Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Πέμπτη χάραμα. Ύπνος κατά τη μιάμιση. Καμία σχέση με ύπνο. Στριφογύρισμα και άγχος για το ξυπνητήρι. Ξύπνημα τρεις και είκοσι. Ντουζ. Απίστευτα νεύρα από την αϋπνία, αλλά και απίστευτος αυτοέλεγχος (με θαύμασα). Ωραίος αποχαιρετισμός Βαλίτσα (ευτυχώς ελαφριά) και περπάτημα μέχρι τον σταθμό του Ντελφτ. Εννοείται ότι χάθηκα. Στο Ντελφτ, στις τέσσερεις το χάραμα δεν έχει ΟΥΤΕ κακοποιούς. Βρίσκω έναν παππού που προφανώς είχε αϋπνίες. Πάντα με ποδήλατο. Τον ρωτάω στα αγγλικά πως θα πάω στον σταθμό. Καταλαβαίνει και μου απαντάει άπταιστα. Στα Ολλανδικά. Πάλι καλά που το φανάρι μου το δείχνει, κάνει και το σήμα "δύο" με τα δάχτυλά του, λέει και "λινκς", "ρεχτς" που είναι τα ίδια με τα γερμανικά και συννενοούμαστε. Περίπου. Λίγο πιο κάτω ξαναχάνομαι. αυτή τη φορά υπάρχει ένα σταματημένο λεωφορείο. Ο οδηγός τρομάζει περισσότερο από μένα, από ότι εγώ από το γεγονός ότι είμαι μόνη σε μια ερημιά με έναν άγνωστο οδηγό. Μου δίνει παρ' όλα αυτά ακριβέστατες οδηγίες (να πούμε ότι είχα εκτυπωμένο χάρτη. Απλώς είναι ταλέντο το χάσιμο..). Βλέπω από μακριά το σταθμό. Έχω πέντε λεπτά για να προλάβω το τρένο των 4.26. Τρέχω με τη βαλίτσα. Πέντε-έξι τύποι, αρκετά γεροδεμένοι και πανύψηλοι (ε, Ολλανδοί βασικά) μου σφυρίζουν και μου λένε διάφορα. Χέζομαι από φόβο και συνεχίζω να προχωράω. Φτάνω στο σταθμό. Βγάζω εισιτήριο. Η πλατφόρμα είναι άδεια κι από τις δύο πλευρές. Και τα γραφεία κλειδωμένα. Και καμία ανακοίνωση για τρένο στις πινακίδες. Σκέφτομαι σοβαρά να βάλω τα κλάματα και να γυρίσω σπίτι παραιτημένη. Απορρίπτω την ιδέα. Βγαίνω πάλι έξω από τον σταθμό. ένα παλικαράκι (στο μπόι μου, επιτέλους!) με ρωτάει αν πηγαίνω αεροδρόμιο στα αγγλικά. Του λέω πως ναι και μου λέει "oh fuck! δεν έχει τρένο σήμερα, κάνουν συντήρηση. Έχει λεωφορείο από εκεί (από εκεί που ήταν οι πέντε έξι νταγλαράδες), αλλά μόλις έφυγε των 4.30 και τώρα έχει 5.30 και λογικά θα χάσεις την πτήση σου. Αλλά είναι εκεί κάτι παλικάρια, θα ξέρουν τι να κάνεις.". Τον ευχαριστώ, με λούζει κρύος ιδρώτας που πρέπει να ζητήσω βοήθεια από τους τύπους και επιπλέον πεθαίνω από κρύο. Διότι άφησα τα παλτό μου στην Ολλανδία, να μην τα κουβαλάω τον Αύγουστο και είμαι με ένα πουλοβεράκι και μια ζακέτα και πρέπει να είχε περίπου -150000000C. Ένιωθα σωματικό πόνο από το κρύο και την απογοήτευση. Όπως αποδείχτηκε, οι αλήτες που μου σφύριζαν και μου φώναζαν ήταν οι υπεύθυνοι των σιδηροδρομικών σταθμών και έλεγαν κάτι του στυλ "ηλίθια τουρίστρια έλα εδώ να πάρεις το λεωφορείο. Μη φεύγεις ρε ηλίθια, θα το χάσεις και μετά έχει σε μια ώρα!". Αλλά εγώ έχω μεγαλώσει στην Αθήνα και δε μιλάμε σε αγνώστους, γιατί μπορεί να πάρουν τα όργανα. Εννοείται ότι με είπαν ηλίθια (εμμέσως πλην σαφώς) που δεν τους άκουσα πριν, αλλά μου είπαν επίσης ότι