Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Αναρωτιέμαι μερικές φορές για το ποιές στιγμές θα θυμάμαι αν πάθω κάποτε αλτσχάιμερ ή άνοια ή κάτι τέτοιο. Φαντάζομαι ότι δεν μπορείς να το προβλέψεις αυτό βέβαια έτσι κι αλλιώς και υποθέτω ότι δεν είναι και οι στιγμές που θυμάμαι τώρα πιο έντονα από τη ζωή μου, σαν φωτογραφίες. Πάντως είναι κάποιες εικόνες που επανέρχονται από περιόδους της ζωής μου που μπορεί να έχω κατά τ' άλλα ξεχάσει και να μην τις νοσταλγώ καν, αλλά υπάρχουν αυτές οι "φωτογραφίες" που δεν ξεθωριάζουν μέσα στο χρόνο. Θυμάμαι τον αδελφό μου και τον Δ. να φτιάχνουν όπλα από αφροξυλιά το καλοκαίρι στο χωριό και να στήνουν στρατόπεδα με τούβλα ώρες ολόκληρες για δέκα λεπτά μάχης και εγώ να είμαι η νοσοκόμα, που γιάτρευα τα πάντα απλώνοντας στις φανταστικές πληγές λιωμένα πτι μπερ παππαδοπούλου. Θυμάμαι να ανακατεύουμε κάθε είδους πετρελαιοπαράγωγα, οινόπνευμα, σαμπουάν, τσουκνίδες, αγριόχορτα, κόκα κόλα και να φτιάχνουμε μαγικά φίλτρα στις αυλές μας. Θυμάμαι τα Χριστούγεννα εκείνα που χτύπησε το κουδούνι και δεν ήταν κανείς και σε κάθε σκαλοπάτι των τριών ορόφων της πολυκατοικίας μας στεκόταν κι από ένας "ευχούλης". Θυμάμαι που θάψαμε την Έλσα (το κόκερ σπάνιελ της γιαγιάς μου) 28 Οκτωβρίου και στην έκθεση "Τι κάνατε την 28η Οκτωβρίου" περιέγραψα ακριβώς την ταφή στην Πάρνηθα. "Εκτός θέματος." Σοβαρά; Θυμάμαι κάτι επισκέψεις σε λούνα παρκ με τους συμμαθητές του γυμνασίου, που αργότερα έγιναν και οι συμμαθητές λυκείου. Θυμάμαι τη μέρα που γνώρισα τον κολλητό μου στο λύκειο (είχε μπει στην τάξη φορώντας γουόκμαν, τον ρώτησα τι ακούει, μου έδωσε το ένα ακουστικό, κι αυτό ήταν όλο). Θυμάμαι την τριήμερη της δευτέρας γυμνασίου και την τριήμερη της δευτέρας λυκείου, οπότε και είχα περάσει τόσο απίθανα και τόσο απαίσια αντίστοιχα. Θυμάμαι να δίνω εξετάσεις: στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στο Γκαίτε, σε σχολεία άλλων περιοχών για τα Αγγλικά, ξανά εξετάσεις, ξανά τεστ στο φροντιστήριο, ξανά εξετάσεις.. Μια διαρκής αγωνία, ένα άγχος που δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το ξαναπεράσω. Ίσως γι' αυτό σε βάζουν να τα κάνεις μικρός αυτά, όταν ακόμα αντέχεις. Θυμάμαι το μπαμπά να μου δείχνει περήφανος φωτογραφίες μου από τις επιδείξεις του μπαλέτου, μόνο που δεν ήμουν εγώ, ήταν η Φανή, που ήμασταν σα δυο σταγόνες νερό, και κανείς δεν με πίστευε, αλλά εγώ ήξερα ότι δεν ήμουν εγώ. Θυμάμαι που πίστευα ότι τα μικρά παπαγαλάκια μας ήταν μεγάλοι παπαγάλοι, από αυτούς που μιλάνε. Θυμάμαι να χτυπάω μια πόρτα άγριο χάραμα με ένα ξυπνητήρι-πάπια αγκαλιά και λίγες ώρες μετά να μετανιώνω. Θυμάμαι ένα μπουγέλο σε μια ταράτσα, μετά από πολλά ρακόμελα και ένα παρ' ολίγον χαμένο τρένο. Θυμάμαι μια τσάντα γεμάτη αχλάδια, μελανιές στα γόνατα κι ένα παρ' ολίγον χαμένο πλοίο. Θυμάμαι ξένους συγγενείς και προσπάθεια να φυγαδεύσω τον εαυτό μου από ένα άλλοτε τόσο οικείο σαλόνι, πνίγοντας τα δάκρυά μου. Θυμάμαι μπουρμπουλήθρες. Θυμάμαι τον αέρα στις ταράτσες του Γκαουντί στη Βαρκελώνη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τον Τάσο Μπίρη να μιλάει. Θυμάμαι μερικές πολύ δύσκολες Κυριακές μετά από μερικά Σάββατα γεμάτα ανούσιες κραιπάλες. Θυμάμαι ένα σπίτι δίπλα σε ένα ποτάμι με ένα τηλεσκόπιο στο παράθυρο. Θυμάμαι ύπνους με ανάσες να