Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Σήμερα έχουν γενέθλια ο αδελφός μου και η γιαγιά μου. Ο ένας κλείνει τα 23 και η άλλη, αν δεν απατώμαι, τα 75. Ο μεν φρόντισε να περάσει τα γενέθλιά του στην Ισπανία, σε μια παιδική του φίλη, που κάνει εκεί Εράσμους. Η δε, έμεινε σπίτι, αναρρώνοντας από μια μικροεπέμβαση στο χέρι και από ένα πέσιμο στο μπαλκόνι. Η μαμά της έφτιαξε μηλόπιτα και πήγαμε από εκεί να της ευχηθούμε. Είναι καταπληκτικό πώς κάποιοι ηλικιωμένοι έχουν τόση όρεξη για ζωή. Δηλαδή τόση όρεξη να σου σπάσουν τα νεύρα. Η "γλυκύτατη" γιαγιά μου αποφάσισε να μου πει πόσο πολύ χάρηκε που έβαψα τα μαλλιά μου πάλι στο φυσικό μου. Το τόνισε ιδιαιτέρως Το είπε και το ξαναείπε. Ως εδώ καλά. Μετά όμως αποφάσισε να μου πει και πόσο απεχθής (δεν είπε "απεχθής", είπαμε, είναι και Γερμανίδα) ήμουν με τα πορτοκαλί μαλλιά πριν. Ότι ήταν σαν στάχυα, ότι ήμουν σαν τσόκαρο (αυτό το είπε έτσι, την έχει μάθει την έκφραση) κλπ. Παρ' όλα αυτά, έχω βρει έναν τρόπο να μην συγχύζομαι με αυτές τις εκδηλώσεις. Και ο τρόπος αυτός είναι να φέρνω στο μυαλό μου τη Ναφθαλίνη. Η Ναφθαλίνη είναι μια απίθανη τύπισσα, ηρωίδα μιας σειράς παιδικών βιβλίων που είχαμε, η οποία είναι λίγο υστερική και νευρική έως νευρόσπαστη και της οποίας μόνιμος στόχος είναι να καταφέρει να γίνει "καλή και γλυκιά σαν ζωγραφιά". Το καταφέρνει μόλις στην τελευταία σελίδα κάθε βιβλίου και στο επόμενο πάλι τα ίδια. Αλλά αυτή η ταύτιση των νεύρων μου με τη Ναφθαλίνη είναι σχεδόν ψυχοθεραπευτική Τώρα, βέβαια, που αναρωτιέμαι που είναι τα παιδικά μας βιβλία ("η αδελφή μου η Κλάρα", για παράδειγμα) και ξυπνά πάλι μέσα μου η υποψία ότι έχουν χαριστεί σε ξαδελφάκια-ανηψάκια, πάλι κάπως αναστατώνομαι. ..Ανασούλες..
Χθες είχαμε μπάρμπεκιου στην ταράτσα. "Είχαμε", τρόπος του λέγειν.. Οι γονείς μου είχαν καλέσει δυο ζευγάρια φίλων, των οποίων τα παιδιά είναι στην ηλικία του αδελφού μου και λίγο μικρότερα. Αυτά τα δυο ζευγάρια τα ξέρω από όταν ήμουν 7 χρονών. Τους έξι αυτούς ανθρώπους τους έχω μυθοποιήσει και απομυθοποιήσει μαζί με τους γονείς μου με την πάροδο των χρόνων. Τους παρατηρούσα χθες να προσπαθούν να ξορκίσουν την κρίση κάνοντας χαζά αστεία, ή ρίχνοντας πολιτικές ευθύνες ο ένας στην παράταξη του άλλου, ή στήνοντας μικροκαυγαδάκια με τους συζύγους, για να εκτονωθεί η ένταση. Μόνο ο πατέρας μου καθόταν ατάραχος, χαϊδεύοντας το κουνέλι σιωπηλός. Και κάπου εκεί, μεταξύ αποχαύνωσης, κατάθλιψης, και χημικής δίαιτας (γιατί έρχεται και το καλοκαίρι-αυτό τους μάρανε) εμφανίστηκε η Ε., η μικρή κόρη της οικογένειας, η οποία είναι 15. Διάβαζε όλη μέρα μαθηματικά, γιατί είχε εξετάσεις και ήρθε κατά τις δέκα το βράδυ, να φάει μια κρύα μπριζόλα και να ξελαμπικάρει λίγο. Όταν είδα το χαμένο στο διάστημα βλέμμα της (από το διάβασμα) και την απουσία κάθε όρεξης για το οτιδήποτε, κάτι έπαθα. Όταν δε άρχισε να επαναλαμβάνει "έχω πάρα πολύ διάβασμα, πρέπει να γράψω καλά, είναι ο καλός μου καθηγητής", έπαθα κάτι σε deja vu. Και δεν ήταν καλό.
Και βλέποντας τις άσχημες εκφάνσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος μου, μου έφυγε κάθε διάθεση για έξοδο (όχι ότι είχα, εδώ που τα λέμε).
Πέρασα την Κυριακή γράφοντας γράμματα σε αγαπημένους και διαβάζοντας αυτό. Το οποίο δεν ήταν μια ιδιαίτερα σοφή απόφαση, καθώς τα ενοχικά σύνδρομα του ήρωα ήρθαν να ανακατευτούν με τα δικά μου, με μόνη φωτεινή λάμψη ως τώρα (σελίδα 67), το γεγονός ότι μπορείς να μετατρέψεις αυτά τα πράγματα σε λογοτεχνία (αν είσαι ο Roth, όχι εγώ. Αλλά αυτό δεν το σκέφτομαι, διότι στην παρούσα φάση δεν θα κάνει τη ζωή ή τη διάθεση μου καλύτερη).

