Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Μόλις γύρισα από τη γιαγιά μου. Μια αρκετά ψυχρή και κυνική Γερμανίδα με πραγματική αναπηρία στο να εκφράσει την αγάπη και τη στοργή της. Το κάνει, αλλά πάντα με λάθους τρόπους, και πάντα με την ανάγκη να σου δημιουργήσει ανασφάλειες, ώστε να εξαρτάσαι συναισθηματικά από αυτήν. Ευτυχώς, έχοντας υπάρξει θύμα αυτής της συμπεριφοράς, οι γονείς μας μας προστάτευσαν από αυτό, στο βαθμό που μπορούσαν. Η γιαγιά μου δεν έχει σταματήσει να επισημαίνει ότι είμαι μικροσκοπική (οκ, λέει "κοντή". Και δεν είμαι κοντή. Είμαι Ελληνίδα. ), αδύναμη (οκ, λέει "καχεκτική". Και δεν είμαι. Είμαι υγιέστατη και 48 κιλά), και χλωμή (οκ, λέει "κίτρινη". Δεν είμαι κίτρινη. Έχω ακριβώς το δικό της χρώμα δέρματος). Η γιαγιά μου χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως "εμένα δεν μου δίνετε ποτέ αναφορά!" και "πρόσεχε μήπως οι φίλοι σου σε κλέβουν και πληρώνεις περισσότερα όταν βγαίνετε μαζί για φαγητό.". Μην βιαστείτε να την κρίνετε. Είναι ένα παιδί μιας δεκατετραμελούς οικογένειας από ένα χωριό της γερμανικής μειονότητας στην Τσεχία, που οι γονείς του το διάλεξαν ανάμεσα στα παιδιά τους, για να το στείλουν σε οικογενειακούς φίλους στην Ελλάδα, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Έχει βιώσει την απόρριψη και έχει ανάγκη να την έχουν ανάγκη. Αλλά προφανώς δεν έχει πάρει αρκετή αγάπη, ώστε να ξέρει πώς να τη δώσει. Κι όμως, έχει μια πολύ τρυφερή πλευρά. Καμαρώνει για τις επιτυχίες μας στα σόγια και μας δίνει έξτρα χαρτζιλίκια και σοκολάτες όποτε έχει καιρό να μας δει. Λατρεύει το καναρίνι της και σήμερα βούρκωσε όταν θυμήθηκε κάποια φορά που ένα παπαγαλάκι είχε πέσει θύμα μιας γάτας. Η γάτα είχε πηδήξει στο κλουβί και το είχε ανοίξει και ύστερα τσάκωνε το παπαγαλάκι, το άφηνε να φύγει, το ξανάπιανε, από σπίτι σε σπίτι και η γιαγιά κυνηγούσε τη γάτα. Τελικά απελευθέρωσαν το παπαγαλάκι, του έβαλαν ιώδιο στις πληγές ( ο πατέρας και η γιαγιά μου), αλλά πέθανε. Ύστερα άρχισε να λέει ότι οι γάτες σκοτώνουν τα ποντίκια, αλλά δεν τα τρώνε και φαινόταν πραγματικά οργισμένη με αυτό, αν και το αγαπημένο της κόκερ σπάνιελ έπνιγε της γάτες και τις παρατούσε στην άκρη του κήπου σε μια ολόιδια έκφραση "κτηνώδους" συμπεριφοράς Είναι περίεργο το πόσο εγκλωβισμένος μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που θέλει να εκφράσει τα συναισθήματά του, αλλά δεν ξέρει να το κάνει. Είναι πολύ περίεργο για μένα, που είμαι το άλλο άκρο, που μπορώ να εκφράσω συναισθήματα που δεν έχω, από κεκτημένη