μυρίζουν αλκοόλ, δίπλα στην Α., και τον καφέ το πρωί που τα διόρθωνε σχεδόν όλα. Θυμάμαι πάρα πολλά πράγματα από τη σχολή, που δεν θέλω να τα θυμάμαι. Πολύ κόπο, πολύ αγωνία, πολλά άγχη, πολλές απογοητεύσεις, πολλές στιγμές που εμείς νομίζαμε για "νίκες" και στην πραγματική ζωή είναι.. τίποτα. Θυμάμαι την παγωμένη θάλασσα στο Ελσίνκι και την βόλτα με το παγοθραυστικό και το χάσιμό μας με την Α. στο χιονισμένο κάστρο. Θυμάμαι τη φράση "είμαι ένα κουνούπι που κάνει σεεεεεεερφφφ". Θυμάμαι δυο ινδικά χοιρίδια να αρχίζουν να κάνουν αυτούς τους ήχους, σαν φλιπεράκι, όποτε άνοιγε το ψυγείο. Θυμάμαι μια πολύ αμήχανη μέρα σε ένα καφέ που έφτιαχνε υπέροχη μηλόπιτα σε ένα στενό στην Κηφισιά, μετά από πολλές όμορφες μέρες που είχα περάσει εκεί. Θυμάμαι τη στιγμή που έμαθα ότι ο αδελφός μου πέρασε στη σχολή που ήθελε. Θυμάμαι πολλά πρωινά στο σταθμό Λαρίσης, πολλά πρωινά στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ξάνθης. Θυμάμαι φιλόξενα σπίτια στη Θεσσαλονίκη και κρέπες στο Valentino's με διάφορες παρέες, οι κρέπες όμως πάντα απίθανες. Θυμάμαι να περνάω ώρες ακούγοντας μία κιθάρα και χαζεύοντας πότε πότε σκόρπιες παρτιτούρες στο πάτωμα, έχοντας στα γόνατά μου ακουμπισμένο ένα βιβλίο, στα 16, στα 19, στα 24. Θυμάμαι κάτι απίστευες κραιπάλες στο σούπερ μάρκετ και μαγείρεμα τριών φαγητών που τελικά αργά ή γρήγορα εξολοθρεύονταν. Θυμάμαι διάβασμα παρέα, άλλα ο ένας, άλλα ο άλλος σε μια απίθανη ησυχία. Θυμάμαι κουβέντες μεταμεσονύκτιες μέχρι το ξημέρωμα. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ σε εκείνο το παλιό σπίτι με την πέτρινη τουαλέτα χτισμένη έξω στην αυλή. Θυμάμαι αποχωρισμούς με κλάματα, γιατί περάσαμε τόσο ωραία και πότε θα τα ξαναπούμε, αποχωρισμούς με κλάματα γιατί περάσαμε ωραία, αλλά δεν θα τα ξαναπούμε, αποχωρισμούς αμήχανους, γιατί κάποιος πέρασε ωραία, κάποιος όχι. Σε σταθμούς, σε αυλόπορτες, σε εισόδους πολυκατοικιών Θυμάμαι πρώτες γνωριμίες. Πάντα θυμάμαι τις πρώτες γνωριμίες. Με τον Γ., στην πλατεία Εξαρχείων, με τις Σ. και Κ. στη σχολή, με τον Ν. έξω απ' το Ντίλι, και λοιπά και λοιπά..Θυμάμαι μια καρφίτσα που δεν φόρεσα ποτέ, παρ' ότι είναι τόσο όμορφη. Θυμάμαι το φουσκωτό δελφίνι που μου χάρισε η Α. στο πρώτο έτος. Θυμάμαι τη Σαμοθράκη, την Κύμη, την Άνδρο, τα Χανιά, την Αλεξανδρούπολη, την Πρέβεζα. Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια στο σπίτι μου στην Ξάνθη και σε άλλα δυο σπίτια στην Ξάνθη. Κανένα από τα τρία δεν υπάρχει πια. Δηλαδή το κτίριο ναι. Το σπίτι όχι. Θυμάμαι να πετάω χαρτομάντηλα στην Α. από τον όροφο, στο πίσω μέρος της σχολής, για να κλάψει ανενόχλητη. Θυμάμαι την Α. να με σκεπάζει στον καναπέ της, για να μην κλαίω σπίτι μόνη μου. Θυμάμαι διάβασμα Κυριακάτικων εφημερίδων στο Ντίλι. Θυμάμαι διάβασμα βιβλίων με τον Ξάδελφο στο Νόστο, πολύ πριν ανοίξει το Ντίλι. Θυμάμαι ομηρικούς καυγάδες με τη μαμά στην Ξάνθη, με θέμα το καθάρισμα του σπιτιού. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να μαγειρέψω για αγόρι, που κόλλησα τα μακαρόνια σε αντικολλητική κατσαρόλα. Θυμάμαι που αποφάσισα ξαφνικά στα 23 μέσα σε ένα χρόνο, να δοκιμάσω να μαγειρέψω και να φάω μελιτζάνες, σαλιγκάρια και ορτύκια. Τα δύο πρώτα τα λάτρεψα. Το τρίτο όχι, αλλά ίσως επειδή τα είχα καθαρίσει (σημ.: ξεκοιλιάσει) με τα ίδια μου τα χέρια.

