Κυριακή 20 Ιουνίου 2010


Χθες υπήρξε μια αρκετά δημιουργική μέρα, πράγμα που δίνει λίγο κέφι στο γκρινιάρικο τομάρι μου. Κατ' αρχάς κατάφερα με κάποιο τρόπο να γράψω ένα κείμενο που συνδέει το "À bout de souffle" με την αρχιτεκτονική και συγκεκριμένα με τη μικροκλίμακα και προσπαθούσα να αποδείξω πως όταν οι άνθρωποι έχουν επιλέξει οι ίδιοι να ζουν σε μικρούς χώρους δεν τους ενοχλεί, ενώ όταν αναγκάζονται να το κάνουν, ασφυκτιούν και πώς, τέλος πάντων, θα μπορούσαμε να περιορίσουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα των μικρών χώρων που δίνουν την αίσθηση του περιορισμένου Διότι άλλο το μέγεθος, άλλο η κλίμακα κλπ κλπ (σε βλέπω που χασμουριέσαι, να ξέρεις).
Μετά συνέχισα αυτό το άνευ λόγου κάψιμο, γράφοντας ένα κείμενο για το πόσο πολύ αγαπώ τον Debord, τους καταστασιακούς και τους λεττριστές. Πιο πολύ μοιάζει με ερωτική επιστολή, είναι η αλήθεια, αλλά έχει τον γλαφυρό τίτλο "Johan Huizinga and Guy Debord: Food for thought and creation". Εντάξει, είμαι μια γκρούπι και όχι μόνο αυτό: προσπαθώ να πείσω τον κόσμο ότι είμαι και προβληματισμένη νέα αρχιτέκτων. Και επειδή εδώ μάλλον όλοι με έχουν πάρει χαμπάρι, λέω να πάω στους Ολλανδούς τα "πάθη" μου με πιο "επιστημονικό" περιτύλιγμα. (Ναι, μεσημέριασε, αλλά φτάνει αυτό με το χασμουρητό, εντάξει;).
Αφού το έβγαλα κι αυτό από μέσα μου, διάβασα τα Χάικου που μου είχε δώσει ο Γ. και προχώρησα το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας". Και πάνω εκεί μου 'ρθε και μια ιστορία με τον αγαπημένο μου νευρωτικό ήρωα, τον Αλέξανδρο Καρτεζίνη, και έγραψα ένα δισέλιδο, στο οποίο τον καταρρακώνει ένα μπισκότο βουτύρου και του συμπαραστέκεται ένα μαύρο γατί με το σουρεαλιστικό όνομα "κύριος Μη".
Επίσης άκουσα μια εκπομπή του Σκάι για το πως μπολιάζεις δέντρα και πως διώχνεις τα σαλιγκάρια από τα φυτά σου και έμαθα ότι στα σαλιγκάρια αρέσει η μπύρα και δεν αρέσει να πατάνε σε στάχτη. Ήταν ένας γεωπόνος που μιλούσε με αυτό τον απαράμιλλο συνδυασμού ηρεμίας και ενθουσιασμού του Bob Ross, όταν έλεγε (και ακόμη λέει στις επαναλήψεις ο μακαρίτης) "ας βάλουμε λίγο χιόνι σ' αυτή την πλαγιά ν' αστράφτει κάτω απ' τον ήλιο! Παίρνω λίγο λευκό τιτανίου με τη σπάτουλα και το απλώνω έέέέέτσι, χωρίς να πιέζω καθόλου. Α! Τι χαρούμενη που είναι τώρα η βουνοπλαγιά!".
Κάπου εκεί ενδιάμεσα με πήραν τα αγόρια να πάω να τους βρω στο Nixon για εκείνη τη μπύρα μετά τη μπάλα, αλλά ήμουν στον κόσμο μου και περιέργως περνούσα ωραία εκεί κι έτσι αποφάσισα να μην τον εγκαταλείψω.
Σήμερα ξύπνησα με ένα ευχάριστο αεράκι. Νομίζω έχει την ιδανική θερμοκρασία η Αθήνα. Τελικά πρέπει να ομολογήσω ότι όσο μεγαλώνω, το να ιδρώνω και να περνάω όλη τη μέρα τσαλαβουτώντας στο ντουζ σαν την πάπια δεν με χαροποιεί όπως με διασκέδαζε τα παιδικά μου καλοκαίρια.
Επίσης χθες ανακάλυψα τι υπέροχο πράγμα μπορεί να είναι μερικές φορές μια κονσέρβα ντολμαδάκια. Εμένα τα ντολμαδάκια δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα. Δεν τα αναζητώ ποτέ. Αλλά χθες, όταν τα είδα στο ντουλάπι, σχεδόν μου μίλησαν. Τα έβαλα στο φούρνο μικροκυμάτων, έριξα τρία κιλά λεμόνι, τα καταβρόχθισα σε δυο λεπτά και βυθίστηκα σε μια ψευδαίσθηση ευτυχίας.

