Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Το μόνο πράγμα για το οποίο δεν αναρωτιέμαι σε αυτή τη ζωή από που προέκυψε, είναι τα ενδιαφέροντά μου και το πως κατέληξα να είμαι αρχιτέκτονας και να γράφω πότε-πότε (εντάξει συνέχεια-αλλά κυρίως κουταμάρες). Η μαμά μου έμαθε ανάγνωση στα τέσσερα και το καλοκαίρι πριν πάω νήπιο παίζαμε το εξής παιχνίδι (αφού είχα διαβάσει το πρώτο μου βιβλίο-Το Άσπρο Ελεφαντάκι, του Αλτάν):
-Τι είναι αυτό;
-Ένα τραπέζι.
-Μπράβο. τώρα ας κάνουμε την προτασούλα λίγο πιο μεγάλη Τι τραπέζι είναι;
-Ένα τετράγωνο τραπέζι.
-Όλη μαζί την προτασούλα, και λίγο πιο μεγάλη.
-Αυτό είναι ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι.
.. Και πάει λέγοντας. Όπως καταλαβαίνετε, εγώ η αθώα, νόμιζα ότι πρόκειται όντως για παιχνίδι. Σε τέτοιο σημείο (έφτανε η αφέλειά μου) που πήγαινα και της ζητούσα εγώ η ίδια να το παίξουμε. Το αποτέλεσμα ήταν στη δευτέρα δημοτικού οι εκθέσεις μου να έχουν προτάσεις του στυλ "στον μεγάλο κήπο της η ψηλή γιαγιά μου έχει πολλά όμορφα λουλούδια, κόκκινα, κίτρινα πράσινα και μεγάλα δέντρα με παχιά σκιά". Παράλογο. Νομίζω κάπου στην τετάρτη δημοτικού κατάλαβα ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να γράφεις πολλά πράγματα και όχι απλώς το να παραθέτεις επίθετα. Νομίζω δεν είναι πολύ απογοητευτικό, δεδομένου ότι υπάρχουν συγγραφείς που δεν το έμαθαν ποτέ.
Επομένως η μαμά μου είναι σαφώς υπεύθυνη για τη μανία μου με το γράψιμο. Και με το διάβασμα. Γιατί κάθε βδομάδα ερχόταν στο σπίτι κι άλλο παιδικό βιβλίο. Και κάθε Αύγουστο, καμιά δεκαριά παιδικά βιβλία, μαζί με τεράστια μπολ σταφύλια. Νομίζω ότι εκείνοι οι "Αύγουστοι" του δημοτικού στο χωριό ήταν η πιο ήρεμη περίοδος της ζωής μου. Διάβαζα όλη μέρα, έτρωγα σταφύλια και μελοβούτυρο με ζυμωτό ψωμί, έπαιζα λίγο ξύλο με τον αδελφό μου και το βράδυ βγαίναμε στην πλατεία με τα άλλα παιδιά και λέγαμε ιστορίες με φαντάσματα. Μαγική περίοδος. Μετά δυστυχώς μεγάλωσα και κατάλαβα ότι δεν έχω κάτι να πω με τα υπόλοιπα παιδιά, είχαμε πάρει τελείως διαφορετικούς δρόμους, απομακρυνθήκαμε (φταίω αποκλειστικά εγώ, αλλά ήταν μονόδρομος) και έμεινα απλώς να διαβάζω στο σπίτι, πράγμα που εξακολουθεί όμως να με ηρεμεί τρομακτικά πολύ. Το βουνό είναι απέναντι από το μπαλκόνι, και από το πίσω μπαλκόνι, και δίπλα στον κήπο και.. παντού. Ο παππούς και η γιαγιά περιποιητικοί και διακριτικοί. Το μεσημεριανό σερβίρεται στη μία, το βραδινό στις οκτώ. Ξέρεις τι να περιμένεις. Χρειάζεται κι αυτό πότε-πότε σε άτομα σαν εμένα που έχουν κάνει το αναπάντεχο χόμπυ.
Αλλά έχασα το στόχο.
Λοιπόν, η μαμά "φταίει" για τις γλώσσες (εντάξει και η γιαγιά, που με γύρισε το πρώτο καλοκαίρι που πήγα Γερμανία στους γονείς μου και είχα ξεχάσει όλα μου τα ελληνικά-πάλι στα τέσσερα).
Ο μπαμπάς "φταίει" για όλα τα υπόλοιπα. Δεν ξέρω αν έχω αναφέρει ότι στην πέμπτη δημοτικού πήγε και ρώτησε τον δάσκαλο τι θα γίνει με τα κενά μου από την ανεμοβλογιά.. Τον ρώτησε για την ακρίβεια, "το παιδί δεν ξέρει πόσο κάνει j στο τετράγωνο!". Ο κύριος Μιχάλης, που μου είχε και μια αδυναμία, ε.. μετά που είδε τι περνάω μου είχε ακόμη μεγαλύτερη. Το σπίτι μας ήταν και είναι γεμάτο με βιβλία "how to..". Ο μπαμπάς άλλαζε χόμπυ ανά εξάμηνο (τώρα έχει περιοριστεί στην βάρκα-που την τροποποιεί κάθε βδομάδα στην ταράτσα-ναυπηγείο, και στην ταράτσα και τα ζώα). Μας πήρε τρενάκι Μέρκλιν όταν ήμουν τριών, μας πήρε τηλεκατευθυνόμενα στα πέντε.. Και πάντα πληγωνόταν που δεν παίζαμε με τα παιχνίδια που διάλεγε και αν παίζαμε σπάγανε. Ήταν μονίμως δέκα χρόνια μπροστά. Όχι με την καλή έννοια :Ρ. Παρ' ότι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν