Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Ω θεοί! Τι ωραίο πράγμα που είναι η δουλειά όταν κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου!
Πρώτη μέρα σήμερα στο γραφείο στο Μεταξουργείο Πήγα στις δέκα, οι άνθρωποι με έδιωχναν από τις πέντε, αλλά έφυγα στις επτά, διότι απλώς, περνούσα υπέροχα. Λατρεύω το χώρο, τη δουλειά τους, τις μακέτες τους, τη θετική ενέργειά τους, την ευγένειά τους. Επίσης εκτίμησα πάρα πολύ το ότι ήθελαν να μου μάθουν τα "μυστικά" που έμαθαν εκείνοι δουλεύοντας έξω. Καμία σχέση, δηλαδή, με την ελληνική νοοτροπία "παιδεύτηκα να το μάθω, να παιδευτείς κι εσύ τσογλάνι". Το γραφείο είναι ένας φωτεινός, ενιαίος χώρος, με μια τεράστια βιβλιοθήκη, ένα μεγάλο τραπέζι με καρέκλες όλες διαφορετικές μεταξύ τους γύρω-γύρω, μια ραφιέρα με κάθε είδους υλικό, ένα άλλο τραπέζι με υπολογιστές, έναν πάγκο εργασίας για μακέτες, ένα καναρίνι, ένα κουζινάκι με ένα ψυγείο με χαρούμενα φλυτζάνια, πιάτα, τραπεζομάντιλα, μαγνητάκια.. Ο χώρος είναι γεμάτος ζεστά, όμορφα προσωπικά αντικείμενα και διακοσμητικά, που φαίνεται ότι όλα κουβαλάνε αναμνήσεις από κάπου. Τα παιδιά έχουν μεράκι και υπομονή και δημιουργικό άγχος και η πρώτη εντύπωση για τη συνεργασία μας είναι ότι θα πάει πολύ-πολύ καλά (φτου-φτου).
Επίσης, τώρα που έχω δουλειά να κάνω, επιτέλους φαίνεται να έχουν πάλι νόημα και τα χόμπυ μου, που μέχρι τώρα θεωρούσα ότι αφού δεν έχω "κανονική" απασχόληση, απλώς δεν τα δικαιούμαι. Μπορεί τώρα που γράφω να είμαι πτώμα, αλλά έχω να νιώσω τόσο γεμάτη πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ καιρό. Και παρ' ότι πτώμα, νιώθω να σφύζω από δημιουργική ενέργεια. Ξέρω ότι είναι ο ενθουσιασμός της πρώτης μέρας, ξέρω ότι θα κουραστώ, ξέρω ότι θα υπάρχουν μέρες που θα κοιτάω το ρολόι και οι δείκτες θα μοιάζουν κολλημένοι. Αλλά τα παιδιά μου σέρβιραν το μεσημεριανό ντιλίβερι πάνω σε τραπεζομάντιλο και μέσα σε πιάτο και πέταξαν τα πλαστικά μαχαιροπίρουνα και μου έδωσαν μεταλλικά, γιατί θέλουν ποιότητα ζωής. Δηλαδή, τι άλλο να ζητήσω; Και αγαπάνε τους καταστασιακούς και τους λετριστές. Και τον Μπρετόν. Σκάω από ευτυχία αυτή τη στιγμή. Και εννοείται ότι πάλι πιστεύω ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο, ότι, ΟΧΙ, δεν είναι όλα μάταια, ότι υπάρχουν αρχιτέκτονες που αγαπάνε τον άνθρωπο και την επιστήμη τους, αλλά και τη ζωή τους και είναι άνθρωποι ζεστοί και γεμάτοι. Ξέρω ότι κοροϊδεύετε και σκέφτεστε ότι θα μου κοπεί ο ενθουσιασμός και θα δω ότι δεν είναι όλα τόσο ρόδινα, αλλά εγώ θα έχω ζήσει έτσι κι αλλιώς μια όμορφη μέρα. Άσε που μπορεί και να 'ναι όλα ρόδινα τελικά και να σας διαψεύσω κιόλας..
Υ.Γ.: Πρώτη μέρα και έκοψα το δάχτυλό μου η άχρηστη. Τόσο βαθύ κόψιμο απ' το πρώτο έτος έχω να δω. Αυτά κάνει το πάθος..
(Το μόνο που με στενοχωρεί, είναι που δεν μπορώ να γιορτάσω τη χαρά μου πίνοντας ένα κρασί μ' εκείνον που καταλαβαίνει πιο πολύ απ' όλους πόσο σημαντική είναι αυτή η μέρα για μένα. Καλά και τα τηλέφωνα, αλλά..)

6 σχόλια:

  1. Όχι, δεν κάνεις λαθος και όλα είναι όντως ρόδινα. Γιατί η καλή μέρα, ως γνωστόν, φαίνεται από το πρωί και γιατί θες εσύ να είναι ρόδινα. Γιατί αυτό που κάνεις είναι τέλειο και γιατί οι αρχιτέκτονες θα μπορούσαν να αλλάξουν όντως τον κόσμο. Να κάνουν τις άσχημες πόλεις κουκλίστικες, να ομορφύνουν την καθημερινότητά μας- δηλαδή όλη μας τη ζωή-, να κάνουν βιώσιμη την τέχνη και να την "μπάσουν" στο σπίτι μας, να διαμορφώσουν τους χώρους διασκέδασης προς το πιο εκλεπτυσμένο τους, να εφαρμόσουν την οικολογία απ' άκρη σ' άκρη στο νέο μας- συμβατό με το περιβάλλον του- σπίτι, να πρασινίσουν το γκρίζο μας κλπ κλπ κλπ.
    Είναι φανταστικό το πάθος σου γιατί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :) χαχα η καλή μέρα φάνηκε όντως από το πρωί.. ξύπνησα μια ώρα νωρίτερα απ' ότι θα έπρεπε, έβαλα Beatles, έφτιαξα τσάι βανίλια-καραμέλα και δύο τόστ, έκανα καυτό ντουζ, φόρεσα το αγαπημένο μου μπλουζάκι και δεν άφησα περιθώρια να πάει κάτι στραβά. Θα το συνεχίσω το κόλπο! Ρόδινες μέρες και σε σένα Jerry!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή αρχή και καλή συνέχεια.

    Η ποιότητα ζωής είναι τόσο σπουδαίο πράγμα. Οι δε καλοί συνεργάτες, ακόμη σπουδιαότερο (και σπανιότερο). Πως να μην ενθουσιαστείς; Κι εγώ μαζί σου!

    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καλώς ήρθες madame de la Luna! Τρίτη μέρα με το χαμόγελο και συνεχίζω, κι ας πιάστηκαν τα μάγουλά μου :) και στα δικά σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.