Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Γενικώς έχω την τάση να καταλαμβάνομαι από ιδεοληψίες του τύπου "όλα είναι μάταια" κατά καιρούς. Επίσης, παθαίνω κάτι παρακρούσεις και θεωρώ ότι μάλλον θα πεθάνω αύριο από θρόμβωση, ανεύρυσμα, καλπάζοντα καρκίνο, τροχαίο. Και όταν με πιάνουν αυτά, αρχίζω την Μέθοδο. Η Μέθοδος είναι μια παρανοϊκή κατάσταση, που κρατάει διαφορετικό διάστημα κάθε φορά. Είναι ένα πρόγραμμα που επιβάλλω στον εαυτό μου και περιλαμβάνει μελέτη, υγιεινή διατροφή, όχι αλκοόλ, όχι κάπνισμα, όχι ηδονές. Ένα είδος ασκητισμού. Το τηρώ για κάποιο διάστημα και μετά επιστρέφω σταδιακά στις κακές μου συνήθειες και ξανά πάλι ιδεοληψίες. Δεν θα επιχειρήσω να κρύψω ότι η μεταβατική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι και θα βρίσκομαι για το επόμενο δίμηνο (μεταξύ Αθήνας-Delft, χωρίς κάποια πραγματική απασχόληση) με οδήγησε σήμερα στο να κάνω μισή ώρα διάδρομο (έχουμε στο σπίτι), σε μια προσπάθεια έκκρισης ιντερφερόνης, μπας και νιώσω καλά με τον εαυτό μου. Συνέχισα κάνοντας Ολλανδικά μέχρι αηδίας. Το καλό με αυτές τις περιόδους είναι ότι κατορθώνω και παίρνω αποφάσεις, στις οποίες μένω πιστή, ο κόσμος να χαλάσει, γεγονός που δεν αποτελεί γενικό χαρακτηριστικό μου. Αποφασίζω ότι ΑΥΤΟ είναι καλό για μένα (βλ. οργανισμός-ψυχική υγεία-πιθανότητες για παράδεισο (ΝΟΤ)) και μένω πιστή σε ΑΥΤΟ. Η παντελώς ασταθής προσωπικότητά μου με την τρομερή κυκλοθυμία βρίσκει ένα λιμάνι σε αυτές τις (πολλές φορές αυθαίρετες) αποφάσεις.
Έτσι, λοιπόν, όλο το Σαββατοκύριακο και τη μισή Δευτέρα τα είχα ευλαβικά αφιερώσει στο να νιώθω άσχημα γενικώς: ενοχές απέναντι σε συγγενείς, θυμό απέναντι σε άλλους συγγενείς, λύπη για φίλους που θα χάσω, αδυναμία (σωματικό σύμπτωμα), πονοκέφαλο (επίσης σωματικό σύμπτωμα), φόβο για το άγνωστο, προβληματισμό για το αν αξιοποιώ σωστά τη ζωή μου, προβληματισμό για το αν όντως ζω, προβληματισμό για το μήπως η ζωή είναι τόσο γεμάτη πόνο που δεν αξίζει τον κόπο (όχι, δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις, ποτέ δεν είχα, ούτε θα αποκτήσω, πιστεύω-μέσα σ' όλα με αγαπάω κιόλας, άλλο δράμα κι αυτό) και άλλα τέτοια χαρούμενα..
