Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Εντάξει, μάλλον το να μην αλλάζεις ποτό μέσα στη βραδιά δεν ωφελεί και πολύ όταν πίνεις δεκαπέντε από αυτά. Αλλά έπρεπε. Διότι γιορτάσαμε τα γενέθλια της Σ.. Της οποίας το αυτοκίνητο έμεινε από μπαταρία και έφτασε με κάνα εικοσάλεπτο καθυστέρηση στο ίδιο της το πάρτι. Ή είσαι τυχερός ή δεν είσαι. (Δεν είναι).
Το πάρτι αυτό ήταν αφορμή να γίνει η αναξιοποίητη βεράντα της απλώς φανταστική. Ήταν το πιο πετυχημένο πάρτι που έχω πάει ποτέ. Παρ' ότι πήγα με τρομερό πονοκέφαλο και το αυτί μου ακόμη βουλωμένο από το αεροπλάνο, πέρασα πάρα πολύ καλά. Νομίζω όλοι περάσαμε πάρα πολύ καλά. Η Σ. μας είχε παροτρύνει να φέρουμε όποιον θέλουμε και έτσι προέκυψε ένα καλώς εννοούμενο χάος. Πάρα πολύς κόσμος από Ξάνθη (πάάάάρα πολύς), φίλοι της Σ. από Λάρισα, φίλοι φίλων και όλη η δικιά μου παρέα, η οποία ήρθε μάλιστα από νωρίς, ο Σ. με τη μαμά του και την καλή του, που εκτός από πολύ καλός φίλος είναι και σπιτονοικοκύρης της Σ. Δεν έχω ιδέα πόσα άτομα μπορεί να ήταν στο σπίτι, αλλά ξέρω ότι τα μπουκάλια τα στραγγίξαμε και ήταν πολλά. Επίσης χορέψαμε. Νομίζω πολύ. Χοροπηδήσαμε και αρκετά με τα κορίτσια βγάζοντας τις κοριτσίστικες κραυγούλες μου, που φαντάζομαι πρέπει να είναι τόσο εκνευριστικές για τους γύρω, όσο και το γεγονός ότι πίνουμε όλες το ποτό μας με καλαμάκι και χαμογελάμε συνωμοτικά
Κάποια στιγμή κάποιος άνθρωπος σκούντηξε την Α., με αποτέλεσμα να χυθεί ποτό πάνω της. Συγχίστηκε λίγο και επειδή ήθελε συμπαράσταση σκέφτηκε να μου φτύσει το τζιν λεμονάδα της στον ώμο. Θεώρησα ότι είναι κάποιου είδους αστείο και για να δείξω ότι το αντιλαμβάνομαι της έφτυσα κι εγώ τζιν λεμονάδα στην πλάτη. Ξεπλυθήκαμε και τελείωσε. Ξέρω ότι αυτά δεν είναι καθώς πρέπει ούτε σικ, αλλά είναι η σκληρή πραγματικότητα για το ποιες είμαστε.
Επίσης πριν από την άνανδρη επίθεση της Α., είχα δεχθεί μια επίθεση από τον Α., ο οποίος θεώρησε σωστό να μου σκάσει μια δαγκωνιά στο χέρι (μια Δυνατή δαγκωνιά), απλώς επειδή βρισκόταν μπροστά του την ώρα που έτρωγε γαριδάκια. Μου είχαν πει ότι δεν είναι επικίνδυνος και δεν προκαλεί σωματικές βλάβες. Ναι, καλά. Αλλά αυτό δεν θα περάσει έτσι.
Κάποια άλλη στιγμή ήρθε ένας άνθρωπος και με ρώτησε αν έχω ένα μπλογκ που το λένε Πλάνετ Μαμπ. Χαμογέλασα φιλάρεσκα και ταυτοχρόνως αυτοσαρκαστικά και ένευσα πως "ναι", έχω. Και τότε πήρε μια πολύ περίεργη έκφραση και είπε "πωωω είναι πολύ περίεργο". Αυτός ο άνθρωπος έψαχνε κάτι για τη διπλωματική του και το γκουγκλ του εμφάνισε το παλιό μου μπλογκ. Το διάβασε όλο και από εκεί βρέθηκε εδώ. Και με γνώρισε στο πάρτι από μια φωτογραφία και ξαφνικά βρισκόμουν μπροστά του εγώ με σάρκα και οστά και η Α. και η Σ. (και που να ήξερε ότι λίγο πιο πέρα ήταν ο Α, ο Α, ο Σ., ο Γ. και πιο πέρα η Κ. και πάει λέγοντας) και μου έλεγε πόσο περίεργο είναι να βλέπει μπροστά του αυτό που διαβάζει. Και ότι με γνώριζε από κοντά ενώ ήδη ήξερε την αγωνία που είχα περάσει για το αν θα με πάρουν στην Ολλανδία, τη χαρά όταν με πήραν κλπ.. Κι εγώ ένιωσα επίσης περίεργα. Κατ' αρχάς χάρηκα πάρα πολύ που γνώρισα έναν αναγνώστη αλλά από την άλλη ένιωσα λίγο ότι η ζωή μου δεν είναι πραγματική, αλλά ότι εγώ και οι φίλοι μου είμαστε κάτι σαν ήρωες βιβλίου και δεν θα έπρεπε να εμφανιζόμαστε με σάρκα και οστά. Γιατί είναι σα να έχεις διαβάσει ένα βιβλίο και να βλέπεις μετά τη μεταφορά του στον κινηματογράφο Σχεδόν πάντα έχεις φανταστεί τους ήρωες αλλιώς, σχεδόν πάντα απογοητεύεσαι Ωραία συνάντηση πάντως, τροφή για σκέψη.
