Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Χθες. Ξύπνημα το μεσημεράκι, κατά τις 12. Η Α. ήταν στο γραφείο σαββατιάτικα Εγώ στο σπίτι. Και οι δυο στο msn. Τελείωσα τη Νόσο του Πόρντνοϋ, που όπως ανακαλύψαμε με τον Α., λέγεται έτσι, γιατί είναι παλιό αντίτυπο, ενώ οι καινούριες εκδόσεις έχουν τίτλο "Σύνδρομο Πορτνόι" (βλέπετε, αλλάζει και η ορθογραφία). Πολύ καλό, το συστήνω ανεπιφύλακτα Όπως και το Unmade Beds, που είδα την Παρασκευή και ξέχασα να το σχολιάσω. Πολύ τρυφερό, χωρίς να είναι γλυκανάλατο, ήταν όμως γλυκόπικρο. Πανέμορφα χρώματα, μου άρεσε που ήταν θολά πολλά πλάνα, ήταν λίγο σαν όνειρο.
Χθες μίλησα και με τον αδελφό μου αρκετή ώρα, είχαμε καιρό να τα πούμε, καθώς και με τον Σ.. Είχα λίγο ανάγκη από τους δικούς μου ανθρώπους. Κάλεσα και την Α. να έρθει από το σπίτι μετά τη δουλειά (τη δουλειά, σαββατιάτικα). Μαγείρεψα ριζότο με γαρίδες, μπέικον, κάππαρη και φρέσκια ντομάτα και το τσακίσαμε στην κουζίνα. Συζητούσαμε πολλή ώρα για διάφορα καπνίζοντας μπροστά στον ανεμιστήρα στο σαλόνι. Συνειδητοποίησα ότι τελικά μπορώ να οικειοποιηθώ το πατρικό μου μια χαρά, όταν είμαι μόνη σ' αυτό. Καταλήξαμε να λέμε ξανά για τα "τραύματα" της διπλωματικής στην αρχή πάντα διασκεδάζουμε, γιατί όλα αυτά έχουν τελειώσει, αλλά τελικά πάντα παθαίνουμε κατάθλιψη με το πόσο βασανιστήκαμε. Από μαζοχισμό και από ηλιθιότητα και υποταγή στα σαδιστικά πειράματα των διδασκόντων. Συνειδητοποιήσαμε ότι τρώγαμε επί ένα χρόνο αποκλειστικά ντιλίβερι (ευτυχώς στην Ξάνθη τα ντιλίβερι είναι καταπληκτικά: γιαουρτλού από τα Φιλαράκια, μακαρονάδες και πίτσες από τη Νάπολι, μπέργκερ και τυροκροκέτες και κρασιά από το Ντέηλυς, κάποιες φορές πίττες απ' το Ντερλίσιμο) και ότι δεν έχει καμία λογική βάση το ότι δεν παχύναμε. Καθότι από θυροειδή δεν πάσχουμε, καταλήξαμε ότι έχει να κάνει με τα νεύρα μας και τις καύσεις που κάνουμε με το να τεντώνονται και να χαλαρώνουν κάθε τρία δευτερόλεπτα Είχα αναπτύξει πάλι μια παρόμοια θεωρία παλιότερα, αλλά χθες με την Α. το επιβεβαιώσαμε, γιατί το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με εκείνη. Πέρα από τα απαράδεκτα φαγητά, το τελευταίο τρίμηνο καταναλώναμε και τεράστιες ποσότητες αλκοόλ στη σχολή. Ήταν μια τραγική κατάσταση, όπου κάναμε σχέδια με μολύβι 1.5 μέτρο επί 0.5 περίπου, με διαγραμμίσεις ανά μισό χιλιοστό (χωρίς υπερβολή). Κάθε σχέδιο έπαιρνε 4 μέρες περίπου, με 13 ώρες τη μέρα καθαρές σίγουρα (χωρίς φαγητό και καμένα βιντεάκια στο γιου τιουμπ δηλαδή) και τραβούσαμε γραμμούλες έχοντας ανάμεσά μας ένα μπουκάλι κρασί κι έναν ανεμιστήρα. Αυτό ήταν το περσινό μας καλοκαίρι. Αναρωτιόμασταν γιατί κανένας δεν μας έλεγε ότι δεν την παλεύουμε και να φύγουμε από εκεί μέσα και θυμηθήκαμε ότι: 1. υπήρχαν κάποιοι που μας το έλεγαν και απαντούσαμε ότι αν φύγουμε δεν θα ξαναγυρίσουμε ποτέ και 2.οι υπόλοιποι μας έλεγαν μόνο "ναι", γιατί ήμασταν τελείως τρελές.