Σήμερα το απόγευμα όμως η διάθεσή μου άλλαξε τρομακτικά πολύ. Ένα ανανεωμένο, ισπανικής προελεύσεως αεράκι φύσηξε μέσα από τον υπολογιστή μου και πέρασα πολλές-πολλές ώρες με το χαμόγελο καρφιτσωμένο στα χείλη, κάνοντας εξάσκηση στα Ολλανδικά, μιλώντας για χελώνες, μιλώντας για περασμένα και επόμενα καλοκαίρια, για διακοπές στην Αρούμπα και για μια καινούρια φλοκάτη. Και όση ώρα κρατούσε αυτή η απίθανη συντροφιά, σκέφτηκα μια-δυο φορές τα περι ματαιότητος και σκεφτόμουν ότι όταν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και σε κάνουν να χαμογελάς και σε κάνουν ευτυχισμένη, και σε κάνουν τα φαντάζεσαι τροπικά μέρη και ζεστούς καφέδες τις βροχερές μέρες, τότε είναι μάταια (τα περί ματαιότητος). Ο Τζούμας λέει συχνά-πυκνά σε συνεντεύξεις του πώς πάντα ήθελε να δρα σαν παυσίπονο για τους γύρω του. Ανέκαθεν μου άρεσε να έχω τον ίδιο ρόλο, αλλά από την άλλη είναι ωραίο να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι (ο Ν., η Α.,..) που όταν πλέον έχεις εσύ ο ίδιος ανάγκη από έναν άνθρωπο-παναντόλ έξτρα, το καταλαβαίνουν πριν καν το καταλάβεις εσύ και βουτάνε μόνοι τους στο ποτήρι σου κι αρχίζουν να αναβράζουν.
Σήμερα ο Α., με τον οποίο δεν είχαμε επικοινωνήσει μετά την ταινία, την Πέμπτη, μου έστειλε ένα μέηλ που αν ήταν χρώμα θα ήταν σκούρο γκρι και μια ιστορία του, που δεν την θεωρούσε καλή, αν θυμάμαι σωστά. Μου άρεσε πολύ. Ήταν γεμάτη εικόνες και ζωντάνια. Κι ύστερα έθεσε πάλι το θέμα των διακοπών. Σας παραπέμπω στην πρώτη παράγραφο, όπου μιλάω για το "ΑΥΤΟ". Οι διακοπές αυτές ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Ότι εγώ δεν.. Γιατί δεν είναι καλό για μένα, τώρα.
Αύριο θα πάω να "απαγάγω" την Α. από το γραφείο της το απόγευμα, να δω που δουλεύει, να γνωρίσω το αφεντικό της, και να πάμε για καφέ. Για εκείνον τον καφέ, που σήμερα μου τον στέρησε η κακή μου διάθεση. Σήμερα πέρασα από τους Point Supreme και χάρηκα που τους είδα. Μου είχε λείψει το γραφείο και η ατμόσφαιρά του, παρ' ότι λείπω μόνο μια βδομάδα, κι όμως δεν το είχα συνειδητοποιήσει Αύριο, η καλή διάθεση που μάζεψα σήμερα το απογευματόβραδο, θα επενδυθεί στο στήσιμο ενός νέου "portfolio", που έχω στο μυαλό μου, που όμως στην πραγματικότητα δεν θα είναι portfolio, αλλά μια "ημερολογιακή", προσωπικού χαρακτήρα, καταγραφή της ζωής μου και της αλλήλεπίδρασής της με την αρχιτεκτονική. Το έχω φανταστεί τόσο απίθανο στο μυαλό μου, που σίγουρα θα απογοητευθώ και θα τα παρατήσω, μιας που δεν μου χρειάζεται πουθενά στην ουσία, αλλά το θέλω για 'μένα.
(ναι, το ξέρω ότι υπάρχουν πραγματικά σοβαρά προβλήματα γύρω μου, σας παρακαλώ, μην με πείτε αναίσθητη που ασχολούμαι αποκλειστικά με την ηλίθια ψυχοσύνθεσή μου, γιατί δεν μπορώ να σηκώσω άλλες ενοχές σε αυτή τη φάση. Ευχαριστώ.)