Επίσης το πάρτι είχε σελέμπριτις, λυπάμαι που δεν μπορώ να πω ποιους και πως και τι, αλλά ήταν πολύ ωραία γιατί ήταν μια αφορμή να αφήνουμε τις διάφορες παρέες μας και να βρισκόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι, πότε με την Α. πότε με τη Σ., πότε και με τις δύο και να κουτσομπολεύουμε ανελέητα.
(Δεν είναι πολύ ωραίο, παρ' ότι είσαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο και περνάς καλά, να υπάρχουν δυο-τρεις άνθρωποι που δεν θες να τους αποχωριστείς με τίποτα και τους ψάχνεις κάθε τόσο; Νομίζω ότι αυτοί είναι οι πραγματικοί φίλοι. Εκείνοι, που αν δεν μοιραστείς μαζί τους τις όμορφες στιγμές, οι όμορφες στιγμές δεν έχουν το ίδιο νόημα.)
Καθώς προχωρούσε η ώρα, ο κόσμος άρχισε να διαλύεται. Έμεινε ένας τύπος, τον οποίο αποκαλούσαμε "ο χορευτής", να ξερνάει πάνω του στο μπαλκόνι, εγώ, τα κορίτσια και τα αγόρια φίλοι μου. Τα οποία αγόρια είναι απλώς καταπληκτικά παιδιά, γιατί παρ' ότι η μουλάρα η Σ. (εντάξει ήταν και κόκκαλο) έδειχνε μια σχετική αδιαφορία για τον "χορευτή" φίλο της, εκείνοι φρόντισαν να του φτιάξουν καφέ, ρώτησαν πως θα φύγει κλπ.. Τελικά έμεινε ημιλιπόθυμος ημικοιμισμένος στο πλατύσκαλο μέχρι την ώρα που φύγαμε. Η Μ. φρόντισε αμέσως να απολυμάνει το μπάνιο, όπου ο "χορευτής" κατέθεσε μια δεύτερη δόση από τα "σώψυχά" του. Ύστερα απ' αυτά θεωρήσαμε ότι το πάρτι μπορούσε πλέον να κλείσει. Καθώς εμείς (εγώ, η Σ., η Α., η Κ., και μερικά κορίτσια ακόμη) ήμασταν ξυπόλυτες καθ' όλη τη διάρκεια του πάρτι, οι πατούσες μας είχαν μια κατάμαυρη στρώση αποτελούμενη από στάχτες, τζιν, ουίσκι, σκόνη από τα παπούτσια των αλλωνών. Έτσι μπήκαμε στην μπανιέρα, η Σ, η Α. κι εγώ και ξεβγάλαμε αυτά που θα έπρεπε να είναι κανονικά ολόλευκα πέλματα με νύχια με πεντικιούρ, έτσι ώστε να μοιάζουν πάλι κάπως με κοριτσίστικα πόδια και όχι σα να δουλεύαμε μαζί με το Γουίλι το Μαύρο Θερμαστή. Αυτό μου φάνηκε αρκετά διασκεδαστικό και είχε κολλήσει στο μυαλό μου μια εικόνα των παιδικών μου χρόνων, να τσαλαβουτάω με γαλότσες μαζί με τον αδελφό μου σε όλες τις λακκούβες του δρόμου.
Μετά έβαλα τα σανδάλια μου και φύγαμε. Ο Γ. με πήγε σπίτι (πραγματικά δεν έχω ιδέα πως του έδωσα οδηγίες και δεν χαθήκαμε. Μάλλον φοβήθηκα τα ελαφρώς ευαίσθητα νεύρα του υποσυνείδητα και προσπάθησα πραγματικά να μην χαθούμε. Δεν καταλαβαίνω πάντως γιατί λένε ότι τρέχει. Εγώ έφτασα μια χαρά.). Επίσης, ο Σ. μου έδωσε το τεύχος των Μητροπολιτικών Ιστοριών που είχε μαζί του κι έτσι είδα το κείμενό μου τυπωμένο και ήταν κάπως συγκινητικά, αλλά ήμουν πολύ μεθυσμένη εκείνη την ώρα για να το συνειδητοποιήσω, αλλά δεν πειράζει, το χάρηκα σήμερα το πρωί.
Σήμερα είναι Σάββατο. Και η παρέα είναι διχασμένη διότι οι μισοί θα πάνε σε ένα πάρτι κάπου και οι άλλοι μισοί σε ένα μπαρ κάπου αλλού και θα δούμε ποιος θα περάσει καλύτερα. Χα!
Υ.Γ.: ακούστε αυτό. Μου έστειλε το λινκ ο αδελφός μου, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση, σε διαφορετικό ύφος από όλα αυτά που μας παίρνουν τα αυτιά στα δελτία κάθε μέρα.

3 σχόλια:

  1. Ε ναι, με δεκαπέντε τζιν λεμοναδα απορώ πως δεν έπεσες ξερη! Αχ ωραία τα περνάτε καλέ! :) εγώ έχω κάτι σαν την κατάρα του πάρτι και ποτέ δεν κατάφερα να κάνω ένα πάρτυ της προκοπής ή να πάω σε ένα τέτοιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φλο, κι εγώ την ίδια κατάρα είχα, με τα σπιτικά πάρτι, αλλά νομίζω ότι αυτό την έσπασε! Τα 15 τζιν λεμονάδα ήταν σχήμα λόγου (νομίζω) :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.