Η εικόνα του σημερινού κειμένου είναι κλεμμένη από κάπου στο διαδίκτυο, ούτε που θυμάμαι που, και σκόπευα να την βάλω με κάποιο τρόπο στην επαγγελματική μου κάρτα, θέλοντας να τονίσω πόσο σημαντική είναι η ανθρωπομετρία για την αρχιτεκτονική. Αλλά μετά μου φάνηκε ότι παρέπεμπε λίγο στο ξεδιάλεγμα της Άριας Φυλής, είναι κι ο κύριος που φοράει στολή από πίσω..και με γιαγιά Γερμανίδα και το μαλλί κομμένο στον μισό πόντο δεν με παίρνει να αφήνω περιθώρια για παρανοήσεις, οπότε.. rejected.
Α μα τι ωραίο αρχέτυπο το "αγόρι με κιθάρα"! Ακαταμάχητο ανά τους αιώνες, από τον Ορφέα (με το καβούκι της χελώνας, βεβαίως βεβαίως) μέχρι τις μέρες μας :)
Δεν είχα σκοπό να γράψω σήμερα, διότι η διάθεσή μου ήταν "στα κάτω" της, αλλά τώρα επανήλθε σε ένα 7.5/10, οπότε και βρίσκω την όρεξη να γράψω δυο λογάκια.
Κατ΄ αρχάς, μπείτε στο δεύτερο από τα λινκ μου και διασκεδάστε με την ψυχή σας (εντάξει, δεν είμαι και πάρτι άνιμαλ! Κάτι τέτοια ισοδυναμούν για μένα με "διασκέδαση με την ψυχή μου").
Ύστερα, ακούστε το "23 κόκκινα φώτα" από Χειμερινούς Κολυμβητές.
Ύστερα μπείτε στο τρίτο από τα λινκ μου και διαβάστε ό,τι έχει εκεί μέσα. Είναι αντιπροσωπευτικό του τι εννοώ εγώ με τη λέξη "χιούμορ".
Πρέπει να ομολογήσω ότι φταίω που δεν έχω νέα, διότι το Σάββατο θα μπορούσα να πάω 6dogs, όπου θα ήταν ο Τ., ή Bios, όπου θα ήταν ο Κ. με την Μ., αλλά επειδή δεν μπορούσα να διαλέξω, έμεινα τελικά σπίτι.
Και σήμερα επίσης, σάπισα βλέποντας Friends, και μετά Big Bang Theory και μετά σκαλίζοντας το διαδίκτυο.
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να αναρτήσω τις ιστορίες μου σε ένα νέο blog, ή να αρχίσω να τις πετάω εδώ μια-μια. Ή να τις αφήσω να μουχλιάζουν στον υποφάκελο "ακατάσχετη δημιουργικότητα", του φακέλου "τα έγγραφά μου".
Όσο αναρωτιέμαι, ακούω Blossom Dearie, "For Cafe Apres-Midi" και ελπίζω να νυστάξω γρήγορα, διότι αύριο έχω πρωινό ξύπνημα. Θέλω να πάω από τα Public, να πάρω έναν Σκαμπαρδώνη, διότι πολύ έχω αμελήσει τα "εισερχόμενα" αναγνωστικά ερεθίσματα τελευταία (μιλάω για τα τυπωμένα σε χαρτί).
Αύριο έχω κανονίσει ένα καφεδάκι με τον αγαπημένο μου συγγραφέα (και ακόμη πιο αγαπημένο μου φίλο-ή μήπως είναι πιο αγαπημένος μου συγγραφέας και λιγότερο αγαπημένος φίλος;) στο Καφεκούτι, μετά το γραφείο, και μου υποσχέθηκε και η Σ. ότι μπορεί να περάσει από το Μεταξουργείο για καφέ. Θα πάω για καφέ φορτωμένη με τα τρία τάπερ που άφησα την Παρασκευή στο γραφείο, διότι δεν ήθελα να τα κουβαλάω στον Αγγελάκα και είχα χώσει μια δεύτερη, μικρή τσάντα, μέσα στην τεράστια κανονική μου. Τώρα, αν με σταματήσουν αύριο για εξακρίβωση και έλεγχο στα Εξάρχεια, θα νομίσουν ότι είμαι πλασιέ.

Ξεμπέρδεψα (προς το παρόν) με τη γραφειοκρατεία Έστειλα και τα χαρτιά της υποτροφίας (την τελευταία μέρα) και τώρα πλέον περιμένω.. (πράγμα που γενικά είναι το χειρότερό μου. Δεν την αντέχω την αναμονή με τίποτα! Μου σπαραλιάζει τα νεύρα-που δεν τα λες και πολύ ανθεκτικά έτσι κι αλλιώς..). Η συστατική που μου έγραψε ο Κ. ήταν πραγματικά απολαυστική :).
Στη δουλειά η μέρα πήγε καλά, με πολλές δοκιμές για το Μάριμπορ και άψογο συντονισμό με την Κ., και τελείωσε με ένα μίνι meeting, για να αρχίσει το θέμα να περνάει σιγά σιγά στην επόμενη φάση.
Έφυγα κατευθείαν από το γραφείο για να πάω στα Κανάρια, στο Μεταξουργείο, να βρω την Κ., την Σ., και την Α.. Και ήρθε και ο Γ., φίλος μας από την Ξάνθη, τώρα φαντάρος, που είχα να τον δω πολύ-πολύ καιρό. Φάγαμε (πολύ γρήγορα) κάτι πατατούλες ψητές ολόκληρες, μια σαλάτα με προσούτο και μια πένες πέστο, ήπιαμε και ένα ποτηράκι κρασί και ξεκινήσαμε για το Fuzz. Η συναυλία ήταν sold out, κάτι που με έκανε να ευγνωμονώ την Κ., που είχε πάει να πάρει εισιτήρια. Εγώ με την Κ. καταφέραμε και βρεθήκαμε στα δυο μέτρα από τη σκηνή, αλλά ξαναβρεθήκαμε με την Α. και την Κ. μετά τη συναυλία, γιατί είχαν πάει να αφήσουν τα μπουφάν στη γκαρτναρόμπα και έμειναν πίσω. Δυστυχώς, από τη μανία μας να βρεθούμε μπροστά, δεν προνοήσαμε να πάρουμε ούτε μια μπύρα και περάσαμε δυόμιση ώρες συναυλία χωρίς στάλα αλκοόλ. Και δεν θα το σκεφτόμουν, αλλά ο Αγγελάκας ήταν από την αρχή τόσο .. "αλλού" πού μας έτρωγε η ζήλια. Ο κόσμος γενικά είχε ένα μέσο όρο ηλικίας γύρω στα 27-28, και έπεφτε τόσο χαμηλά, διότι υπήρχαν και οι φανατικοί 17χρονοι (οι διπλανοί μας στα "χαρακώματα" :) ). Ο Αγγελάκας απολαυστικότατος, κοπανιόταν διαρκώς (και με μουσική, και αφού τελείωνε η μουσική, και πριν αρχίσει το επόμενο τραγούδι), μερικές φορές (οκ, αρκετές φορές) χανόταν στο διάστημα και είχαμε ένα μικρό φόβο ότι θα μας μείνει εκεί από εγκεφαλικό. Ο Σαδίκης ακολουθούσε στο κοπάνημα, μερικές φορές προπορευόταν κιόλας. Οι εικόνες που προβάλλονταν στην οθόνη ταίριαζαν τέλεια με τη μουσική.
Χόρεψα, ίδρωσα, ξελαρυγγιάστηκα. Αλλά, δεν.. Αυτό που πάθαινα εγώ παλιά (μέχρι πριν δυο χρόνια νομίζω), αυτό το "δεν μπορώ δεν μπορώ!! δεν το πιστεύω αυτό που ζω! τη εμπειρία θεέ μου, τι ένταση! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Είναι τέλεια-τέλεια-τέλεια! Λιποθυμώ!" δεν υπάρχει πια. Δηλαδή τι, τελείωσε; Αυτό ήταν; Γέρασα; Πάει ο ενθουσιασμός;
Πάντως τυχεροί όσοι έχουν εισιτήρια για σήμερα :).
Αλλά επειδή υπήρχε αυτή η γενική αίσθηση του "ανικανοποίητου" και είχαμε ξεκινήσει τη βραδιά με πρόθεση "να τα σπάσουμε", Η Σ. έριξε μια ιδέα στο τραπέζι. Και συμφωνήσαμε κι εγώ και η Α., με λίγη ντροπή, λίγες ενοχές, και μια ακατανίκητη επιθυμία. Όταν ανακοινώσαμε την απόφασή μας στην Κ., δεν την πήρε καλά. Αλλά ακολούθησε. Άλλωστε ήταν πολύ κοντά. Βρεθήκαμε στον Μαζωνάκη. Ναι. Όχι δεν ακούω ποτέ. Και για τιμωρία, όταν μπήκαμε στο μαγαζί ήταν μια κάποια από κάποιο ριάλιτι και τραγούδούσε "Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ", ανοίγοντας το πρόγραμμα. Δεν ξέραμε αν έπρεπε να γελάσουμε ή να κλάψουμε, οπότε μείναμε απλά με ανοιχτό το στόμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα μας αφήσουν να μπούμε (ήμασταν ντυμένες για Αγγελάκα. Εγώ φόραγα ένα μαύρο παντελόνι και ένα γκρι φανελάκι, η Α. ένα καρό πουκάμισο, τζιν και κόκκινα μποτάκια, η Κ. την κλασσική τζιν καμπάνα της, αθλητικά, φούτερ και η Σ, η πιο "κυριλέ", μια μαύρη μπλούζα με έναν κόκκορα με στρας, καφέ δερμάτινο και το ..αρχιτεκτονικό φουλάρι".). Ε, μπήκαμε, ήπιαμε ένα ποτό, η Κ. έφυγε σε κάποια φάση αποκαλώντας μας "ιερόσυλες" (ήταν όταν τραγουδούσαμε την Πριγκιπέσα του Μάλαμα, μαζί με το Μαζωνάκη) και εμείς ΄φύγαμε όταν σταμάτησε ο Μαζωνάκης (υποθέτω ήταν το πρώτο μέρος ή κάτι τέτοιο). Ξέρω. Δεν έχει καμία λογική αυτό που κάναμε, αλλά το κάναμε και διασκεδάσαμε απίστευτα βλέποντας τα κορίτσια με το πλατινέ μαλλί και τη γόβα να μας κοιτάζουν με τρόμο. Δεν μπορώ να σχολιάσω το Μαζωνάκη σοβαρά. Ό,τι να 'ναι.. Δεν υπήρχε το κούνημα και οι ατάκες που έλεγε, δεν υπήρχε η χορεύτρια με το χρυσό κορμάκι και ο ημίγυμνος τύπος που κουνιόταν λες και τον είχαν χτυπήσει με 220V.
Έχω αναφέρει ότι εγώ και η Α. δεν πρέπει να βρισκόμαστε ποτέ οι δυό μας ανεξέλεγκτες, ε;
Πάντως σίγουρα η χθεσινή τρέλα δεν είναι ότι αναβίωσε την "τρέλα" που είχα μικρή όταν κοπανιόμουν κάτω από τη σκηνή με τον Παπακωνσταντίνου (Βασίλη, τότε) και ο μπαμπάς μου κοιμόταν στις κερκίδες περιμένοντας να τελειώσει η συναυλία και να με πάει σπίτι και δε με ένοιαζε ούτε το ότι δεν έπινα αλκοόλ (ήμουν 13), ούτε ότι πήγαινα με το μπαμπά μου)
Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο της Σ., οι εικόνες από το Fuzz ήταν ακόμη ζωντανές στο μυαλό μου και χαίρομαι γι' αυτό.

Τι υπέροχη βραδιά στο στέκι του κυρ-Ηλία με τα παιδιά από το γραφείο.. Πραγματικά φανταστική.

Τι υπέροχη κουβέντα με τον πιο αγαπημένο μου συνομιλητή σε όόόόόόόόλο το Γαλαξία αργότερα, το ίδιο βράδυ..

