Χθες. Χθες ξεροψηνόμουν στον καναπέ προσπαθώντας να αποφασίσω αν στη 1 το μεσημέρι τρως πρωινό ή μεσημεριανό. Και τότε με πήρε τηλέφωνο ο Αλέξανδρος Χ. να πάμε για καφέ. Αυτό κάνεις στη μία. Πίνεις καφέ. Ήταν πλέον ξεκάθαρο. Προσφέρθηκε να έρθει να με πάρει από το σπίτι, αλλά αδυνατούσα να του δώσω οδηγίες κι έτσι δώσαμε ραντεβού στην πλατεία Εξαρχείων. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με τον Αλέξανδρο Χ., με πήρε ο Ρ.. Για καφέ. Ε, είπαμε, πλατεία Εξαρχείων. Καθίσαμε στο Ginger Ale και αρχίσαμε να μιλάμε και οι τρεις ακατάπαυστα. Ο Αλέξανδρος Χ. άργησε λίγο να ενταχθεί, γιατί προσπαθούσε να βγάλει άκρη με το τατς σκριν καινούριο του κινητό. Αλλά εντάξει, τα κατάφερε. Ο Ρ. μιλούσε για το πως καίγεται παίζοντας war games με στρατιωτάκια, στήνοντας διοράματα γύρω στις 16 ώρες τη μέρα και ο Αλέξανδρος Χ. γκρίνιαζε λιγάκι για το φρονιμίτη του, που του κάνει κόλπα. Ο Ρ. αφού μου είπε μερικές αλήθειες για τη ζωή, όπως πάντα, έφυγε και έμεινε ο καημένος ο "γλυκούλης" να ακούει τα ψυχολογικά μου προβλήματα, με περισσή προσοχή και ειλικρινή όρεξη να βοηθήσει όπως μπορεί. Στη συνέχεια με γύρισε σπίτι ένα τέταρτο πριν γυρίσει ο πατέρας μου από τη δουλειά, του οποίου την διατροφή έχω αναλάβει. Οπότε έκανα μια σαλάτα ρόκα-ντομάτα-μήλο και κάτι gordon bleu που ήλπιζα να έχουν ξεπαγώσει μέχρι μέσα. Είχαν.
Ύστερα έγραψα ένα απολογητικό μέιλ στην Μ. για να εξηγήσω γιατί δεν πήγα στο πάρτι της. Με κατάλαβε.
Στη συνέχεια πήρα ξανά το δρόμο για Εξάρχεια, για να συναντήσω τον Α.. Όχι τον Αλέξανδρο Χ.. Ούτε τον παλιό Α. που έγινε καινούριος Α.. Άλλον Α.. Έναν Α. που θα σπουδάσει επίσης στο Ντελφτ και είπαμε να μοιραστούμε προβληματισμούς. Τον ανέβασα όλη την ανηφόρα μέχρι την Καλλιδρομίου. Πέρασε ένα πολύ ευχάριστο τρίωρο με πολλή κουβέντα με τα θέματα να γυρνάνε από την Ολλανδία στην Ελλάδα, κι ύστερα στην κρίση, κι ύστερα στο ρατσισμό, κι ύστερα στην ποίηση και στα βιβλία κι αργότερα στο μαγείρεμα. Είναι ωραίο να συναντάς ανθρώπους που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο με σένα, αλλά καθόλου ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι είναι εξίσου προβληματισμένοι, αγχωμένοι και (καθ' υπερβολή) δυστυχείς. Επίσης χθες έμαθα ότι η Ακαδημίας μόνο ανεβαίνει. Ναι, χθες. Πειράζει;
Ύστερα έγραψα ένα ακόμη απολογητικό και επεξηγηματικό μέιλ στον Α., για να εξηγήσω γιατί δεν πήγα στο πάρτι της Μ.. Με ψιλο-κατάλαβε.