κάθε μας κλίση, με τη μουσική έπεσαν πάνω σε τοίχο. Και με 'μένα και με τον μικρό. Εκεί δεν.. Με τίποτα. Τέλος πάντων, όταν το αποδέχτηκαν αυτό (και αφού εγώ, σαν κοριτσάκι είχα γραφτεί μπαλέτο) γυρίσαμε πίσω στα leggo, στο πώς να χειριζόμαστε σέγες και πριονοκορδέλες, πώς να ρίχνουμε με τόξο και λοιπά. Επομένως δεν υπήρξε ποτέ στην ουσία ελευθερία επιλογής. Μας μεγάλωσαν για μηχανικούς. Η μαμά μου βέβαια, κάπου στα 18, που είχα διαμορφώσει εντελώς την προσωπικότητά μου και είχα κάνει και δυο χρόνια σχέδιο, άρχισε να μου λέει "μήπως να γινόσουν δασκάλα? τρεις μήνες διακοπές.. να 'χεις χρόνο και για το σπίτι σου?". Πολύ πολύ πολύ αργά..
Τώρα, πώς μου ήρθαν όλα αυτά. Μου ήρθαν, διότι οι αγαπημένοι μου γονείς έφυγαν σήμερα το πρωί για το τροχόσπιτο στο κάμπινγκ και εγώ είμαι πάλι μόνη στο σπίτι και όταν λείπουν τους συμπαθώ τρομερά και μου λείπουν και λίγο, πράγμα που μου περνάει το δευτερόλεπτο που θα τους αντικρίσω Κλασσική περίπτωση "από μακριά κι αγαπημένοι".
Βέβαια, εννοείται ότι θα γκρινιάζω, γιατί έχω να ταΐζω τα πουλιά και το κουνέλι και να είμαι παρούσα για τη γιαγιά, η οποία παίρνει τηλέφωνο τρεις φορές τη μέρα και με ενημέρωσε ότι την Κυριακή λέει να κάνει Kirschen Knödel (ένα πράγμα σαν μεγάλο μπιφτέκι από κάτι σαν πουρέ πατάτας, γεμιστό με κεράσια, που από πάνω ρίχνεις λιωμένο βούτυρο και ζάχαρη) και αααααν θέλω να πάω (σημ.: αν δεν πάω, θα το λέει τις επόμενες τρεις μέρες στο τηλέφωνο).
Χθες πήγα με τον Α. για μια μπύρα στο Μπέρμπον. Κανείς άλλος δεν ήθελε να έρθει μαζί μας, προβάλλοντας γελοίες δικαιολογίες, του τύπου "μα είμαι φαντάρος", "έχω διάβασμα", "είμαι πτώμα", "θα πάω με μια φίλη σε μια υπαίθρια όπερα στο Μοναστηράκι" (αυτό το τελευταίο είναι πραγματικά σουρεαλιστικό, δεν ξέρω καν αν το θυμάμαι σωστά). Δεν μας απασχόλησε. Ήπιαμε δυο μπύρες και ύστερα ήρθε και η Μ., η οποία είχε πάει να δει στη Δεξαμενή αυτό με την Coco με τις φίλες της. Πήραμε άλλη μια μπύρα και κάναμε μια πολύ ωραία κουβέντα σχετικά με τον αν προτιμάμε τον Γιούαν Μακ Γκρέκορ ή τον Μπραντ Πιτ και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα (πλην όμως πολύ ευχάριστα), αν μια τούρτα με κρέμα και φρούτα είναι η ιδανική επιλογή για καλοκαιρινά γενέθλια, ποιά παιχνίδια με σφηνάκια εγγυώνται το πιο γρήγορο και αποτελεσματικό μεθύσι, τι ωραία που θα ήταν αν είχα ουρά, ποιά μέλη του σώματος δεν χρειαζόμαστε και με την εξέλιξη θα μπορούσαν να εξαφανιστούν [καταλήξαμε ότι θα δίναμε το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μας, μερικές τρίχες, τη μύτη (αλλά όχι τα ρουθούνια), τις ανδρικές θηλές)], τι πλάκα που θα είχε αν γεννιόμασταν χωρίς εξωτερικό αυτί και μεγάλωνε ένα πτερύγιο μόνο στα γεράματα και τέτοια.. Λίγο πριν το τέλος της μπύρας ήρθε η Μ., φίλη της Μ., την οποία γνώρισα χθες και η οποία ήθελε να γίνει αρχιτεκτόνισσα, και όπως είπε, όποτε ακούει για αρχιτεκτονική κάτι παθαίνει. Την έπεισα πως δεν πειράζει που δεν έγινε, όταν είδα ότι είχε ένα χανσαπλαστ στο χέρι της και μου εξομολογήθηκε ότι είχε κοπεί ελάχιστα, αλλά ανατρίχιαζε να το κοιτάζει. Της είπα πόσο έχουμε πετσοκοπεί όλοι στη σχολή και νομίζω ότι κάπως παρηγορήθηκε
Ύστερα, με το που σηκωθήκαμε από το Μπέρμπον πέρασε μπροστά μου ένα ταξί, το πήρα και σχεδόν διακτινίστικα σπίτι.
Τώρα, στις 2 το μεσημέρι, θα ετοιμάσω ένα προκλητικά μεγάλο πρωινό με αυγά και μπέικον (ναι, πρωινό), και θα στρωθώ να δω το Unmade Beds.
Και το βράδυ θα είμαι στο πάρτι του Μετρόπολις (βλ. δίπλα λινκ Μητροπολιτικών Ιστοριών), όπου θα δω μετά από αρκετές μέρες μαζεμένους όλους μου τους φίλους :)

