Πάει, με πήραν όλοι χαμπάρι στο γραφείο.. Τα παιδιά θα λείπουν Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη και η Μ. ρώτησε αν θα ήθελε κανείς να πάει από το γραφείο. Και πάνω που πήγα να πω εγώ "εγ..", είχαν ξεσπάσει όλοι σε γέλια και ακούστηκε ότι "θα βάζαμε στοίχημα, αλλά δεν θα 'χε και πολύ νόημα..". Με αποκάλεσαν "πωρωμένο" και η Μ. μου έστελνε φιλάκια όταν περνούσα από μπροστά της (πράγμα που βρήκα αξιαγάπητο και χαριτωμένο).
Τι να κάνω, αφού ασχολούνται με ένα σωρό υπέροχα πράγματα και θέλω να μπλεχτώ σε όλα. Έχω εγκλιματιστεί σε ανησυχητικό βαθμό στο γραφείο. Το σύστημα με το σπιτικό φαγητό στο ταπεράκι είναι φανταστικό τελικά. Άσε που είναι και έκπληξη, διότι δεν ρωτάω τη μαμά τι έχει μέσα το τάπερ και το ανακαλύπτω το μεσημέρι. Είναι ωραία να μην υπάρχει προχειρότητα σε τίποτα και ενθουσιασμός παντού.
Βέβαια, κλέψανε το κινητό της καημένης της Π. χθες την ώρα που έφευγε.. Είναι λίγο γουάηλντ γουάηλντ γουεστ.. εχμ.. ηστ, το Μεταξουργείο Οπότε έχει και η διαδρομή μέχρι το μετρό αδρεναλίνη.
Ο τρόπος που δουλεύουν τα παιδιά μου έχει μάθει πολλά. Είδα ότι η ταχύτητα δεν σημαίνει μείωση της ποιότητας. Ότι είναι απλώς θέμα οργάνωσης, μεθοδολογίας και αποφασιστικότητας
Νιώθω κάθε μέρα πιο σίγουρη και δεν διστάζω να πω τις ιδέες μου και τα παιδιά αυτό το ενθαρρύνουν (η εικόνα μας σήμερα, πέρα από προσωπική μου εμμονή, είναι και κομμάτι μιας ιδέας μου, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα - επαγγελματικό μυστικό :Ρ) και δείχνουν να δίνουν και σημασία.
Σήμερα είχαμε "meeting" και τα οκτώ άτομα που δουλεύουμε αυτή τη στιγμή και αν κάποιος παρακολουθούσε απ' έξω, δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει ποιοί είναι τα "αφεντικά". Και όχι γιατί είμαστε όλοι χύμα, αλλά γιατί μας σέβονται τόσο πολύ και μας αντιμετωπίζουν σαν ίσους.
Ακόμη ερωτευμένη, όπως καταλαβαίνετε.