ταχύτητα (και τα τελευταία δυο χρόνια το πολεμάω αυτό με κόπο, αλλά αρκετά μεγάλη επιτυχία). Αυτή τη βδομάδα πέθανε η κολλητή της γιαγιάς μου, η κυρία Σ.. Ήταν ογδόντα και χρονών και πέθανε από καρκίνο του στομάχου. Η κηδεία ήταν Τετάρτη. Φοβόμουν ότι θα δω τη γιαγιά σήμερα θλιμμένη και σκεφτική γιατί ήξερα ότι την κυρία Σ. πραγματικά τη λάτρευε. Αλλά όχι. Αν δεν ήξερα τι είχε συμβεί, δεν θα το έπαιρνα ποτέ χαμπάρι. Άρχισε να με ρωτάει για τη δουλειά και να μου λέει νέα για όλες τις υπόλοιπες φίλες και τα σόγια. Άρνηση; Κουράγιο; Δύναμη;. Δεν ξέρω.. Αυτά με τη γιαγιά..
Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να κλείσω το κινητό και να κοιμηθώ για μεσημέρι. Το μεσημέρι έγινε απόγευμα και όταν ξύπνησα και άνοιξα το κινητό βρήκα τέσσερις κλίσεις από την Α.. Την πήρα τηλέφωνο αμέσως. Είχε ανησυχήσει, γιατί δεν κλείνω ποτέ (ΠΟΤΕ) το κινητό και ήταν έτοιμη να πάρει σπίτι, στους δικούς μου. Ήταν πολύ γλυκό που ανησύχησε τόσο πολύ. Και χαρακτηριστικό το ότι ήταν η μόνη. Από κάτι τέτοια μικρά πράγματα επιβεβαιώνεις ξανά και ξανά ποιοί είναι οι άνθρωποί σου. Είναι αλήθεια ότι είχα κλείσει το κινητό, γιατί δεν είχα καμία διάθεση να μιλήσω σε άνθρωπο. Χθες το βράδυ βγήκα έξω. Δεν είχα όρεξη, αλλά είχα αιώνες να βγω και θεωρούσα ότι έπρεπε να το κάνω σαν φάρμακο. Έτσι έβαλα το καινούριο μου καλσόν, το καινούριο μου πουλόβερ, τις κόκκινες peep toe γόβες μου, το καινούριο κραγιόν μου, eyeliner, μάσκαρα, ένιωσα όμορφη και πήγα στο 6dogs. Μου άρεσε πάρα πάρα πολύ και ακόμη περισσό τερο μου άρεσε το γεγονός ότι η μακέτα που είχα δει στο γραφείο των παιδιών και το κτίριο, δεν διέφεραν σχεδόν καθόλου. Γνώρισα τη Β., κολλητή της Κ., που δουλεύουμε μαζί στο γραφείο και ήπια ένα τζιν λεμονάδα. Είχε πολύ ωραίο κόσμο και πολύ "δήθεν" κόσμο. Ο "δήθεν" κόσμος μου άρεσε εμφανισιακά, ο ωραίος κόσμος μου άρεσε για την αύρα και τα χαμόγελά του. Και η μουσική καλή. Δυστυχώς η Μ. και ο Κ. άργησαν πολύ να έρθουν, λόγω κίνησης και καθώς τα κορίτσια θέλανε να πάνε στο SkullBar, όπου ήταν dj ένας φίλος τους, φύγαμε. Ακολούθησα καθαρά στα πλαίσια της αυτο-πίεσης να "ξε-γιαγιαδέψω", αλλά το σκυλομετάνιωσα. Το skullbar απευθύνεται ξεκάθαρα σε κόσμο που απέχει έτη φωτός από μένα, και επιπλέον στις τρεις η ώρα ήταν εντελώς άδειο. Είδα συμπεριφορές που δεν μου άρεσαν καθόλου, αλλά από την άλλη έχω γίνει τόσο "ποιοτική-ξινή-ξενέρωτη-ελιτίστρια-σνομπ-επηρμένη", που δεν είμαι η αρμόδια να κρίνω ουδεμία κατάσταση, μέρος ή άτομο αντικειμενικά Τα κορίτσια θα συνέχιζαν Ποτοπωλείο "που είναι πάντα γεμάτο γκομενάκια", αλλά εγώ την έκανα για σπίτι, γιατί "τα γκομενάκια" ως κατηγορία δεν με τραβάνε σε αυτή τη φάση και γιατί είχα πάρει τη δόση μου από κοινωνικοποίηση και χάζεμα στο 6dogs. Λίγο μάταια μου φαίνονται όλα αυτά. Φαντάζομαι ότι είναι φάση, αλλά έχω βαρεθεί τα άσκοπα ξενύχτια και μεθύσια. Νομίζω ότι θα βγαίνω μόνο για να πάω σε live. Σκεφτόμουν διαρκώς και τη φράση της Σ. "μάλλον δεν θα ξανασυμπηθήσω κανέναν από δω και πέρα, πέρα από εκείνους που έχω ήδη συμπαθήσει". Δεν ξέρω αν με εκφράζει απόλυτα, ελπίζω πως όχι, αλλά χθες μου είχε κολλήσει στο μυαλό.
Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι διαρκώς το Μάη, που θα μάθω αν θα πάω στην Ολλανδία η όχι και συνεχώς καταστρώνω στο μυαλό μου "plan B", για την περίπτωση που δεν θα με δεχτούν στο Delft. Ξέρω ότι δεν έχει νόημα να το κάνω και ότι τότε θα είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, απ' ότι τώρα που κάνω τα θεωρητικά μου πλάνα. Ελπίζω να πάνε όλα καλά, αλλά αν όχι, θα πρέπει να αναθεωρήσω όλους τους τομείς της ζωής μου (μόνο η Α. μένει σταθερή, ό,τ ι κι αν γίνει :) ). Θα πρέπει να βρω μια "πραγματική" δουλειά, να σκεφτώ αν θέλω να ανοίξω κάποια στιγμή γραφείο, να σκεφτώ αν θέλω να ξεκινήσω διαδικασίες για να πάω να δουλέψω και να ζήσω στο εξωτερικό, αν μείνω στην Ελλάδα, να δω που θα μείνω κπλ.. Ναι, εντάξει, ξέρω, δεν πρέπει να τα σκέφτομαι από τώρα, αλλά βγαίνουν στον ύπνο μου γαμώτο, και μου στοιχειώνουν τα όνειρα.
Διαβάζετε ακόμη τη γκρίνια μου ή φύγατε; Γιατί θέλω να γκρινιάξω λίγο ακόμη. Χθες ο Ν. μου είπε ότι του μιλάνε ηλικιωμένοι στο λεωφορείο Ολλανδικά. Του έστειλα, λοιπόν, μήνυμα να τους αποστομώσει, χρησιμοποιώντας τα ολλανδικά από το νέο του βιβλίο. Και μου επεσήμανε ότι δεν "αποστομώνει", αλλά απλώς επικοινωνεί. Και τότε ένιωσα πάλι πόσο λάθος εντυπώσεις δίνω και γιατί μπορεί να θεωρούμαι επηρμένη. Προφανώς δεν φανταζόμουν τον Ν. να λέει γλωσσοδέτες στα γεροντάκια και να τα αφήνει μαλάκες. Αλλά να τους δίνει χαρά, λέγοντας ότι είναι Έλληνας και προσπαθεί να μάθει τη γλώσσα τους, ώστε να μπορεί να επικοινωνεί με τους Ολλανδούς στην πατρίδα τους στη γλώσσα τους. Αλλά προφανέστατα, όλα αυτά δεν φάνηκαν με τη χρήση του ρήματος "αποστομώνω". Έχω ζητήσει από τον Ν. να μου επισημαίνει πότε δίνω τέτοια απαίσια εντύπωση επιτόπου, μπας και χαμπαριάσω και βελτιωθώ καθόλου. Φαίνεται ότι τα όρια μεταξύ της αυτοπεποίθησης, της μαχητικότητας, του καλώς εννοούμενου "αέρα" και του να χαρακτηρισθείς υπερφύαλος, είναι πολύ λεπτά.

