Ώωωπ.. τι έγινε; Αρχίζω σιγά-σιγά να διακρίνω μια αλλαγή στις διαθέσεις (τις δικές μου εννοώ). Ένα μικρούτσικο βλασταράκι καλής διάθεσης αρχίζει να ξεπετάγεται δειλά-δειλά και πρέπει να το περιφράξω πριν το ποδοπατήσει κανείς.
Δεν έχω κανένα εξαιρετικό νέο. Πέρα από το λάηβ της Παρασκευής, πέρασα ένα πολύ εγωιστικό Σαββατοκύριακο, πράγμα που το είχα τρομερή ανάγκη. Και όταν λέω "εγωιστικό", εννοώ ότι έκανα ό,τι ακριβώς πίστευα ότι είναι καλό για την ψυχική μου υγεία. Δηλαδή, δεν πήγα ποτέ στο πάρτι του Σαββάτου (παρ' ότι έμαθα ότι ήταν πολύ ωραία, δεν το μετάνιωσα, γιατί είχα ανάγκη ύπνο και ηρεμία-αλλά χάρηκα που πέρασαν ωραία τα παιδιά). Επίσης, την Κυριακή δεν πήγα στην τελευταία προβολή του Ειλισσού, παρ' ότι πήγα στον καφέ πριν, στο Οντεόν. Αντίθετα, πήγα για καφεδάκι με την Α., στο γιασεμί, στην Πλάκα. Και ύστερα ήρθε κι ο αδελφός της. Κρυώναμε και έπασχα από "λιγκουδία" και "εκουιλίμπριουμ" ταυτόχρονα, αλλά ήταν κάπως καλά. Την Κυριακή κοιμήθηκα επίσης σχετικά νωρίς. Ακόμη, παρ' ότι απάντησα όλα τα τηλέφωνα που χτύπησαν (και ήταν πολλά και ήταν αναπάντεχα), δεν μπήκα καν στον πειρασμό να θυσιάσω τη μοναξιά μου για περιπλανήσεις που θεώρησα ότι θα ήταν μάλλον άσκοπες . Τώρα που το σκέφτομαι, είναι αρκετά πιθανό οι βασικές αρχές του καινούριου Α. να με έχουν "εμπνεύσει". Βέβαια, αυτή η εναλλαγή υπερ-κοινωνικών και υπερ-μονόχνωτων περιόδων δεν είναι κάτι νέο, απλώς είχε καιρό να συμβεί.
Πάντως, η τύχη με ευνόησε, γιατί παρ' ότι ήξερα ότι αν δεν πήγαινα στο πάρτι του Σαββάτου, δεν θα γνώριζα την Σ., φίλη του Σ., πριν γυρίσει στην Ιαπωνία, λόγω ηφαιστείου δεν πέταξε, κι έτσι την γνώρισα την Κυριακή. Πράγμα που με γλίτωσε από τύψεις, γιατί θεωρώ υπέρτατη γουρουνιά να σου λέει ένας φίλος ότι θέλει να γνωρίσεις κάποιον δικό του, κι εσύ να πετάς αυτή την ευκαιρία/τιμή.
Επίσης χάρηκα πολύ που γνώρισα το εικονιζόμενο καφεκιτρινοσφυριχτροπεταρίζον ον, με το οποίο είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα γίνουμε πολύ καλοί φίλοι, όταν πάω Ολλανδία.
Επιπλέον, σήμερα είχαμε στο γραφείο μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μέρα με αρκετή ένταση (στην οποία δεν πήρα μέρος), η οποία μου έδειξε ότι μάλλον κάτι είναι σωστό στον τρόπο που σκέφτομαι και λειτουργώ όσον αφορά τη συνεργασία μου και την πνευματική μου αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους. Και είναι καλό κάθε τόσο να επιβεβαιώνεται, έστω με μικρά πραγματάκια, ότι δεν έχεις χάσει το δρόμο σου ή το μέτρο.
Υ.Γ.: Μου έχει γίνει έμμονη ιδέα ότι αν είχα μια μπάντα, θα ήθελα να την λένε "Πιγκάλ" (όπως το βουρτσάκι της τουαλέτας)
Υ.Γ.2: Μου είναι παντελώς αδύνατο να σταματήσω να ακούω Κόρε.Ύδρο.. Νομίζω ότι αυτή η σχέση πάει να γίνει "σχέση ζωής"
Υ.Γ.3: Σήμερα πήρα μια Serano από το περίπτερο μπροστά από τα Public στο Σύνταγμα. Το συγκεκριμένο περίπτερο καταγγέλλω ότι έχει λιωμένες και ξαναπηγμένες Serano με αλλοιωμένη γεύση και αυτό είναι πολύ εκνευριστικό, ειδικά όταν έχεις όρεξη για Serano και είναι το πρώτο πράγμα που τρως για πρωινό. Αργότερα αποφάσισα να πάρω ένα κουλούρι, από την κυρία έξω από το σταθμό του Μεταξουργείου. Και πρέπει να πω ότι ήταν φρεσκότατο και έκανε 60 λεπτά και αναρωτιέμαι γιατί δεν τρώω κουλούρι κάθε πρωί. (Bέβαια εγώ δεν τρώω ούτε ψωμί, επομένως το ότι είχα σήμερα όρεξη για κουλούρι είναι άκρως περίεργο εδώ που τα λέμε..σταματάω.Boriiing..)
Υ.Γ.4: Σήμερα μου έδωσε ένας κύριος το εισιτήριό του. Είχα εισιτήριο από πριν, αλλά ήταν πολύ γλυκιά κίνηση, γιατί μου εξηγούσε ότι ήταν χτυπημένο πάνω-πάνω και να προσέξω, να μην το ξαναχτυπήσω και πληρώσω πρόστιμο. Οπότε μετά από όλες αυτές τις εξηγήσεις δεν μου έκανε καρδιά να του πω ότι δεν το χρειάζομαι.