Όλα αυτά θα τα θυμόμουν με πολύ λιγότερες ανατριχίλες αν δεν μου είχε μείνει το ξαφνικό κουσούρι να ξεσπάω σε κλάματα τόσο εύκολα, που εμφανίστηκε πέρυσι μετά το Πάσχα και είναι ακόμη εδώ, μαζί μου.
Τέλος πάντων, μετά τις συζητήσεις για τη διπλωματική, ήρθε ο Γ. να πάρει την Α., να πάνε για ποτάκι, και επειδή εγώ είμαι τόσο γριά και ξενέρωτη και πάλι μου τελείωσε η διάθεση για πάρτι και δεν ήθελα να βγω, αποφάσισαν να μείνουν να πιούμε μια μπύρα. Ο Γ. πρότεινε να ανέβουμε στην ταράτσα, να μας χτυπήσει λίγο ο αέρας, που ήταν μια από τις καλύτερες ιδέες που έχω ακούσει τελευταία, γιατί εγώ ήμουν εντελώς ζαβλακωμένη (το ίδιο κι αυτός, απ' τη μπάλα-βλ. Δωμάτιο Αγοριών, στα λίνκς). Περνούσαμε πολύ ωραία στην ταράτσα, αν και η Α. πέρασε το πρώτο εικοσάλεπτο λέγοντας στη χελώνα "πουυυυυυ είσαι 'συ κοπέέέέέλα μου?? πουυυυ είσαι συ κούκλα μου?? Μ' αγαπάει!!! Είδατε?! Με κοίταξε!". Ε, μετά, εμπνευσμένοι από το περιβάλλον, αρχίσαμε τις ιστορίες με ζωάκια. έμαθα ότι κανονικά τον σκορπιό τον σκοτώνεις κάνοντας έναν κύκλο με οινόπνευμα γύρω του και βάζοντας φωτιά, οπότε αυτοκτονεί με το κεντρί του. Μετά θυμηθήκαμε τα Λέμμινγκς, κάτι τρωκτικά που αυτοκτονούν ομαδικά πέφτοντας απ' τον γκρεμό όταν έχουν πρόβλημα υπερπληθυσμού Ύστερα θυμηθήκαμε τον Τότο, το μικρό Τσιτάχ από ένα ντοκιμαντέρ του Σκάι, που το σκότωσαν οι ουρακοτάγκοι και η Α. το είχε κλάψει λες και ήταν παιδί της. Μετά ακολούθησαν μερικές ιστορίες με δελφίνια, καρχαρίες, σμέρνες, ένα χταπόδι, πολλά σκυλιά (όλα νευρικά). Κι εκεί που περνούσαμε τόσο καλά, κάτι φτερούγισε και κάθισε στην πλάτη μου. Ήταν μια μεγάλη (μεγάάάάλη) ξανθιά κατσαρίδα. Ρώτησα (είχα τιναχτεί λίγο πάνω) αν είναι κατσαρίδα, ακούστηκαν κάτι πνιχτές κραυγές, και την είδαμε να κάθεται μεγαλόπρεπα σ' ένα από τα φύλλα της καλαμιάς. Εντάξει, σιχαινόμαστε και φοβόμαστε τις κατσαρίδες και οι τρεις. Εγώ ίσως λίγο λιγότερο, γιατί τις έχω πάρει απόφαση, λόγω παλιάς πολυκατοικίας και λίμνης. Και επειδή εκείνη δεν είχε πρόθεση να φύγει, αποφασίσαμε να πάμε πάλι στην κουζίνα για ένα τελευταίο τσιγάρο. Ύστερα τα παιδιά πήγαν για ποτό, κι εγώ κάθισα σπίτι και ξεκίνησα να διαβάζω "Το ένστικτο της Ευτυχίας" (του Αντρέ Μωρουά), το οποίο πάει καλά μέχρι στιγμής και είναι ωραίο για καλοκαίρι, γιατί έχει πολλές περιγραφές με δροσερά λιβάδια και καπέλα και τέτοια (εκτυλίσσεται το 1928 προς το παρόν και δεν νομίζω να πάει και πολύ μακριά). Δε νομίζω ότι θα με κάνει σοφότερη, αλλά αύριο θα πάω από Public και θα δω τι μπορώ να κάνω γι' αυτό.

