Μεταξουργείο Οι σκάλες στο σταθμό του μετρό. Όχι ότι έχει σημασία ο τόπος. Ανεβάσματα και κατεβάσματα είναι όλη η ζωή μας. Όλες μας οι μέρες. Πώς αλλιώς.. Δεν γκρινιάζω γι' αυτό. Είμαι από τους ανθρώπους που πλήττουν πολύ εύκολα. Ίσως γι' αυτό να είμαι και από τους ανθρώπους που έχουν μάθει να ζούν κάθε ζενίθ και ναδίρ πραγματικά "παθιαζόμενοι". Δεν μου το έμαθε κάποιος. Μάλλον το έκανα από μικρή ασυνείδητα, για να μην βαριέμαι. Όσο μεγαλώνω βέβαια, προσπαθώ να αντιμετωπίζω τις χαρές σαν μικρά θαύματα και τα "μικρά καθημερινά δράματα" με αδιαφορία και κυνισμό και υπομονή. Γιατί το -από πάντα ευαίσθητο- νευρικό μου σύστημα, όσο γερνάει, δεν αντέχει τα πολλά σκαμπανεβάσματα και "κρασάρει" πιο εύκολα (βλ. κλάματα χωρίς λόγο, κλάματα χαράς, κλάματα λύπης -αυτά κρυφά και μόνη, σε δευτερόλεπτα). Ανήκω σε εκείνη την τραγική μειοψηφία που δεν θα πάει από την κυλιόμενη σκάλα, αλλά από την "στατική". Ακόμη και όταν δεν έχει κόσμο. Μου αρέσουν πολλά πράγματα σε αυτή την επιλογή: πρώτον, είμαι έξω απ' το πλήθος (δυστυχώς οι στιγμές που η μοναξιά μου είναι απαραίτητη είναι πολύ περισσότερες από τις στιγμές που αναζητώ να "ανήκω"). Δεύτερον, μπορώ να κοντράρω αν μπορώ να ανέβω πιο γρήγορα απ' ότι εκείνοι που είναι στην κυλιόμενη (μπορώ), τρίτον, μπορώ να χαζεύω αυτό το πολύχρωμο στριμωξίδι στην κυλιόμενη, τέταρτον, γυμνάζομαι (αυτό μου είναι παγερά αδιάφορο στην πραγματικότητα, αλλά είναι γεγονός).
Η Κ. στο γραφείο μου έλεγε ότι έχει πρόβλημα με τον ύπνο τελευταία και την ρώτησα αν έχει άγχος (όλοι στη γενιά μας έχουμε κάποιας μορφής άγχος, διότι η χώρα είναι βουλιαγμένη στην αβεβαιότητα), διότι εγώ όταν έχω άγχος πετάγομαι στον ύπνο μου πολύ συχνά. Άρχισε μια συζήτηση, η οποία κατέληξε στο ότι τόσο εγώ, όσο και η Κ. ανήκουμε στην κατηγορία ανθρώπων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "νευρόσπαστα". Τα συμπεράσματα της συζήτησης με την Κ. είναι ότι μπορείς να αναγνωρίσεις έναν "νευρόσπαστο" ακόμη και από εξωτερικά χαρακτηριστικά Είναι τελείως γελοίες οι γενικεύσεις που κάναμε, αλλά έχουν εφαρμογή τουλάχιστον στα άτομα του περιβάλλοντός μας. Καταλήξαμε ότι οι "νευρόσπαστοι" είναι συνήθως πολύ αδύνατοι άνθρωποι (διότι ξεχνάνε να φάνε, ή κινούνται νευρικά όλη μέρα, οπότε τα καίνε), με κάποιου είδους σημάδι που έχει προκύψει από τις νευρικές τους κινήσεις (τόσο εγώ, όσο και η Κ. παθαίνουμε συχνά μικροτραυματισμούς από τα σύνεργα της δουλειάς. Ευτυχώς δεν είμαστε ξυλοκόποι), μιλάνε γρήγορα, αλλάζουν θέματα γρήγορα, ο χρόνος δεν τους φτάνει ποτέ και πάντα κάτι από όλα τα πράγματα με τα οποία καταπιάνονται πάει στραβά (διότι τσαλαβουτάνε σε τόσα, που πάντα κάποιο μένει πίσω). Φαντάζομαι ότι, όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν οι "καλοί" και οι "κακοί" νευρόσπαστοι. Και εγώ περνάω από τη μια κατηγορία στην άλλη με ανησυχητική συχνότητα.
Η δουλειά σήμερα πήγε μέτρια, γιατί ο σέρβερ δεν επικοινωνεί με όλους τους υπολογιστές και πρέπει να έρθει τεχνικός τη Δευτέρα. Ως τότε, μακετούλες..