Αυτή η ανάρτηση είναι ειδικά αφιερωμένη στον Κοσμά (ελπίζω η Ε. να μην το παρεξηγήσει :Ρ), στον Κοσμά, που απεχθάνεται τα αρχικά και να είναι άσημος μέσα στο χάος της αλφαβήτου αυτού του μπλογκ.
Ξεκινώ..
Για αρχή, να πούμε ότι γράφω υπό την επήρεια ενός φραπέ, δύο σκέτων γαλλικών και ενός ποτηριού λευκού κρασιού. Συν ένα ψάρι στα κάρβουνα, που δεν ξέρω πως μου έκατσε τόσο βαρύ. Α, και δυο κομματάκια σοκολατόπιτας με μόνο 6 κουταλιές κακάο.
Ξαναξεκινώ.
Ξύπνησα σήμερα κατά τις 11.30 από τηλέφωνο που κουδούνιζε. Αναρωτήθηκα τι διάολο το έχουμε το ασύρματο, αφού δεν το παίρνουν ποτέ μαζί τους στην ταράτσα-ζούγκλα. Ανακάλυψα ότι έτσι κι αλλιώς οι γονείς μου δεν ήταν στην ταράτσα, αλλά στη λαϊκή. Επέστρεψαν χωρίς να μου φέρουν μάνγκο, αλλά φέρνοντάς μου σκουμπρί καπνιστό, που το έτρωγα στη Βαβέλ, στην Ξάνθη και μου μύρισε (όχι δεν μεγαλώνει το μωρό της Ρόζμαρυ στην κοιλιά μου).
Ρίξαμε ένα πρωινό καυγαδάκι με θέμα το αν είναι το μεσημεριανό με την οικογένεια σημαντικότερο από τον καφέ με φίλου ή όχι, τι προτεραιότητες έχω σε αυτή τη ζωή, ποιος θα με αντέξει έτσι που είμαι κλπ. Φιλιώσαμε. Φάγαμε το ψάρι.
Πήγα για καφέ με τον Ρ. (τον συμβουλάτορα), ο οποίος ήταν με τον Α. στο Διπλό. Καμία χρήσιμη συμβουλή αυτή τη φορά και ανακάλυψα ότι όταν ο Ρ. συνδυάζεται με άλλον άντρα στην παρέα κάτι παθαίνει και του βγαίνει ο διάολος από μέσα του και αρχίζει τα μισογυνιστικά. Δεν εκνευρίστηκα Διασκέδασα.
Ήρθε ο Σ. και με πήρε από το Διπλό και πήγαμε στην Καλλιδρομίου, στο Μπέρμπον (βαριέμαι να γυρίσω το πληκτρολόγιο σε αγγλικά, παρντόν). Πολύ ωραίος καφές, πολύ ωραία κουβέντα, αλλά το Σάββατο έχει λαϊκή στην Καλλιδρομίου και περνούσαν μετά σκουπιδιάρικα και κάτι άλλα που ψεκάζουν νερό το δρόμο και νερό με σάπια λαχανικά τους θαμώνες του Μπέρμπον. Ήμουν πολύ μπερδεμένη, γιατί είχε ήλιο και ήθελα να φοράω τα γυαλιά ηλίου μου (πήρα πρώτη φορά στη ζωή μου πριν ένα μήνα), αλλά από την άλλη δε μου αρέσει να μιλάω με τον άλλο και να βλεπόμαστε μέσα από τη σκοτεινιά του φακού, κι έτσι τα 'βγαλα. Ήθελα πολύ να τραβήξω τον Σ. μερικές φωτογραφίες, γιατί κάτι με έπιασε με τη φθορά και το χρόνο και ήταν πολύ όμορφος μέσα στο μεσημεριανό φως, αλλά μετά το ξέχασα. Μιλήσαμε για ανθρώπους, σχέσεις, ανεργία, σπουδές, ελάχιστο παρελθόν, πολύ παρόν, ακόμη πιο ελάχιστο μέλλον. Ήρθε ο Α. (όχι του Διπλού, άλλος) και χάρηκα γιατί μου αρέσει να γνωρίζονται άνθρωποι που εκτιμώ. Παρ' όλα αυτά, ο Α. πέρασε μια δύσκολη εβδομάδα και ήταν κουρασμένος και ο Σ. είναι αρκετά συγκρατημένος όταν γνωρίζει καινούριο κόσμο, αλλά ξέρω σίγουρα ότι ο Σ. συμπάθησε τον