Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Πέρα από την πολύ σύντομη χθεσινή μου ανάρτηση, που δίνει, όμως νομίζω το στίγμα της βραδιάς, υπάρχουν ένα-δυο πραγματάκια ακόμη που θα ήθελα να αναφέρω από χθες. Η εταιρία στην οποία δουλεύει ο πατέρας μου, γιορτάζει φέτος τα 250 χρόνια από την ίδρυσή της. Πρόκειται για μια εταιρία που κάνει ελέγχους σε πλοία. Είχαν, λοιπόν, χθες το βράδυ μια εκδήλωση για να τιμήσουν τους καλύτερους πελάτες τους. Ο μπαμπάς μου τα βαριέται αυτά αφόρητα, το ίδιο και η μαμά μου, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να πηγαίνει ασυνόδευτος και να φεύγει πάντα πολύ νωρίς. Αλλά χθες κάπως μπερδεύτηκα και αποφάσισα ότι ήθελα να πάω εγώ μαζί του. Έτσι, για μια αλλαγή παραστάσεων. Αναρωτιόμουν τι θα βάλω και αν το σανδάλι πάει με την τάδε φούστα ή όχι, όταν και οι δύο (οι γονείς μου) έντρομοι διεπίστωσαν ότι δεν είχα ιδέα που πήγαινα και θα φορούσα ό,τι να 'ναι. Φαίνεται ότι τελικά αυτό το "παρτάκι" θα ήταν λίγο πιο επίσημο απ' ότι το φανταζόμουν.. Φόρεσα το φόρεμα το αποκαλούμενο και "μαύρο πέπλο του θανάτου", που έχει όλη την πλάτη έξω (και πάλι καλά είχαμε προλάβει να το πλύνουμε, γιατί και στον Παπακωνσταντίνου αυτό φορούσα-ναι, τα κάνει όλα και συμφέρει), τις σοκολά στρογγυλές γόβες "της ορκωμοσίας", κρεμαστά σκουλαρίκια και αηλάηνερ και πήρα τον μπαμπά αγκαζέ. Και πήγαμε κάπου στη Βουλιαγμένη. Και όταν φτάσαμε κατάλαβα τι γίνεται. Άπειρα πανάκριβα αυτοκίνητα στη σειρά, άπειροι σεκιούριτοι, κοστούμια παντού, πενηντάρες και εξηντάρες με ξώπλατα και φλοράλ μοτίβα να ανεμίζουν και ψηλοτάκουνα πέδιλα οπωσδήποτε. Στην είσοδο όντως κοιτούσαν τις προσκλήσεις και έμαθα ότι υπήρχε κόσμος που έτρεχε μέρες πριν για να εξασφαλίσει μια πρόσκληση (ο μπαμπάς μου με μεγάλη του χαρά θα έδινε τη δική του πρόσκληση όπου να 'ναι, αλλά δυστυχώς έχει φτάσει στην ηλικία εκείνη που σε καλούν παντού χωρίς να θες, ενώ στα νιάτα σου πάντα ήθελες και δεν σε καλούσαν). Με το που κατεβήκαμε στην πισίνα του ξενοδοχείου, δίπλα στη θάλασσα αντίκρισα το εξής παράξενο θέαμα: μια σειρά, σα να χαιρετάνε νύφη και γαμπρό. Και κάτι τέτοιο γινόταν όντως. Χαιρετούσαν τον παλιό και το νέο πρόεδρο της εταιρίας όλοι με τη σειρά. Σουρεάλ. Μετά μπήκαμε στα ενδότερα και ο μπαμπάς άρχισε να με συστήνει σε κόσμο λέγοντας (100 φορές...) την ίδια ατάκα "Μας δεσμεύσατε με την πρόσκληση. Λέγατε κύριος και κυρία Σ.. ενώ το επίθετο της γυναίκας μου είναι Τ.. και αυτή είναι η μόνη Σ.. που βρήκα". Το είπε εκατοντάδες φορές. Σοβαρά. Ευτυχώς σε διαφορετικά άτομα. Οι μισοί στην αρχή πάθαιναν κάτι σαν αποπληξία, γιατί νόμιζαν ότι είμαι "γκομενάκι" (συγχωρείστε μου την έκφραση :Ρ), όποιος όμως κοιτούσε πιο προσεκτικά (δηλαδή οι πάντα κουτσομπόλες γυναίκες τους) αντιλαμβανόταν αμέσως ότι είμαι κόρη του, γιατί είμαστε καρμπόν. Μου δόθηκε πολλές φορές οι ευκαιρία να κάνω επανάληψη στον παρακάτω διάλογο:
-Και τι σπουδάζετε;
-Ω, παρακαλώ, να μου μιλάτε στον ενικό (ελαφρύ προσποιητό κοκκίνισμα)
-Εντάξει, τι σπουδάζεις;
-Αρχιτέκτονας είμαι. Έχω τελειώσει.
-Ωωωωω!! (νομίζω ότι όλων τα παιδιά εκεί μέσα έχουν τελειώσει πολυτεχνείο, οπότε και το ωωω προσποιητό πρέπει να ήταν) Και εργάζεστε κάπου;
