br />Α, επίσης, επειδή έδειξα κάπως επιθετικές συμπεριφορές τις τελευταίες μέρες, πήγα και πήρα τρία κουβάρια μαλλιά και άρχισα το πλέξιμο (ήξερα να πλέκω, δεν έκατσα να μάθω τώρα, αλλά υπάρχουν κάτι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">τουτόριαλ</span> στο γιου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">τιουμπ</span>, μούρλια!!) και τώρα (αφού βγήκα και από το σπίτι) είμαι καλά. Το '<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">χω</span>, γιατρέ. Το ελέγχω :Ρalex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-1604986548882956372010-06-29T12:14:00.001-07:002010-06-29T12:57:46.418-07:00Ωραία, φτάνει με τις λογοτεχνικές αρλούμπες. Η πραγματική ζωή μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Μαζί με την εικονική. Και εξηγούμαι:<br />Αρχίζω από την εικονική.. Το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">TU</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">Delft</span> έστησε μια κοινότητα τύπου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Facebook</span>, για να γνωριστούν όλοι οι φοιτητές από το εξωτερικό μεταξύ τους. Θα σας έδινα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">λινκ</span>, γιατί είναι συγκλονιστικά ενδιαφέρον να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">χαζεύεις</span> μια κοινότητα όπου όλοι είναι μηχανικοί και ετοιμάζονται να πάνε σε ξένη χώρα. Τέλος πάντων, μέσα από αυτή την κοινότητα, λέγαμε τι ειδικότητες έχουμε επιλέξει και είπα κι εγώ ότι με πήραν στο "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">hyperbody</span>". Έλα όμως που και άνθρωποι που το είχαν δηλώσει πρώτη επιλογή δεν είχαν ειδοποιηθεί ακόμη.. Βέβαια, πάει ανάλογα και με το πότε έχεις κάνει τη δήλωση.. Παρ' όλα αυτά έστειλα ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">μέηλ</span> στον αγαπητό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Marco</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Verde</span>, που μου είχε στείλει ένα πολύ θερμό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">μέηλ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">καλωσορίσματος</span>, ο οποίος μου είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι στείλανε σε ανεπίσημη λίστα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">μέηλ</span>, από "παρεξήγηση" και ότι δεν μπορεί να μου πει επίσημα ότι θα είμαι στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Hyperbody.</span> Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν το πήρα και πολύ καλά. Παρ' ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα, όταν έχεις ανταλλάξει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">δυο-τρια</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">μέηλ</span> με έναν άνθρωπο, ο οποίος σε αντιμετωπίζει κανονικά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">σα</span> να είσαι μέλος του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Hyperbody</span> και απαντάει σε ερωτήσεις σου, δεν είναι πολύ ωραίο να περνάς πάλι στην αβεβαιότητα. Ειδικά για μένα, που ενώ το είχα δεύτερη επιλογή, μετά το συμπάθησα, μετά ενθουσιάστηκα, μετά το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">ερωτεύτηκα.</span> Αλλά αυτό είναι το λάθος! Δεν πρέπει να παθιάζεσαι με τίποτα. Άπαξ και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">παθιαστείς</span>, πάει, βασανίζεσαι μετά. Τέλος πάντων, θέλω να πιστεύω πως ότι γίνει θα είναι για καλό. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ εύκολο να αλλάξεις κατεύθυνση, εξαρτάται και από τα μαθήματα που θα επιλέξεις. Αλλά είναι αυτά τα ψυχολογικά "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">χουνέρια</span>" που η κράση μου δεν τα αντέχει ιδιαίτερα.<br />Και πίσω στην εικονική κοινότητα.. Οι "φίλοι" μου είναι Κινέζοι. Πολλοί. Πάρα πολλοί. Και πάρα πολλοί Ινδοί. Κυκλοφορούν και αρκετοί Έλληνες, οι οποίοι ξεχωρίζουν πριν καν δεις το όνομα, από τις πόζες (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">φραπές-ήλιος-θάλασσα-τσιγαράκι-ανεμελιά</span>). Γενικά όλοι έχουν χαμογελαστές φωτογραφίες και εκφράζουν ενθουσιασμό <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_21">ανάμικτο</span> με αγωνία. Η κοινότητα αυτή στήθηκε, γιατί εκεί θα "μαζεύονται" οι ομάδες για το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">Online</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">Summer</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">Program</span>, στο οποίο θα πάρω μέρος, αλλά έχουν πρόσβαση και όλοι οι "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">international</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">students</span>". Έχει και κάποια αρκετά κατατοπιστικά και λιγάκι τρομακτικά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">βιντεάκια</span> σχετικά με την Ολλανδική ιδιοσυγκρασία και το Ολλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα. Προτείνω <a href="http://www.youtube.com/watch?v=KesQtWOM-yE&feature=player_embedded">αυτό</a> και <a href="http://www.youtube.com/watch?v=hSaMgXn1aGU&feature=related">αυτό</a>, αν έχετε χρόνο για χάσιμο.<br />Κατά τα λοιπά, τελείωσα επιτέλους το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας". Και λέω "επιτέλους" όχι γιατί δεν μου άρεσε -κάθε άλλο- αλλά γιατί όσο έμενε ατελείωτο από τη μία δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ σε παραγωγικές δραστηριότητες και από την άλλη ένιωθα να με καλούν τα επόμενα αδιάβαστα βιβλία, που με περιμένουν να τα ξεζουμίσω.<br />Το άλλο άχρηστο πράγμα που έκανα αυτές τις μέρες ήταν να φτιάξω <a href="http://www.youtube.com/watch?v=wAl_7IDYfVc">ανακυκλωμένο χαρτί</a>. Μπορεί οι οδηγίες να λένε να το αφήσεις να στεγνώσει στον ήλιο και τέτοια, αλλά άμα το βάλεις για 3 <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">ωρίτσες</span> στο φούρνο (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">πάνω-κάτω</span> και αέρας) στους 120 είναι μια χαρά. Το πρώτο που έφτιαξα ήταν πράσινο και αποτελούνταν από χαρτοπετσέτες, μερικές σελίδες Μητροπολιτικών Ιστοριών (είχα πάρει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">πάάάάρα</span> πολλά τεύχη από εκείνο το πάρτι) και άρωμα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_31">τριαντάφυλλο</span> Το επόμενο είχε χαρτοπετσέτες, κανέλα, μοσχοκάρυδο, <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_32">γαρύφαλλο</span>, Μητροπολιτικές Ιστορίες, κομματάκια χρωματιστής τσόχας. Αλλά νομίζω παρά βγήκε παρδαλό.<br />Α, έχω και καλά νέα από το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">Delft.</span>. Στην αρχή πίστευα ότι είμαι πολύ έξυπνη που έκλεισα εισιτήριο για τις 17, ενώ 19-20-21 έρχονται και σε μαζεύουν από το αεροδρόμιο με πούλμαν και σε πάνε έξω από την πόρτα σου. Μετά κατάλαβα ότι είμαι βιαστική και έχω κάνει ακόμη μια παρορμητική βλακεία. Διότι δεν ήξερα αν θα μπορούσα να πάρω τα κλειδιά από το σπίτι μου πριν από αυτές τις τρεις μέρες "υποδοχής". Επίσης, λόγω μετακομίσεων, μετακινήσεων κλπ των "συνδέσμων" μου στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">Delft</span>, δεν υπήρχε και σίγουρο σπίτι για φιλοξενία. Παρ' όλα αυτά, ευτυχώς το συμβόλαιό μου αρχίζει 16 Αυγούστου κι έτσι, αν καταφέρω στις 17 να είμαι σε ένα μέρος που το λένε "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">International</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">Office</span>" πριν τις πέντε το απόγευμα (φτάνω Άμστερνταμ στη μία), θα έχω στέγη.<br />Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, έχω και τον πατέρα μου να με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει ότι έπιασε ένα ψάρι 4,5 κιλά και μετά να με ρωτάει γιατί δεν τον πήρα τηλέφωνο, πριν απαντήσω στον κύριο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">Verde</span> (διότι του απάντησα, ότι μετά το μπάχαλο που έγινε, ελπίζω να πάνε όλα καλά και να βρεθώ στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38">Hyperbody</span>). Και να του είναι παντελώς αδύνατο να αντιληφθεί ότι αν ζητάω τη συμβουλή του για τα πάντα, δεν θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39">ανεξαρτητοποιηθώ</span> ποτέ. Των ποτών. Πιστεύει ότι είναι θέμα εγωισμού, που φυσικά, "το έχεις πάρει από μένα, το καταλαβαίνω.". <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40">Τζίζους</span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41">σαμ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_42">μέρσι</span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43">πλιζ.</span>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-54424888928596806362010-06-27T15:57:00.000-07:002010-06-27T16:01:10.194-07:00<meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 12"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 12"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CUsers%5CUser%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><link rel="themeData" href="file:///C:%5CUsers%5CUser%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:trackmoves/> <w:trackformatting/> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:donotpromoteqf/> <w:lidthemeother>EL</w:LidThemeOther> <w:lidthemeasian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:lidthemecomplexscript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> <w:splitpgbreakandparamark/> <w:dontvertaligncellwithsp/> <w:dontbreakconstrainedforcedtables/> <w:dontvertalignintxbx/> <w:word11kerningpairs/> <w:cachedcolbalance/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> <m:mathpr> <m:mathfont val="Cambria Math"> <m:brkbin val="before"> <m:brkbinsub val="--"> <m:smallfrac val="off"> <m:dispdef/> <m:lmargin val="0"> <m:rmargin val="0"> <m:defjc val="centerGroup"> <m:wrapindent val="1440"> <m:intlim val="subSup"> <m:narylim val="undOvr"> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" defunhidewhenused="true" defsemihidden="true" defqformat="false" defpriority="99" latentstylecount="267"> <w:lsdexception locked="false" priority="0" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Normal"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="heading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="35" qformat="true" name="caption"> <w:lsdexception locked="false" priority="10" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" name="Default Paragraph Font"> <w:lsdexception locked="false" priority="11" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtitle"> <w:lsdexception locked="false" priority="22" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Strong"> <w:lsdexception locked="false" priority="20" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="59" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Table Grid"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Placeholder Text"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="No Spacing"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Revision"> <w:lsdexception locked="false" priority="34" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="List Paragraph"> <w:lsdexception locked="false" priority="29" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="30" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="19" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="21" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="31" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="32" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="33" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Book Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="37" name="Bibliography"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" qformat="true" name="TOC Heading"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Cambria Math"; panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4; mso-font-charset:161; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1107304683 0 0 159 0;} @font-face {font-family:Calibri; panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4; mso-font-charset:161; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1073750139 0 0 159 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-unhide:no; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; margin-top:0cm; margin-right:0cm; margin-bottom:10.0pt; margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-fareast-font-family:Calibri; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-language:EN-US;} .MsoChpDefault {mso-style-type:export-only; mso-default-props:yes; font-size:10.0pt; mso-ansi-font-size:10.0pt; mso-bidi-font-size:10.0pt; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-fareast-font-family:Calibri; mso-hansi-font-family:Calibri;} @page WordSection1 {size:841.9pt 595.3pt; mso-page-orientation:landscape; margin:72.0pt 54.0pt 72.0pt 54.0pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;} div.WordSection1 {page:WordSection1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;} </style> <![endif]--><span style=";font-family:";" ><span style="font-family:georgia;">Για απόψε, το μενού έχει μια ρετρό, μελό, σκληρή (και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φανταστική) ιστορία:
<br />
<br />Πολύ συχνά φανταζόμουν εκείνες τις μέρες ότι είχαμε κρυμμένα φτερά κι οι δυο και θα τα χρησιμοποιούσαμε είτε για να πετάξουμε ο ένας μακριά από τον άλλο, είτε για να επιστρέψουμε ο ένας στον άλλο. Μετά κατάλαβα ότι έχουμε μονάχα τα κουρασμένα μας μέλη να μας ταξιδεύουν και όχι ιδιαίτερο κουράγιο στην ψυχή. Ο αέρας ήταν κίτρινος και μύριζε πότε μούχλα, πότε θάλασσα του λιμανιού. Μια μυρωδιά ταγκή και δυσάρεστη, μα είχαμε μάθει να την αγαπάμε. Δε νύχτωνε ποτέ και όταν κοβόταν το ρεύμα -συχνά- δε μας ένοιαζε και τόσο. Μου άρεσε λίγο όποτε γινόταν αυτό. Γιατί τότε τραβούσε την προσοχή μου ο φάρος και σε σκεφτόμουν τους μήνες που ταξίδευες μακριά. Ήταν όμορφα όταν έλειπες, γιατί σε ένιωθα πιο μαζί μου από ποτέ. Κάθε φορά που επέστρεφες το σώμα σου είχε καινούριες πληγές. Χτυπήματα από ατυχήματα στο καράβι, καψίματα στα δάχτυλα από τα σχοινιά, μαχαιριές κάποιας δύστυχης σε κάποιο πορνείο που τρόμαξε για τη ζωή της όταν της έστριψες τον καρπό, σαν πήγε να σου πάρει το πορτοφόλι.. Όποτε ξαναγύριζες έπρεπε να σε ξαναγνωρίσω πάλι από την αρχή. Τα ζήλευα όλα εκείνα τα σημάδια σαν τρελή. Πνιγόμουν. Εγώ ήθελα να έχεις σημάδια στα δάχτυλα από το σκάλισμα στον κήπο μας και δέρμα ηλιοκαμένο από τις εκδρομές μας, όχι από τις βάρδιες στο κατάστρωμα. Ούτε κι εσύ με γνώριζες όμως κάθε φορά. Τα γράμματά μου έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φτάνανε στο σωστό λιμάνι. Πότε πολύ νωρίς, πότε πολύ αργά, στα τέσσερα χρόνια ίσως να πήρες δυο. Κι εγώ έστειλα εκατοντάδες. Κι όλο μου έλεγες κάθε που βρισκόμασταν «έχεις αλλάξει». Κι εγώ απλώς χαμογελούσα, γιατί δε μου άρεσε να αλλάζω μακριά σου, μα δε γινόταν και αλλιώς. Θυμάμαι που σου άρεσε να με φωνάζεις Κλοντέτ κι ήθελες να σε λέω ναύαρχο. Σου φαινόταν πως έδινε αυτό λίγη λάμψη στη μιζέρια που μας περιέβαλε. Το πόσες κονσέρβες φάγαμε εκείνα τα χρόνια.. Θαύμα που δε χάσαμε δόντια και μαλλιά. Εσύ στα καράβια, αλλά κι εγώ στη στεριά. Μήπως υπήρχαν χρήματα για τίποτα άλλο; Ήξερες πως τα λεφτά που μάζευα ήταν από καλοθελητές κυρίους που θέλανε να «στηρίξουν» το καημένο το κορίτσι. Αλλά ποτέ δεν ρωτούσες. Είχες μόνο τη μανία την πρώτη φορά που ερχόσουν από κάθε ταξίδι, να με κάνεις μπάνιο ο ίδιος. «Να σε περιποιηθώ», έλεγες. Έτριβες, όμως τόσο δυνατά το σφουγγάρι στο κορμί μου, που καταλάβαινα πως ήθελες να ξεριζώσεις τα ξένα αγγίγματα από πάνω μου. Πολλές φορές έβαζες τόση δύναμη που μελάνιαζαν οι μηροί ή το στήθος μου, αλλά δεν διαμαρτυρόμουν. Δε ρώτησες ποτέ που βρίσκω τα χρήματα και νομίζω πως αυτό που πιο πολύ σε πονούσε ήταν πως όλοι εκείνοι οι άντρες κοιμούνταν στο κρεβάτι μου, που όποτε ερχόσουν ήταν κρεβάτι μας. Τους άφηνα να περνάνε εκεί τη νύχτα, γιατί τους χρειαζόμουν. Είχα την αγκαλιά τους ανάγκη. Όπως είχες κι εσύ ανάγκη το σπιτικό φαγητό κάποιας Ιταλίδας κι ύστερα το σφιχτό κορμί μιας Αφρικανής, να ξεμουδιάσει το δικό σου σώμα. Αλλά όταν ερχόσουν και πηγαίναμε βόλτα στην προκυμαία και μου έδειχνες τους γλάρους –λες και δεν κοίταζα τους γλάρους μετρώντας τους ώσπου να έρθεις κάθε, μα κάθε, μέρα- δεν υπήρχε τίποτα απ’ όλα αυτά, Οι άνθρωποι εξαφανίζονταν και ήμασταν εσύ, εγώ κι ο κίτρινος αέρας, που μας έκανε από τότε κιόλας να μοιάζουμε με την κιτρινισμένη φωτογραφία που είμαστε σήμερα.</span></span><p class="MsoNormalCxSpFirst">Υ.Γ.: Συγνώμη γι' αυτό. Φταίνε οι καταιγίδες και η έκλειψη Σελήνης.
<br /></p> alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-23643876748941597732010-06-26T02:29:00.000-07:002010-06-26T03:49:12.675-07:00Μια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">καστανιέτα-σκύλος</span>, ένα μουσικό κουτί που παίζει το "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">that's</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">what</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">friends</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">are</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">for</span>", το "Μουσική για <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Χαμαιλέοντες</span>" του Τρούμαν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Καπότε</span>, μια ζυγαριά, το "Ο κινηματογράφος του απρόοπτου, 2 κείμενα για τις ταινίες του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Ρένου</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">Χαραλαμπίδη</span>" του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">Andrew</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">Horton</span>, μια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">μαργαρίτα-ανεμιστήρας</span> που συνδέεται με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">usb</span> με τον υπολογιστή και πάρα πολλά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">παγωτίνια</span> και πολλές μπύρες ήταν τα δώρα των γενεθλίων μου. Αλλά σίγουρα το μεγαλύτερο δώρο ήταν ότι ήταν όλοι εκεί (εκτός από εκείνους που μας τους στέρησε η <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">μαμά-πατρίδα</span>, καθώς δεν είχαν έξοδο χθες).<br />Ο Γ. και ο Σ., πραγματικοί κύριοι και ιππότες, ήρθαν λίγο νωρίτερα από την ώρα που είχαμε συμφωνήσει (8-8.30), καθώς ήταν οι υπεύθυνοι για το ψήσιμο. Άναψαν τη φωτιά και άρχισαν να ψήνουν με μεγάλη επιτυχία και πολύ καλό συγχρονισμό με τις αφίξεις των επομένων. (Α., Μ., Αλέξανδρος Χ., Α., Σ., Κ.). Φάγαμε σουβλάκια (οι πιο μερακλήδες <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">τυλίξαμε</span> και ένα δυο σε πίτα με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">τζατζίκι-ντομάτα</span>, οι υπόλοιποι, σαρκοβόρα τέρατα, μόνο σάρκες), μετά παγωτό, πιο μετά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">πατατάκια</span> με τζατζίκι. Ήπιαμε 8 λίτρα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">σανγκρία</span> και μετά από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">ένα-δυο</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">ποτάκια.</span> Κατά τις 3 η Α. δεν την πάλεψε άλλο και πήγε να ξαπλώσει μέσα (οι υπόλοιποι ήμασταν ταράτσα). Κατά τις 3.30 έφυγαν και οι υπόλοιποι, πλην των Γ. και Σ., που <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_22">κάθισαν</span> για άλλο ένα ποτό, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">γλιτώνοντάς</span> με έτσι από την κατάθλιψη της μαζικής <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_24">αποχώρησης</span> και βοηθώντας στο μάζεμα.<br />Η Κ. χθες έδωσε ρέστα με αποκορύφωμα την ιστορική ατάκα "..και νεκρούς ανασταίνει", που θα μείνει αλησμόνητη στους αιώνες των αιώνων. Εμείς ξέρουμε, κι αυτό αρκεί.<br />Ο Αλέξανδρος Χ. και η Μ. μου αποκάλυψαν ότι στην ταράτσα μας έχουμε κάτι λουλούδια που τα λένε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">μελάκια</span> (νομίζω ότι μόνοι οι δυο τους τα λένε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">μελάκια</span>), τα οποία, αν τους τραβήξεις τους στήμονες, έχουν στην άκρη μια σταγόνα μέλι.