19 σχόλια:

  1. αααα, και εγώ που προσπαθώ να πάρω απόφαση να γράψω πως πέρασα αυτές τις μέρες με τίτλο κάτι σαν "για να δει η άλεξ ότι και άλλοι έχουμε ζωή". χαχαχαχα. όποτε σκέφτομαι ότι θα ήθελα τα χρόνια που πέρασαν πίσω, φέρνω αυτομάτως στο μυαλό μου τις πανελλήνιες και λέω "καλά είμαστε, μην παραπονιέσαι". και να φανταστείς εγώ δεν διάβασα καν πολύ- βαριόμουν τόσο πολύ να διαβάσω, που από τεχνολογική και αρχιτεκτόνισσα/διακοσμήτρια/else που ήθελα να γίνω πήγα θεωρητική στην τρίτη λυκείου και κατέληξα στην ψυχολογία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ααα Φλο, είμαι απολύτως βεβαία ότι έχεις ζωή :) Όπως έχω κι εγώ ζωή τις μέρες που αράζω σπίτι αγκαλιά με ένα βιβλίο και τη μιζέρια μου (ή του βιβλίου). Καλά, μη βρίζεις, κατάλαβα τι εννοείς :Ρ γράψε, γράψε, θέλω να ξέρω!
    Το δικό μου "δράμα" είναι ότι δεν ήξερα ότι υπήρχε η επιλογή να βαριέμαι να διαβάσω. Μου μάθανε ανάγνωση στα 4 :/ (καλά, μην γκρινιάζω, αρχιτεκτόνισσα ήθελα, αρχιτεκτόνισσα έγινα. Απλώς μαζί με την αποφοίτηση ήρθε και η σχοιζοφρένεια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εμένα δεν με πίεσαν ποτέ να διαβάσω. ευτυχώς διάβαζα από μόνη μου πολλά και διάφορα πράγματα, όχι του σχολείου βέβαια. ε, στην τρίτη λυκείου διάβασα και τα του σχολείου. και από τότε και για πολύ καιρό μου έφυγε η όρεξη για οτιδήποτε άλλο- φοβερό τραύμα, ένα χρόνο διάβασα για το σχολείο και έκανα να ξαναδιαβάσω μυθιστόρημα χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. α είναι και θέμα του πόσο "χαϊβάνι", φυτό και βλακάκος είσαι. Δεν είναι θέμα (μόνο) πίεσης. Κι ο αδελφός μου τους ίδιους γονείς είχε, αλλά νομίζω έμαθε να γράφει στα 12 και να διαβάζει στα 16, λογοτεχνικό διάβασε ένα του Ιουλίου Βερν και τέτοια (και μετά πήγε δευτέρα λυκείου και έγραψε έκθεση 19 και ένιωσα πόσο αδίκως ξεκοκκάλιζα εγώ τη Ζωρζ Σαρρή στο δημοτικό :Ρ). Το παιδί απλώς ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ. Εγώ απλώς ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ότι ήθελα ή δεν ήθελα. Στα 18 κάτι άρχισα να καταλαβαίνω :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. χαχαχα!
    εμείς είχαμε άλλα δράματα!! με τους άλλους- όχι με μένα!!!
    εγώ υποτίθεται πως ήμουν σαν την άλεξ ένα πράμα, που στα 2 τους ζητούσα "μουσική χωρίς λόγια" εννοώντας την κλασική κι έτσι ο πρώτος μου δίσκος ήταν η λίμνη των κύκνων...-δεν θέλω σχόλια..
