Σήμερα θα μιλήσουμε για το Μεταξουργείο. Αυτή η φωτογραφία είναι από ένα σπίτι στο δρόμο του γραφείου. Δεν ξέρω αν η επιγραφή έχει μείνει από κάποια παράσταση (κάντε ζουουουουμ..), δεν την είδα να ανάβει το βράδυ. Αλλά είναι πολύ σουρεαλιστικό να περπατάς ανέμελα και να σηκώνεις το κεφάλι, να δεις αν έχει συννεφιά, και να βλέπεις αυτή τη φράση, σαν μήνυμα από το υπερπέραν. Το είπα στον Ν. και μου είπε ότι πιστεύει ότι σημαίνει ότι μένουμε μόνοι μας, με τον εαυτό μας. Εγώ πάλι θεώρησα ότι σημαίνει ότι ψάχνουμε κάποιον που να μας μοιάζει, δεδομένου ότι το όνομα είναι κάτι σαν ταυτότητα. Θέλουμε να ζούμε με κάποιον που έχει ταυτότητα παρόμοια με τη δική μας. Να καταλαβαινόμαστε, βρε αδερφέ..

Το Μεταξουργείο είναι μαγικό. Μαγευτικό ίσως όχι. Αλλά μαγικό σίγουρα. Σε ένα στενό βλέπεις κινέζικα παντοπωλεία στη σειρά. Δυο πέτρινα κινέζικα λιοντάρια έξω από ένα εστιατόριο Το κούρδικο μαγειρείο στη γωνία, γεμάτο (περιέργως) με Τζαμαϊκανούς. Το καφενείο "Οι πυραμίδες της Αιγύπτου", με τις συγκλονιστικά ρετρό τοιχογραφίες που συνδυάζουν πυραμίδες, τη Σφίγγα και τσολιάδες. Το κουφετί σπίτι, όπου βγάζουν πάντα μωβ ή ροζ σεντόνια να αεριστούν. Η Ιάσονος, με τα πορνεία στη σειρά και σειρές έξω απ' τα πορνεία. Πακιστανοί κυρίως, που περιμένουν απενοχοποιημένα και χαλαρά, όπως θα έκαναν στην ουρά για την εφορία. Γιατί, ε ναι, είναι μια ανάγκη. Και κάτι πενηντάρηδες και εξηντάρηδες που μπαίνουν και βγαίνουν με σηκωμένους γιακάδες και γρήγορο βήμα, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά. Μοναξιά; Λάθος επιλογές; Δε βαριέσαι.. Τα κορίτσια δεν έχει τύχει να τα δω ποτέ. Το βράδυ περνάω από την περιοχή σχεδόν τρέχοντας, αλλά το πρωί μου αρέσει να χαζεύω. Έχω παρατηρήσει ότι τα "σπίτια" έχουν έναν διάδρομο πίσω από την πάντα ανοιχτή εξώπορτα και στο πλάι του διαδρόμου, πόρτες. Έχω δει τουλάχιστον πέντε που είναι έτσι. Επίσης, όσο κι αν με ενοχλεί να μου λένε "που είσαι μανάρι μου" ξένοι (ειδικά πριν πιω τον πρώτο καφέ), είναι λίγο διασκεδαστικό που όσοι δεν έχουν μάθει τη γλώσσα, σε λένε "αγάπη μου". Μου αρέσει να παρατηρώ και την κινεζούλα του κινέζικου μίνι μάρκετ δίπλα στο γραφείο, που πλένει και σαπουνίζει καθημερινά το πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδό της. Δουλεύει μεθοδικά και δεν σηκώνει τα μάτια της μέχρι να τελειώσει. Ακόμη, μου αρέσουν τα κίτρινα υποκαταστήματ αμε τα μαύρα γράμαμτα της Western Union. Επίσης, λατρεύω το άγαλμα στο κέντρο της πλατείας Καραϊσκάκη. Βάζω στοίχημα ότι είναι ο Ίκαρος, αν και δεν ξέρω ούτε ποιος γλύπτης το έχει κάνει, ούτε το όνομά του, δεν θέλω να τα μάθω. Είναι το ολόδικό μου άγαλμα. Είναι υπέροχο έτσι όπως συντρίβεται στο κέντρο της πλατείας, με τα φτερά να είναι τεντωμένα απ' την ταχύτητα της πτώσης..
Και κάτι ακόμη από σήμερα.. Ο ηλεκτρικός ήταν όπως κάθε πρωί ασφυκτικά γεμάτος. Μπήκα σε ένα βαγόνι (είμαι μικροσκοπική, χωράω παντού) και μια γιαγιούλα, γύρω στα εβδομήντα, ρώτησε αν έχει χώρο και γι΄αυτήν. Ένας παππούς γύρω στα ογδόντα μου έριξε μια αγκωνιά και με έσπρωξε πίσω (στ' αλήθεια, δεν είχε χώρο) και της είπε "πέρνα κουκλίτσα μου". Χαμογέλασα. Όταν το τρένο φρέναρε στην Αττική, γύρισε και της είπε "κρατήσου να μην πέσουμε, αλλά και να πέσεις, μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ". Έλιωσε η γιαγιούλα. Τους λατρεύω τους ανθρώπους καμιά φορά..