15 σχόλια:

  1. Όσο για την αρχή... Αυτό θα πει σωστή οπτική γωνία του κάθε πράγματος! Εγώ είχα μια μανία με τα Λέγκο και τις κατασκευές, η μάνα μου μια μανία με την έκθεση και την σωστή σύνταξη. Κάπου εκεί ήρθε η διασταύρωση μηχανικού και συγγραφέα. Δεν πάμε καλά σου λέωωωωωω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. έλα έλα, μια χαρά πάμε. Το ότι δεν είμαστε πολύ καλά, είναι άλλο θέμα.. Για τους γύρω μας δεν ξέρω πώς μας αντέχουν (και αν μας αντέχουν, δηλαδή..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπράβο τέκνα μου, έτσι σας θέλω: Στηρίζουμε όλοι μαζί τη δανέζικη βιομηχανία - ναι, την στήριξα και εγώ στα νιάτα μου και είμαι υπερήφανος. Όσον αφορά τα υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου "αν μας αντέχουν" εγώ μια φορά τολμώ να εκτιμήσω ότι μια χαρά θα σας άντεχα ακόμη και αν σας έτρωγα στη μάπα σε τακτική βάση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φιλέα, άσε τα κομπλιμέντα και πες μας τι χάρη θέλεις; :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ιγώ είμι ιλευθιρου πλι. Δεν ζητάου χάρις κι ιλεημουσύνις. ;-).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διάβαζα και εγώ στα τέσσερα αλλά δεν είχα μάθει καλά τα φ,χ,ψ και κάθε λίγο πήγαινα στη μαμά μου και τη ρωτούσα "ποιο είπαμε ότι είναι αυτό?"

