Επιτέλους μπορώ να βάζω τόνους!!! Κάποιο από τα άπειρα προγράμματα που κατέβασα εξουδετέρωσε μερικούς ιούς και μερικά βακτήρια και τα συναφή που έπλητταν τον αγαπημένο μου υπολογιστή, αν και δεν ξέρω τι ζημιά έχω πάθει και σε ποια έκταση, αλλά λέω να μην το ψάξω (στρουθοκαμηλισμός, I know..).
Νέα από το γραφείο (ασφαλώς): Γύρισαν η Μ. και ο Κ. από τη Νορβηγία, γεμάτοι χαρά για το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό, αλλά με ακόμη περισσότερη ανυπομονησία να τελειώσει η παρουσίαση για το διαγωνισμό στην Κόρντομπα και να αρχίσει εντατικά εκείνος στο Μάριμπορ. Μαζί με την αρχιτεκτονική, μαθαίνω και γεωγραφία (πράγμα πολύ χρήσιμο, διότι ήμουν και άσχετη, και αδιάφορη, και τώρα έχω κίνητρο). Επίσης μαθαίνω να είμαι ακόμη πιο οργανωτική και σαφής στις παρουσιάσεις όσων κάνω, χάρη στην Β., η οποία είναι από την Αυστραλία και μιλάει μόνο αγγλικά. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να μιλάω καθαρά, κατανοητά αγγλικά, χωρίς ελληνικά νοήματα, βρυχηθμούς, ξεφυσήματα, εναλλαγή ελληνικών-αγγλικών. Επίσης πρέπει να μάθω να εξηγώ τα πράγματα με σειρά και τάξη, έτσι ώστε ακόμη και τα μέλη της ομάδας που δεν έχουν παρακολουθήσει κάποιο κομμάτι του project να μπορούν να κατανοήσουν πώς προέκυψε τι και πώς θα συνεχίσει. Η αλήθεια είναι ότι έτσουξε λίγο η παρατήρηση της Β. ("you have to be more specific and accurate and not just throw stuff away and say that it didn't work, so that we can understand what happened. The art of presentation, darling."), παρ' ότι ήταν πολύ καλοπροαίρετη και με χαμόγελο. Αλλά μου έκανε πολύ καλό, γιατί τόσα χρόνια χρειαζόταν να εξηγώ πράγματα μόνο στην Α., άντε και σε δυο-τρεις καθηγητές, και επειδή αυτό το έκανα καλά, είχα την ψευδαίσθηση ότι δουλεύει σε.. παγκόσμιο επίπεδο. Μπορεί στους Έλληνες ένα έντονο βλέμμα, μια ζωντανή, παραστατική χειρονομία να λένε κάτι, και η ανυπομονησία να συγχωρείται, αλλά δεν δουλεύει όλος ο πλανήτης έτσι. Και δεδομένου ότι γκρινιάζω διαρκώς για την ελληνική πραγματικότητα, θα ήταν τουλάχιστον γελοίο να μην προσπαθήσω να αλλάξω έστω τη .. νοοτροπία παρουσίασης. Γιατί μπορεί να υπήρξα σε κάποιες παρουσιάσεις στη σχολή ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς, αλλά ήταν θέμα θράσους και γλωσσικής ευχέρειας, και όχι πάντα θέμα ουσίας και μεθοδικότητας. Και αυτό δεν μου αρέσει. Οπότε θα το αλλάξω. Θα προσπαθήσω, τουλάχιστον..
Ήταν ωραία που φαγαμε πάλι όλοι μαζί σήμερα το μεσημέρι, αν και ο Τ. δεν είχε έρθει, διότι ήταν άρρωστος. Κανονίσαμε να γιορτάσουμε τη νίκη στο Όσλο μεσοβδόμαδα, αφού θα έχουν σταλεί οι πινακίδες της Κόρντομπα. Σήμερα είχα υποσχεθεί στην Κ. ότι θα πήγαινα με εκείνη και τις φίλες της (πολύ ευγενικό που με κάλεσε, χάρηκα που φαίνεται να με συμπαθεί όπως κι εγώ εκείνη, όπως και την έτερη Κ. του γραφείου) σε ένα "Trash party" στο Mad, στο Γκάζι, αλλά έμπλεξα με τα antivirus, έκανε και κρύο και έχω πάθει και μια μικρή ψύχωση με το πώς θα ήθελα να είναι η επαγγελματική μου κάρτα, παρ' ότι ακόμη δεν έχω δώσει ούτε εξετάσεις στο Τ.Ε.Ε.. Υπόσχομαι όταν καταλήξω να κάνω μια σχετική ανάρτηση με το σχέδιο (και μετά μπορείτε να το εκτυπώσετε και να το μοιράζετε. Ευχαριστώ.). Δεν βγήκα πάλι, λοιπόν και έχω άλλοθι τη Σ., που θα με συνόδευε, αλλά ήταν δυο μέρες συνέχεια με κόσμο και ήθελε να μονάσει και δεν.. Είναι γεγονός ότι ντρέπομαι για λογαριασμό μου που δεν έχω διάθεση για εξόδους, όπως αρμόζει στα νιάτα μου (γρήγορα που περνούν κλπ κλπ), αλλά από την άλλη, δεν ντρέπομαι πραγματικά. Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο, αλλά δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη για ποτά και ξενύχτια, γιατί είμαι σε μια φάση που αρχίζω να γνωρίζω καλύτερα τα παιδιά του γραφείου, να παρατηρώ τη γλώσσα του σώματος, συμπεριφορές, εκφράσεις κλπ και αυτό με ενθουσιάζει. Και θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες στο μπαλκονάκι και να χαζεύω το πέρα-δόθε των Κινέζων που εναλλάσονται με Πακιστανούς και τα γατιά του διπλανού ακαλύπτου, που όλο νιαουρίζουν ερωτικά και τελικά από πράξη.. τίποτα. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά τα αποδημητικά πουλιά έχουν τρελαθεί με αυτές τις αλλαγές στη θερμοκρασία και πάνε όλο πέρα-δόθε. Το παρατήρησε η μια Κ. σήμερα, την ώρα που γκρίνιαζε για τον ήλιο, τις γάτες, το κρύο (είναι πάρα πολύ χαριτωμένη όταν γκρινιάζει, μου θυμίζει μικρό κοριτσάκι έτσι όπως σουφρώνει τη μυτούλα της) και μου φάνηκε πολύ ευαίσθητη σκέψη, παρ' ότι εκφράστηκε περίπου έτσι "αμάν πια κι αυτά τα πουλιά!! Με ζάλισαν, πέρα-δόθε, πέρα-δόθε.. Αλλά το 'χουν χάσει κι αυτά τα καημένα..".
Πάντως αύριο θα ήθελα να πάω στο 6dogs με τα παιδιά. Ελπίζω να πείσω τον εαυτό μου και να τα καταφέρω. Το έχουν σχεδιάσει εκείνοι :). Και είναι ωραίο που έχει γίνει και "στέκι" τους κατά κάποιον τρόπο.. Τι καλύτερο από το να βιώνεις την αρχιτεκτονική που δημιούργησες σε κλίμακα ένα προς ένα και να μπορείς να παρατηρήσεις πώς τη βιώνουν κι οι γύρω σου.. ζωντανά!
Μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση σήμερα ένα meeting που είχα τα παιδιά το πρωί μεταξύ τους, πριν έρθουν οι υπόλοιποι. Η Μ. και η Β. συζητούσαν σχετικά με κάποιο άλλο άτομο με το οποίο είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν και είχαν προκύψει κάποια θεματάκια και το πως θα τα αντιμετωπίσουν, πως θα του μιλήσουν. Και από εκεί η συζήτηση κατέληξε στο ότι η μια εκ των δυο είναι πολύ ελαστική και ευγενική και η άλλη πολύ αυστηρή και αδιάλακτη όσον αφορά τον κόπο και τη δουλειά της. Και συζητούσαν αυτή τη διαφορά χαρακτήρων σα να ήταν οποιοδήποτε άλλο πρακτικό πρόβημα, και απλώς είπαν "we will figure it out". Ούτε την αγνόησαν, ούτε τις τρόμαξε. Ο Κ. στο μεταξύ ήταν παρών, αλλά απλώς παρατηρούσε. Νομίζω ότι είναι ο χαλαρότερος από τους τρεις και είανι εκείνος που βοηθά τα κορίτσια να βλέπουν τα πράγματα πιο ήρεμα και τελικά ίσως είναι ο δικός του τρόπος που μετατρέπει το φθοροποιό άγχος σε δημιουργικό.
Επίσης, ζορίστηκα σήμερα αρκετά, γιατί δεν είχα ξαναδουλέψει με σύγκριση κλιμάκων και ογκομετρικές μελέτες και το να κάνω μακέτες ξέροντας μόνο τα γενικά τετραγωνικά και όχι την κάτοψη των χώρων ήταν κάτι ξένο σε μένα. Όμως έμαθα (μάλλον, αρχίζω να μαθαίνω) πως δουλέυει αυτή η λογική και χάρηκα πολύ όταν σε κάποια φάση είχαμε βρεθεί επτά άτομα πάνω απο το τραπέζι να πετάμε μετεωρίτες από foam πάνω στο οικόπεδο, ο Κ. είπε "μήπως πέφτουμε με ενθουσιασμό πάνω στα μοντέλα και ξεχνάμε το κτιριολογικό;". Και έτσι, η αρχιτεκτονική έγινε πάλι, μέσα σε μια στιγμούλα, συνολική και πολυδιάσταση: όγκος, κάτοψη, χρήσεις, όψεις, τομές, φόρμα, μορφή.. Είδα και στην πράξη πως, όποια μέθοδο και να ακολουθείς, αν ξεχάσεις αυτή την αρχή, έχεις φύγει από το δρόμο σου.
(ένα ευχαριστώ σε σας που με διαβάζετε τακτικά και δεν πτοείστε από τις συνεχείς αναφορές σε πράγματα παντελώς βαρετά και επαναλαμβανόμενα και κοινότυπα, που τα μυωπικά μου μάτια τα βλέπουν σαν θαυματάκια)