Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Είμαι και πάλι ενθουσιασμένη, once again!
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει φτιάξει συνολικά η διάθεσή μου, καθώς η ατμόσφαιρα γύρω ακόμη μυρίζει μπαρούτι και μάλιστα βρεγμένο. Δηλαδή, εμ μυρίζει, εμ δεν γίνεται και τίποτα και έχεις το φόβο τι θα γίνει άμα στεγνώσει. Να καπνίσεις δίπλα του, ή θα λαμπαδιάσουμε;
Τέλος πάντων, πίσω στον ενθουσιασμό. Χάρη στον Γ., πήγα χθες στους Κόρε Ύδρο, στο Gagarin. Ήταν και μια φίλη του και δυο φίλοι του. Όταν ξεκίνησε το λάηβ, έπαιξαν πρώτα καμιά ώρα οι Electric Litany. Υποθέτω ότι ήταν καλοί σαν μουσικοί. Και αυτό το υποθέτω απλώς επειδή δεν ξέρω να παίζω ούτε τριγωνάκι για τα κάλαντα και κάπως πρέπει να εξηγήσω το γιατί είχαν τόσο ύφος, ενώ παίζανε δέκα τραγούδια ολόιδια μεταξύ τους και ο κόσμος χασμουριώταν. Εγώ κουνιόμουν ελάχιστα, γιατί έχω ορθοστατική υπόταση και φοβόμουν μη λιποθυμήσω Είπαν και πέντε τσιτάτα για μπάτσους και χρυσαυγίτες και ευτυχώς κάποια στιγμή κατέβηκαν από τη σκηνή. Εγώ στο μεταξύ είχα βεβαιωθεί ότι η βραδιά θα πάει απαίσια, γιατί έτσι κι αλλιώς είχα βγει με το ζόρι για να φτιάξει η διάθεσή μου και πλέον περίμενα απλώς την καταστροφή..
Τους Κόρε Ύδρο τους άκουσα πριν από δυο χρόνια. Τέλη Ιουνίου του 2008. Με πολλή προσοχή, γιατί κάποιος κάποτε είχε πει ότι αυτή η μουσική είναι πολύ Αλέξια (that's me). στην πρώτη ακρόαση μου φάνηκαν υπερβολικά μελοδραματικοί. Στη δεύτερη τους είχα λατρέψει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το καλοκαίρι του 2008 να ακούω το "Φτηνή ποπ για την ελίτ" στο ριπίτ, μαζεύοντας ήλιο στα βραχάκια, σε ένα κάμπινγκ στην Αρκαδία και να είμαι σχεδόν ευτυχισμένη. Ή μπορεί και να ήμουν εντελώς ευτυχισμένη τότε. Και ύστερα, τη δύσκολη χρονιά που ακολούθησε, να ακούω Κόρε Ύδρο κάνοντας διπλωματική, συνήθως χαράματα 2-3 η ώρα τη νύχτα, που οι αντιστάσεις των γύρω ήταν πεσμένες και δεν μπορούσαν να αντιδράσουν σε ό,τι περίεργο κι αν έβγαινε από το media player μου. Και ύστερα, άνοιξη-καλοκαίρι 2009, σε κάτι ταξίδια με τρένο στην Αλεξανδρούπολη-Ξάνθη, κάτι βάρβαρες πρωινές ώρες, μετά από ξενύχτια, κι ενώ με περίμενε πάλι η διπλωματική.
Γενικά, έχουν υπάρξει για μένα σάουντρακ πολλών έντονων στιγμών. Πιο συγκεκριμένα, στιγμών χωρίς ιδιαίτερη εξωτερική ένταση, αλλά με πολλή εσωτερική συναισθηματική ένταση. Είτε αυτό ήταν πάθος, είτε απογοήτευση και μελαγχολία, είτε αναμονή, είτε μια τέλεια γαλήνη. Τόσο τέλεια, που καταλήγει κι αυτή να είναι έντονη.