    αυτό λοιπόν το χω και σήμερα,εαν κάτι δεν μου κάτσει καλά από την αρχή(ας είναι και ένα όνομα ρε παιδί μου) μετά δυσκολεύομαι πολύ να το μάθω.


    απο την άλλη ο μπαμπάς μου είχε κόλλημα με την αριθμητική αλλα ευτυχώς το εξάντλησε όλο στην αδελφή μου,όλο την έβαζε να κάνει πράξεις,στο αυτοκίνητο,στο φαγητό,στη βόλτα..μέχρι που την έκανε οικονομολόγο και ορκωτή λογίστρια. τώρα δεν την ρωτάει γιατί θεωρεί δεδομένο πως τα ξέρει όλα!

    σε εμένα όμως είχε μια άρνηση αυτός ο άνθρωπος,το λέω,με παράπονο μάλιστα,ποτέ δεν μου έλυνε τις απορίες....μμμμ αθώες απορίες!
    να για παράδειγμα στα τρια μου του έλεγα να μου δείξει πως κατουράνε οι άντρες...και αυτός με παρέπεμψε έντρομος στη μάνα μου.

    ε και κάπου στα 10 τον ρωτούσα πως παίζονται τα ζάρια και το σεμεντεφέρ..πάλι δεν μου έλεγε...ή απο την πολλή πίεση μου τα έλεγε λάθος!τς τς τς..στο πηγάδι κατούρησα ρε πατέρα?!

    κατα τ'άλλα μου άρεσε πολύ το ποστ σου και μου έσκασαν πολλές αναμνήσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. χαίρομαι που σ΄ άρεσε :)
    Κρίμα ο καημένος ο μπαμπάς, να μην μπορεί να βρεί ησυχία με σένα που μπλεξε :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. α, εμείς είχαμε ένα κανονικό τρένο με ράγες που έμπαινες μέσα. λογικό, γιατί άλλωστε ποιο παιδάκι δεν έχει ράγες μέσα στο δωμάτιο του με ολόδικο του τρενάκι που μπαίνει μέσα και κάνει βόλτες; και μια μηχανή. επίσης που ανέβαινες πάνω και έκανες βόλτα, θυμάμαι την είχα πάρει στην πλατεία και όλα τα παιδάκια με κατασυμπάθησαν εκείνη τη μέρα- για να τους πηγαίνω βόλτα. (βρωμόπαιδα)