14 σχόλια:

  1. Πολύ χαίρομαι για μένα άλεξ, ναι, δεν είμαι μόνη, δεν είμαι η μόνη!
    Για σένα δεν χαίρομαι και τόσο γιατί - νομίζω πως- καταλαβαίνω πώς νιώθεις.
    Το κακό με μένα είναι ότι αυτό το συναίσθημα κρατάει τώρα ενάμιση χρόνο συνεχόμενο, για πολύ συγκεκριμένο λόγο νομίζω, και προσπαθώ συνεχώς να διώχνω τις σκέψεις. Μετά από τόσο καιρό, ποτέ δεν μου έχει ξανακρατήσει τόσο, έχω συνηθίσει πια και τα καταφέρνω. Άλλες φορές με ζόρι και άλλες πιο εύκολα. Ξέρω όμως ότι δεν φεύγει ποτέ, αλλά καραδοκεί και τσουπ εμφανίζεται όποτε γουστάρει. Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο τελικά το γεγονός ότι "δεν είμαστε μόνοι", αν και αυτό αμφισβητείται.
    Δεν ξέρω.. γίνομαι αντιληπτή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κάνε δουλειά σου. "καταθλίψου" όπως και όσο θες, εγώ θα είμαι η τελευταία που θα παρεξηγήσω! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τουλάχιστον ξέρεις τι σου γίνεται, είναι πολύ θετικό αυτό. Καθόλου ηλίθια δεν είναι η ψυχοσύνθεσή σου. Όλοι περνάμε φάσεις και βγαίνουμε απ'αυτές και ξαναμπαίνουμε. Καλή επιτυχία στο portfolio σου. Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τζέρρυ και Φλο, μπράβο βρε! Ωραία παρέα είμαστε με τέτοια ψυχολογία :Ρ
    Vany, ευχαριστώ για το "καλή επιτυχία" :)
    Καλημέρα σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. * προβληματισμό για το αν όντως ζω.
    - Απάντηση: Όχι, δεν ζείς

    * προβληματισμό για το μήπως η ζωή είναι τόσο γεμάτη πόνο που δεν αξίζει τον κόπο
    -Απάντηση: Ναι


    Εάν λοιπόν σου βρίσκεται κάποιο μεγάλο δέντρο εκεί στη γειτονιά, μπορείς να την αράξεις από κάτω και να περιμένεις να σου έρθει η φώτιση αλά Σιντάρτα Γκαουτάμα ;-) -προσοχή μόνο στο πτηνά που χρησιμοποιούν τα κλαδιά ως γουότα κλόουζετ.


    Και ναι, δεν αξίζει να αυτοκτονήσεις. Σκέψου πόσες εργατοώρες/ευρώ/KiloJoule κόστισε η από το μηδέν δημιουργία σου/ανατροφή/εκπαίδευση κτλ. Κρίμα είναι να τα πετάξεις όλα και να γίνεις Soylent Green.*


    Είδες πως σου έφτιαξα το κέφι; :P


    *ΥΓ

    Όταν ημουνα μικρός παρολίγον να γίνω υλιστής/μηδενιστής όπως και τόσοι φωτιΖμένοι θετικοί επιστήμοναι. Δεν μου έκατσε όμως και έκτοτε τρομοκρατώ τον κόσμο παριστάνοντας τον μηδενιστή στα μπλογκ αθώων κορασίδων ;0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαχαχαχα ή καλύτερα.. ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑ (σατανικό γελάκι). Καλέ μου Φιλέα, αν πιστεύεις ότι είμαι μια αθώα κορασίς, πλανάσαι πλάνην οικτράν (σίγουρα κάτι είναι ανορθόγραφο από όλα αυτά, αλλά αδιαφορώ). Πέραν τούτου, είμαι σίγουρη ότι διάβασες την παρένθεση, όπου αναφέρω ότι εγώ και η αυτοκτονία..δεν. Με αγαπώ ρε παιδί μου, πώς το λένε; Έχω μια σαδομαζοχιστική-και πάντα σε εγκεφαλικό επίπεδο :Ρ-σχέση με τον εαυτό μου. Θα μείνω εδώ να ζω, για να με ταλαιπωρώ προβληματιζόμενη χωρίς λόγο.
    Και επειδή είμαι σίγουρη ότι διάβασες την παρένθεση, υποθέτω ότι θες να τρομοκρατήσεις τις υπόλοιπες αθώες κορασίδες που τριγυρίζουν στο μπλογκ (ο θεός να τις κάνει αθώες, αλλά τέλος πάντων.. :Ρ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υ.Γ. προς Φιλέα: Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο Σιντάρτα είχε κάτι ψιλονταραβεράκια και με μια λίγο πλουσία, λίγο πόρνη, λίγο απ' όλα. Δεν καθόταν απλώς κάτω απ' το δέντρο. Εκτός κι αν μπερδεύομαι με κανέναν κοελικό πολεμιστή του φωτός, διότι ήτανε μια περίοδος που τα διάβαζα όλα αυτά μαζί, ήτανε και εφηβεία και κάπως τα χω μπερδέψει :/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φτου να πάρει...έπρεπε να το μυριστώ ότι είστε όλες περπατημένες, τσίφτισες , καραμπουζουκλούδες και ότι παίζετε τους άντρες σαν χάντρες στο μπεγλέρι. Σας φαντάζομαι να τραβάτε ζεημπεκιές με το σιγαρέτο "Santé" στο στόμα και με λάγνο ύφος σαν την αείμνηστη Μελίνα στο Νέβερ ον Σάντεη (Sunday...η Sundae?)