Στο γραφείο το πρωί πάλι τρέχανε νερά.. Ο Κ. και η Μ. κοιμήθηκαν εκεί κι αυτό το βράδυ, αλλά σήμερα, μέχρι να φύγω από το γραφείο, όλα ήταν έτοιμα για την παράδοση του διαγωνισμού.
Τα ακροδάχτυλά μου είναι πάλι γεμάτα σπρέυ και το πουλόβερ μου γεμάτο μικροσκοπικά κομματάκια foam που ηλεκτριζόταν και δεν λέει να ξε-ηλεκτριστεί. Ήταν και η τελευταία επίσημη μέρα του Τ. στο γραφείο, καθώς αρχές Φλεβάρη αρχίζει η θητεία του. Κρίμα, γιατί τον συμπαθώ πάρα πολύ και θα ήθελα να κάνουμε παρέα. Είπαμε να πάμε σε κανένα πάρτι πριν φύγει για τη Θήβα.
Ακόμη δεν έχω στα χέρια μου τις συστατικές.. Αλλά με αυτή τη συχνή επικοινωνία με το γραφείο του Π.Κ., τουλάχιστον βοηθάω την Ε. που δουλεύει εκεί με ό,τι προβλήματα έχει με τα χαρτιά της για το μεταπτυχιακό. Αντίθετα, η επικοινωνία με αυτόν που σηκώνει τα τηλέφωνα στο γραφείο της Θ.Ξ. δεν μου είναι διόλου ευχάριστη.
Έχω έναν διαρκή κόμπο στο στομάχι σήμερα, προφανώς λόγω άγχους για το αν θα προλάβω την προθεσμία της Παρασκευής για την υποτροφία. Όχι και τόσο προφανώς, για διάφορους άλλους λόγους. Κυρίως δεύτερες και τρίτες σκέψεις σχετικά με τις επιλογές μου και αν είναι σωστές ή όχι.
Την Παρασκευή θα πάω (εκτός απροόπτου) στο Fuzz, να.. απολαύσω τον Αγγελάκα. Η καλή μου Κ. πήγε και πήρε εισιτήρια για εμένα, εκείνη, την Α. και δυο ξαδέλφια της Κ. (δεν τους ξέρω, αλλά δεν θα τους κουβαλάω και στην πλάτη μου, οπότε..).
Αύριο θα πάμε με τα παιδιά από το γραφείο να φάμε παϊδάκια και να γιορτάσουμε με αυτόν τον βουκολικό, ρετρό και γευστικότατο τρόπο τη νίκη στο Europan.
Σήμερα δεν έχω καμία όρεξη δυστυχώς. Ευτυχώς η δουλειά στο γραφείο με κράτησε συγκεντρωμένη εκεί για κάποιες ώρες.
Τα χαμόγελα στο τρένο εξακολουθούν να μου φτιάχνουν στιγμιαία τη διάθεση, ανεξάρτητα από το αν απευθύνονται σε μένα ή σε άλλους, αν τα ανταλλάσσουν γνωστοί ή άγνωστοι, νέοι ή ηλικιωμένοι.
Με εκνευρίζει η απόσταση. Με εκνευρίζει να έχω αγωνία για τους δικούς μου ανθρώπους και να μην μπορώ έτσι απλά να επικοινωνήσω μαζί τους, γιατί έχουμε άλλα ωράρια, πηγμένο πρόγραμμα, γιατί δεν μπορούμε να συντονίσουμε τις συχνότητες και τις διαθέσεις. Με στενοχωρεί που κοντεύω να ξεχάσω γκριμάτσες, μυρωδιές, καθημερινές συνήθειες, ιδιοτροπίες. (Πίνακας: Ed. Hopper)

Τώρα, σοβαρά, πες μου, ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ;;;;;
Η προθεσμία για την υποτροφία λήγει την Παρασκευή. Χθες οι καθηγητές με διαβεβαίωσαν ότι θα μου ετοιμάσουν τις συστατικές και σήμερα κανείς από τους δυο δεν πήγε στο γραφείο του. Του ενός απεβίωσε η πεθερά του. Της άλλης, ο μπαμπάς της είναι πολύ άσχημα, δεν κατάλαβα ακριβώς πόσο άσχημα, αλλά υπονοήθηκε ότι μπορεί και τόσο άσχημα, που πιο άσχημα δεν γίνεται. Και για τους δύο, ήξερα ότι είχαν προβλήματα υγείας στην οικογένεια εδώ και μήνες, γι' αυτό και δεν πίεζα ιδιαίτερα για τις συστατικές. Αλλά ήταν ανάγκη ΤΩΡΑ να γίνει αυτό;;; Δηλαδή, τώρα;;
Ανασούλες.. Βαθιές ανάσες.. Ψυχραιμία..
Το θετικό νέο της ημέρας είναι ότι πήγε καλά η δουλειά στο γραφείο, άρχισα να κάνω δοκιμές στο autocad με το πώς θα μπορούσαν να συνδυαστούν τα διάφορα τμήματα του κτιριολογικού και η Κ. μετέτρεπε τα σχέδιά μου σε μακέτες, πράγμα που απαιτούσε να μπαινοβγαίνει στο ψοφόκρυο, για να ψεκάζει με σπρέυ. Χθες τα 'παιξε και η μέση της της δύστυχης. Ααααχ.. ούτε για "εικονικό" γιαπί δεν είμαστε τα κορίτσια..
Ήξερα ότι ο Κ. και η Μ. θα κοιμόντουσαν στο γραφείο (γιατί θέλουν να προλάβουν να στείλουν αύριο τα πάνελς του διαγωνισμού της Κόρντομπα) και έτσι πήγα το πρωί με χυμό, ταρτάκια και κέικ (το κέικ της μαμάς, τίγκα στα καρύδια και το κονιάκ, ότι πρέπει για χειμώνα), για να τους δώσω δυνάμεις. Και ξαφνικά διεπίστωσα ότι έξω από την πόρτα του μπάνιου τρέχανε νερά. Ρώτησα την Β., και μου είπε ότι όλα πάνε καλά, αλλά αυτό το φαινόμενο παρατηρείται όταν η Μ. και ο Κ. κάνουν ντουζ στο γραφείο. Η Β. δεν έχει χάσει ακόμη τα λογικά της και κάνει ντουζ σπίτι της :Ρ. Είναι υπέροχος ο ενθουσιασμός της Μ. πάντως :). Σήμερα που έκαναν τις τελικές φωτογραφήσεις από τις μακέτες, για να μπούν στις αφίσες των παρουσιάσεων, λάμπανε από χαρά. Κι εμείς μαζί.
Επίσης, χάρηκα πολύ γιατί ο Α., πολιτικός μηχανικός που συστεγάζεται στο γραφείο, μου έδωσε αρκετές πληροφορίες σχετικά με το πώς μπορεί να κινηθεί κάποιος στο εξωτερικό, για να βρει δουλειά ή για intership. Και όχι γενικότητες, αλλά πρακτικές, συγκεκριμένες πληροφορίες. Το εκτιμώ πολύ όταν οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να μοιραστούν τις γνώσεις τους και προσπαθούν να βοηθήσουν όπως μπορούν. Και προσπαθώ κι εγώ να το κάνω με τη σειρά μου.
Σήμερα ξαφνιάστηκα πολύ ευχάριστα όταν μια κοπέλα, την ώρα που έβγαινε από τον ηλεκτρικό, μου έδωσε το εισιτήριό της πριν προλάβω να χτυπήσω το δικό μου. Δεν μου μίλησε, απλώς μου χαμογέλασε και έφυγε βιαστικά. Δεν περίμενε ούτε ευχαριστώ. Μα γιατί δεν είχα σκεφτεί να το κάνω κι εγώ αυτό; Τα εισιτήρια ισχύουν για μιάμιση ώρα. Θα προσπαθήσω να μην το ξεχάσω και να το εφαρμόζω στο εξής.
Κι ακόμη μια ζεστή στιγμή: το ταχυδρομείο της γειτονιάς μου έχει έναν μόνο υπάλληλο. Είναι ένα πολύ μικρό παράρτημα. Κάθε βδομάδα στέλνω ένα γράμμα. Παρ όλα αυτά, ποτέ δεν έδειχνε να με αναγνωρίζει. Σήμερα όμως με το που μείδε, μου είπε "καλώς την πάλι", μες το χαμόγελο, και την ώρα που ζύγιζε το γράμμα, μου είπε "αα ελαφρύ είναι! Χαρούμενα νέα θα του στέλνεις φαίνεται!". Καλούλης :)

Η Α. με πήρε μόλις τηλέφωνο και μου είπε ότι όχι, δεν περνάω φάση, χρειάζομαι απλώς ψυχανάλυση. Διότι, μου είπε, "διαβάζω και στο μπλογκ σου.. "περνάω φάση και μισώ τον κόσμο..", "περνάω φάση και το ένα.. περνάω φάση και το άλλο". Δεν περνάς φάση! Πρέπει να πάμε για καφέ. Ψυχανάλυση χρειάζεσαι.". Μάλλον θα περνάει φάση :Ρ
Τα νέα της ημέρας:
Το πρωί πήγα από το ΤΕΕ να δώσω το πρωτότυπο του πτυχίου και της αναλυτικής, διότι όταν είχα πάει με την Α. είχα μαζί μου επικυρωμένο αντίτυπο από ΚΕΠ. Και επειδή το ΤΕΕ δεν εμπιστεύεται τα ΚΕΠ, αλλά μόνο τις γραμματείες, έπρεπε να πάω το πρωτότυπο. Το πήγα, το πέταξαν σε μια γωνία, τους ρώτησα αν χρειάζεται μια υπογραφή ότι το παρέλαβαν, κάτι.. Μου απάντησαν "τσου. Είμαστε εντάξει.". Ελπίζω απλώς να μην χαθεί.
Μετά πήγα από το γραφείο και έκοψα κάτι ανθρωπάκια και κάτι αυτοκινητάκια κλίμακας 1:500 για τη μακέτα του διαγωνισμού της Ισπανίας. Ύστερα πήγα από το γραφείο της υπεύθυνης της διπλωματικής για τη συστατική της υποτροφίας Έδειξε αρκετό ενδιαφέρον για το τι κάνω στη ζωή μου και δεν παρέλειψε να στείλει χαιρετίσματα στην Α.. Μετά πήγα από το γραφείο του δεύτερου επιβλέποντα, για τη δεύτερη συστατική. Βρήκα εκεί παιδιά δυο-τρια χρόνια μεγαλύτερα από 'μένα, που έχουν τελειώσει τη σχολή και μου είπαν τα νέα τους, πώς σκέφτονται να προχωρήσουν επαγγελματικά, τις δυσκολίες που συνάντησαν.. Ωραία συνάντηση.
Δυστυχώς στο γραφείο τα πράγματα δεν ήταν και τόσο χαρούμενα σήμερα.. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες, γιατί φαντάζομαι ότι τα παιδιά δεν θα το ήθελαν, αλλά το σημερινό μάθημα ήταν ότι όσο φίλος κι αν είσαι με τον άλλο, όσο καλό παιδί κι αν τον θεωρείς, όσο κι αν τον εμπιστεύεσαι, καλό είναι όταν μπαίνουν στη μέση επαγγελματικά, να υπάρχουν γραπτές συμφωνίες. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να επηρεάσει ποιον με τι τρόπο και τι κόστος. Φαίνεται ότι ο λόγος τιμής δεν μετράει πλέον..
Χθες το βράδυ πήρα ακόμη ένα μάθημα: υπάρχουν άνθρωποι που κατάγονται από τον Αδάμ, άνθρωποι που κατάγονται από την Εύα και "άνθρωποι" που κατάγονται από το κωλόφιδο και σέρνονται ακούραστα χρόνια και χρόνια. Και χρόνια. Κι άμα τους κόψεις την ουρά, βγάζουν και δεύτερη. Οπότε περιμένεις απλά να πέσει ο χειμώνας και να πέσουν πάλι σε χειμερία νάρκη. Αυτούς τους ανθρώπους θέλω πάρα πάρα πολύ να τους κάνω τσάντες και παπούτσια.
(η εικονογράφηση σήμερα είναι κολλάζ από εικόνες του δωματίου μου :) )