θα έπρεπε να πάρω το λεωφορείο μέχρι τη Χάγη και από εκεί το τρένο για αεροδρόμιο. Ένα άσχετο παλικαράκι προθυμοποιήθηκε να μου πει κάθε πόση ώρα έχει τρένο από Χάγη. Το έψαξε με το ίντερνετ στο κινητό του. Αυτό ήταν το τελευταίο που κατάλαβα. Όλα τα άλλα ήταν άπταιστα Ολλανδικά. Όντας τόσο παγωμένη που ένιωθα πραγματική δυστυχία, μπήκα στο λεωφορείο για Χάγη. Θέρμανση, γαμώ το κέρατο!! Γιατί δεν έχει θέρμανση εδώ μέσα??! Ένας από τους τύπους του, ας τον πούμε ΟΣΕ, μου είπε ότι θα ήταν καλύτερα να κατέβω στο Λάηντεν, γιατί από εκεί είχε πιο συχνά τρένο και υπήρχε μια ελπίδα να προλάβω την πτήση μου. Κατεβαίνω Λάηντεν. Μπαίνω σε ένα γεμάτο τρένο που λέει ξεκάθαρα "αεροδρόμιο". Ακούγεται ανακοίνωση στα Ολλανδικά. Βγαίνουν όλοι από το τρένο. Βουρκώνω. Παλικάρι αρπάζει τη βαλίτσα μου και μου λέει (αγγλικά) "Έχει βλάβη αυτό. Τρέχα, ακολούθησέ με γιατί αν χάσεις αυτό τρένο μετά έχει σε μια ώρα. ". Τον ευχαριστώ, και τρέχω πίσω του. Προλαβαίνω το σωστό τρένο. Φτάνω αεροδρόμιο. Κοιτάω το boarding pass. Λέει 7.15. Είναι 7 παρά δέκα. Η πύλη C είναι στου διαόλου τη μάνα. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα προλάβω. Γι' αυτό και αποφασίζω να κατουρήσω, πράγμα που ήθελα ώρες πριν, λόγω κρύου. Νιώθω λίγο λιγότερο δυστυχισμένη μετά το κατούρημα. σίγουρη ότι οι πόρτες έχουν κλείσει και έχουν ήδη φωνάξει το όνομά μου από τα μεγάφωνα, χαζεύω πλέον πραγματικά ανέμελη στα ντιούτι φρι, περπατώντας πάντα προς την πύλη μου. Φτάνω εκεί και βλέπω ότι η επιβίβαση δεν έχει καν αρχίσει. Μετά διαπιστώνω ότι το "7.15" είναι επιβίβαση και η αναχώρηση είναι 7.45. Ανακουφίζομαι Κάνω έναν απαίσιο ύπνο στο αεροπλάνο, απ' αυτούς που κοιμάσαι με ανοιχτό το στόμα και πέφτει το σαγόνι σου και τρέχει και λίγο σάλιο στην άκρη. Ξεραίνονται τα μάτια μου, γιατί φοράω φακούς. Βρίζω από μέσα μου. Βγάζω τη φωτογραφική μηχανή και χαζεύω τις φωτογραφίες. Μου φτιάχνει λίγο η διάθεση. Σερβίρουν καφέ και ένα τσουρεκοειδές. Μου φτιάχνει κι άλλο η διάθεση. στη Βιέννη είμαι πλέον πραγματική χαλαρή. Αλλάζω πτήση χωρίς πρόβλημα, συνεχίζω να κοιμάμαι και το 12 αγοράκι παρ' όλα αυτά φροντίζει να πάρει και για μένα το σάντουιτς που μοιράζουν και μου το δίνει όταν ξυπνάω. Τον ευγνωμονώ από μέσα μου, αλλά απ' έξω μου όχι πολύ, γιατί είναι παίκτης τένις, ταξιδεύει με συναθλητές και προπονητές και δεν θέλω να με πάνε μέσα για αποπλάνηση ανηλίκου. Φτάνω Αθήνα. Βρίσκω τη βαλίτσα μου αμέσως. Το X19 είναι έξω από το αεροδρόμιο. Το προλαβαίνω. Το Β12 έρχεται πίσω από το X19, το προλαβαίνω. Και αισίως, με την αλλαγή της ώρας, στις 5 παρά τέταρτο έφτασα σπίτι :).
Δεν θα πω ιδιαίτερα πράγματα για το πως πέρασα. Θα αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες, και ίσως κάποιοι από εσάς καταλάβετε γιατί άξιζε η ταλαιπωρία της επιστροφής και με το παραπάνω.

