Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Για απόψε, το μενού έχει μια ρετρό, μελό, σκληρή (και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φανταστική) ιστορία:

Πολύ συχνά φανταζόμουν εκείνες τις μέρες ότι είχαμε κρυμμένα φτερά κι οι δυο και θα τα χρησιμοποιούσαμε είτε για να πετάξουμε ο ένας μακριά από τον άλλο, είτε για να επιστρέψουμε ο ένας στον άλλο. Μετά κατάλαβα ότι έχουμε μονάχα τα κουρασμένα μας μέλη να μας ταξιδεύουν και όχι ιδιαίτερο κουράγιο στην ψυχή. Ο αέρας ήταν κίτρινος και μύριζε πότε μούχλα, πότε θάλασσα του λιμανιού. Μια μυρωδιά ταγκή και δυσάρεστη, μα είχαμε μάθει να την αγαπάμε. Δε νύχτωνε ποτέ και όταν κοβόταν το ρεύμα -συχνά- δε μας ένοιαζε και τόσο. Μου άρεσε λίγο όποτε γινόταν αυτό. Γιατί τότε τραβούσε την προσοχή μου ο φάρος και σε σκεφτόμουν τους μήνες που ταξίδευες μακριά. Ήταν όμορφα όταν έλειπες, γιατί σε ένιωθα πιο μαζί μου από ποτέ. Κάθε φορά που επέστρεφες το σώμα σου είχε καινούριες πληγές. Χτυπήματα από ατυχήματα στο καράβι, καψίματα στα δάχτυλα από τα σχοινιά, μαχαιριές κάποιας δύστυχης σε κάποιο πορνείο που τρόμαξε για τη ζωή της όταν της έστριψες τον καρπό, σαν πήγε να σου πάρει το πορτοφόλι.. Όποτε ξαναγύριζες έπρεπε να σε ξαναγνωρίσω πάλι από την αρχή. Τα ζήλευα όλα εκείνα τα σημάδια σαν τρελή. Πνιγόμουν. Εγώ ήθελα να έχεις σημάδια στα δάχτυλα από το σκάλισμα στον κήπο μας και δέρμα ηλιοκαμένο από τις εκδρομές μας, όχι από τις βάρδιες στο κατάστρωμα. Ούτε κι εσύ με γνώριζες όμως κάθε φορά. Τα γράμματά μου έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φτάνανε στο σωστό λιμάνι. Πότε πολύ νωρίς, πότε πολύ αργά, στα τέσσερα χρόνια ίσως να πήρες δυο. Κι εγώ έστειλα εκατοντάδες. Κι όλο μου έλεγες κάθε που βρισκόμασταν «έχεις αλλάξει». Κι εγώ απλώς χαμογελούσα, γιατί δε μου άρεσε να αλλάζω μακριά σου, μα δε γινόταν και αλλιώς. Θυμάμαι που σου άρεσε να με φωνάζεις Κλοντέτ κι ήθελες να σε λέω ναύαρχο. Σου φαινόταν πως έδινε αυτό λίγη λάμψη στη μιζέρια που μας περιέβαλε. Το πόσες κονσέρβες φάγαμε εκείνα τα χρόνια.. Θαύμα που δε χάσαμε δόντια και μαλλιά. Εσύ στα καράβια, αλλά κι εγώ στη στεριά. Μήπως υπήρχαν χρήματα για τίποτα άλλο; Ήξερες πως τα λεφτά που μάζευα ήταν από καλοθελητές κυρίους που θέλανε να «στηρίξουν» το καημένο το κορίτσι. Αλλά ποτέ δεν ρωτούσες. Είχες μόνο τη μανία την πρώτη φορά που ερχόσουν από κάθε ταξίδι, να με κάνεις μπάνιο ο ίδιος. «Να σε περιποιηθώ», έλεγες. Έτριβες, όμως τόσο δυνατά το σφουγγάρι στο κορμί μου, που καταλάβαινα πως ήθελες να ξεριζώσεις τα ξένα αγγίγματα από πάνω μου. Πολλές φορές έβαζες τόση δύναμη που μελάνιαζαν οι μηροί ή το στήθος μου, αλλά δεν διαμαρτυρόμουν. Δε ρώτησες ποτέ που βρίσκω τα χρήματα και νομίζω πως αυτό που πιο πολύ σε πονούσε ήταν πως όλοι εκείνοι οι άντρες κοιμούνταν στο κρεβάτι μου, που όποτε ερχόσουν ήταν κρεβάτι μας. Τους άφηνα να περνάνε εκεί τη νύχτα, γιατί τους χρειαζόμουν. Είχα την αγκαλιά τους ανάγκη. Όπως είχες κι εσύ ανάγκη το σπιτικό φαγητό κάποιας Ιταλίδας κι ύστερα το σφιχτό κορμί μιας Αφρικανής, να ξεμουδιάσει το δικό σου σώμα. Αλλά όταν ερχόσουν και πηγαίναμε βόλτα στην προκυμαία και μου έδειχνες τους γλάρους –λες και δεν κοίταζα τους γλάρους μετρώντας τους ώσπου να έρθεις κάθε, μα κάθε, μέρα- δεν υπήρχε τίποτα απ’ όλα αυτά, Οι άνθρωποι εξαφανίζονταν και ήμασταν εσύ, εγώ κι ο κίτρινος αέρας, που μας έκανε από τότε κιόλας να μοιάζουμε με την κιτρινισμένη φωτογραφία που είμαστε σήμερα.