Επομένως, οι προσδοκίες μου ήταν από τη μια μεγάλες, από την άλλη, μετά τα λάηβ του Μάλαμα (καλοκαίρι), των Χειμερινών Κολυμβητών (χειμώνας), του Αγγελάκα (χειμώνας), πού ήταν υπέροχα, αλλά εγώ δεν ένιωσα τίποτα να μου σφίγγει το στομάχι, δεν περίμενα και πολλά πράγματα, με την έννοια ότι δεν περίμενα να παθιαστώ, όπως παθιαζόμουν μικρή.
Και τότε εμφανίστηκαν οι Κόρε Ύδρο στη σκηνή. Ο Παντελής Δημητριάδης φορούσε καμπαρντίνα και πουκάμισο. στη μέση του πρώτου τραγουδιού πέταξε την καμπαρντίνα. Στο τέλος, το πουκάμισο. Γέλασα, προσπαθώντας να αποφασίσω αν κάνει πλάκα, αν αυτοσαρκάζεται, αν το εννοεί. Κατέληξα ότι πρόκειται για ένα κράμα όλων αυτών. Τραγουδούσε ξυπόλυτος και ημίγυμνος σε όλη σχεδόν τη συναυλία (μόνο που κάποια στιγμή έβαλε μια μπλούζα με ένα σλόγκαν για τη μέρα ψυχικής υγείας-την οποία πέταξε μετά από λίγο επίσης στο κοινό), έκανε τρία stage diving και έσπασε μια ηλεκτρική κιθάρα. Η τάση του για ξεγύμνωμα υφίσταται ήδη στην εφηβεία, όπως μπορείτε να επιβεβαιώσετε εδώ , και δεν ξέρω πότε πρωτοεμφανίστηκε .
Η φωνή του ήταν όπως στο δίσκο, η μουσική και οι μουσικοί καταπληκτικοί, οι εικόνες που προβάλλονταν στον τοίχο ασπρόμαυρες και απίθανες.
Μετά το δεύτερο τραγούδι παράτησα στο Γ. σύξυλο με τους δυο φίλους του (εντάξει, τον ρώτησα πρώτα αν πειράζει) και με τη χαρακτηριστική άνεση που μου δίνει το extra small μέγεθός μου, βρέθηκα από την τελευταία, στην πρώτη γραμμή. Και τότε το ένιωσα πάλι! "Αυτό". Το πάθος. Επανήλθε. Όχι όπως στα 15. Ποτέ δεν θα είναι όπως στα 15. Αλλά ήταν Το Πάθος στα 25 σε όλο του το μεγαλείο.
Έπαιξαν δύο ώρες και κάτι, με αμείωτη ένταση. Το κοινό ήταν αγόρια και κορίτσια 25 με 35. Πολύ μουστάκι, πολλή τιράντα, πολύ πουά, πολύ καρό, πολύ κόκκινο κραγιόν, πολλή φράντζα στο πρόσωπο. Γνώστες των στίχων, με ενθουσιώδη ηρεμία, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Όλοι "χόρευαν", κανείς δεν σκούνταγε το διπλανό. Ο εξαερισμός του Gagarin ανύπαρκτος, τα ποτά πετρέλαιο σκέτο (ήπια ένα, κι αυτό αραιωμένο με νερό και πάλι είχα μια μικρή ανησυχία για το πως θα είναι το στομάχι μου σήμερα-καλά είναι).
Συνολικά, αυτό το λάηβ παίρνει 10/10 και όλο χάρη στους Κόρε Ύδρο. Ούτε στο σαπόρτ, ούτε στον συναυλιακό χώρο. Αλλά αν ξανάπαιζαν εκεί, με το ίδιο σαπόρτ, θα πήγαινα άλλες 5349820954068 φορές.
Μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από χθες εδώ, εδώ και εδώ και εδώ και ελπίζω να ανεβάσουν κι άλλα βίντεο, να χω να βλέπω να χαίρομαι. Επίσης, αξίζει να μπείτε στο σάητ τους, το οποίο και καλοστημένο είναι και γεμάτο αυτοσαρκασμό και γέλιο.