Γενικά δεν είμαι ιδιαίτερα ευτυχής. Ζεσταίνομαι, μου φταίνε όλα και όλοι, μου φταίει ο εαυτός μου, νομίζω ότι δεν βλέπω τίποτα καθαρά, νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος και άλλα τέτοια ευχάριστα.Όμως τώρα θα σας περιγράψω και το πραγματικό μου δράμα, με το οποίο σας επιτρέπω να γελάσετε ελεύθερα Χθες, και ενώ ήμουν με τον σχεδόν άγνωστο τότε Α. και έπινα το κρασάκι μου συζητώντας ανέμελα, με παίρνει ο Στελάρας (ο μπαμπάς μου) και μου λέει όλο γλύκα "Αλεξιούλα, θέλω μια χάρηηηηη..". Του λέω κατευθείαν "ναι", για να τον ξεφορτωθώ. "Να πας αύριο να πάρεις τη γιαγιά από τον οδοντίατρο, να την πας σπίτι, γιατί κάνει ζέστη και φοβάμαι μη ζαλιστεί στο δρόμο. 10:30". Την έχω πατήσει σαν πρωτοετό. Σα να μην έφτανε αυτό, ξυπνάω το πρωί (από τη ζέστη) και βλέπω έναν λογαριασμό ΟΤΕ και ένα πενηντάευρο έξω από την πόρτα του δωματίου μου. Μετάφραση: "κάθεσαι που κάθεσαι όλη μέρα, δεν πληρώνεις και το τηλεφωνάκι μικρή χαραμοφάισσα;". Δεκτόν. Και σεβαστόν. Πάω, λοιπόν, να πάρω τη γιαγιά από τον οδοντίατρο. Παρένθεση: ο οδοντίατρος είναι πρώτος ξάδελφος της μαμάς μου, είναι αφασία και τον λατρεύω. Βάφτισε το παιδί του με δυο ονόματα, το δεύτερο από τα οποία είναι "Ερνέστος" (από τον Τσε). Επίσης, τα τελευταία χρόνια έχει στο οδοντιατρείο μια τρελή κοκκινομάλλα σγουρομάλλα τύπισσα, γύρω στα τριαντακάτι, η οποία είναι ίσως πιο τρελή από τον θείο μου και κάνουν τρομερό τιμ. Κλείνει η παρένθεση. Επειδή έφτασα νωρίτερα ήμουν μέσα όση ώρα ο θείος-οδοντίατρος ξερίζωνε κάτι από το στόμα της γιαγιάς και είχα ψοφήσει στο γέλιο, γιατί της έλεγε "Πονάς κούκλα μου; Σ΄αρέσει; Σε φτιάχνει λίγο φιλεναδίτσα,ε;". Απορώ που τη βρίσκει την όρεξη. Του είπα ότι θα τον καταγγείλω για σεξουαλική παρενόχληση και θα του τα φάω χοντρά στα δικαστήρια. Με είπε "ποντικάκι" και κάπως μπερδεύτηκα (γιατί είμαι και επιρεπής στις τρυφερότητες) και ξέχασα να τον ηχογραφήσω, για να έχω στοιχεία στο δικαστήριο. Και μετά άρχισε το μαρτύριό μου. Βγαίνουμε στο δρόμο με τη γιαγιά να πάμε σπίτι της, και βλέπω έντρομη ότι έχει μαζί της μια ομπρέλα. Μαύρη. Βροχής. Τις κλασσικές, γιου νόου. Και μου λέει "ξέρω ότι το μαύρο τραβάει τη ζέστη, αλλά όσο να 'ναι κάνει σκιά". Και την άνοιξε. Παιδιά, σοβαρά τώρα. Την άνοιξε. Κάντε εικόνα. Έχουμε μια 25 χρονη εγγονή με ένα σορτσάκι κι ένα φανελάκι και γυαλί ηλίου, έτοιμη για παραλία, και δίπλα μια υπέρβαρη ηλικιωμένη γερμανίδα, που σκάει και ένα κεφάλι στην εγγονή και είναι και "εμπροσθοβαρής" και κρατάει μια τεράστια μαύρη ομπρέλα και φωνάζει στην εγγονή κάθε φορά που περνάνε δρόμο "πρόόόόόσεχε" και "εδώ να περάσουμε γρήγορα γρήγορα, μη χαζεύεις!" ενώ κουτσαίνει. Γουάι? Έχω αμαρτήσει, ναι, αλλά στ' αλήθεια όχι τόσο πολύ. Επίσης, θεώρησε ότι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε έναν μικρό κύκλο και να με δείξει σε όλες τις γειτόνισσες που ήταν στα μπαλκόνια και πρέπει να έχουν να με δουν από τα πέντε μου. Και μετά μου εξομολογήθηκε ότι χθες που ανέβηκε την ανηφόρα κόντεψε να πεθάνει από τη ζέστη, γιατί δεν είχε πάρει νερό από το σπίτι. "Περίπτερο;;" σκεφτόμουν... Μα δεν τολμούσα να ρωτήσω. Και καλά έκανα. Διότι μου εξήγησε ότι "πήγα όμως χθες στο σούπερ μάρκετ και πήρα ένα μπουκαλάκι να το γεμίζω και σήμερα πήρα μαζί μου από το σπίτι.". Κάνει 50 λεπτά. Σίριουσλι. Το τρομερό είναι ότι δεν το κάνει από τσιγκουνιά, αλλά επειδή ήθελε να τιμωρήσει τον εαυτό της που ήταν ανοργάνωτη! Καταπληκτικό; Όποιος με ξαναρωτήσει γιατί έχω ψυχολογικά, προφανώς δεν με διαβάζει με αρκετή προσοχή. Καλημέρα σας.
Για όσους από εσάς έχετε δει το Coraline: Ας πούμε ότι είμαι η "other Alex" αυτή την περίοδο και ας μην το κάνουμε θέμα, εντάξει;