    στο νήπιο διάβαζα παραμύθια στα παιδιά και στο δημοτικό τους έλεγα χρησμούς πυθίας στα αρχαία- για αυτό μάλλον φταίει η μάνα που μου τους μάθαινε. Το αποτέλεσμα είναι ότι επειδή είμαι η πρώτη, οι γονείς μου συνήθισαν τα καμώματά μου και θεώρησαν ότι τα ίδια ήθελαν και οι άλλοι δύο - η αδερφή και ο μικρός μας αδερφός... και εδώ είναι το δράμα!! οι γονείς μου θεωρούσαν ότι αν πχ δεν έκανε και ο αδερφός μου πιάνο θα γυρνούσε κάποια μέρα να τους πει "γιατί κάνατε σε αυτές και όχι σε μένα..!!" , οπότε καταλαβαίνετε τι τράβηξε το παιδί.. ακόμα γελάμε με ένα σωρό τέτοια περιστατικά.
    όπως λεει η άλεξ, ο αδερφός μου έχει διαβάσει ένα εξωσχολικό την "τεμπελομαρία" στο δημοτικό, δεν ξέρω αν το ξέρετε, κι εγώ το θυμάμαι επειδή είχε γίνει ατάκα στο σόι (μου μέσα)
    βέβαια νομίζω ότι εγώ στην πορεία έγινα τελείως φυσιολογική ενώ η άλεξ έχει ακόμα κουσούρια !!!! χαχαχα ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τζέρρυ μη με μαλώσεις, πρέπει να μου ξαναστείλεις εκείνο το μέηλ, γιατί έχω την κακή συνήθεια να διαγράφω τα εισερχόμενα και τα σταλθέντα και όλα γενικώς (σύνδρομα καταδίωξης, μανίες κλπ :Ρ) και το ΕΧΑΣΑ. :(
    Κατά τα λοιπά, ναι, το ομολογώ, από κουσούρια άλλο τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ρώτησα για τα παιδικά μας βιβλία. Εντάξει. Είναι στο πατάρι. Η Ναφθαλίνη είναι της Jaqueline de Romilly, που όμως αποφάσισε να γράψει ένα κάρο δοκίμια μετά για την Ελλάδα και τον ελληνισμό κλπ κλπ και κανείς δεν αναφέρεται πια στη Ναφθαλίνη :( (αλλά πατήστε μια το όνομά της στο Wiki. Της Romilly, όχι της Ναφθαλίνης. Αξίζει.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να τους χαίρεσαι!!! Μπάι δε γουέι...ωραία αλλαγή στη φωτό του προφίλ!!!

    Ο αδερφός σου μου θυμίζει λίγο εμένα...ΧΕΧΕ..

    Υ.Γ.: Τρομερή αντίθεση η γιαγιά με τη δεκαπεντάχρονη! Από την άποψη όρεξης για ζωή εννοώ... οι νέοι έχουμε (μας έχουνε...) κάνει τη ζωή μας συνεχόμενες εξετάσεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα
    φταίει κι ο καιρός μάλλον,που είμαστε τελείως κουκουρούκου από διάθεση...κι αν δε φταίει, blame it anyway...
    Μου θύμισες τα βιβλία που διάβαζα,τα δικά μου ήταν στενάχωρα πάντα.Το "Χωρίς οικογένεια",την "Πολυάννα",τον "Όλιβερ Τουίστ"... ορισμένες φορές αισθάνομαι εντελώς γριά!
    Ουφ, καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έτσι είναι οι γιαγιάδες!! Η δικιά μου (πριν πεθάνει φυσικά!) έλεγε στο φίλο μου ότι όταν μεγαλώσει (ήταν ήδη 22-23) θα μάθει να ντύνεται κανονικά (αυτά τα φαρδιά που φοράει ποτέ δεν τα χώνεψε -ούτε- η γιαγιά!!)!
    Αυτό με τα μαθηματικά (και με τα άλλα μαθήματα, ήμουν ελαφρώς φυτό! όχι σαν τα φυτά-φυτά, εγώ έβγαινα κιόλας και είχα και γκόμενο!!) κάτι μου θυμίζει κι εμένα...Ευτυχώς πολλάααα χρόνια πριν!!