9 σχόλια:

  1. δεν χασμουρήθηκα στην αρχή, αλήθεια! (άααουμ) (άααουμ=χασμουρητό).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τελικα το μπλα μπλα το χετε εσεις οι αρχιτεκτονες...κι ο μπαμπας μου αμα αρχισει να μιλαει , δεν τον σταματα τιποτα! Καλα εκανα που δεν ακολουθησα τα χναρια του? Στο τσακ ημουν...

    Παντως εχω συνηθισει πλεον με τοοοσα βιβλια αρχιτεκτονικης μες στο σπιτι και τοοοσες εκθεσεις...οποτε δεν χασμουρηθηκα!

    Τα ντολμαδακια απο κονσερβα? Ιου μες στο συντηρητικο....(συγγνωμη αλλα να μιλησει λιγο και η δικη μου επιστημη) πρεπει να μου πεις οταν κατεβω την διευθυνση σου, να σου στειλω πεντανοστιμα της γιαγιας μου...θα φας και τα δαχτυλα σου!

    Δροσισε επιτελους στην Αθηνα? Εδω εχει 10 βαθμους και με προιδεαζουν ολοι οτι οταν κατεβω Ελλαδα, θα λιωσω...παντως εχει πλακα οι φιλες μου ζεσταινονται και εγω χουχουλιαζω στην κουβερτα μου...

    φιλια απο την παγωμενη Λωζαννη,
    statler

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Που θα δημοσιευτεί το κέιμενό σου για τον Ντεμπόρ, αν επιτρέπεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μμμ, Φλο, όλο εξυπνάδες!
    Φιλέα, πουθενά. Είναι για ένα τεύχος που φτιάχνω με πράγματα που με εμπνέουν σχετικά με την αρχιτεκτονική. Κάτι σαν portfolio, αλλά πολύ πιο προσωπικό. Δεν απευθύνεται σε κάποιον, δεν μου το ζήτησαν από κάπου. Είναι από μένα για μένα.
    Statler, δρόσισε λίγο, αλλά δεν θα κρατήσει για πολύ.Μπράβο το κορίτσι που δεν χασμουρήθηκε, όχι σαν την άλλη τη μουλάρα από πάνω.
    Καλά έκανες και δεν ακολούθησες τα χνάρια του. Τενοντίτιδα, δισκοπάθεια, μυωπία, αυχενικό είναι οι ασθένειες του επαγγέλματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πριν απο λίγο καιρό που είχα επισκεφτεί φίλους στη Λόντρα, είχα βρει στο σπίτι τους μία αγγλική μετάφραση του La Société du Spectacle, κι επειδή σκεφτόμουν κι ο ίδιος να το ψωνίσω κάποια στιγμή, είπα να ρίξω μια ματιά. Η εισαγωγή έπρεπε να με είχε προϊδεάσει, αλλά εγώ διάλεξα να αγνοήσω τα σημάδια. Μέχρι που ξεκίνησα το κυρίως κείμενο και μετά απο δυο τρεις σελίδες ήθελα να το βάλω στα πόδια.