(Πάντως με τόσα που θυμάμαι, εδώ που τα λέμε, δεν το βλέπω να το παθαίνω το αλτσχάιμερ τελικά, και αδίκως σπαταλώ το χρόνο σας)

14 σχόλια:

  1. Καλογραμμένο και πολύ νοσταλγικό πσοτ. Μπας και έφαγες κάνα κέηκ με μαρσελπρουστικές ιδιότητες; Btw, συγχαρητήρια δια το τεχνολογικόν κατόρθωμα της κολλήσεως σπαγέτι επί αντικολλητικής επιφανείας. Α και κάτι άλλο...τι δουλειά είχες στην Κύμη αν επιτρέπεται; Είναι ωραίο μέρος αλλά ολοσδιόλου μη τουριστικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μακάρι να είχα ένα κέηκ τώρα. Έχω πεθάνει από την πείνα. Τρώω μια σαλάτα με ρόκα, σολωμό και κότατζ, αλλά σε λίγο πάλι θα πεινάω νομίζω. Συγνώμη, παρασύρθηκα. ευχαριστώ για τα συγχαριτήρια. Τότε ήθελα να πεθάνω. Ήταν όμως το έναυσμα για να γίνω καλή νοικοκυρά-δούλα και κυρά. Στην Κύμη; Ήταν κοντά, ήταν ήσυχα, είχε πολύ ωραία δωμάτια με πατάρι. Όχι δεν είναι τουριστικά. Ωραία είχα περάσει, αλλά δεν την προτείνω, και όχι γιατί δεν είναι τουριστική, αλλά γιατί έχει κάτι παιδάκια που σε λένε "Κυρία κυρία κυρία" στα 22 σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όσο διάβαζα όλο κάτι ήθελα να σχολιάσω εδώ και κει, αλλά θα έγραφα κάτι λάθος, γιατί θα έγραφα κάτι "δικό μου" ενώ αυτό το ποστ είναι καθαρά "δικό σου" και λέω να συνεχίσω να το διαβάζω μπαίνοντας μονο στις δικές σου αναμνήσεις και να ξεχάσω εντελώς τις δικές μου. Θέλω να ακούσω τα δικά σου μόνο και να ξεχάσω τα δικά μου για λίγο, γιατί μάλλον μόνο έτσι γνωρίζεις σιγά σιγά κάποιον και όχι αν ανάγεις κάθε φορά τα πάντα στον εαυτό σου....

    (Αυτά ισχύουν για αυτό το ποστ..
    Στο επόμενο θα ξαναρχίσω τα ίδια!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ήταν τέλειο, τέλειο, τέλειο, τέλειο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Jerry, μίλα ελεύθερα :)
    Φλο, με κάνετε και κοκκινίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μήπως να κάνεις μια σούμα λίγο πριν φύγεις; Να πάρεις μαζί σου τις όμορφες αναμνήσεις μόνο.
    Αν και οι άσχημες βοηθάνε αλλού...Οπότε άκυρο.