<br />Η Α., κατά τις 3 ήθελε να πει δυο κουβεντούλες με τη χελώνα, εκείνη όμως είχε ξεραθεί στον ύπνο. Σε αντίθεση με τον Φίλιππο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">Φουντούκη</span>, που καθ' ότι τρωκτικό είναι νυκτόβιος, και έκανε μεγάλες χαρές όταν ο Σ. έπαιξε μαζί του κατά τις 4 το χάραμα. Τον είχαμε στο κλουβί του καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς, γιατί είναι ύπουλος και αθόρυβος και ζημιάρης (και κουνέλι).<br />Τα αγόρια στην αρχή της βραδιάς μας εγκατέλειψαν για να δουν λιγάκι μπαλίτσα, οπότε ήταν μια εξαίσια ευκαιρία για τα κορίτσια να σχολιάσουν ένα σωρό "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">ιναπρόπριετ</span>" πράγματα με μια κάποια περιγραφικότητα και χωρίς ίχνος ντροπής. Οι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">γιούνισεξ</span> συζητήσεις μας είχαν να κάνουν κυρίως με το να φέρνουμε σε δύσκολη θέση την Κ. και τον Σ., κάνοντας αδιάκριτες ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή, πράγμα που μας διασκέδαζε όλους. Ακόμη, η Σ. μας εξήγησε πόσο έντονα αντιλαμβάνεσαι ότι τα δημοτικά τραγούδια είναι πολύ μακάβρια όταν τα βλέπεις να "εμψυχώνονται" στη θεατρική σκηνή. Η Μ. ήταν ελαφρώς σιωπηλή όταν οι συζητήσεις αποκτούσαν ένα παραπάνω ενδιαφέρον, αλλά όπως μας εξήγησε, περνούσε ωραία "αλλά είμαι με το αγόρι μου και την οικογένεια του αγοριού μου (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">βλ.</span> Κ.) και δεν μπορώ να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">εκφραστώ</span>". Το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">σεβαστήκαμε.</span> Ο Γ. είχε χορευτικές διαθέσεις (όπως πάντα, νομίζω), αλλά χόρευε όση ώρα έψηνε και μετά εξαντλήθηκε (και ψήθηκε). Γενικά, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η χθεσινή βραδιά είχε μια αβάσταχτα ευχάριστη ελαφρότητα (κοινώς, δεν θυμάμαι να συζητήσαμε ούτε ένα σοβαρό πράγμα).<br />Το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">σάουντρακ</span> ήταν ο "Εν Λευκώ", πράγμα που από μόνο του <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_34">αποδεικνύει</span> πόσο έχουμε γεράσει. Και ως επιστέγασμα, έρχεται και το γεγονός ότι το <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_35">απολαμβάναμε</span><br />Ήταν μια ωραία βραδιά.<br /><span style="font-size:85%;">Υ.Γ.: Πήρα δίσκους "Η Πεντάμορφη και το Τέρας" για το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">viewmaster</span> που μου είχε χαρίσει ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">BFF.</span> Είναι μαγικό.<br />Υ.Γ.2: Ο Γ. πίστυε μέχρι χθες ότι ξέρω τα παιδιά 2-3 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι έτσι νιώθω από την τρίτη-τέταρτη φορά που βγήκα μαζί τους. Ε, και τώρα πια πάνε και 4-5 μήνες. Παλιώσαμε.<br />Υ.Γ.3: Σήμερα θα βγω για καφέ με την Jerry. Είναι ωραίο να γνωρίζεις κόσμο που σε διαβάζει και τον διαβάζεις :) (αυτό το γράφω σε περίπτωση που η Jerry αποδειχθεί η σχοιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι και εξαφανιστώ, να μπορεί κάποιος να πει στις αρχές από που να ξεκινήσουν την έρευνά τους :Ρ)</span>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-55745581589368589852010-06-25T04:52:00.000-07:002010-06-25T05:39:16.850-07:00Υπάρχουν μερικά μικρά πραγματάκια που μπορούν να μας χαρίσουν μια στιγμιαία ψευδαίσθηση ευτυχίας: η μπάρμπεκιου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">σως</span>, το νιρβάνα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">κάραμελ</span> και το νιρβάνα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">μπανάνα-σοκολάτα</span>, τα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_3">ντοκιμαντέρ</span> και ύστερα τα μοντέλα που ξεμαλλιάζονται στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Σκάι</span> (στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Αμέρικας</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">νεξτ</span> τοπ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">μόντελ</span>). Αυτή τη στιγμή τα έχω όλα στο σπίτι μου, αλλά τα πρώτα περιμένω να τα μοιραστώ με τους φίλους μου το βράδυ.<br />Κατά τα λοιπά, θέλω να μεταφέρω μια ρήση που με τη σειρά του μου μετέφερε ο αδελφός μου: "υπάρχουν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">μονόκεροι</span>, απλώς είναι κοντοί, χοντροί, βρωμεροί και τους λένε ρινόκερους". Οπότε μπορούμε είτε να ανακαλύψουμε το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">μονόκερο</span> μέσα μας, είτε να απελευθερώσουμε το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">ρινόκερο</span> μέσα μας και να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">κυλιστούμε</span> στη λάσπη. Αν ήταν κανονικό καλοκαίρι θα πρότεινα το δεύτερο, αλλά η συννεφιά και η δροσιά είναι ευνοϊκές συνθήκες για πνευματική "εξύψωση".<br />Σήμερα μου ήρθε και το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">μέιλ</span> για το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Online</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">Summer</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Program</span> του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">TU</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">Delft.</span> Πριν την πρώτη Ιουλίου πρέπει να απαντήσουμε σε τέσσερις ερωτήσεις/φράσεις:<br />"περιμένω από τους καθηγητές μου να ενεργήσουν ως εξής:", "περιμένω από τους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">international</span> φοιτητές να ενεργήσουν ως εξής:", "περιμένω από τους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">Ολλανδούς</span> φοιτητές να δράσουν ως εξής:", "η βαθμολόγηση γίνεται με βάση...", "τα πρότζεκτ γίνονται με αυτό τον τρόπο:". Θέλουν, δηλαδή, να ξέρουν τι περιμένουμε από αυτούς. Νιώθω μια γλυκιά ανατριχίλα. Δεν μας είχαν μάθει ακριβώς έτσι εδώ..<br />Χθες έμαθα τι σημαίνει <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Naturalistic_fallacy">"<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">naturalistic</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">fallacy</span>"</a>. Δυστυχώς δεν υπάρχει ελληνικό άρθρο στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">Γουίκι</span> και όσο ενδιαφέρουσα έννοια κι αν τη βρήκα, δεν έχω το κουράγιο να μεταφράσω.<br />Επίσης, χθες θεωρητικά έμαθα να λέω την ώρα στα Ολλανδικά. Πρακτικά, πάλι, όχι.<br />Ακόμη αποκαλύφθηκε ότι είμαι "Κριάρι". Είμαι, απλώς δεν το είχα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_23">συνειδητοποιήσει</span> Ο όρος "κριάρι" είναι μια εύστοχη παρομοίωση, για τα άτομα που παίρνουν μια απόφαση και <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_24">μετά</span> τρέχουν προς αυτήν με το κεφάλι κάτω, με αποτέλεσμα, αν η απόφαση είναι τοίχος, να τσακίζουν το κρανίο τους στον τοίχο. Δεν είχα ιδέα ότι είμαι τέτοιο πράγμα, αλλά μου το εξήγησαν με παραδείγματα και κατάλαβα πόσο πολύ ισχύει, γιατί μετά άρχισα να σκέφτομαι κι εγώ και να εντοπίζω κι άλλα παραδείγματα από τη ζωή μου. Επίσης, το να είσαι "κριάρι", σε συνδυασμό με το να είσαι παρορμητικός (δηλαδή, εγώ) δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Διότι παίρνεις μια απόφαση παρορμητικά, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">πείθεις</span> τον εαυτό σου ότι είναι "ένστικτο" και μετά την ακολουθείς, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">νόου</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">μάτερ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">γουάτ.</span> Το καλό είναι ότι αυτό το στυλ "κριάρι" με βοηθά να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">απεγκλωβιστώ</span> από καταστάσεις χωρίς <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_30">πισωγυρίσματα</span> Παράδειγμα: γνωρίζω μια κοπέλα. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">Παρορμητισμός.</span> "Την αγαπώ, είναι η αδελφή ψυχή μου, είναι η καλύτερη στον κόσμο". Παρουσιάζει κάτι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">ψιλο-ψεγάδια.</span> Κριάρι. "Έλα μωρέ, άνθρωπος είναι κι αυτή μπλα μπλα μπλα" (άπειρες προσπάθειες να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">δικαιολογήσω</span> αδικαιολόγητες συμπεριφορές, για να συνεχίσω την πορεία που έχω χαράξει στο μυαλό μου). Νεκρός χρόνος. Ή καλύτερα "φάση ηφαίστειο σε αδράνεια". Και μετά πάλι κριάρι. "Ως εδώ, λυπάμαι, δεν μου κάνεις, αντίο". Το θέμα είναι ότι το θύμα της "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">κριαρικής</span>" μου επίθεσης μπορεί όντως να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι εγώ <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_35">συσσωρεύω</span> μέσα μου θυμό ή απογοήτευση τόσο καιρό, γιατί <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_36">πολύ</span> δύσκολα εκφράζω τα πράγματα που με ενοχλούν ή με πληγώνουν. Νομίζω ότι τρεις άνθρωποι όλοι κι όλοι έχουν το "προνόμιο" να το πληροφορούνται σχετικά άμεσα, όταν κάτι με πειράζει. Και είναι οι τρεις πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου, πέρα από την οικογένεια. Αυτό που σε σώζει από το να τρώω διαρκώς τα μούτρα μου με αυτό το θανατηφόρο συνδυασμό χαρακτηριστικών, είναι το γεγονός ότι είμαι ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">ευπροσάρμοστο</span> κριάρι. Δηλαδή, ας πούμε ότι κάνω μια επιλογή που <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_38">αποδεικνύεται</span> ότι δεν ήταν η καλύτερη. Δεν λέω "πάει αυτό ήτανε, το διάλεξες, τώρα θα το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39">λουστείς</span>". Όχι. Λέω "χμ, μαλακία επιλογή. Αλλά σίγουρα θα έχει κάποια καλά σημεία που να μπορώ να τα αξιοποιήσω". Και όταν τα εντοπίσω, τότε έχω βρει πάλι το δρόμο και τρέχω προς τα 'κει (ναι, σαν κριάρι). Φαντάζομαι ότι όλα αυτά σας είναι παντελώς αδιάφορα, αλλά σκέφτηκα ότι μπορεί να υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι τόσο καθυστερημένοι όσο εγώ που στα 25 τους ή και αργότερα, να μην έχουν συνειδητοποιήσει πράγματα για τον εαυτό τους, οπότε θα έχω κάποια ηθική υποστήριξη :Ρ. Είναι πολύ σημαντικό πάντως να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά και να ακούμε τους γύρω μας: τις προτάσεις τους, τα σχόλιά τους για εμάς, τις παρατηρήσεις τους. Δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά όταν έχεις παθιαστεί με ένα αντικείμενο ή ένα άτομο, να ακούς πράγματα που δεν σου αρέσουν, αλλά είναι σημαντικό να το κάνουμε, γιατί έτσι μπορεί τελικά να καταλήξουμε πιο ευτυχείς (αυτά τα γράφω για να τα διαβάζω εγώ, διότι έχω τρομερή δυσκολία εμπέδωσης).<br />Επίσης, έμαθα ότι έχω την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40">Λίλιθ</span> στον <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_41">Ταύρο</span>, τρεις πλανήτες στον Καρκίνο, μόνο ήλιο στους διδύμους και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_42">ωροσκόπο</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_43">Υδροχόο</span>, οπότε είμαι και αστρολογικά τρελή, τεκμηριωμένα και παρακαλώ, κρατείστε αποστάσεις ασφαλείας, διότι έχει και έκλειψη η Σελήνη το Σ/Κ και μπορεί να γίνω και βαμπίρ ή λυκάνθρωπος ή κάτι τέτοιο.<br /><span style="font-size:85%;">[έχω απόλυτη επίγνωση ότι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_44">είναι</span> επιεικώς απαράδεκτο να γράφω ένα ποστ για την αυτογνωσία, που τελειώνει με ζώδια και μάλιστα αυτό να είναι το επόμενο από ένα ποστ που μιλούσε για την διαδραστική <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_45">αρχιτεκτονική</span>, αλλά η ζωή είναι μικρή κι εγώ παρορμητική, οπότε, να, το έκανα]</span>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-78067340096960636182010-06-23T15:14:00.000-07:002010-06-23T15:18:21.909-07:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmG9qXN93ctfdbz5rDAcCuNqSCH4mwW5csLsmTrHHOxfKjHQAWZK-5wLDxJzxcWIY2mXwfyjAf9fDykhYgGPs07YQVGDbfvuGnk3HyOqckTf76NMUNtfGvHBeoUmUNFw6P26cPLrFpJeY/s1600/_cam-0960.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmG9qXN93ctfdbz5rDAcCuNqSCH4mwW5csLsmTrHHOxfKjHQAWZK-5wLDxJzxcWIY2mXwfyjAf9fDykhYgGPs07YQVGDbfvuGnk3HyOqckTf76NMUNtfGvHBeoUmUNFw6P26cPLrFpJeY/s400/_cam-0960.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5486084898011754226" border="0" /></a><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">Spoiler</span></span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">Alert.</span></span></span><br /><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Camille</span></span></span> (2009): Κορίτσι αγαπάει αγόρι. Το αγόρι είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">ψιλοκαθίκι</span></span></span> και με αναστολή. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Μικροκακοποιός.</span></span></span> Το κορίτσι όμως πιστεύει στο αγόρι. Το αγόρι δεν πιστεύει τίποτα. Ούτε στον εαυτό του, ούτε και σε τίποτα άλλο. Το κορίτσι πιστεύει στη δύναμη της αγάπης. Παντρεύονται, γιατί το κορίτσι είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">ανηψιά</span></span></span> του δεσμοφύλακα του αγοριού και το αγόρι θέλει να κάνει τη ζωή του λίγο πιο εύκολη. Ξεκινάνε για μήνα του μέλιτος στους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6"><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_6">καταρράκτες</span></span> του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Νιαγάρα.</span></span></span> Στο δρόμο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">τρακάρουν.</span></span></span> Το κορίτσι σκοτώνεται. Αλλά αγαπάει το αγόρι και νιώθει ότι το αγόρι την χρειάζεται και έτσι, ενώ είναι νεκρή, πιστεύει ότι δεν είναι. Το αντιλαμβάνεται το αγόρι, γιατί εκείνη σταδιακά αρχίζει να μυρίζει και να της πέφτουν τα μαλλιά και είναι κάπως χλωμή. Η αστυνομία αρχίζει να ψάχνει το αγόρι, γιατί μες τον πανικό του είπε ότι σκότωσε το κορίτσι (γιατί το τρακάρισμα έγινε μετά από καυγά). Και καταλαβαίνει ξαφνικά ότι η αγάπη του κοριτσιού έχει όντως δύναμη και την εκτιμά. Και μετά την ερωτεύεται. Και μετά σκοτώνεται και μετά το σκάνε κι οι δυο μαζί πάνω σε ένα μπλε άλογο, που είναι επίσης πεθαμένο, αλλά δεν εξαφανίζεται, γιατί αγαπά τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9"><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_9">ιδιοκτήτη</span></span> του και νιώθει ότι ο ιδιοκτήτης του το έχει ανάγκη. Έχουμε, δηλαδή, μια ταινία με τρία πτώματα στο τέλος, που εγώ όμως τη βρήκα τρομερά αισιόδοξη και αυτή η <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Camille</span></span></span> είναι ένα πραγματικά υπέροχο πλάσμα.<br /><br />Από δω και κάτω μπορείτε να διαβάσετε και όσοι δεν έχετε δει το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">Camille.</span></span></span><br />Την προτείνω την ταινία. Ξέρω ότι πολλοί θα με βρίζουν. Δεν είπα ότι είναι κανένα αριστούργημα, αλλά είναι ρομαντική με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο, κι επιπλέον, την πιστεύω. Ναι, είμαι τόσο κορίτσι μερικές φορές.<br /><br />Κατά τα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmSA94X-4QaHxzyBzDydevRnZaxVCsN06ipJhiSKPriJAdbXUlBojF6cPmZGVOy7T-vTqHDGaP0IWfsrx8nmUuN34anab4POPE8CMFdBH9wte8uEk9RWBqfXC9oCUEIOdcphO4ZVoTVJM/s1600/P6230128.JPG"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmSA94X-4QaHxzyBzDydevRnZaxVCsN06ipJhiSKPriJAdbXUlBojF6cPmZGVOy7T-vTqHDGaP0IWfsrx8nmUuN34anab4POPE8CMFdBH9wte8uEk9RWBqfXC9oCUEIOdcphO4ZVoTVJM/s400/P6230128.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5486087331718032578" border="0" /></a> λοιπά, σήμερα νιώθω πολύ ανάλαφρη, γιατί έστειλα ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">μέηλ</span></span></span> σε έναν από τους καθηγητές του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">Hyperbody</span></span></span>, για να του φέρω απ' έξω απ' έξω το γεγονός ότι δεν ξέρω το Χριστό μου από 3d προγράμματα και να δω πώς θα το πάρει. Ε, το πήρε πάρα πολύ καλά. Κατ' αρχάς μου απάντησε μέσα σε 20 λεπτά. Και ύστερα μου είπε ότι αυτό που μετράει είναι οι ιδέες και όχι το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">software</span></span></span> και τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">computer</span></span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">skills</span></span></span> και να μην ανησυχώ για τίποτα. Είπε πώς θα μας τα μάθουν όλα εκεί και επιπλέον ότι αυτά που θα μάθω στο συγκεκριμένο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Msc</span></span></span> είναι πολύ πέρα από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">skills</span></span></span> (που μου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19"><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_19">διευκρίνισε</span> -μέσα</span> σε παρένθεση, όπως κάνω εγώ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">τώρα-ότι</span></span></span> για εκείνον δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα από μόνα τους). Ομολογώ ότι ξαλάφρωσα κατ' αρχάς και ενθουσιάστηκα με την αντιμετώπιση εκ των υστέρων. Μετά βρήκα μερικά ακόμη βίντεο με <a href="http://www.youtube.com/watch?v=e5ycPQ2Iy68">εργασίες</a> από το συγκεκριμένο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">Msc</span></span></span> και ομολογώ ότι όταν μου τα έστελνε ο αδελφός μου τρία χρόνια πριν, του έλεγα ότι αυτά είναι "τεχνοκρατικά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">παπατζιλίκια</span></span></span>", αλλά τώρα πολύ χαίρομαι που θα τα μάθω. <a href="http://www.youtube.com/watch?v=zoSnof-B4vo">Αυτό</a> εδώ για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ο σκελετός ενός κτιρίου που αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες του <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_23">περιβάλλοντος</span> Μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ χώρους, "πραγματικά κτίρια" να <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_24">προκύπτουν</span> μέσα από αυτούς τους πειραματισμούς, αλλά είναι πολύ ωραίο το ότι ο "χώρος" αντιδρά με το που ο άνθρωπος τον πλησιάζει ή απομακρύνεται (αν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_25">βαρεθήκατε</span> να δείτε τα βίντεο δεν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_26">καταλαβαίνετε</span> τι λέω, αλλά σας δικαιολογώ απόλυτα). Είναι ανθρωποκεντρικό επί της ουσίας, νομίζω. Είχα ένα κάποιο άγχος που θα βρεθώ ξαφνικά να σχεδιάζω χώρους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">αλληλεπιδραστικούς</span></span></span>, γιατί όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορέσω να το αξιοποιήσω στην Ελλάδα. Είναι όμως κάτι πολύ ενδιαφέρον που μου ανοίγει τις πόρτες για το πεδίο της έρευνας, και πέρα από το συγκεκριμένο εργαστήριο, υπάρχουν στο πρόγραμμα σπουδών μου και ένα σωρό άλλα, πιο "κλασσικά" μαθήματα, που αντιλαμβάνομαι τι είναι με την πρώτη ματιά. Είναι κρίμα όλα αυτά τα συστήματα με τους αισθητήρες και τους μηχανισμούς να χρησιμοποιούνται σε καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις και να μην βρίσκουμε έναν τρόπο να αφομοιωθούν στην <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">αρχιτεκτονική.</span></span></span> Αρχικά φοβόμουν ότι θα είχα να κάνω με "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">folding</span></span></span>" (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">βλ.</span></span></span> "<span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_31">κυματιστά</span>" κτίρια της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">ακατανόμαστης</span></span></span> ή του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">Γκέρυ</span></span></span>), αλλά διαβάζοντας το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">μπλογκ</span></span></span> της σχολής και παρατηρώντας τη λογική πίσω από τις φαινομενικά "διαστημικές" εργασίες στο συγκεκριμένο εργαστήριο, δεν νιώθω τρομαγμένη.