    Ωςεκτουτού θα υποχρεωθώ να καταχωρίσω αγγελία σε σάητ τύπου craigslist σε στυλ "Αναζητούνται αθώαι κορασίδαι προς τρομοκράτησιν υπό γιαλαντζί μηδενιστού. Δεκται μόνον σοβαραί προτάσεις. Υποχρεωτική η προσάρτησις δαγεροτυπίας ανφάς (δεν θα πεινάσεις) και προφίλ"



    Ο Σιντάρτας ήξερα ότι ήταν πλεημπόϊ πριν του'ρθει η φώτισις ( βασιλική οικογένεια, τρυφηλή ζωή....μέχρι τα 30 του δεν είχε δει γέρο/άρρωστο/ψόφιο κτλ ). Αλλά οτι tschiliμπούρδιζε και μετά την έκπαγλον μετατροπήν του σε Μπούντα πρώτη φορά το ακούω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. τα σπάει η αγγελία. Κάντο!
    λες τα κοψε τα χούγια έτσι μαχαίρι? Μπορεί..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πέταξα σαν χαρταετός στο νόημα των λέξεων σου...
    Πολύ όμορφο ιστολόγιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "που όταν πλέον έχεις εσύ ο ίδιος ανάγκη από έναν άνθρωπο-παναντόλ έξτρα, το καταλαβαίνουν πριν καν το καταλάβεις εσύ και βουτάνε μόνοι τους στο ποτήρι σου κι αρχίζουν να αναβράζουν."
    αυτό ακριβώς έλεγα προχθές!αλλά ακριβώς όμως!μ'αρέσει,μ'αρέσει,είμαι άνθρωπος παναντόλ έξτρα! =DDDDDD
    =) Αγαπάμε Τζούμα.μακράν απ'τις πιο ζωντανές γραφές. =Ρ
    Λοιπόν,κάτι ήθελα να πω εγώ τωρά αλλά δεν θυμάμαι. πφφ,έχει ήλιο έξω,είναι καλοκαίρι,υπάρχει αγάπη και μπαλόνια και χαμόγελα,και έλα τώρα,αφου θες να γελάσεις,το βλέπω!να,εκει,στην πάνω δεξια γωνία του στόματος σου πάει να σκάσει ένα χαμόγελο!
    θα επανέλθω!φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Aurangel σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :)
    Lorel, εννοείται θα γελάσω, αλλά λίίίίγο αργότερα. Σίγουρα πάντως χαμογέλασα με το σχόλιό σου :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. να σου πω εγώ ενα σοβαρό πρόβλημα?

    ο χοντρός λογιστής με φωνάζει να πάρω τα λεφτά απο το γραφείο του και να τα πάω στο χρηματοκιβώτιο το οποίο απέχει 15 βήματα απο το δικό μου γραφείο και 3 απο το δικό του!

    μαλάκα θα τον τρυπήσω με μια καρφίτσα να σκάσει σαν μπαλόνι!

    θες κι ενα άλλο πρόβλημα?

    κόλλησα με την τουρκικη σειρά στον Αντέννα με την Σεχραζάτ! αντίο μπυρίτσα στην παραλιακήηηηηηη...θα σε πίνω σπίτι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. πίκρα ο χοντρός λογιστής, το ομολογώ. Και αδύνατος να ήταν, νομίζω εξίσου πίκρα θα ήταν. Απλώς ίσως να έκανε μικρότερο μπαμ όταν θα τον τρυπούσες με την καρφίτσα :Ρ
    Ντροπή και αίσχος με την Σεχραζάντ! Ντροπή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.