Το μόνο πράγμα για το οποίο δεν αναρωτιέμαι σε αυτή τη ζωή από που προέκυψε, είναι τα ενδιαφέροντά μου και το πως κατέληξα να είμαι αρχιτέκτονας και να γράφω πότε-πότε (εντάξει συνέχεια-αλλά κυρίως κουταμάρες). Η μαμά μου έμαθε ανάγνωση στα τέσσερα και το καλοκαίρι πριν πάω νήπιο παίζαμε το εξής παιχνίδι (αφού είχα διαβάσει το πρώτο μου βιβλίο-Το Άσπρο Ελεφαντάκι, του Αλτάν):
-Τι είναι αυτό;
-Ένα τραπέζι.
-Μπράβο. τώρα ας κάνουμε την προτασούλα λίγο πιο μεγάλη Τι τραπέζι είναι;
-Ένα τετράγωνο τραπέζι.
-Όλη μαζί την προτασούλα, και λίγο πιο μεγάλη.
-Αυτό είναι ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι.
.. Και πάει λέγοντας. Όπως καταλαβαίνετε, εγώ η αθώα, νόμιζα ότι πρόκειται όντως για παιχνίδι. Σε τέτοιο σημείο (έφτανε η αφέλειά μου) που πήγαινα και της ζητούσα εγώ η ίδια να το παίξουμε. Το αποτέλεσμα ήταν στη δευτέρα δημοτικού οι εκθέσεις μου να έχουν προτάσεις του στυλ "στον μεγάλο κήπο της η ψηλή γιαγιά μου έχει πολλά όμορφα λουλούδια, κόκκινα, κίτρινα πράσινα και μεγάλα δέντρα με παχιά σκιά". Παράλογο. Νομίζω κάπου στην τετάρτη δημοτικού κατάλαβα ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να γράφεις πολλά πράγματα και όχι απλώς το να παραθέτεις επίθετα. Νομίζω δεν είναι πολύ απογοητευτικό, δεδομένου ότι υπάρχουν συγγραφείς που δεν το έμαθαν ποτέ.
Επομένως η μαμά μου είναι σαφώς υπεύθυνη για τη μανία μου με το γράψιμο. Και με το διάβασμα. Γιατί κάθε βδομάδα ερχόταν στο σπίτι κι άλλο παιδικό βιβλίο. Και κάθε Αύγουστο, καμιά δεκαριά παιδικά βιβλία, μαζί με τεράστια μπολ σταφύλια. Νομίζω ότι εκείνοι οι "Αύγουστοι" του δημοτικού στο χωριό ήταν η πιο ήρεμη περίοδος της ζωής μου. Διάβαζα όλη μέρα, έτρωγα σταφύλια και μελοβούτυρο με ζυμωτό ψωμί, έπαιζα λίγο ξύλο με τον αδελφό μου και το βράδυ βγαίναμε στην πλατεία με τα άλλα παιδιά και λέγαμε ιστορίες με φαντάσματα. Μαγική περίοδος. Μετά δυστυχώς μεγάλωσα και κατάλαβα ότι δεν έχω κάτι να πω με τα υπόλοιπα παιδιά, είχαμε πάρει τελείως διαφορετικούς δρόμους, απομακρυνθήκαμε (φταίω αποκλειστικά εγώ, αλλά ήταν μονόδρομος) και έμεινα απλώς να διαβάζω στο σπίτι, πράγμα που εξακολουθεί όμως να με ηρεμεί τρομακτικά πολύ. Το βουνό είναι απέναντι από το μπαλκόνι, και από το πίσω μπαλκόνι, και δίπλα στον κήπο και.. παντού. Ο παππούς και η γιαγιά περιποιητικοί και διακριτικοί. Το μεσημεριανό σερβίρεται στη μία, το βραδινό στις οκτώ. Ξέρεις τι να περιμένεις. Χρειάζεται κι αυτό πότε-πότε σε άτομα σαν εμένα που έχουν κάνει το αναπάντεχο χόμπυ.
Αλλά έχασα το στόχο.
Λοιπόν, η μαμά "φταίει" για τις γλώσσες (εντάξει και η γιαγιά, που με γύρισε το πρώτο καλοκαίρι που πήγα Γερμανία στους γονείς μου και είχα ξεχάσει όλα μου τα ελληνικά-πάλι στα τέσσερα).
Ο μπαμπάς "φταίει" για όλα τα υπόλοιπα. Δεν ξέρω αν έχω αναφέρει ότι στην πέμπτη δημοτικού πήγε και ρώτησε τον δάσκαλο τι θα γίνει με τα κενά μου από την ανεμοβλογιά.. Τον ρώτησε για την ακρίβεια, "το παιδί δεν ξέρει πόσο κάνει j στο τετράγωνο!". Ο κύριος Μιχάλης, που μου είχε και μια αδυναμία, ε.. μετά που είδε τι περνάω μου είχε ακόμη μεγαλύτερη. Το σπίτι μας ήταν και είναι γεμάτο με βιβλία "how to..". Ο μπαμπάς άλλαζε χόμπυ ανά εξάμηνο (τώρα έχει περιοριστεί στην βάρκα-που την τροποποιεί κάθε βδομάδα στην ταράτσα-ναυπηγείο, και στην ταράτσα και τα ζώα). Μας πήρε τρενάκι Μέρκλιν όταν ήμουν τριών, μας πήρε τηλεκατευθυνόμενα στα πέντε.. Και πάντα πληγωνόταν που δεν παίζαμε με τα παιχνίδια που διάλεγε και αν παίζαμε σπάγανε. Ήταν μονίμως δέκα χρόνια μπροστά. Όχι με την καλή έννοια :Ρ. Παρ' ότι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν κάθε μας κλίση, με τη μουσική έπεσαν πάνω σε τοίχο. Και με 'μένα και με τον μικρό. Εκεί δεν.. Με τίποτα. Τέλος πάντων, όταν το αποδέχτηκαν αυτό (και αφού εγώ, σαν κοριτσάκι είχα γραφτεί μπαλέτο) γυρίσαμε πίσω στα leggo, στο πώς να χειριζόμαστε σέγες και πριονοκορδέλες, πώς να ρίχνουμε με τόξο και λοιπά. Επομένως δεν υπήρξε ποτέ στην ουσία ελευθερία επιλογής. Μας μεγάλωσαν για μηχανικούς. Η μαμά μου βέβαια, κάπου στα 18, που είχα διαμορφώσει εντελώς την προσωπικότητά μου και είχα κάνει και δυο χρόνια σχέδιο, άρχισε να μου λέει "μήπως να γινόσουν δασκάλα? τρεις μήνες διακοπές.. να 'χεις χρόνο και για το σπίτι σου?". Πολύ πολύ πολύ αργά..
