Σήμερα ΔΕΝ έχω πυρετό. Απλώς πονάει ο λαιμός μου και τα αυτιά μου κάθε φορά που καταπίνω. Δεν ξέρω αν έχω τη νέα γρίπη, ούτε σκοπεύω να το μάθω, αν μείνει η θερμοκρασία μου κάτω απ' τους 38.
Το Σ/Κ έκανα μερικές "ταρζανιές" (το λέει αυτό ο κόσμος, ή μόνο εμείς στο σπίτι;), παρά τον πυρετό. Έφυγα Σάββατο πρωί για Θεσ/νίκη με τραίνο και από Θεσ/νίκη Κυριακή μεσημέρι, για να φτάσω στις 6.30 Αθήνα. Και ναι, άξιζε τον κόπο και την ταλαιπωρία, δεν το συζητώ.. :)
Αλλά πρέπει να πώ (ακούραστα) ότι ο ΟΣΕ μας στίβαξε πάλι σαν σαρδέλες, πάλι είχε καθυστέρηση και αν το τρένο έπιανε φωτιά ή εκτροχιαζόταν ή κάτι.. τα πτώματα θα ήταν διπλάσια απ' τις θέσεις. Και παρά το ότι ήμουν ένα χλωμό, χτικιάρικο πτώμα, βρήκα το κουράγιο να βρίσω τον τροχονόμο που άφηνε τους ταξιτζήδες να παίρνουν όποιον τους βόλευε στα ταξί, ανάλογα με την περιοχή, αγνοώντας τη σειρά (βέβαια ο τροχονόμος ήταν γύρω στα δεκαεννιά και ήταν λίγο άνιση η μάχη, αλλά εκτονώθηκα).
Για ακόμα μια φορά θα εκθειάσω τη σημασία της αίσθησης του "σπιτιού", της οικείας παρέας, που μπορεί να σε γεμίσει πολύ περισσότερο από μια Περιπλάνηση (αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι υποτιμώ τη δύναμη των ντεμπωρικών θεωριών.. απλώς είμαι πολύ εξαντλημένη για να τις υποστηρίξω μάλλον :Ρ).