<br />Τα βιβλία που βλέπετε στη φώτο είναι βιβλία που <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">ξέθαψε</span></span></span> ο πατέρας μου από κάθε γωνιά του σπιτιού και έχουν να κάνουν με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">ρομποτική</span></span></span> και μηχανική, μέχρι και με σπέσιαλ εφέ.. Δεν ξέρω κατά πόσον θα μου φανούν χρήσιμα, πάντως είναι κιτρινισμένα και μυρίζουν παλιό χαρτί και τα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_37">συμπαθώ</span>. Ο δε αδελφός μου, ο οποίος είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός και ειδικεύεται στα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">φράκταλς</span></span></span> και τη <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_39">βιοϊατρική</span>, μου έστειλε με τη σειρά του ένα εκατομμύριο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">pdf</span></span></span> με τίτλους όπως: "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">Cytoskeletal</span></span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_42"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">Mechanics</span></span></span>", "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">Biomechanics</span></span></span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">principles</span></span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_45"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">and</span></span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_46"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">applications</span></span></span>", "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_47"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">Nanofabrication</span></span></span>". Κατά μία έννοια, επειδή έχει πολύ να κάνει το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_48"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38">Hyperbody</span></span></span> με βιολογικές μορφές, αυτό που λέμε "οργανικά πρότυπα" (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_49"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_42"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39">βλ.</span></span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_50"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40">Gaudi</span></span></span>, πρωτοπόρος στη μίμηση βιολογικών προτύπων), μπορεί να μου είναι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_51">χρήσιμα. Επίσης</span>, ο Ν. μου έστειλε ένα σύγγραμα με τίτλο "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_52"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41">Special</span></span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_53"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_45"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_42">Structures</span></span></span>", που έχει να κάνει με κελύφη και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_54"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_46"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43">δικτυώματα</span></span></span> και τα λοιπά.<br /><a href="http://www.bk.tudelft.nl/live/pagina.jsp?id=1da7f703-9eb7-4617-8cd9-e994145ad266&lang=en">Εδώ</a> και <a href="http://www.bk.tudelft.nl/live/pagina.jsp?id=c256af10-99a3-4377-9aa3-6808e510be88&lang=en">εδώ</a> μπορείτε να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_55"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_47"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44">χαζέψετε</span></span></span> τις φάτσες των μελλοντικών διδασκόντων και στηριγμάτων μου. Με τρομάζει λίγο ο Ινδός κύριος, με την έννοια ότι φαίνεται έτοιμος να αρχίσει να αιωρείται, γιατί ξέρει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε. Και ο κύριος <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_56"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_48"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_45">Oosterhuis</span></span></span>, αν και ιδιαίτερα γοητευτικός για την ηλικία του, νομίζω ότι θα είναι πολύ αυστηρός και λίγο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_57"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_49"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_46">κακούλης.</span></span></span> Αναρωτιέμαι βέβαια πόσο συχνά θα εμφανίζεται, διότι έχει δικό του γραφείο και φαίνεται να είναι πολύ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_58"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_50"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_47">μπίζι.</span></span></span> Υποθέτω ότι θα έρθει την πιο ακατάλληλη στιγμή. Στην πρώτη μου παρουσίαση, όταν θα πεθαίνω από τρακ και θα έχει σκεφτεί ένα πολύ ωραίο, ειρωνικό σχόλιο, το οποίο θα πει στα Ολλανδικά και αφού γελάσουν όλοι οι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_59"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_51"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_48">Ολλανδοί</span></span></span> φοιτητές εις βάρος μου, μετά θα το πει και στα αγγλικά, για να μπορέσουν να το χαρούν και οι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_60"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_52"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_49">ιντερνάσιοναλ</span></span></span> (μην βιαστείτε να με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_61"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_53"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_50">παρηγορίσετε.</span></span></span> Αν το πίστευα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_62"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_54"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_51">στ'</span></span></span> αλήθεια, δεν θα είχα κουράγιο να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_63"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_55"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_52">αυτοσαρκαστώ.</span></span></span> Θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_64"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_56"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_53">λιποθυμούσα.</span></span></span> Σήμερα κατακλύζομαι από κύματα αισιοδοξίας).<br />Υ.Γ.: Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο που είμαι συνονόματη με τον <a href="http://www.youtube.com/watch?v=5n2NXuQ5ako"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_54">Alex</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_55">de</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_56">Large.</span> </a><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_57">Πότε-πότε</span> νιώθω μια ταύτιση μαζί του (με το κάπως ευαίσθητο νευρικό του σύστημα, συγκεκριμένα).alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-25262572979090672782010-06-21T14:06:00.000-07:002010-06-21T14:41:53.148-07:00<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">Ολ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">ράητ.</span> Έχουμε τα εξής δεδομένα:<br />1.<a href="http://www.gaisma.com/en/location/delft.html">Αυτές είναι οι ώρες που ξημερώνει και βραδιάζει στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Delft.</span></a><br />Δηλαδή το καλοκαίρι έχουμε 18-19 ώρες "μέρα", που δεν έχεις τι να την κάνεις, γιατί τώρα θυμήθηκε το θερμόμετρο να πιάσει καμιά 18άρα βαθμούς. Τον δε χειμώνα, που έχει χιόνι και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">ψοφόκρυο</span>, έχει 15 ώρες νύχτα. Υπέροχα. Αλλά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">δεν πτοούμεθα.</span> Διότι εγώ θα είμαι κλεισμένη στην ωραία μου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">σχολίτσα</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">πολλές-πολλές</span> ώρες τη μέρα, με κλιματισμό, θέρμανση, τεχνητό, άψογο φωτισμό.<br /><span style="font-family:georgia;">2.Και θα είμαι για πάντα στη σχολή, διότι έλαβα σήμερα ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">μέιλ</span> με τον χαιρετισμό "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Dear</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">future</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">Hyperbodies.</span>" .Που σημαίνει ότι με δέχτηκαν σε <a href="http://www.bk.tudelft.nl/live/pagina.jsp?id=2e0eef38-3970-4fc0-8e0b-1ce04928c500&lang=en">αυτόν</a> τον τομέα. Που σημαίνει ότι θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">φτύσω</span> αίμα. Για καλό σκοπό βέβαια.. Δε λέω.. Τι είναι αυτό; Αυτό είναι κάτι που στα ελληνικά μεταφράζεται "παραμετρικός σχεδιασμός". Ωραία πράγματα, η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">αρχιτεκτονική.</span> Δηλαδή, υπολογιστές. Και 3<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">d.</span> Και νέες τεχνολογίες. Όλα αυτά που δεν έμαθα στη σχολή. Γι' αυτό και είχα δηλώσει το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">Hyperbody</span>, αν και σαν δεύτερη επιλογή μετά το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Dwelling</span>, δηλαδή την κατοικία. Ο πατέρας μου ενθουσιάστηκε που με πήραν στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Hyperbody</span>, διότι θεωρούσε ότι αν πήγαινα στην "κατοικία", θα πλήρωνε δυο χρόνια τζάμπα για να το παίζω αρχιτεκτόνισσα του εξωτερικού και να τρώω πατάτες τηγανητές <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">φιλοσοφώντας</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">αρλουμποειδώς</span> για πράγματα που ήδη έχω μάθει στην Ελλάδα. Αυτό είναι λιγάκι αλήθεια. Δηλαδή, κι εγώ ξέρω ότι η ζωή μου θα ήταν εύκολη αν πήγαινα στην "κατοικία". Τώρα μπορεί να μην είναι εύκολη (η ζωή μου), αλλά θεωρώ ότι θα είναι ενδιαφέρουσα, πράγμα που γενικά τις περισσότερες φορές είναι καλό. Δεν κρύβω ότι -παρ' ότι τόσες μέρες παρότρυνα τον Ν. να μην διστάζει και να διαλέγει τα δύσκολα και να τολμά- όταν έφαγα το ίδιο το <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_19">κήρυγμά</span> μου στη μάπα (όχι από τον Ν., από τη μοίρα) έχασα για λίγο το χρώμα μου. Μετά θυμήθηκα το οικογενειακό ρητό "εμείς είμαστε τυχεροί άνθρωποι", <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">διεπίστωσα</span> και ότι φορούσα πάλι την μαγική καρφίτσα της Α., όταν έμαθα τα νέα και πείστηκα ότι όντως, για καλό με οδηγεί εκεί η μοίρα (που <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_21">ποια</span> μοίρα δηλαδή, αφού εγώ το διάλεξα. Ένα 50-50 είχε να παίξει η μοίρα). Επίσης, ο Ν. ήταν παρών για να με συνεφέρει και να μου θυμίζει ότι θα τα καταφέρω, ότι δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο, απλώς κάποια πράγματα θέλουν περισσότερο χρόνο από άλλα, ότι θα με βοηθήσει σε ό,τι μαθηματικά χρειαστώ, ότι εγώ τους επέλεξα και όχι εκείνοι εμένα. Και ότι το ζήτημα δεν είναι αν κάτι είναι δύσκολο ή εύκολο, αλλά αν μ' αρέσει.<br />Όλα αυτά με έκαναν τελικά (μετά από κανένα δίωρο συνειδητοποίησης) να διαπιστώσω ότι είμαι πολύ περισσότερο συνεπαρμένη, απ' ότι φοβισμένη. Νιώθω τυχερή που θα μου <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_22">δοθούν</span> αυτά τα "εργαλεία", που αν τα είχα στα 18 μου μπορεί να έχανα τελείως το δρόμο και το νόημα της <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_23">αρχιτεκτονικής</span> Όμως μετά από 6 χρόνια σπουδών, νιώθω ότι έχω την ωριμότητα να χρησιμοποιήσω με σύνεση ό,τι "όπλα" μου δοθούν.<br />3.Βρήκα ένα <a href="http://www.youtube.com/watch?v=sucK9eoHzFA">βίντεο από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">spacebox</span></a>. Ναι, είναι όλα μικροσκοπικά, ειδικά η <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">κουζινίτσα</span> και το μπάνιο, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές μακαρίζω την τύχη μου που είμαι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">petite.</span> Κατά τα λοιπά, εξακολουθεί να μου αρέσει. Επίσης, έμαθα τελικά ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα με την ηχομόνωση, καθώς και ότι μάλλον μπορείς να σπάσεις το συμβόλαιό σου πριν περάσει ένας χρόνος, αρκεί να ειδοποιήσεις έναν μήνα πριν (ξέρω πολύ καλά ότι σιχαίνομαι τις μετακομίσεις, επομένως θα πρέπει να είναι πολύ τραγικά τα πράγματα για να μπω σε αυτή τη διαδικασία).<br />4.Ο μπαμπάς μου έφερε μια τούρτα παγωτό με γεύση βανίλια, πράγμα που με συγκίνησε, γιατί λατρεύω τη μυρωδιά της βανίλιας και το θυμήθηκε. Μετά όμως μου είπε: "Έχει και κεράκι! Κοίτα!". Το κεράκι ήταν ένα ερωτηματικό. Τον κοίταξα. Μου είπε "ε, νομίζω έχει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">φτάσει</span> πια αυτή η ηλικία..". Δεν είπα τίποτα. Συνέχισε: " Πλάκα πλάκα έχει περάσει περίπου το 1/3 της ζωής σου.". Του απάντησα ότι το έχω ζήσει όμορφα. "Δεν είπα το αντίθετο. Απλώς έχει περάσει.". <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">Νόου</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">κόμεντς.<br /><br />Και τελικά, όπως είπε κι ο John Lennon..<br /><br /></span></span><h1 style="margin: 0pt; font-size: 12px; text-align: right;">“It's fear of the unknown. The unknown is what it is. And to be frightened of it is what sends everybody scurrying around chasing dreams, illusions, wars, peace, love, hate, all that--it's all illusion. Unknown is what it is. Accept that it's unknown and it's plain sailing. Everything is unknown--then you're ahead of the game. That's what it is. Right?”</h1><br /><tt><span style=""></span></tt>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-68509075475236983562010-06-20T15:25:00.000-07:002010-06-20T15:41:34.613-07:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkHyvyZiH0VWkSuOSMmFl1WRui_Ro-mRTtzXBNa7td6FQihtr_MAGJdjVtltOlh7sTXu3WxRwfCWmUcMOvuoq2RQishDLhkq2XYplLt1eTajhHsIGNoHDLbSElfkfi_u58vT5ZOQMlqQY/s1600/P6210118.JPG"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkHyvyZiH0VWkSuOSMmFl1WRui_Ro-mRTtzXBNa7td6FQihtr_MAGJdjVtltOlh7sTXu3WxRwfCWmUcMOvuoq2RQishDLhkq2XYplLt1eTajhHsIGNoHDLbSElfkfi_u58vT5ZOQMlqQY/s400/P6210118.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484985987910470898" border="0" /></a>Εντάξει, ναι, έχω την καλύτερη καλύτερη φίλη σε όλο το Σύμπαν. Δεν χρειάζεται να με φθονείτε και να με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">καταριέστε</span> τώρα για την τύχη μου, δείξτε λίγη ανωτερότητα, επιτέλους! <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">Τσκ.</span>.<br />Αυτό είναι το δώρο της Α. για τα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">γενέθλια</span> μου (ναι, το '<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">παθα</span> κι αυτό και φέτος. Συνέβη.). Είναι μια καρφίτσα στρουθοκάμηλος και νομίζω ότι θα την φοράω από δω και πέρα συνέχεια. Είτε θα φοράω μόνο ρούχα που πάνε με τη στρουθοκάμηλο, είτε θα αδιαφορώ για το αν πάνε τα ρούχα που φοράω με τη <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_4">στρουθοκάμηλο</span><br />Βγήκαμε σήμερα για έναν καφέ με την Α., που είχα να την δω αιώνες (μου αρέσει να υπερβάλω λιγάκι). Πήγαμε στις "Μούσες", στο Μοναστηράκι (μην πάτε, κάνει 5 ευρώ ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">φρέντο</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">καπουτσίνο-στο</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Ginger</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Ale</span> κάνει 3.30 και είναι πολύ πιο ωραία). Ε, ήταν απίθανα. Πώς γίνεται αυτό κάθε φορά, δεν καταλαβαίνω. Εννοείται ότι καταλήξαμε να μιλάμε για τη διπλωματική, αφού πρώτα όμως περάσαμε ένα χεράκι όλες τις "μόνιμες στήλες" και τα "επίκαιρα" και σκοπεύουμε να κάνουμε κάποια στιγμή μια προβολή όλων των εξευτελιστικών βίντεο που τραβούσαμε κατά τη διάρκεια της <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_9">διπλωματικής</span> Μεταξύ μας, άντε και με 4-5 ακόμη που θέλουμε είτε να τους διασκεδάσουμε, είτε να τους τρομάξουμε.<br />Έχω στο μπαλκόνι εδώ και <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_10">τέσσερις</span> μέρες ένα αβοκάντο που δεν έλεγε να ωριμάσει αλλά τελικά ωρίμασε και σκοπεύω αύριο να το μαγειρέψω με κοτόπουλο και να το δώσω στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">πειραματόζωο-μπαμπά</span>, που θα έχει έρθει από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">τριημεράκι</span> και άρα χαλαρός και <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_13">ανυποψίαστος</span> Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα βγει μάπα, αλλά αν δεν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">πειραματιστείς</span> δεν μαθαίνεις, σωστά; Σωστά.<br />Έχω κέφι. Αν μου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">ξαναχαλάσει</span> θα κατηγορήσω κάποιον από εσάς που με διαβάζετε, ή όλους μαζί, ότι με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">ματιάΞατε.</span> Επιπλέον, θα γράφω πάλι μίζερα και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">γκρινιάρικα</span> και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">ψευτοκουλτουριάρικα.</span> Κανονίστε. Αυτά.<br /><br /><div style="text-align: right;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size:78%;">Υ.Γ.: Σάουντρακτ της βραδιάς: "Τα μυστικά του κήπου", Νίκος Κυπουργός. Ω, θεοί! Επίτελους, μετά από καιρό ένας ελληνικός δίσκος που ακούγεται άνετα στο ριπίτ για μέρες.</span><br /></div><span style="font-size:78%;">"τι κι αν φορείς πουκάμισο</span><br /><span style="font-size:78%;">που ως το λαιμό</span><br /><span style="font-size:78%;">που ως το λαιμό κουμπώνει</span><br /><span style="font-size:78%;">Απ' τα κουμπάκια ανάμεσα</span><br /><span style="font-size:78%;">ο έρωτας</span><br /><span style="font-size:78%;">ο έρωτας τρυπώνει"</span><br /></div>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-72174892460268791642010-06-20T03:25:00.000-07:002010-06-20T03:52:18.789-07:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfXJCvmoqeK85ezRTGWs2mhfdF7pCv4J3GNGqA6MSHDCGu6cSKZ6xLUBqotmiHxqbQwpnljIJ-aTSmabddG_SKDZj-rF3OLJjByLJ1KfWLoB-Lqy2PvNhssGz_6M9zS62O08fewxTMjQk/s1600/breathlessPhotost.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 283px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfXJCvmoqeK85ezRTGWs2mhfdF7pCv4J3GNGqA6MSHDCGu6cSKZ6xLUBqotmiHxqbQwpnljIJ-aTSmabddG_SKDZj-rF3OLJjByLJ1KfWLoB-Lqy2PvNhssGz_6M9zS62O08fewxTMjQk/s400/breathlessPhotost.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484801005170068434" border="0" /></a><br />Χθες υπήρξε μια αρκετά δημιουργική μέρα, πράγμα που δίνει λίγο κέφι στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">γκρινιάρικο</span> τομάρι μου. Κατ' αρχάς κατάφερα με κάποιο τρόπο να γράψω ένα κείμενο που συνδέει το "<span style="font-size:100%;"><span><span class="title-extra">À <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">bout</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">de</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">souffle</span></span></span></span>" με την <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_4">αρχιτεκτονική</span> και συγκεκριμένα με τη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">μικροκλίμακα</span> και προσπαθούσα να αποδείξω πως όταν οι άνθρωποι έχουν επιλέξει οι ίδιοι να ζουν σε μικρούς χώρους δεν τους ενοχλεί, ενώ όταν αναγκάζονται να το κάνουν, ασφυκτιούν και πώς, τέλος πάντων, θα μπορούσαμε να περιορίσουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα των μικρών χώρων που δίνουν την αίσθηση του <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_6">περιορισμένου</span> Διότι άλλο το μέγεθος, άλλο η κλίμακα κλπ κλπ (σε βλέπω που χασμουριέσαι, να ξέρεις).<br />Μετά συνέχισα αυτό το άνευ λόγου κάψιμο, γράφοντας ένα κείμενο για το πόσο πολύ αγαπώ τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Debord</span>, τους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">καταστασιακούς</span> και τους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">λεττριστές.</span> Πιο πολύ μοιάζει με ερωτική επιστολή, είναι η αλήθεια, αλλά έχει τον γλαφυρό τίτλο "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">Johan</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">Huizinga</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">and</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Guy</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">Debord</span>: <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Food</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">for</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">thought</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">and</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">creation</span>". Εντάξει, είμαι μια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">γκρούπι</span> και όχι μόνο αυτό: προσπαθώ να πείσω τον κόσμο ότι είμαι και προβληματισμένη νέα αρχιτέκτων. Και επειδή εδώ μάλλον όλοι με έχουν πάρει χαμπάρι, λέω να πάω στους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">Ολλανδούς</span> τα "πάθη" μου με πιο "επιστημονικό" περιτύλιγμα. (Ναι, μεσημέριασε, αλλά φτάνει αυτό με το χασμουρητό, εντάξει;).