Για αρχή, βάλτε να παίζει αυτό.
Νέα:
Είδα αυτό στον Ειλισσό την Κυριακή και έπαθα κατάθλιψη. Ήταν λες και με είχε πιάσει κάποιος από τα μαλλιά και μια μου χτυπούσε το κεφάλι στο τραπέζι, μία μου το έχωνε σε μια λεκάνη με νερό μην αφήνοντάς με να ανασάνω. Παρ' όλα αυτά, τη λάτρεψα την ταινία.
Τη Δευτέρα δουλειά. Και επειδή είχα εξαντληθεί το Σ/Κ, πήγα δυο ώρες αργότερα. Ήμουν κανονικά σαν άρρωστη, τα παιδιά με ρωτούσαν αν είμαι καλά κι εγώ από τη μια έδινα εσωτερικές μούτζες στον εαυτό μου για τις κραιπάλες, από την άλλη με διαβεβαίωνα ότι άξιζε η δευτεριάτικη ταλαιπωρία. Δευτέρα βράδυ κοιμήθηκα αρκετά καλά. Όχι ιδιαίτερα πολύ, αλλά καλά. Και έτσι την Τρίτη είχα μια αξιοπρεπή παρουσία στο γραφείο.
Μου τηλεφώνησε κι η μαμά όλο χαρά να μου πει ότι ήρθε η ταυτότητά μου του ΤΕΕ.
Το βράδυ που γύρισα σπίτι ο μπαμπάς ήρθε να με συγχαρεί. Είδε ότι δεν είχα ανοίξει καν το φάκελο και έπαθε πατατράκ. Είναι μεγάλη συζήτηση το τι σκέφτηκε και πως αντέδρασε, αλλά περιληπτικά ας πούμε ότι του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι επειδή απαξίωσα τα χαρτιά του ΤΕΕ (Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος) και την έννοια του μηχανικού και επειδή θεωρεί ότι δεν έχω πάθος. Λυπήθηκα που λυπήθηκε, προσπάθησα να του εξηγήσω ότι το να είσαι μηχανικός στις μέρες μας σημαίνει μόνο παραπάνω εισφορές, αλλά εκείνος όταν πήρε το ίδιο χαρτί 36 χρόνια πριν, είχε λόγους επί της ουσίας να χαίρεται. Ορκίζομαι, ήμουν ήρεμη και γλυκιά, αλλά με κοιτάζει από χθες σα να είμαι γενετικό λάθος. Πάλι καλά, ο αδελφός μου είναι υπερ-περήφανος που είναι μηχανικός, κι έτσι δυο στους τρεις θα γίνουν σωστοί επαγγελματίες Είναι πολύ περίεργο, πως ενώ μπορεί ένας γονιός να θέλει πραγματικά να είναι το παιδί του ευτυχισμένο και το αποδεικνύει διαρκώς, κάπως μπερδεύεται και όταν το παιδί δεν είναι ευτυχισμένο με πράγματα που θα περίμενε ο γονιός να του φέρουν την ευτυχία, μπερδεύεται τόσο πολύ και νομίζει ότι τα έκανε όλα λάθος.
Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι δεν μου γεννήθηκε καμία αμφιβολία από αυτή τη "δυστυχία" του πατέρα μου για τον λάθος επαγγελματικό μου προσανατολισμό, γιατί πρώτη φορά είμαι τόσο σίγουρη για τις επιλογές μου και νιώθω τόσο γεμάτη με τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι (δηλαδή την αρχιτεκτονική, το γράψιμο και το διάβασμα). Και δεν νιώθω καμία ενοχή που το χαρτί που μου έδωσε μια επιτροπή που σε εξετάζει ακόμη κι αν δεν έχεις μαζί σου ταυτότητα, με κάνει το ίδιο ευτυχισμένη με ένα πιάτο βραστό κουνουπίδι.
Η μαμά μου ανησυχεί που δεν χάρηκα με το ΤΕΕ, που δεν χοροπήδησα αρκετά για το Ντελφτ, που δεν πανηγυρίζω όταν μπαίνει το όνομά μου σε κάποιο πρότζεκτ, και πιστεύει ότι έχω την κατάρα του ανικανοποίητου Της εξηγώ ότι σε γενικές γραμμές είμαι πολύ ευτυχισμένη και στην τελική, αν έχω αυτή την κατάρα, δεν έχει θεραπεία, αλλά επιμένει πώς μπορείς να μάθεις να ικανοποιείσαι με λογικά πράγματα και όχι να αναζητάς διαρκώς το παραπάνω ή το αδύνατο. Εμένα αυτή η "θεραπεία" μου φαίνεται λιγάκι θλιβερή.
Κατά τα λοιπά, μου 'χει λείψει λίγο η Α., αλλά έχει νεύρα και σκοτώνει άνθρωπο και μιας που δεν είμαι εγώ αυτή που θέλει να σκοτώσει, για να νιώσει κάπως καλύτερα, περιμένω να της έρθει όρεξη για κοκτέιλ στο Αλεξανδρινό.
Επίσης, τώρα που το γλυκό μου το Εϊγιαφιατλαγιοκούλ (ευχαριστώ Α., βοηθάει όταν ξέρεις το όνομα του "εχθρού" σου) ηρέμησε κάπως, οι PS θα πάνε στη Νορβηγία την Παρασκευή, κι έτσι μέχρι την Πέμπτη, που πετάω κι εγώ (αν το γλυκό μου το Εϊγιαφιατλαγιοκούλ κάτσει ήσυχο και δεν ξυπνήσει το αδελφάκι του), θα έχω διακοπές, στη διάρκεια των οποίων σκοπεύω να πιω πολλούς πολλούς καφέδες, να διαβάσω και να είμαι καλή και γλυκιά και να κάνω χάρες στις φίλες και τους φίλους μου, που θα δουλεύουν.