Μόλις γύρισα από τη γιαγιά μου. Μια αρκετά ψυχρή και κυνική Γερμανίδα με πραγματική αναπηρία στο να εκφράσει την αγάπη και τη στοργή της. Το κάνει, αλλά πάντα με λάθους τρόπους, και πάντα με την ανάγκη να σου δημιουργήσει ανασφάλειες, ώστε να εξαρτάσαι συναισθηματικά από αυτήν. Ευτυχώς, έχοντας υπάρξει θύμα αυτής της συμπεριφοράς, οι γονείς μας μας προστάτευσαν από αυτό, στο βαθμό που μπορούσαν. Η γιαγιά μου δεν έχει σταματήσει να επισημαίνει ότι είμαι μικροσκοπική (οκ, λέει "κοντή". Και δεν είμαι κοντή. Είμαι Ελληνίδα. ), αδύναμη (οκ, λέει "καχεκτική". Και δεν είμαι. Είμαι υγιέστατη και 48 κιλά), και χλωμή (οκ, λέει "κίτρινη". Δεν είμαι κίτρινη. Έχω ακριβώς το δικό της χρώμα δέρματος). Η γιαγιά μου χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως "εμένα δεν μου δίνετε ποτέ αναφορά!" και "πρόσεχε μήπως οι φίλοι σου σε κλέβουν και πληρώνεις περισσότερα όταν βγαίνετε μαζί για φαγητό.". Μην βιαστείτε να την κρίνετε. Είναι ένα παιδί μιας δεκατετραμελούς οικογένειας από ένα χωριό της γερμανικής μειονότητας στην Τσεχία, που οι γονείς του το διάλεξαν ανάμεσα στα παιδιά τους, για να το στείλουν σε οικογενειακούς φίλους στην Ελλάδα, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Έχει βιώσει την απόρριψη και έχει ανάγκη να την έχουν ανάγκη. Αλλά προφανώς δεν έχει πάρει αρκετή αγάπη, ώστε να ξέρει πώς να τη δώσει. Κι όμως, έχει μια πολύ τρυφερή πλευρά. Καμαρώνει για τις επιτυχίες μας στα σόγια και μας δίνει έξτρα χαρτζιλίκια και σοκολάτες όποτε έχει καιρό να μας δει. Λατρεύει το καναρίνι της και σήμερα βούρκωσε όταν θυμήθηκε κάποια φορά που ένα παπαγαλάκι είχε πέσει θύμα μιας γάτας. Η γάτα είχε πηδήξει στο κλουβί και το είχε ανοίξει και ύστερα τσάκωνε το παπαγαλάκι, το άφηνε να φύγει, το ξανάπιανε, από σπίτι σε σπίτι και η γιαγιά κυνηγούσε τη γάτα. Τελικά απελευθέρωσαν το παπαγαλάκι, του έβαλαν ιώδιο στις πληγές ( ο πατέρας και η γιαγιά μου), αλλά πέθανε. Ύστερα άρχισε να λέει ότι οι γάτες σκοτώνουν τα ποντίκια, αλλά δεν τα τρώνε και φαινόταν πραγματικά οργισμένη με αυτό, αν και το αγαπημένο της κόκερ σπάνιελ έπνιγε της γάτες και τις παρατούσε στην άκρη του κήπου σε μια ολόιδια έκφραση "κτηνώδους" συμπεριφοράς Είναι περίεργο το πόσο εγκλωβισμένος μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που θέλει να εκφράσει τα συναισθήματά του, αλλά δεν ξέρει να το κάνει. Είναι πολύ περίεργο για μένα, που είμαι το άλλο άκρο, που μπορώ να εκφράσω συναισθήματα που δεν έχω, από κεκτημένη ταχύτητα (και τα τελευταία δυο χρόνια το πολεμάω αυτό με κόπο, αλλά αρκετά μεγάλη επιτυχία). Αυτή τη βδομάδα πέθανε η κολλητή της γιαγιάς μου, η κυρία Σ.. Ήταν ογδόντα και χρονών και πέθανε από καρκίνο του στομάχου. Η κηδεία ήταν Τετάρτη. Φοβόμουν ότι θα δω τη γιαγιά σήμερα θλιμμένη και σκεφτική γιατί ήξερα ότι την κυρία Σ. πραγματικά τη λάτρευε. Αλλά όχι. Αν δεν ήξερα τι είχε συμβεί, δεν θα το έπαιρνα ποτέ χαμπάρι. Άρχισε να με ρωτάει για τη δουλειά και να μου λέει νέα για όλες τις υπόλοιπες φίλες και τα σόγια. Άρνηση; Κουράγιο; Δύναμη;. Δεν ξέρω.. Αυτά με τη γιαγιά..
Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να κλείσω το κινητό και να κοιμηθώ για μεσημέρι. Το μεσημέρι έγινε απόγευμα και όταν ξύπνησα και άνοιξα το κινητό βρήκα τέσσερις κλίσεις από την Α.. Την πήρα τηλέφωνο αμέσως. Είχε ανησυχήσει, γιατί δεν κλείνω ποτέ (ΠΟΤΕ) το κινητό και ήταν έτοιμη να πάρει σπίτι, στους δικούς μου. Ήταν πολύ γλυκό που ανησύχησε τόσο πολύ. Και χαρακτηριστικό το ότι ήταν η μόνη. Από κάτι τέτοια μικρά πράγματα επιβεβαιώνεις ξανά και ξανά ποιοί είναι οι άνθρωποί σου. Είναι αλήθεια ότι είχα κλείσει το κινητό, γιατί δεν είχα καμία διάθεση να μιλήσω σε άνθρωπο. Χθες το βράδυ βγήκα έξω. Δεν είχα όρεξη, αλλά είχα αιώνες να βγω και θεωρούσα ότι έπρεπε να το κάνω σαν φάρμακο. Έτσι έβαλα το καινούριο μου καλσόν, το καινούριο μου πουλόβερ, τις κόκκινες peep toe γόβες μου, το καινούριο κραγιόν μου, eyeliner, μάσκαρα, ένιωσα όμορφη και πήγα στο 6dogs. Μου άρεσε πάρα πάρα πολύ και ακόμη περισσό τερο μου άρεσε το γεγονός ότι η μακέτα που είχα δει στο γραφείο των παιδιών και το κτίριο, δεν διέφεραν σχεδόν καθόλου. Γνώρισα τη Β., κολλητή της Κ., που δουλεύουμε μαζί στο γραφείο και ήπια ένα τζιν λεμονάδα. Είχε πολύ ωραίο κόσμο και πολύ "δήθεν" κόσμο. Ο "δήθεν" κόσμος μου άρεσε εμφανισιακά, ο ωραίος κόσμος μου άρεσε για την αύρα και τα χαμόγελά του. Και η μουσική καλή. Δυστυχώς η Μ. και ο Κ. άργησαν πολύ να έρθουν, λόγω κίνησης και καθώς τα κορίτσια θέλανε να πάνε στο SkullBar, όπου ήταν dj ένας φίλος τους, φύγαμε. Ακολούθησα καθαρά στα πλαίσια της αυτο-πίεσης να "ξε-γιαγιαδέψω", αλλά το σκυλομετάνιωσα. Το skullbar απευθύνεται ξεκάθαρα σε κόσμο που απέχει έτη φωτός από μένα, και επιπλέον στις τρεις η ώρα ήταν εντελώς άδειο. Είδα συμπεριφορές που δεν μου άρεσαν καθόλου, αλλά από την άλλη έχω γίνει τόσο "ποιοτική-ξινή-ξενέρωτη-ελιτίστρια-σνομπ-επηρμένη", που δεν είμαι η αρμόδια να κρίνω ουδεμία κατάσταση, μέρος ή άτομο αντικειμενικά Τα κορίτσια θα συνέχιζαν Ποτοπωλείο "που είναι πάντα γεμάτο γκομενάκια", αλλά εγώ την έκανα για σπίτι, γιατί "τα γκομενάκια" ως κατηγορία δεν με τραβάνε σε αυτή τη φάση και γιατί είχα πάρει τη δόση μου από κοινωνικοποίηση και χάζεμα στο 6dogs. Λίγο μάταια μου φαίνονται όλα αυτά. Φαντάζομαι ότι είναι φάση, αλλά έχω βαρεθεί τα άσκοπα ξενύχτια και μεθύσια. Νομίζω ότι θα βγαίνω μόνο για να πάω σε live. Σκεφτόμουν διαρκώς και τη φράση της Σ. "μάλλον δεν θα ξανασυμπηθήσω κανέναν από δω και πέρα, πέρα από εκείνους που έχω ήδη συμπαθήσει". Δεν ξέρω αν με εκφράζει απόλυτα, ελπίζω πως όχι, αλλά χθες μου είχε κολλήσει στο μυαλό.
Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι διαρκώς το Μάη, που θα μάθω αν θα πάω στην Ολλανδία η όχι και συνεχώς καταστρώνω στο μυαλό μου "plan B", για την περίπτωση που δεν θα με δεχτούν στο Delft. Ξέρω ότι δεν έχει νόημα να το κάνω και ότι τότε θα είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, απ' ότι τώρα που κάνω τα θεωρητικά μου πλάνα. Ελπίζω να πάνε όλα καλά, αλλά αν όχι, θα πρέπει να αναθεωρήσω όλους τους τομείς της ζωής μου (μόνο η Α. μένει σταθερή, ό,τ ι κι αν γίνει :) ). Θα πρέπει να βρω μια "πραγματική" δουλειά, να σκεφτώ αν θέλω να ανοίξω κάποια στιγμή γραφείο, να σκεφτώ αν θέλω να ξεκινήσω διαδικασίες για να πάω να δουλέψω και να ζήσω στο εξωτερικό, αν μείνω στην Ελλάδα, να δω που θα μείνω κπλ.. Ναι, εντάξει, ξέρω, δεν πρέπει να τα σκέφτομαι από τώρα, αλλά βγαίνουν στον ύπνο μου γαμώτο, και μου στοιχειώνουν τα όνειρα.
Διαβάζετε ακόμη τη γκρίνια μου ή φύγατε; Γιατί θέλω να γκρινιάξω λίγο ακόμη. Χθες ο Ν. μου είπε ότι του μιλάνε ηλικιωμένοι στο λεωφορείο Ολλανδικά. Του έστειλα, λοιπόν, μήνυμα να τους αποστομώσει, χρησιμοποιώντας τα ολλανδικά από το νέο του βιβλίο. Και μου επεσήμανε ότι δεν "αποστομώνει", αλλά απλώς επικοινωνεί. Και τότε ένιωσα πάλι πόσο λάθος εντυπώσεις δίνω και γιατί μπορεί να θεωρούμαι επηρμένη. Προφανώς δεν φανταζόμουν τον Ν. να λέει γλωσσοδέτες στα γεροντάκια και να τα αφήνει μαλάκες. Αλλά να τους δίνει χαρά, λέγοντας ότι είναι Έλληνας και προσπαθεί να μάθει τη γλώσσα τους, ώστε να μπορεί να επικοινωνεί με τους Ολλανδούς στην πατρίδα τους στη γλώσσα τους. Αλλά προφανέστατα, όλα αυτά δεν φάνηκαν με τη χρήση του ρήματος "αποστομώνω". Έχω ζητήσει από τον Ν. να μου επισημαίνει πότε δίνω τέτοια απαίσια εντύπωση επιτόπου, μπας και χαμπαριάσω και βελτιωθώ καθόλου. Φαίνεται ότι τα όρια μεταξύ της αυτοπεποίθησης, της μαχητικότητας, του καλώς εννοούμενου "αέρα" και του να χαρακτηρισθείς υπερφύαλος, είναι πολύ λεπτά.