Τώρα, πώς μου ήρθαν όλα αυτά. Μου ήρθαν, διότι οι αγαπημένοι μου γονείς έφυγαν σήμερα το πρωί για το τροχόσπιτο στο κάμπινγκ και εγώ είμαι πάλι μόνη στο σπίτι και όταν λείπουν τους συμπαθώ τρομερά και μου λείπουν και λίγο, πράγμα που μου περνάει το δευτερόλεπτο που θα τους αντικρίσω Κλασσική περίπτωση "από μακριά κι αγαπημένοι".
Βέβαια, εννοείται ότι θα γκρινιάζω, γιατί έχω να ταΐζω τα πουλιά και το κουνέλι και να είμαι παρούσα για τη γιαγιά, η οποία παίρνει τηλέφωνο τρεις φορές τη μέρα και με ενημέρωσε ότι την Κυριακή λέει να κάνει Kirschen Knödel (ένα πράγμα σαν μεγάλο μπιφτέκι από κάτι σαν πουρέ πατάτας, γεμιστό με κεράσια, που από πάνω ρίχνεις λιωμένο βούτυρο και ζάχαρη) και αααααν θέλω να πάω (σημ.: αν δεν πάω, θα το λέει τις επόμενες τρεις μέρες στο τηλέφωνο).
Χθες πήγα με τον Α. για μια μπύρα στο Μπέρμπον. Κανείς άλλος δεν ήθελε να έρθει μαζί μας, προβάλλοντας γελοίες δικαιολογίες, του τύπου "μα είμαι φαντάρος", "έχω διάβασμα", "είμαι πτώμα", "θα πάω με μια φίλη σε μια υπαίθρια όπερα στο Μοναστηράκι" (αυτό το τελευταίο είναι πραγματικά σουρεαλιστικό, δεν ξέρω καν αν το θυμάμαι σωστά). Δεν μας απασχόλησε. Ήπιαμε δυο μπύρες και ύστερα ήρθε και η Μ., η οποία είχε πάει να δει στη Δεξαμενή αυτό με την Coco με τις φίλες της. Πήραμε άλλη μια μπύρα και κάναμε μια πολύ ωραία κουβέντα σχετικά με τον αν προτιμάμε τον Γιούαν Μακ Γκρέκορ ή τον Μπραντ Πιτ και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα (πλην όμως πολύ ευχάριστα), αν μια τούρτα με κρέμα και φρούτα είναι η ιδανική επιλογή για καλοκαιρινά γενέθλια, ποιά παιχνίδια με σφηνάκια εγγυώνται το πιο γρήγορο και αποτελεσματικό μεθύσι, τι ωραία που θα ήταν αν είχα ουρά, ποιά μέλη του σώματος δεν χρειαζόμαστε και με την εξέλιξη θα μπορούσαν να εξαφανιστούν [καταλήξαμε ότι θα δίναμε το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μας, μερικές τρίχες, τη μύτη (αλλά όχι τα ρουθούνια), τις ανδρικές θηλές)], τι πλάκα που θα είχε αν γεννιόμασταν χωρίς εξωτερικό αυτί και μεγάλωνε ένα πτερύγιο μόνο στα γεράματα και τέτοια.. Λίγο πριν το τέλος της μπύρας ήρθε η Μ., φίλη της Μ., την οποία γνώρισα χθες και η οποία ήθελε να γίνει αρχιτεκτόνισσα, και όπως είπε, όποτε ακούει για αρχιτεκτονική κάτι παθαίνει. Την έπεισα πως δεν πειράζει που δεν έγινε, όταν είδα ότι είχε ένα χανσαπλαστ στο χέρι της και μου εξομολογήθηκε ότι είχε κοπεί ελάχιστα, αλλά ανατρίχιαζε να το κοιτάζει. Της είπα πόσο έχουμε πετσοκοπεί όλοι στη σχολή και νομίζω ότι κάπως παρηγορήθηκε
Ύστερα, με το που σηκωθήκαμε από το Μπέρμπον πέρασε μπροστά μου ένα ταξί, το πήρα και σχεδόν διακτινίστικα σπίτι.
Τώρα, στις 2 το μεσημέρι, θα ετοιμάσω ένα προκλητικά μεγάλο πρωινό με αυγά και μπέικον (ναι, πρωινό), και θα στρωθώ να δω το Unmade Beds.
Και το βράδυ θα είμαι στο πάρτι του Μετρόπολις (βλ. δίπλα λινκ Μητροπολιτικών Ιστοριών), όπου θα δω μετά από αρκετές μέρες μαζεμένους όλους μου τους φίλους :)