14 σχόλια:

  1. Η παρουσία στην ορκομωσία είναι υποχρεωτική; Αν ναι,η μη παρουσία έχει συνέπειες;

    Ευχαριστώ

    Απόφοιτος Πολιτικός Μηχανικός ΔΠΘ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αυτό είναι το πιο σοβαρό σχόλιο που έχω δει ποτέ σε αυτό το ιστολόγιο. Από την ταραχή μου το δημοσίευσα δυο φορές.
    Tuileries, είναι απολύτως υποχρεωτική, το είχαμε ψάξει. Αν δεν πας, απλώς θα πάρεις πτυχίο στην επόμενη ορκομωσία. Νομίζω ότι σου δίνουν μια βεβαίωση ότι έχεις περάσει τα μαθήματα και έχεις παρουσιάσει διπλωματική, αλλά πτυχίο όχι. Ναι, το ξέρω ότι είναι παράλογο, μην ταράζεσαι όμως, δεν οδηγεί πουθενά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καλά σοβαρά μιλάς; ταράχτηκα από αυτό το σχόλιο και ας μη με αφορά, που θα σου πω απλώς ότι στη θέση σου θα είχα ψοφήσει επί τόπου. για την κατσαρίδα λέω.

    (εμείς πάντως άμα θέλαμε πηγαίναμε στην ορκωμοσία. νομίζω.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αφού είναι το μόνο πλάσμα που θα επιβιώσει από πυρηνική καταστροφή, καλό είναι να τα πηγαίνεις καλά μαζί τους. Μπορεί να μας πουν και το μυστικό. (κι εγώ τις σιχαίνομαι πάντως, απλώς τις έχω αποδεχτεί)

    (εσείς δεν είστε του ΔΠΘ, είστε? Ίσως μόνο εμείς να έχουμε αυτό τον παραλογισμό)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιαουρτλού; Τυροκροκέτες; Για 3 μήνες; Εμείς τρώγαμε πιτόγυρα σε κθημερινή σχεδόν βάση για 6 χρόνια (είναι νόστιμα και έχουν την καλύτερη σχέση ποσότητας/τιμή). Μερικές φορές εγώ παράγγελνα και noodle bar γιατί μου άρεσε να παιδεύομαι με τα chopsticks :]

    Οι δε διπλωματικές σχεδόν πάντα είναι αξιοσημείωτες ιστορίες. Εγώ κατα καιρούς σκάλωνα πολύ σε εμπόδια που δεν είχα προβλέψει αρχικά, ή σε λεπτομέρειες που με ανάγκαζαν να ξαναφτιάχνω απο την αρχή πράγματα απο τα οποία νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει. Εφιάλτης! Εν τω μεταξύ είχε φτάσει σχεδόν Αύγουστος, όλοι είχαν φύγει απο την πόλη (ακόμη και οι ντόπιοι) και δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να πεις μια κουβέντα. Αλλά όχι, δε σταματάει εκεί. Επειδή δεν πρόλαβα να την τελειώσω μέχρι τα μέσα Αυγούστου, χρειάστηκε να ασχοληθώ και το διάστημα που ήμουν στρατό. Πήγαινα και έγραφα σε net cafe με δεκάδες πιτσιρίκια τριγύρω να τσιρίζουν σε αδιανόητα ντεσιμπέλ :p Ιστορίες γι αγρίους...