7 σχόλια:

  1. Χαίρομαι πολύ που γράφεις τόσα και μαθαίνω πράγματα για σένα.
    Η γκρίνια κάνει καλό στην περίπτωσή σου νομίζω. Και να σου πω κάτι; Γιατί όχι;
    Έχω βαρεθεί τους ανθρώπους είμαστε όλοι καλά, περνάμε τέλεια, πηγαίνουμε Μύκονο καλοκαίρι και Αράχωβα χειμώνα, άντε και Λονδίνο τα Χριστούγεννα για shopping, επιπλέον βγαίνουμε στα φανταστικά μέρη, ξέρουμε τον πορτιέρη και την κοπέλα στο μπαρ, ντυνόμαστε τέλεια, είμαστε εναλλακτικοί και καλά γιατί αυτό πλασάρεται ως στυλ στα ντεφιλέ σε Μιλάνο και Νέα Υόρκη και φυσικά έχουμε και κάποιο αξεσουάρ louis vuitton.
    Και εκτός από τα παραπάνω ορατότης.... μηδέν.
    Νομίζω κάτι τέτοια σε κάνουν να νιώθεις ποιοτική και ελιτίστρια και καλά κάνουν. Να γκρινιάζεις όταν κάτι δεν πάει καλά και το δικαιούσαι. Πρέπει όλοι να νιώθουμε καλά με τα ίδια πράγματα; Δεν το καταλαβαίνω... Είσαι πολύ πιο κανονικός άνθρωπος από τους περισσότερους εκεί έξω, αν και μάλλον το να είσαι κανονικός είναι το σπάνιο τελικά. Κατά την ταπεινή μου γνώμη κανονικός δεν είναι αυτός που νιώθει άσχημα και μιλάει σα να πετάει στα ουράνια- εκτός και αν κάνει pr στην κοκακόλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Jerry! Κι εγώ χαίρομαι που, αν και δεν γράφεις τόσο συχνά, τα λέμε από δω. Μου αρέσει ο τόνος που έχουν τα κείμενα και τα σχόλιά σου. Είναι σοβαρά και ταυτόχρονα καθησυχαστικά. Μου λες πράγματα, που όταν τα διαβάζω σκέφτομαι "πώς διάολο κανένας δικός μου δεν σκέφτηκε να με παρηγορήσει έτσι;". Ή να με προβληματίσει έτσι. Τελικά όταν δεν γνωρίζεις τον άλλο προσωπικά, ώστε να σε μπερδεύουν συναισθήματα, μπορείς ίσως να διαβάσεις το χαρακτήρα του πιο ουσιαστικά. Και αυτό με συναρπάζει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα
    κάνεις το ίδιο λάθος που κάνω κι εγώ.Τα σκέφτεσαι όλα μαζί και πελαγώνεις. Ένα ένα είναι προτιμότερο.Δε βοηθάει καθόλου να φορτώνεσαι ξαφνικά με 40 διαφορετικά θέματα.Χαλάρωσε!
    Γιαγιάδες τέτοιες έχουμε όλοι (είχαμε για την ακρίβεια) και χωρίς να έχουν το άλλοθι μιας ξένης νοοτροπίας. Προφανώς έχει το δικό της τρόπο να αγαπάει κι ας μην είναι κατανοητός.
    Πως διασκεδάζετε δεν ξέρω, είμαι πολύ μακριά από όλα αυτά πλέον και μάλιστα δε μπορώ να θυμηθώ πότε περίμενα να ξημερώσει για να πάω σπίτι μου, με τα τακούνια και το στυλάκι εικοσάχρονης. Ουυυυυ νέα ήμουν και γέρασα που λένε!
    Καλή εβδομάδα να έχεις!Και να γκρινιάζεις ελεύθερα εδώ μέσα.Θα δώσεις λογαριασμό σε κανέναν;Σου δίνω το ελεύθερο! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ πάντως δεν έφυγα. Διάβασα ως το τέλος και έχω να πω, πως είναι μεγάλο πλεονέκτημα να βλέπεις κάτω απ' την επιφάνεια των πραγμάτων και να μην είσαι αφοριστική. Κι εσύ το έχεις αυτό (για τη γιαγιά λέω-ο άνθρωπος δεν φαντάζεσαι τι παράξενες άμυνες αναπτύσσει).

