Παρ' ότι στο Π.Ν.Δ. (Πείνα-Νύστα-Διάθεση) έβαλα πριν από λίγο 298, θα γράψω πώς πέρασα σήμερα, διότι έτσι είμαι εγώ, εκτός από εμμονική σχέση με την Α., έχω εμμονή και με την καταγραφή και το πληκτρολόγιο Το πρωινό μου ήταν απλώς κακό, γιατί το βράδυ επιχείρησα να κοιμηθώ με ανοιχτή μπαλκονόπορτα, έχοντας ξεχάσει ότι μένω δίπλα στην εθνική οδό και έχει άπειρο θόρυβο. Έτσι στην πραγματικότητα δεν κοιμήθηκα παρά στις 9 το πρωί και 9 με 12 που κοιμήθηκα έβλεπα κάτι περίεργα όνειρα όπου άτομα μεταμορφώνονταν σε άλλα άτομα και ξέρω πολύ καλά τι εξυπνάδες θα έλεγε ο Φρόυντ γι' αυτό, αλλά τον αγνοώ επιδεικτικά. Ύστερα Ολλανδικά στη μισή οθόνη και στην άλλη μισή να παίζει στο mute το "je t' aime, moi non plus". Κι αργότερα πρόσκληση για θερινό από τον Α. (παλιός, καινούριος, δεν ξέρω, πάντως ήταν ο Α. στο τηλέφωνο). Πήγαμε οι δυο μας στη "Δεξαμενή", στο Κολωνάκι, μιας που η καλή του και η αδελφή του μας "σνόμπαραν" (αν και η Μ. με ενημέρωσε ότι φυλάει το λαχανί μου αναπτήρα, οπότε συγχωρείται) και είδαμε αυτό, έχοντας σαν σάουντρακ στο βάθος τη μουσική από το πάρτι ταράτσας παρακείμενου ξενοδοχείου, πράγμα που προκάλεσε αρκετές φορές γέλιο, όταν η καημένη η Κοκό περνούσε από κρεβάτι σε κρεβάτι και τρυπιώταν με τις καρφίτσες και ακουγόταν το "this boots are made for walking" και το "YMCA". Τα κάναμε όλα σωστά: είχαμε μπύρες και ποπ κορν και τραπεζάκι και σακάκια, να μην κρυώνουμε. Σχολιάσαμε όσο και ό,τι έπρεπε και αποφασίσαμε ότι μπορώ στην Ολλανδία να πάρω ένα πόνυ αντί για ποδήλατο. Στην ταινία ακούστηκε η τρομερά σημαδιακή ατάκα (τι υπερβολή..) "όταν μια γυναίκα κόβει τα μαλλιά της, ετοιμάζεται να αλλάξει τη ζωή της" και κοιταχτήκαμε με τον Α., μιας που κουρεύτηκα πριν δυο μέρες (μετά γέλασα λίγο από μέσα μου, κυρίως γιατί κουρεύομαι πολύ συχνά. Βέβαια, εξίσου συχνά αλλάζω τη ζωή μου). Μετά την ταινία είπαμε να πάμε για μια μπύρα στο Jazz n Jazz, δίπλα στο οποίο πολύ προνοητικά είχε παρκάρει ο Α., αλλά ήταν κλειστό, και έτσι καταλήξαμε στο Low Profile, το οποίο ήταν ορθάνοιχτο και φιλόξενο. Ακόμη υποψιάζομαι ότι ο Α. ήθελε να καθίσουμε μέσα, απλώς σεβάστηκε το ότι εγώ εμφανώς ήθελα να καθίσουμε έξω. Εκεί διαλέξαμε τις τρεις καλύτερες χρονιές της ζωής μας ο καθένας και τις κατατάξαμε από την λιγότερο στην περισσότερο καλή. Με χαρά διεπίστωσα ότι οι δικές μου ήταν και με χρονολογική σειρά, από το παρελθόν προς το σήμερα (1999, 2004, 2008). Για τις χρονιές του Α. δεν μπορώ να πω, γιατί αυτά είναι προσωπικά δεδομένα. Γκρινιάξαμε και λίγο, γελάσαμε και λίγο, είπαμε και ιστορίες και μετά νυστάξαμε και ήρθε η ώρα για ύπνο. Υπήρξα κυρία και τον συνόδευσα στην ανηφόρα μέχρι τον Ιππόλυτο κι εκείνος υπήρξε κύριος και με πήγε μέχρι το Σύνταγμα. Τα καλύτερα παιδιά είμαστε :Ρ
(Υ.Γ.1:τώρα αυτό, που κι ο Ν. κι ο αδελφός μου βρίσκονται αυτή τη βδομάδα στην Ισπανία, ο ένας από το Μόναχο, ο άλλος από το Ντέλφ, μη μου πείτε ότι δεν είναι μια σύμπτωση που παίρνει 6,5/10 τουλάχιστον. Επίσης, μην με πείτε παράξενη, αλλά όταν έχεις πάρει απόφαση ότι ο άλλος μένει στο εξωτερικό, αλλά ΕΚΕΙ, δεν σου λείπει τόσο. Αλλά όταν από ΕΚΕΙ πάνε κι αλλού, παραπέρα, ε τότε σου λείπουν περισσότερο.
Υ.Γ.2: δε μ' αρέσει που ο Ταρτούφος είναι μόνος με έναν Ισλανδό)