Α.. Για το αντίστροφο δεν έχω προλάβει να ρωτήσω, ίσως και να μη χρειάζεται, γιατί ο Σ. είναι ο BFF μου έτσι κι αλλιώς. Ύστερα ήρθε ο άλλος Α., ο φίλος του Α. και -ναι, θα το πω, το λέω- φίλος μου, σαφέστατα ζωντανός και υπερκινητικός, με νέα από το Πάσχα και μετά το Πάσχα. Ο Σ. έφυγε μετά από λίγο, διότι είχε να πάει να κάνει μοντάζ και εργασίες. Ήρθε όμως ο Κοσμάς. Και η Μ.. Με σοκολατόπιτα. Η διάθεση του Α. άρχισε να φτιάχνει όταν άλλαξε καρέκλα και μεγάλωσε κάπως η παρέα. Μετά ήρθε και η Α. (σοβαρά τώρα, δεν είναι τρικ όλα αυτά τα Άλφα), η Α. του '89, όχι η δικιά μου δικιά μου Α., και σκεφτόμουν ότι "τι μου φταίει η δύστυχη, έχει τα προβλήματά της, θα την φέρω κι εδώ με τους άγνωστους σε ημίτρελη κατάσταση", αλλά διασκέδασε πολύ. Πρέπει να πω ότι υπήρξε μια στιγμή μέσα στα σκοτάδια, κατά την οποία φορούσαμε γυαλιά ηλίου και εγώ ήμουν βουλιαγμένη στο παλτό του Α. γιατί έκανε ψοφόκρυο και η σοκολατόπιτα με το αλουμινόχαρτο ανάμεσα στις μπύρες και ο Α. γονατισμένος πάνω στην καρέκλα να κουνιέται νευρικά μετά από μια ατυχή συνάντηση με άτομο γένους θηλυκού, αφού είχε αδειάσει δυο φακελάκια ζάχαρη στο γόνατο της Μ. χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Ύστερα ήρθε και η Ε., η ξαδέλφη του, η οποία πάλι δεν πρόλαβε να αρθρώσει κουβέντα.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί κάναμε τη ζωή μας δύσκολη και προσποιούμασταν ότι το κρύο δεν υπήρχε απλώς για μας, αλλά δεν αρνούμαι ότι διασκέδασα αυτή την ελαφρά αντιστασιακή μας πράξη απέναντι στον κοροϊδευτικά μη ανοιξιάτικο καιρό.
Επίσης, εάν δεν βρεθεί κάποιος άλλος σε αυτή την παρέα εκτός από εμένα και τον Α. να θέλει να παίξει παιχνίδια (μεγάλη ιστορία το τι παιχνίδια είναι αυτά), θα νοικιάσω κόσμο να παίζει μαζί μας.
Κατέληξε να είναι μια ωραία βραδιά, που τελείωσε χωρίς να ξεχειλώσει, με εμένα και την Α., να της δίνω τις τελευταίες συμβουλές (τρομάρα μου) πριν γυρίσει στο Ρέθυμνο, περπατώντας προς την Ομόνοια.
Γύρισα σπίτι και βρήκα τους γονείς μου να βλέπουν το "Η ζωή είναι ωραία", σκέφτηκα ότι δεν είναι η βραδιά που θα αυτοκτονήσω σήμερα, τους παρότρυνα να αλλάξουν κανάλι και ήρθα στο αναγεννημένο μου λαπτοπάκι (καλόόόόό μου εσύ! τι όμορφο που είσαι.. τι θα 'κανα χωρίς εσένα.. -αυτοσαρκασμός).
Στο οποίο βρήκα ένα πολύ όμορφο μέηλ, που αποδείκνυε ότι καλά κάνω και εμπιστεύομαι τις σκέψεις μου σε ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου χωρίς δισταγμούς, τύπους και ανασφάλειες. Είναι ωραίο να προσφέρεις σε κάποιον μια φέτα απ' το μυαλό σου και να το τρώει σαν δροσερό κομμάτι καρπούζι και όχι σαν πιάτο χλιαρές φακές.