    Τα υπόλοιπα θα τα βρεις στην πορεία, μικροσκοπική Αlex (σε πειράζω τώρα, έτσι;). Πολύ γουστάρω που μπαίνω στον κόσμο σου, εγώ η θαμών της Santa Botella (του α' ορόφου παρακαλώ με την ησυχία).

    Και για την επικοινωνία ξέρεις, φταίνε και οι δύο, αν κάτι δεν πάει καλά. Εγώ π.χ. πως κατάλαβα ότι αυτό εννοούσες (που δεν σε ξέρω κιόλας) και δεν το κατάλαβε ο Ν. ; Μήπως είσαι λιγουλάκι ενοχική; Στο λέω, εκ πείρας, μην νομίζεις. Άσε καμιά ευθύνη να την αναλάβει και κάνας άλλος, ναι;

    Φιλί. Μ' αρέσει εδώ ρε συ.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λες να είμαι και ενοχική;;;; Χριστέ μου!! Ένα χαρακτηριστικο νόμιζα ότι Δεν είχα πάρει από τους γονείς μου, Ένα νόμιζα ότι το είχα γλιτώσει, αλλά μπα,ε;.. Όσο για την επικοινωνία, μπορεί να φταίνε κι οι δυο, αλλά αν δεν μπορούν κι οι δυο να βοηθήσουν το ίδιο και πότε ο ένας μπορεί περισσότερο, πότε ο άλλος, δε γίνεται να λέμε "ωωωωπ το κανα το δικό μου 50%, δεν έχει άλλο". Τουλάχιστον όχι όταν μας νοιάζει πραγματικά :)
    Μ' αρέσει που σ' αρέσει εδώ, για΄τι κι εμένα μ' αρέσει εκεί :) Και μ' αρέσει και αυτό το "φιλί", με το οποίο κλείνεις τα σχόλιά σου. Γιατί δεν είναι το κάπως τυπικό και αδιάφορο "φιλάκια" και επειδή απευθύνεται σε άτομα που δεν τα ξέρεις, αλλά έχεις "ζεστή" διάθεση απέναντί τους, μοιάζει ιδιαίτερα ρομαντικό.
    Πολλά είπα.. Καλημέρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρααααα!

    αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σε κατηγορίσω καθόλου που γκρινιάζεις γιατί χτες άρχισα να βρίζω πάνω από το βιβλίο των μαθηματικών κι ύστερα το κλεισα απότομα και σταμάτησα να διαβάζω γιατί ήμουν τσατισμένη που έπρεπε να διαβάσω και που αυτό που διάβαζα δε μου φαινόταν πια εύκολο.

    αχ αισθάνομαι άσχημα όταν έχω καιρό να σε διαβάσω :( πφφφ,σόρρυ όταν αργώ!

    αυτό το "δεν θα συμπαθήσω κανέναν από εδώ και περα εκτός από αυτούς που έχω ήδη συμπαθήσει",δεν ξέρω,ή το έχω σκεφτεί κι εγώ,ή το έχω ακούσει ή διαβάσει κάπου ή μόλις έπαθα τρελό deja vu.

    καλή τύχη με τη δουλειά :)

    φιλάκιααααα:***

    -οι γιαγιάδες τελικά είναι πολύ περίεργες στις κηδείες,έπρεπε να βλεπες τη γιαγιά μου στην κηδεία του παππού μου: η πιο ψύχραιμη απ'όλους-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλώς το κορίτσι!! Πέρνα όποτε θες, δεν παίρνουμε παρουσίες :)
    Καλή τύχη με τα μαθηματικά (τα μισώ όλα εκτός απ τη γεωμετρία) :/
    Φιλάκια κι από δω και καλή επιτυχία στην εξεταστική!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.