-Στον ενικό, παρακαλώ.. Θα φύγω για μεταπτυχιακό στην Ολλανδία τον Αύγουστο. Διετές.
-Και πολύ καλά θα κάνετε! (αυτό με τον ενικό, δεν το εμπέδωσε ποτέ κανείς)
Μετά συνήθως κάνανε ένα-δυο αστεία για τον μπαμπά και τι τυχερός που είναι με τέτοια συνοδό (είπα ότι οι υπόλοιπες ήταν 50-60, ε; Και βαμμένες σαν το πατρινό καρναβάλι), πώς και έχει τόσο μεγάλη κόρη τόσο νέος (30 χρόνια μου σκάει) κλπ κλπ. Και επιτέλους ήρθε η ώρα που περιμέναμε: Να φάμε! Είχε έξι ή εφτά μπουφέ-δες περιμετρικά της πισίνας με άπειρο σολωμό, ψαρικά, γαρίδες, κάτι μικροσκοπικά γλυκάκια, παγωτό μάνγκο (είναι το αγαπημένο μου), κάτι καπνιστά αλλαντικά κλπ κλπ. Σαν γάμος, αλλά στο μινιόν (όλα ήταν μικρογραφίες) και στο πιο καλόγουστο. Η μουσική ήταν Pink Martini, κάποια στιγμή έπαιξε κι έναν Χατζηγιάννη, αλλά τότε φύγαμε, οπότε αδιαφορώ. Κάποια στιγμή, και αφού είχα υπάρξει η κόρη-αγγελούδι-υπόδειγμα-καμάρι αποφάσισα να το σκάσω για λίγο και τότε ο μπαμπάς άρχισε το άλλο αστειάκι "ναι, κάνε καμια βόλτα, μπας και σου βρούμε κανέναν γαμπρό". Τζίζους. Βόλταρα πάνω κάτω, ο μόνος ενδιαφέρον τύπος ήταν ο ναυαγοσώστης, πάνω στον πύργο του, ο οποίος πίστευε ότι είναι τουλάχιστον στο Μαλιμπού και ερχόταν σε απόλυτη αντίθεση με το όλο σκηνικό, ξυπόλυτος, με μαλλί να ανεμίζει, βερμούδα σκισμένη και μαύρισμα. Από άλλο έργο εντελώς. Επίσης Κινέζοι. Πολλοί Κινέζοι. Πάρα πολλοί Κινέζοι και Κινέζες. Οι οποίοι είναι όλοι απροσδιόριστης ηλικίας. Και κάπου κάτω από κάτι δέντρα, δυο παλικαράκια που στρίβανε τσιγάρα. Ασύλληπτο Ούτε χρυσή ταμπακιέρα, ούτε ζίπο? Ούτε πούρο? Στριφτά; Έκανα μια μεγαλοπρεπέστατη τράκα, χρησιμοποιώντας την γελοία ατάκα "με συγχωρείτε, επειδή συνοδεύομαι από τον μπαμπά μου και δεν μπορώ να καπνίσω στο τραπέζι, να σας πάρω ένα τσιγάρο;". Μου δώσανε. Συζητήσαμε λίγο με τους νεαρούς ναυπηγούς, τους οποίους τους είχε στείλει η εταιρία με το ζόρι σαν αντιπροσώπους, περί κρίσης, ναυτιλίας και αρχιτεκτονικής και μετά γύρισα στον μπαμπά και του ανακοίνωσα ότι το πάρτι έχει και νεολαία, απλώς κρύβεται. Μου είπε ότι φαντάζομαι πράγματα "καημένο παιδί" και εξεπλάγη ιδιαίτερα όταν χαιρέτησα τους δύο νεαρούς ( σε σύγκριση με τους υπόλοιπους, πάντα) όταν φύγαμε. Πάντως είχε και αρκετά νεαρά ζευγάρια Άγγλων, κάτω από 40 ετών (πρόκειται για αγγλική εταιρία), αλλά οι Έλληνες όλοι είχανε το βάρος της πείρας να τους γέρνει τους ώμους.
Ύστερα, είδαμε ένα κότερο να φεύγει στο βάθος και ο μπαμπάς έκανε το τελευταίο αστειάκι της βραδιάς "Α!! Έφυγε ο γαμπρός! Κολύμπα κολύμπα, τρέχα!".
Ύστερα από έναν δεύτερο κύκλο χαιρετούρας, όπου με υπομονή συνέχισα να είμαι κάτι μεταξύ "μικρής πριγκίπισσας", κούκλας βιτρίνας, και θηλυκής έκδοσης του πατέρα μου, αποχωρίσαμε. Και εγώ αποβιβάστηκα στο Μοναστηράκι, όπου βρήκα τις Α. και Σ., και πήγαμε στο Καντίνα Σοσιάλ, κι εγώ ήμουν σίγουρα όβερντρεσντ για την περίσταση, αλλά δεν βαριέσαι.. Ήρθε και η Κ., ήπιαμε από δυο κοκτέηλ και εγώ (που όλη αυτή την ώρα φορούσα τακούνια) τα 'παιξα και πήγα για ύπνο, ενώ οι τρεις του κατευθύνθηκαν προς το άγνωστο (κάπου στο γκάζι, παρ' όλα αυτά), να κλείσουν τη βραδιά.

