Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Χθες ξεκινήσαμε με την Α. να πιούμε έναν καφέ στο Μοναστηράκι. Άλλαξε κούρεμα (τώρα έχουμε το ίδιο ακριβώς κούρεμα, αλλά είμαστε παντελώς διαφορετικές, οπότε μην κάνετε στο μυαλό σας εικόνες με δίδυμες πλατινέ ξανθές με τις ίδιες μύτες και το ίδιο χρωμοσαμπουάν) και ήταν στις ομορφιές της, πράγμα που οφείλεις να κάνεις όταν σχεδόν όλα σου πάνε ολίγον σκατά. Στο κέντρο γινόταν χαμός, διότι έτσι είναι πάντα τα Απριλιάτικα βράδια η Αθήνα, άσχετα αν είναι Γενάρης. Καταλήξαμε σε ένα καφέ στο Θησείο, διότι μόνο αυτό είχε θέσεις και τασάκια και πληρώσαμε το λάτε μας από 5 ευρώ, με μια μυρωδιά από το αρωματικό της τουαλέτας να μας τρυπά τη μύτη, ένα ποτήρι του νερού να μυρίζει αβγουλίλα και την πόρτα ανοιχτή, για να μάθουμε να λέμε μαλακίες ότι είναι Απρίλης. Είπαμε τα νέα μας, γελάσαμε πολύ με τη γκρίνια, τη μιζέρια και τα νεύρα μας, πέρασε το δίωρο που κρατάει ένας ωραίος, γεμάτος καφές, αλλά δεν θέλαμε να πάμε στο σπίτι. Πήγαμε λοιπόν προς Κολοκοτρώνη μεριά, το bar4 ήταν γεμάτο (είπα να μην πάω κατευθείαν στο Booze, να μου δώσω μια ευκαιρία) και έτσι πήγαμε στο Booze. Ωραία ήταν χθες, περιέργως ο Λούβρος έπαιζε τάβλι αντί για σκάκι (ου γαρ έρχεται μόνον..), ο dj ήταν πάλι άντρας, αλλά η μπαργούμαν κλασσικά πολύ ψηλή και αρκετά ξινή. Και συνεχίσαμε με την Α. την κουβέντα. το θέμα είναι ότι εμείς οι δύο, το έχουμε πει και το έχουμε απ ευχηθεί πολλάκις στο παρελθόν, δεν έπρεπε να μείνουμε ποτέ οι δυο μας ανεξέλεγκτες Ε, αυτή την περίοδο, ας πούμε ότι είμαστε. Μην πάει το μυαλό μας στο πονηρό ειδικά. Απλώς εγώ και η Α. σε συνδυασμό έχουμε ένα συγκλονιστικό ταλέντο να μπλέκουμε σε άκυρες καταστάσεις, άκυρες παρέες, με άκυρα μέρη και άκυρα άτομα. Η Α., για παράδειγμα, έβαλε το ωραιότατο αρχιτεκτονικό καλσόν της με τα πορτοκαλί σχέδια, πήρε και την πορτοκαλί της τσάντα και βρέθηκε να κάνει πρωτοχρονιά σε μια κατάληψη, όπου όλοι οι υπόλοιποι ήταν "τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα". Βέβαια, δεν τόλμησε κανείς να την στραβοκοιτάξει, διότι και η Α. και εγώ έχουμε ένα βλέμμα η καθεμία, που είναι διαφορετικό μεν, αλλά είναι Το Βλέμμα, που αποθαρρύνει τους πάντες από το να μας πλησιάσουν.. Ξεφύγαμε από το θέμα.. Συνεχίζω. Το λοιπόν, είχαμε πολύ καιρό να δούμε ένα άτομο από τη σχολή, το οποίο μας είχε τάξει έναν καφέ πριν φύγουμε από την Ξάνθη και δεν τον προλάβαμε. Το άτομο αυτό, γένους αρσενικού με ηλικία που δεν αποκαλύπτει ("εδώ δεν λέει ο Κιθ Ρίτσαρντς..), αλλά την ξέρουμε διστάζαμε