Ωραία, φτάνει με τις λογοτεχνικές αρλούμπες. Η πραγματική ζωή μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Μαζί με την εικονική. Και εξηγούμαι:
Αρχίζω από την εικονική.. Το TU Delft έστησε μια κοινότητα τύπου Facebook, για να γνωριστούν όλοι οι φοιτητές από το εξωτερικό μεταξύ τους. Θα σας έδινα λινκ, γιατί είναι συγκλονιστικά ενδιαφέρον να χαζεύεις μια κοινότητα όπου όλοι είναι μηχανικοί και ετοιμάζονται να πάνε σε ξένη χώρα. Τέλος πάντων, μέσα από αυτή την κοινότητα, λέγαμε τι ειδικότητες έχουμε επιλέξει και είπα κι εγώ ότι με πήραν στο "hyperbody". Έλα όμως που και άνθρωποι που το είχαν δηλώσει πρώτη επιλογή δεν είχαν ειδοποιηθεί ακόμη.. Βέβαια, πάει ανάλογα και με το πότε έχεις κάνει τη δήλωση.. Παρ' όλα αυτά έστειλα ένα μέηλ στον αγαπητό Marco Verde, που μου είχε στείλει ένα πολύ θερμό μέηλ καλωσορίσματος, ο οποίος μου είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι στείλανε σε ανεπίσημη λίστα μέηλ, από "παρεξήγηση" και ότι δεν μπορεί να μου πει επίσημα ότι θα είμαι στο Hyperbody. Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν το πήρα και πολύ καλά. Παρ' ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα, όταν έχεις ανταλλάξει δυο-τρια μέηλ με έναν άνθρωπο, ο οποίος σε αντιμετωπίζει κανονικά σα να είσαι μέλος του Hyperbody και απαντάει σε ερωτήσεις σου, δεν είναι πολύ ωραίο να περνάς πάλι στην αβεβαιότητα. Ειδικά για μένα, που ενώ το είχα δεύτερη επιλογή, μετά το συμπάθησα, μετά ενθουσιάστηκα, μετά το ερωτεύτηκα. Αλλά αυτό είναι το λάθος! Δεν πρέπει να παθιάζεσαι με τίποτα. Άπαξ και παθιαστείς, πάει, βασανίζεσαι μετά. Τέλος πάντων, θέλω να πιστεύω πως ότι γίνει θα είναι για καλό. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ εύκολο να αλλάξεις κατεύθυνση, εξαρτάται και από τα μαθήματα που θα επιλέξεις. Αλλά είναι αυτά τα ψυχολογικά "χουνέρια" που η κράση μου δεν τα αντέχει ιδιαίτερα.
Και πίσω στην εικονική κοινότητα.. Οι "φίλοι" μου είναι Κινέζοι. Πολλοί. Πάρα πολλοί. Και πάρα πολλοί Ινδοί. Κυκλοφορούν και αρκετοί Έλληνες, οι οποίοι ξεχωρίζουν πριν καν δεις το όνομα, από τις πόζες (φραπές-ήλιος-θάλασσα-τσιγαράκι-ανεμελιά). Γενικά όλοι έχουν χαμογελαστές φωτογραφίες και εκφράζουν ενθουσιασμό ανάμικτο με αγωνία. Η κοινότητα αυτή στήθηκε, γιατί εκεί θα "μαζεύονται" οι ομάδες για το Online Summer Program, στο οποίο θα πάρω μέρος, αλλά έχουν πρόσβαση και όλοι οι "international students". Έχει και κάποια αρκετά κατατοπιστικά και λιγάκι τρομακτικά βιντεάκια σχετικά με την Ολλανδική ιδιοσυγκρασία και το Ολλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα. Προτείνω αυτό και αυτό, αν έχετε χρόνο για χάσιμο.
Κατά τα λοιπά, τελείωσα επιτέλους το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας". Και λέω "επιτέλους" όχι γιατί δεν μου άρεσε -κάθε άλλο- αλλά γιατί όσο έμενε ατελείωτο από τη μία δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ σε παραγωγικές δραστηριότητες και από την άλλη ένιωθα να με καλούν τα επόμενα αδιάβαστα βιβλία, που με περιμένουν να τα ξεζουμίσω.
Το άλλο άχρηστο πράγμα που έκανα αυτές τις μέρες ήταν να φτιάξω ανακυκλωμένο χαρτί. Μπορεί οι οδηγίες να λένε να το αφήσεις να στεγνώσει στον ήλιο και τέτοια, αλλά άμα το βάλεις για 3 ωρίτσες στο φούρνο (πάνω-κάτω και αέρας) στους 120 είναι μια χαρά. Το πρώτο που έφτιαξα ήταν πράσινο και αποτελούνταν από χαρτοπετσέτες, μερικές σελίδες Μητροπολιτικών Ιστοριών (είχα πάρει πάάάάρα πολλά τεύχη από εκείνο το πάρτι) και άρωμα τριαντάφυλλο Το επόμενο είχε χαρτοπετσέτες, κανέλα, μοσχοκάρυδο, γαρύφαλλο, Μητροπολιτικές Ιστορίες, κομματάκια χρωματιστής τσόχας. Αλλά νομίζω παρά βγήκε παρδαλό.
Α, έχω και καλά νέα από το Delft.. Στην αρχή πίστευα ότι είμαι πολύ έξυπνη που έκλεισα εισιτήριο για τις 17, ενώ 19-20-21 έρχονται και σε μαζεύουν από το αεροδρόμιο με πούλμαν και σε πάνε έξω από την πόρτα σου. Μετά κατάλαβα ότι είμαι βιαστική και έχω κάνει ακόμη μια παρορμητική βλακεία. Διότι δεν ήξερα αν θα μπορούσα να πάρω τα κλειδιά από το σπίτι μου πριν από αυτές τις τρεις μέρες "υποδοχής". Επίσης, λόγω μετακομίσεων, μετακινήσεων κλπ των "συνδέσμων" μου στο Delft, δεν υπήρχε και σίγουρο σπίτι για φιλοξενία. Παρ' όλα αυτά, ευτυχώς το συμβόλαιό μου αρχίζει 16 Αυγούστου κι έτσι, αν καταφέρω στις 17 να είμαι σε ένα μέρος που το λένε "International Office" πριν τις πέντε το απόγευμα (φτάνω Άμστερνταμ στη μία), θα έχω στέγη.
Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, έχω και τον πατέρα μου να με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει ότι έπιασε ένα ψάρι 4,5 κιλά και μετά να με ρωτάει γιατί δεν τον πήρα τηλέφωνο, πριν απαντήσω στον κύριο Verde (διότι του απάντησα, ότι μετά το μπάχαλο που έγινε, ελπίζω να πάνε όλα καλά και να βρεθώ στο Hyperbody). Και να του είναι παντελώς αδύνατο να αντιληφθεί ότι αν ζητάω τη συμβουλή του για τα πάντα, δεν θα ανεξαρτητοποιηθώ ποτέ. Των ποτών. Πιστεύει ότι είναι θέμα εγωισμού, που φυσικά, "το έχεις πάρει από μένα, το καταλαβαίνω.". Τζίζους, σαμ μέρσι, πλιζ.