Σήμερα βγήκα με τον Γ.. Πολύ καλό μου φίλο, που τον γνώρισα προ τριετίας περίπου, όταν του έστειλα ένα μέηλ για να του πω πόσο μου άρεσε το πρώτο του βιβλίο. Τότε ήμουν στην Ξάνθη κι εκείνος στην Αθήνα. Του είπα πως γράφω κι εγώ διηγήματα (μιλάμε για θράσος, όχι αστεία) και αρχίσαμε να ανταλάσσουμε μέηλ. Κι ύστερα κατέβηκα Αθήνα για κάποιες διακοπές, πήγαμε για καφέ και από εκείνη την πρώτη μέρα τον εντάσσω ανενδοίαστα τους φίλους μου. Στους πολύ λίγους εκείνους ανθρώπους που εμπιστεύομαι. Που ξέρω ότι θέλουν το καλό μου, που ξέρω ότι ότι "they listen, not just hear".
Είχα να τον δω αρκετό καιρό. Στο λάηβ των Κόρε Ύδρο είχαμε πάει μαζί, κι ύστερα για μια μπύρα λίγο καιρό αργότερα. Αλλά δεν τον είχα δει το τελευταίο διάστημα που αν ήμουν ο Austin Powers σίγουρα θα έλεγα ότι έχασα το mojo μου. Μου είπε ότι τα τρία χρόνια που με ξέρει δεν με έχει δει πιο φρικαρισμένη και βάλθηκε να λύσει το μυστήριο.
Λοιπόν, το τι είπαμε δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Γ. (όπως και η Α., όπως και ο Σ., όπως και ο αδελφός μου) δεν ήταν απλώς ένας καλός ακροατής. Ήταν πραγματικά μια παρηγοριά, αλλά όχι κάποιος που έλεγε "δε βαριέσαι" με ελαφριά καρδιά. Είναι στ' αλήθεια συγκινητικό να βλέπεις ότι οι άνθρωποί σου νοιάζονται για σένα, όχι απλώς θέλουν να είσαι καλά, αλλά είναι διατεθημένοι να κάνουν και κάτι γι' αυτό. Ο Γ. μίλησε. Και έδωσε συμβουλές (αν και είναι πολύ ταπεινόφρονων-κακό του κεφαλιού του-για να συμφωνήσει με τη λέξη), και δεν βιαζόταν να αλλάξει θέμα, και επέστρεφε στο θέμα όταν το άλλαζα εγώ για να μην τον κουράσω, και έλεγε όμορφες ιστορίες από βιβλία κι από τη ζωή, και με έκανε να χαμογελάσω και ύστερα να γελάσω κι ακόμη και να ξεχαστώ. Το εκτιμώ πάρα πολύ, ότι οι φίλοι μου με κάνουν να νιώθω διαρκώς περήφανη που τους έχω επιλέξει. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο, όταν εσύ περνάς μια περίοδο ευτυχισμένη και γεμάτη να συμπαραστέκεσαι πραγματικά σε κάποιον που τις περισσότερες φορές δεν έχει καν πραγματικά προβλήματα (αυτή είμαι εγώ), κι όμως ρυτιδιάζει το μέτωπό του με -πλασμτικές ίσως- σκοτούρες. Κι όμως το κάνουν ακούραστα.
Ο Γ. ήρθε με την ζακέτα μου (που είχε ξεμείνει στην τσάντα του από το λάηβ) και τρία βιβλία. Όλα ποίηση: "Ο κόσμος της πάχνης", του Ματσούο Μπασό και του Κομπαγιάσι Ίσσα (χάικου), "Άγνωστες γλώσσες" του Μίλτου Φραγκόπουλου, και "Ποιήματα" του Milosz. Και στο ψυγείο έχει σταφύλια και αβοκάντο και τελικά, ωραία ή όχι, η ζωή είναι μικρή και καιρός είναι να ξαναρχίσω να την απολαμβάνω.
Υ.Γ.: Η Μ. και ο Γ. έκλεισαν σήμερα τα 25 και τα 26 αντίστοιχα. Δεν πήγα ποτέ στο πάρτι της Μ., γιατί είχα ανάγκη το κρασί με τον Γ.. Ελπίζω να δείξεις κατανόηση. Ο Γ. είμαι σχεδόν βέβαιη ότι περνά καλά.