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Angelos: Ευχαριστώ για τις ευχές, ευχαριστώ για το κοπλιμάν για τη φώτο (είναι που είναι ακέφαλη :Ρ)
    @Vany: Αααα όλες τις Πολυάννες τις έχω διαβάσει! Μ' αυτό το "Παιχνίδι της Χαράς" ξέρεις πόσο με μπερδεύανε στα παιδικά μου χρόνια;;Ήμουν του Τομ Σόγιερ, είναι η αλήθεια. Ο Όλιβερ παρά είχε κλάψα :Ρ
    @Τρελοτουρίστρια: Πρώτη φορά ταξιδεύετε από τα μέρη μας, σωστά; Καλώς μας ήρθατε :)
    Εγώ ήμουν φυτό-φυτό, αμέ. Κι όοοολο μου το σχολείο. Ούτε βγαίναμε, ούτε γκόμενους είχαμε (με την έννοια που είχαν οι υπόλοιποι συνομήλικοί μας δηλαδή.. διότι ξέρεις τι πάθη έχω ζήσει εγώ μες στο μυαλό μου; :Ρ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. εγώ μικρή διάβαζα τους "μυστικούς 7" και τη "Πολυάννα"! τζίσους τι γλυκανάλατη που ήταν....χίλ(λ)ιες φορές τη Ναφθαλίνη! αλλά δεν την ήξερα τη Ναφθαλίνη τότε,τώρα την έμαθα.

    α και η γιαγιά μου τώρα που έκοψα τα μαλλιά μου καρέ(μέχρι τον ώμο μη φανταστείς, όχι πολύ κοντά) μου λει "τα κοψες τα μαλλάκια σου?γιατί?κάηκαν?α πόσο καιρό θα κάνουν να ξαναμακρύνουν?θα τα ξαναμακρύνεις έτσι?" και με κοιτάζει η καλομοίρα με ένα ύφος λύπησης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. και είδες ε? για το διάβασμα δεν σχολιάζω....
    ...μπορεί να μην διάβαζα πολύ(εως καθόλου) αλλά ήταν το μόνιμο θέμα της μάνας μου...οπότε ήταν σαν να διαβάζω!χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. μια φορά τους προσπάθησα τους Μυστικούς. Αηδία! Δεν μου άρεσαν καθόλου. Η Πολυάννα με διασκέδαζε λίγο που ήταν τόσο πάνχαζη. Μπράβο που μπορείς και δεν εκνευρίζεσαι με τη γιαγιούλα.
    Για τη δόλια μάνα, τι να πω? Ή μήπως για τη δόλια κόρη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. εγώ πάλι ποτέ δεν κατάλαβα την μανία των συγγραφέων παιδικού pulp fiction με τους τίτλους που ακολουθούν το μοντέλο

    "Οι μυστικοί/καταπληκτικοί/τολμηροί 2v+1" όπου ν ακέραιος. Ένας κεντρικός ήρωας δεν τους φτάνει;

    (Για να μην πιάσω στο στόμα μου την Πολυάννα που θυμίζει όνομα πολυμερούς -πολυαιθυλένιο- καθώς και γνωστή πρωτεύουσα της Χαλκιδικής)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. τι να σου κάνει ένας μωρέ; Ένας ίσον κανένας :Ρ ενώ το μπούγιο, όσο να πεις, μια ατάκα να πει ο καθένας, γεμίζουνε οι σελιδούλες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με "κρατάει" στα κείμενά σου.θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια απλή μέρα της εβδομάδας που περιγράφεις,κι όμως έχει κάτι άλλο μέσα.
    με μπερδεύεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. κι εγώ δεν καταλαβαίνω πως αυτό ειδικά το κείμενο, που περιγράφει το πιο μίζερο σαββατοκύριακό μου εδώ και πολύ καιρό, σας τράβηξε την προσοχή. Σε ευχαριστώ, παρ' όλα αυτά, για τα καλά σου λόγια Δημοσθένη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.