Επιτέλους μπορώ να βάζω τόνους!!! Κάποιο από τα άπειρα προγράμματα που κατέβασα εξουδετέρωσε μερικούς ιούς και μερικά βακτήρια και τα συναφή που έπλητταν τον αγαπημένο μου υπολογιστή, αν και δεν ξέρω τι ζημιά έχω πάθει και σε ποια έκταση, αλλά λέω να μην το ψάξω (στρουθοκαμηλισμός, I know..).
Νέα από το γραφείο (ασφαλώς): Γύρισαν η Μ. και ο Κ. από τη Νορβηγία, γεμάτοι χαρά για το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό, αλλά με ακόμη περισσότερη ανυπομονησία να τελειώσει η παρουσίαση για το διαγωνισμό στην Κόρντομπα και να αρχίσει εντατικά εκείνος στο Μάριμπορ. Μαζί με την αρχιτεκτονική, μαθαίνω και γεωγραφία (πράγμα πολύ χρήσιμο, διότι ήμουν και άσχετη, και αδιάφορη, και τώρα έχω κίνητρο). Επίσης μαθαίνω να είμαι ακόμη πιο οργανωτική και σαφής στις παρουσιάσεις όσων κάνω, χάρη στην Β., η οποία είναι από την Αυστραλία και μιλάει μόνο αγγλικά. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να μιλάω καθαρά, κατανοητά αγγλικά, χωρίς ελληνικά νοήματα, βρυχηθμούς, ξεφυσήματα, εναλλαγή ελληνικών-αγγλικών. Επίσης πρέπει να μάθω να εξηγώ τα πράγματα με σειρά και τάξη, έτσι ώστε ακόμη και τα μέλη της ομάδας που δεν έχουν παρακολουθήσει κάποιο κομμάτι του project να μπορούν να κατανοήσουν πώς προέκυψε τι και πώς θα συνεχίσει. Η αλήθεια είναι ότι έτσουξε λίγο η παρατήρηση της Β. ("you have to be more specific and accurate and not just throw stuff away and say that it didn't work, so that we can understand what happened. The art of presentation, darling."), παρ' ότι ήταν πολύ καλοπροαίρετη και με χαμόγελο. Αλλά μου έκανε πολύ καλό, γιατί τόσα χρόνια χρειαζόταν να εξηγώ πράγματα μόνο στην Α., άντε και σε δυο-τρεις καθηγητές, και επειδή αυτό το έκανα καλά, είχα την ψευδαίσθηση ότι δουλεύει σε.. παγκόσμιο επίπεδο. Μπορεί στους Έλληνες ένα έντονο βλέμμα, μια ζωντανή, παραστατική χειρονομία να λένε κάτι, και η ανυπομονησία να συγχωρείται, αλλά δεν δουλεύει όλος ο πλανήτης έτσι. Και δεδομένου ότι γκρινιάζω διαρκώς για την ελληνική πραγματικότητα, θα ήταν τουλάχιστον γελοίο να μην προσπαθήσω να αλλάξω έστω τη .. νοοτροπία παρουσίασης. Γιατί μπορεί να υπήρξα σε κάποιες παρουσιάσεις στη σχολή ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς, αλλά ήταν θέμα θράσους και γλωσσικής ευχέρειας, και όχι πάντα θέμα ουσίας και μεθοδικότητας. Και αυτό δεν μου αρέσει. Οπότε θα το αλλάξω. Θα προσπαθήσω, τουλάχιστον..
Ήταν ωραία που φαγαμε πάλι όλοι μαζί σήμερα το μεσημέρι, αν και ο Τ. δεν είχε έρθει, διότι ήταν άρρωστος. Κανονίσαμε να γιορτάσουμε τη νίκη στο Όσλο μεσοβδόμαδα, αφού θα έχουν σταλεί οι πινακίδες της Κόρντομπα. Σήμερα είχα υποσχεθεί στην Κ. ότι θα πήγαινα με εκείνη και τις φίλες της (πολύ ευγενικό που με κάλεσε, χάρηκα που φαίνεται να με συμπαθεί όπως κι εγώ εκείνη, όπως και την έτερη Κ. του γραφείου) σε ένα "Trash party" στο Mad, στο Γκάζι, αλλά έμπλεξα με τα antivirus, έκανε και κρύο και έχω πάθει και μια μικρή ψύχωση με το πώς θα ήθελα να είναι η επαγγελματική μου κάρτα, παρ' ότι ακόμη δεν έχω δώσει ούτε εξετάσεις στο Τ.Ε.Ε.. Υπόσχομαι όταν καταλήξω να κάνω μια σχετική ανάρτηση με το σχέδιο (και μετά μπορείτε να το εκτυπώσετε και να το μοιράζετε. Ευχαριστώ.). Δεν βγήκα πάλι, λοιπόν και έχω άλλοθι τη Σ., που θα με συνόδευε, αλλά ήταν δυο μέρες συνέχεια με κόσμο και ήθελε να μονάσει και δεν.. Είναι γεγονός ότι ντρέπομαι για λογαριασμό μου που δεν έχω διάθεση για εξόδους, όπως αρμόζει στα νιάτα μου (γρήγορα που περνούν κλπ κλπ), αλλά από την άλλη, δεν ντρέπομαι πραγματικά. Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο, αλλά δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη για ποτά και ξενύχτια, γιατί είμαι σε μια φάση που αρχίζω να γνωρίζω καλύτερα τα παιδιά του γραφείου, να παρατηρώ τη γλώσσα του σώματος, συμπεριφορές, εκφράσεις κλπ και αυτό με ενθουσιάζει. Και θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες στο μπαλκονάκι και να χαζεύω το πέρα-δόθε των Κινέζων που εναλλάσονται με Πακιστανούς και τα γατιά του διπλανού ακαλύπτου, που όλο νιαουρίζουν ερωτικά και τελικά από πράξη.. τίποτα. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά τα αποδημητικά πουλιά έχουν τρελαθεί με αυτές τις αλλαγές στη θερμοκρασία και πάνε όλο πέρα-δόθε. Το παρατήρησε η μια Κ. σήμερα, την ώρα που γκρίνιαζε για τον ήλιο, τις γάτες, το κρύο (είναι πάρα πολύ χαριτωμένη όταν γκρινιάζει, μου θυμίζει μικρό κοριτσάκι έτσι όπως σουφρώνει τη μυτούλα της) και μου φάνηκε πολύ ευαίσθητη σκέψη, παρ' ότι εκφράστηκε περίπου έτσι "αμάν πια κι αυτά τα πουλιά!! Με ζάλισαν, πέρα-δόθε, πέρα-δόθε.. Αλλά το 'χουν χάσει κι αυτά τα καημένα..".
Πάντως αύριο θα ήθελα να πάω στο 6dogs με τα παιδιά. Ελπίζω να πείσω τον εαυτό μου και να τα καταφέρω. Το έχουν σχεδιάσει εκείνοι :). Και είναι ωραίο που έχει γίνει και "στέκι" τους κατά κάποιον τρόπο.. Τι καλύτερο από το να βιώνεις την αρχιτεκτονική που δημιούργησες σε κλίμακα ένα προς ένα και να μπορείς να παρατηρήσεις πώς τη βιώνουν κι οι γύρω σου.. ζωντανά!
Μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση σήμερα ένα meeting που είχα τα παιδιά το πρωί μεταξύ τους, πριν έρθουν οι υπόλοιποι. Η Μ. και η Β. συζητούσαν σχετικά με κάποιο άλλο άτομο με το οποίο είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν και είχαν προκύψει κάποια θεματάκια και το πως θα τα αντιμετωπίσουν, πως θα του μιλήσουν. Και από εκεί η συζήτηση κατέληξε στο ότι η μια εκ των δυο είναι πολύ ελαστική και ευγενική και η άλλη πολύ αυστηρή και αδιάλακτη όσον αφορά τον κόπο και τη δουλειά της. Και συζητούσαν αυτή τη διαφορά χαρακτήρων σα να ήταν οποιοδήποτε άλλο πρακτικό πρόβημα, και απλώς είπαν "we will figure it out". Ούτε την αγνόησαν, ούτε τις τρόμαξε. Ο Κ. στο μεταξύ ήταν παρών, αλλά απλώς παρατηρούσε. Νομίζω ότι είναι ο χαλαρότερος από τους τρεις και είανι εκείνος που βοηθά τα κορίτσια να βλέπουν τα πράγματα πιο ήρεμα και τελικά ίσως είναι ο δικός του τρόπος που μετατρέπει το φθοροποιό άγχος σε δημιουργικό.
Επίσης, ζορίστηκα σήμερα αρκετά, γιατί δεν είχα ξαναδουλέψει με σύγκριση κλιμάκων και ογκομετρικές μελέτες και το να κάνω μακέτες ξέροντας μόνο τα γενικά τετραγωνικά και όχι την κάτοψη των χώρων ήταν κάτι ξένο σε μένα. Όμως έμαθα (μάλλον, αρχίζω να μαθαίνω) πως δουλέυει αυτή η λογική και χάρηκα πολύ όταν σε κάποια φάση είχαμε βρεθεί επτά άτομα πάνω απο το τραπέζι να πετάμε μετεωρίτες από foam πάνω στο οικόπεδο, ο Κ. είπε "μήπως πέφτουμε με ενθουσιασμό πάνω στα μοντέλα και ξεχνάμε το κτιριολογικό;". Και έτσι, η αρχιτεκτονική έγινε πάλι, μέσα σε μια στιγμούλα, συνολική και πολυδιάσταση: όγκος, κάτοψη, χρήσεις, όψεις, τομές, φόρμα, μορφή.. Είδα και στην πράξη πως, όποια μέθοδο και να ακολουθείς, αν ξεχάσεις αυτή την αρχή, έχεις φύγει από το δρόμο σου.
(ένα ευχαριστώ σε σας που με διαβάζετε τακτικά και δεν πτοείστε από τις συνεχείς αναφορές σε πράγματα παντελώς βαρετά και επαναλαμβανόμενα και κοινότυπα, που τα μυωπικά μου μάτια τα βλέπουν σαν θαυματάκια)

Εχω ιο. Και με χτυπησε εκει που ποναει. Στους Τονους. Ξαφνικα εμφανιζει αντι για εναν τονο πανω απο το γραμμα "¨¨" πριν απο το γραμμα. Κατεβαζω τωρα antivirus και ελπιζω να δουλεψει. Μαλλον γι' αυτο εμφανιζονται και οι λευκες λωριδες στη φωτο. Που ειναι κολλαζ απο εικονες που συναντησα σημερα στο δρομο και στο γραφειο.
Πολυ γεματη μερα.. Αρχισε η συνθεση για το διαγωνισμο ση Σλοβενια. Εκοψα απειρα κομματακια foam τα οποια εβαφα με διαφορα σπρευ, και επειδη ψεκαζουμε στο μπαλκονι και φυσουσε, γεμισα τα χερια μου μπογιες, πραγμα που με διασκεδαζε πολυ περισσοτερο απ' οτι με εκνευριζε. Αυριο γυριζουν και ο Κ. με την Μ. απο το Οσλο και η δουλεια θα γινει ακομη πιο εντατικη και οργανωμενη.
Καταλαβαινω ολους εκεινους που μου λενε οτι θα δουλευω μια ζωη και κανω μαλακιες που μπλεκω απο τωρα. Εκεινοι ειναι που δεν μπορουν να καταλαβουν οτι αυτο δεν ειναι δουλεια. Ειναι παθος, ειναι καπριτσιο, ειναι φαντασιωση..
Χαρηκα που επιτελους ενα γραμμα μου εφτασε στην Ολλανδια απο την Αθηνα σε δυο μερες αντι για τρεις, οπως γινοταν οταν ημουν στην Ξανθη. Και χαρηκα που το γραμμα μου αρεσε, παρ' οτι εφερε μελαγχολια..
Νομιζω οτι το Σ/Κ θελω να βγω εξω, αλλα δεν ειμαι σιγουρη ακομη. Σιγουρα θελω να δω την Α. και τη Σ., αλλα δεν ξερω αν θα φτασω στο.. ακραιο σημειο (:Ρ) να αναζητησω και αλλο κοσμο.

Μεταξουργείο Οι σκάλες στο σταθμό του μετρό. Όχι ότι έχει σημασία ο τόπος. Ανεβάσματα και κατεβάσματα είναι όλη η ζωή μας. Όλες μας οι μέρες. Πώς αλλιώς.. Δεν γκρινιάζω γι' αυτό. Είμαι από τους ανθρώπους που πλήττουν πολύ εύκολα. Ίσως γι' αυτό να είμαι και από τους ανθρώπους που έχουν μάθει να ζούν κάθε ζενίθ και ναδίρ πραγματικά "παθιαζόμενοι". Δεν μου το έμαθε κάποιος. Μάλλον το έκανα από μικρή ασυνείδητα, για να μην βαριέμαι. Όσο μεγαλώνω βέβαια, προσπαθώ να αντιμετωπίζω τις χαρές σαν μικρά θαύματα και τα "μικρά καθημερινά δράματα" με αδιαφορία και κυνισμό και υπομονή. Γιατί το -από πάντα ευαίσθητο- νευρικό μου σύστημα, όσο γερνάει, δεν αντέχει τα πολλά σκαμπανεβάσματα και "κρασάρει" πιο εύκολα (βλ. κλάματα χωρίς λόγο, κλάματα χαράς, κλάματα λύπης -αυτά κρυφά και μόνη, σε δευτερόλεπτα). Ανήκω σε εκείνη την τραγική μειοψηφία που δεν θα πάει από την κυλιόμενη σκάλα, αλλά από την "στατική". Ακόμη και όταν δεν έχει κόσμο. Μου αρέσουν πολλά πράγματα σε αυτή την επιλογή: πρώτον, είμαι έξω απ' το πλήθος (δυστυχώς οι στιγμές που η μοναξιά μου είναι απαραίτητη είναι πολύ περισσότερες από τις στιγμές που αναζητώ να "ανήκω"). Δεύτερον, μπορώ να κοντράρω αν μπορώ να ανέβω πιο γρήγορα απ' ότι εκείνοι που είναι στην κυλιόμενη (μπορώ), τρίτον, μπορώ να χαζεύω αυτό το πολύχρωμο στριμωξίδι στην κυλιόμενη, τέταρτον, γυμνάζομαι (αυτό μου είναι παγερά αδιάφορο στην πραγματικότητα, αλλά είναι γεγονός).
Η Κ. στο γραφείο μου έλεγε ότι έχει πρόβλημα με τον ύπνο τελευταία και την ρώτησα αν έχει άγχος (όλοι στη γενιά μας έχουμε κάποιας μορφής άγχος, διότι η χώρα είναι βουλιαγμένη στην αβεβαιότητα), διότι εγώ όταν έχω άγχος πετάγομαι στον ύπνο μου πολύ συχνά. Άρχισε μια συζήτηση, η οποία κατέληξε στο ότι τόσο εγώ, όσο και η Κ. ανήκουμε στην κατηγορία ανθρώπων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "νευρόσπαστα". Τα συμπεράσματα της συζήτησης με την Κ. είναι ότι μπορείς να αναγνωρίσεις έναν "νευρόσπαστο" ακόμη και από εξωτερικά χαρακτηριστικά Είναι τελείως γελοίες οι γενικεύσεις που κάναμε, αλλά έχουν εφαρμογή τουλάχιστον στα άτομα του περιβάλλοντός μας. Καταλήξαμε ότι οι "νευρόσπαστοι" είναι συνήθως πολύ αδύνατοι άνθρωποι (διότι ξεχνάνε να φάνε, ή κινούνται νευρικά όλη μέρα, οπότε τα καίνε), με κάποιου είδους σημάδι που έχει προκύψει από τις νευρικές τους κινήσεις (τόσο εγώ, όσο και η Κ. παθαίνουμε συχνά μικροτραυματισμούς από τα σύνεργα της δουλειάς. Ευτυχώς δεν είμαστε ξυλοκόποι), μιλάνε γρήγορα, αλλάζουν θέματα γρήγορα, ο χρόνος δεν τους φτάνει ποτέ και πάντα κάτι από όλα τα πράγματα με τα οποία καταπιάνονται πάει στραβά (διότι τσαλαβουτάνε σε τόσα, που πάντα κάποιο μένει πίσω). Φαντάζομαι ότι, όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν οι "καλοί" και οι "κακοί" νευρόσπαστοι. Και εγώ περνάω από τη μια κατηγορία στην άλλη με ανησυχητική συχνότητα.
Η δουλειά σήμερα πήγε μέτρια, γιατί ο σέρβερ δεν επικοινωνεί με όλους τους υπολογιστές και πρέπει να έρθει τεχνικός τη Δευτέρα. Ως τότε, μακετούλες..