Υ.Γ.: Συγνώμη γι' αυτό. Φταίνε οι καταιγίδες και η έκλειψη Σελήνης.

15 σχόλια:

  1. Τρομερό.. δυνατό..
    μελαγχολικό, αλλά ξυπνάει αισθήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να υποθέσω ότι η ηρωίδα είναι η ερωμένη του βαρκάρη*;


    *Του γνωστού βαρκάρη, με σήμα το παλαμάρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Jerry, merci :)
    Φιλέα, θα σε γελάσω, και δεν το θέλω. Δεν ήταν ακριβώς το σημείο που εστίαζα όταν το έγραφα, το σήμα του βαρκάρη :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καλά κάνεις και ζητάς συγγνώμη γιατί αυτό το κείμενο με κάνει να νιώθω τόσο λίγη στο γράψιμο,στο τρόπο έκφρασης και στο χειρισμό των λέξεων και συναισθημάτων.

    ρε παιδάκι μου είσαι σίγουρη ότι είσαι αρχιτέκτονας???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. με κάνεις και κοκκινίζω Αμάλθεια! Ναι, μωρέ, αρχιτέκτονας είμαι.. δεν έχεις ακούσει πόσα κουσούρια κουβαλάει η φάρα μας?
    Σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ για τα καλά σου λόγια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ο,τι λεει κι η αμαλθεια κι εγω μαζι της... γραφεις τοσο υπεροχα! πωπω... να μην το αφησεις;)

    Φιλακια γλυκουλι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα. Με κάλυψαν οι προλαλίσαντες.
    Και δε θα σχολιάσω το τι είναι οι αρχιτέκτονες. Καλλιτέχνες είναι με ο,τι κι αυτό να συνεπάγεται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αχ Πάνο, αυτή η ιδεοληψία θα μας φάει..
    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια πάντως :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Οι σχέσεις απο απόσταση πάντα περιπλέκουν τα πράγματα, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ένα ενδιαφέρον ζήτημα είναι το αν όντως οι λύσεις των πορνείων και των καλοθελητών κυρίων μπορούν τότε να χαρακτηριστούν ανήθικες, με την ίδια ευκολία που χαρακτηρίζονται συνήθως. Χμμμ, food for thought!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δε ξέρω κατά πόσον υπάρχουν σχέσεις από απόσταση, με τον συνήθη ορισμό. Νομίζω ότι υπάρχουν όμως αισθήματα από απόσταση και τα αισθήμτα έχω την αίσθηση ότι ανακατεύονται τόσο καλά με την ηθική, όσο το νερό με το λάδι. Δηλαδή καθόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.