Έκανα μια μακέτα, μα μιαααα μακέτα σήμερα.. Κατ' αρχάς, ήταν ψυχοθεραπευτική, διότι ξεφλούδιζα φελιζόλ, έτριβα φελιζόλ, μετά έκανα εκατομμύρια τρυπίτσες στο φελιζόλ.. Είναι ένα πρόχειρο μοντέλο, για να δούμε πώς θα είναι η τελική μακέτα και έχω τρομερή όρεξη να ασχοληθώ και μ' αυτήν.
Χθες, μετά το γραφείο, πήγα Booze με την Κ. για ένα κρασάκι και τα είπαμε καμιά ωρίτσα-δύο. Μετά ήρθε η Α., που είχα να την δω πολλές μέρες (για τα δικά μας δεδομένα) και μου είχε λείψει, και μετά ήρθε ο Δ., ο μεγάλος μας φίλος. Ήπιαμε πολλάάάάά λευκά κρασάκια, φάγαμε και καλαμάκια στην Ομόνοια μετά και έκανα έναν ύπνο τέλειο. Ξύπνησα περιέργως γεμάτη ενέργεια και ευτυχώς αρκετά ξεμέθυστη ώστε να έχω συνειδητοποιήσει ότι τα χθεσινοβραδινά σχέδια ("πάμε Ξάνθη, φεύγουμε από Αθήνα μετά τη δουλειά την Παρασκευή και γυρνάμε Δευτέρα") ήταν απλώς.. αλκοόλ. Ενημέρωσα άμεσα την Α. ότι χθες το βράδυ λέγαμε μαλακίες και με ευχαρίστησε, διότι συνειδητοποίησε το ίδιο όταν ξύπνησε, και δεν ήξερε πως να μου το πει.
Ήταν μια βραδιά γεμάτη ιστορίες και πολύ γέλιο και ακόμη μια φορά ο Λούβρος αναρωτήθηκε που διάολο είναι πια αυτά τα ποιήματα και αν σκοπεύω να του τα πάω ποτέ. Έτσι, κανόνισα το Σάββατο να πάω από το γραφείο και να δουλέψω συγκεντρωμένα το υλικό μου, γιατί στο σπίτι δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω ποτέ.
Χθες πήγα από το ταχυδρομείο να στείλω το "γράμμα της εβδομάδας", κι ακόμα ένα στον Σ., που του έχει φερθεί σαν η χειρότερη B.F.F. στον πλανήτη, γράφοντάς τον συστηματικά, αντί να του γράφω. Ρώτησα αν πρέπει να θεωρήσω χαμένο το γράμμα της προηγούμενης εβδομάδας που δεν έχει φτάσει ακόμη, και η καλή κυρία με διαβεβαίωσε πώς "όχι, καλό μου παιδί, απλώς καμιά φορά αργούν να φτάσουν, μην ανησυχείς". Μου εμπνέει εμπιστοσύνη, γιατί έχει πολύ "μαμαδίστική" όψη.
Νομίζω ότι χθες και σήμερα είμαι πολύ πιο χαλαρή όσον αφορά την τρέλα της αναμονής. Ξέρω ότι θα με ξαναπιάσει όταν πλησιάζουν οι μέρες να βγουν τα αποτελέσματα, αλλά έχω πραγματάκια να ασχοληθώ και επιπλέον το ταξίδι του Απρίλη θεωρώ ότι θα είναι "καταπραϋντικό", ό,τι κι αν έχει συμβεί στο μεταξύ, γιατί στην Ολλανδία είναι ο άνθρωπος που με ξέρει και ξέρει να βάζει στις σωστές τους διαστάσεις και τον ενθουσιασμό αλλά και τον πανικό ή την απογοήτευση.
Αναρωτιέμαι τι εικόνες θα μπορούσαν να συνοδεύουν τα ποιήματα και τις ιστορίες μου. Ξέρω ότι θα καταλήξω σε κάτι ασπρόμαυρο, ρετρό και "κουλτουριάρικο", αλλά στο χέρι μου είναι να το παλέψω και να αντισταθώ :Ρ
Προβληματίστηκα λίγο που δεν θέλω (και δεν θα πάω) στην Ξάνθη. Αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που με έκανε να νιώσω τόσο έντονη άρνηση σήμερα το πρωί. Υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να περάσουμε υπέροχα: εγώ, η κολλητή μου, ταξίδι με αυτοκίνητο και μεις ανέμελοι συνοδηγοί, διαμονή σε τρελή μας φίλη, μαυροδάφνη, μερικοί φίλοι ξεχασμένοι στην ξενιτιά.. Αλλά πλέον βλέπω την άλλη όψη: "σπάταλα" μεθύσια, τροφή για σχόλια σε άτομα που δεν θέλω πραγματικά καθόλου να με σχολιάζουν, συναναστροφή με φίλους που τελικά δεν είναι φίλοι αλλά γνωστοί, εξάντληση.. Γενικά έχω γίνει πλέον πολύ εύθικτη στο να μιλάνε για μένα τρίτοι. Και αφού υπάρχει ελευθερία λόγου και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να ερμηνεύει συμπεριφορές και να βγάζει συμπεράσματα ερήμην σου, η λύση είναι να μη δίνεις αφορμές. Όταν ήμουν πιο μικρή, αυτό μου φαινόταν τρομερή στέρηση ελευθερίας και αρνούμουν να καταπιεστώ, για να μην "με πιάσει στο στόμα του" ο κάθε τυχαίος. Τώρα πλέον θεωρώ ότι το να έχεις σε κάποιο βαθμό στο μυαλό σου τον "κοινωνικό περίγυρο", μπορεί να σε γλιτώσει από "σπατάλες" και "ξοδέματα". Προφανώς και δεν θα σταματήσω να διασκεδάζω και να περνάω καλά με όποιους θέλω, όπως θέλω, όπου θέλω, απλώς, έχω πλέον πολύ αυστηρότερα κριτήρια για το τι θέλω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και για το τι είναι μια "τρέλα της στιγμής", και ακόμη και όταν μπερδεύομαι κάπως, μόλις συνειδητοποιώ ότι ένα ποτό, για παράδειγμα, "ξεχειλώνει" παραπάνω, δεν λέω από μέσα μου "δε βαριέσαι". Σηκώνομαι και φεύγω, πριν η γλυκιά γεύση γίνει πικρή.
Αυτά με τα υπαρξιακά και τα ψυχο-κοινωνιολογικά μου συμπεράσματα της ημέρας :)
Χασμουρηθείτε ελεύθερα.