Σήμερα θα μιλήσουμε για το Μεταξουργείο. Αυτή η φωτογραφία είναι από ένα σπίτι στο δρόμο του γραφείου. Δεν ξέρω αν η επιγραφή έχει μείνει από κάποια παράσταση (κάντε ζουουουουμ..), δεν την είδα να ανάβει το βράδυ. Αλλά είναι πολύ σουρεαλιστικό να περπατάς ανέμελα και να σηκώνεις το κεφάλι, να δεις αν έχει συννεφιά, και να βλέπεις αυτή τη φράση, σαν μήνυμα από το υπερπέραν. Το είπα στον Ν. και μου είπε ότι πιστεύει ότι σημαίνει ότι μένουμε μόνοι μας, με τον εαυτό μας. Εγώ πάλι θεώρησα ότι σημαίνει ότι ψάχνουμε κάποιον που να μας μοιάζει, δεδομένου ότι το όνομα είναι κάτι σαν ταυτότητα. Θέλουμε να ζούμε με κάποιον που έχει ταυτότητα παρόμοια με τη δική μας. Να καταλαβαινόμαστε, βρε αδερφέ..

Το Μεταξουργείο είναι μαγικό. Μαγευτικό ίσως όχι. Αλλά μαγικό σίγουρα. Σε ένα στενό βλέπεις κινέζικα παντοπωλεία στη σειρά. Δυο πέτρινα κινέζικα λιοντάρια έξω από ένα εστιατόριο Το κούρδικο μαγειρείο στη γωνία, γεμάτο (περιέργως) με Τζαμαϊκανούς. Το καφενείο "Οι πυραμίδες της Αιγύπτου", με τις συγκλονιστικά ρετρό τοιχογραφίες που συνδυάζουν πυραμίδες, τη Σφίγγα και τσολιάδες. Το κουφετί σπίτι, όπου βγάζουν πάντα μωβ ή ροζ σεντόνια να αεριστούν. Η Ιάσονος, με τα πορνεία στη σειρά και σειρές έξω απ' τα πορνεία. Πακιστανοί κυρίως, που περιμένουν απενοχοποιημένα και χαλαρά, όπως θα έκαναν στην ουρά για την εφορία. Γιατί, ε ναι, είναι μια ανάγκη. Και κάτι πενηντάρηδες και εξηντάρηδες που μπαίνουν και βγαίνουν με σηκωμένους γιακάδες και γρήγορο βήμα, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά. Μοναξιά; Λάθος επιλογές; Δε βαριέσαι.. Τα κορίτσια δεν έχει τύχει να τα δω ποτέ. Το βράδυ περνάω από την περιοχή σχεδόν τρέχοντας, αλλά το πρωί μου αρέσει να χαζεύω. Έχω παρατηρήσει ότι τα "σπίτια" έχουν έναν διάδρομο πίσω από την πάντα ανοιχτή εξώπορτα και στο πλάι του διαδρόμου, πόρτες. Έχω δει τουλάχιστον πέντε που είναι έτσι. Επίσης, όσο κι αν με ενοχλεί να μου λένε "που είσαι μανάρι μου" ξένοι (ειδικά πριν πιω τον πρώτο καφέ), είναι λίγο διασκεδαστικό που όσοι δεν έχουν μάθει τη γλώσσα, σε λένε "αγάπη μου". Μου αρέσει να παρατηρώ και την κινεζούλα του κινέζικου μίνι μάρκετ δίπλα στο γραφείο, που πλένει και σαπουνίζει καθημερινά το πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδό της. Δουλεύει μεθοδικά και δεν σηκώνει τα μάτια της μέχρι να τελειώσει. Ακόμη, μου αρέσουν τα κίτρινα υποκαταστήματ αμε τα μαύρα γράμαμτα της Western Union. Επίσης, λατρεύω το άγαλμα στο κέντρο της πλατείας Καραϊσκάκη. Βάζω στοίχημα ότι είναι ο Ίκαρος, αν και δεν ξέρω ούτε ποιος γλύπτης το έχει κάνει, ούτε το όνομά του, δεν θέλω να τα μάθω. Είναι το ολόδικό μου άγαλμα. Είναι υπέροχο έτσι όπως συντρίβεται στο κέντρο της πλατείας, με τα φτερά να είναι τεντωμένα απ' την ταχύτητα της πτώσης..
Και κάτι ακόμη από σήμερα.. Ο ηλεκτρικός ήταν όπως κάθε πρωί ασφυκτικά γεμάτος. Μπήκα σε ένα βαγόνι (είμαι μικροσκοπική, χωράω παντού) και μια γιαγιούλα, γύρω στα εβδομήντα, ρώτησε αν έχει χώρο και γι΄αυτήν. Ένας παππούς γύρω στα ογδόντα μου έριξε μια αγκωνιά και με έσπρωξε πίσω (στ' αλήθεια, δεν είχε χώρο) και της είπε "πέρνα κουκλίτσα μου". Χαμογέλασα. Όταν το τρένο φρέναρε στην Αττική, γύρισε και της είπε "κρατήσου να μην πέσουμε, αλλά και να πέσεις, μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ". Έλιωσε η γιαγιούλα. Τους λατρεύω τους ανθρώπους καμιά φορά..

Ξύπνημα. Ντουζ. Περπάτημα. Τρένο. Μετρό. Σύνταγμα. Συνάντηση με Α.. Καφές από τα Everest. Εκτύπωση σε φωτοτυπάδικο της περίληψης της διπλωματικής Δυο αντίτυπα. Φωτοτυπίες ταυτότητας. Από τρία αντίτυπα η καθεμία. Φωτογραφείο δίπλα από το φωτοτυπάδικο. Φωτογραφίες τέσσερις η καθεμία, 3 επί τρεισήμισι εκατοστά. Απαίσιες. Εφορία στη Μιαούλη. Διπλότυπο χαρτοσήμου 30 ευρώ, ένα η καθεμία. Νίκης, ΤΕΕ. Έλεγχος εντύπων. Αναμονή στο ταμείο. Πέφτει το σύστημα. Περνάει ένα τέταρτο. Περνάει μισή ώρα. Περνάει μιάμιση ώρα. "Ξανασηκώνεται" το σύστημα. Εβδομηνταένα ευρώ παράβολο στο ταμείο. Αριθμός πρωτοκόλλου Πάλι στον έλεγχο εντύπων. "Φέρτε το πρωτότυπο κάποια μέρα, όχι επικυρωμένο από ΚΕΠ". Υπογραφή. Απόδειξη. Public. Καινούριο κινητό. Πάλι Nokia. Ταμείο στον πρώτο όροφο. Ισόγειο. Γαμώτο, τα moleskin μου μιλάνε.. "πάάάάάάρε μεεεε...πάάάάάάάρε μεεεε". Moleskin ημερολόγιο ατζέντα 2010. Και μικροσκοπικός τηλεφωνικός κατάλογος σε ένα θαυμάσιο μπλε. Ταμείο. Σύνταγμα. Μετρό. Γραφείο. Γαλλικός. Έρευνα. Φαγητό από το Κούρδικο. Ρύζι με σταφίδες, αμύγδαλα και κοτόπουλο. Πάντα με τραπεζομάντιλο Πάλη με το καινούριο κινητό, μέχρι να βάλω την μπαταρία. Μικρός σεισμός. Οι μισοί δεν τον κατάλαβαν. Κι άλλη έρευνα. Μετρό. Λεωφορείο. Σπίτι. Κουβεντούλα με την Ολλανδία. Μήνυμα από την Μ., από τη Νορβηγία "We won". Τηλέφωνο στη Μ., στη Νορβηγία "Πες μου μόνο που θα κάνουμε το πάρτι!!". Το πρώτο μήνυμα στο καινούριο κινητό ήταν για μια νίκη. Χουχούλιασμα στην παγανιστική μου αισιοδοξία.

Ένα από τα τρία ποτήρια κρασί που ήπια απόψε. Αποφάσισα να σταματήσω να είμαι αρνητική, και βγήκα με τους γονείς μου, για να πάμε σε σπίτι οικογενειακών φίλων, με τους οποίους βρίσκονται πολύ συχνά, αλλά εγώ συνήθως είμαι πολύ κουρασμένη ή πολύ κακόκεφη για να πάω. Μιάς, όμως που φυσούσε τόσο πολύ και τα κορίτσια δεν ήταν για έξω, είπα να κάνω το καλό.. Οι άνθρωποι δεν με είχαν δει από όταν γύρισα στην Αθήνα και χάρηκαν που βρεθήκαμε, όπως χάρηκα κι εγώ. Ψήσαμε μπριζόλες στο τζάκι, φάγαμε ζυμωτό ψωμί (της μαμάς μου, παρακαλώ), και φοντύ σοκολάτας με φράουλες και μπανάνες και γκραν μαρνιέ. Είχαν βάλει Παπαδόπουλο, που είχε αφιέρωμα στο Νέο Κύμα, και νοσταλγούσαν. Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμουν λίγη ζεστασιά και περιποίηση και τη σιγουριά ότι είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους που με αγαπάνε, διότι καλές και οι έντονες συγκινήσεις, αλλά σε εξαντλούν, και πρέπει κάπως να φορτίζεις τις μπαταρίες σου.
Ο Κ., ο φίλος των γονιών μου, είναι αρχιτέκτονας και μου είπε ότι θέλει κάποια στιγμή να τα πούμε, να μου δώσει κάποιες συμβουλές και να τον ακούσω. Από μέσα μου, εκνευρίστηκα πάρα πολύ, διότι θεώρησα ότι τον έχει βάλει ο πατέρας μου (επειδή τον έχω σε δηλωμένο απερίφραστα αποκλεισμό και δεν θέλω άλλες συμβουλές). Μετά που έμαθα όμως ότι αυτό δεν ισχύει, ένιωσα άσχημα για την καχυποψία μου.
Η γυναίκα του Κ., η Μ. όταν είχε διαφημίσεις η τηλεόραση, έβαζε στο τέρμα το "τρελοκόριτσο" και το χόρευε μόνη της στο κέντρο του σαλονιού. Θλιβερή εικόνα δυστυχώς.. Δεν είναι άσχημο να νοσταλγείς τα νιάτα σου, αλλά υπάρχουν κομψοί και άκομψοι τρόποι να το κάνεις.
Αφιέρωσα αρκετό χρόνο και στην Ε., η οποία είναι δευτέρα γυμνασίου και παρ' ότι είναι το μικρότερο από τρία συνολικά παιδιά και η χαϊδεμένη του αδελφού της, εξελίχθηκε σε ένα καθόλου κακομαθημένο και πάρα πολύ γλυκό και συγκροτημένο παιδί. Μου είπε ότι θέλει να γίνει γιατρός και την ενέπνευσε ένας καθηγητής της, μαθηματικός, που της κάνει και χαλκογραφία. Πιστεύω όμως ότι κάπου μέσα της θυμάται ότι και ο Γ. , ο αδελφός της, στην ηλικία της ήθελε να γίνει γιατρός (τελικά έγινε δάσκαλος και είναι πολύ πολύ ικανοποιημένος με αυτή του την επιλογή).
Η Ε., λοιπόν, με πληροφόρησε ότι ο λατρεμένος καθηγητής των καλλιτεχνικών μου στη δευτέρα γυμνασίου γύρισε και πάλι στο Πειραματικό γυμνάσιο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν εκείνος που-μαζί με τους γονείς μου-με οδήγησε στην αρχιτεκτονική. Με έχει εμπνεύσει τρομερά και δεν τον ξεχνάω ποτέ. Έψαχνα, μάλιστα, το τηλέφωνό του, για να τον καλέσω στην παρουσίαση της διπλωματικής, αλλά δεν το είχα βρει. Σκοπεύω να πάω να τον βρω, να του δείξω το Portfolio μου και να του ζητήσω να κανονίσουμε να πάω από το ατελιέ του (είναι ζωγράφος) να δω τη δουλειά του.
Κατά τ' άλλα, είμαι πολύ μπερδεμένη όσον αφορά το όριο μεταξύ του να έχεις τον έλεγχο της ζωή σου και του να μην έχεις τίποτα άλλο στη ζωή σου, εκτός από τον έλεγχο. Βρίσκομαι σε μια φάση που δεν θέλω να αφήσω κανέναν και τίποτα να επηρεάσει την υπέροχη διάθεση που έχω όταν είμαι στο γραφείο και τη σιγουριά που αισθάνομαι για τον εαυτό μου, αλλά διαπιστώνω ότι είμαι άνθρωπος και όχι ρομπότ και όσο κι αν θέλω να είμαι ψυχρή και απρόσβλητη, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τα λόγια τους λειτουργούν στο μυαλό και την ψυχή μου, όπως η υγρασία στο πλάι απ' τα κουφώματα: πάντα βρίσκει τρόπο και τρυπώνει κι από την πιο μικρή χαραμάδα και τελικά αφήνει το ίχνος της διαβρώνοντας. Βέβαια, δεν αγνοώ το ότι εκείνοι που μπορούν και επηρεάζουν τη διάθεσή μας πολύ αρνητικά είναι συνήθως και εκείνοι που έχουν την ικανότητα να μας απογειώσουν. Δεν φαντάζομαι να έχουν δει πολλοί από εσάς το Μπερνάρ και Μπιάνκα, αλλά τέλος πάντων, σε αυτή την ταινία παίζει μια λιβελούλα που προσπαθεί να βοηθήσει σε μια διάσωση παίζοντας τον ρόλο εξολεμβίου. Αλλά είναι μονίμως ασταθής και στον κόσμο της . Ε, σαν αυτή τη λιβελούλα είμαι αυτή την περίοδο. Σαν τον Evinrude. Δεν είναι ότι θέλω να 'μαι μυστήρια και δεν αναλύω αυτή τη σύγχυση μου παραπάνω, απλώς δεν ξέρω τι μου γίνεται. Αυτά.