    BTW, τα Lemmings εγώ τα θυμάμαι ως παλιό videogame. Σε αυτό προσπαθούσες να τα οδηγήσεις με ασφάλεια στο τέλος της πίστας, χρησιμοποιώντας τις ειδικές τεχνικής φύσεως ικανότητες που είχαν κάποια απο αυτά. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν στ' αλήθεια, πρώτη φορά το ακούω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν είχαμε noodle bar στη Ξάνθη, αλλά ήταν το μόνο που έτρωγα όταν πήγαινα Θεσ/νίκη.
    Δε θέλω να μιλάω για διπλωματική. Δε θέλω. Αργγχχχφφιιουυ.. Κι εσύ ωραία τα πέρασες, βλέπω :Ρ
    Όσο για τα Λέμμινγκς, http://en.wikipedia.org/wiki/Lemming

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χαριτωμένα είναι κι έχουν ωραία χρώματα! Όμως αποκλείεται να είναι περισσότερα απο όσα ήταν τα ποντίκια στο μετρό του Λονδίνου :S Ευτυχώς ήταν μικρά κι όχι σαν αυτούς τους αρουραίους με τις φρικαλέες ροζ ουρές που περνάνε καμιά φορά το δρόμο εδώ στην Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μεταξύ άλλων, έμαθα χτες ότι οι αρουραίοι μπορούν να φάνε καναρίνια σε κλουβιά, ακόμη κι αν είναι κρεμασμένα ψηλά. Παρ' ότι είναι όντως άσχημοι, τους συμπαθώ πολύ περισσότερο από τα περιστέρια και λυπάμαι πολύ περισσότερο όταν βλέπω ψόφιο ποντίκι απ' ότι όταν βλέπω ψόφιο περιστέρι :/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σας περδικαλώ όπως μη διαδίδετε τον ουρβάνιο μύθο περι της αποκλειστικής επιβιώσεως των κατσαρίδων μετά από πυρηνική καταστροφή. Όπως απέδειξαν οι μέγιστοι μυθβάστερς, άλλα έντομα έχουν ακόμα μεγαλύτερη αντοχή απο αυτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. α, ωραία, με κράζει που με κράζει ο αδελφός μου γιατί είναι ψέμμα ότι αυτοκτονούν τα λέμμινγκς, να τώρα, ούτε για τις κατσαρίδες έχω δίκιο! Εντάξει, δεν είμαι το νάσιοναλ τζεογκράφικ. Δείξτε λίγο έλεος :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. στο site που έχεις δίπλα- το οποίο θα προσθέσω στα λινκς μου ευθύς αμέσως!- λέει ότι οι φάλαινες αυτοκτονούν καμιά φορά :((

    επίσης έμαθα ότι τα τσοκολέητ μπαρς έχουν 6 πόδια εντόμου. -.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. έτρωγα ένα ολόκληρο καλοκαίρι mac chicken burger και milkshake στις 5 το πρωι και άπειρα άσχετα ποτά κατά τις 11 (μόνο όλη μέρα) και ακούγοντας αλφαβητικά ανέκδοτα όσο εσύ καλοπέρναγες με τα θεσπέσια- ακούγονται τουλάχιστον- ντελίβερι
    Παρόλα αυτά, αυτά τα καμμένα καψίματα που τώρα είναι κομμένα καψίματα είναι διεστραμμένα τέλεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. α πα πα πα ... Εγώ δεν θέλω διόλου να τα ξαναζήσω.. Καλά ήταν για τότε, μα δεν τα νοσταλγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.