Χθες, Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Πέτρας, με παρέα τις Α. και Κ.. Ήμασταν μαζεμένες κατά τις 8.30, ξεκίνησε στις δέκα. Όση δροσιά χρειαζόταν και κουβέντα, παρακολουθώντας το θέτρο να γεμίζει σιγά-σιγά. Εννοείται ότι πήραμε θέση στην αρένα, μαζί με τα 18 χρονα, από τα οποία είμαστε πολύ πιο παθιασμένες, το λέω με σιγουριά :)
Ο Θανάσης με μια άνεση με το κοινό που ποτέ δεν περίμενα ότι θα αποκτήσει, εμφανώς ευτυχής με όλο αυτό τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί. Ο κουρεμένος πλέον Μυστακίδης, ξανανιωμένος, με ένα τσιγάρο πάντα κολλημένο στα χείλη, η πληθωρική Ματούλα με την υπέροχη φωνή και το χαμόγελο και την ανάσα που κρατούσε για πάντα. Ο Φώτης, αχ ο Φώτης.. (:Ρ), τρομπέτες, κλαρίνα, και άλλα και άλλα δένανε τόσο αρμονικά και οι προβολές στα δυο κάδρα ήταν μια σειρά από τους αγαπημένους μου πίνακες. Ο Χαρούλης, που ήταν στη συναυλία ως θεατής, είπε δυο τραγούδια, και αυτός με το χαμόγελο στα χείλη. Ο Θανάσης μας ανακοίνωσε ότι "το πρόγραμμα κανονικά τώρα τελείωσε.." μετά από δυόμιση ώρες "..αλλά αυτά μερικές φορές είναι απλώς αηδίες!" και έπαιξε άλλη μια ώρα, μέχρι που άρχισαν κάποιοι καθυστερημένοι "ανθυπάνθρωποι" να πετάνε κουτάκια μπύρας στη σκηνή, ένα από τα οποία πέρασε ξυστά από το κεφάλι του Θανάση. Παρ' όλα αυτά, ολοκλήρωσε το τραγούδι ψύχραιμα, χωρίς γκρίνιες και έτσι δεν έγινε κανέναν θέμα. Δεν μου αρέσει και πάρα πολύ η ιδέα ότι αυτή μπορεί να ήταν η τελευταία συναυλία που μοιράστηκα με την Α. για πολύ πολύ καιρό. Αλλά περάσαμε πραγματικά υπέροχα και είναι μια βραδιά που θα είναι πάντα πολύ ωραία ανάμνηση.
(Καλός ο Μπομπ Ντύλαν, αλλά η παρέα ήταν καλύτερη από το ίδιο το λάηβ. Χθες, παρέα και λάηβ ήταν ισάξια και όταν συμβαίνει αυτό είναι απλώς καταπληκτικά).
Επίσης έκανα το πρώτο μάθημα Ολλανδικών. Μα είμαστε τώρα σοβαροί? Είναι τώρα αυτό ορθογραφία;; Άχρηστη είμαι, άχρηστη.. Ακούω Ολλανδικά, καταλαβαίνω, αλλά γράφω Γερμανικά.. Πφφ..