Η Johnny και ο Krassky στο "Je t' aime moi non plus" είναι το ίδιο το καλοκαίρι. Ας το παίξει κάποιο θερινό στην Αθήνα πριν τις 17 Αυγούστου. Υπόσχομαι να τραβήξω όλους μου τους φίλους (καλά, δεν είναι και πολλοί) με το ζόρι, για να μην πέσει έξω ο κύριος σινεματζής. Εντάξει, δεν την λες και ευχάριστη ταινία, αλλά είναι τόσο, μα τόσο όμορφη!
Σήμερα υπήρξα συνεπής και έκανα το δεύτερο μάθημα Ολλανδικών και βρήκα και μερικά επίθετα σχετικά με την περιγραφή ατόμων, έτσι, για προσωπική ευχαρίστηση. Δεν τα έμαθα απ' έξω, ξέρω όμως να τα διαβάζω με προφορά που σίγουρα δεν είναι σωστή, αλλά θα την καταλάβαινε ένας Ολλανδός (νομίζω.. υποθέτω.. δηλαδή, μάλλον όχι).
Επίσης, βγήκα με την Α. για καφέ στο Bartessera, η οποία σύντομα θα βρεθεί κάπου λιπόθυμη από εξάντληση. Αν πέσει μπροστά σας, μαζέψτε την και στείλτε μου μέηλ να έρθω να την παραλάβω. Είναι μελαχρινή, ένα εβδομηντακάτι, αδύνατη. Ευχαριστώ.
Στον καφέ ήταν ωραία. Στην Α. άρεσε το νέο, μελαχρινό πλέον, κοντό μαλλί μου (όχι, μετά την είδα τη Jane Birkin, αμέσως να σχολιάσετε.. τσ τσ τσ), πράγμα που δεν περίμενα, και κάπως χάρηκα (vanity..). Μετά τον καφέ δεν ήταν ωραία, διότι ο καπουτσίνο μου χάλασε το στομάχι και μετά είχα (και έχω) αυτή την ανεξήγητη νευρικότητα και απογοήτευση. Αυτό που θες να βρεθεί κάποιος να τον δείρεις. Αλλά δεν έκανα τίποτα τέτοιο (δεν με παίρνει λόγω physique). Έφτιαξα απλώς χαμομήλι. Δεν έπιασε.
[Εκτός από το "Je t' aime, moi non plus"] Καλοκαίρι στην Αθήνα είναι:
τα κουνούπια, το καρπούζι, ο ήχος από την τηλεόραση του γείτονα της απέναντι πολυκατοικίας, οι ξανθές κατσαρίδες, η μυρωδιά από τα ποπ κορν από τα θερινά σινεμά, ο ιδρώτας, οι νυχτερίδες, το αλάτι στο δέρμα και τα μαλλιά, το κρύο λευκό κρασί (γιατί πάει με τα θαλασσινά), τα σανδάλια, η σάρκα έξω, τα εγκαύματα, τα βιβλία με άμμο ανάμεσα στις σελίδες, η ψευδαίσθηση μυρωδιάς από θάλασσα, οι γλάροι (που έρχονται απ' τις χωματερές, αλλά νομίζεις ότι έρχονται από τη θάλασσα),οι Αθηναίοι που καταβρέχουν τις λιγοστές αυλές, τις ταράτσες και τα πεζοδρόμια "για να δροσίσει", τα παιδάκια με χανσαπλαστ στα γόνατα (τρέχουν και παίζουν πιο πολύ-χτυπάνε πιο πολύ-φοράνε σορτσάκια και βλέπουμε τα χάνσαπλαστ), τα άσπρα μούρα στις βατομουριές έξω απ' το δημοτικό μου, οι τουρίστες και τα ψάθινα καπέλα, το (πιο αβίαστο αυτή την εποχή) φλερτ, το ξύπνημα από τη ζέστη, η αϋπνία από τη ζέστη, η αίσθηση ότι "απόψε κάτι θα γίνει και αύριο θα είμαι ευτυχισμένος/η", η ανάγνωση των κυριακάτικων εφημερίδων σε υπαίθρια καφέ, οι ξεθωριασμένες τέντες, η βαριά μυρωδιά των σάπιων λαχανικών μετά τη λαϊκή και η ακόμη πιο έντονη μυρωδιά της ψαραγοράς, τα μικρά κορίτσια που κάνουν τα κεράσια σκουλαρίκια, η αίσθηση ότι θες να αλλάξεις δέρμα σαν τζιτζίκι (ή σαν φίδι, ή σαν καβούρι), οι "Απέναντι" με τον απίστευτο Άρη Ρέτσο, οι "Μάσκες Ηλίου" της Λένας Πλάτωνος, τα αγκάθια από αχινούς από βραδινά μπάνια σε κοντινές παραλίες, που δεν βγαίνουν ποτέ.