<br />Αφού το έβγαλα κι αυτό από μέσα μου, διάβασα τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">Χάικου</span> που μου είχε δώσει ο Γ. και προχώρησα το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας". Και πάνω εκεί μου '<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">ρθε</span> και μια ιστορία με τον αγαπημένο μου νευρωτικό ήρωα, τον Αλέξανδρο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">Καρτεζίνη</span>, και έγραψα ένα δισέλιδο, στο οποίο τον <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_25">καταρρακώνει</span> ένα μπισκότο βουτύρου και του συμπαραστέκεται ένα μαύρο γατί με το σουρεαλιστικό όνομα "κύριος Μη".<br />Επίσης άκουσα μια εκπομπή του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">Σκάι</span> για το πως <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">μπολιάζεις</span> δέντρα και πως διώχνεις τα σαλιγκάρια από τα φυτά σου και έμαθα ότι στα σαλιγκάρια αρέσει η μπύρα και δεν αρέσει να πατάνε σε στάχτη. Ήταν ένας γεωπόνος που μιλούσε με αυτό τον <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_28">απαράμιλλο</span> συνδυασμού ηρεμίας και ενθουσιασμού του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">Bob</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">Ross</span>, όταν έλεγε (και ακόμη λέει στις επαναλήψεις ο μακαρίτης) "ας βάλουμε λίγο χιόνι σ' αυτή την πλαγιά ν' αστράφτει κάτω απ' τον ήλιο! Παίρνω λίγο λευκό τιτανίου με τη σπάτουλα και το απλώνω <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">έέέέέτσι</span>, χωρίς να πιέζω καθόλου. Α! Τι χαρούμενη που είναι τώρα η βουνοπλαγιά!".<br />Κάπου εκεί ενδιάμεσα με πήραν τα αγόρια να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">πάω</span> να τους βρω στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">Nixon</span> για εκείνη τη μπύρα μετά τη μπάλα, αλλά ήμουν στον κόσμο μου και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">περιέργως</span> περνούσα ωραία εκεί κι έτσι αποφάσισα να μην τον εγκαταλείψω.<br />Σήμερα ξύπνησα με ένα ευχάριστο αεράκι. Νομίζω έχει την ιδανική θερμοκρασία η Αθήνα. Τελικά πρέπει να ομολογήσω ότι όσο μεγαλώνω, το να ιδρώνω και να περνάω όλη τη μέρα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">τσαλαβουτώντας</span> στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">ντουζ</span> σαν την πάπια δεν με χαροποιεί όπως με διασκέδαζε τα παιδικά μου καλοκαίρια.<br />Επίσης χθες ανακάλυψα τι υπέροχο πράγμα μπορεί να είναι μερικές φορές μια κονσέρβα ντολμαδάκια. Εμένα τα ντολμαδάκια δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα. Δεν τα αναζητώ ποτέ. Αλλά χθες, όταν τα είδα στο ντουλάπι, σχεδόν μου μίλησαν. Τα έβαλα στο φούρνο μικροκυμάτων, έριξα τρία κιλά λεμόνι, τα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_37">καταβρόχθισα</span> σε δυο λεπτά και βυθίστηκα σε μια ψευδαίσθηση ευτυχίας. <span class="longtext"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%; font-family: "Calibri","sans-serif"; background: none repeat scroll 0% 0% white;" lang="EN-US"></span></span>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-33226364505541322132010-06-18T16:36:00.000-07:002010-06-18T17:07:52.555-07:00Οι φίλοι δεν μετριούνται με το χρόνο.-<br />Σήμερα ήταν μια πολύ όμορφη μέρα από το πρωί, ως τώρα. Μια όμορφη μέρα μετά από πολλές μέτριες έως κακές ημέρες.<br />Εντόπισα γιατί οι περασμένες μέρες ήταν τόσο άσχημες. Ήταν άσχημες γιατί καθόμουν σπίτι και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">ψυχαναγκαζόμουν</span> ακραία. Γιατί φοβάμαι την αλλαγή, όσο κι αν δεν το συνειδητοποιώ, κι επειδή όσο κι αν υπάρχουν άνθρωποι που είναι στο πλευρό μου και με στηρίζουν, όταν αλλάζεις χώρα, πάντα το κάνεις μόνος και κανείς δεν μπορεί να νιώσει ό,τι νιώθεις. Γιατί ακόμη κι αν πήγαινα στην Ολλανδία με όλους μου τους φίλους, ο καθένας θα βίωνε την αλλαγή διαφορετικά.<br />Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να απομακρύνω τους δικούς μου συνειδητά ή ασυνείδητα, σε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">μία</span> να προσπάθεια είτε να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα μου λείψουν, είτε να <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">πεισθώ</span> ότι τα καταφέρνω και μόνη μου και είμαι ένα αυτόνομο άτομο.<br /><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">Μπαρούφες.</span><br />Ευτυχώς οι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">άνθρωποί</span> μου ήταν εκεί και με ανέχθηκαν. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Και όχι</span> μόνο αυτό. Είχαν την υπομονή και την επιμονή να με στηρίξουν.<br />Σήμερα ξύπνησα με πολλή όρεξη να ασχοληθώ επιτέλους με το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">portfolio</span> μου επί της ουσίας. Βρήκα γραμματοσειρές που μου άρεσαν, βρήκα εικόνες και μουσικές που με εμπνέουν και έφτιαξα αρκετές σελίδες.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifDW6j-prtjYen8pCwr2mzuXBSEADWaGdRk0rMvcZeug6mp3fP8LpkKeSbQ_MRwwtE2M4liPFyWWXs1lXXXWOp2u286lklZAyZchlHdnMzhYaNvmsDKXezA-wS3hFiAyNG4ChFNjL9qyE/s1600/DSC05931.JPG"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifDW6j-prtjYen8pCwr2mzuXBSEADWaGdRk0rMvcZeug6mp3fP8LpkKeSbQ_MRwwtE2M4liPFyWWXs1lXXXWOp2u286lklZAyZchlHdnMzhYaNvmsDKXezA-wS3hFiAyNG4ChFNjL9qyE/s320/DSC05931.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484269170367781842" border="0" /></a><br />Επίσης, έκλεισα το δωμάτιο της εστίας όπου θα μένω. Είναι 16m2 με μπάνιο και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">κουζινίτσα.</span> Είναι ένα "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">spacebox</span>", από το οποίο οι γνώστες με είχαν αποτρέψει (γιατί πόση μόνωση να έχει ένα τέτοιο πράγμα). Αλλά το είδα και το αγάπησα, κι εγώ όταν αγαπώ κάτι δεν καταλαβαίνω τίποτα μετά. Νομίζω ότι θα γεμίσει όμορφες αναμνήσεις και όταν έρθει η ώρα να φύγω από εκεί θα κλαίω.<br />Η μέρα πέρασε και το βράδυ πήγα στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">Nixon</span> να <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_10">βρω</span> τα αγαπημένα μου αγόρια: Α., Αλέξανδρος Χ., Σ., Γ., και φαντάρος Γ. (που είναι μόλις δεύτερη φορά που τον βλέπω, αλλά είπαμε, είναι όλοι εξωφρενικά συμπαθείς). Βλέπανε τον αγώνα και είναι ωραία το πως γίνονται τα αγόρια παιδιά με τη μπαλίτσα.<br />Ύστερα ήρθε και η Κ., αδελφή του Α., με τον Δ. και οι "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">ηθοποιές</span>" φίλες του Σ., τις οποίες έχω δει άλλες δυο τρεις φορές, αλλά αυτή τη βραδιά κάναμε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">στ'</span> αλήθεια παρέα. Πήρα ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Jameson</span> με πάγο, γιατί τα αγόρια μου έχουν πει ότι "πρέπει να μάθεις να πίνεις ουίσκι πριν φύγεις". Και σιγά το δύσκολο. Ωραίο ήταν. Ήταν όμορφα γιατί είχα αρκετό καιρό να τους δω όλους μαζί (έλειπε ο Γ., που είναι Ναύπλιο για δουλειά βέβαια). Δηλαδή, είχα καιρό να τους δω, χωρίς να τριγυρίζουν στο κεφάλι μου οι ψυχαναγκασμοί μου. Ο Α. έφυγε σχετικά νωρίς, και ο Αλέξανδρος Χ. πήγε σπίτι να κάνει παρέα στην Ε., που καιρό έχουμε να τη δούμε, γιατί φαίνεται πως η τύχη δεν την ευνοεί τελευταία. Η Κ. με τον Δ. επίσης μας εγκατέλειψαν και πήγαν να συνεχίσουν κάπου αλλού.<br />Αλλά εμείς οι υπόλοιποι πήγαμε στην ταράτσα του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">Bios.</span> Πήρα ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">μπλάντυ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Μέρυ</span> και θυμήθηκα τον αδελφό μου, που το παίρνει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">πότε-πότε</span> και ακόμη δεν ξέρω αν το κάνει επειδή του αρέσει ή για το "εφέ" του πράγματος. Ήταν νοστιμότατο. Συνειδητοποίησα ότι οι ηθοποιοί είναι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_18">ωραία</span> παρέα για τους αρχιτέκτονες -και όχι, δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, αλλά ήταν πολλές οι ηθοποιοί και καμία που να παίρνει λιγότερο από 7/10 σε κλίμακα συμπάθειας. Η Δ. μου έταξε ότι θα μου δίνει λεφτά αν αναφέρω τον Σ. σαν "σημείο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">G.</span>" και παρ' ότι δεν κανονίσαμε το ποσό, μόλις το έκανα. Πόσα παίρνω; (:Ρ). Τα υπόλοιπα κορίτσια, οι Σ., Μ. και Ν. (είναι απίστευτο, αλλά θυμάμαι όλα τα ονόματα) κάνανε μερικούς "αυτοσχεδιασμούς" που μου έφτιαξαν πολύ τη διάθεση. Επίσης, ο Α. μου είχε πει πριν αποχωρήσει ότι δεν χρειάζεται να κόψω τίποτα από το κείμενό μου για τις καλοκαιρινές "Μητροπολιτικές Ιστορίες", πράγμα που με χαροποίησε πάρα πολύ, αν και ξέρω ότι το κείμενο ίσως γινόταν καλύτερο αν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">συμμάζευα</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">δυο-τρεις</span> προτάσεις. Πάντα είναι βολικό και ανακουφιστικό να σε δέχονται όπως είσαι.<br />Η Δ. έβγαλε από την τσάντα της έναν από αυτούς τους κυλίνδρους με τις <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">σαπουνόφουσκες.</span> Κάποτε μου είχαν κάνει δώρο ένα τέτοιο στην ενήλικη πλέον ζωή μου και είναι ένα από τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει. Η Δ., λοιπόν, έκανε σαπουνόφουσκες με αυτό και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">σκάγαμε</span> όσες <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_24">προλαβαίναμε</span> Ο Σ., ή αλλιώς <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">G.</span> ή αλλιώς "σημείο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">G.</span>" τις φυσούσε μακριά και -αν θέλετε το <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_27">πιστεύετε</span> μερικές έφταναν πολύ πολύ <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_28">μακριά</span> χωρίς να σπάσουν. Είναι τόσο μαγευτική η αβάσταχτη ελαφρότητα της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">σαπουνόφουσκας.</span>.!<br />Η Α. ήταν στα Εξάρχεια. <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_30">Ταλαντεύτηκα</span> μεταξύ του να πάω να την βρω και του να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">πάω</span> στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">Bios</span>, αλλά επειδή είχα απομακρυνθεί βλακωδώς από τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">παιδιά</span> τον τελευταίο καιρό, αποφάσισα να επενδύσω χρόνο σε εκείνους (η σχέση μου με την Α. δεν το έχει έτσι κι αλλιώς ανάγκη).<br />Το ήξερα, ότι όταν το μόνο που θέλεις είναι να μείνεις σπίτι και να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">μιζεριάζεις</span> πιστεύοντας ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει, το καλύτερο είναι να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">ζοριστείς</span> να βγεις "εκεί έξω" και όλα θα πάνε καλύτερα. Αλλά υπάρχουν μερικές φορές που είναι πιο δύσκολο να το κάνεις και χρειάζεσαι λίγο σπρώξιμο. Παρ' ότι αυτή η βραδιά δεν είχε τίποτα τα κραυγαλέα συναρπαστικό, ήταν μια βραδιά που αν ήταν φαγητό θα ήταν μια ζεστή κοτόσουπα μια κρύα νύχτα του χειμώνα.<br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=jBDF04fQKtQ">Αυτό</a> είναι το τραγούδι της ημέρας.<br />Υ.Γ.:Μαθήματα της ημέρας:<br />1.Να μάθω να δείχνω πίστη στους ανθρώπους.<br />2.Όταν ζητάω βοήθεια από κάποιον, να έχω την υπομονή να περιμένω να την πάρω.alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-1893075809478703662010-06-17T03:48:00.000-07:002010-06-17T08:27:32.976-07:00Χθες. Χθες ξεροψηνόμουν στον καναπέ προσπαθώντας να αποφασίσω αν στη 1 το μεσημέρι τρως πρωινό ή μεσημεριανό. Και τότε με πήρε τηλέφωνο ο Αλέξανδρος Χ. να πάμε για καφέ. Αυτό κάνεις στη μία. Πίνεις καφέ. Ήταν πλέον ξεκάθαρο. Προσφέρθηκε να έρθει να με πάρει από το σπίτι, αλλά αδυνατούσα να του δώσω οδηγίες κι έτσι δώσαμε ραντεβού στην πλατεία Εξαρχείων. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με τον Αλέξανδρο Χ., με πήρε ο Ρ.. Για καφέ. Ε, είπαμε, πλατεία Εξαρχείων. <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0">Καθίσαμε</span> στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">Ginger</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Ale</span> και αρχίσαμε να μιλάμε και οι τρεις ακατάπαυστα. Ο Αλέξανδρος Χ. άργησε λίγο να ενταχθεί, γιατί προσπαθούσε να βγάλει άκρη με το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">τατς</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">σκριν</span> καινούριο του κινητό. Αλλά εντάξει, τα κατάφερε. Ο Ρ. μιλούσε για το πως καίγεται παίζοντας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">war</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">games</span> με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">στρατιωτάκια</span>, στήνοντας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">διοράματα</span> γύρω στις 16 ώρες τη μέρα και ο Αλέξανδρος Χ. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">γκρίνιαζε</span> λιγάκι για το <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_10">φρονιμίτη</span> του, που του κάνει κόλπα. Ο Ρ. αφού μου είπε μερικές αλήθειες για τη ζωή, όπως πάντα, έφυγε και έμεινε ο καημένος ο "γλυκούλης" να ακούει τα ψυχολογικά μου προβλήματα, με περισσή προσοχή και ειλικρινή όρεξη να βοηθήσει όπως μπορεί. Στη συνέχεια με γύρισε σπίτι ένα τέταρτο πριν γυρίσει ο πατέρας μου από τη δουλειά, του οποίου την διατροφή έχω αναλάβει. Οπότε έκανα μια σαλάτα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">ρόκα-ντομάτα-μήλο</span> και κάτι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">gordon</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">bleu</span> που ήλπιζα να έχουν ξεπαγώσει μέχρι μέσα. Είχαν.<br />Ύστερα έγραψα ένα απολογητικό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">μέιλ</span> στην Μ. για να εξηγήσω γιατί δεν πήγα στο πάρτι της. Με κατάλαβε.<br />Στη συνέχεια πήρα ξανά το δρόμο για Εξάρχεια, για να συναντήσω τον Α.. Όχι τον Αλέξανδρο Χ.. Ούτε τον παλιό Α. που έγινε καινούριος Α.. Άλλον Α.. Έναν Α. που θα σπουδάσει επίσης στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Ντελφτ</span> και είπαμε να μοιραστούμε <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_16">προβληματισμούς</span>. Τον ανέβασα όλη την ανηφόρα μέχρι την Καλλιδρομίου. Πέρασε ένα πολύ ευχάριστο τρίωρο με πολλή κουβέντα με τα θέματα να γυρνάνε από την Ολλανδία στην Ελλάδα, κι ύστερα στην κρίση, κι ύστερα στο ρατσισμό, κι ύστερα στην ποίηση και στα βιβλία κι αργότερα στο μαγείρεμα. Είναι ωραίο να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">συναντάς</span> ανθρώπους που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο με σένα, αλλά καθόλου <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_18">ενθαρρυντικό</span> να βλέπεις ότι είναι εξίσου προβληματισμένοι, αγχωμένοι και (καθ' υπερβολή) δυστυχείς. Επίσης χθες έμαθα ότι η Ακαδημίας μόνο ανεβαίνει. Ναι, χθες. Πειράζει;<br />Ύστερα έγραψα ένα ακόμη απολογητικό και επεξηγηματικό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">μέιλ</span> στον Α., για να εξηγήσω γιατί δεν πήγα στο πάρτι της Μ.. Με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">ψιλο-κατάλαβε.</span><br />Γενικά δεν είμαι ιδιαίτερα ευτυχής. Ζεσταίνομαι, μου φταίνε όλα και όλοι, μου φταίει ο εαυτός μου, νομίζω ότι δεν βλέπω τίποτα καθαρά, νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος και άλλα τέτοια ευχάριστα.Όμως τώρα θα σας περιγράψω και το πραγματικό μου δράμα, με το οποίο σας επιτρέπω να γελάσετε <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_21">ελεύθερα</span> Χθες, και ενώ ήμουν με τον σχεδόν άγνωστο τότε Α. και έπινα το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">κρασάκι</span> μου συζητώντας ανέμελα, με παίρνει ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">Στελάρας</span> (ο μπαμπάς μου) και μου λέει όλο γλύκα "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">Αλεξιούλα</span>, θέλω μια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">χάρηηηηη.</span>.". Του λέω κατευθείαν "ναι", για να τον ξεφορτωθώ. "Να πας αύριο να πάρεις τη γιαγιά από τον οδοντίατρο, να την πας σπίτι, γιατί κάνει ζέστη και φοβάμαι μη <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_26">ζαλιστεί</span> στο δρόμο. 10:30". Την έχω πατήσει σαν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">πρωτοετό.</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">Σα</span> να μην έφτανε αυτό, ξυπνάω το πρωί (από τη ζέστη) και βλέπω έναν λογαριασμό ΟΤΕ και ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">πενηντάευρο</span> έξω από την πόρτα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">του</span> δωματίου μου. Μετάφραση: "κάθεσαι που κάθεσαι όλη μέρα, δεν πληρώνεις και το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">τηλεφωνάκι</span> μικρή χαραμοφάισσα;". <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">Δεκτόν.</span> Και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">σεβαστόν.</span> Πάω, λοιπόν, να πάρω τη γιαγιά από τον οδοντίατρο. Παρένθεση: ο οδοντίατρος είναι πρώτος ξάδελφος της μαμάς μου, είναι αφασία και τον λατρεύω. Βάφτισε το παιδί του με δυο ονόματα, το δεύτερο από τα οποία είναι "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">Ερνέστος</span>" (από τον Τσε). Επίσης, τα τελευταία χρόνια έχει στο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_35">οδοντιατρείο</span> μια τρελή κοκκινομάλλα σγουρομάλλα τύπισσα, γύρω στα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">τριαντακάτι</span>, η οποία είναι ίσως πιο τρελή από τον θείο μου και κάνουν τρομερό τιμ. Κλείνει η παρένθεση. Επειδή έφτασα νωρίτερα ήμουν μέσα όση ώρα ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">θείος-οδοντίατρος</span> ξερίζωνε κάτι από το στόμα της γιαγιάς και είχα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38">ψοφήσει</span> στο γέλιο, γιατί της έλεγε "Πονάς κούκλα μου; Σ΄αρέσει; Σε φτιάχνει λίγο φιλεναδίτσα,ε;". Απορώ που τη βρίσκει την όρεξη. Του είπα ότι θα τον καταγγείλω για σεξουαλική παρενόχληση και θα του τα φάω χοντρά στα δικαστήρια. Με είπε "ποντικάκι" και κάπως μπερδεύτηκα (γιατί είμαι και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39">επιρεπής</span> στις τρυφερότητες) και ξέχασα να τον ηχογραφήσω, για να έχω στοιχεία στο δικαστήριο. Και μετά άρχισε το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40">μαρτύριό</span> μου. Βγαίνουμε στο δρόμο με τη γιαγιά να πάμε σπίτι της, και βλέπω έντρομη ότι έχει μαζί της μια ομπρέλα. Μαύρη. Βροχής. Τις κλασσικές, γιου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41">νόου.</span> Και μου λέει "ξέρω ότι το μαύρο τραβάει τη ζέστη, αλλά όσο να 'ναι κάνει σκιά". Και την άνοιξε. Παιδιά, σοβαρά τώρα. Την άνοιξε. Κάντε εικόνα. Έχουμε μια 25 <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_42">χρονη</span> εγγονή με ένα σορτσάκι κι ένα φανελάκι και γυαλί ηλίου, έτοιμη για παραλία, και δίπλα μια υπέρβαρη ηλικιωμένη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43">γερμανίδα</span>, που σκάει και ένα κεφάλι στην εγγονή και είναι και "εμπροσθοβαρής" και κρατάει μια τεράστια μαύρη ομπρέλα και φωνάζει στην εγγονή κάθε φορά που περνάνε δρόμο "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44">πρόόόόόσεχε</span>" και "εδώ να περάσουμε γρήγορα γρήγορα, μη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_45">χαζεύεις</span>!" ενώ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_46">κουτσαίνει.</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_47">Γουάι</span>? Έχω αμαρτήσει, ναι, αλλά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_48">στ'</span> αλήθεια όχι τόσο πολύ. Επίσης, θεώρησε ότι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε έναν μικρό κύκλο και να με δείξει σε όλες τις γειτόνισσες που ήταν στα μπαλκόνια και πρέπει να έχουν να με δουν από τα πέντε μου. Και μετά μου εξομολογήθηκε ότι χθες που ανέβηκε την ανηφόρα κόντεψε να πεθάνει από τη ζέστη, γιατί δεν είχε πάρει νερό από το σπίτι. "Περίπτερο;;" σκεφτόμουν... Μα δεν τολμούσα να ρωτήσω. Και καλά έκανα. Διότι μου εξήγησε ότι "πήγα όμως χθες στο σούπερ μάρκετ και πήρα ένα μπουκαλάκι να το γεμίζω και σήμερα πήρα μαζί μου από το σπίτι.". Κάνει 50 λεπτά. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_49">Σίριουσλι.