Τώρα θα προσπαθήσω να σταματήσω να μιλάω για τους Κόρε Ύδρο.
(τρία λεπτά αυτοσυγκέντρωση)
Μετά το λάηβ των -δε-λεω-ποιών- πήγα από το Bios, όπου ήταν ο Α., ο Χ., η Ε., ο Γ., ο Σ, και η Σ. και η Σ.. Όταν έφτασα εγώ ήταν μόνο ο Γ., ο Α., η Ε., η Σ.. Οι άλλοι είχαν φύγει, γιατί το λάηβ των-δε-λέω-ποιών τελείωσε αργά. Γκρινιάζανε όλοι για την απαίσια διάθεση αυτής της εβδομάδας, μετά έπιασε βροχή και μετά φύγαμε. Αποτυχία. Αλλά δεν πειράζει. Σήμερα έχει πάρτι ο Γ., φίλος του Σ. και θα πιεστούμε να περάσουμε καλά.

18 σχόλια:

  1. γιατί έχω ορθοστατική υπόταση .

    Αυτό σημαίνει ότι λιποθυμάς σε τυχαίες χρόνικες στιγμές οπότε και εμφανίζεται τυπάς με φάτσα Clark Gable, σε αρπάζει millisecond πριν σκάσεις στο πάτωμα, βγάζει από την τσέπη του το μαντήλι με το μονόγραμμα και στο ανεμίζει μπροστά στη μύτη*;

    *αφού το έχει πρώτα εμβαπτίσει σε διάλυμα smelling salts

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και στο πάρτυ τι μουσική θα ακούσετε?
    μήπως θα ακούσετε τους δε-λέω-ποιούς?!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φιλέα, νομίζω δεν έχω ταβλιαστεί ποτέ επί της ουσίας, διότι το καταλαβαίνω όταν αρχίζω και ζαλίζομαι. Επίσης, θα προτιμούσα, σε-περίπτωση-που, ο σωτήρ μου να ήταν κάτι πιο γουντυαλενικό :)
    Amalthia, ιδέα δεν έχω γι' αυτό το πάρτι. Μπορεί να ακούμε και τέκνο (αχ ας μην ακούμε τέκνο.....).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γουντυαλενικός σωτήρ.....αχεμ...κέαρ του ηλάμπουρέητ (που λένε και στο χουριόμ);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οφ κορς! Ελαμπορεητινγκ ιζ μαη φεηβορητ χομπι! Εννοώ ότι φαντάζομαι τον σωτήρα μου σαν ένα νευρικό τυπάκο με γυαλιά, που θα περνάει από εκεί την ώρα της λιποθυμίας μου τυχαία και θα αργήσει πολύ να έρθει να με βοηθήσει διότι θα είναι διχασμένος ανάμεσα στα "ω Θεέ μου! πρέπει να βοηθήσω!" και "ω, λες να μπλέξω; Δεν την ξέρω καν αυτή την άγνωστη! Αν είναι τρελή; Αν την κηνυγάει η αστυνομία;". Αλλά τελικά θα με βοηθήσει και πάνω στην ταραχή του θα σκοντάψει καθώς θα γονατίζει για να μου δώσει το φιλί της ζωής. εγώ θα συνέλθω από τον κραδασμό και το πρώτο πράγμα που θα αντικρύσω θα είναι ένας μικρός λεκκές από μουστάρδα στη γραβάτα του (γιατί τρώει νευρικά, όπως μιλάει και περπατάει). Σε κάλυψα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Με κάλυψες and with the παραπάνω. Είναι ενδιάφερον ότι "απορρίπτεις" το alpha-male της δεκαετίας του 40 (και τα στιβαρά του μπράτσα) για χάρη του αχιέμ νευρωτικού beta-male της δεκαετίας του 70. Να υποθέσω ότι ο δεύτερος υπερέχει ξεκάθαρα σε θέματα πνευματώδους χιούμορ και δια τούτο κερδίζει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. http://alexfromplanetmab.blogspot.com/2010/04/blog-post_27.html

    Νομίζω ότι αυτό το ποστ θα σου απαντήσει πολύ πιο ξεκάθαρα. Αλλά αν θες μια συνομότερη απάντηση, αυτή είναι "Ναι." :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όσκαρ Ουάηλδ λοιπόν - αλήθεια γιατί κάθε άρθρο στη Φρικηπαίδεια πρέπει να έχει και ένα απόφθεγμά του;- και ενα πρωτοποριακώς καλωδιωμένο νευρικό σύστμα. Απο την άλλη όμως, άν τα μισά εσωτερικά σου όργανα είναι στο κεφάλι, εμ δεν έχεις πρόβλημα υπερυψωμένου κέντρου βάρους; :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έχω! Γι' αυτό και επιλέγω να παραμένω 1.65. Για λόγους ασφαλείας!