Αυτές είναι οι πολυκατοικίες στο στενό δίπλα από το γραφείο. Τις βλέπουμε από το μπαλκόνι-καπνιστήριο. Μπορεί να είναι άχαρες, κλασσικές πολυκατοικίες, όμως εγώ βλέπω σ' αυτή την εικόνα πολλή ομορφιά. Μ' αρέσουν οι κεραίες, μ' αρέσει η μπορντώ λωρίδα πάνω από την ώχρα κι οι πράσινες τέντες κι οι γλάστρες, που δείχνουν τη διάθεση των ανθρώπων να φωτίσουν τη ζωή τους, σε όσο μικρά κουτάκια κι αν κλείνεται..
Σήμερα έφυγα από το γραφείο στις οκτώ. Είχαμε meeting για τον νέο διαγωνισμό που θα δουλεύουμε. Είχαμε μοιράσει διάφορα κομμάτια της έρευνας που έπρεπε να γίνει μεταξύ μας, και τα παρουσιάσαμε στην ομάδα. Εγώ είχα αναλάβει να βρω πληροφορίες για την πόλη, που βρίσκεται στη Σλοβενία. Γεωγραφικά, ιστορικά, δημογραφικά, στατιστικά δεδομένα.. Αλλά και την υπάρχουσα αρχιτεκτονική: παλιότερη και σύγχρονη. Καθώς και τις τάσεις της νέας αρχιτεκτονικής στη Σλοβενία. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα με πολύ όγκο πληροφοριών και πολλά ερεθίσματα. Ακόμη μια κοπέλα ήρθε στο γραφείο σήμερα, η Χ., που είναι ελληνοαμερικανίδα και συνεργαζόταν με τα παιδιά από τον Οκτώβρη. Καλά που έλειπε η Κ., διότι αλλιώς δεν θα χωρούσαμε. Εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από την ταχύτητα της οργάνωσης και της διανομής εργασιών. Βέβαια, διεπίστωσα ότι κι εμείς έχουμε την τάση της αυτο-οργάνωσης, καθώς ξέρει ο καθένας τα δυνατά του σημεία και αναλαμβάνει ό,τι του ταιριάζει περισσότερο. Ε, δεν είμαστε και μικροί πια.. Ξέρει ο καθένας τα ταλέντα και τις δυνάμεις του.
Τα παιδιά φεύγουν αύριο για Όσλο, αλλά εγώ και η Κ. και ίσως ο Τ. θα πάμε στο γραφείο Δευτέρα και Τρίτη να αποτελειώσουμε μερικές δουλίτσες. Και να δούμε αν έχει νερό ο Πούλι (δεν ξέρω αν τον λένε στ' αλήθεια έτσι, αλλά η Β. έτσι τον φωνάζει. Απλώς δεν ξέρουμε αν παρατονίζει το "πουλί" ή αν έτσι τον έχει βαφτίσει). Όταν τους χαιρετούσαμε και έλαβαν χώρα μερικά πολύ ζεστά και μέσα από την ψυχή μας "φιλιούνται-αγκαλιάζονται" με μπόλικα "καλή επιτυχία", ο Κ. έβγαλε την φωτογραφική και τραβούσε βίντεο και ήταν κάπως περίεργα, αλλά και κάπως ωραία. Είναι συγκινητικό να ξέρεις ότι ο άλλος δεν μοιράζεται απλώς μαζί σου κάποιες στιγμές, αλλά θέλει και να τις θυμάται.
Χθές χάρηκα πολύ, γιατί ένα βραχιολάκι που είχα φτιάξει για μια φίλη με τον πυρρογράφο και της το είχα στείλει με το ταχυδρομείο, έφτασε. Χάρηκε, έμαθα, με την έκπληξη, αλλά εκνευρίστηκε, γιατί βρήκε το φάκελο ανοιχτό. Θα μπορούσα να σκοτώσω εκείνους που ανοίγουν τα ξένα γράμματα. Από την άλλη, πόσο απελπισμένος και χωρίς ζωή μπορεί να είναι κάποιος, ώστε να ψαχουλεύει τις ζωές των άλλων τόσο αδιάκριτα; Είναι τόσο αξιοθρήνητος από μόνος του, ώστε να μην του αξίζει τιμωρία; Baaahhh.. lets kill the bastard!
Και έφτασε και το τακτικό μου γραμματάκι αυτής της εβδομάδας στον προορισμό του. Μιλάμε για ένα συγκλονιστικό σερί γραμμάτων που δεν χάνονται. Εκπλήσσομαι πολύ ευχάριστα με τα ΕΛΤΑ, το ομολογώ.

Πάει, με πήραν όλοι χαμπάρι στο γραφείο.. Τα παιδιά θα λείπουν Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη και η Μ. ρώτησε αν θα ήθελε κανείς να πάει από το γραφείο. Και πάνω που πήγα να πω εγώ "εγ..", είχαν ξεσπάσει όλοι σε γέλια και ακούστηκε ότι "θα βάζαμε στοίχημα, αλλά δεν θα 'χε και πολύ νόημα..". Με αποκάλεσαν "πωρωμένο" και η Μ. μου έστελνε φιλάκια όταν περνούσα από μπροστά της (πράγμα που βρήκα αξιαγάπητο και χαριτωμένο).
Τι να κάνω, αφού ασχολούνται με ένα σωρό υπέροχα πράγματα και θέλω να μπλεχτώ σε όλα. Έχω εγκλιματιστεί σε ανησυχητικό βαθμό στο γραφείο. Το σύστημα με το σπιτικό φαγητό στο ταπεράκι είναι φανταστικό τελικά. Άσε που είναι και έκπληξη, διότι δεν ρωτάω τη μαμά τι έχει μέσα το τάπερ και το ανακαλύπτω το μεσημέρι. Είναι ωραία να μην υπάρχει προχειρότητα σε τίποτα και ενθουσιασμός παντού.
Βέβαια, κλέψανε το κινητό της καημένης της Π. χθες την ώρα που έφευγε.. Είναι λίγο γουάηλντ γουάηλντ γουεστ.. εχμ.. ηστ, το Μεταξουργείο Οπότε έχει και η διαδρομή μέχρι το μετρό αδρεναλίνη.
Ο τρόπος που δουλεύουν τα παιδιά μου έχει μάθει πολλά. Είδα ότι η ταχύτητα δεν σημαίνει μείωση της ποιότητας. Ότι είναι απλώς θέμα οργάνωσης, μεθοδολογίας και αποφασιστικότητας
Νιώθω κάθε μέρα πιο σίγουρη και δεν διστάζω να πω τις ιδέες μου και τα παιδιά αυτό το ενθαρρύνουν (η εικόνα μας σήμερα, πέρα από προσωπική μου εμμονή, είναι και κομμάτι μιας ιδέας μου, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα - επαγγελματικό μυστικό :Ρ) και δείχνουν να δίνουν και σημασία.
Σήμερα είχαμε "meeting" και τα οκτώ άτομα που δουλεύουμε αυτή τη στιγμή και αν κάποιος παρακολουθούσε απ' έξω, δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει ποιοί είναι τα "αφεντικά". Και όχι γιατί είμαστε όλοι χύμα, αλλά γιατί μας σέβονται τόσο πολύ και μας αντιμετωπίζουν σαν ίσους.
Ακόμη ερωτευμένη, όπως καταλαβαίνετε.

Ωραία μέρα στο γραφείο σήμερα, βγήκε αρκετή δουλειά, τσακίσαμε και κάτι αμυγδαλωτά που είχε φέρει ο Τ., αλλά ήμουν κουρασμένη γενικά, γιατί χθες κάθισα στο γραφείο μέχρι αργά, γιατί είχαμε κανονίσει να βγούμε κατά τις 9 με τα κορίτσια, και βαριόμουν να γυρίσω σπίτι και να ξαναβγώ. Πήγαμε από το bartesera με την Α. και μετά ήρθαν η Σ. και η Κ.. Κάναμε μερικές καμένες συζητήσεις για καινούργιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, είπαμε τα νέα μας κι εγώ με την Α. στις 12:30 ήμασταν νεκρές και φύγαμε.
Σήμερα χρειάστηκε να πάω δυο φορές από το γραφείο στην 3ης Σεπτεμβρίου, για να πάρω κάτι υλικά για τη μακέτα. Και διεπίστωσα ότι οι Έλληνες δεν θα γίνουν ποτέ άνθρωποι. Υπήρχαν άνθρωποι που έβριζαν άλλους επειδή τους έλεγαν να πάνε στα δεξιά στην κυλιόμενη σκάλα, για να περάσουν. Και η απάντηση ήταν "Οι κυλιόμενες είναι για ευκολία. Άμα θες να πας γρήγορα, να πας από την κανονική σκάλα". Και επίσης: "Αν βιάζεσαι τόσο πάρε ένα ταξί.". Μιλάμε ότι σε όλη την Ευρώπη δεν νοείται να στέκεται άνθρωπος αριστερά στην κυλιόμενη σκάλα. Για να μην πω για το στριμωξίδι στο τρένο, όπου δεν διστάζουν να ποδοπατήσουν παιδάκια και να ζουλήξουν εγκύους για να μην χάσουν ένα τρένο. Δηλαδή, έλεος! Ξεκίνα δέκα λεπτά νωρίτερα και υπολόγισε ότι μπορεί να χάσεις ένα τρένο. Είναι απλή λογική. Για να μην πω (ε, ναι, θα πω) για την αξιοπρεπεστάτη εμφανισιακά κυρία που πήγε να βάλει "καλάθι" με το σκουπίδι της σε έναν κάδο, και όταν αστόχησε, απλώς έφυγε, χωρίς να το μαζέψει. Γενικά είμαι πολύ απογοητευμένη από όσα βλέπω γύρω μου καθημερινά. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον διπλανό.. Σιγά το νέο, θα μου πεις. Αλλά αν αρχίσεις να μιλάς και να κάνεις παρατηρήσεις σε λένε "ξινή". Ε, ναι, εγώ είμαι θεόξινη. Τι να γίνει τώρα. Και δεν μου αρέσει ούτε αυτή η δήθεν οικειότητα των Ελλήνων. Δεν θέλω να μου μιλάνε άγνωστοι (ταξιτζήδες, περιπτεράδες, ο υπάλληλος του ΚΕΠ, ο μπάρμαν.) λες και είμαστε φιλαράκια, ή ακόμη χειρότερα, λες και μ' έχουν γεννήσει). Η οικειότητα πρέπει να κερδίζεται. Έχω αγανακτήσει τόσο πολύ που οι μισοί Έλληνες είναι έτσι και οι άλλοι μισοί τους ανέχονται.. Τόσο, που αν δεν με πάρουν στο μάστερ να σηκωθώ να φύγω από 'δω, δεν ξέρω τι θα κάνω. Εντάξει, ξέρω, θα προσαρμοστώ. Θα προσπαθήσω να είμαι ο ευγενής και "ευρωπαϊκός" εαυτός μου, παρά το γύρω χάος, συναναστρεφόμενη με άτομα που μοιράζονται τη λογική μου. Είδα στο γραφείο, ότι γίνεται αυτό. Με έπεισαν τα παιδιά.
Αύριο το πρωί θα στείλω και το "έντυπο" κομμάτι της αίτησης μου για το μεταπτυχιακό
Έχω πεισθεί πώς είτε με πάρουν, είτε όχι, θα είναι για καλό τελικά..
'Ηρθε σήμερα μια φίλη από Ξάνθη στην Αθήνα, αλλά δεν έχω καθόλου κουράγιο να τη δω, είμαι πτώμα. Κι είναι κρίμα, γιατί είναι ένα άτομο που με βοηθάει να δω τα πράγματα πιο ξεκάθαρα και να πάρω αποφάσεις, που, άσχετα αν δεν μπορώ να τις εφαρμόσω, ξέρω ότι είναι σωστές.. Με προβληματίζει πάντως, τώρα που δουλεύω και βλέπω τα ωράρια (και εγώ δουλεύω 8άρο απλώς, όχι όσο δουλεύουν τα παιδιά, που το γραφείο είναι δικό τους και πρέπει να τρέχουν για τα πάντα), το ότι μάλλον πριν ανοίξεις γραφείο σαν αρχιτέκτονας, πρέπει να έχεις βρει τους φίλους και τον σύντροφο με τον οποίο θες να γεράσεις, διότι απλούστατα δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος για να βγεις και να γνωρίσεις ανθρώπους, αλλά ούτε καν για να διασκεδάσεις με τους παλιούς, καλούς γνωστούς.. Αν και η Μ. με τον Κ. κανονίζουν κάποια έξοδο την εβδομάδα, πάνε θέατρο ή σινεμά και αν κρίνω απ' τα τηλέφωνα, πρέπει να έχουν αρκετούς φίλους.. Οπότε κάπου έχουν βρει τις ισορροπίες. Άρα παρατηρώντας, πέρα από κόλπα για μακέτες και σχέδια, μπορώ να μάθω και το κόλπο για ζωή μετά τη δουλειά. Αν και όταν κάνεις μια δουλειά που σε γεμίζει τόσο και μάλιστα με δικούς σου ανθρώπους, αυτό είναι και η ζωή σου, και η ψυχαγωγία σου και η διασκέδασή σου και είσαι ευτυχισμένος Αχ, σαν τα παιδιά στο γραφείο θέλω να είμαι "όταν μεγαλώσω"..