    Το πρόβλημα ήταν αυτή η μορφή αριθμημένων προτάσεων που έχει διαλέξει. Οι προτάσεις σχετίζονται η μία με την άλλη, αλλά έτσι όπως είναι βαλμένες είναι δύσκολο να εξάγεις τη γενική εικόνα. Ο Κος Debord το κάνει εύκολο για τον εαυτό του αλλά πολύ κοπιαστικό για τον αναγνώστη. Το μόνο θετικό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι είναι εύκολο να κάνεις αναφορά σε κάποια μεμονωμένη πρόταση αν χρειαστεί (απλά λες τον αριθμό της).

    Αυτήν την εκπομπή του Σκάι έπρεπε να την είχα δει μικρός. Είχα φυτέψει και φασόλια στην αυλή τα οποία μεγάλωσαν, αλλά τα πήραν χαμπάρι τα σαλιγκάρια και τα ξεκλήρισαν :( Είχε κάμποσα πράγματα για να φάνε αλλα οοοοχι, *έπρεπε* το αγαπημένο τους να είναι τα φασόλια μου. Το κόλπο με τη στάχτη μάλλον θα δουλεύει, μιάς και θα κολάει πάνω στη γλίτσα τους αυξάνοντας τις τριβές με το έδαφος. Είμαι βέβαιος ότι απο μέσα τους θα βρίζουν αμα συμβεί αυτό, γιατί συν τοις άλλοις θα ανεβάζουν και θερμοκρασία :S

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Deacon, ναι, ο Debord δεν είναι και ο πιο εύπεπτος τύπος. Πάντως πρέπει να ομολογήσω ότι κι εμένα με συναρπάζει πολύ περισσότερο η θεωρία η ίδια, παρά η εφαρμογή της μέσα απο τις αντίστοιχες ταινίες και βιβλία.
    Ρε είναι πολύ κρίμα για τα φασόλια σου, αλλά είναι και λίγο κρίμα να ταλαιπωρούνται έτσι τα σαλιγκάρια :/ (ναι, είμαι απ' αυτές που τις νοιάζουν λίγο τα σαλιγκάρια και μισούν τα περιστέρια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κι εμένα μου αρέσουν τα σαλιγκάρια, μερικές φορές τα έβαζα να τσουλάνε και στα χέρια μου :) Απλώς προτιμούσα να μην βλέπουν σα γκουρμέ ρεστωράν 5 αστέρων οτιδήποτε φυτρώνει και έχει ασχοληθεί άνθρωπος να το φυτέψει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. κι εγώ το έκανα αυτό, αλλά μόνο τα μικρούλια, τα μεγάλα τα αγαπάω, αλλά τα σιχαίνομαι λιγουλάκι. Σκέψου όμως τι καλά που τα είχες μεγαλώσει τα φασόλια σου για να τα τιμήσουν τόσο τα σαλιγκάρια :)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δυστυχως Αlex εχω και τενοντιτιδες και μυωπια οποτε αυτο δεν θα με ενοχλουσε...Εξαλλου, και το δικο μου μελλοντικο επαγγελμα εχειπολυ υπολογιστη! Πολλες φορες ξεχναω τι σπουδαζω και νομιζω πως κανω πληροφορικη...που θα παει θα περασει ο καιρος!

    Εγω παλι αγαπαω τα σαλιγκαρια, τοσο που στην καθισια μου τα τρωω πεντε πεντε,στη Κρητη οι μπουμπουριστοι ειναι πολυ γνωστοι.Βεβαια κανεις δεν ανεφερε για φαι, αλλα το μυαλο μου που αλλου θα παει... ειναι τ'ατιμα νοστιμα :p

    statler

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.