Έχω να γράψω από την Τρίτη???? Μα τι πάει στραβά με 'μένα?
Πάμε..
Λοιπόν, ξεκινάω από χθες. Χθες βγήκαμε με σχεδόν όλο το Δωμάτιο Αγοριών (οι γνωστοί Α, Αλέξανδρος Χ., Γ. Ο Χιχι, μαμά πατρίδα), τον Σ., τον Γ. και τις Α. και Σ., που δουλεύουν σαν τα μαύρα σκυλιά και μου είχαν λείψει πολύ. Πήγαμε στο Radio Bubble και ήταν ωραία. Ο Αλέξανδρος Χ. μας διηγήθηκε μια πικρή αλλά διασκεδαστική παρ' όλα αυτά ιστορία για μια ταινία του προβλήθηκε και έναν σκηνοθέτη (τον ίδιο) που δεν πρόλαβε ποτέ να βγάλει λόγο, αλλά είχε τουλάχιστον κάνει εμφάνιση με ωραιότατη, καινούρια μπλούζα.. Ο Αλέξανδρος Χ. εκτός από σκηνοθέτης, είναι και 3-5 χρονών περίπου και μας ψέκαζε με ένα "πιτσιλιτίρι" κάθε τόσο. Ο Σ. είχε μια τρομερή νευρικότητα, η οποία εντεινόταν όταν κάποιος τον ρωτούσε "Ρε συ Σ., έχουν μπει δικιές σου φωτογραφίες στην ιστορία μου στις Μητροπολιτικές Ιστορίες?". Κάθε φορά που γινόταν αυτό, ο Σ. ρωτούσε τον Α., ο Α. του έλεγε ότι δεν ξέρει, εγώ κι ο Αλέξανδρος Χ. διακόπταμε και τους δύο και γινόταν ένα ευχάριστο πανδαιμόνιο. Ύστερα πήραμε κάτι πραγματάκια από ένα άλλο πράγμα που ονομάζεται "Αυτόματος Πωλητής Τέχνης" στο Radio Bubble. Ήταν κάτι μικρούτσικα ανθρωπάκια κλεισμένα μέσα σε αυτά τα πλαστικά στρογγυλά που έχουν όλοι οι αυτόματες πωλητές για μικροπαιχνίδια. Οι αντιδράσεις ήταν από "Δεν είναι φανταστικό??" μέχρι "Είναι απαίσιο! Θέλω να το πετάξω μακριά και να θρυμματιστεί κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου!! Είναι ό,τι πιο απαίσιο έχω δει ποτέ!". Ααα.. η τέχνη.. Τι να πει κανείς..
Μετά, η Σ., ο Σ. κι εγώ πήγαμε να βρούμε τον Γ. στο Κ44 (που έμαθα ότι λέγεται ΤΩΡΑ Κ44), ενώ οι υπόλοιποι πήγαν για ύπνο. Η Σ. δεν είχε και πολλή όρεξη και την τραβήξαμε ως εκεί. Αλλά όταν φτάσαμε έπαθα πολιτισμικό σοκ. Είχα περίπου ένα χρόνο να βρεθώ χωμένη μέσα σε πλήθος που στριμώχνεται, χορεύει, βολιδοσκοπεί, καπνίζει τόσο που να μην έχει πια αέρα πουθενά.. Νιάτα, σα να λέμε.. Και κάπου εκεί κάτι με έπιασε και δεν μπορούσα να σταματήσω να μιλάω για την Ξάνθη: για τα μπαράκια, για μεθύσια, για τρέλες.. δεν ξέρω πως το έπαθα αυτό. Δεν μου λείπει καθόλου, αλλά χθες τη νοστάλγησα κάπως. Δεν έχω πια όρεξη για όλα αυτά βέβαια.. συνειδητοποίησα ότι με τα παιδιά φέτος περνάω πάρα πολύ καλά, παρ' ότι πάρα πολύ ήσυχα και πολιτισμένα. Και μ' αρέσει. Δεν θέλω αλλαγές. Στην αρχή (δηλαδή την πρώτη μια ώρα) ήθελα να ουρλιάξω και να φύγω. Ή απλώς να φύγω. Μετά συνήθισα και περνούσα αρκετά ωραία αλλά είχαμε όλοι κουραστεί κι έτσι πήγαμε για ύπνο.
Τις προηγούμενες μέρες, τώρα.. Ξεκίνησε το Online Summer Program του Delft. Δηλαδή, μας χώρισαν σε ομάδες των 10-12 σε αυτό το πράγμα σαν facebook, και μας ανέθεσαν εργασίες. Η πρώτη έχει να κάνει με το πως να λειτουργείς σε μια πολυπολιτισμική ομάδα. Από τα 10 άτομα της ομάδας συμμετείχαμε χθες, που ήταν η πρώτη μέρα, 3. Ένας Λιθουανός, ο Matas, ένας Άγγλος (που είναι Κινέζικης καταγωγής ή κάτι τέτοιο), ο Mike, κι εγώ. Τον υπεύθυνο της ομάδας μας τον λένε Harikrishnan και είναι Ινδός. Πολύ ωραίες συζητήσεις, στις οποίες μπήκα με ιδιαίτερο πάθος και ορμή και τα κορίτσια με ειδοποίησαν χθες ότι θα ξαναφάω τα μούτρα μου. Όπως, δηλαδή χάσαμε με την Αλκμήνη το μέτρο στην Ξάνθη, και κάναμε ό,τι μας ζητούσαν οι καθηγητές και πιστεύαμε ότι ποτέ δεν ήταν αρκετό ότι κάναμε και ήθελε λίίίίίίγο ακόμα, έτσι ακριβώς θα καταλήξω πάλι ένας junkie της σχολής, χωρίς μέτρο, απλώς σε άλλη χώρα. Φοβάμαι ότι αυτό είναι αναπόφευκτο. Διότι όταν μου αρέσει κάτι και μου δίνει ικανοποίηση το να ασχολούμαι με αυτό δεν μπορώ να βάλω όρια. Είναι όπως ο έρωτας. Όσο και να λες κάθε φορά "ας το πάμε σιγά-σιγά, μην φάμε τα μούτρα μας", πάντα τρως τα μούτρα σου. Αλλά σ' αρέσει.
Α, επίσης, επειδή έδειξα κάπως επιθετικές συμπεριφορές τις τελευταίες μέρες, πήγα και πήρα τρία κουβάρια μαλλιά και άρχισα το πλέξιμο (ήξερα να πλέκω, δεν έκατσα να μάθω τώρα, αλλά υπάρχουν κάτι τουτόριαλ στο γιου τιουμπ, μούρλια!!) και τώρα (αφού βγήκα και από το σπίτι) είμαι καλά. Το 'χω, γιατρέ. Το ελέγχω :Ρ