Δευτέρα και, όπως οφείλει, δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστη. Αλλά τουλάχιστον δεν φταίει η δουλειά. Ούτε κανένας άνθρωπος μου φταίει δηλαδή, εδώ που τα λέμε.. Το μυαλό μου που παρασκέφτεται και παρα-αναλύει τα κάνει όλα.
Σήμερα γνώρισα και το τρίτο μέλος του γραφείου, την B. (και το "B" είναι "Mπ"), που είναι από την Αυστραλία. Εξίσου συμπαθητική με την Μ. και τον Κ., ζωντανή και ευχάριστη. Σήμερα από το γραφείο πρέπει να πέρασαν επτά-οκτώ άτομα και να χτύπησαν μερικά εκατομμύρια τηλέφωνα. Μελίσσι :)
Ένα ακόμη γράμμα μου έφτασε στον προορισμό του.
Μια μικρή ιστοριούλα, όπου πρωταγωνιστώ εγώ και η Α. στα 60 μας, γεννήθηκε
Πάλι πλακώθηκα με τον πατέρα μου, γιατί όποτε ανοίγει το στόμα του είναι για να μου δώσει συμβουλές και δεν καταλαβαίνει ότι θέλω ΧΩΡΟ. Θέλω να κάνω πράγματα ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Θέλω να κάνω λάθη και μαλακίες και να μάθω από αυτά. Του μιλούσα με τις ώρες γι' αυτό και δεν έλεγε να καταλάβει και στο τέλος μου είπε ότι δεν μπορεί να μου υποσχεθεί ότι θα σταματήσει, διότι το θεωρεί λάθος.
Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να διατηρήσω τα κεκτημένα μου: την απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους. Να μην γίνω σαν τους γονείς μου και πρέπει να δίνω αναφορά σε όλο το σόι για ό,τι κάνω και αποφασίζω στη ζωή μου. Δεν καταλαβαίνουν ότι το ότι μπορεί να μην θες να δεις κάποιον μπροστά σου κάποιες μέρες, δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπάς. Με πνίγουν απίστευτα πολύ. Και ξέρω ότι ακούγεται οξύμωρο, δεδομένου ότι εκείνοι με παρότρυναν να πάω για μεταπτυχιακό έξω, εκείνοι με έστειλαν να σπουδάσω 800 χιλιόμετρα μακριά. Αλλά φαίνεται ότι έχω πολύ μειωμένη ανεκτικότητα όσον αφορά τον ΧΩΡΟ ΜΟΥ. Αλλά στ' αλήθεια, δεν κάνω νούμερα. Απλώς δεν αντέχω να με πλησιάζουν τόσο πολύ.
Τέλος πάντων, φαίνεται ότι όταν πηγαίνει καλά η δουλειά, οι υπόλοιποι τομείς πρέπει να πηγαίνουν κατά διαόλου.
(ναι, είμαι κυκλοθυμική, θες κάτι;)

Σάντεη ίβνινγκ. Οκέυ. Σο ματς γουίδ ανλίμιτιντ χάπινες.

Σαντεη μορνινγκ, βέρι νάης.. Εχθές πήγαμε με την Α. για καφεδάκι στο Hoxton. Της είπα να νέα μου, μου είπε τα δικά της, άκρη δε βγάλαμε πάλι σε ό,τι την απασχολεί, αλλά γελάσαμε μια ακόμη φορά με την παράνοια που μας δέρνει. Ευτυχώς αυτή τη φορά είμαι εγώ σε καλή περίοδο και μπορώ να υποστηρίξω ψυχολογικά και να είμαι η φωνή της λογικής.. Τέλος πάντων, η φωνή του παρατηρητή :).
Μετά την πήρα και την πήγα στο γραφείο. Τα παιδιά, ο Κ. και η Μ., ήταν πολύ ζεστά μαζί της και γελαστοί. Της έδειξαν το γραφείο, της έδειξα κι εγώ τι κάνω, το νέο μηχάνημα για μακέτες, ό,τι με έχει εντυπωσιάσει. Τα παιδιά της εξήγησαν πώς δουλεύουν και ο Κ. μας έβγαλε να μας δείξει διάφορα βιβλία που ήξερε ότι θα με ενδιαφέρουν. Και το πρώτο βιβλίο που βγάζει, ήταν του Γ.Ι. Μπαμπασάκη, στον οποίο έχω μια κάποια αδυναμία, αλλά ο Κ. δεν το ήξερε. Για ακόμη μια φορά βρέθηκα να σκέφτομαι από μέσα μου "πόσο τυχερή είμαι..". Τους φάγαμε τα δυο τελευταία αμυγδαλωτά που είχα πάει την Πέμπτη για το "καλώς σας βρήκα" και φύγαμε, για να τους αφήσουμε να δουλέψουν. Η Α. κατάλαβε αμέσως ότι αυτό το μέρος έχει φτιαχτεί για μένα. My happy place. Ο Ν. μου είπε ότι δεν πρέπει να εμφανιστώ και σήμερα από το γραφείο, γιατί θα αρχίσουν να με φοβούνται :)
Αγχώνομαι λίγο, γιατί αυτή τη βδομάδα πρέπει να συγκεντρώσω όλα τα χαρτιά για το ΤΕΕ και την υποτροφία και να στείλω και τα χαρτιά στο DELFT και θέλω να είμαι και στην ώρα μου στο γραφείο. Αλλά θα βγάλω άκρη, ελπίζω.
Χθες γύρισαν και οι γονείς μου, που είχαν πάει εκδρομούλα.. Πφφφφ.. πολυκοσμία πάλι γαμώτο. Αλλά τουλάχιστον ξεστόλισαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο επιτέλους. Και τώρα μπορεί να έρθει η άνοιξη και επισήμως :)
Υ.Γ.: τι ωραία να νιώθεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται στ' αλήθεια με τη χαρά σου..

Ω θεοί! Τι ωραίο πράγμα που είναι η δουλειά όταν κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου!
Πρώτη μέρα σήμερα στο γραφείο στο Μεταξουργείο Πήγα στις δέκα, οι άνθρωποι με έδιωχναν από τις πέντε, αλλά έφυγα στις επτά, διότι απλώς, περνούσα υπέροχα. Λατρεύω το χώρο, τη δουλειά τους, τις μακέτες τους, τη θετική ενέργειά τους, την ευγένειά τους. Επίσης εκτίμησα πάρα πολύ το ότι ήθελαν να μου μάθουν τα "μυστικά" που έμαθαν εκείνοι δουλεύοντας έξω. Καμία σχέση, δηλαδή, με την ελληνική νοοτροπία "παιδεύτηκα να το μάθω, να παιδευτείς κι εσύ τσογλάνι". Το γραφείο είναι ένας φωτεινός, ενιαίος χώρος, με μια τεράστια βιβλιοθήκη, ένα μεγάλο τραπέζι με καρέκλες όλες διαφορετικές μεταξύ τους γύρω-γύρω, μια ραφιέρα με κάθε είδους υλικό, ένα άλλο τραπέζι με υπολογιστές, έναν πάγκο εργασίας για μακέτες, ένα καναρίνι, ένα κουζινάκι με ένα ψυγείο με χαρούμενα φλυτζάνια, πιάτα, τραπεζομάντιλα, μαγνητάκια.. Ο χώρος είναι γεμάτος ζεστά, όμορφα προσωπικά αντικείμενα και διακοσμητικά, που φαίνεται ότι όλα κουβαλάνε αναμνήσεις από κάπου. Τα παιδιά έχουν μεράκι και υπομονή και δημιουργικό άγχος και η πρώτη εντύπωση για τη συνεργασία μας είναι ότι θα πάει πολύ-πολύ καλά (φτου-φτου).
Επίσης, τώρα που έχω δουλειά να κάνω, επιτέλους φαίνεται να έχουν πάλι νόημα και τα χόμπυ μου, που μέχρι τώρα θεωρούσα ότι αφού δεν έχω "κανονική" απασχόληση, απλώς δεν τα δικαιούμαι. Μπορεί τώρα που γράφω να είμαι πτώμα, αλλά έχω να νιώσω τόσο γεμάτη πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ καιρό. Και παρ' ότι πτώμα, νιώθω να σφύζω από δημιουργική ενέργεια. Ξέρω ότι είναι ο ενθουσιασμός της πρώτης μέρας, ξέρω ότι θα κουραστώ, ξέρω ότι θα υπάρχουν μέρες που θα κοιτάω το ρολόι και οι δείκτες θα μοιάζουν κολλημένοι. Αλλά τα παιδιά μου σέρβιραν το μεσημεριανό ντιλίβερι πάνω σε τραπεζομάντιλο και μέσα σε πιάτο και πέταξαν τα πλαστικά μαχαιροπίρουνα και μου έδωσαν μεταλλικά, γιατί θέλουν ποιότητα ζωής. Δηλαδή, τι άλλο να ζητήσω; Και αγαπάνε τους καταστασιακούς και τους λετριστές. Και τον Μπρετόν. Σκάω από ευτυχία αυτή τη στιγμή. Και εννοείται ότι πάλι πιστεύω ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο, ότι, ΟΧΙ, δεν είναι όλα μάταια, ότι υπάρχουν αρχιτέκτονες που αγαπάνε τον άνθρωπο και την επιστήμη τους, αλλά και τη ζωή τους και είναι άνθρωποι ζεστοί και γεμάτοι. Ξέρω ότι κοροϊδεύετε και σκέφτεστε ότι θα μου κοπεί ο ενθουσιασμός και θα δω ότι δεν είναι όλα τόσο ρόδινα, αλλά εγώ θα έχω ζήσει έτσι κι αλλιώς μια όμορφη μέρα. Άσε που μπορεί και να 'ναι όλα ρόδινα τελικά και να σας διαψεύσω κιόλας..
Υ.Γ.: Πρώτη μέρα και έκοψα το δάχτυλό μου η άχρηστη. Τόσο βαθύ κόψιμο απ' το πρώτο έτος έχω να δω. Αυτά κάνει το πάθος..
(Το μόνο που με στενοχωρεί, είναι που δεν μπορώ να γιορτάσω τη χαρά μου πίνοντας ένα κρασί μ' εκείνον που καταλαβαίνει πιο πολύ απ' όλους πόσο σημαντική είναι αυτή η μέρα για μένα. Καλά και τα τηλέφωνα, αλλά..)

