Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Delirious New York, BIG, MVRDV, OMA
Οργασμός Ιδεών. Μια ακατανίκητη επιθυμία να αρχίσω να σκιτσάρω ιδέες. Ιδέες για τα πάντα. Θέλω ελεύθερο χρόνο. Είναι τρομακτικό που όλες οι ιδέες σου έρχονται όταν δεν έχεις χρόνο ή όταν δεν έχεις χρήμα.
Η Β. με ρώτησε αν εξακολουθώ να γράφω για το γραφείο στο blog. Της είπα "όχι και τόσο συχνά πια. Ξέρεις, πέρασε ο έρωτας. Υπάρχει αγάπη, αλλά είναι τρυφερή, με σιγουριά, δεν υπάρχει πάθος.". Γούρλωσε τα ματάκια της και είπε "oooohhh.. that's kind of saaaad.....".
Σίγουρα πλέον δεν είμαι ξετρελαμένη με τα πάντα στο γραφείο, και αυτό είναι απολύτως λογικό. Θα ήμουν διανοητικά καθυστερημένη αν μετά από τρεις μήνες δεν ήμουν σε θέση να εντοπίσω (+) και (-). Να βρω τι μου ταιριάζει περισσότερο και τι όχι. Όμως παράλληλα, τα πράγματα που εκτίμησα από την αρχή, τα εκτιμώ σε όλο και μεγαλύτερο βάθος. Και χαίρομαι πολύ γιατί δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να έχω μετανιώσει που είμαι στους PS. Και εκτιμώ πολύ το ότι τα παιδιά αναφέρουν το όνομά μου σε όλα τα πρότζεκτ που βοήθησα έστω και λίγο, που ρωτάνε τη γνώμη μου, που ρωτάνε τι κάνω, αν πέρασα καλά χθες και ξέρω ότι τους ενδιαφέρει.
Αυτά με το γραφείο..
Κατά τα άλλα, έχω πάθει τρομερή πλάκα με τα καινούρια μου βιβλία, τα απλώνω και τα μαζεύω μπροστά μου, θέλω να τα διαβάσω όλα ταυτόχρονα, κάτι που δεν αποκλείεται, γιατί μπορώ να προχωράω τον Μουρακάμι και να διαβάζω πότε ένα ποίημα πότε ένα διήγημα για διάλειμμα. Γενικά, επειδή δεν περιμένω καθόλου σε μετρό και ηλεκτρικό και η διαδρομή για το σπίτι είναι πολύ κοντινή, δεν έχω βιβλίο στην τσάντα μου. Σήμερα όμως πήρα ένα μαζί μου, δεν μπορούσα να το αποχωριστώ. Το χάνω, γιατρέ. Το νιώθω.
Ακόμη δεν έχω εγκαταστήσει photoshop και office στο pc και έτσι έχω τις ιδέες να στοιβάζονται η μια πάνω από την άλλη, με αποτέλεσμα οι κάτω-κάτω να καταπλακώνονται και άρα να ξεχνιούνται και συνήθως είναι και οι καλύτερες, γαμώτο, γιατί είναι οι πιο αυθόρμητες
Επίσης, θέλω πολύ να κοροϊδέψω δημόσια την Α., αλλά δε θα το κάνω. Έτσι, για να εκτιμήσεις τι καλή φίλη είμαι και ξέρεις πως με τρώνε τα δαχτυλάκια μου να πληκτρολογήσω τη σημερινή μας συνομιλία. Αλλά ας όψεται που σ' αγαπώ και που σου χρωστάω χάρη (καλά, χάρες).
Έρχεται πάλι σκόνη απ' τη Σαχάρα έμαθα. Γαμώτο. Και με έβαλε η μανούλα να ορκιστώ ότι πριν έρθουν τα παιδιά στην ταράτσα θα τη σκουπίσω. "Να τη σκουπίσεις! Όχι να πεις, σιγά καλέ δεν παρεξηγούν τα παιδιά!". Θα τη σκουπίσω τη ριμάδα. Επίσης, ο πατέρας μου μου έδειχνε μισή ώρα ποιά λουλούδια θέλουν πόσο πότισμα και από που ανάβουν τα λαμπάκια της λίμνης, από που τα γύρω-γύρω τα χρωματιστά και πώς δουλεύει ο διακόπτης floater του μικρού καταρράκτη (ο Θεός να τον κάνει). Νιώθω ότι πλησιάζει η ώρα που θα αρχίσει το νέο κύκλο εφευρέσεων.
(χμ.. το ότι μιλάω για τον μπαμπά μου κρυφοκαμαρώνοντας μπορεί να σημαίνει ότι η "εφηβεία" που περνάω φτάνει στο τέλος της. Ευτυχώς, διότι κουράστηκα να είμαι σε άρνηση)

3 σχόλια:

  1. Όταν ακούω τέτοια από οικογένειες ζηλεύω λίγο το ομολογώ. Οι φυσιολογικές οικογένειες είναι κάτι σαν αστικός μύθος στη ζωή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Φυσιολογική" δεν τη λες σε καμία περίπτωση την οικογένειά μου. Αλλά δεν θα σου κρύψω ότι είναι "περίεργη" μάλλον με την καλή έννοια, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Επίσης, όσο κι αν δεν μου αρέσει, αναγνωρίζω πως ό,τι καλό έχω στο χαρακτήρα μου, το χρωστάω σ' αυτούς (και στους φίλους, την οικογένεια που επιλέγεις). [από την άλλη, ό,τι κακό έχω στο χαρακτήρα μου, το χρωστάω πάλι σ' αυτούς. Αλλά μόνο σ' αυτούς, όχι στους φίλους.]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. για θέμα που ανοίγει η Φλό!

    εν τω μεταξύ βάζει στην ίδια πρόταση το "φυσιολογικές" και το "οικογένειες"..καλέ αυτό δεν πάει μαζί στη νεοελληνική γλώσσα!!

    επίσης..αγαπητή μου Άλεξ εντυπωσιάζομαι που δεν έχετε και κανένα αγαλματάκι στην ταράτσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.