    τέλειο ποστ, όπως κατάλαβες μου ήρθαν και μένα αναμνήσεις... εμείς πάντως όχι μόνο είχαμε φρι γουίλ, αλλά τόσο που βαριόντουσαν δεν μας πήγαιναν σε χόμπυ και να θέλαμε. εγώ πχ ήθελα κολυμβητήριο- για συγχρονισμένη κολύμβηση. ε, δεν πήγα ποτέ. μόνο με τη μουσική το προσπάθησαν λίγο, δεν το είχαμε όμως. με τις γλώσσες ήμασταν άχρηστα- είμαι εντελώς άχρηστη, ακόμα και με την ελληνική γραμματική. ποτέ μου δεν διάβασα σοβαρά και στην πέμπτη δημοτικού δεν ήξερα προπαίδεια. :)) και πολλά άλλα βέβαια. αλλά διάβαζα πολλά λογοτεχνικά και παντός είδους βιβλία από μικρό παιδί, και γι' αυτό έχω να κατηγορήσω μόνο τον εαυτό μου, δεν με παρότρυνε κανείς. γενικά πως καταλήξαμε μορφωμένα παιδιά δεν ξέρω, είναι πραγματικά απορίας άξιο, αν και νομίζω απ' όσο θυμάμαι και ο αδερφός σου τέτοιος τύπος ήταν σαν και εμάς και πάλι μια χαρά τα κατάφερε :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ζηλεύω, μακάρι να μου είχε ο πατήρ πριονοκορδέλες και τρυπάνια για να παίζω :( Εαν αποκτήσω κόρη στάνταρ θα της δίνω να παίζει με lego και μπλακεντέκε κι όταν μεγαλώσει θα σχεδιάζει κινητήρες για αεροπλάνα. Εγώ συμφωνώ που σας έδινε τέτοια.-

    Επίσης πιστεύω πως θα ήταν ενδιαφέρον (και αυτό το έχω επαναλάβει πολλάκις στη ζωή μου) αν είχα τεράστια αυτιά σαν και αυτά που έχουν οι αλεπούδες fennec. Είναι τουλάχιστον τέλεια!

    http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/1a/Fennec_Foxes.jpg

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φλο, πραγματικά δεν μπορώ να αποφασίσω ακόμη αν σας ζηλεύω ή όχι. Τι απίθανο σχόλιο ήταν αυτό :) Ναι, ο αδελφός μου όντως ήταν σαν εσάς. Στρώθηκε τις 5 φορές που έπρεπε να στρωθεί, σε διάφορες εξετάσεις και μας βγήκε "μορφωμένος" παρ' ότι ουδέποτε τον έχουμε δει να διαβάζει στο φως της ημέρας και ανάγνωση δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρεις ακόμη :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. deacon, έλα, πες το, με ξέρεις από κάπου. Γνωριζόμαστε, έτσι? Έχουμε πάει για καφέ το 2001 ή κάτι τέτοιο και δεν σε θυμάμαι και τώρα παίρνεις την εκδίκησή σου αποκαλύπτοντας βασανιστικά αργά τι ξέρεις για μένα. Οι Φένεκ είναι οι αγαπημένες μου αλεπούδες. Είμαι σίγουρη ότι η αλεπού του μικρού πρίγκιπα είναι Φένεκ, εξ' ου και το μέηλ μου.
    Με τρομάζεις. :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. (ο αδερφός της τουλάχιστον δεν γράφει:
    "μόνο σε μέρη που έχουν δοξαστεί η Έλληνες"
    -βλέπε επόμενο post μέχρι να το κάνει edit -αν ξέρει πως γίνεται...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. γαμάτο καλή ιδέα τύπου πως έγινεα αυτό το διεστραμμένο πλάσμα που όλοι αγαπήσατε-για όλα φταίνε τα ελαττωματικά γονίδια, δε μπορούσα να πάρω τα βυζιά της μάννας μου και τα μάτια του πατέρα μου:P
    Τώρα που το σκέφτομαι, αποφάσισα να γράφω στη ζωή μέχρι του σημείου να μου δίνει ψωμι γιατί τυρί ποτέ δε θα μου δώσειεπειδή ο πατέρας μου με έλεγε γλωσσοκοπάνα αλλά δε με άφηνε να κάνω κοπάνα και έτσι έγραφα για να μη μιλάω, η τέχνη ήρθε ως κάτι το εξωτικό επειδή δεν ήξερα και ήθελα να μάθω αλλά δεν είχα νερό να πιω!
    Η μαμά σου ακούγεται πολύ έξυπνο άτομο, η γιαγιά πρέπει να είναι μορφή αλλά πάω στοίχημα ότι αυτό που θα συμπαθούσα θα ήταν ο μπαμπάς σου- έχει αυτό του άντρα που δε μεγάλωσε ποτέ. Τα καημένα τα αγόρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.