    (είμαι τόσο ξενέρωτη και άνευ χιούμορ, που δεν έχω μπει στη Φρικιπαίδια, παρά μόνο μια φορά, επειδή άνοιξα ένα λινκ που μου έστειλαν, σε μια στιγμή αφηρημάδας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν έχεις διαβάσει! Α πα πα! Επίτρεψε μου να σε "νερώσω" τάχιστα παραπέμποντάς σε δύο εκ των αγαπημένων μου λημμάτων, το αχτύπητο ντουέτο Κριστομπάλ Κολόφαρντου και
    Ντέμη Γκαντέμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τα διάβασα. Είναι αστεία. Είναι καλογραμμένα. είναι πνευματώδη.
    (είμαι ανάπηρη, δεν μπορώ να γελάσω με τέτοια πράγματα, όπως γελάω πάρα πολύ σπάνια και με ανέκδοτα. Ξέρω ότι έχω πρόβλημα, μου το έχουν πει, έχω προσπαθήσει να κάνω κάτι γι' αυτό, να πιέσω τον εαυτό μου, αλλά δεν.. Σε ευχάριστω που τα μοιράστηκες μαζί μου, παρ' όλα αυτά και ελπίζω να γελάσουν οι αναγνώστες μου, που θα τα δουν, που σε αντίθεση με μένα, ίσως έχουν φυσιολογικό χιούμορ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Αναπηρία"...υπερβολές..το χιούμορ είναι πολύ προσωπικό πράγμα...άλλοι γουστάρουν τέτοιου είδους "σλαπστικ" "τυραμισουρεαλιστικό" χιούμορ (που λένε και σε ένα άλλο αγαπημένο μου site το slang.gr) και άλλοι θέλουν κάτι πιο "εγκεφαλικό" - βλέπε τον προαναφερθέντα Γούδυ Άλλεν. Περι ορέξεως pumpkinpie.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ναι ναι ξερω.. δεν είμαι άτομο με "ειδικές ανάγκες". Είμαι άτομο με "ειδικές ικανότητες" (ΝΟΤ) :Ρ
    Γαμάτο το slang.gr, όντως. Να, τέτοια πράγματα με διασκεδάζουν πιο πολύ. (Και γι' αυτό ο Αλεξάκης είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Γιατί ξέρει τη γλώσσα τόσο καλά, που δεν φοβάται να παίξει μαζί της και να την τσαλακώσει.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Οκ οκ..μην βαράτε..έχω κάποιες ιδέες..τις έχω σημειώσει..απλώς χρειάζομαι λίγο "ζμπρώξιμο" ;).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Έχω πολλές άγνωστες λέξεις σήμερα! χαχαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πες μου πες μου και θα στα εξηγήσω όλα εγώ :) Αναρωτιέμαι αν αναφέρεσαι στο ποστ ή στα σχόλια του Φιλέα ή σε όλα μαζί. Την ξεχειλώσαμε λίγο αυτή την ανάρτηση :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.