Ωραία μέρα στο γραφείο σήμερα, βγήκε αρκετή δουλειά, τσακίσαμε και κάτι αμυγδαλωτά που είχε φέρει ο Τ., αλλά ήμουν κουρασμένη γενικά, γιατί χθες κάθισα στο γραφείο μέχρι αργά, γιατί είχαμε κανονίσει να βγούμε κατά τις 9 με τα κορίτσια, και βαριόμουν να γυρίσω σπίτι και να ξαναβγώ. Πήγαμε από το bartesera με την Α. και μετά ήρθαν η Σ. και η Κ.. Κάναμε μερικές καμένες συζητήσεις για καινούργιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, είπαμε τα νέα μας κι εγώ με την Α. στις 12:30 ήμασταν νεκρές και φύγαμε.
Σήμερα χρειάστηκε να πάω δυο φορές από το γραφείο στην 3ης Σεπτεμβρίου, για να πάρω κάτι υλικά για τη μακέτα. Και διεπίστωσα ότι οι Έλληνες δεν θα γίνουν ποτέ άνθρωποι. Υπήρχαν άνθρωποι που έβριζαν άλλους επειδή τους έλεγαν να πάνε στα δεξιά στην κυλιόμενη σκάλα, για να περάσουν. Και η απάντηση ήταν "Οι κυλιόμενες είναι για ευκολία. Άμα θες να πας γρήγορα, να πας από την κανονική σκάλα". Και επίσης: "Αν βιάζεσαι τόσο πάρε ένα ταξί.". Μιλάμε ότι σε όλη την Ευρώπη δεν νοείται να στέκεται άνθρωπος αριστερά στην κυλιόμενη σκάλα. Για να μην πω για το στριμωξίδι στο τρένο, όπου δεν διστάζουν να ποδοπατήσουν παιδάκια και να ζουλήξουν εγκύους για να μην χάσουν ένα τρένο. Δηλαδή, έλεος! Ξεκίνα δέκα λεπτά νωρίτερα και υπολόγισε ότι μπορεί να χάσεις ένα τρένο. Είναι απλή λογική. Για να μην πω (ε, ναι, θα πω) για την αξιοπρεπεστάτη εμφανισιακά κυρία που πήγε να βάλει "καλάθι" με το σκουπίδι της σε έναν κάδο, και όταν αστόχησε, απλώς έφυγε, χωρίς να το μαζέψει. Γενικά είμαι πολύ απογοητευμένη από όσα βλέπω γύρω μου καθημερινά. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον διπλανό.. Σιγά το νέο, θα μου πεις. Αλλά αν αρχίσεις να μιλάς και να κάνεις παρατηρήσεις σε λένε "ξινή". Ε, ναι, εγώ είμαι θεόξινη. Τι να γίνει τώρα. Και δεν μου αρέσει ούτε αυτή η δήθεν οικειότητα των Ελλήνων. Δεν θέλω να μου μιλάνε άγνωστοι (ταξιτζήδες, περιπτεράδες, ο υπάλληλος του ΚΕΠ, ο μπάρμαν.) λες και είμαστε φιλαράκια, ή ακόμη χειρότερα, λες και μ' έχουν γεννήσει). Η οικειότητα πρέπει να κερδίζεται. Έχω αγανακτήσει τόσο πολύ που οι μισοί Έλληνες είναι έτσι και οι άλλοι μισοί τους ανέχονται.. Τόσο, που αν δεν με πάρουν στο μάστερ να σηκωθώ να φύγω από 'δω, δεν ξέρω τι θα κάνω. Εντάξει, ξέρω, θα προσαρμοστώ. Θα προσπαθήσω να είμαι ο ευγενής και "ευρωπαϊκός" εαυτός μου, παρά το γύρω χάος, συναναστρεφόμενη με άτομα που μοιράζονται τη λογική μου. Είδα στο γραφείο, ότι γίνεται αυτό. Με έπεισαν τα παιδιά.
Αύριο το πρωί θα στείλω και το "έντυπο" κομμάτι της αίτησης μου για το μεταπτυχιακό
Έχω πεισθεί πώς είτε με πάρουν, είτε όχι, θα είναι για καλό τελικά..
'Ηρθε σήμερα μια φίλη από Ξάνθη στην Αθήνα, αλλά δεν έχω καθόλου κουράγιο να τη δω, είμαι πτώμα. Κι είναι κρίμα, γιατί είναι ένα άτομο που με βοηθάει να δω τα πράγματα πιο ξεκάθαρα και να πάρω αποφάσεις, που, άσχετα αν δεν μπορώ να τις εφαρμόσω, ξέρω ότι είναι σωστές.. Με προβληματίζει πάντως, τώρα που δουλεύω και βλέπω τα ωράρια (και εγώ δουλεύω 8άρο απλώς, όχι όσο δουλεύουν τα παιδιά, που το γραφείο είναι δικό τους και πρέπει να τρέχουν για τα πάντα), το ότι μάλλον πριν ανοίξεις γραφείο σαν αρχιτέκτονας, πρέπει να έχεις βρει τους φίλους και τον σύντροφο με τον οποίο θες να γεράσεις, διότι απλούστατα δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος για να βγεις και να γνωρίσεις ανθρώπους, αλλά ούτε καν για να διασκεδάσεις με τους παλιούς, καλούς γνωστούς.. Αν και η Μ. με τον Κ. κανονίζουν κάποια έξοδο την εβδομάδα, πάνε θέατρο ή σινεμά και αν κρίνω απ' τα τηλέφωνα, πρέπει να έχουν αρκετούς φίλους.. Οπότε κάπου έχουν βρει τις ισορροπίες. Άρα παρατηρώντας, πέρα από κόλπα για μακέτες και σχέδια, μπορώ να μάθω και το κόλπο για ζωή μετά τη δουλειά. Αν και όταν κάνεις μια δουλειά που σε γεμίζει τόσο και μάλιστα με δικούς σου ανθρώπους, αυτό είναι και η ζωή σου, και η ψυχαγωγία σου και η διασκέδασή σου και είσαι ευτυχισμένος Αχ, σαν τα παιδιά στο γραφείο θέλω να είμαι "όταν μεγαλώσω"..