Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Η Johnny και ο Krassky στο "Je t' aime moi non plus" είναι το ίδιο το καλοκαίρι. Ας το παίξει κάποιο θερινό στην Αθήνα πριν τις 17 Αυγούστου. Υπόσχομαι να τραβήξω όλους μου τους φίλους (καλά, δεν είναι και πολλοί) με το ζόρι, για να μην πέσει έξω ο κύριος σινεματζής. Εντάξει, δεν την λες και ευχάριστη ταινία, αλλά είναι τόσο, μα τόσο όμορφη!
Σήμερα υπήρξα συνεπής και έκανα το δεύτερο μάθημα Ολλανδικών και βρήκα και μερικά επίθετα σχετικά με την περιγραφή ατόμων, έτσι, για προσωπική ευχαρίστηση. Δεν τα έμαθα απ' έξω, ξέρω όμως να τα διαβάζω με προφορά που σίγουρα δεν είναι σωστή, αλλά θα την καταλάβαινε ένας Ολλανδός (νομίζω.. υποθέτω.. δηλαδή, μάλλον όχι).
Επίσης, βγήκα με την Α. για καφέ στο Bartessera, η οποία σύντομα θα βρεθεί κάπου λιπόθυμη από εξάντληση. Αν πέσει μπροστά σας, μαζέψτε την και στείλτε μου μέηλ να έρθω να την παραλάβω. Είναι μελαχρινή, ένα εβδομηντακάτι, αδύνατη. Ευχαριστώ.
Στον καφέ ήταν ωραία. Στην Α. άρεσε το νέο, μελαχρινό πλέον, κοντό μαλλί μου (όχι, μετά την είδα τη Jane Birkin, αμέσως να σχολιάσετε.. τσ τσ τσ), πράγμα που δεν περίμενα, και κάπως χάρηκα (vanity..). Μετά τον καφέ δεν ήταν ωραία, διότι ο καπουτσίνο μου χάλασε το στομάχι και μετά είχα (και έχω) αυτή την ανεξήγητη νευρικότητα και απογοήτευση. Αυτό που θες να βρεθεί κάποιος να τον δείρεις. Αλλά δεν έκανα τίποτα τέτοιο (δεν με παίρνει λόγω physique). Έφτιαξα απλώς χαμομήλι. Δεν έπιασε.
[Εκτός από το "Je t' aime, moi non plus"] Καλοκαίρι στην Αθήνα είναι:
τα κουνούπια, το καρπούζι, ο ήχος από την τηλεόραση του γείτονα της απέναντι πολυκατοικίας, οι ξανθές κατσαρίδες, η μυρωδιά από τα ποπ κορν από τα θερινά σινεμά, ο ιδρώτας, οι νυχτερίδες, το αλάτι στο δέρμα και τα μαλλιά, το κρύο λευκό κρασί (γιατί πάει με τα θαλασσινά), τα σανδάλια, η σάρκα έξω, τα εγκαύματα, τα βιβλία με άμμο ανάμεσα στις σελίδες, η ψευδαίσθηση μυρωδιάς από θάλασσα, οι γλάροι (που έρχονται απ' τις χωματερές, αλλά νομίζεις ότι έρχονται από τη θάλασσα),οι Αθηναίοι που καταβρέχουν τις λιγοστές αυλές, τις ταράτσες και τα πεζοδρόμια "για να δροσίσει", τα παιδάκια με χανσαπλαστ στα γόνατα (τρέχουν και παίζουν πιο πολύ-χτυπάνε πιο πολύ-φοράνε σορτσάκια και βλέπουμε τα χάνσαπλαστ), τα άσπρα μούρα στις βατομουριές έξω απ' το δημοτικό μου, οι τουρίστες και τα ψάθινα καπέλα, το (πιο αβίαστο αυτή την εποχή) φλερτ, το ξύπνημα από τη ζέστη, η αϋπνία από τη ζέστη, η αίσθηση ότι "απόψε κάτι θα γίνει και αύριο θα είμαι ευτυχισμένος/η", η ανάγνωση των κυριακάτικων εφημερίδων σε υπαίθρια καφέ, οι ξεθωριασμένες τέντες, η βαριά μυρωδιά των σάπιων λαχανικών μετά τη λαϊκή και η ακόμη πιο έντονη μυρωδιά της ψαραγοράς, τα μικρά κορίτσια που κάνουν τα κεράσια σκουλαρίκια, η αίσθηση ότι θες να αλλάξεις δέρμα σαν τζιτζίκι (ή σαν φίδι, ή σαν καβούρι), οι "Απέναντι" με τον απίστευτο Άρη Ρέτσο, οι "Μάσκες Ηλίου" της Λένας Πλάτωνος, τα αγκάθια από αχινούς από βραδινά μπάνια σε κοντινές παραλίες, που δεν βγαίνουν ποτέ.

