Χθες ήταν μια πολύ όμορφη μέρα από το πρωί. Ξύπνησα αρκετά αργά και ετοιμάστηκα γρήγορα γρήγορα, γιατί δύο η ώρα θα περνούσε ο Α. έξω από το Μεγάλη Βρετανία, οδηγώντας τον Ιππόλυτο, και με συνοδούς την Μ., τον Αλέξανδρο Χ. και την Κ.. Μπήκα σε ένα λάθος λεωφορείο αφηρημένη, συνέχισα να είμαι αφηρημένη και όταν κατάλαβα ότι πάω προς Πειραιά, κατέβηκα,, ψύχραιμη μπήκα σε ένα ταξάκι και ήμουν στον τόπο συνάντησης στην ώρα μου. Με περίμενε ένα Μόλτο, όπως και όλους τους επιβάτες του Ιππόλυτου. Η Κ. τελικά μας έστησε λίγο, αλλά καθίσαμε σε μια σκιά με το αυτοκίνητο και την περιμέναμε μιλώντας, και ήταν τόσο καλά που λέμε να το κάνουμε πότε-πότε. Ύστερα ξεκίνησε ο μακρύς δρόμος για το Διόνυσο, όπου ο Γ. μας είχε τάξει μακαρονάδα. Όταν φτάσαμε εκεί, διαπιστώσαμε ότι μακαρονάδα δεν υπήρχε, υπήρχε όμως ταχινοσαλάτα, παστίτσιο και σαλάτα. Και ένα πιεστικό που κάνει θόρυβο και πολλά πουλάκια, που για λίγη ώρα έχουν πλάκα, αλλά για πολλή ώρα όχι. Και ησυχία. Πολλή ησυχία. Περάσαμε μερικές ώρες σε νιρβάνα, τρώγοντας, πίνοντας και κουβεντιάζοντας ήσυχα, όπως αρμόζει στην ηλικία μας, και μετά κινήσαμε για Μαλακάσσα. Είχαμε σκοπό να μπούμε 6 άτομα με 4 εισιτήρια. Τη δύσκολη αυτή αποστολή είχα αναλάβει εγώ, αλλά απέτυχα παταγωδώς. Μπήκαμε στα γρασίδια, φάγαμε χοτ ντογκ, βρήκαμε μια ωραία θέση και εγώ με τον Α. αναρωτιόμασταν γιατί όλοι οι άλλοι ήταν τόσο ψύχραιμοι και αδιάφοροι, ενώ θα βλέπαμε ΤΟΝ Bob Dylan. Καθόμασταν σχετικά πίσω, αλλά πήγα για λίγο στην πρώτη σειρά και βρήκα τον Γ., φίλο από τη σχολή, ο οποίος πάντα δήλωνε "όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ο Μπομπ Ντύλαν". Όμως επειδή ήθελα να ακούω τη φωνή του Ντύλαν, και όχι τον Γ. να ουρλιάζει μέσα στο αυτί μου, αποφάσισα να μην είμαι γκρούπι για μια φορά, και πήγα πίσω στην παρέα μου. Υπήρχε ένα γενικότερο κλίμα ευφορίας, ο Γ. προσπαθούσε ανεπιτυχώς να με εκνευρίσει και να με βγάλει από τη νιρβάνα μου, η ζωή κυλούσε.. Και ύστερα βγήκε ο Ντύλαν. Με τους μουσικούς του. Με υπέροχα, κομψά κουστούμια, γερασμένη, αλλά παρ' όλα αυτά ευχάριστη φωνή, πολλά κομμάτια παραλλαγμένα. Άλλα τα προτιμούσα στις εκδοχές των δίσκων, άλλα όχι. Έπαιξε δυο γεμάτες ώρες, δεν μας είπε λέξη, πέραν των στίχων, και επιβλήθηκε στο χώρο με την μικροσκοπική του παρουσία. Καθίσαμε σχεδόν μέχρι να αδειάσει η Μαλακάσα, απολαμβάνοντας το φανταστικό φεγγάρι και χαζεύοντας τον κόσμο που έφευγε σιγά σιγά με ένα χαμόγελο στη χείλη. στο δρόμο μέχρι το αυτοκίνητο (και ήταν μακρύς), κλωτσούσαμε όλοι μαζί ένα μπουκαλάκι νερό και το φτάσαμε ως τον Ιππόλυτο. στο αυτοκίνητο ο Α. μας ρώτησε πιο τραγούδι θα θέλαμε να ακούμε, αν έπρεπε να ακούμε ένα τραγούδι συνέχεια στην αιωνιότητα, μετά το θάνατό μας. Διάλεξα πολύ βιαστικά το Love will tear us apart, το οποίο και ακούσαμε, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι το Famous blue raincoat είναι σαφώς το αγαπημένο μου τραγούδι, που δεν βαριέμαι ποτέ. Το ακούσαμε κι αυτό, όπως και πολλές ακόμη ωραίες μουσικές, που έκλεισαν τη βραδιά ιδανικά. Ο Α. με την Μ. πήγαν σπίτι, εγώ με τον Αλέξανδρο Χ. πήγαμε από το MG να χαιρετήσουμε την Κ. και τη Σ. και μετά από 5 λεπτά εγώ γύρισα εξαντλημένη σπίτι. Κοιμήθηκα αρκετά ανήσυχα, με μια υπερένταση που ακόμη δεν έχει περάσει.
Το πρωί πήγα για καφέ με τον Γ., γιατί είχα πάρα πολύ καιρό να τον δω και ήθελα να μου πει πώς ήταν η συναυλία από την πρώτη σειρά. Καθίσαμε στο Διπλό και στη συνέχεια ήρθαν με σειρά εμφάνισης τα κορίτσια: Α., Σ., Κ. Μετά το ν καφέ πήγαμε από τους Πέντε δρόμους για μπύρα και ποικιλία (που την έφαγα όλη εγώ) και λίγο αργότερα ήρθε κι άλλος φίλος του Γ. και επίσης αρχιτέκτονας και συμφοιτητής μας στην Ξάνθη. Η παρέα μεγάλωνε, η κούρασή μου το ίδιο, κι έτσι γύρισα σπίτι με μια αδιόρατη, ύπουλη κακοκεφιά, παρ' ότι οι Α. και Μ. με είχαν καλέσει στο σπίτι τους για καφέ. Αύριο έχω αναλάβει να βγάλω τα εισιτήρια όλων μας για το Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μου ανακοίνωσαν ότι αφού πλέον δεν δουλεύω και κάνω διακοπές, θα κάνω εγώ όλα τα "θελήματα". Δε βαριέσαι..