</span> Το τρομερό είναι ότι δεν το κάνει από τσιγκουνιά, αλλά επειδή ήθελε να τιμωρήσει τον εαυτό της που ήταν ανοργάνωτη! Καταπληκτικό; Όποιος με ξαναρωτήσει γιατί έχω ψυχολογικά, προφανώς δεν με διαβάζει με αρκετή προσοχή. Καλημέρα σας.<br />Για όσους από εσάς έχετε δει το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=LO3n67BQvh0">Coraline</a>: Ας πούμε ότι είμαι η "other Alex" αυτή την περίοδο και ας μην το κάνουμε θέμα, εντάξει;<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39"><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaojfdesY3wRC0TYbYIqdUcPIMbWbHrrgMJU-phkoDVSUu2WFprT_5HdB0xJKpTzZnb8ZeMS3FCbkm7jPPtuYK-p35e8nRpm_5VlY7gVYOQxh56oejJmOmetgJH2e_xaxUuW_sN9AQ2zQ/s1600/coraline4.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 269px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaojfdesY3wRC0TYbYIqdUcPIMbWbHrrgMJU-phkoDVSUu2WFprT_5HdB0xJKpTzZnb8ZeMS3FCbkm7jPPtuYK-p35e8nRpm_5VlY7gVYOQxh56oejJmOmetgJH2e_xaxUuW_sN9AQ2zQ/s320/coraline4.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5483692881360151490" border="0" /></a></span></span>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-43171739552961274852010-06-15T14:27:00.000-07:002010-06-15T14:48:50.020-07:00Σήμερα βγήκα με τον Γ.. Πολύ καλό μου φίλο, που τον γνώρισα προ τριετίας περίπου, όταν του έστειλα ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">μέηλ</span></span> για να του πω πόσο μου άρεσε το πρώτο του βιβλίο. Τότε ήμουν στην Ξάνθη κι εκείνος στην Αθήνα. Του είπα πως γράφω κι εγώ διηγήματα (μιλάμε για θράσος, όχι αστεία) και αρχίσαμε να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">ανταλάσσουμε</span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">μέηλ.</span></span> Κι ύστερα κατέβηκα Αθήνα για κάποιες διακοπές, πήγαμε για καφέ και από εκείνη την πρώτη μέρα τον εντάσσω ανενδοίαστα τους φίλους μου. Στους πολύ λίγους εκείνους ανθρώπους που <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">εμπιστεύομαι.</span></span> Που ξέρω ότι θέλουν το καλό μου, που ξέρω ότι ότι "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">they</span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">listen</span></span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">not</span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">just</span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">hear</span></span>".<br />Είχα να τον δω αρκετό καιρό. Στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">λάηβ</span></span> των Κόρε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">Ύδρο</span></span> είχαμε πάει μαζί, κι ύστερα για μια μπύρα λίγο καιρό αργότερα. Αλλά δεν τον είχα δει το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">τελευταίο</span></span> διάστημα που αν ήμουν ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Austin</span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Powers</span></span> σίγουρα θα έλεγα ότι έχασα το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">mojo</span></span> μου. Μου είπε ότι τα τρία χρόνια που με ξέρει δεν με έχει δει πιο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">φρικαρισμένη</span></span> και βάλθηκε να λύσει το μυστήριο.<br />Λοιπόν, το τι είπαμε δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Γ. (όπως και η Α., όπως και ο Σ., όπως και ο αδελφός μου) δεν ήταν απλώς ένας καλός ακροατής. Ήταν πραγματικά μια παρηγοριά, αλλά όχι κάποιος που έλεγε "δε βαριέσαι" με ελαφριά καρδιά. Είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">στ'</span></span> αλήθεια συγκινητικό να βλέπεις ότι οι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">άνθρωποί</span></span> σου νοιάζονται για σένα, όχι απλώς θέλουν να είσαι καλά, αλλά είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">διατεθημένοι</span></span> να κάνουν και κάτι γι' αυτό. Ο Γ. μίλησε. Και έδωσε συμβουλές (αν και είναι πολύ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">ταπεινόφρονων-κακό</span></span> του κεφαλιού <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">του-για</span></span> να συμφωνήσει με τη λέξη), και δεν βιαζόταν να αλλάξει θέμα, και επέστρεφε στο θέμα όταν το άλλαζα εγώ για να μην τον κουράσω, και έλεγε όμορφες ιστορίες από βιβλία κι από τη ζωή, και με έκανε να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">χαμογελάσω</span></span> και ύστερα να γελάσω κι ακόμη και να ξεχαστώ. Το εκτιμώ πάρα πολύ, ότι οι φίλοι μου με κάνουν να νιώθω διαρκώς περήφανη που τους έχω επιλέξει. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο, όταν εσύ περνάς μια περίοδο ευτυχισμένη και γεμάτη να συμπαραστέκεσαι πραγματικά σε κάποιον που τις περισσότερες φορές δεν έχει καν πραγματικά προβλήματα (αυτή είμαι εγώ), κι όμως <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">ρυτιδιάζει</span></span> το μέτωπό του με -<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">πλασμτικές</span></span> ίσως- σκοτούρες. Κι όμως το κάνουν ακούραστα.<br />Ο Γ. ήρθε με την ζακέτα μου (που είχε ξεμείνει στην τσάντα του από το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">λάηβ</span></span>) και τρία βιβλία. Όλα ποίηση: "Ο κόσμος της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">πάχνης</span></span>", του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">Ματσούο</span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">Μπασό</span></span> και του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">Κομπαγιάσι</span></span> Ίσσα (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">χάικου</span></span>), "Άγνωστες γλώσσες" του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">Μίλτου</span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">Φραγκόπουλου</span></span>, και "Ποιήματα" του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">Milosz.</span></span> Και στο ψυγείο έχει σταφύλια και αβοκάντο και τελικά, ωραία ή όχι, η ζωή είναι μικρή και καιρός είναι να <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_33">ξαναρχίσω</span> να την απολαμβάνω.<br /><span style="font-size:78%;">Υ.Γ.: Η Μ. και ο Γ. έκλεισαν σήμερα τα 25 και τα 26 αντίστοιχα. Δεν πήγα ποτέ στο πάρτι της Μ., γιατί είχα ανάγκη το κρασί με τον Γ.. Ελπίζω να δείξεις κατανόηση. Ο Γ. είμαι σχεδόν βέβαιη ότι περνά καλά.</span>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-64476798665320945302010-06-14T17:37:00.000-07:002010-06-14T17:40:18.210-07:00Πραγματικά, αν θέλετε να μην <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">εκνευριστείτε</span></span>, μην επιχειρήσετε να πατήσετε τα παραπάνω <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">λινκ.</span></span> Είναι όλα αγαπημένα μου και με ξενυχτάνε σήμερα, για τελείως διαφορετικούς λόγους, προκαλώντας τελείως διαφορετικά <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">συναισθήματα</span> Ας πούμε ότι είναι μια ιδιότυπη "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">playlist</span></span>".<br /><a style="color: rgb(0, 0, 102);" href="http://www.youtube.com/watch?v=atCc_JBI2Cs">..να παίζει ώσπου να σηκωθείς απ' το κρεβάτι.</a><br /><a style="color: rgb(0, 51, 51);" href="http://www.youtube.com/watch?v=5rTnXx1pZwI&feature=player_embedded#%21">..άμα σε βασανίζει ο έρως και είσαι σε "εναλλακτική" διάθεση.</a><br /><a style="color: rgb(51, 51, 153);" href="http://www.youtube.com/watch?v=0WigNDVzQqw">..αν είσαι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">ψυχάκι</span></span> με τη συγκεκριμένη ταινία.</a><br /><a style="color: rgb(0, 51, 51);" href="http://www.youtube.com/watch?v=DRtW1MAZ32M">..αν είσαι αρκετά παρατηρητικός και διασκεδάζεις με την φωτογραφία του Όσκαρ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Γουάηλντ</span></span> στον τοίχο στην αρχή.</a><br /><a style="color: rgb(51, 0, 153);" href="http://www.youtube.com/watch?v=U4HEVtKvi0M&feature=related">..αν εκτιμάς τα υπέροχα φινάλε.</a><br /><a style="color: rgb(0, 0, 153);" href="http://www.youtube.com/watch?v=PHfbpOZDBnE">..αν αυτή η <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">οπτικοποίση</span></span> του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Glendora</span></span> σε κάνει να χαμογελάς.</a><br /><a style="color: rgb(51, 102, 102);" href="http://www.youtube.com/watch?v=hdmrt72mib0">..αν είναι μια από τις μέρες που το πιστεύεις.</a><br /><a style="color: rgb(51, 0, 153);" href="http://www.youtube.com/watch?v=8A4r2RU1u3g">..αν πάντα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">πίστευες</span></span> ότι οι φράουλες έχουν κάτι μαγικό.</a><br /><a style="color: rgb(51, 102, 102);" href="http://www.youtube.com/watch?v=bNNwBzc6dkk&feature=related">..αν αυτόν τον τύπο τον συγχωρείς ό,τι τραγούδι κι αν επιμένει να λέει.</a> <a style="color: rgb(0, 51, 51);" href="http://www.youtube.com/watch?v=8U5l0BF2g_Y">Ό,τι.</a><br /><a style="color: rgb(51, 51, 153);" href="http://www.youtube.com/watch?v=9aRKZFR5imM">..αν οι στίχοι αυτού του τραγουδιού δεν σε τρομάζουν με την αλήθεια τους.</a><br /><a style="color: rgb(51, 51, 255);" href="http://www.youtube.com/watch?v=WZ88oTITMoM">..αν θες να <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_8">πιεις</span> τον απογευματινό καφέ σου στην "άγρια πλευρά".</a><br /><a style="color: rgb(51, 102, 102);" href="http://www.youtube.com/watch?v=AUzYR4QbVro">..αν σου αρέσει η ταινία όσο και το τραγούδι, παρά τη διαφορετικότητά τους.</a><br /><br />Συγνώμη, ήθελα πολύ να το κάνω. Δεν μπορούσα να κρατηθώ. Συγνώμη και πάλι.alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-10485174112947940712010-06-14T04:54:00.000-07:002010-06-14T04:54:20.702-07:00Είδα χθες το <a href="http://away.gr/wp-content/uploads/2010/02/a-single-man.jpg">A <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">single</span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">man</span></span></a>. Υπέροχο. Εμένα τουλάχιστον μου άρεσε πάρα πολύ. <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">Έντονα</span> συναισθήματα και μια κάποια πίκρα, γιατί είδα λίγο το μέλλον μου νομίζω, στο πρόσωπο την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Charlie</span></span> (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">Julianne</span></span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Moore</span></span>). Δεν μπορώ να πω παραπάνω, γιατί θα σας το χαλάσω και μου έχει πάρει έξι χρόνια να μάθω να μη λέω το τέλος από τις ταινίες (και δεν τα καταφέρνω πάντα).<br />Επίσης, τελείωσα το Ένστικτο της Ευτυχίας του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Μωρουά</span></span>, που τελικά το είχα αδικήσει λέγοντας ότι μιλάει για δροσερά πράσινα λιβάδια. Μιλάει αρκετά αναλυτικά για τις προκαταλήψεις και την ηθική που χαρακτήριζε μια εποχή, για ανθρώπους που <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_7">συγχωρούν</span>, για <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">θεοσεβούμενες</span></span> κυρίες με αμαρτωλό παρελθόν, αλλά σκληρές και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">μισάνθρωπες.</span></span> Έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Μου έφερε στο νου αυτόν τον στίχο, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">τραγουδισμένο</span></span> από τον Γ. Παλαμίδα "..Αλίμονο στους δυνατούς κι ευαίσθητους<br />εξουσιάζονται απ' τους αδύναμους κι αναίσθητους.." (Αλίμονο, Λένα Πλάτωνος). Πάντως αν έπρεπε να προτείνω ένα βιβλίο, δεν θα ήταν αυτό.<br />Σήμερα πήγα από τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">Public</span></span> για ανεφοδιασμό. Στο δρόμο αναρωτήθηκα για ακόμη μια φορά γιατί δεν βρίσκεται κάποιος να επιστρέψει τα ζώα που ζουν ανάμεσά μας στη ζούγκλα. Να μην υποφέρουμε ούτε εμείς, ούτε αυτά. Μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται ότι αντί για "τι ώρα είναι; ε;", θα μπορούσαν να πουν "συγνώμη, τι ώρα είναι;" ή ακόμη "καλημέρα, μήπως ξέρετε τι ώρα είναι;" ή ακόμη "μήπως έχετε ώρα;". Το ίδιο και με το "πού κάνει τέρμα το λεωφορείο;" μετά από σκούντημα. Ναι, ξέρω, είμαι ξινή, είμαι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">στριμένη</span></span>, είμαι τυπολάτρης, είμαι σνομπ. Αλλά "μήπως θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μου πείτε τι ώρα είναι;", γαμώ το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">κέρατό</span></span> μου;<br />Τέλος πάντων, στα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Public</span></span> πήγα με στόχο να βρω κανένα βιβλίο που θα με κάνει σοφότερη. Παρ' όλα αυτά δεν βρήκα τίποτα σε δοκίμιο ή κριτική που να με πείθει και έτσι κατέληξα στο "Ψηλή σηκώστε στέγη ξυλουργοί/ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Σίμορ</span></span>, συστατικά στοιχεία" του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">Σάλιντζερ</span></span> και στο "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" του Σελίν, για τον οποίο ο Εβραίος Ροθ γράφει <span style="font-style: italic;font-size:85%;" >"Για να πω την αλήθεια, στη Γαλλία ο "Προυστ" μου είναι ο Σελίν! Ιδού ένας πολύ μεγάλος <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_17">συγγραφέας</span> Ακόμα και αν ο αντισημιτισμός του τον καθιστά πλάσμα ελεεινό, ανυπόφορο. Για να τον διαβάσω, πρέπει να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">αναστείλω</span></span> την εβραϊκή μου συνείδηση, αλλά το κάνω, <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_19">γατί</span> ο αντισημιτισμός δεν βρίσκεται στην καρδιά των βιβλίων του. Ο Σελίν είναι μεγάλος ελευθερωτής, νιώθω <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">σα</span></span> να με καλεί η φωνή του."</span>. Καθότι, λοιπόν, πριν δυο μέρες τελείωσα τον Ροθ (όχι όλον, εκείνο το βιβλίο που διάβαζα), σκέφτηκα ότι ήταν κάτι παραπάνω από σύμπτωση που βρέθηκε μπροστά μου ο Σελίν.<br />Σκεφτόμουν να πάρω Ντε Σαντ, "Ο Δήμιος και το Θύμα του", αλλά επειδή έχω βουλιάξει στον κυνισμό τελευταία και νιώθω ότι αρχίζω και διαβρώνομαι κάπως, είπα να στραφώ σε κάτι που να με γεμίζει διαφορετικά. Έτσι κι αλλιώς η πρόκληση είναι να ΜΗΝ είσαι μισάνθρωπος. Για μένα, τουλάχιστον.<br />Υ.Γ.: Συζητούσα με κάποιον κάποτε ότι αν διαβάσεις και καταλάβεις τα: "Ο Μικρός Πρίγκιπας", "Ο Γλάρος <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">Ιωνάθαν</span>", "Θαυμαστός καινούριος κόσμος" και Ιούλιο Βερν, είσαι σοφός και καλύτερος άνθρωπος. Εξακολουθώ να το πιστεύω. Απλώς δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις τρόπο ζωής τις υπόγειες ή όχι και τόσο υπόγειες "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">διδαχές</span>" αυτών των βιβλίων.alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-2558003516547349482010-06-13T05:13:00.000-07:002010-06-13T05:57:25.915-07:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8EGdmioS3S43rBoC44-SlYdFIbrb2WEYtTtyybARUkD2u6RUrnUtGrAs9Omq-pedTMaVz85DcfR_-bvfafslpEyZcNnm9XZsycYJudeaHzh8VdOgHEAC8PJNsXiveNCyBjpMk5_IzMpE/s1600/unmade-beds.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8EGdmioS3S43rBoC44-SlYdFIbrb2WEYtTtyybARUkD2u6RUrnUtGrAs9Omq-pedTMaVz85DcfR_-bvfafslpEyZcNnm9XZsycYJudeaHzh8VdOgHEAC8PJNsXiveNCyBjpMk5_IzMpE/s400/unmade-beds.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5482231773105888658" border="0" /></a>Χθες. Ξύπνημα το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">μεσημεράκι</span>, κατά τις 12. Η Α. ήταν στο γραφείο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_1">σαββατιάτικα</span> Εγώ στο σπίτι. Και οι δυο στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">msn.</span> Τελείωσα τη Νόσο του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">Πόρντνοϋ</span>, που όπως ανακαλύψαμε με τον Α., λέγεται έτσι, γιατί είναι παλιό αντίτυπο, ενώ οι καινούριες εκδόσεις έχουν τίτλο "Σύνδρομο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Πορτνόι</span>" (βλέπετε, αλλάζει και η ορθογραφία). Πολύ καλό, το συστήνω <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_5">ανεπιφύλακτα</span> Όπως και το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Unmade</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Beds</span>, που είδα την Παρασκευή και ξέχασα να το σχολιάσω. Πολύ τρυφερό, χωρίς να είναι γλυκανάλατο, ήταν όμως γλυκόπικρο. Πανέμορφα χρώματα, μου άρεσε που ήταν θολά πολλά πλάνα, ήταν λίγο σαν όνειρο.<br />Χθες μίλησα και με τον αδελφό μου αρκετή ώρα, είχαμε καιρό να τα πούμε, καθώς και με τον Σ.. Είχα λίγο ανάγκη από τους δικούς μου ανθρώπους. Κάλεσα και την Α. να έρθει από το σπίτι μετά τη δουλειά (τη δουλειά, σαββατιάτικα). Μαγείρεψα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_8">ριζότο</span> με γαρίδες, μπέικον, κάππαρη και φρέσκια ντομάτα και το τσακίσαμε στην κουζίνα. Συζητούσαμε πολλή ώρα για διάφορα καπνίζοντας μπροστά στον ανεμιστήρα στο σαλόνι. Συνειδητοποίησα ότι τελικά μπορώ να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">οικειοποιηθώ</span> το πατρικό μου μια χαρά, όταν είμαι μόνη σ' αυτό. Καταλήξαμε να λέμε ξανά για τα "τραύματα" της <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_10">διπλωματικής</span> στην αρχή πάντα διασκεδάζουμε, γιατί όλα αυτά έχουν τελειώσει, αλλά τελικά πάντα παθαίνουμε κατάθλιψη με το πόσο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">βασανιστήκαμε.</span> Από μαζοχισμό και από ηλιθιότητα και υποταγή στα σαδιστικά πειράματα των διδασκόντων. Συνειδητοποιήσαμε ότι τρώγαμε επί ένα χρόνο αποκλειστικά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">ντιλίβερι</span> (ευτυχώς στην Ξάνθη τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">ντιλίβερι</span> είναι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_14">καταπληκτικά</span>: <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">γιαουρτλού</span> από τα Φιλαράκια, μακαρονάδες και πίτσες από τη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Νάπολι</span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">μπέργκερ</span> και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">τυροκροκέτες</span> και κρασιά από το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">Ντέηλυς</span>, κάποιες φορές <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">πίττες</span> απ' το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">Ντερλίσιμο</span>) και ότι δεν έχει καμία λογική βάση το ότι δεν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">παχύναμε.</span> Καθότι από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">θυροειδή</span> δεν πάσχουμε, καταλήξαμε ότι έχει να κάνει με τα νεύρα μας και τις καύσεις που κάνουμε με το να τεντώνονται και να χαλαρώνουν κάθε τρία <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_24">δευτερόλεπτα</span> Είχα αναπτύξει πάλι μια παρόμοια θεωρία παλιότερα, αλλά χθες με την Α. το επιβεβαιώσαμε, γιατί το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με εκείνη. Πέρα από τα απαράδεκτα φαγητά, το τελευταίο τρίμηνο καταναλώναμε και τεράστιες ποσότητες <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">αλκοόλ</span> στη σχολή. Ήταν μια τραγική κατάσταση, όπου κάναμε σχέδια με μολύβι 1.5 μέτρο επί 0.5 περίπου, με διαγραμμίσεις ανά μισό χιλιοστό (χωρίς υπερβολή). Κάθε σχέδιο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">έπαιρνε</span> 4 μέρες περίπου, με 13 ώρες τη μέρα καθαρές σίγουρα (χωρίς φαγητό και καμένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">βιντεάκια</span> στο γιου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">τιουμπ</span> δηλαδή) και τραβούσαμε γραμμούλες έχοντας ανάμεσά μας ένα μπουκάλι κρασί κι έναν ανεμιστήρα. Αυτό ήταν το περσινό μας καλοκαίρι. Αναρωτιόμασταν γιατί κανένας δεν μας έλεγε ότι δεν την παλεύουμε και να φύγουμε από εκεί μέσα και θυμηθήκαμε ότι: 1. υπήρχαν κάποιοι που μας το έλεγαν και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">απαντούσαμε</span> ότι αν φύγουμε δεν θα ξαναγυρίσουμε ποτέ και 2.οι υπόλοιποι μας έλεγαν μόνο "ναι", γιατί ήμασταν τελείως τρελές.<br /><span style="font-size:85%;">Όλα αυτά θα τα θυμόμουν με πολύ λιγότερες ανατριχίλες αν δεν μου είχε μείνει το ξαφνικό κουσούρι να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">ξεσπάω</span> σε <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_31">κλάματα</span> τόσο εύκολα, που εμφανίστηκε πέρυσι μετά το <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_32">Πάσχα</span> και είναι ακόμη εδώ, μαζί μου.