4 σχόλια:

  1. πολύ ωραίες οι φωτογραφίες, όντως, αλλά εσύ σίγουρα χρειάζεσαι ένα καυτό μπάνιο, πολύ φαγητό και ένα 12ωρο ύπνου.. immediately!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν έχεις κι άδικο. Αλλά είναι λίγο δύσκολο να κοιμηθείς ήσυχα όταν επιστρέφεις στην Εδώ πραγματικότητα. Τα χθεσινά γεγονότα με κάνουν από τη μια να σκέφτομαι ότι κάνω πολύ καλά που πάω στην Ολλανδία, από την άλλη νιώθω μια ελαφριά, κάπως απροσδιόριστη ενοχή, που εγκαταλείπω το καράβι που βυθίζεται, τώρα στα ζόρια. Δεν περίμενα πως θα το νιώσω ποτέ αυτό, αλλά όταν άκουσα το ειρωνικό σχόλιο μιας Ολλανδέζας στο ταμείο ενός gift shop να μας λέει "Έλληνες δεν είσαστε? Εσείς δεν πρέπει να ξοδεύετε! Πρέπει να κάνετε οικονομία! Μας χρωστάτε", σφίχτηκε το στομάχι μου.
    Τέλος πάντων.. Μπάνιο και φαγητό. Άμεσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προς το παρόν είναι πολύ καλό που πέρασες έτσι. Οι φωτος πολύ ωραίες!

    Όσο για την Ολλανδέζα, μάλλον έπρεπε να της πεις: " αη μωρή εσύ φύτεψε καμιά τουλίπα!" χαχαχαχα

    Είναι φοβερό πάντως πώς σε κάνει να νιώθεις κάποιος έτσι,... δεν θα έκανα ποτέ τέτοια σχόλια, και ιδίως σε ένα άνθρωπο κατά πρόσωπο που δεν τον ξέρω. Και για τόσο λεπτά ζητήματα..Γιατί μετά σε κάνουν να αμύνεσαι και πιθανότατα να αρχίσεις τα εθνικιστικά σχόλια- έστω και λάιτ όπως αυτό με την τουλίπα.
    Κι εγώ είμαι απογοητευμένη από τη χώρα μου αλλά δεν μπορώ να τα ισοπεδώσω όλα και να πω πως ΟΛΑ και ΟΛΟΙ είναι λαμόγια. Υπάρχει και η άλεξ, η vany, κλπκλπκλπ και δεν σκεφτόμαστε όλοι λαμογιές και υπάρχει ελπίδα ρε γαμώτο..

    Αυτό με τους τύπους που ήθελαν να σου πουν για το λεωφορείο είχε πολλή πλάκα! Αλλά είναι φοβερό πώς μερικοί μιλάνε τη γλώσσα τους και απλά περιμένουν να καταλάβεις..
    Είδες αν είναι να μη χάσεις την πτήση, απλά δεν τη χάνεις. Γιατί αν ήταν να τη χάσεις (μοίρα γαρ!) και με λίμο να πήγαινες απευθείας στο αεροδρόμιο από το σπίτι, κάτι θα είχε συμβεί- ίσως να σε απήγαγαν για λίγο εξωγήινοι και να σε επέστρεφαν μετά από κάποιες ώρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναι, έχεις πολύ δίκιο γι' αυτό που λες, ότι μπορεί να βγουν από μέσα σου εθνικιστικά σχόλια και μπορώ να σκεφτώ μερικά πολύ πρόχειρα, τύπου "μ' αυτή τη λασπουριά που έχετε για θάλασσα καταλαβαίνω γιατί είσαι τόσο ξινίλω" και τέτοια. Αλλά είμαστε ώριμοι άνθρωποι και δεν τα λέμε αυτά. Ειδικά όταν πρόκειται να μείνουμε στη χώρα του άλλου και θα θέλαμε να του βουτήξουμε και καμιά θέση εργασίας λίγο αργότερα :Ρ
    Ήταν φοβερό αυτό με τους τύπους, κατ' αρχάς γιατί δείχνει πόσο φοβισμένους μας έχει κάνει η Αθήνα και πόσο εκτός πραγματικότητας είναι αυτός ο φόβος για το Ντελφτ. Και η αλήθεια είναι ότι παρ' ότι μιλάνε όλοι άψογα αγγλικά, εμένα, μάλλον λόγο του πορτοκαλί μαλλιού, πάντα μου μιλάνε πρώτα Ολλανδικά. Μάλλον νομίζουν ότι είμαι Ολλανδέζα-νάνος. Πράγμα που με συμφέρει, γιατί μπορεί να μου δώσουν και κανένα επίδομα αναπηρίας :Ρ
    Η μοίρα, ααα η μοίρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.