Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Πρόλαβα και έκανα όλα τα γραφειοκρατικά που ήθελα σήμερα. Αν και το γράμμα μου δε νομίζω να φτάσει ποτέ, μιας που, παρ' ότι express, με έβαλαν να το ρίξω στο κουτί έξω από το ταχυδρομείο. Και το κουτί αυτό είναι ότι το πλυντήριο για τις κάλτσες: μαύρη τρύπα. Ή τρίγωνο των Βερμούδων. Και όση ώρα ήμουν στο ταχυδρομείο, είδα έναν ταχυδρόμο να φεύγει με μια τσάντα γεμάτη γράμματα και την αγκαλιά του επίσης γεμάτη γράμματα και δέματα. Κάποιο από τα οποία προφανώς θα γλιστρήσει και θα πέσει σε μια νερολακούβα ή σε μια σχάρα υπονόμου. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι αν κάνεις αυτή τη δουλειά πολλά χρόνια, κάποια στιγμή παύεις να νιώθεις δέος για όλες τις υπέροχες/ δραματικές/ βαρετές/ παθιασμένες/ αγωνιώδεις/ απελπισμένες/ μονότονες φωνές, που έχουν αποτυπωθεί σε κάθε είδους χαρτιά. Αλλά όταν χάνονται τα γράμματά μου, χάνω όλη μου την κατανόηση. ΟΛΗ.
Όσο για τις επικυρώσεις και τις μεταφράσεις από το Βρετανικό Συμβούλιο, θα είναι έτοιμες στις 4.1.10. Θα μου πεις, περίμενες τα Χριστούγεννα ρε άνθρωπε για να μεταφράσεις; Και εγώ δεν θα σου πω τίποτα, γιατί ναι, ξέρω το καθυστέρησα..
Μπορεί να φταίει η γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά πάλι σήμερα είδα μια μαγική στιγμή. Ήμουν στριμωγμένη στον ηλεκτρικό, στο Μοναστηράκι, και δίπλα μου ήταν ένα παιδάκι γύρω στα τέσσερα με τον μπαμπά του. Ένας κύριος, γύρω στα εβδομήντα, του χάιδεψε το κεφάλι και του μίλησε και το παιδάκι δυσανασχέτησε φανερά και άρχισε να μυξοκλαίει, διότι το τρόμαξε ο καλοπροαίρετος άγνωστος. Ο μπαμπάς του του έδωσε ένα χαρτομάντιλο Δε φαντάζεστε πόσο το ζήλεψα, όταν είδα τον ενθουσιασμό του. Συγκεντρώθηκε απόλυτα και άρχισε να το ξεδιπλώνει αργά αργά, παρατηρώντας το σχήμα και το μέγεθός του. Το ξεδίπλωσε στα δύο, ύστερα στα τέσσερα, ύστερα το άνοιξε τελείως και άπλωσε και τις δυο παλάμες του, για να το θαυμάσει ολόκληρο. Μετά άρχισε να το ανεμίζει και να παρατηρεί τις πτυχές του. Ύστερα το δίπλωσε και το φύλαξε στην τσέπη του. Θυμάμαι να βλέπω τον κόσμο "έτσι". Και καλό είναι που άρχισα να το ξαναθυμάμαι, γιατί ίσως να αρχίσω να το ξαναζώ.
Περπατώντας στο κέντρο, αφέθηκα να μαγευτώ από τους ανθρώπους. Κομψές ψηλόλιγνες φιγούρες με ακριβά παλτά και καμπαρντίνες, ηλικιωμένες κυρίες με κραγιόν στη σχισμή που κάποτε βρίσκονταν τα χείλη, σε πείσμα του χρόνου, "τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα", ο λατερνατζής, κουλουρτζήδες, μικροπωλητές από κάθε φυλή, οι ποδηλάτες στο τελευταίο βαγόνι του τρένου.. Είναι κάτι στιγμές που νιώθω τόσο γεμάτη που θέλω να τους αγκαλιάσω όλους. Και κάποιες άλλες στιγμές, που νιώθω τόσο ευάλωτη, που θέλω να με αγκαλιάσουν εκείνοι. Αλλά υπάρχουν οι καταραμένες οι κοινωνικές συμβάσεις και έχουμε όλοι μια ζωή με στιγμούλες "εντός" και εκείνον τον άλλο εαυτό, τον "εκτός και επί τ' αυτά"..

3 σχόλια:

  1. το δυσκολο ειναι να εχεις μια ισορροπια αναμεσα στο "ειμαι γεματος" και "ειμαι ευαλωτος".
    και να συμφιλιωσεις τους δυο εαυτους.
    αλλα τοτε θα εχεις φτιαξει εναν τριτο. κι αν τελικα δε σου αρεσει θα βαλεις πλωρη για τον τεταρτο και τα λοιπα, και τα λοιπα...

    οι μερες αυτες παντα σου δινουν παραπανω τροφη για σκεψη. ισως γιατι φαινομενικα υπαρχει μια αρμονια: τα φωτα , οι μουσικες, η ατμοσφαιρα.

    ομως τελικα ειναι τοσο επιφατικα ολα αυτα.

    ω. τι καθομαι και σου λεω. ισως επειδη ημουν κι εγω ολη μερα εξω σημερα και ειδα σχεδον οσα περιγραφεις.

    καληνυχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "ψηλόλιγνες φιγούρες" προφανώς δεν πέτυχες εμένα στο δρόμο χχαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. alicia καλώς ήρθες :). Λέγε, λέγε, σε παρακολουθώ μετά προσοχής!

    mahler και τα αντίβαρα στους ψιλόλιγνους χρειάζονται. Άσε που οι οι μισοί ψιλόλιγνοι είναι από κρεμάστρες έως σκιάχτρα (οκ, υπερβάλω, αλλά το δικαιούμαι, μιας που κι εγώ από ύψος δεν θα έλεγε κανείς ότι είμαι ακριβώς επιβλητική :Ρ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.