</span><br />Τέλος πάντων, μετά τις συζητήσεις για τη διπλωματική, ήρθε ο Γ. να πάρει την Α., να πάνε για <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">ποτάκι</span>, και επειδή εγώ είμαι τόσο γριά και ξενέρωτη και πάλι μου τελείωσε η διάθεση για πάρτι και δεν ήθελα να βγω, αποφάσισαν να μείνουν να πιούμε μια μπύρα. Ο Γ. πρότεινε να ανέβουμε στην ταράτσα, να μας χτυπήσει λίγο ο αέρας, που ήταν μια από τις καλύτερες ιδέες που έχω ακούσει τελευταία, γιατί εγώ ήμουν εντελώς <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">ζαβλακωμένη</span> (το ίδιο κι αυτός, απ' τη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">μπάλα-βλ.</span> Δωμάτιο Αγοριών, στα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">λίνκς</span>). Περνούσαμε πολύ ωραία στην ταράτσα, αν και η Α. πέρασε το πρώτο εικοσάλεπτο λέγοντας στη χελώνα "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">πουυυυυυ</span> είσαι 'συ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38">κοπέέέέέλα</span> μου?? <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39">πουυυυ</span> είσαι συ κούκλα μου?? Μ' αγαπάει!!! Είδατε?! Με κοίταξε!". Ε, μετά, εμπνευσμένοι από το περιβάλλον, αρχίσαμε τις ιστορίες με ζωάκια. έμαθα ότι κανονικά τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40">σκορπιό</span> τον σκοτώνεις κάνοντας έναν κύκλο με οινόπνευμα γύρω του και βάζοντας φωτιά, οπότε αυτοκτονεί με το κεντρί του. Μετά θυμηθήκαμε τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41">Λέμμινγκς</span>, κάτι τρωκτικά που αυτοκτονούν ομαδικά πέφτοντας απ' τον γκρεμό όταν έχουν πρόβλημα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_42">υπερπληθυσμού</span> Ύστερα θυμηθήκαμε τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43">Τότο</span>, το μικρό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44">Τσιτάχ</span> από ένα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_45">ντοκιμαντέρ</span> του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_46">Σκάι</span>, που το σκότωσαν οι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_47">ουρακοτάγκοι</span> και η Α. το είχε κλάψει λες και ήταν παιδί της. Μετά ακολούθησαν μερικές ιστορίες με δελφίνια, καρχαρίες, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_48">σμέρνες</span>, ένα χταπόδι, πολλά σκυλιά (όλα νευρικά). Κι εκεί που περνούσαμε τόσο καλά, κάτι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_49">φτερούγισε</span> και <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_50">κάθισε</span> στην πλάτη μου. Ήταν μια μεγάλη (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_51">μεγάάάάλη</span>) ξανθιά κατσαρίδα. Ρώτησα (είχα τιναχτεί λίγο πάνω) αν είναι κατσαρίδα, ακούστηκαν κάτι πνιχτές κραυγές, και την είδαμε να κάθεται μεγαλόπρεπα σ' ένα από τα φύλλα της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_52">καλαμιάς.</span> Εντάξει, σιχαινόμαστε και φοβόμαστε τις κατσαρίδες και οι τρεις. Εγώ ίσως λίγο λιγότερο, γιατί τις έχω πάρει απόφαση, λόγω παλιάς πολυκατοικίας και λίμνης. Και επειδή εκείνη δεν είχε πρόθεση να φύγει, αποφασίσαμε να πάμε πάλι στην κουζίνα για ένα τελευταίο τσιγάρο. Ύστερα τα παιδιά πήγαν για ποτό, κι εγώ <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_53">κάθισα</span> σπίτι και ξεκίνησα να διαβάζω "Το ένστικτο της Ευτυχίας" (του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Andr%C3%A9_Maurois">Αντρέ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_54">Μωρουά</span></a>), το οποίο πάει καλά μέχρι στιγμής και είναι ωραίο για καλοκαίρι, γιατί έχει πολλές περιγραφές με δροσερά λιβάδια και καπέλα και τέτοια (εκτυλίσσεται το 1928 προς το παρόν και δεν νομίζω να πάει και πολύ μακριά). <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_55">Δε νομίζω</span> ότι θα με κάνει σοφότερη, αλλά αύριο θα πάω από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_56">Public</span> και θα δω τι μπορώ να κάνω γι' αυτό.alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-78487467271295911722010-06-12T04:19:00.000-07:002010-06-12T05:34:36.312-07:00<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">Χθές</span> ήταν τα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_1">εγκαίνια</span> της έκθεσης του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Metropolis.</span> Στην ουσία ήταν μια καλή ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί, παρά τις εξεταστικές, τις δουλειές, το Μουντιάλ κλπ.. Εγώ είχα αποφασίσει ότι θα έπρεπε να διασκεδάσω με κάποιο τρόπο τον κόσμο και αφού η διάθεσή μου είναι σαν ένα χρυσόψαρο που έχει ήδη αναποδογυρίσει μέσα στη γυάλα και απλώς περιμένει να βγει η τελευταία του πνοή, έπρεπε να βρω κάποιον άλλο τρόπο ψυχαγωγίας. Οπότε έβαλα ένα μακρύ, μεταξωτό, πολύχρωμο φόρεμα (το οποίο η Α. αποκαλεί αμφίεση της πριγκίπισσας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">Σίσσυ</span>), έβαλα και κάτι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">ασημένια</span> σκουλαρίκια με γαλάζιες πέτρες και μετά έκανα τα μαλλιά μου <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_5">μοϊκάνα</span> Ναι. Ναι τόσο κάψιμο. Όχι ότι ξύρισα και τα πλαϊνά, είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">κοντά-κοντά</span> έτσι κι αλλιώς, αλλά είχα ένα λοφίο που αμφιβάλλω αν χώρεσε ολόκληρο σε καμία φωτογραφία. Και όντως, ο κόσμος ψυχαγωγήθηκε αρκούντως. Άξιζε τον κόπο. Πέρα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">παό</span> τη δική μου <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_8">σουρεαλιστική</span> εμφάνιση, τα κοριτσάκια ήταν όλα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">στολισμένα</span> και καθώς πρέπει: η Μ., που χθες ήταν και η "πρώτη κυρία", καθώς το αμόρε της, ο Α., έβγαλε λόγο, με ένα ασπρόμαυρο φουστανάκι και πλατφόρμες, η Σ. κατευθείαν από το γραφείο, παρ' όλα αυτά με γόβες με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">φιογκάκια</span> και ένα πολύ ωραίο γκρι παντελόνι, η Α. με το κολλητό μαύρο φόρεμα (που είναι απλώς ΤΟ κολλητό μαύρο φόρεμα), η Σ. με μια αέρινη μπλούζα με όλη την πλάτη έξω και τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι κρεμόταν και μια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">μωβ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">ΚΑΡΔΟΥΛΑ</span> από το λαιμό της (?! πότε έγινε η Σ. τόσο ρομαντικό πλάσμα?!). Τα αγόρια, αγόρια είναι, ποιος <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_13">νοιάζεται</span> τι φορούσαν. Ήδη ο Γ. θα με κράζει από μέσα του που μιλάω για ρούχα τόσην ώρα, αλλά αδιαφορώ. Τα αγόρια, λοιπόν, ήταν όλα εκεί. Ο Σ. και ο Αλέξανδρος Χ. είχαν ένα λόγο παραπάνω, καθώς <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">εκτίθεντο.</span> Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Σ. άρεσαν σε όλους, και ειδικά εκείνη με το περιστέρι και τον μακάβριο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">λεκκέ</span> δίπλα του. Ο Αλέξανδρος Χ. μπορεί να τα πήγε καλά με αυτό το βίντεο, αλλά τώρα ανυπομονεί για το επόμενο. Ο Α. έβγαλε λόγο και μετά είπε ότι δεν θέλει ποτέ να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">ξανα-αναφερθεί</span> αυτό (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">ουπς</span>, μόλις αναφέρθηκε). Ήταν και ο άλλος Γ, καθώς και ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">Χιχι</span>, και η άλλη Σ.. Και γενικά μαζεύτηκε αρκετός κόσμος και ήταν ωραία, είχε και τζάμπα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">Amstel</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">Pulse</span> (που είναι λίγο μπούρδα και όχι μπύρα) και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">σανγκρία.</span><br />Μετά πήγαμε στην πλατεία Μαβίλη για μπύρα και <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_22">πατάτες</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_23">τηγανητές</span> (εγώ μόνο πατάτες <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_24">τηγανητές</span>) όλοι μαζί και άρχισε πάλι το θέμα με τις διακοπές και ήξερα ότι θα γίνει αυτό ("μα έλα!", "όχι!", "μα γιατί", "έτσι. Δεν μπορώ τους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">αποχωρισμούς</span>", "ε, πες τώρα γιατί δεν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_26">έρχεσαι</span>", "όχι" κλπ κλπ) . Αλλά αυτή τη φορά ήταν η Α. μαζί μου και με στήριξε. Μετά προσπαθούσαν να αποφασίσουν για μέρος διακοπών και ο Αλέξανδρος Χ. είπε ότι θέλει να πάει μόνο σε μέρη που έχουν δοξαστεί οι Έλληνες ".. Πλαταιές, Μυκάλη..". Ακόμη δεν έχουν αποφασίσει.<br /><br />Επίσης, με το που γύρισα σπίτι, είχα φανταστικά νέα από τον Ν., τον οποίο τον πήραν για πρακτική σε μια μεγάλη εταιρία στη Χάγη και του ανέθεσαν απευθείας ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">πρότζεκ</span>, επειδή απάντησε σωστά σε κάποιες ερωτήσεις με διαγράμματα, στις οποίες πήγαιναν όλοι άπατα. Επίσης, φαντάζομαι, επειδή δεν είχε προσδοκίες και ήταν άνετος και γελαστός. Και τα νέα ήταν ευχάριστα, πέρα από το ότι χαίρομαι γι' αυτόν, και γιατί είναι μια απόδειξη ότι όντως, υπάρχουν ευκαιρίες, ότι η γλώσσα δεν αποτελεί εμπόδιο (καταλαβαίνετε, αυτό έχει να κάνει με τον πόνο μου με τα Ολλανδικά) και ότι πρέπει να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, γιατί να, υπάρχουν πάντα άλλοι που πιστεύουν σε μας :)alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-80094573743878605112010-06-11T03:16:00.000-07:002010-06-11T03:58:06.901-07:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYG766fwJxbcl5obcS-XkTkqzuPvKdZMOHgr3WcsT9ELmDQyUiAE1HI3UFOG6yd06isrz8Ti4aI7VY7wBhMD0guNH6DeBg6pQVbeq6Jw10qx3XTja7yDX68ZdTxmLiwOHn05QAJMEUvR4/s1600/Lego_bricks.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYG766fwJxbcl5obcS-XkTkqzuPvKdZMOHgr3WcsT9ELmDQyUiAE1HI3UFOG6yd06isrz8Ti4aI7VY7wBhMD0guNH6DeBg6pQVbeq6Jw10qx3XTja7yDX68ZdTxmLiwOHn05QAJMEUvR4/s400/Lego_bricks.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481458299878264562" border="0" /></a>Το μόνο πράγμα για το οποίο δεν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0">αναρωτιέμαι</span> σε αυτή τη ζωή από που προέκυψε, είναι τα ενδιαφέροντά μου και το πως κατέληξα να είμαι αρχιτέκτονας και να γράφω <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">πότε-πότε</span> (εντάξει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">συνέχεια-αλλά</span> κυρίως κουταμάρες). Η μαμά μου έμαθε ανάγνωση στα τέσσερα και το καλοκαίρι πριν πάω νήπιο παίζαμε το εξής παιχνίδι (αφού είχα διαβάσει το πρώτο μου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">βιβλίο-Το</span> Άσπρο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Ελεφαντάκι</span>, του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Αλτάν</span>):<br />-Τι είναι αυτό;<br />-Ένα τραπέζι.<br />-Μπράβο. τώρα ας κάνουμε την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">προτασούλα</span> λίγο πιο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_7">μεγάλη</span> Τι τραπέζι είναι;<br />-Ένα τετράγωνο τραπέζι.<br />-Όλη μαζί την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">προτασούλα</span>, και λίγο πιο μεγάλη.<br />-Αυτό είναι ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι.<br />.. Και πάει λέγοντας. Όπως καταλαβαίνετε, εγώ η αθώα, νόμιζα ότι πρόκειται όντως για παιχνίδι. Σε τέτοιο σημείο (έφτανε η αφέλειά μου) που πήγαινα και της ζητούσα εγώ η ίδια να το παίξουμε. Το αποτέλεσμα ήταν στη δευτέρα δημοτικού οι εκθέσεις μου να έχουν προτάσεις του στυλ "στον μεγάλο κήπο της η ψηλή γιαγιά μου έχει πολλά όμορφα λουλούδια, κόκκινα, κίτρινα πράσινα και μεγάλα δέντρα με παχιά σκιά". Παράλογο. Νομίζω κάπου στην τετάρτη δημοτικού κατάλαβα ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να γράφεις πολλά πράγματα και όχι απλώς το να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">παραθέτεις</span> επίθετα. Νομίζω δεν είναι πολύ απογοητευτικό, δεδομένου ότι υπάρχουν συγγραφείς που δεν το έμαθαν ποτέ.<br />Επομένως η μαμά μου είναι σαφώς υπεύθυνη για τη μανία μου με το γράψιμο. Και με το διάβασμα. Γιατί κάθε βδομάδα ερχόταν στο σπίτι κι άλλο παιδικό βιβλίο. Και κάθε Αύγουστο, καμιά δεκαριά παιδικά βιβλία, μαζί με τεράστια μπολ σταφύλια. Νομίζω ότι εκείνοι οι "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">Αύγουστοι</span>" του δημοτικού στο χωριό ήταν η πιο ήρεμη περίοδος της ζωής μου. Διάβαζα όλη μέρα, έτρωγα σταφύλια και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">μελοβούτυρο</span> με ζυμωτό ψωμί, έπαιζα λίγο ξύλο με τον αδελφό μου και το βράδυ βγαίναμε στην πλατεία με τα άλλα παιδιά και λέγαμε ιστορίες με φαντάσματα. Μαγική περίοδος. Μετά δυστυχώς μεγάλωσα και κατάλαβα ότι δεν έχω κάτι να πω με τα υπόλοιπα παιδιά, είχαμε πάρει τελείως διαφορετικούς δρόμους, απομακρυνθήκαμε (<span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_12">φταίω</span> αποκλειστικά εγώ, αλλά ήταν μονόδρομος) και έμεινα απλώς να διαβάζω στο σπίτι, πράγμα που εξακολουθεί όμως να με ηρεμεί τρομακτικά πολύ. Το βουνό είναι απέναντι από το μπαλκόνι, και από το πίσω μπαλκόνι, και δίπλα στον κήπο και.. παντού. Ο παππούς και η γιαγιά <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_13">περιποιητικοί</span> και διακριτικοί. Το μεσημεριανό σερβίρεται στη μία, το βραδινό στις οκτώ. Ξέρεις τι να περιμένεις. Χρειάζεται κι αυτό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">πότε-πότε</span> σε άτομα σαν εμένα που έχουν κάνει το αναπάντεχο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">χόμπυ.</span><br />Αλλά έχασα το στόχο.<br />Λοιπόν, η μαμά "φταίει" για τις γλώσσες (εντάξει και η γιαγιά, που με γύρισε το πρώτο καλοκαίρι που πήγα Γερμανία στους γονείς μου και είχα ξεχάσει όλα μου τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">ελληνικά-πάλι</span> στα τέσσερα).<br />Ο μπαμπάς "φταίει" για όλα τα υπόλοιπα. Δεν ξέρω αν έχω αναφέρει ότι στην πέμπτη δημοτικού πήγε και ρώτησε τον δάσκαλο τι θα γίνει με τα κενά μου από την ανεμοβλογιά.. Τον ρώτησε για την ακρίβεια, "το παιδί δεν ξέρει πόσο κάνει j στο τετράγωνο!". Ο κύριος Μιχάλης, που μου είχε και μια αδυναμία, ε.. μετά που είδε τι περνάω μου είχε ακόμη μεγαλύτερη. Το σπίτι μας ήταν και είναι γεμάτο με βιβλία "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">how</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">to.</span>.". Ο μπαμπάς άλλαζε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">χόμπυ</span> ανά εξάμηνο (τώρα έχει περιοριστεί στην <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">βάρκα-που</span> την τροποποιεί κάθε βδομάδα στην <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">ταράτσα-ναυπηγείο</span>, και στην ταράτσα και τα ζώα). Μας πήρε τρενάκι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">Μέρκλιν</span> όταν ήμουν τριών, μας πήρε τηλεκατευθυνόμενα στα πέντε.. Και πάντα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_23">πληγωνόταν</span> που δεν παίζαμε με τα παιχνίδια που διάλεγε και αν παίζαμε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">σπάγανε.</span> Ήταν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_25">μονίμως</span> δέκα χρόνια μπροστά. Όχι με την καλή έννοια :Ρ. Παρ' ότι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν κάθε μας κλίση, με τη μουσική έπεσαν πάνω σε τοίχο. Και με 'μένα και με τον μικρό. Εκεί δεν.. Με τίποτα. Τέλος πάντων, όταν το αποδέχτηκαν αυτό (και αφού εγώ, σαν κοριτσάκι είχα γραφτεί μπαλέτο) γυρίσαμε πίσω στα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">leggo</span>, στο πώς να χειριζόμαστε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">σέγες</span> και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">πριονοκορδέλες</span>, πώς να ρίχνουμε με τόξο και λοιπά. Επομένως δεν υπήρξε ποτέ στην ουσία ελευθερία επιλογής. Μας μεγάλωσαν για μηχανικούς. Η μαμά μου βέβαια, κάπου στα 18, που είχα διαμορφώσει εντελώς την προσωπικότητά μου και είχα κάνει και δυο χρόνια σχέδιο, άρχισε να μου λέει "μήπως να γινόσουν δασκάλα? τρεις μήνες διακοπές.. να '<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">χεις</span> χρόνο και για το σπίτι σου?". Πολύ πολύ πολύ αργά..<br />Τώρα, πώς μου ήρθαν όλα αυτά. Μου ήρθαν, διότι οι αγαπημένοι μου γονείς έφυγαν σήμερα το πρωί για το τροχόσπιτο στο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_30">κάμπινγκ</span> και εγώ είμαι πάλι μόνη στο σπίτι και όταν λείπουν τους συμπαθώ τρομερά και μου λείπουν και λίγο, πράγμα που μου περνάει το δευτερόλεπτο που θα τους <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_31">αντικρίσω</span> Κλασσική περίπτωση "από μακριά κι αγαπημένοι".<br />Βέβαια, εννοείται ότι θα γκρινιάζω, γιατί έχω να <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_32">ταΐζω</span> τα πουλιά και το κουνέλι και να είμαι παρούσα για τη γιαγιά, η οποία παίρνει τηλέφωνο τρεις φορές τη μέρα και με ενημέρωσε ότι την Κυριακή λέει να κάνει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">Kirschen</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">Knödel</span> (ένα πράγμα σαν μεγάλο μπιφτέκι από κάτι σαν πουρέ πατάτας, γεμιστό με κεράσια, που από πάνω ρίχνεις λιωμένο βούτυρο και ζάχαρη) και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">αααααν</span> θέλω να πάω (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">σημ.</span>: αν δεν πάω, θα το λέει τις επόμενες τρεις μέρες στο τηλέφωνο).<br />Χθες πήγα με τον Α. για μια μπύρα στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">Μπέρμπον.</span> Κανείς άλλος δεν ήθελε να έρθει μαζί μας, <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_38">προβάλλοντας</span> γελοίες δικαιολογίες, του τύπου "μα είμαι φαντάρος", "έχω διάβασμα", "είμαι πτώμα", "θα πάω με μια φίλη σε μια υπαίθρια όπερα στο Μοναστηράκι" (αυτό το τελευταίο είναι πραγματικά <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_39">σουρεαλιστικό</span>, δεν ξέρω καν αν το θυμάμαι σωστά). Δεν μας απασχόλησε. Ήπιαμε δυο μπύρες και ύστερα ήρθε και η Μ., η οποία είχε πάει να δει στη Δεξαμενή αυτό με την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40">Coco</span> με τις φίλες της. Πήραμε άλλη μια μπύρα και κάναμε μια πολύ ωραία κουβέντα σχετικά με τον αν προτιμάμε τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41">Γιούαν</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_42">Μακ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43">Γκρέκορ</span> ή τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44">Μπραντ</span> Πιτ και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα (πλην όμως πολύ ευχάριστα), αν μια τούρτα με κρέμα και φρούτα είναι η ιδανική επιλογή για καλοκαιρινά <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_45">γενέθλια</span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_46">ποιά</span> παιχνίδια με σφηνάκια <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_47">εγγυώνται</span> το πιο γρήγορο και αποτελεσματικό μεθύσι, τι ωραία που θα ήταν αν είχα ουρά, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_48">ποιά</span> μέλη του σώματος δεν χρειαζόμαστε και με την εξέλιξη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_49">θα μπορούσαν</span> να εξαφανιστούν [καταλήξαμε ότι θα δίναμε το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μας, μερικές τρίχες, τη μύτη (αλλά όχι τα ρουθούνια), τις ανδρικές θηλές)], τι πλάκα που θα είχε αν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_50">γεννιόμασταν</span> χωρίς εξωτερικό αυτί και μεγάλωνε ένα πτερύγιο μόνο στα γεράματα και τέτοια.. Λίγο πριν το τέλος της μπύρας ήρθε η Μ., φίλη της Μ., την οποία γνώρισα χθες και η οποία ήθελε να γίνει αρχιτεκτόνισσα, και όπως είπε, όποτε ακούει για αρχιτεκτονική κάτι παθαίνει. Την έπεισα πως δεν πειράζει που δεν έγινε, όταν είδα ότι είχε ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_51">χανσαπλαστ</span> στο χέρι της και μου εξομολογήθηκε ότι είχε κοπεί ελάχιστα, αλλά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_52">ανατρίχιαζε</span> να το κοιτάζει. Της είπα πόσο έχουμε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_53">πετσοκοπεί</span> όλοι στη σχολή και νομίζω ότι κάπως <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_54">παρηγορήθηκε</span><br />Ύστερα, με το που σηκωθήκαμε από το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_55">Μπέρμπον</span> πέρασε μπροστά μου ένα ταξί, το πήρα και σχεδόν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_56">διακτινίστικα</span> σπίτι.