13 σχόλια:

  1. Το γλυκό... Εγώ πάντως είχα δει μια μέρα ένα γλαρο να στέκεται πάνω στον σκουπιδοντενεκε έξω από την πολυκατοικία μου, και μου άρεσε πολύ. Βέβαια αυτός ήρθε από την παραλία :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φλο, εάν μένεις κοντά σε παραλία, τόσο που να μην υπάρχει αμφιβολία για την προέλευση των γλάρων δεν βιώνεις το πραγματικό Αθηναϊκό καλοκαίρι, το οποίο προσπαθώ να παρουσιάσω ως κάτι ευχάριστο, μπας και παραμυθιαστούμε, οπότε μην μας πληγώνεις με τέτοιες αποκαλύψεις :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (που έρχονται απ' τις χωματερές, αλλά νομίζεις ότι έρχονται από τη θάλασσα),

    Έγραψε.

    Αχ...κλαψ...αν και απεχθάνομαι τη ζέστη και την τσιμεντίλα, πρέπει να ομολογήσω ότι μου λείπει το καλοκαίρι στην τερατούπολη. Αχ γουατέβερ...τουλάχιστον εδώ έχει πρασινάδα και παγωτατζίδικα....ΠΟΛΛΑ παγωτατζίδικα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φιλέα, δεν μου αρέσει το παγωτό. Δεν είναι τρομερό; Εντάξει, δεν είναι ότι δεν θα φάω μια στο τόσο, αλλά δεν το "λιγουρεύομαι" ποτέ. Μόνο ένα παγωτό σύκο, της ΑΓΝΟ νομίζω (ή ήταν ΚΡΙΚΡΙ) με τρέλαινε, αλλά μετά άλλαξαν τη συνταγή. Πφφ.. Παλιοζωή..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΑΓΝΟ..ΚΡΙΡΙ.....για όνομα...τι καλτ εταιρίες πας και βρίσκεις ρε κοπελιά ..ντας ουμπερτριφτ ντη μενσλιχε φορστελουνγκςκραφτ ! Χάθηκε δηλαδής μια Δέλτα...μια Έβγα ...μια Άλτζιντα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αα έτσι είμαι εγώ, αντεργκράουντ τύπος :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χαιρεταιιιι...!

    διαβαζοντας το ποστ σου καταλαβα ποσο πολυ μου λειπει η Ελλαδα...οοομως σε 38 μερες γυρναω :)

    εδω παντως εχει την λιμνη και ποοολυ πρασινο, ειναι καθαρα και καθε κυριακη βλεπεις τις οικογενειες να κανουν βολτα , πικ νικ ... γεγονοτα που εξισορροπουν καπως το γεγονος οτι μου λειπει η Ελλαδα...

    τελειο μπλογκ
    keep going!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. εσύ περιγράφεις το καλοκαίρι στην Αθήνα ονειρικό!!

    α λέω φέτος να πάω διακοπές στην Αθήνα...αχαχαχαχα...

    ...πάντως αυτό με τα κεράσια στα αυτιά,συμβαίνει παντού! το κάνουν ακόμα και οι μεγάλες κοπέλες γκούχου γκούχου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Liba καλώς ήρθες (ή μήπως καλώς ήρθατε;)!
    Ωραία ιδέα το μπλόγκ σας κορίτσια, το άρχισα από την αρχή και πάω προς το τέλος (ε, χμ.. ναι, φυσιολογικά δηλαδή. Καμία πρωτοτυπία).
    Ρε amalthia εντάξει, μη με καρφώνεις έτσι στεγνά! Να, τώρα κοκκίνησα, θα το καταλάβουν όλοι :/ :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. η ταινία είναι αυτή που κάποια στιγμή τσιμεντόνονται μέσα σε ένα ξυλότυπο???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΙΙΙΙΙΙΙ όχι! Αυτή είναι το "Αγάπαμε αν τολμάς" (Cap ou pas cap). Αυτή εδώ είναι του '76. Τις λατρεύω και τις δύο, παρ' όλα αυτά. Και αυτή τη συστήνω ανεπιφύλακτα (το Je t' aime moi non plus)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ευχαριστουμεεεε πολυ...ειπαμε να επικοινωνουμε με ενα διαφορετικο τροπο μιας και βρεθηκαμε μακρια... :) αλλαξαμε και το ονομα...σοθ γραφει λοιπον ''ο statler''

    παντως το je t'aime moi non plus ειναι απιστευτο...! Το χα δει μικρη βεβαια...αλλα ο γαλλικος κινηματογραφος ειναι το κατι αλλο...εχε υποψην σου το entre les murs πολυ καλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Είναι πολύ γλυκό αυτό που κάνετε :). Δυστυχώς για μένα και την κολλητή μου η εποχή της αθωώτητας έχει παρέλθει προ πολλού και τα "σώψυχά" μας δεν μπορούμε να τα βγάλουμε "στον αέρα", όπως εσείς. Ζηλεύω λιγάκι τον νεανικό αυθορμητισμό σας πάντως, ασχέτως αν δεν μπορώ να το υιοθετήσω.
    Σε χαιρετώ, λοιπόν, Statler, και θα έχω την ταινία στα υπ' όψιν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.