να το καλέσουμε, για να μην δώσουμε λάθος εντυπώσεις, καθότι το προστατευτικό κουκούλι της σχολής πλέον δεν υπάρχει. Παρ' όλα αυτά, επειδή είμαστε εγώ και η Α., ε να, του τηλεφωνήσαμε να βρεθούμε να πούμε τα νέα μας όποτε θέλει. Και ήθελε.. Τότε. Εκείνη την ώρα. Ήρθε μέσα σε μισή ώρα και από τις 9 μέχρι τις 3 άκουσα τόσες απολαυστικές ιστορίες που πραγματικά δεν περίμενα ποτέ ότι μπορεί να τις κρύβει αυτός ο άνθρωπος. Ιστορίες από τα παιδικά χρόνια, την εφηβεία, τη δουλειά.. Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι γενικά μέσα στη σχολή οι "μικροί" με τους "μεγάλους" πρέπει να κρατάνε αποστάσεις. Γι' αυτό και μιλούσα σε όλους στον πληθυντικό, άσχετα με το πόσο μικρή ήταν η διαφορά ηλικίας μας (μιλάω για τους διδάσκοντες, μην τρελαθούμε κιόλας..). Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι αν με κάποιους ανθρώπους νιώθεις ότι μπορεί να έχεις πράγματα να πεις, είναι στο χέρι σου να επιδιώξεις μια πιο προσωπική επαφή μετά τη σχολή. Και χθες, παρ' ότι με την Α. διστάζαμε στην αρχή, αποδείχθηκε ότι κάναμε λάθος. Είδα έναν άνθρωπο ανοιχτό, φιλικό, με μια νεανικότητα και μια συζήτηση που στιγμή δεν σταμάτησε, δεν υπήρξε επιτηδευμένη ή αμήχανη και πέρασε από ό,τι πεδίο μπορεί κανείς να φανταστεί. Και ήταν σχεδόν διασκεδαστικό που με έπαιρνε η μάνα μου τηλέφωνο και μου έστελνε απειλητικά ες εμ ες ("πώς θα γυρίσεις μες τη νύχτα χωρίς ζακέτα!", "την αντιβίωση μην ξεχάσεις"). Επίσης ήταν χαρακτηριστικά διασκεδαστικό το ότι η γκαρσόνα είχε ξετρελαθεί με τον "μυστηριώδη συνοδό μας" :Ρ και έτσι γλιτώσαμε τη μετακίνηση, παρ' ότι μια παρέα είχε κάνει ρεζερβέ, διότι η κοπέλα του είπε χαρακτηριστικά "μη χαλιέσαι, μωρό! πουθενά δε θα πάτε" και μετά ήρθε και έφτιαχνε το καλσόν της σε απόσταση ..αρπαγής από εμάς με το απαράμιλλο στυλ μιας Γκρέτα-ς Γκάρμπο. Και μας κέρασαν και τούρτα από το ρεζερβέ :).
Λυπάμαι που δεν μπορώ να παραθέσω αποσπάσματα από τη συζήτηση, ούτε να αποκαλύψω την ταυτότητα του φίλου (;) μας, αλλά δεν θα είχε και πολύ νόημα ούτως ή άλλως, μιας που αυτά που ειπώθηκαν αφορούν μια μικρούλα κοινωνία με λίγα μέλη ή είναι γενικές αλήθειες της ζωής ή είναι κλασσικές συζητήσεις ανδρών-γυναικών ("μα που βαδίζουν οι σχέσεις;!" :Ρ).
Και κάτι ακόμη, δεν είναι πολύ όμορφο να γυρίζεις σπίτι και να σε περιμένει ένα όμορφο μήνυμα; Πες το μέηλ, πες το τηλέφωνο, πες το όπως θες.. Τι ελαφρύς που είναι ο ύπνος όταν ξέρεις ότι σε σκέφτονται οι δικοί σου άνθρωποι..

13 σχόλια:

  1. Τι όμορφη βραδιά- εξαιρώντας το λάτε- περιγράφεις!