<br />Τώρα, στις 2 το μεσημέρι, θα ετοιμάσω ένα προκλητικά μεγάλο πρωινό με αυγά και μπέικον (ναι, πρωινό), και θα στρωθώ να δω το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_57">Unmade</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_58">Beds.</span><br />Και το βράδυ θα είμαι στο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_59">πάρτι</span> του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_60">Μετρόπολις</span> (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_61">βλ.</span> δίπλα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_62">λινκ</span> Μητροπολιτικών Ιστοριών), όπου θα δω μετά από αρκετές μέρες μαζεμένους όλους μου τους φίλους :)alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-58428775542804490152010-06-10T08:45:00.001-07:002010-06-10T09:16:53.764-07:00Λοιπόν, νομίζω ότι η λέξη που χαρακτηρίζει το τελευταίο διήμερο είναι "αδρεναλίνη". Όχι, καμία σχέση με σπορ. Το πιο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">εξτρίμ</span> σπορ που έχω κάνει μετά τα δώδεκα είναι το γρήγορο βάδην. Κι αυτό μόνο όταν έπρεπε να προλάβω λεωφορείο.<br />Η αδρεναλίνη οφείλεται στο ότι παραλίγο να μείνω άστεγη στην Ολλανδία. Εντάξει, το "παρά λίγο" είναι υπερβολή, αλλά είναι κι αυτό το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">Ντράμα</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Κουίν</span> που με πιάνει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">ώρες-ώρες.</span> Ακολουθούν βαρετές πληροφορίες. Εγώ, επειδή είμαι κωλόπαιδο κακομαθημένο και νευρόσπαστο, παρ' ότι η προθεσμία του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Ντελφ</span> έληγε 1 Απρίλη, είχα καταθέσει την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">αίτησή</span> μου 2 Γενάρη και είχα ζητήσει να με ειδοποιήσουν νωρίς, γιατί περίμενα μια ελληνική υποτροφία (που δεν πήρα ποτέ). Έτσι ήξερα από τις αρχές Απρίλη ότι με είχαν δεχτεί. Έβαλα τα ωραία μας λεφτουδάκια στο λογαριασμού του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Ντελφτ</span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">ΑΛΛΑ</span> δεν είδα την υποσημείωση που έλεγε ότι ήθελαν κάτι λεφτουδάκια ακόμη, αν ήταν να σου κανονίσουν εκείνοι για κατοικία. Τους έστειλα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">δυο-τρία</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">μέηλ</span> από τότε για να με ειδοποιήσουν αν πρέπει να κάνω κάτι για το σπίτι και αν πήραν τα λεφτά. Μου είπαν "τα πήραμε, ευχαριστώ, θα σας ειδοποιήσουμε για σπίτι". Ε, δεν έγινε ποτέ αυτό. Και χθες, μέσα από τα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης και έναν γενικό σουρεαλισμό, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">διεπίστωσα</span> ότι έπρεπε να στείλω και τα υπόλοιπα λεφτά. Εννοείται ότι πανικοβλήθηκα, ότι πίστευα ότι θα μείνω στο δρόμο κλπ κλπ, έστειλα κι ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">μεήλ</span> στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Ντελφτ</span> να τους πω ότι εγώ βασίστηκα πάνω τους κι αυτοί δεν.. Αλλά πήζουν τώρα, γιατί έχουν μαζευτεί όλες οι αιτήσεις και δε νομίζω ότι θα απαντήσουν ποτέ. Τους έστειλα και τα υπόλοιπα ωραία μας λεφτουδάκια, παρ' όλα αυτά.<br />Τα υπόλοιπα συναρπαστικά που συμβαίνουν στη ζωή μου είναι ότι κάθε μέρα έχω με τη μανούλα την ίδια συζήτηση:<br />-Δεν είσαι γλυκιά. Πρέπει να προσπαθήσεις να είσαι γλυκιά.<br />(εγώ)-...<br />-Δεν είναι δύσκολο, μαθαίνεται όπως τόσα πράγματα.<br />-Όλοι πιστεύουν ότι είμαι γλυκιά, εκτός από εσάς.<br />-<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Ποιοί</span>?<br />-Όλοι.<br />-Με εμάς πάντως δεν είσαι γλυκιά. Και νομίζω ότι γενικά είσαι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_14">ξινή</span> και επιθετική.<br />-Φταίει που δεν έχω πρότυπα.<br />-Καλά, εγώ δεν είμαι γλυκιά.. Εσύ δεν μπορείς να είσαι?<br />Στο σημείο αυτό σήμερα, πήγα και της έφερα την Νόσο του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Πόρτνοϋ.</span> Το αντίτυπο που διαβάζω είναι παλιό, δικό της ή του μπαμπά, και είχε υπογραμμισμένο, από κάποιον από τους δύο, το παρακάτω απόσπασμα:<br />"Τι είχαν πάθει εκείνοι οι Εβραίοι γονείς, ώστε να μπορούν να μας κάνουν εμάς τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">εβραιόπουλα</span> να πιστεύουμε ότι είμαστε πρίγκιπες από τη μία μεριά, τόσο μοναδικοί όσο κι οι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">μονόκεροι</span> απ΄τη μια μεριά, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">μεγαλοφυίες</span> που παρόμοιες δεν υπήρξαν ποτέ στην ιστορία της παιδικής ηλικίας, ούτε σε εξυπνάδα ούτε σ' <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">ομορφιά-σωτήρες</span> και σκέτη τελειότητα απ' τη μια μεριά, και τέτοια ανίκανα, απερίσκεπτα, ανήμπορα, εγωιστικά, μοχθηρά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">κωλόπαιδα</span>, μικρά αχάριστα τέρατα από την άλλη." και παρακάτω, επίσης υπογραμμισμένο,<br />"Σταματήστε τέλος πάντων να μας κατεργάζεστε για να γίνουμε καλοί! Να μας κατεργάζεστε για να γίνουμε ευγενικοί! Αφήστε μας ήσυχους, να πάρει ο διάβολος!".<br />Το διάβασε, πήρε αμήχανο ύφος και είπε:<br />"του πατέρας σου θα είναι.".<br />Εντάξει, όπως και να' χει, κληρονομικότητα, λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό. Εγώ, κάποιος γονιός μου, ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">Άλεξ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">Πόρντνοϋ</span> και πιθανότητα τα παιδιά μου, θα έχουμε το ίδιο πρόβλημα.<br />Σήμερα το πρωί πήγα για έναν καφέ στον ήλιο με τον Ρ.. Μιλήσαμε πάρα πάρα πολύ, ως συνήθως και μου έφτιαξε η διάθεση, μέχρι που γύρισα σπίτι και μου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">ξαναχάλεσε</span>, διότι "δεν έχω συναίσθηση της κρίσης, είμαι αδιάφορη, η συντέλεια του κόσμου έρχεται" (μανούλα).<br />Το βράδυ θα πάω για μια μπύρα στα Εξάρχεια με τον Α.. "Λείπεις συνέχεια από το σπίτι. Και όταν είσαι εδώ ή κοιμάσαι ή διαβάζεις!". Τι παραλογισμός από μέρους μου..<br />Δεν θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">ταραχτώ</span> ιδιαίτερα. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον.<br />Θέλω να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">μετενσαρκωθώ</span> σε χελώνα των αγρών, πάει και τελείωσε. Κουφή, κατά <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_26">προτίμηση</span><br />Υ.Γ.: Χθες είδα κάτι σπιταρόνες με σοφίτα στην Ολλανδία και ζήλεψα. Αλλά έχουν 3-4 συγκατοίκους και μου πέρασε η ζήλια..alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-38176150583340103882010-06-08T14:06:00.000-07:002010-06-08T14:31:05.610-07:00Κατ' αρχάς, την Παρασκευή θα είμαι <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwHWXpJVjwWiJ4Tpde872cSg8412aRkVOIhg8_CPO7YlR0UTA_2KTqReIe9ypWVeA7ik3_oDv36IRaKuLMjEzz9Pz_BvMF5eeRgixd3m0629_Xi4AcwJhiVV7T2zPkTlI0C45JJJUsMGa4/s1600/afisa+party.jpg">εδώ</a>.<br /><br />Κατά τα λοιπά, έχω πάρει δυο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">ντεπόν</span>, αλλά τζίφος, ο πονοκέφαλος παραμένει εκεί.<br />Σήμερα πήγα όντως και πήρα την Α. από το γραφείο, όπως είχαμε κανονίσει. Ίσα που πρόλαβα να δω το αφεντικό της, που έφευγε εκείνη την ώρα. Το γραφείο ωραίο. Το φανταζόμουν πιο αποστειρωμένο, αλλά ήταν γεμάτο σκίτσα και προοπτικά με το χέρι σε αυτά τα απίθανα κίτρινα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">ριζόχαρτα</span> και η Α. κάθεται μπροστά σε παράθυρο, γεγονός που την καθιστά πολύ πιο τυχερή από την Α., τη σχεδιάστρια, που κοιτάζει ντουβάρι εκεί που κάθεται, άντε και λίγο αφεντικό αν γυρίσει προς τα δεξιά.<br />Μετά το γραφείο πήγαμε για έναν καφέ (εντάξει, και ένα κλαμπ σάντουιτς) στο Καλαμάκι (εκεί είναι και το γραφείο) και όπως αντιλαμβάνεστε εγώ έμεινα έκπληκτη ακόμη μια φορά από τις περιοχές που κρύβει η Αθήνα. Είχε όση ζέστη και όση δροσιά έπρεπε και εμείς είχαμε και οι δύο όσα νεύρα, κακή διάθεση και εκνευρισμό έπρεπε. Δηλαδή πολλά, πολλή και πολύ. Και ως συνήθως, όταν βρισκόμαστε οι δυο μας, κάπως στρώσανε τα πράγματα, ένιωσα μια ηρεμία, μια ανακούφιση, ένα κάτι, βρε αδελφέ. Εκείνη δεν νομίζω, γιατί μετά τον καφέ έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι να κάνει σχέδια και αύριο το πρωί να τρέχει στην πολεοδομία. Όνειρο. Εγώ τηλεφώνησα στην Σ., αν ήθελε να έρθει μετά την δουλειά ταράτσα, να την <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">ταΐσουμε</span> ένα πιάτο λαζάνια με σπανάκι, να την ποτίσουμε και τίποτα, να χαλαρώσει. Ήθελε. Μετά όμως θυμήθηκε (καλά, της θύμισαν) ότι έπρεπε να κάνει δουλειά (άλλη δουλειά, άσχετη με τη "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">δουλειά-δουλειά</span>") και γύρισε κι αυτή σπίτι μέσα στην εξάντληση.<br />Ομολογώ ότι αν και η απραξία επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το νευρικό μου σύστημα, δεν θα ήθελα καθόλου να δουλεύω τώρα. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Τις λυπήθηκε η ψυχή μου σήμερα, παρ' ότι ξέρω ότι είναι πολύ τυχερές που έχουν δουλειά σε αυτή τη φάση και μάλιστα στο αντικείμενό μας.<br />Πέρα από το ότι δεν δουλεύω, ένα άλλο γεγονός που με χαροποίησε σήμερα, ήταν ότι έλαβα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">μέηλ</span> από έναν πάρα πολύ καλό μου φίλο, τον Σ., ο οποίος είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Καμερουνέζος</span> και ήταν μαζί μας στην Ξάνθη, διότι σπούδασε εκεί ηλεκτρολόγος μηχανικός. Εδώ και πολύ καιρό (από τον Σεπτέμβρη) είναι στην Ατλάντα, μαζί με τον αδελφό του και κάνει ένα δεύτερο μεταπτυχιακό, ενώ παράλληλα δουλεύει στο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_6">Πανεπιστήμιο</span> Μου έστειλε καλά νέα, πως είναι ευχαριστημένος, αν και τρέχει όλη μέρα, και πως άρχισε να κάνει παρέες από το τμήμα του. Ο Σ. είναι μια πολύ αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, καθότι υπέρμετρα κοινωνικός και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">χαμελαίων</span> και εξαιρετικά μανιώδης λάτρης του ωραίου φίλου. Στην Ξάνθη είχε πολλούς γνωστούς (εντάξει, ήταν ο μοναδικός μαύρος φοιτητής στην Ξάνθη, τον ήξεραν όλοι), πολλές συμπάθειες και κάποιες αντιπάθειες, κυρίως από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">πληγωμένες</span> γυναίκες ή <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">κερατωμένους</span> άντρες. Εγώ τον γνώρισα στο δεύτερο έτος, κάπου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">χαθήκαμε</span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">ξαναβρεθήκαμε</span> και μπορώ να πω ότι τον θεωρώ πραγματικό μου φίλο. Είναι κάποιοι άνθρωποι, που αν και δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς σε όλα, αυτά για τα οποία μπορείς να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">βασιστείς</span> πάνω τους αξίζουν ώστε να συγχωρείς ή να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">παραβλέπεις</span> τα υπόλοιπα και να τους κρατάς στη ζωή σου. Ο Σ. είναι για μένα ένας τέτοιος άνθρωπος και είναι πολύ ωραίο που κι εκείνος δεν με ξεχνά. Πράγμα που μου δίνει κάποιες ελπίδες και για τις νέες φιλίες μου και αποφάσισα να σταματήσω να αγχώνομαι για το <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_14">ποιους</span> θα χάσω και <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_15">ποιους</span> όχι, διότι η ατάκα της Σ. (για πλάκα) "αφού θα φύγεις, δεν έχει νόημα" με είχε κάνει να φέρομαι σαν παρανοϊκή τελευταία, μην μπορώντας να αποφασίσω αν έχει νόημα να επενδύω σε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">καινούριους</span> ανθρώπους ή όχι (και την πλήρωσε κυρίως ο Α.).<br /><span style="font-size:78%;">(Τώρα εγώ θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία στον Γ. για αύριο, αλλά άμα δεν πάει καλά θα πει ότι το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">γκαντέμιασα</span>, γιατί με έχει άχτι, οπότε το λέω από μέσα μου και δε λέω τίποτα "απ' έξω" μου.)</span><br /><span style="font-size:78%;">(ο ενθουσιασμός μου για την Ολλανδία όλο και μεγαλώνει, αλλά πάλι δεν λέω τίποτα "απ' έξω" μου, μην το γκαντεμιάσω)</span>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-43279699689975269762010-06-07T15:54:00.000-07:002010-06-07T16:32:41.882-07:00Γενικώς έχω την τάση να καταλαμβάνομαι από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">ιδεοληψίες</span> του τύπου "όλα είναι μάταια" κατά καιρούς. Επίσης, παθαίνω κάτι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">παρακρούσεις</span> και θεωρώ ότι μάλλον θα πεθάνω αύριο από θρόμβωση, <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">ανεύρυσμα</span>, καλπάζοντα καρκίνο, τροχαίο. Και όταν με πιάνουν αυτά, αρχίζω την Μέθοδο. Η Μέθοδος είναι μια παρανοϊκή κατάσταση, που κρατάει διαφορετικό διάστημα κάθε φορά. Είναι ένα πρόγραμμα που επιβάλλω στον εαυτό μου και περιλαμβάνει <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_3">μελέτη</span>, υγιεινή διατροφή, όχι αλκοόλ, όχι κάπνισμα, όχι ηδονές. Ένα είδος ασκητισμού. Το τηρώ για κάποιο διάστημα και μετά επιστρέφω σταδιακά στις κακές μου συνήθειες και ξανά πάλι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">ιδεοληψίες.</span> Δεν θα επιχειρήσω να κρύψω ότι η μεταβατική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι και θα βρίσκομαι για το επόμενο δίμηνο (μεταξύ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Αθήνας-Delft</span>, χωρίς κάποια πραγματική απασχόληση) με οδήγησε σήμερα στο να κάνω μισή ώρα διάδρομο (έχουμε στο σπίτι), σε μια προσπάθεια έκκρισης <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">ιντερφερόνης</span>, μπας και νιώσω καλά με τον εαυτό μου. Συνέχισα κάνοντας Ολλανδικά μέχρι αηδίας. Το καλό με αυτές τις περιόδους είναι ότι κατορθώνω και παίρνω αποφάσεις, στις οποίες μένω πιστή, ο κόσμος να χαλάσει, γεγονός που δεν αποτελεί γενικό χαρακτηριστικό μου. Αποφασίζω ότι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">ΑΥΤΟ</span> είναι καλό για μένα (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">βλ.</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">οργανισμός-ψυχική</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">υγεία-πιθανότητες</span> για παράδεισο (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">ΝΟΤ</span>)) και μένω πιστή σε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">ΑΥΤΟ.</span> Η παντελώς ασταθής προσωπικότητά μου με την τρομερή κυκλοθυμία βρίσκει ένα λιμάνι σε αυτές τις (πολλές φορές αυθαίρετες) αποφάσεις.<br />Έτσι, λοιπόν, όλο το Σαββατοκύριακο και τη μισή Δευτέρα τα είχα ευλαβικά αφιερώσει στο να νιώθω άσχημα γενικώς: ενοχές απέναντι σε συγγενείς, θυμό απέναντι σε άλλους συγγενείς, λύπη για φίλους που θα χάσω, αδυναμία (σωματικό σύμπτωμα), πονοκέφαλο (επίσης σωματικό σύμπτωμα), φόβο για το άγνωστο, προβληματισμό για το αν αξιοποιώ σωστά τη ζωή μου, προβληματισμό για το αν όντως ζω, προβληματισμό για το μήπως η ζωή είναι τόσο γεμάτη πόνο που δεν αξίζει τον κόπο (όχι, δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις, ποτέ δεν είχα, ούτε θα αποκτήσω, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">πιστεύω-μέσα</span> σ' όλα με αγαπάω κιόλας, άλλο δράμα κι αυτό) και άλλα τέτοια χαρούμενα..<br />Σήμερα το απόγευμα όμως η διάθεσή μου άλλαξε τρομακτικά πολύ. Ένα ανανεωμένο, ισπανικής προελεύσεως αεράκι φύσηξε μέσα από τον υπολογιστή μου και πέρασα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">πολλές-πολλές</span> ώρες με το χαμόγελο καρφιτσωμένο στα χείλη, <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_15">κάνοντας</span> εξάσκηση στα Ολλανδικά, μιλώντας για χελώνες, μιλώντας για περασμένα και επόμενα καλοκαίρια, για διακοπές στην <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Αρούμπα</span> και για μια καινούρια φλοκάτη. Και όση ώρα κρατούσε αυτή η απίθανη συντροφιά, σκέφτηκα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">μια-δυο</span> φορές τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">περι</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">ματαιότητος</span> και σκεφτόμουν ότι όταν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και σε κάνουν να χαμογελάς και σε κάνουν ευτυχισμένη, και σε κάνουν τα φαντάζεσαι τροπικά μέρη και ζεστούς καφέδες τις βροχερές μέρες, τότε είναι μάταια (τα περί <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">ματαιότητος</span>). Ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">Τζούμας</span> λέει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">συχνά-πυκνά</span> σε συνεντεύξεις του πώς πάντα ήθελε να δρα σαν παυσίπονο για τους γύρω του. Ανέκαθεν μου άρεσε να έχω τον ίδιο ρόλο, αλλά από την άλλη είναι ωραίο να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι (ο Ν., η Α.,..) που όταν πλέον έχεις εσύ ο ίδιος ανάγκη από έναν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">άνθρωπο-παναντόλ</span> έξτρα, το καταλαβαίνουν πριν καν το καταλάβεις εσύ και βουτάνε μόνοι τους στο ποτήρι σου κι αρχίζουν να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">αναβράζουν.</span><br />Σήμερα ο Α., με τον οποίο δεν είχαμε επικοινωνήσει μετά την ταινία, την Πέμπτη, μου έστειλε ένα μέηλ που αν ήταν χρώμα θα ήταν σκούρο γκρι και μια ιστορία του, που δεν την θεωρούσε καλή, αν θυμάμαι σωστά. Μου άρεσε πολύ. Ήταν γεμάτη εικόνες και ζωντάνια. Κι ύστερα έθεσε πάλι το θέμα των διακοπών. Σας παραπέμπω στην πρώτη παράγραφο, όπου μιλάω για το "ΑΥΤΟ". Οι διακοπές αυτές ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Ότι εγώ δεν.. Γιατί δεν είναι καλό για μένα, τώρα.<br />Αύριο θα πάω να "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">απαγάγω</span>" την Α. από το γραφείο της το απόγευμα, να δω που δουλεύει, να γνωρίσω το αφεντικό της, και να πάμε για καφέ. Για εκείνον τον καφέ, που σήμερα μου τον στέρησε η κακή μου διάθεση. Σήμερα πέρασα από τους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">Point</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">Supreme</span> και χάρηκα που τους είδα. Μου είχε λείψει το γραφείο και η ατμόσφαιρά του, παρ' ότι λείπω μόνο μια βδομάδα, κι όμως δεν το είχα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_28">συνειδητοποιήσει</span> Αύριο, η καλή διάθεση που μάζεψα σήμερα το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">απογευματόβραδο</span>, θα επενδυθεί στο στήσιμο ενός νέου "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">portfolio</span>", που έχω στο μυαλό μου, που όμως στην πραγματικότητα δεν θα είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">portfolio</span>, αλλά μια "ημερολογιακή", προσωπικού χαρακτήρα, καταγραφή της ζωής μου και της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">αλλήλεπίδρασής</span> της με την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">αρχιτεκτονική.</span> Το έχω φανταστεί τόσο απίθανο στο μυαλό μου, που σίγουρα θα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_34">απογοητευθώ</span> και θα τα παρατήσω, μιας που δεν μου χρειάζεται πουθενά στην ουσία, αλλά το θέλω για 'μένα.<br /><span style="font-size:78%;">(ναι, το ξέρω ότι υπάρχουν πραγματικά σοβαρά προβλήματα γύρω μου, σας παρακαλώ, μην με πείτε αναίσθητη που ασχολούμαι αποκλειστικά με την ηλίθια ψυχοσύνθεσή μου, γιατί δεν μπορώ να σηκώσω άλλες ενοχές σε αυτή τη φάση. Ευχαριστώ.)</span>alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-33288973300578264662010-06-06T11:34:00.000-07:002010-06-06T12:08:41.737-07:00Σήμερα έχουν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0">γενέθλια</span> ο αδελφός μου και η γιαγιά μου. Ο ένας κλείνει τα 23 και η άλλη, αν δεν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_1">απατώμαι</span>, τα 75. Ο μεν φρόντισε να περάσει τα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">γενέθλιά</span> του στην Ισπανία, σε μια παιδική του φίλη, που κάνει εκεί <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">Εράσμους.