Λοιπόν, νομίζω ότι η λέξη που χαρακτηρίζει το τελευταίο διήμερο είναι "αδρεναλίνη". Όχι, καμία σχέση με σπορ. Το πιο εξτρίμ σπορ που έχω κάνει μετά τα δώδεκα είναι το γρήγορο βάδην. Κι αυτό μόνο όταν έπρεπε να προλάβω λεωφορείο.
Η αδρεναλίνη οφείλεται στο ότι παραλίγο να μείνω άστεγη στην Ολλανδία. Εντάξει, το "παρά λίγο" είναι υπερβολή, αλλά είναι κι αυτό το Ντράμα Κουίν που με πιάνει ώρες-ώρες. Ακολουθούν βαρετές πληροφορίες. Εγώ, επειδή είμαι κωλόπαιδο κακομαθημένο και νευρόσπαστο, παρ' ότι η προθεσμία του Ντελφ έληγε 1 Απρίλη, είχα καταθέσει την αίτησή μου 2 Γενάρη και είχα ζητήσει να με ειδοποιήσουν νωρίς, γιατί περίμενα μια ελληνική υποτροφία (που δεν πήρα ποτέ). Έτσι ήξερα από τις αρχές Απρίλη ότι με είχαν δεχτεί. Έβαλα τα ωραία μας λεφτουδάκια στο λογαριασμού του Ντελφτ, ΑΛΛΑ δεν είδα την υποσημείωση που έλεγε ότι ήθελαν κάτι λεφτουδάκια ακόμη, αν ήταν να σου κανονίσουν εκείνοι για κατοικία. Τους έστειλα δυο-τρία μέηλ από τότε για να με ειδοποιήσουν αν πρέπει να κάνω κάτι για το σπίτι και αν πήραν τα λεφτά. Μου είπαν "τα πήραμε, ευχαριστώ, θα σας ειδοποιήσουμε για σπίτι". Ε, δεν έγινε ποτέ αυτό. Και χθες, μέσα από τα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης και έναν γενικό σουρεαλισμό, διεπίστωσα ότι έπρεπε να στείλω και τα υπόλοιπα λεφτά. Εννοείται ότι πανικοβλήθηκα, ότι πίστευα ότι θα μείνω στο δρόμο κλπ κλπ, έστειλα κι ένα μεήλ στο Ντελφτ να τους πω ότι εγώ βασίστηκα πάνω τους κι αυτοί δεν.. Αλλά πήζουν τώρα, γιατί έχουν μαζευτεί όλες οι αιτήσεις και δε νομίζω ότι θα απαντήσουν ποτέ. Τους έστειλα και τα υπόλοιπα ωραία μας λεφτουδάκια, παρ' όλα αυτά.
Τα υπόλοιπα συναρπαστικά που συμβαίνουν στη ζωή μου είναι ότι κάθε μέρα έχω με τη μανούλα την ίδια συζήτηση:
-Δεν είσαι γλυκιά. Πρέπει να προσπαθήσεις να είσαι γλυκιά.
(εγώ)-...
-Δεν είναι δύσκολο, μαθαίνεται όπως τόσα πράγματα.
-Όλοι πιστεύουν ότι είμαι γλυκιά, εκτός από εσάς.
-Ποιοί?
-Όλοι.
-Με εμάς πάντως δεν είσαι γλυκιά. Και νομίζω ότι γενικά είσαι ξινή και επιθετική.
-Φταίει που δεν έχω πρότυπα.
-Καλά, εγώ δεν είμαι γλυκιά.. Εσύ δεν μπορείς να είσαι?
Στο σημείο αυτό σήμερα, πήγα και της έφερα την Νόσο του Πόρτνοϋ. Το αντίτυπο που διαβάζω είναι παλιό, δικό της ή του μπαμπά, και είχε υπογραμμισμένο, από κάποιον από τους δύο, το παρακάτω απόσπασμα:
"Τι είχαν πάθει εκείνοι οι Εβραίοι γονείς, ώστε να μπορούν να μας κάνουν εμάς τα εβραιόπουλα να πιστεύουμε ότι είμαστε πρίγκιπες από τη μία μεριά, τόσο μοναδικοί όσο κι οι μονόκεροι απ΄τη μια μεριά, μεγαλοφυίες που παρόμοιες δεν υπήρξαν ποτέ στην ιστορία της παιδικής ηλικίας, ούτε σε εξυπνάδα ούτε σ' ομορφιά-σωτήρες και σκέτη τελειότητα απ' τη μια μεριά, και τέτοια ανίκανα, απερίσκεπτα, ανήμπορα, εγωιστικά, μοχθηρά κωλόπαιδα, μικρά αχάριστα τέρατα από την άλλη." και παρακάτω, επίσης υπογραμμισμένο,
"Σταματήστε τέλος πάντων να μας κατεργάζεστε για να γίνουμε καλοί! Να μας κατεργάζεστε για να γίνουμε ευγενικοί! Αφήστε μας ήσυχους, να πάρει ο διάβολος!".
Το διάβασε, πήρε αμήχανο ύφος και είπε:
"του πατέρας σου θα είναι.".
Εντάξει, όπως και να' χει, κληρονομικότητα, λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό. Εγώ, κάποιος γονιός μου, ο Άλεξ Πόρντνοϋ και πιθανότητα τα παιδιά μου, θα έχουμε το ίδιο πρόβλημα.
Σήμερα το πρωί πήγα για έναν καφέ στον ήλιο με τον Ρ.. Μιλήσαμε πάρα πάρα πολύ, ως συνήθως και μου έφτιαξε η διάθεση, μέχρι που γύρισα σπίτι και μου ξαναχάλεσε, διότι "δεν έχω συναίσθηση της κρίσης, είμαι αδιάφορη, η συντέλεια του κόσμου έρχεται" (μανούλα).
Το βράδυ θα πάω για μια μπύρα στα Εξάρχεια με τον Α.. "Λείπεις συνέχεια από το σπίτι. Και όταν είσαι εδώ ή κοιμάσαι ή διαβάζεις!". Τι παραλογισμός από μέρους μου..
Δεν θα ταραχτώ ιδιαίτερα. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον.
Θέλω να μετενσαρκωθώ σε χελώνα των αγρών, πάει και τελείωσε. Κουφή, κατά προτίμηση
Υ.Γ.: Χθες είδα κάτι σπιταρόνες με σοφίτα στην Ολλανδία και ζήλεψα. Αλλά έχουν 3-4 συγκατοίκους και μου πέρασε η ζήλια..