    Καλά κάνεις και τα θυμάσαι και λύνε και κανένα σταυρόλεξο...είναι ισχυρός εχθρός του αλτσχάιμερ (που προφανώς δε θα σε επισκεφτεί ποτέ,με τόσα που θυμάσαι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι μελαγχολικές ή λυπηρές αναμνήσεις δεν είναι απαραίτητα κακές. Οπότε, αν το δεχτούμε αυτό, μόνο καλές αναμνήσεις θα πάρω μαζί μου (λίγο μακάβριο ακούγεται αυτό..θα πάρω μαζί μου, πού? στην Ολλανδία? Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν σπίτι οι αναμνήσεις να μετακομίζουν)
    Όσο για αλτσχάιμερ, κάνω άλλα κόλπα: αλλάζω δρόμο για το γραφείο για παράδειγμα. Βοηθάει επίσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. eidzher στο ρόλο της Alex planet mab
    (το πραγματικό ποστ για τη χθεσινή νύχτα)

    Χθες το βράδυ είδα γιοροβίζιον (ναι, ξέρω, θα πείτε πού είναι αυτό το κουλτουριάρικο κορίτσι που διαβάζει Κ.Τ. και τι δουλειά έχει με την υποκουλτούρα) αλλά πρέπει να ξέρετε κι εσείς ότι ήταν μια ιδιαίτερη περίσταση. Ο Αλέξανδρος Χ. με είχε καλέσει σπίτι του και αυτή ήταν μια μοναδική ευκαιρία γιατί αφού σε λίγες μέρες θα φύγω, ίσως να μην προλάβαινα να δω το σπίτι του. Αφού βρήκαμε με την Α. το πιο ωραίο τιραμισού στην Αθήνα καταφέραμε και φτάσαμε ως τα Ιλίσια. Εκεί ήταν ήδη ο Α., η Μ., ο Χ. και η Σ. και λίγο αφού κάτσαμε ήρθε και ο Σ. με τον Γ. και η Σ. με την Δ. και με κάποιο τρόπο καταφέραμε να χωρέσουμε όλοι στο σαλόνι του Αλέξανδρου Χ. στο οποίο, όπως είπε και η Α. "μπορείς να κοιτάς για περίπου μια ώρα με τα τόσα ενδιαφέροντα πράγματα που υπάρχουν εδώ μέσα". Απ' την άλλη ο καινούριος Α. (πού έχει σκοτώσει για τα καλά τον παλιό Α.) είχε τρομερό κέφι το οποίο είχε καλλιεργήσει περίτεχνα και με λίγο εκλεκτό ουίσκι. Η βραδιά ήταν πάνω κάτω σαν όλες (υπέροχη) και πραγματικά, πέρα απ' τον Αλέξανδρο Χ. που αποδείχτηκε μεγάλος γκουρού της γιουροβίζιον μάλλον δεν έδωσε κανείς άλλος αρκετή σημασία. Όπως μάθαμε άλλωστε όποιος έχει λεφτά πληρώνει και πάει κατευθείαν στον τελικό. Έτσι ο Α. ηρέμησε που υποστήριζε -για κάποιο λόγο- Αγγλία. Μετά ο Αλέξανδρος Χ. μας διάβασε όλον τον κατάλογο από μια πιτσαρία όπου σύμφωνα με ό,τι διάβαζε οι πίτσες είχαν "τυρί χάουντα", "νεροκρέμμυδο", "πρώιμη πιπεριά" και τελικά έφαγα ένα κομμάτι από μια πίτσα του χιονιού ή κάτι τέτοιο που ήταν πραγματικά θαυμάσια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ήξερε ότι κάτι ύποπτο υπήρχε σε αυτό το προφίλ. Εντάξει, σας έχω ακόμη αδυναμία, δεν άλλαξε τίποτα, να ορίστε κοίτα τώρα συγκινήθηκα! (Αναρωτιέμαι αν το γράψατε και οι δυο μαζί. Αυτό θα ήταν στ' αλήθεια τρομακτικό αλλά και διασκεδαστικό παράλληλα. Και λέω "και οι δυο" επειδή το blogger μου εμφανίζει τα δυο ονοματάκια σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. eidzher στο ρόλο της Alex planet mab
    (το πραγματικό ποστ για τη χθεσινή νύχτα II)