</span> Η δε, έμεινε σπίτι, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">αναρρώνοντας</span> από μια μικροεπέμβαση στο χέρι και από ένα πέσιμο στο μπαλκόνι. Η μαμά της έφτιαξε μηλόπιτα και πήγαμε από εκεί να της ευχηθούμε. Είναι καταπληκτικό πώς κάποιοι ηλικιωμένοι έχουν τόση όρεξη για ζωή. Δηλαδή τόση όρεξη να σου σπάσουν τα νεύρα. Η "γλυκύτατη" γιαγιά μου αποφάσισε να μου πει πόσο πολύ χάρηκε που έβαψα τα μαλλιά μου πάλι στο φυσικό μου. Το τόνισε <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_5">ιδιαιτέρως</span> Το είπε και το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">ξαναείπε.</span> Ως εδώ καλά. Μετά όμως αποφάσισε να μου πει και πόσο απεχθής (δεν είπε "απεχθής", είπαμε, είναι και Γερμανίδα) ήμουν με τα πορτοκαλί μαλλιά πριν. Ότι ήταν σαν στάχυα, ότι ήμουν σαν τσόκαρο (αυτό το είπε έτσι, την έχει μάθει την έκφραση) κλπ. Παρ' όλα αυτά, έχω βρει έναν τρόπο να μην <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_7">συγχύζομαι</span> με αυτές τις εκδηλώσεις. Και ο τρόπος αυτός είναι να φέρνω στο μυαλό μου τη Ναφθαλίνη. Η Ναφθαλίνη είναι μια απίθανη τύπισσα, ηρωίδα μιας σειράς παιδικών βιβλίων που είχαμε, η οποία είναι λίγο υστερική και νευρική έως <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">νευρόσπαστη</span> και της οποίας μόνιμος στόχος είναι να καταφέρει να γίνει "καλή και γλυκιά σαν ζωγραφιά". Το καταφέρνει μόλις στην τελευταία σελίδα κάθε βιβλίου και στο επόμενο πάλι τα ίδια. Αλλά αυτή η ταύτιση των νεύρων μου με τη Ναφθαλίνη είναι σχεδόν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_9">ψυχοθεραπευτική</span> Τώρα, βέβαια, που αναρωτιέμαι που είναι τα παιδικά μας βιβλία ("η αδελφή μου η Κλάρα", για παράδειγμα) και ξυπνά πάλι μέσα μου η υποψία ότι έχουν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">χαριστεί</span> σε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">ξαδελφάκια-ανηψάκια</span>, πάλι κάπως <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_12">αναστατώνομαι</span>. ..<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Ανασούλες.</span>.<br />Χθες είχαμε μπάρμπεκιου στην ταράτσα. "Είχαμε", τρόπος του λέγειν.. Οι γονείς μου είχαν καλέσει δυο ζευγάρια φίλων, των οποίων τα παιδιά είναι στην ηλικία του αδελφού μου και λίγο μικρότερα. Αυτά τα δυο ζευγάρια τα ξέρω από όταν ήμουν 7 χρονών. Τους έξι αυτούς ανθρώπους τους έχω μυθοποιήσει και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">απομυθοποιήσει</span> μαζί με τους γονείς μου με την πάροδο των χρόνων. Τους παρατηρούσα χθες να προσπαθούν να ξορκίσουν την κρίση κάνοντας χαζά αστεία, ή ρίχνοντας πολιτικές ευθύνες ο ένας στην παράταξη του άλλου, ή στήνοντας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">μικροκαυγαδάκια</span> με τους συζύγους, για να εκτονωθεί η ένταση. Μόνο ο πατέρας μου καθόταν ατάραχος, χαϊδεύοντας το κουνέλι σιωπηλός. Και κάπου εκεί, μεταξύ αποχαύνωσης, κατάθλιψης, και χημικής δίαιτας (γιατί έρχεται και το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">καλοκαίρι-αυτό</span> τους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">μάρανε</span>) εμφανίστηκε η Ε., η μικρή κόρη της οικογένειας, η οποία είναι 15. Διάβαζε όλη μέρα μαθηματικά, γιατί είχε εξετάσεις και ήρθε κατά τις δέκα το βράδυ, να φάει μια κρύα μπριζόλα και να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">ξελαμπικάρει</span> λίγο. Όταν είδα το χαμένο στο διάστημα βλέμμα της (από το διάβασμα) και την απουσία κάθε όρεξης για το οτιδήποτε, κάτι έπαθα. Όταν δε άρχισε να επαναλαμβάνει "έχω πάρα πολύ διάβασμα, πρέπει να γράψω καλά, είναι ο καλός μου καθηγητής", έπαθα κάτι σε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">deja</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">vu.</span> Και δεν ήταν καλό.<br />Και βλέποντας τις άσχημες εκφάνσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος μου, μου έφυγε κάθε διάθεση για έξοδο (όχι ότι είχα, εδώ που τα λέμε).<br />Πέρασα την Κυριακή γράφοντας γράμματα σε αγαπημένους και διαβάζοντας <a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/2/2f/PortnoysComplaint.JPG">αυτό</a>. Το οποίο δεν ήταν μια ιδιαίτερα σοφή απόφαση, καθώς τα ενοχικά σύνδρομα του ήρωα ήρθαν να ανακατευτούν με τα δικά μου, με μόνη φωτεινή λάμψη ως τώρα (σελίδα 67), το γεγονός ότι μπορείς να μετατρέψεις αυτά τα πράγματα σε λογοτεχνία (αν είσαι ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">Roth</span>, όχι εγώ. Αλλά αυτό δεν το σκέφτομαι, διότι στην παρούσα φάση δεν θα κάνει τη ζωή ή τη διάθεση μου καλύτερη).alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-30207330398813156162010-06-05T03:36:00.000-07:002010-06-05T04:18:20.962-07:00Πέρα από την πολύ σύντομη χθεσινή μου ανάρτηση, που δίνει, όμως νομίζω το στίγμα της βραδιάς, υπάρχουν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">ένα-δυο</span> πραγματάκια ακόμη που θα ήθελα να αναφέρω από χθες. Η <a href="http://www.lr.org/sectors/marine/">εταιρία</a> στην οποία δουλεύει ο πατέρας μου, γιορτάζει φέτος τα 250 χρόνια από την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">ίδρυσή</span> της. Πρόκειται για μια εταιρία που κάνει ελέγχους σε πλοία. Είχαν, λοιπόν, χθες το βράδυ μια εκδήλωση για να τιμήσουν τους καλύτερους πελάτες τους. Ο μπαμπάς μου τα βαριέται αυτά αφόρητα, το ίδιο και η μαμά μου, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να πηγαίνει ασυνόδευτος και να φεύγει πάντα πολύ νωρίς. Αλλά χθες κάπως μπερδεύτηκα και αποφάσισα ότι ήθελα να πάω εγώ μαζί του. Έτσι, για μια αλλαγή παραστάσεων. <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">Αναρωτιόμουν</span> τι θα βάλω και αν το σανδάλι πάει με την τάδε φούστα ή όχι, όταν και οι δύο (οι γονείς μου) έντρομοι διεπίστωσαν ότι δεν είχα ιδέα που πήγαινα και θα φορούσα ό,τι να 'ναι. Φαίνεται ότι τελικά αυτό το "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">παρτάκι</span>" θα ήταν λίγο πιο επίσημο απ' ότι το φανταζόμουν.. Φόρεσα το φόρεμα το αποκαλούμενο και "μαύρο πέπλο του θανάτου", που έχει όλη την πλάτη έξω (και πάλι καλά είχαμε προλάβει να το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">πλύνουμε</span>, γιατί και στον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Παπακωνσταντίνου</span> αυτό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">φορούσα-ναι</span>, τα κάνει όλα και συμφέρει), τις <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">σοκολά</span> στρογγυλές γόβες "της <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_8">ορκωμοσίας</span>", κρεμαστά σκουλαρίκια και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">αηλάηνερ</span> και πήρα τον μπαμπά αγκαζέ. Και πήγαμε κάπου στη Βουλιαγμένη. Και όταν φτάσαμε κατάλαβα τι γίνεται. Άπειρα πανάκριβα αυτοκίνητα στη σειρά, άπειροι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">σεκιούριτοι</span>, κοστούμια παντού, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">πενηντάρες</span> και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">εξηντάρες</span> με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">ξώπλατα</span> και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">φλοράλ</span> μοτίβα να ανεμίζουν και ψηλοτάκουνα πέδιλα οπωσδήποτε. Στην είσοδο όντως κοιτούσαν τις <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_15">προσκλήσεις</span> και έμαθα ότι υπήρχε κόσμος που έτρεχε μέρες πριν για να εξασφαλίσει μια πρόσκληση (ο μπαμπάς μου με μεγάλη του χαρά θα έδινε τη δική του πρόσκληση όπου να 'ναι, αλλά δυστυχώς έχει φτάσει στην ηλικία εκείνη που σε καλούν παντού χωρίς να θες, ενώ στα νιάτα σου πάντα ήθελες και δεν σε καλούσαν). Με το που κατεβήκαμε στην πισίνα του ξενοδοχείου, δίπλα στη θάλασσα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_16">αντίκρισα</span> το εξής παράξενο θέαμα: μια σειρά, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">σα</span> να χαιρετάνε νύφη και γαμπρό. Και κάτι τέτοιο γινόταν όντως. Χαιρετούσαν τον παλιό και το νέο πρόεδρο της εταιρίας όλοι με τη σειρά. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">Σουρεάλ.</span> Μετά μπήκαμε στα ενδότερα και ο μπαμπάς άρχισε να με συστήνει σε κόσμο λέγοντας (100 φορές...) την ίδια ατάκα "Μας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">δεσμεύσατε</span> με την πρόσκληση. Λέγατε κύριος και κυρία Σ.. ενώ το επίθετο της γυναίκας μου είναι Τ.. και αυτή είναι η μόνη Σ.. που βρήκα". Το είπε εκατοντάδες φορές. Σοβαρά. Ευτυχώς σε διαφορετικά άτομα. Οι μισοί στην αρχή πάθαιναν κάτι σαν αποπληξία, γιατί νόμιζαν ότι είμαι "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">γκομενάκι</span>" (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">συγχωρείστε</span> μου την έκφραση :Ρ), όποιος όμως κοιτούσε πιο προσεκτικά (δηλαδή οι πάντα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">κουτσομπόλες</span> γυναίκες τους) αντιλαμβανόταν αμέσως ότι είμαι κόρη του, γιατί είμαστε καρμπόν. Μου δόθηκε πολλές φορές οι ευκαιρία να κάνω επανάληψη στον παρακάτω διάλογο:<br />-Και τι σπουδάζετε;<br />-Ω, παρακαλώ, να μου μιλάτε στον ενικό (ελαφρύ προσποιητό κοκκίνισμα)<br />-Εντάξει, τι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">σπουδάζεις</span>;<br />-Αρχιτέκτονας είμαι. Έχω τελειώσει.<br />-<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">Ωωωωω</span>!! (νομίζω ότι όλων τα παιδιά εκεί μέσα έχουν τελειώσει πολυτεχνείο, οπότε και το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">ωωω</span> προσποιητό πρέπει να ήταν) Και εργάζεστε κάπου;<br />-Στον ενικό, παρακαλώ.. Θα φύγω για μεταπτυχιακό στην Ολλανδία τον Αύγουστο. Διετές.<br />-Και πολύ καλά θα κάνετε! (αυτό με τον ενικό, δεν το εμπέδωσε ποτέ κανείς)<br />Μετά συνήθως κάνανε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">ένα-δυο</span> αστεία για τον μπαμπά και τι τυχερός που είναι με τέτοια συνοδό (είπα ότι οι υπόλοιπες ήταν 50-60, ε; Και βαμμένες σαν το πατρινό καρναβάλι), πώς και έχει τόσο μεγάλη κόρη τόσο νέος (30 χρόνια μου σκάει) κλπ κλπ. Και επιτέλους ήρθε η ώρα που περιμέναμε: Να φάμε! Είχε έξι ή εφτά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">μπουφέ-δες</span> περιμετρικά της πισίνας με άπειρο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">σολωμό</span>, ψαρικά, γαρίδες, κάτι μικροσκοπικά γλυκάκια, παγωτό μάνγκο (είναι το αγαπημένο μου), κάτι καπνιστά αλλαντικά κλπ κλπ. Σαν γάμος, αλλά στο μινιόν (όλα ήταν μικρογραφίες) και στο πιο καλόγουστο. Η μουσική ήταν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">Pink</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">Martini</span>, κάποια στιγμή έπαιξε κι έναν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">Χατζηγιάννη</span>, αλλά τότε φύγαμε, οπότε αδιαφορώ. Κάποια στιγμή, και αφού είχα υπάρξει η <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">κόρη-αγγελούδι-υπόδειγμα-καμάρι</span> αποφάσισα να το σκάσω για λίγο και τότε ο μπαμπάς άρχισε το άλλο αστειάκι "ναι, κάνε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">καμια</span> βόλτα, μπας και σου βρούμε κανέναν γαμπρό". <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">Τζίζους.</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">Βόλταρα</span> πάνω κάτω, ο μόνος ενδιαφέρον τύπος ήταν ο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_36">ναυαγοσώστης</span>, πάνω στον πύργο του, ο οποίος πίστευε ότι είναι τουλάχιστον στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">Μαλιμπού</span> και ερχόταν σε απόλυτη αντίθεση με το όλο σκηνικό, ξυπόλυτος, με μαλλί να ανεμίζει, βερμούδα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38">σκισμένη</span> και μαύρισμα. Από άλλο έργο εντελώς. Επίσης Κινέζοι. Πολλοί Κινέζοι. Πάρα πολλοί Κινέζοι και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39">Κινέζες.</span> Οι οποίοι είναι όλοι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_40">απροσδιόριστης</span> ηλικίας. Και κάπου κάτω από κάτι δέντρα, δυο παλικαράκια που <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41">στρίβανε</span> τσιγάρα. <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_42">Ασύλληπτο</span> Ούτε χρυσή ταμπακιέρα, ούτε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43">ζίπο</span>? Ούτε πούρο? Στριφτά; Έκανα μια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44">μεγαλοπρεπέστατη</span> τράκα, χρησιμοποιώντας την γελοία ατάκα "με συγχωρείτε, επειδή συνοδεύομαι από τον μπαμπά μου και δεν μπορώ να καπνίσω στο τραπέζι, να σας πάρω ένα τσιγάρο;". Μου δώσανε. Συζητήσαμε λίγο με τους νεαρούς ναυπηγούς, τους οποίους τους είχε στείλει η εταιρία με το ζόρι σαν αντιπροσώπους, περί κρίσης, ναυτιλίας και αρχιτεκτονικής και μετά γύρισα στον μπαμπά και του ανακοίνωσα ότι το πάρτι έχει και νεολαία, απλώς κρύβεται. Μου είπε ότι φαντάζομαι πράγματα "καημένο παιδί" και εξεπλάγη ιδιαίτερα όταν χαιρέτησα τους δύο νεαρούς ( σε σύγκριση με τους υπόλοιπους, πάντα) όταν φύγαμε. Πάντως είχε και αρκετά νεαρά ζευγάρια Άγγλων, κάτω από 40 ετών (πρόκειται για αγγλική εταιρία), αλλά οι Έλληνες όλοι είχανε το βάρος της πείρας να τους γέρνει τους ώμους.<br />Ύστερα, είδαμε ένα κότερο να φεύγει στο βάθος και ο μπαμπάς έκανε το τελευταίο αστειάκι της βραδιάς "Α!! Έφυγε ο γαμπρός! Κολύμπα κολύμπα, τρέχα!".<br />Ύστερα από έναν δεύτερο κύκλο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_45">χαιρετούρας</span>, όπου με υπομονή συνέχισα να είμαι κάτι μεταξύ "μικρής <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_46">πριγκίπισσας</span>", κούκλας βιτρίνας, και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_47">θηλυκής</span> έκδοσης του πατέρα μου, αποχωρίσαμε. Και εγώ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_48">αποβιβάστηκα</span> στο Μοναστηράκι, όπου βρήκα τις Α. και Σ., και πήγαμε στο Καντίνα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_49">Σοσιάλ</span>, κι εγώ ήμουν σίγουρα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_50">όβερντρεσντ</span> για την περίσταση, αλλά δεν βαριέσαι.. Ήρθε και η Κ., ήπιαμε από δυο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_51">κοκτέηλ</span> και εγώ (που όλη αυτή την ώρα φορούσα τακούνια) τα '<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_52">παιξα</span> και πήγα για ύπνο, ενώ οι τρεις του κατευθύνθηκαν προς το άγνωστο (κάπου στο γκάζι, παρ' όλα αυτά), να κλείσουν τη βραδιά.alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-64649971241854999152010-06-04T17:44:00.001-07:002010-06-04T17:44:51.065-07:00Καντίνα σοσιάλ με Α., Σ., Κ..<br />ΑΓΑΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΩΩΩΩΩΩ τα κορίτσια μου.-alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1978936455528721535.post-81804190801940478482010-06-03T17:16:00.000-07:002010-06-03T17:39:36.443-07:00Παρ' ότι στο Π.Ν.Δ. (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">Πείνα-Νύστα-Διάθεση</span>) έβαλα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_1">πριν</span> από λίγο 298, θα γράψω πώς πέρασα σήμερα, διότι έτσι είμαι εγώ, εκτός από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">εμμονική</span> σχέση με την Α., έχω εμμονή και με την καταγραφή και το <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_3">πληκτρολόγιο</span> Το πρωινό μου ήταν απλώς κακό, γιατί το βράδυ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">επιχείρησα</span> να κοιμηθώ με ανοιχτή μπαλκονόπορτα, έχοντας ξεχάσει ότι μένω δίπλα στην εθνική οδό και έχει άπειρο θόρυβο. Έτσι στην πραγματικότητα δεν κοιμήθηκα παρά στις 9 το πρωί και 9 με 12 που κοιμήθηκα έβλεπα κάτι περίεργα όνειρα όπου άτομα μεταμορφώνονταν σε άλλα άτομα και ξέρω πολύ καλά τι εξυπνάδες θα έλεγε ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Φρόυντ</span> γι' αυτό, αλλά τον αγνοώ επιδεικτικά. Ύστερα Ολλανδικά στη μισή οθόνη και στην άλλη μισή να παίζει στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">mute</span> το "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">je</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">t'</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">aime</span>, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">moi</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">non</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">plus</span>". Κι αργότερα πρόσκληση για θερινό από τον Α. (παλιός, καινούριος, δεν ξέρω, πάντως ήταν ο Α. στο τηλέφωνο). Πήγαμε οι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_13">δυο</span> μας στη "Δεξαμενή", στο Κολωνάκι, μιας που η καλή του και η αδελφή του μας "σνόμπαραν" (αν και η Μ. με ενημέρωσε ότι φυλάει το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">λαχανί</span> μου αναπτήρα, οπότε συγχωρείται) και είδαμε <a href="http://www.youtube.com/watch?v=bvDFPjx-uBU">αυτό</a>, έχοντας σαν σάουντρακ στο βάθος τη μουσική από το <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_15">πάρτι</span> ταράτσας παρακείμενου ξενοδοχείου, πράγμα που προκάλεσε αρκετές φορές γέλιο, όταν η καημένη η <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Κοκό</span> περνούσε από κρεβάτι σε κρεβάτι και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">τρυπιώταν</span> με τις καρφίτσες και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">ακουγόταν</span> το "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">this</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">boots</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">are</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">made</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">for</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">walking</span>" και το "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">YMCA</span>". Τα κάναμε όλα σωστά: είχαμε μπύρες και ποπ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">κορν</span> και τραπεζάκι και σακάκια, να μην κρυώνουμε. Σχολιάσαμε όσο και ό,τι έπρεπε και αποφασίσαμε ότι μπορώ στην Ολλανδία να πάρω ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">πόνυ</span> αντί για ποδήλατο. Στην ταινία ακούστηκε η τρομερά σημαδιακή ατάκα (τι υπερβολή..) "όταν μια γυναίκα κόβει τα μαλλιά της, ετοιμάζεται να αλλάξει τη ζωή της" και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">κοιταχτήκαμε</span> με τον Α., μιας που κουρεύτηκα πριν δυο μέρες (μετά γέλασα λίγο από μέσα μου, κυρίως γιατί κουρεύομαι πολύ συχνά. Βέβαια, εξίσου συχνά αλλάζω τη ζωή μου). Μετά την ταινία είπαμε να πάμε για μια μπύρα στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">Jazz</span> n <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">Jazz</span>, δίπλα στο οποίο πολύ προνοητικά είχε παρκάρει ο Α., αλλά ήταν κλειστό, και έτσι καταλήξαμε στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">Low</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">Profile</span>, το οποίο ήταν ορθάνοιχτο και φιλόξενο. Ακόμη υποψιάζομαι ότι ο Α. ήθελε να καθίσουμε μέσα, απλώς σεβάστηκε το ότι εγώ εμφανώς ήθελα να καθίσουμε έξω. Εκεί διαλέξαμε τις τρεις καλύτερες χρονιές της ζωής μας ο καθένας και τις κατατάξαμε από την λιγότερο στην περισσότερο καλή. Με χαρά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">διεπίστωσα</span> ότι οι δικές μου ήταν και με χρονολογική σειρά, από το παρελθόν προς το σήμερα (1999, 2004, 2008). Για τις χρονιές του Α. δεν μπορώ να πω, γιατί αυτά είναι προσωπικά δεδομένα. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">Γκρινιάξαμε</span> και λίγο, γελάσαμε και λίγο, είπαμε και ιστορίες και μετά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">νυστάξαμε</span> και ήρθε η ώρα για ύπνο. Υπήρξα κυρία και τον συνόδευσα στην ανηφόρα μέχρι τον Ιππόλυτο κι εκείνος υπήρξε κύριος και με πήγε μέχρι το Σύνταγμα. Τα καλύτερα παιδιά είμαστε :Ρ<br />(Υ.Γ.1:τώρα αυτό, που κι ο Ν. κι ο αδελφός μου βρίσκονται αυτή τη βδομάδα στην Ισπανία, ο ένας από το Μόναχο, ο άλλος από το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">Ντέλφ</span>, μη μου πείτε ότι δεν είναι μια σύμπτωση που παίρνει 6,5/10 <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_37">τουλάχιστον</span>. Επίσης, μην με πείτε παράξενη, αλλά όταν έχεις πάρει απόφαση ότι ο άλλος μένει στο εξωτερικό, αλλά ΕΚΕΙ, δεν σου λείπει τόσο. Αλλά όταν από ΕΚΕΙ πάνε κι αλλού, παραπέρα, ε τότε σου λείπουν περισσότερο.<br />Υ.Γ.2: δε μ' αρέσει που ο Ταρτούφος είναι μόνος με έναν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38">Ισλανδό</span>)alex from planet Mabhttp://www.blogger.com/profile/07078876526898837839noreply@blogger.com2