Δεν είμαι εγώ για εξόδους ρε παιδιά λέμε! Γέρασα, πάρτε το απόφαση, γαμώ τα ξενύχτια μου!
Εξηγούμαι. Εχθές βγήκα με την Α., τη Σ., που δεν την είχα δει μετά τις γιορτές, την Κ., την άλλη κολλητή της Α. και μερικούς φίλους από τη γενέτειρά τους και τον αδελφό μου. Πήγαμε στο MC, στα Εξάρχεια, δεν είχα ξαναπάει, δεν κόβω και τις φλέβες μου, καλά ήταν, δε βαριέσαι, σαν το Καταφύγιο της Ξάνθης, σαν το Πικάσο (της Ξάνθης, πάλι), αλλά λίγο πιο φωτεινό. Τα τζιν λεμονάδα που έπινα πάντως πρέπει να ήταν καθαρά, διότι κατέβασα τέσσερα και ξύπνησα μια χαρά (βέβαια είχα φάει και ένα σουβλάκι στον Κάβουρα πριν γυρίσουμε σπίτι..). Το θέμα είναι ότι εγώ η δύστυχη, μετά από κάποια ώρα, ε, νύσταξα! Ο αδελφός μου πολιορκούσε ακούραστα την Σ. (και την Α., αλλά τον ξέρει από όταν ήταν δευτέρα λυκείου και απλώς τον κάνει χάζι κι αυτός παίζει). Η Α. είχε μια κάποια "δραστηριότητα" που δεν της επέτρεπε να νυστάξει. Τα αγόρια, αγόρια είναι και "όσο υπάρχει αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα.." (πολύ ωραία ταινία, παρεμπιπτόντως, δείτε την). Αλλά εγώ είχα μάθει τα νέα της Σ.. Είχα προβληματιστεί για το πώς θα κυλήσει η ζωή της Α. από δω και πέρα (το "εδώ" είναι προσωπικό δεδομένο). Είχα κοροϊδέψει τον αδελφό μου καμιά πενηνταριά φορές κι αυτός εμένα άλλες τόσες. Ε, δεν είχα τι άλλο να κάνω. Την κοπάνησε κι η Κ., γιατί δούλευε από τις 8 το πρωί ως τις 9 το βράδυ και δεν την πάλεψε. Τέλος πάντως, αφού φύγαμε από το MC και φάγαμε στον Κάβουρα, μετά τα αγόρια θέλανε ανυπερθέτως να πάμε και αλλού. Ευτυχώς τα μισά είχαν κλείσει και τα άλλα μισά ήταν γεμάτα, γκρίνιαζα κι εγώ όσο πιο συνεχόμενα και μονότονα μπορούσα "νυστάάάάάάάάζω.." και πήγαμε την Α. απ' το σπίτι και μετά για ύπνο. Ξέρω ότι είναι εκνευριστικό να γκρινιάζεις στην παρέα, αλλά δεν μπορώ να μου στερούν τον ύπνο μου ένα μάτσο μεθυσμένοι, συναισθηματικά ασταθείς αγαπημένοι άνθρωποι, ειδικά σε μια περίοδο που μου είναι τόσο δύσκολο να βρω την ισορροπία μου.
Κατά τ' άλλα, την Πέμπτη πάω σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο στο Μεταξουργείο, για να βοηθήσω σε έναν αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Στην ουσία αυτός που θα βοηθηθεί θα είμαι εγώ, γιατί τα παιδιά (τους λέω έτσι, γιατί είναι πολύ νέοι) έχουν δουλέψει στην Ολλανδία και έχουν μάθει έναν γρήγορο και αποτελεσματικό τρόπο οργάνωσης της εργασίας και δουλεύουν με υλικά που δεν έχω ξαναδουλέψει. Ήταν πάρα πολύ ευγενικοί την Τρίτη, που πήγα για συνέντευξη και ο χώρος φωτεινός. Γενικά, χρώμα και χαμόγελο. Ελπίζω να πάει καλά και να μην τους καθυστερήσω μέχρι να μου εξηγήσουν περισσότερο απ' ότι θα τους βοηθήσω.
Υ.Γ.1: Ξυπνήσανε οι κοριτσάρες και μου θέλουν καφεδάκια τώρα να σχολιάσουμε τα χθεσινά. Γαμώ την ανισορροπία μου μέσα.
Υ.Γ.2: Πρέπει να μάθω να μην στέλνω μηνύματα μεθυσμένη, πριν πέσω για ύπνο. Διότι τώρα καλά, είμαι στα "χαριτωμένα μου", αλλά αν μια μέρα μου τη σβουρίξει, κι αρχίσω να στέλνω "θα σου φάω το λαρύγγι κάθαρμα"; Οπότε θα αφήνω το κινητό πολύ πολύ μακριά απ' το κρεβάτι

Χθες ξεκινήσαμε με την Α. να πιούμε έναν καφέ στο Μοναστηράκι. Άλλαξε κούρεμα (τώρα έχουμε το ίδιο ακριβώς κούρεμα, αλλά είμαστε παντελώς διαφορετικές, οπότε μην κάνετε στο μυαλό σας εικόνες με δίδυμες πλατινέ ξανθές με τις ίδιες μύτες και το ίδιο χρωμοσαμπουάν) και ήταν στις ομορφιές της, πράγμα που οφείλεις να κάνεις όταν σχεδόν όλα σου πάνε ολίγον σκατά. Στο κέντρο γινόταν χαμός, διότι έτσι είναι πάντα τα Απριλιάτικα βράδια η Αθήνα, άσχετα αν είναι Γενάρης. Καταλήξαμε σε ένα καφέ στο Θησείο, διότι μόνο αυτό είχε θέσεις και τασάκια και πληρώσαμε το λάτε μας από 5 ευρώ, με μια μυρωδιά από το αρωματικό της τουαλέτας να μας τρυπά τη μύτη, ένα ποτήρι του νερού να μυρίζει αβγουλίλα και την πόρτα ανοιχτή, για να μάθουμε να λέμε μαλακίες ότι είναι Απρίλης. Είπαμε τα νέα μας, γελάσαμε πολύ με τη γκρίνια, τη μιζέρια και τα νεύρα μας, πέρασε το δίωρο που κρατάει ένας ωραίος, γεμάτος καφές, αλλά δεν θέλαμε να πάμε στο σπίτι. Πήγαμε λοιπόν προς Κολοκοτρώνη μεριά, το bar4 ήταν γεμάτο (είπα να μην πάω κατευθείαν στο Booze, να μου δώσω μια ευκαιρία) και έτσι πήγαμε στο Booze. Ωραία ήταν χθες, περιέργως ο Λούβρος έπαιζε τάβλι αντί για σκάκι (ου γαρ έρχεται μόνον..), ο dj ήταν πάλι άντρας, αλλά η μπαργούμαν κλασσικά πολύ ψηλή και αρκετά ξινή. Και συνεχίσαμε με την Α. την κουβέντα. το θέμα είναι ότι εμείς οι δύο, το έχουμε πει και το έχουμε απ ευχηθεί πολλάκις στο παρελθόν, δεν έπρεπε να μείνουμε ποτέ οι δυο μας ανεξέλεγκτες Ε, αυτή την περίοδο, ας πούμε ότι είμαστε. Μην πάει το μυαλό μας στο πονηρό ειδικά. Απλώς εγώ και η Α. σε συνδυασμό έχουμε ένα συγκλονιστικό ταλέντο να μπλέκουμε σε άκυρες καταστάσεις, άκυρες παρέες, με άκυρα μέρη και άκυρα άτομα. Η Α., για παράδειγμα, έβαλε το ωραιότατο αρχιτεκτονικό καλσόν της με τα πορτοκαλί σχέδια, πήρε και την πορτοκαλί της τσάντα και βρέθηκε να κάνει πρωτοχρονιά σε μια κατάληψη, όπου όλοι οι υπόλοιποι ήταν "τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα". Βέβαια, δεν τόλμησε κανείς να την στραβοκοιτάξει, διότι και η Α. και εγώ έχουμε ένα βλέμμα η καθεμία, που είναι διαφορετικό μεν, αλλά είναι Το Βλέμμα, που αποθαρρύνει τους πάντες από το να μας πλησιάσουν.. Ξεφύγαμε από το θέμα.. Συνεχίζω. Το λοιπόν, είχαμε πολύ καιρό να δούμε ένα άτομο από τη σχολή, το οποίο μας είχε τάξει έναν καφέ πριν φύγουμε από την Ξάνθη και δεν τον προλάβαμε. Το άτομο αυτό, γένους αρσενικού με ηλικία που δεν αποκαλύπτει ("εδώ δεν λέει ο Κιθ Ρίτσαρντς..), αλλά την ξέρουμε διστάζαμε να το καλέσουμε, για να μην δώσουμε λάθος εντυπώσεις, καθότι το προστατευτικό κουκούλι της σχολής πλέον δεν υπάρχει. Παρ' όλα αυτά, επειδή είμαστε εγώ και η Α., ε να, του τηλεφωνήσαμε να βρεθούμε να πούμε τα νέα μας όποτε θέλει. Και ήθελε.. Τότε. Εκείνη την ώρα. Ήρθε μέσα σε μισή ώρα και από τις 9 μέχρι τις 3 άκουσα τόσες απολαυστικές ιστορίες που πραγματικά δεν περίμενα ποτέ ότι μπορεί να τις κρύβει αυτός ο άνθρωπος. Ιστορίες από τα παιδικά χρόνια, την εφηβεία, τη δουλειά.. Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι γενικά μέσα στη σχολή οι "μικροί" με τους "μεγάλους" πρέπει να κρατάνε αποστάσεις. Γι' αυτό και μιλούσα σε όλους στον πληθυντικό, άσχετα με το πόσο μικρή ήταν η διαφορά ηλικίας μας (μιλάω για τους διδάσκοντες, μην τρελαθούμε κιόλας..). Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι αν με κάποιους ανθρώπους νιώθεις ότι μπορεί να έχεις πράγματα να πεις, είναι στο χέρι σου να επιδιώξεις μια πιο προσωπική επαφή μετά τη σχολή. Και χθες, παρ' ότι με την Α. διστάζαμε στην αρχή, αποδείχθηκε ότι κάναμε λάθος. Είδα έναν άνθρωπο ανοιχτό, φιλικό, με μια νεανικότητα και μια συζήτηση που στιγμή δεν σταμάτησε, δεν υπήρξε επιτηδευμένη ή αμήχανη και πέρασε από ό,τι πεδίο μπορεί κανείς να φανταστεί. Και ήταν σχεδόν διασκεδαστικό που με έπαιρνε η μάνα μου τηλέφωνο και μου έστελνε απειλητικά ες εμ ες ("πώς θα γυρίσεις μες τη νύχτα χωρίς ζακέτα!", "την αντιβίωση μην ξεχάσεις"). Επίσης ήταν χαρακτηριστικά διασκεδαστικό το ότι η γκαρσόνα είχε ξετρελαθεί με τον "μυστηριώδη συνοδό μας" :Ρ και έτσι γλιτώσαμε τη μετακίνηση, παρ' ότι μια παρέα είχε κάνει ρεζερβέ, διότι η κοπέλα του είπε χαρακτηριστικά "μη χαλιέσαι, μωρό! πουθενά δε θα πάτε" και μετά ήρθε και έφτιαχνε το καλσόν της σε απόσταση ..αρπαγής από εμάς με το απαράμιλλο στυλ μιας Γκρέτα-ς Γκάρμπο. Και μας κέρασαν και τούρτα από το ρεζερβέ :).
Λυπάμαι που δεν μπορώ να παραθέσω αποσπάσματα από τη συζήτηση, ούτε να αποκαλύψω την ταυτότητα του φίλου (;) μας, αλλά δεν θα είχε και πολύ νόημα ούτως ή άλλως, μιας που αυτά που ειπώθηκαν αφορούν μια μικρούλα κοινωνία με λίγα μέλη ή είναι γενικές αλήθειες της ζωής ή είναι κλασσικές συζητήσεις ανδρών-γυναικών ("μα που βαδίζουν οι σχέσεις;!" :Ρ).
Και κάτι ακόμη, δεν είναι πολύ όμορφο να γυρίζεις σπίτι και να σε περιμένει ένα όμορφο μήνυμα; Πες το μέηλ, πες το τηλέφωνο, πες το όπως θες.. Τι ελαφρύς που είναι ο ύπνος όταν ξέρεις ότι σε σκέφτονται οι δικοί σου άνθρωποι..