    Αν δεν ακυρωνόταν τελευταία στιγμή η μπέιμπι σίτερ- μαμά μου, θα σε είχα πετύχει χθες κάπου εκεί κάτω από το Λούβρο! Αντί για τζιν από την ξινούλα στο μπαρ, εμείς ήπιαμε γαλατάκι χθες...
    ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟ να σε σκέφτονται οι δικοί σου άνθρωποι- και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ακόμα και από την άλλη πλευρά της γης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και το γαλατάκι καλό είναι και καλμάρει και τα νεύρα όλης της οικογενείας :) δεν αμφιβάλλω ότι κι εσείς περάσατε ωραία. (την ξινούλα μπορεί να μην την έλεγα ξινούλα αν δεν ήταν τόσο ψηλή να ζηλεύω :Ρ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εμενα μου κανει εντυπωση πως οι περισσοτερες σερβιτορες - ντιτζει- μπαργουμεν εκει μεσα εναι ομορφες, ξεχωριστα ομορφες. τις χαζευεις αθελα σου.
    ουφ. αγαπημενος προορισμος το μπουζ.
    ομορφες οι περιγραφες σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μα δεν είναι οι άτιμες; παραγματικά! πρέπει να παίζει "οντισιόν" για την πρόσληψη. Καλώς την :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. στο καφεκουτι στη σόλωνος εχει δυο γλυκυυυτατες σερβιτορες, κ μαλιστα συμφοιτητριες μου απο τη σχολη (κ σε φυσιολογικά επίπεδα ύψους :p), έλεγξέ το αν σε ενδιαφέρει :DD
    καλή σταδιοδρομία δε θυμαμαι αν σου ευχηθηκα!!
    σε νιωθω, διπλωματικώνομαι και δίνω και διάλεξη φλεβάρη (κι ο θεός βοηθός :p)
    καλη χρονια κι απο δω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. χαχαχα δεν κάνω διατριβή στις σερβιτόρες καλή μου, αλλά άμα είναι και συμφοιτήτριες και μπορείς να έχεις κι ένα χαμόγελο με τον καφέ αντί για γκριμάτσα "ώχου τώρα εσύ μας έλειπες γαμώτο λύνω σταυρόλεξο", ε, να το κοιτάξουμε :D.
    A,και καλό κουράγιο με διάλεξη και διπλωματική..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα, το ύφος αυτού του στυλ, ότι είσαι παρείσακτος..:ss
    σ' ευχαριστω πολυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η αλήθεια είναι οτι άργησα κάπως, να καταλάβω οτι επέστρεψες :)

    Και δεν γνωρίζω ακριβώς γιατί είχες κλειδώσει το blog, και ελπίζω να μην σε είχα βάλει σε δύσκολη θέση ζητώντας να μου πείς λεπτομέρειες για την παρουσίαση, είχα τότε σκοπό να έρθω να την δώ, γιατί μου άρεσε σαν θέμα και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα όλη η διαδικασία που έγινε. Κρίμα (:

    Όπως και να έχει, χαίρομαι να σε ξαναδώ. Θα σε διαβάζω. Θα σχολιάσω και πιο συγκεκριμένα αφού κάνω ανάγνωση των κειμένων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Α! Καλώς τα παιδιά!
    Το μπλογκ το είχα κλειδώσει γιατί ένας καθηγητής μου το ανακάλυψε googlάροντας το όνομά του και μετά δεν μπορούσα πλέον να γράφω αυθόρμητα, οπότε δεν είχε πλέον νόημα να γράφω. Ήταν και τεταμένη η κατάσταση.. Κρίμα, γιατί ζήσαμε πολλά..
    Θα αλληλοδιαβαζόμεθα λοιπόν, amberlock!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. δε βαριέσαι DLK.. ωραία είναι να γράφεις για όσα ζεις, αλλά το βασικό είναι να τα ζεις. Δε χάθηκε κι ο κόσμος.. μερικά κείμενα χάθηκαν :)
    (άκρως ενδιαφέροντα τα μπλογκ στα μέρη σου. Θα περνάω συχνά, με κεράκια ή χωρίς)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. καλώς το Σταύρο :)
    πόσο γέλασα με τον Γούντι πρωί πρωί! να σαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.