7 σχόλια:

  1. Αν πω ότι μου θύμισε κάτι από μεξικάνικη σαπουνόπερα, θα είναι στοιχείο υπερβολής;

    :D :P :D

    μ'αρέσει ο τρόπος που γράφεις...

    την καλησπέρα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όχι όχι, θα έχεις δίκιο, αν και η αισθητική ήταν περισσότερο "ατίθασα νιάτα".
    Ευχαριστώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλίκη στο ναυτικό εσυ- Συγγνωμη αλλά όλη η φάση ήταν ξεπατικωρουρα από τον χορό που δείχνει στην αρχή της Αλίκης στο ναυτικό, αλλά χωρίς ωραία ναυτακια. :D

    πολύ καλά έκανες και πηγές, φοβερή εμπειρία! Χαμογελασα πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ρε να σου πω κάτι?!

    γέλασα πολύ με τις ατάκες του μπαμπά σου!ακόμα γελάω δηλαδή!

    (εμένα μου θύμισε βουγιουκλάκη στο "η λίζα και οι άλλοι" που έχει πάει σε εναν χορό με ναύτες με τον πατέρα της...ή ενα άλλο που χόρευε με τον Παπαμιχαηλ α ναι εκείνο που μετά πάει σκαστή στο καράβι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φλο και Amalthia, κι εγώ το σκεφτόμουν συνέχεια και έλεγα πως τώρα θα βγει ο Κωσταντάρας από τη γωνία, ή ο Παπαμιχαήλ, ή κάποιος βρε αδελφέ.. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ γέλαγα με τις ατάκες του μπαμπά μου, αλλά από απελπισία (άμα τον βλέπεις για λίγο είναι γαμώ τους τύπους, άμα τον έχεις μέσα στο σπίτι.. άλλο θέμα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. χαχαχαο τρόπος που σε σύστηνε ο μπαμπάς νομίζω πως τα σπάει!

    δηλαδή πραγματικά,αν ήθελαν να ρθει με τη γυναίκα του ας έμπαιναν στον κόπο να μάθουν πώς τη λένε!

    άντε τουλάχιστον οι δικοί σου είναι ακόμα μαζί,η μαμά σου δεν άλλαξε ποτέ το επίθετό της αλλά δε βαριέσαι..Η δικιά μου η μαμά τι να πει που είναι 6 χρόνια χωρισμένοι κι όποτε χτυπάει το τηλ για ενημέρωση απ την ταδε εταιρία ζητάνε όλοι την "κυριά Κ." (όπου Κ το επίθετό μου και του μπαμπά μου).Όταν το σηκώνω εγώ τους λέω "δεν υπάρχει καμία κυρια Κ εδώ. Εγώ είμαι Κ αλλά δεσποινίς και η μαμά μου είναι κυρία αλλά είναι Π" :Ρ φαντάσου να σε φωνάζουν με το επίθετο του πρώην σου,πόσο απαίσιο?

    το πήγα εντελώς αλλού το θέμα αλλά γουατέβερ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ναι, πρέπει να είναι άσχημο όσα χρόνια κι αν περάσουν, φαντάζομαι.. Εδώ γνωστοί που έχουν να σε δούν καιρό σε ρωτάνε τι κάνει ο γκόμενος που είχες το 2000 και κάπως σου 'ρχεται.. Πόσο μάλλον να είναι μια σχέση ζωής. Το χειρίζεσαι με χιούμορ πάντως και πολύ καλά κάνεις. Όχι ότι περίμενα κάτι λιγότερο από σένα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.