Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Η ξυλόσομπα είναι αναμμένη, ο Ζεραρ Ντεπαρτιέ μιλάει αγγλικά με συγκλονιστική γαλλική προφορά και οι γονείς μου μοιράζονται τον καναπέ, κουκουλωμένοι με ένα ριγέ πολύχρωμο πάπλωμα. Θα μπορούσε να είναι ειδυλλιακά. Αλλά δεν.. Είμαι σαν το θηρίο στο κλουβί. Η ελευθερία μου είναι πολύ σημαντική και κυρίως.. την είχα συνηθίσει έξι χρόνια τώρα. Είναι πολύ περίεργο να μην υπάρχει ούτε ένα μέρος να απομονωθείς. Να ηρεμήσεις. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή η μαμά μπορεί να ανοίξει την πόρτα του δωματίου για να με ρωτήσει... οτιδήποτε και ο μπαμπάς θα έχει σίγουρα κάποια συμβουλή που ΔΕΝ τη θέλω. Και ο αδελφός μου, τουρίστας, να πηγαινοέρχεται ανεπηρέαστος και από τις αδιανόητες ερωτήσεις και από τις συμβουλές. Διότι δεν έχει μάθει σε ελευθερία, από τη μία, και από την άλλη ξέρει να τους "χειρίζεται".
Και δεν είναι η λύση το να μην είμαι σπίτι, γιατί και τότε με ανθρώπους θα είμαι. Είναι φίλες και φίλοι βέβαια. Αλλά εγώ έχω ανάγκη από σιωπή. Δε λειτουργεί το μυαλό με τόσο θόρυβο.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά που βράζουν στο μυαλουδάκι μου, με βάλανε να κάνω και back up στον παλιό μου υπολογιστή, για να του κάνουν format και να τον χρησιμοποιεί η οικογένεια. Και αναγκάζομαι να έρχομαι τώρα "μούρη με μούρη" με όλες μου τις αναμνήσεις, καλές και κακές, πότε να νοσταλγώ, πότε να μετανιώνω, σε καμία πάντως περίπτωση να ηρεμώ.
Η όμορφη στιγμή της ημέρας ήταν ένας πρωινός καφές στους Διόσκουρους. Να αρχίζει η βροχή και να βλέπεις τις ομπρέλες να ανοίγουν και τους ανθρώπους να στριμώχνονται από κάτω τους και να έρχονται μ' αυτή την πρόφαση, επιτέλους, πιο κοντά..

(και κάτι ακόμη.. δυο τελείες.. τρεις τελείες... κι από δράση τίποτα)

2 σχόλια:

  1. χμ επιστροφή στο πατρικό...touch I guess. Παίζει να την κάνεις σύντομα ή όχι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. θα την κάνω τον Αύγουστο του χρόνου ΑΝ πάνε όλα καλά και με πάρουν στο μεταπτυχιακό που θέλω. Οπότε πάμε για χώρες μακρινές κι ονειρεμένες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.