Δεν είμαι εγώ για εξόδους ρε παιδιά λέμε! Γέρασα, πάρτε το απόφαση, γαμώ τα ξενύχτια μου!
Εξηγούμαι. Εχθές βγήκα με την Α., τη Σ., που δεν την είχα δει μετά τις γιορτές, την Κ., την άλλη κολλητή της Α. και μερικούς φίλους από τη γενέτειρά τους και τον αδελφό μου. Πήγαμε στο MC, στα Εξάρχεια, δεν είχα ξαναπάει, δεν κόβω και τις φλέβες μου, καλά ήταν, δε βαριέσαι, σαν το Καταφύγιο της Ξάνθης, σαν το Πικάσο (της Ξάνθης, πάλι), αλλά λίγο πιο φωτεινό. Τα τζιν λεμονάδα που έπινα πάντως πρέπει να ήταν καθαρά, διότι κατέβασα τέσσερα και ξύπνησα μια χαρά (βέβαια είχα φάει και ένα σουβλάκι στον Κάβουρα πριν γυρίσουμε σπίτι..). Το θέμα είναι ότι εγώ η δύστυχη, μετά από κάποια ώρα, ε, νύσταξα! Ο αδελφός μου πολιορκούσε ακούραστα την Σ. (και την Α., αλλά τον ξέρει από όταν ήταν δευτέρα λυκείου και απλώς τον κάνει χάζι κι αυτός παίζει). Η Α. είχε μια κάποια "δραστηριότητα" που δεν της επέτρεπε να νυστάξει. Τα αγόρια, αγόρια είναι και "όσο υπάρχει αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα.." (πολύ ωραία ταινία, παρεμπιπτόντως, δείτε την). Αλλά εγώ είχα μάθει τα νέα της Σ.. Είχα προβληματιστεί για το πώς θα κυλήσει η ζωή της Α. από δω και πέρα (το "εδώ" είναι προσωπικό δεδομένο). Είχα κοροϊδέψει τον αδελφό μου καμιά πενηνταριά φορές κι αυτός εμένα άλλες τόσες. Ε, δεν είχα τι άλλο να κάνω. Την κοπάνησε κι η Κ., γιατί δούλευε από τις 8 το πρωί ως τις 9 το βράδυ και δεν την πάλεψε. Τέλος πάντως, αφού φύγαμε από το MC και φάγαμε στον Κάβουρα, μετά τα αγόρια θέλανε ανυπερθέτως να πάμε και αλλού. Ευτυχώς τα μισά είχαν κλείσει και τα άλλα μισά ήταν γεμάτα, γκρίνιαζα κι εγώ όσο πιο συνεχόμενα και μονότονα μπορούσα "νυστάάάάάάάάζω.." και πήγαμε την Α. απ' το σπίτι και μετά για ύπνο. Ξέρω ότι είναι εκνευριστικό να γκρινιάζεις στην παρέα, αλλά δεν μπορώ να μου στερούν τον ύπνο μου ένα μάτσο μεθυσμένοι, συναισθηματικά ασταθείς αγαπημένοι άνθρωποι, ειδικά σε μια περίοδο που μου είναι τόσο δύσκολο να βρω την ισορροπία μου.
Κατά τ' άλλα, την Πέμπτη πάω σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο στο Μεταξουργείο, για να βοηθήσω σε έναν αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Στην ουσία αυτός που θα βοηθηθεί θα είμαι εγώ, γιατί τα παιδιά (τους λέω έτσι, γιατί είναι πολύ νέοι) έχουν δουλέψει στην Ολλανδία και έχουν μάθει έναν γρήγορο και αποτελεσματικό τρόπο οργάνωσης της εργασίας και δουλεύουν με υλικά που δεν έχω ξαναδουλέψει. Ήταν πάρα πολύ ευγενικοί την Τρίτη, που πήγα για συνέντευξη και ο χώρος φωτεινός. Γενικά, χρώμα και χαμόγελο. Ελπίζω να πάει καλά και να μην τους καθυστερήσω μέχρι να μου εξηγήσουν περισσότερο απ' ότι θα τους βοηθήσω.
Υ.Γ.1: Ξυπνήσανε οι κοριτσάρες και μου θέλουν καφεδάκια τώρα να σχολιάσουμε τα χθεσινά. Γαμώ την ανισορροπία μου μέσα.
Υ.Γ.2: Πρέπει να μάθω να μην στέλνω μηνύματα μεθυσμένη, πριν πέσω για ύπνο. Διότι τώρα καλά, είμαι στα "χαριτωμένα μου", αλλά αν μια μέρα μου τη σβουρίξει, κι αρχίσω να στέλνω "θα σου φάω το λαρύγγι κάθαρμα"; Οπότε θα αφήνω το κινητό πολύ πολύ μακριά απ' το κρεβάτι