    Μετά από αυτό το μεγάλο φαγοπότι και αφού ο Σ. έριξε μια μπύρα στο πάτωμα κάνοντας κεφαλιά με μια μπαλίτσα, αποφάσισα πως ήθελα πολύ να παίξουμε κάτι. Ύστερα από πολλές ψηφοφορίες, που με πάθος οργάνωνε ο νέος Α. (αν και από όσο θυμάμαι αυτό το ταλέντο το είχε και ο παλιός Α.) αποφασίσαμε να παίξουμε με τον Σ. και τον Γ. ένα ξεχωριστό παιχνίδι εσωτερικού χώρου: ποιος θα αντέξει πιο πολύ με το ένα πόδι στον αέρα. Κέρδισα προφανώς (εντάξει, ξέρετε ότι έκανα μπαλέτο για πολύ καιρό) και χάρηκα πολύ. Μετά από διάφορες απόπειρες και ένα χαλασμένο «χαλασμένο τηλέφωνο» αποφάσισα πως τα μόνα παιχνίδια που θέλω να παίζω είναι αυτά που προτείνει ο νέος Α. Όσο και αν κάποιες φορές τα χλευάζω, είναι τα καλύτερα. Την ωραία μας παρέα διέκοψε ένας επαναλαμβανόμενος γδούπος από το διπλανό διαμέρισμα (καταραμένη ελληνική ηχομόνωση) που όπως κατάφερα να μεταφράσω έλεγε «Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε κωλόπαιδα, με τα παιχνίδια σας». Έτσι, και αφού ο Αλέξανδρος Χ. φώναζε «καλώς» στους γείτονες (αγαπημένη του συνήθεια να λέει «καλώς») , μεταφερθήκαμε στην κουζίνα, στα ενδότερα του σπιτιού. Κάπου εκεί βέβαια σημειώθηκε η πρώτη απώλεια της παρέας. Έφυγε η Σ. και ο Αλέξανδρος Χ., σαν σωστός ιππότης, προσφέρθηκε να την κατεβάσει μέχρι κάτω για να πάρει ταξί. Μου φάνηκε πολύ ευγενικό και πολύ αισιόδοξο ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι άντρες που τηρούν αυτές τις μικρές στιγμές καλών τρόπων (όχι δεν έχω διαβάσει το “Savoir Vivre” του Ζαμπούνη όσο και αν με πιέζει ο μπαμπάς μου). Μετά την άφιξη του Αλέξανδρου Χ. ξανά στο σπίτι, συνεχίσαμε να μιλάμε χαμηλοφώνως στην κουζίνα για τα δημιουργήματα του νέου Α., ο οποίος έχει πια γίνει εικαστικός. Ύστερα αποφασίσαμε ότι έπρεπε να φύγουμε γιατί η νύστα μας χτύπαγε την πόρτα και γιατί ο Χ. (αδερφός του Αλέξανδρου Χ.) είναι φαντάρος και σε 3 ώρες είχε ξύπνημα. Λέτε να έχουν ωραίο πρωινό στον στρατό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έχετε αποθρασυνθεί τελείως. Τώρα πια είμαι σίγουρη ότι ο νέος Α. πληρώνει τον Αλέξανδρο Χ. για να κάνει τόσες αναφορές στις τρομερές ιδέες του και ο Αλέξανδρος Χ. πληρώνει τον Α. για να γράφει ανοησίες περί ιπποτισμού. Στην πραγματικότητα, προβληματίστηκα για το που ήταν ο Αλέξανδρος Χ., ή γλυκούλης, αλλά κανείς δεν μου απάντησε. Μου είπε απλά ο Χ. "τον χάσαμε πάλι" και δεν είχε συνέχεια το θέμα. Ο Αλέξανδρος Χ. ίσως και να είναι ιππότης. Αλλά εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι δαγκώνει με πάρα πολύ δύναμη. Αναρωτιέμαι ποιός έφαγε τελικά το τιραμισού. Επίσης, αναρωτιέμαι πώς θα μας αποδείξει ο νέος Α. ότι είναι στ' αλήθεια εικαστικός. Χρειαζόμαστε το πρωτότυπο σκίτσο. Ξέρεις εσύ. Για σύγκριση.
    Υ.Γ.: Δεν χάρηκα που κέρδισα. Χάρηκα που βρέθηκε ένας άξιος και πρόθυμος αντίπαλος. Ανόητα παιδαρέλια! :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. μα με κάλυψε η Φλό α-πό-λυ-τα-!

    είμαι ενα άνθρωπος βέβαια που θυμάμαι απίστευτα πολλά πράγματα με ακόμα πιο πολλές λεπτομέρειες..βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Να 'σαι καλά Amalthia :) Χαίρομαι που σου άρεσε. Δε γράφεις και τίποτα καινούριο τώρα, που έχεις πάνω από μήνα και κάθεσαι; ε; Ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. μωρέ δίκιο έχεις αλλά δεν το χω άγχος,ίσως επειδή με καλύπτει πολύ να αφήνω σχόλια σε εσάς.

    μερικά μάλιστα είναι πολύ μεγάλα σαν ανάρτηση!τι παει να πει καταχράζομαι την φιλοξενία και τον χώρο του άλλου? σώπα καημέεεενη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.